Alle heiligen, sta me bij!
Nee, er is geen ramp gebeurt, enkel ga ik mij wagen aan een penibel project.

Enkele weken terug besloot ik om na vele jaren nog een naar de kapper te gaan.
En dan wil ik ook gelijk een ganse metamorfose.
Zo gingen mijn haren van lang naar kort, en van vaag blond naar donkerbruin.
Sommigen onder jullie zullen zeggen, ha lekker kort, lekker makkelijk, maar dat vind ik dus niet.
Mijn lange haren kamde ik rechttoe rechtaan allemaal achteruit, nam het in mijn nek bij elkaar, elastiekje erin, en klaar was kees.
Op zon en feestdagen opgestoken en gecamoufleerd met een leuke speld
Maar nu!

Ok, ik sta een minuut of twee minder lang onder de douche, maar die minuten verlies ik met het in de plooi leggen van mijn haarsnit.
Nu sta ik een uur voor de spiegel, geflankeerd door een resem potjes gel, wax en nog wat van die kleverige spullen, want die piekjes coupe komt niet vanzelf.
Zelfs niet als ik pas uit bed kom, want trop is teveel, nee die piekjes moeten de juiste positie hebben.
Ook het "natuurlijk" bruine kleurtje verdwijnt gestaag en moet regelmatig worden bijgewerkt.

Nu heb ik, zoals jullie al wel zullen begrepen hebben, een grondige hekel aan de kapper.
Wanneer ik daar dan ook nog eens uren moet zitten, dan geef ik al helemaal forfait.
Maar het nieuwe kapsel vraagt onderhoud.
Dus heb ik het volgende besloten, ik ga om de zes weken naar de kapper om het te laten bijknippen, enkel uit bittere noodzaak, en verven doe ik dan maar zelf.
Gisteren met dochterlief de stad in, en in het kruidvat alle attributen voor dit project gekocht.
En dat was al niet simpel!

Ik had geen flauw besef dat er zovele verschillende bruine haarkleuren bestonden.
Van lichtbruin over middenbruin naar donkerbruin.
En dan nog eens bruin met alle tinten rood die je je maar kan voorstellen.
Gelukkig is dochterlief beter op de hoogte van dit alles en met haar know how denk ik, hoop ik, dat ik mij het juiste heb aangeschaft.
En 14€ is nog altijd goedkoper dan een kappersbeurt.
Maar nu komt het!

Vandaag staat alles klaar om de klus te klaren.
Ik lees de gebruiksaanwijzing voor de honderdste maal, en ik denk dat ik het snap, eindelijk!
Ik herhaal de richtlijnen die dochterlief me gaf, zoals daar zijn; "Mams doe je juwelen uit...gebruik een oude donkere handdoek om je haren af te drogen....knip drie gaten in een plastiek vuilzak, één voor je hoofd en twee voor je armen en trek die over je kleding.....smeer in een dikke laag Vaseline of Nivea op je voorhoofd, oren hals en nek, kwestie van niet te moeten lopen met een 'geverfd gezicht....als je vlekken maakt in je badkuip of lavabo, direct schoonmaken anders blijf je met lelijke vlekken zitten.....gebruik niet alle verf want jouw haren zijn daarvoor te kort en dan loopt het er toch maar af!"

En nu ben ik dus zo ver, klaar om de klus te klaren, evenwel niet helemaal gerust in de zaak, en met ietwat knikkende knieën, maar ik verzamel moed.
Ik ben benieuwd????
Wordt dus heel waarschijnlijk vervolgd dit relaas.

Flauwe zonnestralen vallen op haar mooi gelaat wanneer ze ietwat dromerig door haar raam naar buiten kijkt.
Het is stil op straat op deze vroege wintermorgen.
Enkel in haar oren hoort ze het geraas van haar bloed, veroorzaakt door haar verlangend kloppend hart, terwijl haar gedachten roepen, de kloothommel, de vent zonder ballen de lafaard die geen keuze kan maken, geen keuze wil maken.
"We hebben het toch goed" zei hij verleden week nog bij het afscheid van een gestolen uurtje.

Traag ziet ze de  straat tot leven komen.
Bij haar overbuur gaat de voordeur open, Winnie kust haar Klaas en wuift hem na tot hij om de hoek is.
Het is bijna liederlijk om je geluk zo ten toon te spreiden, denkt ze, en haar mondhoeken trekken ietwat naar beneden.
Nee, geen afgunst, geen bitterheid, het hoort gewoon niet!
Dat zou ze zelf nooit doen, innigheid is privé, hoort achter gesloten deuren en ramen. Dat vindt Daniël ook, en zij is het daar volkomen mee eens.

Ze is elke morgen vroeg wakker, maakt zich zorgvuldig op, en kiest met zorg haar kleding uit..
Want misschien komt hij wel even langs voor hij naar zijn werk gaat, nadat hij de kinderen naar school heeft gebracht, nadat zijn vrouw hem op de stoep.......? Neen!
Want de vrouw van Daniël is een slons, zij heeft een erbarmelijke keuze wat kleding betreft, en ook haar haren liggen wild om haar hoofd.
Haar huishouden is één grote chaos, komt door de kinderen, zo vertelt ze Daniël, maar die weet wel beter.
Ok, hier zijn geen kinderen in huis, dat is er nooit van gekomen, er was altijd die andere.
Twee kinderen is genoeg voor mij, zei Daniël, en zij was het daar helemaal mee eens, al zoveel jaren.
En nu was het te laat, haar biologische klok tikte niet meer

Doodongelukkig maakt zijn vrouw hem, maar hij is nu eenmaal een verantwoordelijke man en vader, geen slappeling, geen sul, geen profiteur, geen lafaard zoals haar vriendinnen beweren.
Wanneer hij hier is, dan toont hij zijn ware ik, zij weet wat hij nodig heeft, bij haar vind hij rust.
Nou ja rust, even een borrel en een sigaretje op de glanzende Chesterfield zetel, na hun liefdesspel, maar zijn vrouw is een controlefreak, zij maakt hem opgejaagd wild, het is nooit anders geweest.

.Plots gaat de telefoon; "Hallo, met mij, ik kan de ganse week niet komen, ik heb een werkvergadering, de jongste is ziek en moet naar de dokter, en daar moet ik wel bij zijn, dat wil moeder de vrouw zo, en ik hou haar tevreden, dat begrijp je wel hè, we willen haar geen achterdocht bezorgen, nu nog niet, het is nog te vroeg.
"Zaterdag moeten we naar een bedrijfsfeestje, de babysit is al besteld, zondag gaan we op familiebezoek, en dan is het al vlug kerst en nieuwjaar, die moet ik ook thuis doorbrengen, dus ik weet niet wanneer we elkaar zien! Dat begrijp je toch, niet?"
"Dag schat van me, ik mis je, ik hou van je, jij ook van mij, ga je mij een beetje missen lieverd.....?"

Haar stem klink schor wanneer ze beaamt, ja ik mis je, ja ik hou van je, daaaag Daniël.
Schor van opgekropt verdriet, van onmacht, van eenzaamheid.
Even overweegt ze om hem terug te bellen, ze is immers vergeten hem te bedanken voor het telefoontje, zo attent van hem!
Maar dat is haar strikt verboden, zijn secretaresse luistert immers mee.
Ach de mooie momenten zijn zeldzaam, maar zo hemels.
Zijn hand in haar hand, een vlugge streling langs haar wang, zijn lippen op de hare.

Ze staat nog met de telefoon in de hand terwijl ze naar de zorgvuldig gedekte tafel kijkt, de ongebruikte kop en schotel die uitnodigend op koffie wachtte.
In alle stilte ruimt ze af, kijkt in het rond, alles is brandschoon, geen stofje valt er te bespeuren, zelfs de kristallen vaas staat afwachtend glanzend leeg, als nutteloos voorwerp op het antieke dressoir.
Ze loopt weer naar het raam toe, en in het voorbij gaan kijkt ze even in de spiegel, naar de verbeten trek om haar mond, haar droevige ogen, en haar mooie gereserveerde lichaam. Nutteloos lichaam, leeg van binnen.

Ze haat de lachende kinderen die voorbij haar raam komen, die getuigen van geluk, ze haat Winnie en haar man Klaas.
Ze haat Daniël en zijn gezin, ze haat vooral zichzelf.
Ze schuift de gordijnen dicht, sluit de wereld buiten.
Op het raam vallen regendruppels, of zijn het de tranen in haar ogen die het uitzicht troebel maken.
Langzaam zakt ze in haar zetel, en denkt, morgen misschien, als zijn vrouw maar even haar klauwen uit hem trekt, dan komt hij wel.
En die gedachte stemt haar weer hoopvol, stuwt haar voort, de minnares.
©

Geduld is een schone zaak, zoals het spreekwoord zegt!
En hoe ouder je wordt, hoe meer geduld je krijgt is een statement, zo blijkt.
Doch in mijn geval schijnt dat niet op te gaan.

Trouwe lezers van mijn ander blogje weten dat ik sinds nieuwjaar met razende tandpijn zit.
Een wortelkanaalontsteking aan mijn verstandskies.
En o ramp, men moet hem chirurgisch verwijderen wegens te broos voor de tandartstang.
En o o dubbele ramp, men kan dit pas doen op 29 januari wegens een overvolle agenda.
Het is een kleine troost om weten dat er blijkbaar meer mensen zijn met tandpijn.
Ondertussen moet ik mij behelpen met drugs, alias pijnstillers, en dat lukt min of meer.
Ik heb nu enkel nog tandpijn wanneer ik lach, hahaha, ai ai .
Ook wanneer ik drink of eet, komt de pijn in al zijn hevigheid opzetten.
Omdat ik graag in alles het positieve wil zien zoals, "Het glas is halfvol en niet halfleeg" hoopte ik dat er zo makkelijk wel enkele kilo's zouden verdwijnen van mijn Bourgondisch overgewicht, maar niets is minder waar, want door de pijnstillers komen die er net bij.
Een maand heeft voor mij nog nooit zo lang geduurd dan deze januari maand, en mijn geduld staat op een heel laag pitje.

Langs de andere kant moet ik toch wel een geduldig mens zijn, want ik kom tot de conclusie dat ik al twaalf jaar lang naar de soap 'thuis' kijk, en dat ik dat elke weekdag trouw blijf doen, ook al is het einde nog lang niet in zicht.
Ook las ik dat David Beckham in Los Angeles een contract heeft getekend waarbij hij maar liefst 775.000 euro per week zal verdienen om achter een bal aan te lopen.
Stom spel vind ik dat voetballen, ze lopen met tweeëntwintig man als gekken achter een bal aan, en als ze hem dan hebben schoppen ze hem weg.
Maar voor Beckham brengt het alvast geld in het laadje.
Zijn commentaar; "Ik doe dit niet voor het geld!"????
Ik heb dus sitopresto een mailtje verzonden naar de goede man met mijn bankrekeningnummer, met als vermelding dat hij zijn gage steeds daarop mag storten.
En nu wacht ik dus geduldig af tot mijn budget wat ruimere proporties aanneemt.
Als je me binnenkort even moet missen, dan ben ik shoppen op 'Rodio Drive'

"We zullen zien" zei de blinde, en hij blies de kaars uit!

DE NIEUWE WEEK IN MET EEN LACH......

Ne gast komt bij de Fortis binnen en gaat naar het eerste loket en zegt; "Ik wil een kutrekening openen bij dees kutbaank..."
Pardon? " zegt de dame...  
"Zeddegij doewf of wa, ik wil een kutrekening openen bij aa kutbaank..." Maar allez, Meneer, beleefd blijven alstublieft...
" Miljaaaar trut, wilde gij wa toekken op aa bakkes?"
Luister mijnheer, ik ga nú de directeur erbij halen..
" Awel ja doe da, lilaaik foorwijf, roept da kutdirecteurke erbij..."

Even later komt de directeur van het kantoor erbij: "Is er een probleem mijnheer?"

Kweitnie, ik wil gewoen een kutrekening openen bij aa kutbaank, want kem just een kutarfenis ontvangen van fokking één miljaard."

Waarop de directeur verbaasd antwoordt:

"En dees teef doe moeilijk, of wa?"

Lang geleden, maar niet héél lang geleden, was er eens een dame.
Die dame was geboren in een ver land gelegen over een groot en diep water.
Aan de overkant van dat grote water lag een klein landje.
Een klein landje heeft minder inwoners, dus is er meer werk te doen en krijg ik meer eten, zo dacht die dame.
En op een dag stak ze die grote grijze plas over om samen met haar familie naar dat kleine landje te verhuizen, en daar woont ze nu nog.

Onze dame vond er een man, kreeg kinderen, en vervolgens kleinkinderen.
Niks ongewoons aan, ware het niet dat die dame een raar trekje had!
Ze speelde namelijk heel graag spelletjes.
En die spelletjes speelde ze het liefst met senioren.
Zo speelde ze aanvankelijk met zachte pluizige dingen , maar al gauw ging haar voorkeur naar glimmend dingen
Ze vertelde aan iedereen die het maar horen wilde over haar leuke spelletjes die ze meestal speelde in de late uren.

Ze vertelde het ook aan mij.
Ze vertelde het zo enthousiast, zo sappig en met veel smaak, dat ze mij ook in de ban bracht.
En zo komt het dat ik ook spelletjes ben beginnen spelen.
Ik probeerde haar spelletje met pluisjes, daarna probeerde ik de glimmers uit, maar ik kwam tot de vaststelling dat die twee niet echt mijn ding zijn.
Dus ging ik op zoek naar iets spannender en ik experimenteerde er op los.
Uiteindelijk vond ik mijn gading in het spelen met balletjes.

De senioren lieten het zich gewillig welvallen.
Ze gaven mij zelfs hoge punten voor mijn speelkunst, want hoe meer ik speelde hoe bekwamer ik werd.
En nu hebben de ballen voor mij geen enkel geheim meer.
Ik speel nu als een volleerde en krijg dan ook regelmatig felicitaties van de senioren.
Ik speel in de vroege uurtjes, of diep in de nacht.
Soms ook als vluggertje, als tussendoortje.

En dat alles heb ik te danken aan die dame.
Die dame die kwam uit dat verre land aan de overkant van dat grote water.
Als jullie niet weten wat doen in het weekend, speel dan ook eens een spelletje.
De senioren staan dag en nacht klaar met goede raad en degelijke gebruiksaanwijzing.
Pluizig, glimmend of ballen, het maakt niet uit met wat je speelt.
Als je er maar plezier aan beleeft.

Hoe openhartig ik ook kan zijn, en meestal ook ben, zo hardnekkig kan ik de lippen stijf op mekaar houden wanneer ik dit nodig acht.

Enige tijd terug kreeg ik van de post een enquête toegestuurd.
"Select Post" luidde het opschrift.
Mijn deelname scheen uiterst belangrijk te zijn wilde ik de post toegezonden krijgen die ik werkelijk wou ontvangen.
En daar struikelde ik al over, want ik wil alle post toegezonden krijgen, alle geadresseerde post dan toch, en liefst nog op tijd ook.
Maar het was hen niet te doen om de post van familie en vrienden van mij, ook niet om de facturen die ik regelmatig krijg, nee het was hen te doen om de reclame.
Nu heb ik op mijn brievenbus een sticker kleven "enkel geadresseerde post , geen ongeadresseerde reclame in deze bus."
Maar die sticker wordt regelmatig vakkundig weggekrast, ik verdenk natuurlijk de reclame bezorgers, al heb ik geen bewijzen.
Het is een waar kat en muisspel geworden, ik kleef opnieuw, zij krassen opnieuw.
Resultaat, mijn brievenbus puilt uit van de ongevraagde reclame, reclame die linea-recta in de vuilnisbak verdwijnt.

De enquête bevat een vragenlijst om u tegen te zeggen, ze vroegen mij letterlijk het hemd van mijn lijf.
Van kleding en accessoires, over voeding en dierenvoeding, was- en onderhoudsproducten, tot persoonlijke en intieme hygiëne.
Of ik van plan was om van ziekenfonds te veranderen, of ik kleinkinderen had en hoeveel, welke studies ik had gedaan, mijn woonsituatie, mijn werksituatie en of ik in Brussel werkte, welk vervoersmiddel gebruikte ik dan.....?
Enfin, je kan het zo gek niet bedenken of de vraag staat er tussen.
Je merkt dat over deze vragenlijst is nagedacht, hij lijkt wel door de KGB opgesteld te zijn.
En ik dacht, me hoela, daar doe ik niet aan mee, daar hebben jullie geen zaken mee, en ik kieperde het bij de andere ongevraagde reclame, namelijk in de vuilbak.
Wel gescheiden hoor, want ik help graag een beetje mee aan het instant houden van het milieu.

Dat was dus drie maanden geleden.
Vandaag zat diezelfde enquête met vragenlijst reeds voor de derde maal in mijn bus.
Met op de enveloppe een grote rode stempel "Herinnering."
In de bijgevoegde brief vraagt men heel beleefd, toch dringend, of ik niet vergeten ben de vragenlijst op te sturen.
M.a.w, wordt je niet een beetje seniel madammeke?
Ze laten me ook weten dat, hoe meer vragen ik beantwoord, hoe efficiënter zij mij zullen bedienen.
Ik ervaar dit een beetje als een bedreiging, wat als ik niet antwoord, gaan ze mijn correspondentie dan boycotten?
Ze geven zelfs flagrant toe dat mijn antwoorden, mijn levensstijl zal worden doorgezonden aan bedrijven die klant zijn bij hen.
Niks privacy garantie.

En tot slot geven  ze zelf nog het antwoord op enkel fictieve vragen, zoals.....
VRAAG;"Zal deze dienst een einde maken aan alle ongewenste post die ik ontvang?"
ANTWOORD; "Jammer genoeg niet, maar het is al een stap in de goede richting, niet?!"
VRAAG;" Zal ik snel verandering zien?"
ANTWOORD; "Uw vragenlijst verwerken en uw informatie meedelen, neemt toch wat tijd in beslag. De verandering zal slechts gedeeltelijk zichtbaar zijn."
De vraag die ik mij het meest stel, staat er echter niet bij.
"Wie is de persoon die mijn gegevens verwerkt?
Je zal maar in de lift staan met één van je buurmannen wanneer die spontaan het liedje 'Always' begint te neuriën, en laat dat nu net het merk zijn van je inlegkruisje!
Die man weet dan meteen ook welke lingerie je draagt, en welke maat je BH heeft.
Voor mij een beetje teveel informatie, meer informatie dan ik aan mijn buurman wens te geven.

Niettegenstaande ik geen verkwister ben van overheidsgelden, want dit alles moet toch een aardige duit kosten, gaat dit exemplaar weer richting 'afval'.
Ik hoop dat de gemeenschap het mij niet kwalijk neemt, maar ik neem het risico.
Mocht er onder jullie nu toch iemand wakker liggen over welke schoenmaat ik heb, dan mag je mij altijd mailen hoor.
Maar beloof me dan wel dat je niet begint te zingen over de Sint-Annekesboot als je naast me in de lift staat.

Daar liggen ze dan.
Zieltogend langs de baan, de straten.
Achteloos weggeworpen, hun dienst volbracht.
Ze hebben gediend als een goede soldaat, en in die hoedanigheid ook gestorven.

Fier jong en mooi reikten ze naar de hemel toen ze plots werden onderuit gehaald, opgeeist.
Ze werden onthaald met grote luister, men juichte vrede rondom hen.
Maar zij wisten beter.
En stilaan verloren zij hun fierheid, verbleekten zij van helder naar vaal.
Tot groot ongenoegen van hen die hen eens zo aanbaden.

Ze werden ontkleed, in hun blootje gezet, met een veel mindere zachte hand dan ze ooit  werden aangekleed.
Hun mooie uniformen werden opgeborgen, ergens in een donkere hoek.
Hun pracht en praal diende niet meer, dus werden ze weggeworpen.
Vervloekt omdat ze hun sporen achterlieten.

Zieltogend liggen ze nu op een koude natte grond.
Achteloos en zonder veel egards verbannen.
Wachtend tot iemand hen begraaft.

Voor hen wordt niet meer gezongen.
Kinderogen die zich eens weerspiegelden in hun glanzende medailles, slaan geen acht meer op hen.
Zij zijn uitgediend, ze zijn gestorven in de naam van de vrede.
Het lot dat hun zonen ook te wachten staat.
De kerstbomen, de vredessoldaat.
©

Wie is Pietje-Bob?
Het zou een titel van een boek kunnen zijn, maar dat is het niet.
Het is een vraag die ik mij al geruime tijd stel.

Trouwe lezers alhier, weten dat ik een aversie heb van loze buttonplaatsers, zeker van die diegene met die supergrote buttons.
Ik moet dan steeds denken aan mijn internaatsjaren, waarbij de non het ochtendgebed steeds afsloot met de volgende woorden; "Holle vaten klinken het hardst, dus als je niets zinnigs te zeggen hebt, dan kan je beter zwijgen."
En wanneer ik dus zo'n supergrote button zie, heb ik steeds het vermoeden dat er weinig inhoud achtersteekt
Oh jawel hoor, ik volg steeds één keer hun link, zo nieuwsgierig ben ik wel, maar meestal bevestigd het mijn opinie, er valt hier voor mij niets zinnigs te ontdekken.
Begrijp me nu niet verkeerd, je zult me niet horen zeggen dat hun blogjes niet mooi zijn, integendeel, maar ik ben een lezer, en dus hoe meer tekst, hoe liever ik het blogje lust.
Maar ik dwaal af.

Pietje_Bob dus.
P.B. heeft geen grote button, hij heeft zelfs helemaal geen button.
En wat meer is, hij heeft zelfs geen blogje!
P.B. geeft hier en daar al eens een reactie.
Een echt gemeende reactie, één die bewijst dat hij leest wat er staat, en dat hij ook meeleeft met het geschrevene.
Een reactie die tevens bewijst dat hij geïnteresseerd is in de mens achter het blog.

Ik las zijn reactie's voor de eerste keer op het blog van mijn maatje 'Hotlips'.
En daar kon ik al merken dat hij niet zomaar uit zijn nek kletste om interessant te doen.
Nee, hij ging gewoon mee in de trant van haar schrijven.
Was er humor nodig, dan kreeg ze dat van hem, maar ook troost en vriendschap.
En met mondjesmaat sijpelde P.B. ook binnen bij mijn andere maatjes, om uiteindelijk ook op mijn 'huismusjes' blog te verschijnen.
En weer die opmerkelijke reactie's, die ware interesse voor wat er stond geschreven.
Geen klinkbare onzin zoals "Mooi blog, of "Leuk blog" en nog zowat van die nietszeggende nonsens, nee P.B. weet waarover hij praat, weet waarover jij praat!

En dat bracht mij bij mijn vraag;"Wie is Pietje-Bob?"
Want ik lees vaak in zijn reactie's dat de man het niet makkelijk schijnt te hebben.
Dat hij te maken krijgt met verdriet, met ziekte.
En dat hij op zijn beurt wel wat troost en steun zou kunnen gebruiken.
Maar hij heeft geen blogje, en dat vind ik spijtig.
Hij wil duidelijk niet in de schijnwerpers staan

Dan denk tja, zulke mensen zijn er ook nog.
Mensen die belang stellen in het verdriet van anderen, en die zelf met hun eigen zorgen op de achtergrond blijven.
Het maakt dat ik mij ietwat verlegen voel, want ik pak uit met mijn geleden verdriet, en jullie troostwoorden maakt dat ik mij gesteund voel.
Ik pak onverdroten uit met mijn mening, soms dwars tegen alles in, en jullie wederwoord maakt mij blij, blij omdat jullie te moeite nemen om het te lezen.
Voel mij vereerd dat P.B. komt lezen.

Wie is Pietje-Bob?
Ik denk dat jullie het antwoord voor jullie zelf wel kunt uitmaken, niet?!

Het is de gewoonte om aan het begin van een nieuw jaar, om eens terug te blikken van wat is geweest.
Alle tv-kanalen doen het, waarom zou ik het hier eens niet doen dan?
Enkel ga ik niet terugblikken op de sportmannen/vrouwen en hun prestaties.
Ook niet op alle rampen die zijn geweest, of de vele oorlogsellende, de armoe en kindersterfte.
Daar zijn we ons allen wel van bewust, en zo niet, dan krijg je dat wel tot in den treure terug voorgeschoteld op je kleine scherm.
Neen, ik wil het even hebben op wat MIJ heeft verblijd, wat MIJ gelukkig heeft gemaakt het afgelopen jaar.

Wat 2007 mij gaat brengen, dat kan ik uiteraard niet voorspellen.
Wat het voorbije jaar voor MIJ is geweest, dat kan ik wel vertellen.
2006 was voor MIJ een gelukkig jaar.
Het waren de kleine dingen die me blij en gelukkig maakten.
Het zijn de kleine dingen die me dankbaar maken.
Doodgewone, allerdagelijkse dingen in een notedop.

Zo was er zoonlief die een nog beter betaalde job vond met een leuke werksfeer
Schoondochter, die geen weekenddienst meer moet doen, tot haar grote tevredenheid.
Dochterlief, die de job van hààr dromen vond, namelijk frietjes bakken à volonte.
En Anja, die de zoveelste zware operatie moedig en goed doorstaan heeft.
En last but not least, kleindochter die werd gespaard van nare ziekten, en het supergoed doet in haar eerste leerjaar.
Voor al die kleine dingen die mijn kinderen gelukkig maken.
Daar ben ik dankbaar voor!

Dankbaar ook voor de liefde die ik van hen mag ontvangen.
De nooit aflatende liefde van mijn partner, ook op die dagen dat ik chagrijnig ben.
De vele blogvrienden die ik heb gekregen, en die mij met hun vriendschap menige troostwoorden hebben gebracht, en hun steun hebben betuigd, maar ook hun humor hebben gedeeld.
Namen ga ik niet noemen, want met mijn sufkop ben ik bang om er enkele te vergeten, maar diegene die ik bedoel zullen ook zo wel weten wie ik bedoel.

Dus wanneer ik zo terugblik op 2006, dan heb ik alle reden om gelukkig te zijn.
En evenveel geluk wens ik jullie in 2007