You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
11-03-2007
EFFE LACHEN....
DONKER HIER
HE?......
Een vrouw bedrijft overdag de
liefde met haar minnaar terwijl haar man op zijn werk is. Zonder dat ze het
echter weet, bevindt haar 9 jaar oude zoon zich in de kast in de slaapkamer.
Geheel onverwachts kwam haar man thuis en sloot ze haar minnaar op in de kast
samen met het jochie.
Jochie: Donker hier hé?
Minnaar: Ja , dat is het zeker.
Jochie: Ik heb een voetbal.
Minnaar: Das fijn voor je.
Jochie: Kopen?
Minnaar: Nee , dank je.
Jochie: Mijn vader staat hier wel buiten hé!
Minnaar: Oké oké , hoeveel?
Jochie: 250
En zo kocht de minnaar de voetbal...
In de weken daarop
gebeurde het weer dat het jochie en de minnaar samen in de kast zitten.
Jochie: Donker hier hé?
Minnaar: Ja , dat is het zeker.
Jochie: Ik heb een paar voetbalschoenen.
De man herinnert zich de vorige keer en vraagt: Hoeveel?
Jochie: 750
Minnaar: Oké.
En zo werden ook de voetbalschoenen verkocht...
Een paar dagen later
zegt de vader tegen zijn zoontje: Pak je voetbal en je voetbalschoenen, dan
gaan we lekker een potje voetballen op het gras
Jochie: Gaat niet.
Vader: Hoezo niet?
Jochie: Ik heb ze verkocht!
Vader: Wat? Voor hoeveel heb je ze verkocht?
Jochie: Samen 1.000
Vader: Dat is toch veel te veel! Je hoort je vriendjes niet teveel te vragen!
Dat is veel meer dan die bal en die voetbalschoenen hebben gekost! Ik neem je
mee naar de kerk, dan kan je aan de pastoor opbiechten wat je hebt gedaan!
Ze gaan naar de kerk
en de vader neemt zijn zoon mee naar het biechthok, laat hem naar binnen gaan
en sluit de deur.
Jochie: Donker hier hé
Pastoor: BEGIN NIET HE MANNEKE!!!
ACCIDENT OF TRAGEDIE?.....
President Bush
bezoekt een lagere school, vierde leerjaar.
Ze zijn aan het discussiëren over de betekenis van bepaalde woorden.
De leeraar vraagt aan Bush om de discusie te leiden over het woord 'Tragedie'.
Bush vraagt aan de klas over er iemand een voorbeeld kan geven van een
tragedie.
Een jongen staat op en zegt; "Wanneer mijn beste vriend de straat
oversteekt en daarbij wordt doodgereden, dat is een tragedie."
"Neen", zegt Bush, "dat is geen tragedie, dat is een
accident."
Een meisje doet ook een poging en zegt; "Wanneer een schoolbus met
50 leerlingen erin,in een ravijn rijdt en iedereen is dood, dat is een
tragedie."
"Neen" zegt Bush
"dat is een grot verlies."
Heel de klas zit stil te kijken maar Bush dringt aan "Is er dan niemand
die een voorbeeld kan geven van een tragedie?"
In de hoek van de klas zit Jantje,
een wat timide en tenger kereltje.
Bedeesd zegt hij; "Als een Amerikaans Air Force One vliegtuig, met meneer
en mevrouw Bush aan boord, door een raket van Osama Bin Laden wordt geraakt en
daarbij totaal wordt vernietigt, dat is een tragedie."
"Fantastisch" zegt Bush "Kun je me nu ook uitleggen waarom dat
een tragedie is?"
"Wel" zegt Jantje, " omdat het geen accident is en zeker ook
geen groot verlies he!"
Nationale vrouwendag vandaag naar
het schijnt!
Eerlijk gezegd, ik merk er niet zoveel van, maar daar staat tegenover dat ik in
feite die dag niet nodig heb om mij een gelukkige of gewaardeerde vrouw te
voelen.
Dit in schril contrast met vrouwen die nog vaak gediscrimineerd worden, of nog
verschrikkelijker, die levenslang verminkt worden als meisje, door een
besnijdenis.
Het is wellicht de uitgelezen dag om daar eens bij stil te staan.
Hieronder zet ik een link die
jullie doorstuurt naar een video die zo'n besnijdenis in beeld brengt. Klik hier
Ik wil jullie waarschuwen dat de beelden heel expliciet zijn, en dat je als
moeder/vrouw zijnde, de pijn kan meevoelen bij de kreten van pijn die door het kind
worden uitgeschreeuwd.
Je kan op die site tevens een petitie ondertekenen tegen die besnijdenis, dat
is trouwens de opzet bij het weergeven van die beelden.
Dus kijk en huiver, en bedenk dat wij hier in Europa niet echt een nationale
vrouwendag van doen hebben.
Zet de video ook op uw blog, als protest tegen zo'n grove mishandeling
en de onderdrukking van het vrouw zijn.
What's in a name?
Ik bedoel niet onze familienamen, want die kunnen we niet zelf kiezen.
Ook onze roepnamen, voor alle duidelijkheid, kunnen we niet zelf kiezen, maar
ik vraag mij af of dat niet beter wél tot de mogelijkheden zou behoren.
Onze voornamen worden gekozen door
onze ouders, meestal naar de mode van de tijd waarin we geboren werden, en meestal
verwijzend naar een grootouder of meter en peter.
Zo lopen er ontelbare Maria's en Louisa's rond, om er maar twee te noemen.
Ook Jozef en Louis waren in de vroegere jaren een populaire naam voor een
jongetje.
Met de jaren kregen we een grotere verscheidenheid, ouders werden creatiever,
maar voornamen volgden nog steeds de mode trend.
Denk maar aan de ontelbare Sandra's, de Nancy's de Sven's en de Bjorn's, teveel
modenamen om op te noemen, maar één ding hebben ze gemeen, ze komen allemaal
vrijwel uit éénzelfde periode.
En wat ze ook nog gemeen hebben, de drager is er niet altijd gelukkig mee.
Moesten we kunnen kiezen, ik denk dat 95% van ons een andere roepnaam zou
kiezen.
Ik alvast wel.
Mijn moeder had een voorkeur voor Franstalige
namen.
Mijn broer heet Jean-Claude, mijn zus Jacqueline, en ik noem Lucienne, en alle
drie horen we niet graag onze naam en verbasteren we hem.
Mijn broer laat zich Jan noemen, mijn zus Jackske of Jacky en ik Lulu.
Lulu komt door mijn grootmoeder, zij noemde mij zo, soms ook 'kleine Loulou', naar
mijn moeder, Marie-Louise, en door haar Loulou werd genoemd.
Althans de vier keer dat ik haar in mijn leven heb gezien, maar dat is een
ander verhaal.
Ik haat mijn roepnaam omdat hij zo
verschrikkelijk lelijk wordt uitgesproken hier in Antwerpen, maar ook in Nederland
heeft men er veel moeite mee, en klinkt het niet appetijtelijk in de oren.
De enigen die mijn naam correct en mooi uitspreken zijn de Fransen zelf.
Zo maakte mijn Antwerpse pleegouders er Luschén van (zo schreven ze het
trouwens ook) waarbij het achterste deel tot in het oneindige werd uitgerekt (klinkt
als Luscheeeeeen)
Ik haatte die toonaard.
De Nederlanders maken er dan weer Lusien van of Lusjijn, en ook dat klinkt
helemaal niet mooi in mijn oren.
Daarom zou het goed zijn dat we
onze roepnaam, op pakweg twintigjarige leeftijd, zouden mogen veranderen in onze
eigen keuze, want ik ben lang niet alleen die ontevreden is.
Ik vraag mij af of de hedendaagse Elias, Olivier, Declan, Kenzo of Zachary, of
de Amelie, Fleur, Nova, Uriëlle of Waverly nog tevreden zullen zijn met hun
naam als ze volwassen zijn?
Ik heb mijn naam alvast aangepast, ik laat mij in België Lulu noemen, en in
Nederland noemt men mij Sientje.
En heel soms wanneer ze mij vragen: "Hey, hoe heet jij?" dan antwoord
ik heel vrank, "Op een vuurtje tiens, want dat warmt het best!"
JOEHOE,WEER WAT NIEUWS GELEERD! ALS JULLIE WILLEN WETEN HOE IK DIT GEFIKST HEB, DAN MOETEN JULLIE MAAR EENS GAAN KIJKEN BIJ FEBE. DE LINK NAAR HAAR BLOG VINDEN JULLIE ONDERAAN AAN DE RECHTERZIJDE VAN MIJN BLOG. KLIK OP ZONNEKES BLOGTIPS KUS VAN MUS AMOUR VAN TROUBADOER
Ik ga hier een nieuwe rubriek
lanceren, "De zwartkijker", want zo af en toe zie ik het allemaal niet
meer grijs, maar inktzwart in!
De techniek staat niet stil, bijna
dagelijks worden er nieuwe en meer gesofistikeerde gadgets op de markt
gebracht.
Zelf vind ik de beste uitvinding nog altijd de wasmachine, maar ik versmaad ook
niet de droogkast, de vaatwasser, het stoomstrijkijzer, de koffiezet, de
Senseo, het elektrisch tostiijzer, de dvd-recorder enz.....om vooral de
homecomputer niet te vergeten!
Als laatste fenomeen is er de GPS. Bijna iedereen heeft er wel één, de
autobezitters dan toch, maar ook voor wandelaars of fietsers komt hij goed van
pas.
Nu hoor ik jullie al zeggen, troubadoer staat een beetje achter want ze vergeet
de mp3 speler, de I-Pod en nog zo wat van die dure hebbedingen, maar geen nood,
ik weet wel degelijk van hun bestaan af, maar ik wil het nu even hebben over de
GPS omdat ik onlangs iets las dat mij een dubbel gevoel gaf.
Ik las dat men in Amerika (waar
anders?) nu een GPS heeft voor dieren. Er is ook de 'Global petfinder' en de
'Petcell'. Als jullie daar meer over willen weten, lees dan hier.
Goed idee vind ik dat wel, enkel het is nog superduur, dus niet voor iedereen
haalbaar.
Maar die baasjes die hun hond of kat echt niet kwijt willen is het een
fantastisch ding.
De anderen zal het natuurlijk worst wezen, want zelfs de verplichte chip
weerhoud hen er niet van om hun dier te dumpen als het hen uitkomt.
Maar nu las ik dat men zo'n GPS systeem
ook wil gebruiken op Alzheimer patiënten.
En daar heb ik nu een beetje een dubbel gevoel bij!
Ik zie daarbij voor mijn ogen zo van die SF toestanden passeren.
Mensen met een halsband om hun nek, die wanneer ze te ver van huis gaan kunnen
teruggeroepen worden door ze een stroomstoot te geven, wat men bij gevangenen
ook al wil toepassen.
Maar zieke mensen zijn geen misdadigers!
Je zou kunnen opperen dat het veel geruststellender is voor de familie leden
van de patiënt, maar zou de beslissing om een dergelijk ding te dragen dan
worden overgelaten aan de zieke, of zou men zoals bij de dieren de beslissing
overlaten aan de "baasjes"?
Gaat men dan de mens niet verlagen tot op het niveau van redeloze kuddedieren?
Gaat men niet te nonchalant omspringen met de patiënt, zo van, ach laat hem
maar lopen, we vinden hem toch wel terug, en als het moet geven we hem een
schok en blijft hij ter plekke verlamd liggen?
Dat zulke mens zich ondertussen 'verloren' voelt, dat hij wel tig keren onder
een voertuig kan lopen, daar staat men dan misschien niet meer bij stil. "We
kunnen gerust ons lekker leventje voortzetten, hij hangt toch aan de GPS!"
Een dubbel gevoel heb ik daar dus
bij.
Hoelang gaat het duren voor de baas zijn werknemers verplicht om zo'n GPS te
dragen, bovenop de vele camera's die hen in de gaten houden?
Of de jaloerse en/of bezitterige partner?
Hoelang gaat het duren voor er één of andere regering beslist om ons allemaal
uit te rusten met een chip zodat we netjes binnen hun lijntjes lopen, of anders
kunnen worden terug gefloten?
Het systeem heeft voor en nadelen, zoals zoveel in het leven.
Voorwaarde is dat men het niet gaat misbruiken, want dat schijnt vaak het
grootste mankement te zijn.
Of zie ik dat nu te zwart in, zie ik het totaal verkeerd?
Wat jullie?
Guy Verhofstadt zit bij Jean-Luc
Dehaene een pintje te pakken.
Zegt Guy Verhofstadt;"Toen dat gij premier waart, draaide de regering toch
beter. Hoe deed ge dat?
Wel" zegt Dehaene "ge moet zien dat ge u omringt met slimme
medewerkers."
"Hoe kunt ge weten dat ze wel slim zijn?" vraagt Guy Verhofstadt.
"Door een klein raadseltje" antwoord Dehaene en roept zijn vrouw en
vraagt haar
"Celie, uw vader en uw moeder hebben een kind. Het is niet je broer en ook
niet je zus. Wie is het?"
Zegt Celie "Dat is simpel, dat ben ik."
Terug op zijn kabinet denkt Verhofstadt eventjes zijn
ministers te testen en roept Steve tevaert bij zich en vraagt:
"Kijk Steve, je vader en je moeder hebben een kind. Het is niet je broer
ook niet je zus, wie is het?"
De Steve fronst zijn wenkbrauwen en denkt diep na. "Ik weet het niet zo
direct, ik kom straks even terug."
Steve Stevaert gaat terug naar zijn bureel en komt onderweg Gerolf Annemans
tegen.
"Zeg Gerolf, ken jij het antwoord op dit raadseltje: "Uw vader en uw
moeder hebben een kind. Het is niet je broer en ook niet je zus. Wie is
het?"
"Wel, dat is gemakkelijk" antwoordt Annemans "dat ben ik."
De Steve bedankt hem en fier als een gieter gaat onze Steve Stevaert terug naar
Guy Verhofstadt en zegt hem: "Ik weet het antwoord. Het is Gerolf
Annemans"
Waarop Guy Verhofstadt paars kleurt en brult: "Neen, jij idioot, het is
Celie Dehaene!"
Ik ben helemaal niet tuk op carnavalsgekte. Maar dan had ik beter in Antwerpen gebleven, en niet naar Brunssum gependelt. Hier barste de carnavalsgekte op donderdag al los met het 'Oude Wievenbal", vrouwen aan de macht dus. Zaterdag was er de kinderoptocht, en maandag de grote parade. Heel Brunssum staat dan op zijn kop, en dat duurt tot en met aswoensdag. Ondertussen kan je maar hopen dat je wat snoep kan vangen die ze kwistig rondstrooien vanop de praalwagens, want er is geen winkel open. Maar er wordt die dagen ook niet veel gegeten vermoed ik, de meesten hebben dorst, grote dorst, niet te lessen dorst. Voor de liefhebber van carnaval, enjoy! Sorry lieve bezoeker, ik laat video's hooguit één week op mijn blog staan. Daarna wordt het verwijderd. Het vertraagt het openen van het blog. Spijtig voor hen die te laat komen.
Een man met de looks tussen George
Clooney en Brad Pitt.
Met het macho gehalte van Arnold Zwartzenegger.
De ontroering van Charlie Chaplin.
De humor van Robin Williams.
Een man die net als Kiefer Sutherland in 24 uur twee keer de wereld redt van de
ondergang, en daarna nog een flink potje kan vrijen.
Een man die onze 'NEEN' kan en wil aanvaarden, en er niet rotsvast van overtuigd
is dat we ja bedoelen.
Die wanneer we niets zeggen, onze stille vragen moeiteloos kan beantwoorden.
Een man die we kunnen kneden, en die we kunnen herkneden omdat het resultaat
niet is wat we uiteindelijk voor ogen hadden.
Das wil das weib!
Dat wil die wispelturige vrouw!
Want neem daar akte van lieve mannen, wij zijn wispelturig, maar laat ons aub.
Laat ons dromen van de volmaakt perfecte man.
Ondertussen stellen we ons tevreden met wat we hebben, en zijn we hondstrouw.
We zullen paaldansen tot onze knoken het begeven.
We zullen strippen, ook al zien we daarbij blauw van de kou.
We zullen voor u de heerlijkste maaltijden bereiden, ook al is het 40° in de
keuken.
We zullen uw kinderen baren in pijn en smarten, maar met de glimlach op de
lippen.
Wij zullen u verwarmen of verkoelen naargelang uw wens.
Wij zullen u medelijdend verzorgen bij een banale verkoudheid, terwijl we zelf
met een griepvirus zitten.
Wij zullen uw carrière vooruit duwen en tevreden zijn met het stempelgeld.
Wij zullen u dienen zonder onze eigenheid te verliezen.
Also is das weib!
Vanavond heb ik mij weer sappel
zitten maken. Niet dat het me persoonlijk aanbelangd, maar er zijn zo van die
dingen waar ik absoluut niet mee akkoord kan gaan.
De meeste onder jullie weten al dat ik weinig tv zie. Dat komt omdat tv mijn surrogaat
slaappil is. Telkens vooraleer de superlange en saaie reclame voorbij is slaap
ik al.
Een film die ik graag wil zien, meestal thrillers of waargebeurde verhalen, die
neem ik liever op, dan kan ik de reclame in versneld tempo doordraaien.
Maar vanavond wou ik toch eens kijken, na het lezen van een artikel in mijn
tv-blad, naar 'De Brekers.'
Het artikel ging over een koppel
dat had meegedaan aan dat programma.
De opzet van het programma gaat als volgt; Een ploeg komt bij je thuis, jij
moet je ganse huis en dito huisraad
slopen, alles in een container smijten die dan vervolgens wordt gewogen en
navenant het gewicht van de container krijgt de ploeg geld om jouw huis weer op
te knappen, en dat doen ze in slechts 48 uur.
En dat slopen mag je letterlijk nemen, want alles wordt afgebroken, deuren,
ramen, schoorstenen en zelfs muren, als regelrechte vandalen gaat het gezin te
werk.
Nu vraag ik je, welk zinnig mens gaat dat doen zonder een architect te
raadplegen, zonder een wel doordacht plan te hebben, zonder te weten wie jouw
huis weer opbouwt?
Het is sowieso al een gok of alles in orde komt wanneer je verbouwd, maar om
dit blindelings aan programmamakers over te laten, daar moet je toch wel goed
gek voor zijn.
En je kan toch in je slaap uitrekenen dat verbouwingswerken van die omvang
nooit goed kunnen gedaan worden in slechts 48 uur?
Enfin, dit gezin waagde de gok met als gevolg dat alles wat mis kon lopen ook
mis liep, en de man pleegde daarop van ellende zelfmoord.
Quote; "Niets was er
afgewerkt" beweerd de vrouw des huizes, ons huis was een puinhoop, plinten
ontbraken, een afgewerkt plafond werd terug opengebroken om kabels in weg te
werken en bleef onafgewerkt achter, en van onze antieke eettafel had men de poten
afgezaagd om er een salontafel van te maken, ik had nochtans duidelijk gezegd
dat men daar moest afblijven!"
De programmamakers in hoofde van VT4 woordvoerder Kristof Demassure reageert
als volgt; "Mevrouw heeft nooit gezegd dat we van die antieke tafel
moesten afblijven, zij was integendeel opgetogen over het resultaat.
Uiteraard kan de ploeg in 48 uur niet alles tot in de puntjes afwerken, dat doen
we achteraf, maar mevrouw heeft ons nooit meer gecontacteerd." Unquote
(Bron: Dag Allemaal)
????
Vervolgens beweren de programmamakers dat op vraag van mevrouw die aflevering
niet wordt uitgezonden, mevrouw zelf ontkent dat. "Integendeel" zegt
zij!
Dus vanavond keek ik naar 'De
Brekers' en ik heb mij doodgeërgerd aan het programma.
Ten eerst ging het huisgezin tekeer als losgeslagen wilden, alles wat onder hun
handen kwam ging eraan.
Wat ik zo ergerlijk vind is dat degelijke meubelen en degelijke huisraad gewoon
vernield werd.
Men had het beter aan arme mensen gegeven die niets hebben, of het naar de
kringloopwinkel gebracht.
Ook een optie was om een garageverkoop te houden, dan had men er ook nog iemand
blij kunnen mee maken, maar nee, het werd allemaal finaal in mekaar geslagen.
Ik moest bijna kotsen toen ik het zoontje van tien vergeefse moeite zag doen om
een degelijke stoel uit mekaar te slaan.
Vervolgens mocht het huisgezin op hotel, ze mochten in niets mee beslissen over
het interieur.
Zo werd een prachtige antieke kast overschilderd in licht turkoois om
vervolgens als keukenkast dienst te doen.
'Een tang op een varken' zeggen wij hier in Antwerpen wel eens, en dat verwoord
exact wat het was.
Gaten die ontstaan waren na het onnadenkend wegslopen van een schoorsteen,
werden met wat camouflage weggemoffeld.
Vraag mij af hoelang dat gaat stand houden.
Je moet echt goed gek zijn om aan
dat programma mee te doen, en ik zou wel goed gek zijn moest ik een volgende
maal weer kijken.
Want ik vind het een ergerlijk programma!!!
Verleden vrijdag was het weer
zover.
Bloggers die elkaar enige tijd terug niet kenden zijn dikke vrienden geworden.
Elke eerste vrijdag van de maand zien zij elkaar, om bij te praten en
blogweetjes uit te wisselen.
En hoe doe je dat het best, juist, bij een lekker hapje en een drankje.
Het was weer reuze gezellig en de tijd vloog voorbij.
Bedankt voor de gezellige namiddag lieve vrienden, en vooral bedankt voor de
vriendschap!
Video werd verwijderd na één week. Sorry voor hen die te laat op bezoek kwamen. Troubadoerke
Alle heiligen, sta me bij!
Nee, er is geen ramp gebeurt, enkel ga ik mij wagen aan een penibel project.
Enkele weken terug besloot ik om
na vele jaren nog een naar de kapper te gaan.
En dan wil ik ook gelijk een ganse metamorfose.
Zo gingen mijn haren van lang naar kort, en van vaag blond naar donkerbruin.
Sommigen onder jullie zullen zeggen, ha lekker kort, lekker makkelijk, maar dat
vind ik dus niet.
Mijn lange haren kamde ik rechttoe rechtaan allemaal achteruit, nam het in mijn
nek bij elkaar, elastiekje erin, en klaar was kees.
Op zon en feestdagen opgestoken en gecamoufleerd met een leuke speld Maar nu!
Ok, ik sta een minuut of twee minder lang onder de douche, maar die minuten
verlies ik met het in de plooi leggen van mijn haarsnit.
Nu sta ik een uur voor de spiegel, geflankeerd door een resem potjes gel, wax
en nog wat van die kleverige spullen, want die piekjes coupe komt niet vanzelf.
Zelfs niet als ik pas uit bed kom, want trop is teveel, nee die piekjes moeten
de juiste positie hebben.
Ook het "natuurlijk" bruine kleurtje verdwijnt gestaag en moet
regelmatig worden bijgewerkt.
Nu heb ik, zoals jullie al wel
zullen begrepen hebben, een grondige hekel aan de kapper.
Wanneer ik daar dan ook nog eens uren moet zitten, dan geef ik al helemaal
forfait.
Maar het nieuwe kapsel vraagt onderhoud.
Dus heb ik het volgende besloten, ik ga om de zes weken naar de kapper om het
te laten bijknippen, enkel uit bittere noodzaak, en verven doe ik dan maar
zelf.
Gisteren met dochterlief de stad in, en in het kruidvat alle attributen voor
dit project gekocht.
En dat was al niet simpel!
Ik had geen flauw besef dat er zovele verschillende bruine haarkleuren
bestonden.
Van lichtbruin over middenbruin naar donkerbruin.
En dan nog eens bruin met alle tinten rood die je je maar kan voorstellen.
Gelukkig is dochterlief beter op de hoogte van dit alles en met haar know how
denk ik, hoop ik, dat ik mij het juiste heb aangeschaft.
En 14 is nog altijd goedkoper dan een kappersbeurt.
Maar nu komt het!
Vandaag staat alles klaar om de
klus te klaren.
Ik lees de gebruiksaanwijzing voor de honderdste maal, en ik denk dat ik het
snap, eindelijk!
Ik herhaal de richtlijnen die dochterlief me gaf, zoals daar zijn; "Mams
doe je juwelen uit...gebruik een oude donkere handdoek om je haren af te drogen....knip
drie gaten in een plastiek vuilzak, één voor je hoofd en twee voor je armen en
trek die over je kleding.....smeer in een dikke laag Vaseline of Nivea op je
voorhoofd, oren hals en nek, kwestie van niet te moeten lopen met een 'geverfd
gezicht....als je vlekken maakt in je badkuip of lavabo, direct schoonmaken
anders blijf je met lelijke vlekken zitten.....gebruik niet alle verf want jouw
haren zijn daarvoor te kort en dan loopt het er toch maar af!"
En nu ben ik dus zo ver, klaar om de klus te klaren, evenwel niet helemaal
gerust in de zaak, en met ietwat knikkende knieën, maar ik verzamel moed.
Ik ben benieuwd????
Wordt dus heel waarschijnlijk vervolgd dit relaas.
Drie kleine jongetjes bluffen over de wagen van hun
papa
Jefke : mijne papa heeft ne Porshe 911 turbo, heeft om 16.00u gedaan met werken
in Knokke en is om 16.35u bij ons in Antwerpen.
Pietje : mijne papa heeft ne Lamborghini, heeft om
16.00u gedaan met werken in Brugge en is om 16.25u bij ons in Antwerpen
.Jantje zegt niets waarop de anderen hem vragen met
welke wagen zijne papa rijdt
.Jantje : met ne Lada waarop algemeen gelach van de anderen.
Hé hé, zegt Jantje, mijne papa heeft misschien wel maar ne Lada , maar hij
heeft om 16.00u gedaan met werken op het ministerie in Brussel, en is om 15.00u
al thuis !
Flauwe zonnestralen vallen op haar
mooi gelaat wanneer ze ietwat dromerig door haar raam naar buiten kijkt.
Het is stil op straat op deze vroege wintermorgen.
Enkel in haar oren hoort ze het geraas van haar bloed, veroorzaakt door haar
verlangend kloppend hart, terwijl haar gedachten roepen, de kloothommel, de
vent zonder ballen de lafaard die geen keuze kan maken, geen keuze wil maken.
"We hebben het toch goed" zei hij verleden week nog bij het afscheid
van een gestolen uurtje.
Traag ziet ze destraat tot leven komen.
Bij haar overbuur gaat de voordeur open, Winnie kust haar Klaas en wuift hem na
tot hij om de hoek is.
Het is bijna liederlijk om je geluk zo ten toon te spreiden, denkt ze, en haar
mondhoeken trekken ietwat naar beneden.
Nee, geen afgunst, geen bitterheid, het hoort gewoon niet!
Dat zou ze zelf nooit doen, innigheid is privé, hoort achter gesloten deuren en
ramen. Dat vindt Daniël ook, en zij is het daar volkomen mee eens.
Ze is elke morgen vroeg wakker,
maakt zich zorgvuldig op, en kiest met zorg haar kleding uit..
Want misschien komt hij wel even langs voor hij naar zijn werk gaat, nadat hij
de kinderen naar school heeft gebracht, nadat zijn vrouw hem op de stoep.......?
Neen!
Want de vrouw van Daniël is een slons, zij heeft een erbarmelijke keuze wat
kleding betreft, en ook haar haren liggen wild om haar hoofd.
Haar huishouden is één grote chaos, komt door de kinderen, zo vertelt ze Daniël,
maar die weet wel beter.
Ok, hier zijn geen kinderen in huis, dat is er nooit van gekomen, er was altijd
die andere.
Twee kinderen is genoeg voor mij, zei Daniël, en zij was het daar helemaal mee
eens, al zoveel jaren.
En nu was het te laat, haar biologische klok tikte niet meer
Doodongelukkig maakt zijn vrouw
hem, maar hij is nu eenmaal een verantwoordelijke man en vader, geen
slappeling, geen sul, geen profiteur, geen lafaard zoals haar vriendinnen
beweren.
Wanneer hij hier is, dan toont hij zijn ware ik, zij weet wat hij nodig heeft,
bij haar vind hij rust.
Nou ja rust, even een borrel en een sigaretje op de glanzende Chesterfield
zetel, na hun liefdesspel, maar zijn vrouw is een controlefreak, zij maakt hem
opgejaagd wild, het is nooit anders geweest.
.Plots gaat de telefoon; "Hallo,
met mij, ik kan de ganse week niet komen, ik heb een werkvergadering, de
jongste is ziek en moet naar de dokter, en daar moet ik wel bij zijn, dat wil
moeder de vrouw zo, en ik hou haar tevreden, dat begrijp je wel hè, we willen
haar geen achterdocht bezorgen, nu nog niet, het is nog te vroeg.
"Zaterdag moeten we naar een bedrijfsfeestje, de babysit is al besteld,
zondag gaan we op familiebezoek, en dan is het al vlug kerst en nieuwjaar, die
moet ik ook thuis doorbrengen, dus ik weet niet wanneer we elkaar zien! Dat
begrijp je toch, niet?"
"Dag schat van me, ik mis je, ik hou van je, jij ook van mij, ga je mij
een beetje missen lieverd.....?"
Haar stem klink schor wanneer ze beaamt,
ja ik mis je, ja ik hou van je, daaaag Daniël.
Schor van opgekropt verdriet, van onmacht, van eenzaamheid.
Even overweegt ze om hem terug te bellen, ze is immers vergeten hem te bedanken
voor het telefoontje, zo attent van hem!
Maar dat is haar strikt verboden, zijn secretaresse luistert immers mee.
Ach de mooie momenten zijn zeldzaam, maar zo hemels.
Zijn hand in haar hand, een vlugge streling langs haar wang, zijn lippen op de
hare.
Ze staat nog met de telefoon in de
hand terwijl ze naar de zorgvuldig gedekte tafel kijkt, de ongebruikte kop en
schotel die uitnodigend op koffie wachtte.
In alle stilte ruimt ze af, kijkt in het rond, alles is brandschoon, geen
stofje valt er te bespeuren, zelfs de kristallen vaas staat afwachtend glanzend
leeg, als nutteloos voorwerp op het antieke dressoir.
Ze loopt weer naar het raam toe, en in het voorbij gaan kijkt ze even in de
spiegel, naar de verbeten trek om haar mond, haar droevige ogen, en haar mooie
gereserveerde lichaam. Nutteloos lichaam, leeg van binnen.
EVEN GEDULD MENSEN,IK BEN AL EEN TIJDJE ONDERWEG, MAAR IK KOM ERAAN!
Geduld is een schone zaak, zoals
het spreekwoord zegt!
En hoe ouder je wordt, hoe meer geduld je krijgt is een statement, zo blijkt.
Doch in mijn geval schijnt dat niet op te gaan.
Trouwe lezers van mijn ander
blogje weten dat ik sinds nieuwjaar met razende tandpijn zit.
Een wortelkanaalontsteking aan mijn verstandskies.
En o ramp, men moet hem chirurgisch verwijderen wegens te broos voor de tandartstang.
En o o dubbele ramp, men kan dit pas doen op 29 januari wegens een overvolle
agenda.
Het is een kleine troost om weten dat er blijkbaar meer mensen zijn met
tandpijn.
Ondertussen moet ik mij behelpen met drugs, alias pijnstillers, en dat lukt min
of meer.
Ik heb nu enkel nog tandpijn wanneer ik lach, hahaha, ai ai .
Ook wanneer ik drink of eet, komt de pijn in al zijn hevigheid opzetten.
Omdat ik graag in alles het positieve wil zien zoals, "Het glas is halfvol en
niet halfleeg" hoopte ik dat er zo makkelijk wel enkele kilo's zouden
verdwijnen van mijn Bourgondisch overgewicht, maar niets is minder waar, want
door de pijnstillers komen die er net bij.
Een maand heeft voor mij nog nooit zo lang geduurd dan deze januari maand, en
mijn geduld staat op een heel laag pitje.
Langs de andere kant moet ik toch wel
een geduldig mens zijn, want ik kom tot de conclusie dat ik al twaalf jaar lang
naar de soap 'thuis' kijk, en dat ik dat elke weekdag trouw blijf doen, ook al
is het einde nog lang niet in zicht.
Ook las ik dat David Beckham in Los Angeles een contract heeft getekend waarbij
hij maar liefst 775.000 euro per week zal verdienen om achter een bal aan te
lopen.
Stom spel vind ik dat voetballen, ze lopen met tweeëntwintig man als gekken achter
een bal aan, en als ze hem dan hebben schoppen ze hem weg.
Maar voor Beckham brengt het alvast geld in het laadje.
Zijn commentaar; "Ik doe dit niet voor het geld!"????
Ik heb dus sitopresto een mailtje verzonden naar de goede man met mijn
bankrekeningnummer, met als vermelding dat hij zijn gage steeds daarop mag
storten.
En nu wacht ik dus geduldig af tot mijn budget wat ruimere proporties aanneemt. Als je me binnenkort even moet missen, dan ben ik shoppen op 'Rodio Drive'
"We zullen zien" zei de blinde, en hij blies de kaars uit!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
