Het stoort mij niet;
....Dat u parfum gebruikt waarvan ik de geur niet lekker vind.
....Dat u in een auto rijdt, hoewel zijn uitlaatgassen de lucht bevuilen.
....Dat u trein tram bus gebruikt om u te verplaatsen, hoewel idem dito als de heilige koe.
....Dat u vegetariër bent, hoewel ik graag spaghetti bolognese eet.
....Dat u kleding draagt in kleuren die ik niet kan smaken.

Het stoort mij niet;
....Dat u gewerkt en geploeterd hebt om een eigen huis te bezitten.
....Dat u zondag's het gras afrijd terwijl ik liever lekker lang uitslaap op die dag.
....Dat u bloemen in uw tuin heeft, hoewel mijn partner hooikoorts heeft.
....Dat uw kinderen/kleinkinderen met hun gejoel mij het lezen van een boek beletten.

Het stoort mij niet;
....Dat uw huis vol meubelen staan waarvoor men bossen moet uitroeien.
....Dat uw woonst vol hebbedingen staan die gemaakt zijn door onderbetaalde werkkrachten, soms zelfs kinderen.
....Dat die hebbedingen gemaakt zijn in fabrieken die het gat in de ozonlaag vergroten.
....Dat u voor de was/vaatmachine producten koopt die onder de noemer 'schadelijke stoffen' vallen, en niet biologisch afbreekbaar zijn.
....Idem dito voor uw poetsproducten.

Het stoort mij niet;
....Dat u een andere politieke overtuiging hebt als ik.
....Dat u één of ander geloof aanhangt terwijl ik een atheist ben.
....Dat mijn centen evenwel uw geloof sponseren.
....Dat u een niet-roker bent en waarbij u mij, als roker zijnde, als een pestlijder behandelt.

Wat mij WEL stoort is;
....dat u uw wil als wet wil opleggen aan mij!
Wat zou u er van denken wanneer ik morgen big boss moest zijn, en u daarbij mijn voorkeuren, mijn wil moest opleggen?
Zou u mij dan zien als een egoïst, of als een altruïst?
Of eerder als een tiran, een potentaat?

Het stoort mij geenszins dat;
....u uw mening hierover te kennen geeft, want mijn mening hoeft niet de uwe te zijn
Want ik noem mij liever altruïst, of gewoonweg, een mens van goede wil.
©

Nationale vrouwendag vandaag naar het schijnt!
Eerlijk gezegd, ik merk er niet zoveel van, maar daar staat tegenover dat ik in feite die dag niet nodig heb om mij een gelukkige of gewaardeerde vrouw te voelen.
Dit in schril contrast met vrouwen die nog vaak gediscrimineerd worden, of nog verschrikkelijker, die levenslang verminkt worden als meisje, door een besnijdenis.
Het is wellicht de uitgelezen dag om daar eens bij stil te staan.

Hieronder zet ik een link die jullie doorstuurt naar een video die zo'n besnijdenis in beeld brengt. Klik hier
Ik wil jullie waarschuwen dat de beelden heel expliciet zijn, en dat je als moeder/vrouw zijnde, de pijn kan meevoelen bij de kreten van pijn die door het kind worden uitgeschreeuwd.
Je kan op die site tevens een petitie ondertekenen tegen die besnijdenis, dat is trouwens de opzet bij het weergeven van die beelden.
Dus kijk en huiver, en bedenk dat wij hier in Europa niet echt een nationale vrouwendag van doen hebben.

 Zet de video  ook op uw blog, als protest tegen zo'n grove mishandeling en de onderdrukking van het vrouw zijn.

What's in a name?
Ik bedoel niet onze familienamen, want die kunnen we niet zelf kiezen.
Ook onze roepnamen, voor alle duidelijkheid, kunnen we niet zelf kiezen, maar ik vraag mij af of dat niet beter wél tot de mogelijkheden zou behoren.

Onze voornamen worden gekozen door onze ouders, meestal naar de mode van de tijd waarin we geboren werden, en meestal verwijzend naar een grootouder of meter en peter.
Zo lopen er ontelbare Maria's en Louisa's rond, om er maar twee te noemen.
Ook Jozef en Louis waren in de vroegere jaren een populaire naam voor een jongetje.
Met de jaren kregen we een grotere verscheidenheid, ouders werden creatiever, maar voornamen volgden nog steeds de mode trend.
Denk maar aan de ontelbare Sandra's, de Nancy's de Sven's en de Bjorn's, teveel modenamen om op te noemen, maar één ding hebben ze gemeen, ze komen allemaal vrijwel uit éénzelfde periode.
En wat ze ook nog gemeen hebben, de drager is er niet altijd gelukkig mee.
Moesten we kunnen kiezen, ik denk dat 95% van ons een andere roepnaam zou kiezen.
Ik alvast wel.

Mijn moeder had een voorkeur voor Franstalige namen.
Mijn broer heet Jean-Claude, mijn zus Jacqueline, en ik noem Lucienne, en alle drie horen we niet graag onze naam en verbasteren we hem.
Mijn broer laat zich Jan noemen, mijn zus Jackske of Jacky en ik Lulu.
Lulu komt door mijn grootmoeder, zij noemde mij zo, soms ook 'kleine Loulou', naar mijn moeder, Marie-Louise, en door haar Loulou werd genoemd.
Althans de vier keer dat ik haar in mijn leven heb gezien, maar dat is een ander verhaal.

Ik haat mijn roepnaam omdat hij zo verschrikkelijk lelijk wordt uitgesproken hier in Antwerpen, maar ook in Nederland heeft men er veel moeite mee, en klinkt het niet appetijtelijk in de oren.
De enigen die mijn naam correct en mooi uitspreken zijn de Fransen zelf.
Zo maakte mijn Antwerpse pleegouders er Luschén van (zo schreven ze het trouwens ook) waarbij het achterste deel tot in het oneindige werd uitgerekt (klinkt als Luscheeeeeen)
Ik haatte die toonaard.
De Nederlanders maken er dan weer Lusien van of Lusjijn, en ook dat klinkt helemaal niet mooi in mijn oren.

Daarom zou het goed zijn dat we onze roepnaam, op pakweg twintigjarige leeftijd, zouden mogen veranderen in onze eigen keuze, want ik ben lang niet alleen die ontevreden is.
Ik vraag mij af of de hedendaagse Elias, Olivier, Declan, Kenzo of Zachary, of de Amelie, Fleur, Nova, Uriëlle of Waverly nog tevreden zullen zijn met hun naam als ze volwassen zijn?
Ik heb mijn naam alvast aangepast, ik laat mij in België Lulu noemen, en in Nederland noemt men mij Sientje.
En heel soms wanneer ze mij vragen: "Hey, hoe heet jij?" dan antwoord ik heel vrank, "Op een vuurtje tiens, want dat warmt het best!"

Ik ga hier een nieuwe rubriek lanceren, "De zwartkijker", want zo af en toe zie ik het allemaal niet meer grijs, maar inktzwart in!

De techniek staat niet stil, bijna dagelijks worden er nieuwe en meer gesofistikeerde gadgets op de markt gebracht.
Zelf vind ik de beste uitvinding nog altijd de wasmachine, maar ik versmaad ook niet de droogkast, de vaatwasser, het stoomstrijkijzer, de koffiezet, de Senseo, het elektrisch tostiijzer, de dvd-recorder enz.....om vooral de homecomputer niet te vergeten!
Als laatste fenomeen is er de GPS. Bijna iedereen heeft er wel één, de autobezitters dan toch, maar ook voor wandelaars of fietsers komt hij goed van pas.
Nu hoor ik jullie al zeggen, troubadoer staat een beetje achter want ze vergeet de mp3 speler, de I-Pod en nog zo wat van die dure hebbedingen, maar geen nood, ik weet wel degelijk van hun bestaan af, maar ik wil het nu even hebben over de GPS omdat ik onlangs iets las dat mij  een dubbel gevoel gaf.

Ik las dat men in Amerika (waar anders?) nu een GPS heeft voor dieren. Er is ook de 'Global petfinder' en de 'Petcell'. Als jullie daar meer over willen weten, lees dan hier.
Goed idee vind ik dat wel, enkel het is nog superduur, dus niet voor iedereen haalbaar.
Maar die baasjes die hun hond of kat echt niet kwijt willen is het een fantastisch ding.
De anderen zal het natuurlijk worst wezen, want zelfs de verplichte chip weerhoud hen er niet van om hun dier te dumpen als het hen uitkomt.

Maar nu las ik dat men zo'n GPS systeem ook wil gebruiken op Alzheimer patiënten.
En daar heb ik nu een beetje een dubbel gevoel bij!
Ik zie daarbij voor mijn ogen zo van die SF toestanden passeren.
Mensen met een halsband om hun nek, die wanneer ze te ver van huis gaan kunnen teruggeroepen worden door ze een stroomstoot te geven, wat men bij gevangenen ook al wil toepassen.
Maar zieke mensen zijn geen misdadigers!
Je zou kunnen opperen dat het veel geruststellender is voor de familie leden van de patiënt, maar zou de beslissing om een dergelijk ding te dragen dan worden overgelaten aan de zieke, of zou men zoals bij de dieren de beslissing overlaten aan de "baasjes"?
Gaat men dan de mens niet verlagen tot op het niveau van redeloze kuddedieren?
Gaat men niet te nonchalant omspringen met de patiënt, zo van, ach laat hem maar lopen, we vinden hem toch wel terug, en als het moet geven we hem een schok en blijft hij ter plekke verlamd liggen?
Dat zulke mens zich ondertussen 'verloren' voelt, dat hij wel tig keren onder een voertuig kan lopen, daar staat men dan misschien niet meer bij stil. "We kunnen gerust ons lekker leventje voortzetten, hij hangt toch aan de GPS!"

Een dubbel gevoel heb ik daar dus bij.
Hoelang gaat het duren voor de baas zijn werknemers verplicht om zo'n GPS te dragen, bovenop de vele camera's die hen in de gaten houden?
Of de jaloerse en/of bezitterige partner?
Hoelang gaat het duren voor er één of andere regering beslist om ons allemaal uit te rusten met een chip zodat we netjes binnen hun lijntjes lopen, of anders kunnen worden terug gefloten?
Het systeem heeft voor en nadelen, zoals zoveel in het leven.
Voorwaarde is dat men het niet gaat misbruiken, want dat schijnt vaak het grootste mankement te zijn.
Of zie ik dat nu te zwart in, zie ik het totaal verkeerd?
Wat jullie?

Guy Verhofstadt zit bij Jean-Luc Dehaene een pintje te pakken.
Zegt Guy Verhofstadt;"Toen dat gij premier waart, draaide de regering toch beter. Hoe deed ge dat?
Wel" zegt Dehaene "ge moet zien dat ge u omringt met slimme medewerkers."
"Hoe kunt ge weten dat ze wel slim zijn?" vraagt Guy Verhofstadt.
"Door een klein raadseltje" antwoord Dehaene en roept zijn vrouw en vraagt haar
"Celie, uw vader en uw moeder hebben een kind. Het is niet je broer en ook niet je zus. Wie is het?"
Zegt Celie "Dat is simpel, dat ben ik."

Was wil das weib?!
Tja, wat willen we.......?

Een man met de looks tussen George Clooney en Brad Pitt.
Met het macho gehalte van Arnold Zwartzenegger.
De ontroering van Charlie Chaplin.
De humor van Robin Williams.
Een man die net als Kiefer Sutherland in 24 uur twee keer de wereld redt van de ondergang, en daarna nog een flink potje kan vrijen.

Een man die onze 'NEEN' kan en wil aanvaarden, en er niet rotsvast van overtuigd is dat we ja bedoelen.
Die wanneer we niets zeggen, onze stille vragen moeiteloos kan beantwoorden.
Een man die we kunnen kneden, en die we kunnen herkneden omdat het resultaat niet is wat we uiteindelijk voor ogen hadden.
Das wil das weib!

Dat wil die wispelturige vrouw!
Want neem daar akte van lieve mannen, wij zijn wispelturig, maar laat ons aub.
Laat ons dromen van de volmaakt perfecte man.
Ondertussen stellen we ons tevreden met wat we hebben, en zijn we hondstrouw.
We zullen paaldansen tot onze knoken het begeven.
We zullen strippen, ook al zien we daarbij blauw van de kou.
We zullen voor u de heerlijkste maaltijden bereiden, ook al is het 40° in de keuken.
We zullen uw kinderen baren in pijn en smarten, maar met de glimlach op de lippen.
Wij zullen u verwarmen of verkoelen naargelang uw wens.
Wij zullen u medelijdend verzorgen bij een banale verkoudheid, terwijl we zelf met een griepvirus zitten.
Wij zullen uw carrière vooruit duwen en tevreden zijn met het stempelgeld.
Wij zullen u dienen zonder onze eigenheid te verliezen.
Also is das weib!

ZIJN ER NOG VRAGEN?
©