You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
16-04-2007
EFFE LACHEN
De Ark van Noë
De Heer kwam tot Noë in België in
het jaar 2007.
De aarde was verdorven en overbevolkt. De Heer daalde neer en gaf aan Noë de
opdracht een Ark te bouwen en twee exemplaren van elk levend wezen samen met
enkele goede mensen te redden.
"Hier is het plan", zei God. "Haast je, want over zes maanden
zal het 40 dagen en 40 nachten beginnen te regenen.
Zes maanden later begon het te
regenen. De Heer keek neer en zag Noë wenen in zijn overstroomde tuin, maar hij
zag geen Ark.
"Noë", donderde Hij, "waar is mijn Ark?"
"Vergeef me, Heer", smeekte Noë. "De dingen zijn wel wat
veranderd tegen vroeger.
Ik had een speciale bouwvergunning
nodig.
En ik heb moeten discussiëren met de inspecteurs in verband met een
brandverzekering.
....
Mijn buren beweren dat ik de bouwlijn overschreden heb met mijn Ark en dat ik
de maximumbouwhoogte niet gerespecteerd heb.
....
Ook legden ze een klacht neer wegens geluidsoverlast op de werf.
....
We zijn naar Stedenbouw moeten gaan voor een beslissing.
....
Dan kwamen het ministerie van Verkeer en de dienst van Bruggen en Wegen.
....
Zij wilden een waarborg gestort hebben voor de mogelijke, toekomstige, kosten
van de aanpassing van de infrastructuur als de Ark moest verplaatst worden naar
de zee. Ik beweerde dat de zee tot hier zou komen, maar daar geloofden ze geen
snars van.
....
Hout vast krijgen was een ander probleem.
De groenen trekken van leer tegen het kappen van inlands hout, en dit om
de gevlekte bosuil te beschermen.
Ik probeerde de naturisten te overtuigen dat ik het hout juist nodig had om die
uil te redden. Geen gehoor!
....
Ik verzamelde de dieren. Maar dan werd ik aangeklaagd door Gaia. Michel Van Den
Bossche beweerde dat ik wilde dieren gevangen hield tegen
hun zin.
Ook argumenteerden ze dat de accommodatie te beperkt was en dat het wreed en
onmenselijk was zoveel dieren te houden in zo'n kleine ruimte.
....
Het Ministerie van Leefmilieu besliste dat ik geen Ark mocht bouwen zonder dat
ik een Milieueffectenrapport opmaakte over uw voorspelde watervloed.
....
Ondertussen ben ik nog steeds bezig een klacht van het Centrum voor Gelijke
Kansen en Racismebestrijding van uw dwarse pater Leman op te lossen. Volgens
hem moet ik een bepaald aantal allochtonen inhuren om de Ark te bouwen.
Anderzijds willen de vakbonden dat ik enkel vakbondsleden met Arkbouwervaring
te werk stel.
....
Om de zaken nog erger te maken heeft Douane en Accijnzen al mijn bezittingen en
beleggingen aangeslagen. Zij beweren dat ik het land illegaal wil verlaten met
meeneming van bedreigde diersoorten.
....
Toen men op de ministeries van volksgezondheid en landbouw hoorde van al die
dieren, begonnen ze te kankeren over het "mestaktieplan" en vroegen
of ik nog nooit gehoord had over het MAP en wat ik er zou aan doen.
....
En dan zwijg ik maar over de problemen met het ellebogenwerk van al die
politici die, door hun dienstbetoon, allemaal iemand hadden die absoluut mee
moet.
....
Dus Heer, vergeef mij, het zal me minstens tien jaar kosten om de Ark te
bouwen."
....
Plotseling stopte de regen, de hemel klaarde op en de zon begon te schijnen.
Noë keek verwonderd op. "Wil dit zeggen dat U de wereld niet zal
vernietigen", vroeg hij.
....
"Neen", zei de Heer, "Uw regering is daar al intensief mee
bezig" !
....
Het wordt een zonnig weekend en vermits men op bijna alle blogs om ter mooiste plaatjes vind met weekendwensen, doe ik het vandaag eens anders, met een zonnig liedje bijvoorbeeld. Telkens wanneer ik dit liedje hoor kan ik niet blijven stilzitten, dan moet ik bewegen ook al is het maar effe met de heupen draaien. Ik vind het een heel aanstekelijk ritme, en ik hoop u ook. Enjoy the weekend! (nota van de redactie) Muziek verwijderdt, het weekend is immers om!
Zo af en toe denk ik van mezelf
dat ik toch wel raar in mekaar zit, en dan zeker in mijn opvattingen.
Er zijn grootouders en er zijn supergrootouders, ik zit alvast niet in die
laatste categorie.
Althans niet wanneer ik ga lezen bij Ludovicus, want die mensen stellen bijna
alles in het teken van hun kind en kleinkinderen.
En dan voel ik mij een beetje beschaamd.
Het blog van Ludovicus is één van
mijn favoriete blogjes van het eerste uur, en ondertussen heb ik hem en zijn
vrouwtje al persoonlijk mogen ontmoeten, en ze zijn wat ze op hun blog laten
zien, super!
Het is de moeite waard om het blog van Ludovicus eens te bezoeken, KLIK HIER
Al van zolang ik op hun blogje kom lees ik wat ze allemaal doen voor hun dochter
en wat, indien mogelijk, ze nog veel meer doen voor hun kleinkinderen.
Zo las ik gisteren dat hun zeventienjarige kleinzoon samen met zijn
vriendinnetje hun tuinhuisje was komen schilderen. En hij werd daar rijkelijk
voor betaald.
En laat dit nu voor mij moeilijk liggen.
Niet dat dat manneke die centjes niet heeft verdiend, niet dat ik het hem niet
gun, maar het princiepe ligt mij wat moeilijk.
En vooral wil ik hier duidelijk stellen dat hun lieve kleinzoon dit wellicht ook
gratis was komen doen, en dat dit schrijfsel helemaal geen persoonlijke aanval
is, het zette mij enkel aan het denken over mezelf.
Ik betaal mijn kinderen nooit voor
iets dat ze voor mij komen opknappen, nu niet, en vroeger ook niet.
Vroeger hadden ze hun zakgeld en als ze iets extra's wilden dan moesten zij er
voor sparen of een bij job voor doen.
Mijn kinderen leerden al vroeg dat je moet werken als je wat wilt.
Nu kwam dat mede door de omstandigheden, ik was een alleenstaande moeder die
zelf heel hard en vele uren moest werken om de eindjes ietwat behoorlijk aan elkaar
te kunnen knopen.
Mijn kinderen hadden niets tekort, dat zou ik nooit hebben toegelaten, maar
voor super de luxe hebbedingen had ik het geld niet.
Vermits ik lange dagen maakte vond ik het niet meer dan normaal dat de
huistaken werden verdeeld door ons drie. En voor die huistaken hoefde ik niet
betalen, zo was mijn mening.
Ik hanteer nog steeds hetzelfde princiepe, ik help hen gratis, zij helpen mij
gratis wanneer nodig.
Geld wordt geleend en moet worden terugbetaald, ook al is het in termijnen die
vijftig jaar duren. Die lange termijnen op zich vind ik al een mooie
tegemoetkoming want ik ga geen vijftig jaar meer leven, maar het is het princiepe
dat telt voor mij.
In Nederland heeft men daar een
leuke uitspraak voor; "In familieverband wordt alles gedaan met gesloten
knip, maar met een open hart" en dat vind ik een mooi gezegde.
Als ik het geluk mag hebben om mijn kleindochter te mogen ervaren als tiener en
jonge vrouw, dan zal ik ook bij haar dat gezegde toepassen.
Klusjes voor geld doe je bij vreemden, bij ma en pa oma en opa doe je het uit
liefde, gratis voor niets.
Ik moet daarbij denken aan het liedje van Gerard De Vries:' Gratis, voor niets.'
De lyricks van het liedje kunnen jullie HIER lezen. Jammer dat ik het liedje
zelf niet op het blog kan zetten want ik heb het wel op CD staan.
Conclusie van dit alles voor mij
is, ik zal wel geen supermamma zijn, en ook geen superoma, en desondanks houden
mijn kinderen toch veel van mij, en ik hoop dat mijn kleindochter dit ook gaat
blijven doen als ze ouder wordt.
Misschien hanteer ik wel de verkeerde principes, principes zijn er immers om
overboord te gooien als ze niet meer voldoen.
Misschien hadden mijn kinderen het liever anders gehad, maar dat hebben ze tot
nu toe nog nooit tegen mij gezegd.
Misschien zwijgen ze gewoon uit beleefdheid of uit respect, ik weet het niet.
Want als ik het blogje lees van mijn lieve blogmaat, dan moet ik erkennen dat
ik veel minder gul ben.
En dat maakt mij toch een beetje beschaamd, het zet mij aan tot nadenken.
Ben ik verkeerd bezig? Moet ik het anders aanpakken?
Of ligt alles, zoals meestal, ergens in het midden?
Ik hoop dat jullie je mening geven zodat deze dwalende troubadoer wat wijzer
kan worden.
Koffiezetapparaat uit de tweede helft van de 19e eeuw.
OH MY GOD!!! Ik wou een banaal feit dat ik
dagelijks meemaak met mijn koffiezet hier eens neerpennen.
En net omdat het zo banaal is wilde ik er graag zo wat van die intelligente
weetjes aan toevoegen, zoals daar zijn; Wie is de uitvinder van de koffiezet? Hoe
oud is de koffiezet? En wanneer verscheen de eerste koffiezet op de Belgische
markt?
Maar daar beet ik dan wel snel mijn tanden op stuk, want ik heb het nergens
gevonden.
Meer dan een uur, want ik geef nu ook niet zo snel op, heb ik gesurft op het
www.
Honderden trefwoorden heb ik ingevuld bij Google en co, maar niets nada niente.
Van alles kreeg ik te zien, wie de uitvinder was van de atoombom bijvoorbeeld.
Het één heeft volgens mij niet met het ander te maken, zo dacht ik, tot ik op
een site kwam waar een koffiezetapparaat bleek ontploft te zijn en waarbij het
ganse huis afbrandde. Schrijnend, dat zeker, maar ik was nog steeds niets
wijzer.
Dan kwam ik weer op een site terecht waar een kantine dame haar hart luchtte
over de kantoorsmeerpoetsen die 'haar' koffieapparaat zonder respect
behandelden. Men liet de lege koffiekan op het warmhoudplaatje staan waarbij
het restje koffie in de koffiekan aankoekte, men goot meer water naast het
reservoir dan erin en men vertikte het om het op te kuisen enz. en dit alles geschreven
in een boeiend en niet misteverstaan taalgebruik. Dat kwam al iets dichter bij mijn
eigen koffieapparaat perikelen, maar nog steeds wist ik niet wie nu in feite de
uitvinder is en hoe oud het apparaat is!
Zoals gezegd, ik geef nu niet meteen op, al begon ik al wel een beetje radeloos
te worden.
Een lichtje begon te branden in mijn bovenkamer, surf naar Wikipedia, die weten
op bijna alles een antwoord!
Helaas, de watt van mijn peertje was blijkbaar niet sterk genoeg want op bijna
alles hebben ze daar een antwoord, behalve op mijn vraag.
Steeds kwam ik opnieuw uit bij de homepage van Douwe Egberts, maar ook daar
vond ik niet wat ik zocht.
Wel dat er waarschijnlijk al rond 1800 mensen een koffiezet in huis hadden,
welliswaar niet zoals wij die nu kennen.
Je hebt veel verscheidenheid in koffieapparaten moet je weten, zo heb je de koffiezetapparaat
met papieren filter, het koffiezetapparaat met 'pads' zoals de Senseo, de espressoautomaat
met metalen filter en kokend water onder hoge druk, het cappucinoapparaat, de percolator
de cafetière en koffiemachines voor grootverbruik en die gebruiken soms een
vloeibaar koffie-extract.
Tja, je kunt dus rustig stellen dat ik heel wat aan de weet ben gekomen,
BEHALVE HETGEEN IK WILDE WETEN,GRRRR.
Als laatste kwam ik op een site
terecht waar leerlingen een spreekbeurt hadden gehouden over koffie en het
koffiezetapparaat, maar veel meer dan dat hun juf niet zonder het zwarte vocht
kon zonder in een stresskip te veranderen wisten ze ook niet te vertellen.
Hoewel, ééntje beweerde dat er al 40 jaar koffie wordt gezet met een automatische
koffiezet, en ik buig diep voor haar want ik weet niet waar ze het vandaan
heeft, maar ik geloof haar graag.
Zelf kocht ik mijn eerste koffieapparaat in 1972, nu 35 jaar geleden, maar ik
maak mij geen illusies, ik was zeker niet de eerste in België.
Mijn conclusie bij dit alles is
dat ik nooit nog wat ga schrijven over dat verdomde keukenhulpje.
Wat een ludieke weergave van een banaal voorval moest worden is ondertussen
ontaard in een verward rondkringelen van gedachten en indrukken in mijn hoofd. Het duizelt mij ondertussen zo wat, en ik ben dringend toe aan een kopje koffie.
En het voorval zelf, tja sorry lieve lezer, maar dat ben ik ondertussen
vergeten.
Misschien een andere keer, ooit......misschien.
Als je niets zinnigs te vertellen hebt dan kan je beter je
mond houden.
Het is iets dat men in de lagere school al keer op keer liet weten, maar geldt
dit ook voor een blogje zo vraag ik mij af.
Want zo ja, dan gaat het hier akelig leeg blijven.
Ik heb niets te melden, mijn paasweekend was zoals de meeste weekends, alleen
wat drukker.
Zo kwam knuffel al op donderdagmiddag aan omdat ik op bezoek wou naar mijn
poetsvrouw anex maatje die in het ziekenhuis lag.
Donderdag is altijd poetsvrouwdag, maar nu dus niet, dacht ik, want om één uur
gaat de bel.....Hallo?....De poetsvrouw!
Ik had duidelijk laten weten dat ik geen vervanging wenste, maar dat was men
vergeten door te geven.
Ziekenhuisbezoek viel dus in het water want 's avonds was ik afgesproken met
dochterlief om naar het shoppingcenter te gaan.
Haar stamkroeg was gerenoveerd en zou vrijdagavond heropenen, en daar hoort volgens
haar ook een nIeuwe oufit bij.
Vrijdagmiddag bijeenkomst met de blogvrienden, daarna een stapje in de wereld
zetten met blogmaatje Lipske, en daarna moest ik nog naar de opening van de
gerenoveerde zaak op uitdrukkelijke uitnodiging van dochterlief.
Zaterdag boodschappendag en uren aanschuiven aan de kassa's
want iedereen deed natuurlijk zijn boodschappen die dag wegens een lang
weekend.
Zondag wilde knuffel per se naar de zwarte markt in Tessenderloo, hij moest een
foedraal voor zijn vishengels en daar hadden ze diegene die hij wou, maar de
man die ze verkocht stond er niet, pech dus.
Dochter en partner waren ook mee gegaan, en die doen elk kraampje af, dus tegen
sluitingstijd voelde ik mijn voeten niet meer.
Even een bezoekje brengen aan de zus van knuffel in Mol, we moesten er toch
voorbij want nadien wou dochterlief en co ook nog naar de kermis in hun
woonplaats Herentals.
Weer doodmoe en laat in mijn bed.
Zondag kwam kleindochter dan paaseieren rapen, dus heel de
familie 's avonds rond de tafel en ik de hele dag in de keuken.
Vandaag vertrok knuffel weer naar NL en ik heb alle rommel opgeruimd en
gepoetst.
Alles ligt er netjes bij en dus heb ik nu eindelijk tijd om wat te schrijven en
mijn favoriete blogjes te gaan lezen.
Eén enkel mankementje echter, mijn hersenpan werkt nog niet op volle toeren, is
nog steeds een beetje versuft van alle drukte en ik weet niet wat schrijven.
Bij deze dus, tot de volgende....
Ik las gisteren bij MYETTE (als je
op haar naam klikt, kom je op haar blogje) dat zij verlangd naar kleinkinderen.
En haar schrijfsel zette mij aan het denken. Ik deel mijn gedachten graag met
jullie.
Laar mij vooraf echter één ding héél duidelijk stellen, ik heb super lieve
kinderen, maar zo af en toe moet er toch iets van mijn hart.
Ligt het aan mij, vraag ik me heel
dikwijls af?
Ben ik te afstandelijk, ben ik niet geëngageerd genoeg?
Ben ik als rechtgeaarde schoonmoeder niet verplicht om te pas en te onpas mijn
gedacht te zeggen en mij duidelijk te bemoeien met het huishouden van mijn
kinderen, al was het maar om al die schoonmoedermoppen die in omloop zijn te
bevestigen?
Wel, alle moppen ten spijt, ik ben anders. Ik ga zelden naar mijn kinderen toe,
tenzij ze me nodig hebben natuurlijk.
Ik zeg nooit wat ik denk over hun manier van leven, of over de manier van
opvoeding van mijn kleindochter, ook al heb ik er een mening over.
En soms zit mij dit dwars.
Soms lijkt het of dat mijn mening er helemaal niet toe doet. Het lijkt wel of
mijn schoondochter helemaal geen schoonmoeder heeft.
Oh ja, ik heb een schat van een schoondochter, steeds bereid om mij te helpen
wanneer nodig, een liefhebbende echtgenote voor mijn zoon, een prachtige moeder
voor mijn kleindochter, een echte kloek.
En laat het nu net dat laatste zijn dat me dwars zit.
Mijn schoondochter haar moeder
leefde jaren met kanker, men wist dat zij niet oud ging worden.
Daarom ging mijn kleindochter steeds daar naartoe op logement, "ik ga ze
niet zien opgroeien" zei ze steeds, en ze kreeg gelijk want verleden jaar
is ze overleden.
En ik begreep en zweeg, maar.....
Ik heb door dit alles nooit mijn kleindochter haar Pamper ververst, heb niet
haar eerste tandjes zien groeien, niet haar eerste pasjes of woordjes mogen
beleven, en dat doet pijn, maar ik aanvaarde gelaten.
Nu is mijn kleindochter bijna zeven jaar, en buiten één enkele keer zie ik haar
nog niet veel.
Enkel als het niet anders kan, of als ik het uitdrukkelijk vraag, dan komt ze
eens logeren.
Oh ja, ze komen op zondag vaak op bezoek, maar dan is mama daar, en dan beslist
mama wat er gedaan wordt.
En ik begrijp en zwijg weer, want mama werkt fulltime en heeft ook niet zoveel
tijd te spenderen met haar kind.
En de vakantie dan, hoor ik jullie
denken?
Wel die vakantie is voor mijn kleindochter tot het laatste uurtje helemaal
gevuld.
Zo gaat zij op Franse les, leert typen, gaat paardrijden, gaat zwemmen, gaat
turnen, gaat op gevechtssport, gaat carten.
En elke vrije minuut die mama en papa hebben gaan ze met mijn kleindochter naar
de bioscoop, naar theater, naar Plopsaland, naar Disneyland.
Twee meters heeft mijn kleindochter, één daarvan is de zus van mijn
schoondochter de andere is haar boezemvriendin. Allebei werken óók zij
fulltime.
En dan komt heel vaak van die kant "Zeg, het is lang geleden dat we Anouk
nog hebben gezien, wanneer mag ze nog eens een weekendje komen?"
Mijn kleindochter is een super gelukkig kind, en ik ben daar heel blij om, maar
het heeft ook zijn schaduwkant.
Ik vervreemd van mijn kleinkind, maar ik begrijp en ik zwijg.
Zo kan ik haar nooit met een cadeautje
verrassen want meestal heeft ze het al gekregen. Een nieuwe DVD, een nieuwe CD,
een dekbedovertrek van K3, een stoeltje van 'Princess', een leuk T-shirt van
'Spring'......
Nee, ik moet steeds eerst bellen, vragen of het goed is dat ik het koop.
De weinige momenten dat ik wel alleen met haar samen kan doorbrengen wil ik dan
ook mijn hartje ophalen, maar dan merk ik dat ik hopeloos achterloop, dan is
haar interesse ondertussen veranderd, en ik wist er niets van.
Het is ook zo met Sinterklaas, haar verjaardag en nu weer met Pasen, wat moet,
wat mag, wat kan ik kopen?
Ik moet eerst bellen naar de mama en de papa, en die zeggen het mij dan wel.
En dan voel ik mij als een loopjongen, maar ik zwijg.
Tja, er gaan vele moppen rond over
bemoeizieke schoonmoeders.
Zouden er ook grapjes bestaan over schoonmoeders die zwijgen om de lieve vrede
te bewaren?
Die alles over zich heen laten gaan
Zouden er ook moppen bestaan over het verdriet van een schoonmoeder die
eveneens oma is?
Stuur ze mij dan aub gauw door, want ik kan een een lach goed gebruiken nu.
Vanmorgen, na nog maar eens een
slapeloze nacht, schuif ik de gordijnen open en lacht de zon in een
helderblauwe hemel mij toe.
Ik gooi ramen en deuren open en gelijk komt het geluid van de straat mij tegemoet.
Goh, daar zal je haar hebben, denk ik wanneer ik een dame hoor hoesten.
Al jaren loopt ze hier in de buurt met een verschrikkelijke hoest, een vette
rochelende hoest. Bij elke hoestbui houd ik mijn
hart vast, dit keer blijft ze erin denk ik steevast, dit keer komt ze de winter
niet door, maar ze is er weer. Ze loopt al hoestend onder mijn balkon door, de
straat uit. Ze is al lang uit mijn gezichtsveld verdwenen wanneer mijn oren
haar nog waarnemen.
De buurjongen speelt loeiharde
muziek, hardcore vermoed ik.
Het ritme van zijn favoriete muziek kan mij even oppeppen, tot ze enerverend
wordt.
Bij de eerste zonnestralen zet hij zijn muziekbox in zijn open raam en speelt
zo voor de hele buurt.
Die buurt is daar niet mee opgezet en meermaals is de politie al aan zijn deur
geweest.
Verleden jaar heeft men zelfs zijn muziekinstallatie in beslag genomen, maar
blijkbaar heeft hij een ganse winter kunnen sparen voor een nieuwe.
Uit een open raam scheldt een man op de hardleerse knaap, of hij dat
godverdamse lawaai wat zachter wil zetten, maar de jongen hoort hem niet.
De man brult nog een keer en ditmaal heeft de jongen het gehoord, ik bewonder
de man zijn behaalde decibels.
De muziek gaat wat zachter nu, maar we weten allemaal dat dit slechts van korte
duur is.
Een moeder roept met schelle stem
en langgerekte intonatie op haar zoon, "MahiIIIIIb!" Telkens weer,
maar Mahib antwoord niet, Mahib heeft nog minder zin om te komen zoals zijn
moeder hem keer op keer vraagt.
Waarschijnlijk moet Mahib een boodschap doen, of misschien moet hij op zijn
kleine broertjes en zusjes passen opdat mama boodschappen kan doen, maar daar
heeft hij dan duidelijk geen oren naar.
Misschien is Mahib niet eens daar waar hij verondersteld wordt te zijn.
De moeder geeft niet op en ik denk verdomme Mahib, laat weten waar je bent, je
moeder is radelooos, ik ben radeloos.
In het speeltuintje net tegenover mijn
slaapkamerraam joelen de kinderen.
Fijn denk ik heel tolerant, het is vakantie en het is prachtig weer, kinderen
horen te spelen, horen te joelen.
Welk spelletje ze spelen kan ik echter niet uitmaken. Het gejoel gaat regelmatig
over in een schrille kreet die mij door merg en been gaat.
Zo ongeveer moet een slachtvarken klinken net voor hij het slachthuis ingaat
bedenk ik mij.
Een ijselijk gegil omdat het de dood voor ogen ziet. Hij denkt daarbij niet aan
het edele en nuttige consumptie doel. Nee, hij wil ronddollen in de modder, hij
wil oud worden, hij wil leven.
Leven, dat willen deze kinderen ook, dat hoor je zo aan hen.
Even overweeg ik om óók de straat
op te gaan, om te gaan genieten van de lachende gezichten, de warmte van de zon
te laten opslorpen door mijn pijnlijke knoken.
Maar waarom zou ik, de straat komt immers tot bij mij.
In mijnhoofd zingt Neil Diamond; "What a beautiful noise, coming up from
the street."
Mooi lied, mijn favoriete zanger, toch dit lied heeft hij waarschijnlijk
geschreven nadat hij een betere nacht had gehad dan ik had, afgelopen nacht.
Wij zijn hier rotverwend, wij
draaien de kraan open en er komt zuiver water uit.
Dit hebben we hier in Antwerpen te
danken aan de AWW, de Antwerpse waterwerken.
Al zolang ik zelfstandig woon, en dat is 36 jaar, krijg ik trouw een factuur
van hen, en ik betaal die even trouw zonder discussie.
Vandaag echter zat er een haar in de boter, en ik ben nu nog steeds misnoegd
over hun service naar de klanten toe. Waarom? Wel dat vertel ik jullie graag.
Vandaag vrijdag 30 maart omstreeks
17 uur draai ik mijn kraan open en
......niets, geen druppel water.
Nu hebben wij in een heel recent verleden al meer zonder water gezeten in ons
appartementsgebouw door onverlaten van medehuurders die ik weet niet wat door
hun wc spoelen waarbij de afvoer verstopt en waarbij de wc van de bewoners op
het onderste verdiep overstroomd. En nee het gaat hier niet om proppen wc papier
of natte doekjes, maar om Pampers, behangpapier, kattenzand en zo nog wat van
die dingen die een normaal mens in de vuilnisbak kiepert.
Nu ben ik óók van oordeel dat de verplichte huisvuilzakken van Antwerpen geen
sikkepit waard zijn en te duur worden betaald, maar ik haal het toch niet in
mijn hoofd om het vuilnis in de wc te deponeren.
Trouwens wij worden hier verwend want wij hebben gratis containers voor blik
en plastiek, voor groenafval en voor papier. Dus enkel het restafval kost ons
geld, en die hoeveelheid hebben we toch zelf in de hand, niet ?!
Toch dit terzijde.
Even polsen bij de naaste
buurvrouw, ook zij heeft geen water. Samen gaan we naar de benedenverdieping,
maar ook daar heerst droogte.
Dan maar naar het gebouw naast het onze, en ook daar zegt de waterkraan foert.
Vroeger op de dag hebben mannen gewerkt in de straat, de éne denkt aan de elektriciteit,
de andere beweerd aan de kabels van telefonie en weer een ander had nog weer een
andere uitleg, maar al bij al was het giswerk, maar niet met een natte vinger want
we hadden immers geen water, remember!
Conclusie van dit alles, we moesten niet naar onze verhuurmaatschappij bellen
maar naar de AWW.
En dat deden we blijkbaar massaal, want ik kreeg telkens een bezettoon.
Omdat ik niet van de geduldigste ben
maar wel begrip heb voor de situatie, bel ik een halfuur later nog een keer
naar hun noodnummer. Een noodnummer dat trouwens niet gratis is!
Maar nog steeds een bezettoon, nog steeds geen water uit de kraan, en nog
steeds in het ongewisse van wat er gaat gebeuren.
Het is weekend, gaat het vandaag nog in orde komen of moeten we wachten tot
morgen of langer?
Vele moeders met baby's zijn ongerust, sommige zijn zelfs bijna in paniek en
maken noodplannen. "We rijden naar de supermarkt, die zijn laat open vandaag
en dan kunnen we een voorraad flessenwater inkopen."
Ik heb geen vervoer, dus ik zal mijn plan moeten trekken, we hebben immers geen
voorzieningen kunnen treffen.
Om 19h30 nog geen druppel water en
ik toets nog maar eens hun nummer in.
Op hun website staat dat dit nummer een permanente wacht heeft van 24 op 24 uur
in het weekend en eveneens bereikbaar is na de kantooruren.
"Wij staan u graag te woord voor al uw vragen lees ik iets verderop ook
nog."
Maar dat hebben ze wellicht
geschreven in een vlaag van euforie.
Nog steeds een bezettoon, en ik krijg het stilaan op mijn heupen, en ik niet alleen
want geen van mijn medebewoners raakt binnen.
De methode van een kennis indachtig die vaak aan belspelletjes meedoet, druk ik
steeds de redialknop in van mijn telefoontoestel, wel twintig minuten lang, en
even lijkt het erop dat ik succes heb want de telefoon aan de andere kant gaat
over, oef.
Maar mijn blijdschap is van korte duur, welgeteld 4 belsignalen en dan hoor ik
weer de bezettoon.
Ik ben nu echt nijdig, want ik realiseer mij nu dat men weigert om de telefoon
te beantwoorden, men haakt gewoon in en dat vind ik beneden alle peil, tegen
alle beleefdheidsnormen in, om maar te zwijgen van hun service naar de klant
toe.
Op hun website staat een
emailadres en daar maak ik dankbaar gebruik van.
Ik laat hun onomwonden weten wat ik van hun service denk, een service waar ze
mooi mee uitpakken op hun website, maar die ze niet waarmaken wanneer nodig.
Ik laak hun onbeleefdheid in klare taal, klaar als pompwater, water dat wij
niet nog steeds niet hebben.
Ik geef hen ook meteen een tip, waarom geen bericht op hun antwoordapparaat
dat zij van het probleem op de hoogte zijn en dat ze eraan gaan werken, en
wanneer.
Om 21 uur hebben we een dun straaltje water, en nog steeds een bezettoon.
Om 21h30 is alles in orde, maar wat er gebeurd is zullen we nooit weten
want......juist, bezettoon.
Ik ben benieuwd of ik ooit een
antwoord ga krijgen op mijn mailtje, maar ik vrees van niet
Toch niet als hun email werkt zoals hun telefoon, want dan krijgen ze het niet
eens te lezen.
Dit schrijfsel is alleen voor
dames bedoeld, want mannen maken er zich niet druk om.
Als ik ergens de pest aan heb dan is het aan misleidende reclame, en dat
'misleidend' zie ik heel breed.
Onlangs kreeg ik een reclame
mailtje met daarin een url naar een site die kleding verkoopt voor dames met
een maatje meer, van maat 42 tot 56.
Nu ben ik heel gelukkig dat ik ietwat vooraan in de tabel zit.
Ik heb maat 44 van rok of broek, en maat 46 van blouse of trui. Die 46 komt
niet door mijn volumineuze boezem, ik heb een C-cup en heel vaak zelfs maar een
B-cup, maar het is de omtrek van mijn body die mij parten speelt.
Ik heb een brede rug en schouders.
Die hebben mij in het verleden, figuurlijk dan, vaak goede diensten bewezen,
voor kleding echter ben ik er iets minder gelukkig mee, maar soit.
Terug dus naar die url die ik
gewillig volgde, en inderdaad, er staan mooie dingen op, en aan betaalbare
prijzen.
Want daarmee wil het ook al eens dik tegenvallen om dik te zijn. Dat blousje
dat bij C&A 30 kost, daar betaal je in de speciaalzaak met gemak 120
voor.
Meer stof nodig, hoor ik jullie denken, maar ik heb jaren mijn kleding zelf
gemaakt en de breedte van een stofje is 120cm, en je hebt ook stoffen van 140cm
breed.
Daar krijgt iemand met maatje 52 makkelijk een blouse uit.
En van stoffen gesproken, de kwaliteit van de speciaalzaak is niet beter dan
het goedkopere model, heel vaak is zelfs de afwerking niet optimaal.
Let wel, ik spreek hier niet van merkkledij want dat is een andere rayon.
Maar ik dwaal weer af!
Wat mij nu zo tegenstak was dat de
modellen die de kleding presenteerde helemaal geen maatje meer hadden.
Kijk en oordeel zelf maar....
Vinden jullie die vrouwen een
maatje meer hebben? Ik niet, volgens mij halen ze hooguit maatje 40.
Kijk maar naar hun jukbeenderen, hun fijne polsen en enkels, hun boven en
onderarmen.
Oh ja, de BH's zijn niet piepklein, maar ik vraag mij af hoeveel effectieve
borst ze bezitten,en hoeveel opvulsel erbij is gepropt, en hoeveel retouche er
aan de foto's is gedaan.
Idem dito met de kleding, het hangt allemaal heel ruim rond hun lijf. Ik geloof
voor geen meter dat dit hun dagelijkse outfit is.
En daar heb ik nu zo de pest aan!
Waarom die kleding niet laten showen door mensen waarvoor de kleding wordt
gemaakt?
Want die leuke blouse, rok, pantalon of vest die gaat helemaal anders zitten
wanneer u met uw maatje meer hem aantrekt.
En ja ik weet het wel, het is ook zo voor iemand die klein is, of net heel lang
is.
Iemand met korte benen zal minder mooi staan met een driekwart vest dan een
dame met lange benen. Net zo voor een lang of kort bovenlijf, daar zijn ook
dresscodes voor.
Dus je hebt ergens een standaardmodel nodig om kleding te presenteren.
Waarom dan geen standaardmodel met maatje 48 voor deze speciaalzaak?
Krijg je toch al een beter idee.
Je moet het natuurlijk nog altijd bij jezelf aanzien, maar in dit geval is het
een site waar je online koopt.
En daarom vind ik het dubbel misleidend.
Ik zou zelfs meer durven zeggen, het is een belediging voor die dame met dat
maatje meer.
Wat is dat toch met mij, wat is er
mis?
Er zijn zoveel dingen te doen hier in huis, wassen, strijken, afstoffen, ramen
lappen en gordijnen wassen.
Maar ik doe het niet.
Ach, ik doe het morgen wel.
Al wekenlang neem ik mij voor om onder de zonnebank te gaan, ik heb er hier
notabene één staan.
Een pracht van een zonnebank, pas nog nieuwe lampen ingestoken, maar ik doe het
niet.
Morgen misschien.
De zon schijnt, het is prachtig weer, ga naar buiten, ga naar de stad, koop je
iets nieuws!
Maar ik blijf thuis.
Ik zit hele nachten op, en slaap
tot een gat in de dag.
Met nog dikke slaapogen schenk ik mijn eerste tas koffie in.
Ik rook mijn eerste sigaret, de eerste van de vele die nog zullen volgen
vandaag.
Ik kijk ietwat wezenloos de rook achterna en zie hoe hij verdwijnt in het
niets, net als al mijn goede voornemens.
Stap onder de douche, fris je op, kleed je aan!
Maar eerst nog een tas koffie, nog een sigaret.
Zet je pc aan, lees wat blogjes!
Tja, en soms lokt dat lezen een gulle lach uit, maar meestal krijg ik het
gevoel van been there, seen that.
De enige die mij uit mijn stoel krijgt is mijn kat wanneer hij zeurt om eten,
hij heeft mij daarbij nodig.
En ik, wie of wat heb ik nodig?
Niets, niemand, niet vandaag!
Ach morgen beter!
Dat zei ik gisteren en eergisteren, en de dag daarvoor......
Dat Geert Hoste tegelmatig op
Seniorennet komt lezen bewijst het volgende.....
Quote; "Op Seniorennet woedt een hevige discussie en soms smerige strijd
tussen de oudjes....
Gelukkig gaan ze elkaar slechts
virtueel te lijf, anders zou ik echt bang worden van de vergrijzing. Unquote
En dat hij daarbij fan is van het
blog van bojako, bewijst zijn volgende uitspraak....
Quote; "Eén op de vier tandartsen krijgt te maken met agressieve patiënten.
Alsof de tandarts zelf ook geen geweld gebruikt!"Unquote
(Bron: 'Dag allemaal')
DEZE IRIS TOONT HAAR SCHOONHEID ENKEL VOOR HET GENOT VAN UW OGEN.
DAT IS PUUR ALTRUÏSME
Het stoort mij niet;
....Dat u parfum gebruikt waarvan ik de geur niet lekker vind.
....Dat u in een auto rijdt, hoewel zijn uitlaatgassen de lucht bevuilen.
....Dat u trein tram bus gebruikt om u te verplaatsen, hoewel idem dito als de
heilige koe.
....Dat u vegetariër bent, hoewel ik graag spaghetti bolognese eet.
....Dat u kleding draagt in kleuren die ik niet kan smaken.
Het stoort mij niet;
....Dat u gewerkt en geploeterd hebt om een eigen huis te bezitten.
....Dat u zondag's het gras afrijd terwijl ik liever lekker lang uitslaap op die
dag.
....Dat u bloemen in uw tuin heeft, hoewel mijn partner hooikoorts heeft.
....Dat uw kinderen/kleinkinderen met hun gejoel mij het lezen van een boek
beletten.
Het stoort mij niet;
....Dat uw huis vol meubelen staan waarvoor men bossen moet uitroeien.
....Dat uw woonst vol hebbedingen staan die gemaakt zijn door onderbetaalde
werkkrachten, soms zelfs kinderen.
....Dat die hebbedingen gemaakt zijn in fabrieken die het gat in de ozonlaag
vergroten.
....Dat u voor de was/vaatmachine producten koopt die onder de noemer
'schadelijke stoffen' vallen, en niet biologisch afbreekbaar zijn.
....Idem dito voor uw poetsproducten.
Het stoort mij niet;
....Dat u een andere politieke overtuiging hebt als ik.
....Dat u één of ander geloof aanhangt terwijl ik een atheist ben.
....Dat mijn centen evenwel uw geloof sponseren.
....Dat u een niet-roker bent en waarbij u mij, als roker zijnde, als een
pestlijder behandelt.
Wat mij WEL stoort is;
....dat u uw wil als wet wil opleggen aan mij!
Wat zou u er van denken wanneer ik morgen big boss moest zijn, en u daarbij mijn
voorkeuren, mijn wil moest opleggen?
Zou u mij dan zien als een egoïst, of als een altruïst?
Of eerder als een tiran, een potentaat?
Vandaag vroeg ik mij af .want ik
schijn met het ouder worden met meer en meer vragen te zitten
Vandaag dus, vroeg ik mij af of er ook zoiets bestond als Oost-Indisch blind
zijn?
Het equivalent dus van, Oost-Indisch doof zijn.
Hoe kom je erbij, zal je vragen?.....Of net niet, en je haalt je schouders op
en denkt , wat heeft ze nu weer voor flauwe kul.
Maar laat mij nu zo ééntje zijn die desondanks toch haar zegje wil doen.
Ik lees nogal veel op blogjes, Geen tijd om te bloggen.
En dan vraag ik mij af wat al die bloggers dan zo heel dringend te doen hebben.
Mijn fantasie gaat dan even met me aan de loop, en ik krijg de allerlei
voorstellingen.
Zo zie ik de één lopen puffen voor een baas . de ander gaat met onkruid in de
clinch... en weer een ander loopt woest met de stofzuiger rond ..
Nog een ander is noest met bakstenen in de weer, kwestie van dat er na de dood
nog wat leven in de brouwerij wordt gebracht achter de begrafenis ..
Van de andere voorstellingen zal ik maar geen gewag maken, kwestie van de
censuurraad niet op m'n dak te krijgen!
En zo al doende en denkende , realiseer ik mij dat ik een
gelukkige persoon ben.
Ik leg mij zelf zo weinig mogelijk verplichtingen op.
En de weinige verplichtingen die ik wel heb, voer ik met plezier uit.
Omdat ik ze niet zie als een verplichting, maar als een vrijwillige keuze.
Zo hoor ik niet wat ik niet wil horen, lees niet wat ik
niet wil lezen, en kijk niet naar wat ik niet wil zien.
In het eerste geval kan je dus rustig stellen dat ik Oost-Indisch doof ben.....
Bij het tweede geval ben ik waarschijnlijk een Oost-Indische struisvogel, wat
voor beest dit dan ook moge zijn, maar dat laat ik geheel en graag over aan
jullie verbeelding......
En in het derde geval zou ik dusOost-Indisch blind zijn?!
Arm Vlaanderen, ga met zoiets naar de oorlog, hoor ik
jullie al roepen in koor, al vermoed ik dat het koortje hooguit een kwartet zal zijn....
Maar bedenk toch ook even dat ik veel tijd over heb om alle dingen te doen, die
ik wens te doen.
Zo kan ik steeds klaar staan voor de kinderen, voor de
kleindochter....
Heb ik tijd om te wandelen met het hondje....
Om te spelen met de kat, of om hem te prijzen, naargelang zijn staart staat of
hangt....
Tijd ook, om lekker lang langs winkeltjes te flaneren....
Om mijn allerliefste te verwennen, dit laatste natuurlijk ook naargelang zijn
staart staat of hangt....!
Wie kent Stan Ockers, wielerfanaten
onder jullie alvast wel.
'Stanneke' zoals hij genoemd werd, want heel erg groot van gestalte was hij
niet, op de piste evenwel des te groter.
Hij werd geboren te Borgerhout op 3 februari 1920
Op 29 september 1956 kwam hij
zwaar ten val op de piste van het Antwerpse Sportpaleis. Op 1 oktober overleed
hij aan de gevolgen van zijn val. Zijn dood bracht een golf van nationale rouw
teweeg in België.
In 1960 besloot het Borgerhoutse schepencollege de toen pas aangelegde straat
op de grens met Berchem, te noemen naar de overleden wielerkampioen Stan
Ockers.
Pol Sipido zou het mooi vinden wanneer naar aanleiding van de 60ste verjaardag
van Stans dood onder het straatnaambord een mooie gedenkplaat met de foto van
de wielerlegende wordt opgehangen, en die komt er op 1 oktober 2006.
Laat mij nu gisteren door die straat fietsen, ik woon namelijk vlak in de buurt,
en de gedenkplaat in mijn gezichtsveld krijgen.
En ik bedenk mij daarbij dat er hele biografieën geschreven zijn over Stanneke
Ockers, maar wat men niet weet en nergens beschreven staat, is dat hij buiten
een broer en een zus ook een pleegzus had.
En laat die pleegzus nu mijn allerliefste en zeer gemiste vriendin zijn.
Jeanne Dessaintes, geboren te
Pérsonnes-lez-Binche op 14 oktober 1926 en overleden op 5 mei 2003 te
Borgerhout.
Ik ga hier haar verhaal niet uit te doeken doen, het is niet relevant, wat
ik wel wil zeggen is dat zij altijd met heel veel liefde en respect sprak over
de ouders van Stan Ockers.
Trouwens een nicht met de familienaam Ockers was op haar begrafenis.
Jeanneke, mijn lieve vriendin van
jaren.
Altijd stond ze mij bij met raad en daad, steeds vergevensgezind voor mijn
gemaakte fouten.
Jeanneke was 26 jaar ouder dan ik, maar er waren geen twee gelijkere zielen en
gedachten te vinden dan wij.
Nee, ik zag geen moeder in haar, maar onze band was minstens even close.
Ik weet niet wat het is om een moeder te hebben, een vader trouwens ook niet
doch dit volledig terzijde, maar ik weet wel dat ik Jeanneke even erg mis zoals je het
met een liefhebbende ouder zou doen.
En door de gedenkplaat van Stan Ockers te zien zit Jeanneke vandaag weer heel
de dag in mijn gedachten.
Overloop ik de vele mooie momenten die we samen deelden, maar ook haar lange en
moedige gevecht tegen haar aftakelende ziekte die leidde tot haar dood.
Ik zet haar foto hier op dit blog, en niet bij 'Huismusje' omdat zij van mijn 'vranke'
en 'recht voor de raap' zijnde schrijfsels zou hebben genoten.
Zij zou die schrijfsels soms hartelijk lachend hebben goedgekeurd, maar ook soms
monkelend hebben afgekeurd, maar nooit zonder liefde in haar blik of stem.
Stan Ockers ligt begraven op het
kerkhof van Silsburg op de grens van Deurne en Borgerhout samen met zijn moeder
Liza en zus Tonia, en op datzelfde kerkhof ging ook de asverstrooing door van
Jeanneke.
Ik kan mij voorstellen dat terwijl zij opgenomen werd door de zachte wind, zij
even langs zijn grafsteen passeerde om hem een laatste groet te brengen.
Jeanneke Dessaintes, ook wel Jeanneke Ockers genoemd.
Ik noem haar MIJN Jeanneke, ik mis haar......heel erg.....nog elke dag!
Een vrouw bedrijft overdag de
liefde met haar minnaar terwijl haar man op zijn werk is. Zonder dat ze het
echter weet, bevindt haar 9 jaar oude zoon zich in de kast in de slaapkamer.
Geheel onverwachts kwam haar man thuis en sloot ze haar minnaar op in de kast
samen met het jochie.
Jochie: Donker hier hé?
Minnaar: Ja , dat is het zeker.
Jochie: Ik heb een voetbal.
Minnaar: Das fijn voor je.
Jochie: Kopen?
Minnaar: Nee , dank je.
Jochie: Mijn vader staat hier wel buiten hé!
Minnaar: Oké oké , hoeveel?
Jochie: 250
En zo kocht de minnaar de voetbal...
In de weken daarop
gebeurde het weer dat het jochie en de minnaar samen in de kast zitten.
Jochie: Donker hier hé?
Minnaar: Ja , dat is het zeker.
Jochie: Ik heb een paar voetbalschoenen.
De man herinnert zich de vorige keer en vraagt: Hoeveel?
Jochie: 750
Minnaar: Oké.
En zo werden ook de voetbalschoenen verkocht...
Een paar dagen later
zegt de vader tegen zijn zoontje: Pak je voetbal en je voetbalschoenen, dan
gaan we lekker een potje voetballen op het gras
Jochie: Gaat niet.
Vader: Hoezo niet?
Jochie: Ik heb ze verkocht!
Vader: Wat? Voor hoeveel heb je ze verkocht?
Jochie: Samen 1.000
Vader: Dat is toch veel te veel! Je hoort je vriendjes niet teveel te vragen!
Dat is veel meer dan die bal en die voetbalschoenen hebben gekost! Ik neem je
mee naar de kerk, dan kan je aan de pastoor opbiechten wat je hebt gedaan!
Ze gaan naar de kerk
en de vader neemt zijn zoon mee naar het biechthok, laat hem naar binnen gaan
en sluit de deur.
Jochie: Donker hier hé
Pastoor: BEGIN NIET HE MANNEKE!!!
ACCIDENT OF TRAGEDIE?.....
President Bush
bezoekt een lagere school, vierde leerjaar.
Ze zijn aan het discussiëren over de betekenis van bepaalde woorden.
De leeraar vraagt aan Bush om de discusie te leiden over het woord 'Tragedie'.
Bush vraagt aan de klas over er iemand een voorbeeld kan geven van een
tragedie.
Een jongen staat op en zegt; "Wanneer mijn beste vriend de straat
oversteekt en daarbij wordt doodgereden, dat is een tragedie."
"Neen", zegt Bush, "dat is geen tragedie, dat is een
accident."
Een meisje doet ook een poging en zegt; "Wanneer een schoolbus met
50 leerlingen erin,in een ravijn rijdt en iedereen is dood, dat is een
tragedie."
"Neen" zegt Bush
"dat is een grot verlies."
Heel de klas zit stil te kijken maar Bush dringt aan "Is er dan niemand
die een voorbeeld kan geven van een tragedie?"
In de hoek van de klas zit Jantje,
een wat timide en tenger kereltje.
Bedeesd zegt hij; "Als een Amerikaans Air Force One vliegtuig, met meneer
en mevrouw Bush aan boord, door een raket van Osama Bin Laden wordt geraakt en
daarbij totaal wordt vernietigt, dat is een tragedie."
"Fantastisch" zegt Bush "Kun je me nu ook uitleggen waarom dat
een tragedie is?"
"Wel" zegt Jantje, " omdat het geen accident is en zeker ook
geen groot verlies he!"
Nationale vrouwendag vandaag naar
het schijnt!
Eerlijk gezegd, ik merk er niet zoveel van, maar daar staat tegenover dat ik in
feite die dag niet nodig heb om mij een gelukkige of gewaardeerde vrouw te
voelen.
Dit in schril contrast met vrouwen die nog vaak gediscrimineerd worden, of nog
verschrikkelijker, die levenslang verminkt worden als meisje, door een
besnijdenis.
Het is wellicht de uitgelezen dag om daar eens bij stil te staan.
Hieronder zet ik een link die
jullie doorstuurt naar een video die zo'n besnijdenis in beeld brengt. Klik hier
Ik wil jullie waarschuwen dat de beelden heel expliciet zijn, en dat je als
moeder/vrouw zijnde, de pijn kan meevoelen bij de kreten van pijn die door het kind
worden uitgeschreeuwd.
Je kan op die site tevens een petitie ondertekenen tegen die besnijdenis, dat
is trouwens de opzet bij het weergeven van die beelden.
Dus kijk en huiver, en bedenk dat wij hier in Europa niet echt een nationale
vrouwendag van doen hebben.
Zet de video ook op uw blog, als protest tegen zo'n grove mishandeling
en de onderdrukking van het vrouw zijn.
What's in a name?
Ik bedoel niet onze familienamen, want die kunnen we niet zelf kiezen.
Ook onze roepnamen, voor alle duidelijkheid, kunnen we niet zelf kiezen, maar
ik vraag mij af of dat niet beter wél tot de mogelijkheden zou behoren.
Onze voornamen worden gekozen door
onze ouders, meestal naar de mode van de tijd waarin we geboren werden, en meestal
verwijzend naar een grootouder of meter en peter.
Zo lopen er ontelbare Maria's en Louisa's rond, om er maar twee te noemen.
Ook Jozef en Louis waren in de vroegere jaren een populaire naam voor een
jongetje.
Met de jaren kregen we een grotere verscheidenheid, ouders werden creatiever,
maar voornamen volgden nog steeds de mode trend.
Denk maar aan de ontelbare Sandra's, de Nancy's de Sven's en de Bjorn's, teveel
modenamen om op te noemen, maar één ding hebben ze gemeen, ze komen allemaal
vrijwel uit éénzelfde periode.
En wat ze ook nog gemeen hebben, de drager is er niet altijd gelukkig mee.
Moesten we kunnen kiezen, ik denk dat 95% van ons een andere roepnaam zou
kiezen.
Ik alvast wel.
Mijn moeder had een voorkeur voor Franstalige
namen.
Mijn broer heet Jean-Claude, mijn zus Jacqueline, en ik noem Lucienne, en alle
drie horen we niet graag onze naam en verbasteren we hem.
Mijn broer laat zich Jan noemen, mijn zus Jackske of Jacky en ik Lulu.
Lulu komt door mijn grootmoeder, zij noemde mij zo, soms ook 'kleine Loulou', naar
mijn moeder, Marie-Louise, en door haar Loulou werd genoemd.
Althans de vier keer dat ik haar in mijn leven heb gezien, maar dat is een
ander verhaal.
Ik haat mijn roepnaam omdat hij zo
verschrikkelijk lelijk wordt uitgesproken hier in Antwerpen, maar ook in Nederland
heeft men er veel moeite mee, en klinkt het niet appetijtelijk in de oren.
De enigen die mijn naam correct en mooi uitspreken zijn de Fransen zelf.
Zo maakte mijn Antwerpse pleegouders er Luschén van (zo schreven ze het
trouwens ook) waarbij het achterste deel tot in het oneindige werd uitgerekt (klinkt
als Luscheeeeeen)
Ik haatte die toonaard.
De Nederlanders maken er dan weer Lusien van of Lusjijn, en ook dat klinkt
helemaal niet mooi in mijn oren.
Daarom zou het goed zijn dat we
onze roepnaam, op pakweg twintigjarige leeftijd, zouden mogen veranderen in onze
eigen keuze, want ik ben lang niet alleen die ontevreden is.
Ik vraag mij af of de hedendaagse Elias, Olivier, Declan, Kenzo of Zachary, of
de Amelie, Fleur, Nova, Uriëlle of Waverly nog tevreden zullen zijn met hun
naam als ze volwassen zijn?
Ik heb mijn naam alvast aangepast, ik laat mij in België Lulu noemen, en in
Nederland noemt men mij Sientje.
En heel soms wanneer ze mij vragen: "Hey, hoe heet jij?" dan antwoord
ik heel vrank, "Op een vuurtje tiens, want dat warmt het best!"
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!