't Is stil in huis!
Enkele maanden terug werd die stilte plots doorbroken. De twee katten van dochterlief kwamen logeren. Wat maar voor enkele weken zou zijn werden maanden. Mijn eigen snoezepoes, van wie ik vond dat hij de allerzachtaardigste kater ter wereld moest zijn, veranderde in een heuse tiran. Meteen wierp hij zich op als leider. Hij bepaalde wie wanneer mocht eten, wie waar en wanneer mocht slapen, en de pas verschoonde kattenbakken mochten enkel worden bezocht nadat hij er als eerste duchtig in gewroet had. De twee doetjes van dochterlief kregen ook geen kans om genegenheid te tonen aan mij, meteen stond hij als een ware catcher klaar om in te grijpen en desnoods enkele rake klappen uit te delen. Snoes was de baas, het was zijn huis, ik was van hem, en die twee indringers moesten zich vooral niets in hun hoofd halen, en dat maakte hij hen klaar en duidelijk vanaf de eerste dag.
Er was dan ook regelmatige een geblaas en getier in huis te horen.

En net toen het getij een beetje begon te keren, net toen die twee doetjes van dochterlief zich niet meer zo genadig lieten doen en Snoes wat inschikkelijker werd. Net toen het moment gekomen was dat ze met z'n drie gezellig samen op het bed sliepen als drie dikke vrienden, net op dát moment kwam dochterlief ze weer halen.
En ik mis ze! Ook al is er een plant gesneuveld, ééntje dat ik al meer dan tien jaar had. Ook al moest ik Beau in de gaten houden want hij had een voorliefde voor het slaapkamerbehang. Of was het misschien omdat hij het lelijk vond, hij deed in elk geval veel moeite om het te verwijderen. Op al die maanden kon ik geen vijf minuten tv kijken zonder dat Neo me kwam dwingen om met zijn favoriet speeltje te spelen. Een gekleurd vogeltje dat met een met elastiek is vastgemaakt aan stokje. Hij kwam het me voor de voeten gooien als een hondje, en zelfs als ik het wegstak wist hij het te vinden en bracht het me. Er was geen ontsnappen mogelijk voor me, ik moest en zou met hem spelen. Ik heb het hem als afscheidscadeau meegegeven.

Snoes mist hen! Hij loopt wat verloren te zoeken dor het huis heen. Af en toe laat hij een klagend miauw horen. De eerste dagen at hij zelfs niet, gelukkig is dat nu weer beter.
Moest ik niet mijn verstand laten spreken ik haalde meteen een kameraad voor hem in huis. Maar één hond en één kat is meer dan voldoende voor een pendelaar zoals ik.
Maar het is wel akelig stil!

{} geschreven door venus

{} geschreven door Michelly

{} geschreven door hotlips

{} geschreven door Bojako

{} geschreven door thea