You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
13-03-2008
'T IS STIL
't Is stil in huis!
Enkele maanden terug werd die stilte plots doorbroken. De twee katten van
dochterlief kwamen logeren. Wat maar voor enkele weken zou zijn werden maanden.
Mijn eigen snoezepoes, van wie ik vond dat hij de allerzachtaardigste kater ter
wereld moest zijn, veranderde in een heuse tiran. Meteen wierp hij zich op als
leider. Hij bepaalde wie wanneer mocht eten, wie waar en wanneer mocht slapen,
en de pas verschoonde kattenbakken mochten enkel worden bezocht nadat hij er
als eerste duchtig in gewroet had. De twee doetjes van dochterlief kregen ook
geen kans om genegenheid te tonen aan mij, meteen stond hij als een ware
catcher klaar om in te grijpen en desnoods enkele rake klappen uit te delen.
Snoes was de baas, het was zijn huis, ik was van hem, en die twee indringers
moesten zich vooral niets in hun hoofd halen, en dat maakte hij hen klaar en
duidelijk vanaf de eerste dag.
Er was dan ook regelmatige een geblaas en getier in huis te horen.
En net toen het getij een beetje
begon te keren, net toen die twee doetjes van dochterlief zich niet meer zo
genadig lieten doen en Snoes wat inschikkelijker werd. Net toen het moment
gekomen was dat ze met z'n drie gezellig samen op het bed sliepen als drie
dikke vrienden, net op dát moment kwam dochterlief ze weer halen.
En ik mis ze! Ook al is er een plant gesneuveld, ééntje dat ik al meer dan tien
jaar had. Ook al moest ik Beau in de gaten houden want hij had een voorliefde
voor het slaapkamerbehang. Of was het misschien omdat hij het lelijk vond, hij
deed in elk geval veel moeite om het te verwijderen. Op al die maanden kon ik
geen vijf minuten tv kijken zonder dat Neo me kwam dwingen om met zijn favoriet
speeltje te spelen. Een gekleurd vogeltje dat met een met elastiek is vastgemaakt
aan stokje. Hij kwam het me voor de voeten gooien als een hondje, en zelfs als
ik het wegstak wist hij het te vinden en bracht het me. Er was geen ontsnappen
mogelijk voor me, ik moest en zou met hem spelen. Ik heb het hem als
afscheidscadeau meegegeven.
Snoes mist hen! Hij loopt wat
verloren te zoeken dor het huis heen. Af en toe laat hij een klagend miauw
horen. De eerste dagen at hij zelfs niet, gelukkig is dat nu weer beter.
Moest ik niet mijn verstand laten spreken ik haalde meteen een kameraad voor
hem in huis. Maar één hond en één kat is meer dan voldoende voor een pendelaar
zoals ik.
Maar het is wel akelig stil!
"Ministerloon" Het is een schande! Voor al degenen die eens rustig
willen overwegen, om er in de (nabije) toekomst eindelijk iets aan te doen.
Subject: Onze ministers (ocharme
de sukkelaars)
Onze ministers... Ga er maar voor werken, burger !!!
Het maandelijkse inkomen van onze ministers: Wist u?
Dat
onze Vlaamse ministers een maandwedde
hebben van meer dan 10.000 EUR (ruim 400.000
BF) ;
een maandelijkse huisvestingsvergoeding
genieten van 2.350 EUR (ongeveer 95.000
BF) ;
een huishoudkostenvergoeding per
maand ontvangen van 876 EUR ( ruim 35.000
BF);
een kleine 300 EUR per maand er bovenop krijgen als 'persoonlijke forfaitaire
onkostenvergoeding ' (zowat 12.000 BF). Totaal is dat 13.526 EUR of (545.637 BF) elke maand van het jaar.
En nog
kunnen ze het niet laten om met de centjes van de belastingbetaler grote sier
te maken, lees maar:
Als
supplementje bij hun wel zeer riante broodwinning wordt hen dan nog eens een
Visa kaart toevertrouwd,en zij gebruiken die zonder verpinken, om de
horecasector op de been te houden, waarschijnlijk als compensatie voor de 21%
die men al zolang beloofd om er 6% van te maken.
En de afrekeningen na het festijn zijn niet van de poes, er zijn enkele gezonde
eters bij, enkele van deze excellenties hebben er in het jaar 2002 degelijk
werk van gemaakt want wat zij verorberden grenst aan het ongelooflijke.
Volgens informatie verstrekt door E-magazine nr 160 ging het er aldus aan
toe:
Steve STEVAERT, je weet wel, die eenvoudige jongen
die zich dag en nacht inzet voor de armste en de zwakke! , gaf met de hem toevertrouwde Visa kaartop zijn naam, in dure restaurants de som uit van 22.210 EUR (896.000 BF) en dat ter gelegenheid
van 97 etentjes of ongeveer 2 per week en dat tegen een gemiddelde prijs van
229 EUR per eetmaal (ongeveer 9 . 240
BF) Dat dus, bovenop de
riante wedde!
Vijf
restaurants met Michelin-sterren bezocht door heren van het kabinet van PatrickDEWAEL waar drie VISA kaarten in omloop zijn, kregen ruim de
aandacht van onze jongens wat resulteerde in 168 bezoeken waarvan 60 op
rekening van de kaart van Patrick DEWAEL persoonlijk.
Bijzonder
doortastend zijn de omzwervingen in het buitenland, met een uitgave van 3. 390
EUR (137.000 BF ) op 16 maart
2002 in eethuisje STUCKI in BASEL . Diezelfde dag wordt, met een andere Visa
kaart en door andere flinke jongens nog maar eens een bijkomende hulde gebracht
aan restaurant TEUFELHOF eveneens in BASEL . V oor de niet mis te verstane nota
van 2. 052 EUR (83.000 BF) dus
zowat samen op één dag 5.442 EUR
of een kleine 220.000 BF
Prent
het in uw hoofd, want dit gebeurt allemaal met de centen van de
belastingbetaler, dus met die van u! Bedenk en overweeg dit even tegen
de volgende keer dat men uw steun vraagt.
Voila zie, ik heb weer een steeds
wederkerend vervelend akkefietje achter de rug, en ik zit hier nu zo'n beetje
met een gevoel van: *"If you see me comin, better step aside!" Ik bedoel
niet de strijk, al is dat de laatste tijd ook niet mijn favoriete bezigheid,
maar dat is dan eerder een kwestie van rug en beenklachten.
Nee, ik bedoel de maandelijkse rekeningen. Ze zijn weer de deur uit. Maar wat
haalt het uit dat een mens gevolg geeft aan hen beleefde vraag of je dit voor
de zoveelste datum wilt betalen? Je hebt nog maar net betaald of ze sturen je alweer
een nieuwe factuur op!
Een vroegere klant, Fons, had daar
een goede oplossing voor, zo liet hij me weten:
"Je betaalt je rekening niet! Ze sturen dan een eerste herinnering naar je
toe, maar je reageert er niet op. Vervolgens komt er een tweede herinnering. Je
mag al een beetje verbolgen worden over zo weinig begrip van hunnentwege maar
je houd geduldig vol en je zwiert zwierig al dat papierwerk consequent versnippert
de prullenbak in.
En dan komt het moment dat men je een LAATSTE AANMANING toestuurt, en dan ben
je er! Je geduld wordt beloond. Dat is het moment dat je rustig achterover kunt
leunen en 'oef' zeggen, 'ze hebben het eindelijk begrepen'. Want een LAATSTE
aanmaning wil toch zeggen dat men je verder met rust gaat laten!"
Ik heb zijn goede raad tot hiertoe nog niet in praktijk gebracht. Misschien
moet ik dat maar eens proberen, want zoals ik het nu doe brengt het geen zoden
aan de dijk.
En men weet het hoor dat ik elke
keer weer overstag ga, want ik krijg regelmatig een brief met als opschrift: U
BENT EEN GOEDE EN REGELMATIGE BETALER! Inderdaad! Nu al zo'n slordige 36 jaar
ben ik hun sponsor. Ze beseffen ook maar al te goed dat het mij elke maand
moeilijker valt om aan hun wensen te voldoen en bieden mij een lening aan.
Weliswaar met een fikse rente, maar ik zou het niet anders willen, toch!
Pffffff, ze zouden mij beter eens een bonus geven. Een jaartje of zo al mijn
rekeningen kwijtschelden. Dat doen ze toch ook met mensen die hun belastingen niet
betalen!
Enfin, voor nu ben ik weer even
gerust. Gepluimd ook.
*"Another day older en dieper in debt" Lalalalala!
*Uit het liedje: 'Sixteen Tons'
van Tennesee Ernie Ford
Roddeltantes, kletswijven, (persoonlijk
vind ik reuteltrezen een leuk woord), fezelteven ...enz! Waarom altijd
vrouwelijke benamingen als het om roddelen gaat? Mannen roddelen evenzeer, zo
heb ik jarenlang kunnen ondervinden in mijn horeca loopbaan.Het is dus zeker niet
juist dat vrouwen meer roddelen dan mannen, ze doen het enkel op verschillende
plaatsen, vrouwen privé en mannen openbaar.
Een vrouwengesprek bestaat soms voor een groot gedeelte uit nieuwtjes over en
commentaren op andere mensen.
Mannen zullen eerder commentaar leveren op de kleding en het uiterlijk van
vrouwen, maar het is evenzeer roddelen. Maar is dat wel roddelen?
Roddelen
is een bewust zwart maken en/of kwaadspreken van iemand tijdens diens
afwezigheid, ook wel achterklap genoemd. Het is bewust besmeuren van iemands
goede naam en reputatie.
De impact die roddel kan hebben op iemands leven wordt vaak zwaar onderschat.
Quote: "Er is minder goed nieuws voor de
Colombiaanse roddeltantes: opzettelijke
achterklap wordt in Icononzo voortaan bestraft met vier jaar celstraf of
een boete tot 75.000 euro. ,,Mensen moeten er zich bewust van worden dat je
tong gebruiken om kwaad te spreken, gelijk staat met dynamiet in je mond'', aldus
een woordvoerder van het vredevolle stadje." Unquote. (Bron: Het
nieuwsblad)
Misschien moest men hier ook maar een dergelijk wet invoeren die mensen
bestraft wanneer ze iemand opzettelijk door het slijk halen.
Wat zet mensen ertoe aan om te
roddelen?
Jaloerse mensen roddelen meer. In 80% van de gevallen is jaloezie de drijfveer.
De monotonie van het eigen dagelijks leven wordt doorbroken met aangedikte en spannende
verhalen of verzinsels/leugens over anderen.
Wie roddelt, zegt meer over zichzelf dan over anderen. Roddelen is anderen
zwart maken om zichzelf wit te wassen. Daarbij wordt graag vergeten dat wanneer
je met één vinger naar iemand wijst, er drie vingers naar jezelf blijven staan. Het
is in sommige gevallen een verkeerde en verwerpelijke manier van aandacht
vragen, maar meestal is het gewoon een vorm van woede en wraak.
Dat
dit allemaal evenzeer geldt voor de gretige toehoorders is evident. In feite
vind ik die luisteraars nog verwerpelijker en hatelijker dan de roddelaar zelf.
Want zij zouden een halt aan de achterklap kunnen toeroepen, enkel door te
laten weten dat ze niet geïnteresseerd zijn.
Slechts één enkele zin is afdoende: "Heb je niets goed te vertellen over
die persoon, dan wil ik het niet weten!"
Maar meestal zijn ze daar te laf voor uit angst om vervolgens zelf over de tong
te gaan.
Een vroegere bejaarde buurvrouw zei me ooit: "Ik heb liever een dief over
de vloer dan een roddeltante aan me broek Het eerste ben je zo weer kwijt, het
tweede blijft je achtervolgen." En of ze gelijk had!
Zo heel af en toe verheug ik mij
op een weekendje totaal voor mezelf. Niemand om me heen buiten de drie katten.
En zulk weekend kreeg ik deze week in mijn schoot geworpen.
Knuffel is al veertien dagen aan
het helpen met de verhuis van de jongens van zijn zus (The one with the pub en
room for dancing). Dearest Son &Co hadden elders verplichtingen en komen
dus zondag niet eten. Dat maakt dat ik, ondanks het steeds zorgvuldig aanmaken
van een boodschappenlijstje, niet a la last minut toch nog naar de winkel moet.
Dochterlief is met een vriendin een weekendje Mechelen verkennen. Dus
ondergetekende had het rijk voor haar alleen en maakte vele plannen om de vrije
tijd zo aangenaam mogelijk door te brengen. Dat de weerman ons een warm en
zonnig weekend beloofde kwam geheel in mijn kraam te pas.
Zaterdag zou ik beginnen met na
het wakker worden nog lekker lang te blijven nasoezen in bed met een vers
gemaakte kop koffie. Dat ik die koffie zelf zou moeten maken kon de pret niet
drukken.
Daarna zou ik gebruik maken van de talrijke veelbelovende potjes en tubes crèmes
die hier staan te blinken, om mij daarna onder te dompelen in een met heerlijk
geurende olie gevuld bad.
Wanneer je er dan zo goed uitziet en geurt als een passionele voorjaarsbloem
('t Is moeilijk bescheiden te blijven.....) moet je dat toch aan het volk tonen,
en dus had ik me voorgenomen om in de stad de winkels onveilig te gaan maken nu
de hetze van de solden voorbij is
Zondag zou ik me dan geweldig verheugen in die nieuwe aankopen en voor de rest
niets anders doen dan een opgewarmd kliekje eten op de bank voor de tv (ik heb
nog ontelbare opgenomen films waarvoor ik nog geen tijd heb gehad om ze te
bekijken) en voor de rest lekker lui zijn.
Maar nu zit, hang, lig ik hier wreed kompassie te hebben met mezelf, want ik
ben strontziek.
Het begon al op donderdag,
buikkrampen, diaree en stembanden die weigerden dienst te doen. Een keel die
aanvoelde als een rasp en hersenen die als kloppende hamers mijn hoofd en oren bewerkten
en ze via mijn neus wilden verlaten, zo leek.
Rotsvast gelovend in mijn sterk gestel en gelukkige gesternte (hum-hum) trok ik
die avond naar bed met een kop hete thee met honig en een danige hoeveelheid
bruistabletten, morgen zou het al veel beter zijn.
Maar toen die morgen was
aangebroken was het helemaal niet beter, integendeel. Nu kwam er nog een
schrale hoest bij gepaard gaande met niezen en proesten. Het vrolijke getater
van mijn interieurverzorgster dat me anders steeds aan het lachen brengt, kon
me dit keer niet opbeuren. Tegen de middag voelde ik mij een wrak en nam me
voor om 's avonds naar de dokter te gaan. Tegen het spreekuur had ik zelfs
daarvoor de fut niet meer. Natuurlijk had ik de dokter op huisbezoek kunnen
vragen, want mijn koortsmeter wees 39 + aan, maar dat doe ik enkel maar in héél
hoge nood. In de meer dan tien jaar dat ik bij mijn dokter patiënt ben kan ik
op mijn één hand tellen hoe vaak ik daar gebruik van heb gemaakt.
Het is een klein gemeen virusje
dat de ronde doet. Ik kan het lezen op verschillende blogs dat er velen zich
voelen zoals ik. Mijn katten schrikken zich een hoedje bij elke nies of
hoestbui en maken zich als de weerlicht van onder mijn voeten als ik weer eens
naar het kleinste kamertje storm.
Maar ik krijg dat gemene klereding wel klein met alle huismiddeltjes die ik tot
mijn beschikking heb.
Mijn weekendplannetje is in het water (lees snot en sh*t) gevallen, maar ach,
uitstel is geen afstel zullen we maar zeggen.
Maar ik kom wel bruusk tot de vaststelling dat het alleen zijn niet zo
plezierig is dan dat ik dacht dat het ging worden.
Snotterende groetjes van een
snipverkouden troubadoerke
De vogels floten lustig hun lied
in de hoge bomen van het bos. In de verre omtrek geen mens te bekennen op dit bospad.
We keken elkaar aan, onze ogen
vertelden dat er nog steeds hartstocht was tussen ons. Liefdevol streek ik met
mijn hand over zijn dij. Het was een teder gebaar dat ik me jaren geleden eigen
had gemaakt. Het had gebaar had vele betekenissen. Soms was het bedoeld als
troost, soms als geruststelling, maar ook als uitnodiging tot.....
Hij kreunde zacht toen ik hem een zoen gaf op zijn klamme wang.
"Doe langzaam", zei ik, maar zijn benen schokten alsof hij spastische
krampen kreeg.
"Ik ga dieper en dieper", zei hij, en zijn gekreun ging over in een
diep gebrom.
"Ja Jaaaa", zei ik...."Nee verdomme Neeeee", zei hij.
Ik opende mijn mond en likte met mijn tong langs mijn droge lippen.
En dan schokten onze lichamen gelijktijdig, als in een delirium.
"KOMAAN KOMAAN", riep hij. "YES YES", riep ik.
De ontlading was groot en heel bevredigend.
Onze lichamen waren nat van het zweet.
In een auto doe je zoiets niet ongestraft bij een temperatuur van meer dan
dertig graden.
Vastzitten met je wielen in een modderpoel bedoel ik, laat dat duidelijk zijn.
Verleden week moest ik in ons
nieuwe gerechtsgebouw zijn. Het was lang geleden dat ik nog die richting was
uitgegaan, nog van in de tijd dat ik er mijn zaak had. Het was dan ook met
gemengde gevoelens dat ik de 'Bolivardplaats' betrad.
Een staaltje van indrukwekkende
architectuur noemen ze het, ik noem het eerder een ingewikkelde doolhof, en
bovendien vind ik het nog lelijk ook. Het wordt milieuvriendelijk genoemd, zal
wel zo zijn, mensvriendelijk is het allesminst.
Het was de bedoeling om van de 'Bolivardplaats' een plein te maken dat geschikt
is voor voetgangersverkeer, het terugbrengen op menselijke schaal zeg maar,
daar waar koning auto vroeger de scepter zwaaide.
Wel mensen, daar waar je vroeger je hondje kon uitlaten en/of rustig in een
klein parkje op een bankje kon zitten, moet je nu als voetganger verdomd goed
uitkijken dat je niet onder een bus of tram terecht komt. Het is maar wat je
verstaat onder "Menselijke schaal" hé.
En dan naar binnen!
Toen ik voor het gebouw stond vroeg ik mij af hoe een rolstoelgebruiker hier
ooit zou binnenraken, maar toen kreeg ik de liften in de gaten. Maar voor je
aan die liften bent moet je wel eerst enkele rondjes maken. Je moet ook al
donders goed weten welke lift je moet nemen om in welke afdeling te raken,
anders loop je wel enkele uren verloren. Dus wanneer je het 'Vlinderpaleis'
niet als je broekzak kent is thuis ruim op tijd vertrekken de boodschap.
Eens binnen viel ik van de ene verbazing in de andere.
Bij de naam 'Vlinderpaleis denk je
automatisch aan mooie kleuren, maar niets in minder waar.
In mijn blikveld enkel glas, staal en grijs beton. De zaal waar ik moest zijn
deed me letterlijk denken aan een ondergrondse parking, het beklemmende gevoel
incluis. Metalen zitbanken die lijken te zijn gemaakt van gesloopt kippengaas, en waarbij je gegarandeerd geperforeerde
billen en benen lijkt te hebben na 10 minuten gezeten te hebben.
Je zou toch ook mogen verwachten in een gebouw dat zovele miljoenen euro's
heeft gekost dat de glazen deuren automatisch open gaan, maar nee hoor. In
plaats daarvan zijn de meeste handgrepen al stuk en hangen er los bij de
bengelen.
Men noemt het nieuwe gerechtshof transparant. Oh jawel, door het vele glas kan
je wijds om je heen kijken, dwz. als het glas moest proper zijn, wat in de
afdeling waar ik moest zijn zeker niet het geval was.
Typische Belgenmop: Op de dakrand van het Vlinderpaleis zijn er hechtpunten
aangebracht voor de kabels van de ruitenwassers. Die moeten volgens een bepaald
decreet vier keer per jaar getest worden op hun veiligheid. Je kunt inderdaad
niet veilig genoeg spelen. Maar het ministerie dat daarvoor bevoegd is,
besliste dat er maar geld is voor één wasbeurt per jaar. We kunnen er misschien
niet door kijken, maar we hebben wel de veiligste ruiten van Europa.
Ik kreeg de indruk dat dit, door over het paard getild chauvinisme, superdure gebouw
al danig in verval was. Ondanks de moeite, heb ik er de schoonheid niet van
kunnen ontdekken. En ik blijf mij de vraag stellen: "Wat zit er nu in
godsnaam voor nuttigs onder die pieken?"
Het gerechtsgebouw in Antwerpen
kost 40.000.000 euro meer dan geraamd. Totale kostprijs: 250 miljoen euro, waarbij de staat eerder al 3,8 miljoen euro voor de grond had betaald. Vastgoedbedrijf Cofinimmo kocht de grond over van de overheid voor
112.000 euro. Cofinimmo kocht ook de structurele eigendomsrechten over en
verhuurthet gebouw nu voor 36
jaar aan de overheid. Die wordt na die periode geen eigenaar.
In de naam der liefde hebben
mensen gemoord, hebben mensen het leven gelaten. Over liefde zijn duizenden
boeken geschreven en ontelbare mooie of treurige gedichten.
Liefde is een
dankbaar onderwerp om prachtige teksten op al even prachtige muziek te zetten.
Over liefde raakt men nooit uitgepraat, liefde zal altijd bestaan.
Ik koos vandaag voor dit lied van Bon Jovi. Ik hou enorm van zijn teksten en muziek. Tevens heb ik aan deze song een heerlijke Valentijnsherinnering. Ik
hoop dat het jullie ook kan bekoren.
Aan al mijn bezoekers
Sorry! Muziek werd na één week verwijderdt!
Bed Of Roses Bon Jovi
Sitting here wasted and wounded at this old piano Trying hard to capture
the moment this morning I don't know
'Cause a bottle of vodka
is still lodged in my head And some blonde gave me nightmares I think that she's still in my bed As I dream about movies
they won't make of me when I'm dead
With an ironclad fist I wake up and French kiss the morning While some marching band keeps
its own beat in my head While we're talking
About all of the things that I long to believe
About love and the truth and
what you mean to me
And the truth is baby you're all that I need
I want to lay you down in a bed of roses For tonight I sleep on a bed of nails I want to be just as close as the Holy Ghost is
And lay you down on bed of roses
Well I'm so far away
That each step that I take is on my way home
A king's ransom in dimes I'd give each night Just to see through this payphone Still I run out of time Or it's hard to get through Till the bird on the wire flies me back to you I just close my eyes and whisper,
baby blind love is true
I want to lay you down in a bed of roses For tonight I sleep on a bed of nails I want to be just as close as the Holy Ghost is
And lay you down on the bed of roses
Well this hotel bar's hangover whiskey's gone dry The barkeeper's wig's crooked and
She's giving me the eye Well I might have said yeah But I laughed so hard I think I died ooh yeah
Now as you close your eyes Know I'll be thinking about you While my mistress she calls me To stand in her spotlight again Tonight I won't be alone
But you know that don't
Mean I'm not lonely I've got nothing to prove
For it's you that I'd die to defend
I want to lay you down in a bed of roses For tonight I sleep on a bed of nails I want to be just as close as the Holy Ghost is
And lay you down on bed of roses
I want to lay you down in a bed of roses
For tonight I sleep on a bed of nails
I want to be just as close as the Holy Ghost is
And lay you down on bed of roses
Vrije Vertaling
Terwijl ik hier zit, brak en gewond Bij deze oude piano
Terwijl ik probeer het moment te beleven
deze ochtend weet ik het niet
Omdat een fles Vodka
Mijn hoofd nog steeds week maakt En één of ander blondje gaf me nachtmerries Ik denk dat ze nog steeds in mijn bed ligt Omdat ik droom over films
Die ze over mij niet gaan maken als ik dood ben
Met een met ijzer beslagen vuist word ik wakker en ik tongzoen de ochtend Terwijl een paar fanfares hun herrie blijven maken in mijn hoofd Terwijl we praten
Over alle dingen die ik wil geloven Over liefde en de waarheid en
wat je voor mij betekend En de waarheid is. schat, je bent alles wat ik verlang
Ik wil je neerleggen op een bed van rozen
Vannacht zal ik op een spijkerbed slapen Ik wil zo dicht bij je zijn als de Heilige Geest En je neerleggen op een bed van rozen
Nou, ik ben zo ver weg
Dat elke stap die ik neem er een op de weg naar huis is Ik zou elke nacht wel een losprijs voor een koning betalen Alleen om door deze telefoon te kunnen kijken
Nog steeds kom ik tijd te kort of is het moeilijk om er door te komen Tot de vogel op de draad me naar jou terug vliegt Zal ik gewoon mijn ogen sluiten en fluisteren:
Schat, blinde liefde is waar
Ik wil je neerleggen op een bed van rozen
Vannacht zal ik op een spijkerbed slapen Ik wil zo dicht bij je zijn als de Heilige Geest En je neerleggen op een bed van rozen
De kater van de whiskey uit de hotel bar is over
De pruik van de barkeeper staat scheef
En ze kijkt me in mijn ogen Ik had ja kunnen zeggen
Maar ik lachte zo hard, dat ik dacht dat ik stierf
Als je je ogen sluit Weet dan dat ik aan jou denk Terwijl mijn minnares me roept Om hier weer in de schijnwerper te staan
Vanavond zal ik niet alleem zijn Maar je weet dat dat niet betekent dat ik niet eenzaam ben, ik heb niets om te bewijzen Omdat ik voor jou zou sterven om je te beschermen
Ik wil je neerleggen op een bed van rozen
Vannacht zal ik op een spijkerbed slapen Ik wil zo dicht bij je zijn als de Heilige Geest En je neerleggen op een bed van rozen
Wie herinnert zich nog de
hoorspelen van vroeger op de radio, meestal op zaterdagavond? Met z'n allen
knus bij elkaar gezeten, de oren gericht naar het toestel. Het grote licht uit,
enkel de staande lamp brandde. En in de winter zag je de rode gloed van gloeiende
kolen in de kachel. Je kon een speld horen vallen zolang het hoorspel duurde.
Pure nostalgie!
Wel ik heb nog zo'n hoorspel gevonden! Tot mijn verwondering is er in feite nog een grote keuze. Ik
heb gekozen voor: "Het huis voorbij de kerk".
Genre: Thriller
Korte beschrijving: Een tirannieke blinde man kwelt zijn vrouw tot het bittere
einde. Tijdsduur: 00:55:36
Benieuwd wie er nu nog het geduld heeft om zolang stil te zitten luisteren in dit snelle cybertijdperk, en wie de afwezige reclameblokken gaat missen. Laten jullie het me weten?
Klik op het bovenstaande plaatje en geniet.......
Voor al wie vandaag misschien een
beetje tegen zijn zin gaat werken, hier een opstekertje.
Het renpaard
Een renpaard slank en fier en glad
liep door de wei met edele zwier.
't Had dunne benen, vurige ogen,
zijn lange hals was fraai gebogen.
Terwijl het zo lui en leeg genoot,
zag het aan de overkant der sloot
een boerenpaard druk aan het ploegen.
Dat liep te hijgen en te zwoegen.
Het renpaard bleef een poosje
staan
en zei: "'k ben met je lot begaan.
Arm beest wat zie je er uit, zo vies en ruig.
Wat draag je een oud en smerig tuig.
Je moest je toch warempel schamen
als anderen je tegenkwamen."
"Mij schamen" zei het
ploegpaard nu.
"Voor wie, wel 't allerminst voor u
Geen vlijtig paard zal mij verachten,
alleen wie lui is kan't verwachten.
Daarom werk ik mij liever moe.
Je mag wel blij zijn dat ik het doe.
Want denk erom, gij trotse draver,
als ik niet werk krijg jij geen haver."
Vaak denk ik, "Je wordt oud
meid". Het innerlijke vuur van welleer, hoewel nog lang niet uitgeblust,
laait niet meer zo hoog op. Ik hoef niet meer zo nodig op de barricaden te
staan. Liever laat ik me meedrijven door de wind, eender uit welke richting hij
waait.
Mijn ogen kijken vaker weg met zijwaartse blik. Want wat niet weet, niet deert.
Ik word immuun voor het dagelijks bloed dat van mijn tv scherm druipt. Het
oorlogsgeweld, het is een ver van mijn bed show. Ik ben gewoon dankbaar dat het
niet mijn achtertuin is waar de lijken opeengestapeld liggen.
Ik ben dankbaar dat mijn kinderen
gezond en gelukkig zijn, dat mijn vrienden het goed hebben.
Dat de auto van de eerste keer start wanneer ik dringend op een afspraak moet
zijn, of de fietsbanden niet lek zijn wanneer ik op een mooie zonnige dag een
fietstochtje wil maken.
Ik ben blij wanneer de zon schijnt en mijn pijnlijke knoken verwarmd, maar bij
winterse buien zet ik simpelweg de verwarming wat hoger en blijf lekker binnen.
Geluk zit hem in kleine dingen, en die slogan neem ik me vaker en vaker eigen.
En dan stel ik vast dat m'n wereld klein en eng is geworden. Dat ik berust.
En dan plots doemt er voor mij een
beeld op van een kind. Een uitgemergeld kind met een gelaat waarin enkel grote
hongerige ogen zitten. Ogen die me smekend aankijken.
Een zwerver die zich beschut tegen de koude met het karton waarin mijn laatste
luxe aankoop was verpakt.
Ik zie warm ingeduffelde moeders met jengelende kinderen aan hun hand zich naar
de laatste solden haasten om dat ene merkartikel dat nu 70% is afgeprijsd.
Wanneer en waar men het gaat dragen weten ze niet, maar het is goed om het in
de kast te hebben.
Aan de andere kant van de wereld huilt een moeder met haar dode kind in de
armen, gestorven door een verdwaalde kogel, of de zoveelste bomaanslag in een
oorlog der machten.
En dan voel ik afgrijzen, dan voel
ik pijn.
Dan ben ik dankbaar dat ik niet ongevoelig ben geworden.
Dat ik nog steeds die haat in me voel tegen onrecht.
Dan laait dat innerlijke vuur weer op.
Met het ouder worden is er mildheid gekomen. Maar passief ben ik nog lang niet!
Twee dagen van de wereld geweest.
Telkens ik denk, met die CVS valt toch nog goed te leven, slaat dat monster toe.
Dan ben ik plots niet eens meer in staat om een kop koffie in te schenken
waneer ik dorst heb, of een boterham te smeren bij honger. Al wat ik dan wel
kan doen is slapen of een beetje in bed wezenloos liggen te wezen en te kijken
naar tv zonder te beseffen wat ik zie. Zelfs mijn vingers kan ik dan niet
dwingen om een toets in te drukken op mijn pc klavier. Het voelt dan allemaal
aan alsof ik een dubbele marathon heb gelopen met een ton kasseien op m'n rug.
Dit gebeurt me meestal na een weekend met mijn superactieve dutch lover. Effe
naar hier, en nu naar daar, en ondertussen kunnen we daar ook nog even langs.
En wat doe je dan als volgzaam en gehoorzaam meisje, juist je volgt hem.
Gisteren kreeg ik telefoon en moest een afspraak noteren, ik was zelfs te moe
om een potlood op te nemen, en dat bracht mij even terug naar een leuke
herinnering......
Jaaaaaren geleden moest ik op de burgerlijke
stand zijn om een adres op te zoeken. De bediende achter de balie rammelde het
adres zo snel af dat ik het maar half had verstaan. Ik vroeg de man beleefd of
hij het even wilde opschrijven voor me, maar ik kreeg als antwoord:
"Mevrouwtje, als ik dit potlood moet opnemen dan kost je dat vijftig frank"
In de wachtrij naast mij stond een man, en die zei toen: "Meneer, geef dat
potlood dan effe aan mij, ik doe dat voor dit schoon kind wel gratis!"
Iedereen lachen natuurlijk, behalve de bediende achter de balie.....
Enfin, vandaag zijn we woensdag
meen ik, want dat heb je natuurlijk ook wanneer je zo twee dagen wegslaapt, ten
eerste zijn je weken kort, en ten tweede heb ik moeite met te weten in welke
dag ik leef. Maar dat loopt wel los, vandaag sta ik er weer en ben ik van plan
om de rest van de week bij te blijven.
Trouwens, in het weekend weer een naar avontuur beleeft, maar dat schrijf ik op
mijn ander blogje, kwestie van het daar ook levendig te houden.
Lieve groetjes allemaal van troubadoerke en tot de volgende......
Ik sta
wel niet in de categorie "Dagboek/bedenkingen." Maar zo af en toe heb
ik toch enkele bedenkingen, als daar zijn.....
...De
leden van de koninklijke familie krijgen dit jaar een dotatie van 13,3 miljoen
euro. Dat is als gevolg van de indexering zowat 0,8 miljoen euro meer dan in
2007:
"Ik
kijk dus reikhalzend uit naar de volgende storting van mijn pensioen."
...Officieel staan er in het Centraal
Wapenregister ongeveer 900.000 wapens geregistreerd. Experts schatten echter
dat er dubbel zoveel wapens in omloop zijn. Heel wat mensen bezitten
illegale wapens tegen wil en dank:
"Zouden ze daarmee mijn deegrol bedoelen?"
...Kerken en Moskeeën worden
onderhouden door overheidsgeld en door bezoldigde dienaars:
"Ik opteer dat men dit ook voor tuinhuisjes laat gelden."
...De meeste gezinnen kunnen zich
maar best voorbereiden op een fikse verhoging van hun elektriciteit- en
gasfactuur. Stijgingen tot 25 euro per maand zijn mogelijk. Boosdoener is de
aardolieprijs, die in anderhalf jaar verdubbeld is:
Donderdag is de vrije dag van dochterlief,
en dan komt altijd haar vraag: "Wat ga je doen morgen?" Mijn antwoord
was: "Ach, ik heb nog een handwasje liggen, nog een beetje strijk, 'k wil
mijn koffiezet ontkalken, aan mijn blogjes werken......enz. Maar toen ze heftig
met haar ogen begon te rollen besefte ik als slimme moeder dat dit niet het
intelligente antwoord was waar ze zat op te wachten. Dus stelde ik heel minzaam
de gevaarlijke vraag: "Wat wil je dat ik doe?" Gevaarlijk omdat ik
weet dat haar antwoord totale onderwerping van me vraagt en vervolgens van mijn
goede voornemens niks in huis komt. En ja hoor, het was van dattum, want
dochterlief wilde een grote toer gaan maken met haar tootootje. The one with
one old horse under the hood. (datgene met 1 oude knol onder de motorkap)
Een geval apart dat tuftufke.
Nadat het danig gemolesteerd is geweest door vandalen heeft het vier nieuwe
banden en spiksplinternieuwe buitenspiegels. Omdat het een zoveelste handje is
ook nog wat nieuwe ingewanden in de buik. Om te bewijzen dat het klein maar
dapper is heeft het ook een flinke deuk in het linker spatbord.
Het staat te vaak stil vermits dochterlief gaat werken met het openbaar
vervoer. Het wordt enkel gebruikt om boodschappen te doen en dat zijn kleine
afstanden. Niet goed voor de batterij.
Wanneer je het start dan piept het als een bange muis, vervolgens gromt het als
een hongerige beer om over te gaan in het gebrul van een vervaarlijke leeuw. Je
moet minstens een kwartuur geduld hebben om het aan de loop te krijgen, maar
eens je het in gang krijgt snort als een tevreden poes.
Wij snorden dus gisteren zo'n 130
km naar Brunssum. Om my dutch lover te verrassen. Altijd zeer gevaarlijk om je
lover onverwachts te bezoeken, je kunt nooit weten wat of wie je aantreft. In
dit geval troffen we niemand aan! Hij is namelijk een fervente medewerker bij
het bos en vijverbeheer en daar is altijd wel wat te doen. Maar na één
telefoontje was dit probleem opgelost. Hij ziet mij toch nog altijd liever dan
de bossen, oef!
Nu we daar zijn kunnen we even
naar Heerlen, het is daar heerlijk shoppen.
Ik weet niet of ik het jullie al vertelt heb, maar op oudejaasavond werd mijn
mooie lange zwarte mantel gestolen uit de vestiaire. En die mantel mistte ik
enorm. Niet dat ik geen andere mantels heb, maar geen enkele lange. Ik was hier
in Antwerpen al danig gaan rondkijken naar ongeveer dezelfde, maar niks te
vinden naar mijn gading. Bij SKM had ik bijna geluk, bijna, want hij was net
één maatje te klein, snik.
Maar driewerf hoera, in Heerlen vond ik hem. Het was net of ze hadden hem
speciaal voor mij daar hangen. Hij past als gegoten en is helemaal naar mijn
zin. Bijna net dezelfde als mijn vorige, maar stukken goedkoper wegens solden.
Dus hoewel een beetje tegen mijn
zin vertrokken, toch een stichtende en leuke dag gehad.
Dochter blij, lover blij, ik blij en ik zou durven zweren dat het totootje ook staat te glimlachen.
En het uigestelde werk doe ik dan wel vandaag, de poetsvrouw komt, dus ik heb
tijd zat.
Een mens heeft echt niet veel nodig om tevreden te zijn!
Wanneer ik zo door mijn raam kijk
is het net of het lente is. Een mooie blauwe lucht en de zon die volop schijnt.
Het zou een mens meteen doen dromen, ware het niet dat ik vandaag tig dingen te
doen heb.
Je kent dat wel, dingen die je alsmaar uitstelt omdat ze oersaai zijn en helemaal
niet leuk zijn om te doen. De frietketel schoonmaken en de olie verversen
bijvoorbeeld is iets waar ik een grondige hekel aan heb. Ik presteer het altijd
om dan van mijn keuken een slagveld te maken. Dus daar ben ik steeds een uurtje
zoet mee.
Dan wat verstelwerk, een knopje hier en een knopje daar, een draadje dat is
losgekomen, en niet te vergeten mijn favoriete slaaphemd. Als dat hemd zou
kunnen praten zouden jullie grote ogen trekken. Ik heb het al tientallen jaren,
nog vanuit de tijd dat lange witte katoenen hemden op een lange hippierok mode
was. Toen ik er echt niet meer fatsoenlijk mee onder de mensen kon komen,
gebruikte ik het maar als slaapkleed. Ondertussen is er geen lapje stof meer
aan dat ik nog niet heb moeten verstellen, maar ik kan het maar niet weggooien.
Trouwens, het wordt met de week origineler. Er is geen enkele nachtpon of pyjama,
en ik heb er ontelbaar veel, waar ik zo
heerlijk in slaap als in mijn hippiehemd.
En dan is er nog de administratie.
Ook al zoiets dat ik laat aanslepen tot het bijna niet meer overzichtelijk is.
Zo zwier ik mijn bankafschriften in de lade met het vaste voornemen
"straks classeren" maar die straks wordt morgen en morgen
wordt.........ja, vandaag dus, en ondertussen enkele maanden verder. Shame on
me!
Mijn mooie fruitschaal op tafel is ook nog zo'n dankbaar voorwerp om alle
rommel in te deponeren die ik onderweg in mijn nederige woonst vind. Het gaat
van reclamefoldertjes, die ik toch nog wil lezen tot een nagelvijltje,
rekkertjes, een stompje kaars.....enz. Alles behalve fruit ligt erin, want
hoewel ik weet dat fruit heel erg gezond is en een must , ik kan het niet
opbrengen om het elke dag te eten. En de aanbiedingen uit de reclamefoldertjes
zijn meestal ook al verlopen tegen dat ik ze lees. Elke dag erger ik mij aan
die rommelige fruitschaal, maar ik schijn de ijzeren discipline te kunnen
opbrengen om die misnoegdheid totaal te negeren.
Dus vandaag is huppeldag, zo noem
ik dat. Huppelen van het ene kleine karweitje naar het andere. Reken daarbij
ook nog enkele persoonlijke renovatiewerken en voor ik het weet is de zon onder en is het bedtijd.
Dan trek ik mijn slaaphemd aan en slaap heerlijk tot de volgende morgen.
Morgen, de eerste dag dat ik alle nare karweitjes weer kan uitstellen voor
enkele weken.
Goh, dacht ik daarstraks, blog ik reeds zo lang? Want dit fenomeen heeft zich nog eens voorgedaan op de blogs, lang geleden. Je krijgt een "stokje" (?) van iemand, je moet antwoorden op de vragen, en vervolgens drie andere bloggers tot slachtoffer maken. Die worden dan vriendelijk gevraagd om de vragen over te nemen en hun eigen antwoorden in te geven op hun eigen blog, om dan op hun beurt het ook weer door te geven aan weer drie andere bloggers.
En omdat vriendin Myette het mij zo vriendelijk in mijn schoot wierp, SO Here I Go.....Again!
3 BANDS EN/OF ARTIESTEN DIE IK
VORIG JAAR HEB LEREN KENNEN:
De zanger die me bijgebleven is , is Paul Pots. Wat een prachtige en krachtige stem heeft die man!Hij werd de terechte winnaar van de engelse versie van 'Idool' met het liedje 'Nessum Dorma'.
De actrice die ik verleden jaar heb bewonderd en die me sterk ontroerd heeft, is ons aller Paz'ke met haar vertolking van 'Shirley Valentine. En hoewel amateurtoneel, zij was grandioos. Els de Schepper is ook één van mijn favorieten.
3 DINGEN DIE IK AFGELOPEN JAAR HEB
MEEGEMAAKT/GEHOORD EN DIE ME
ALTIJD ZULLEN BIJBLIJVEN:
Alle mooie momenten met mijn dierbaren en mijn goede vrienden
Het verdriet van mijn dochter.
De diagnose van mijn dokter.
3) VRESELIJKE BLUNDERS DIE IK IN 2007
OP MIJN NAAM HEB STAAN:
Proberen mijn blogpester en blogstalker tot beter inzicht te doen komen, want dat was verloren moeite.
De suikerpot in de koelkast gezet en er nadien uren hebben naar lopen zoeken.
Mijn sleutels op de brievenbus laten steken waardoor ik uren op de trap heb moeten zitten wachten tot dochterlief mijn deur kon komen openmaken. Gelukkig had mijn lieve buurvrouw ze gevonden en terugbezorgt.
DINGEN DIE ME STIEKEM TROTS
MAKEN:
Mijn lieve partner.
Mijn zoon omdat hij al zijn dromen waarmaakt door hard studeren en werken.
Mijn schoondochter omdat zij een pracht van een vrouw en moeder is.
Mijn dochter voor haar moed en doorzettingsvermogen.
En natuurlijk mijn kleindochter omdat zij ontegensprekelijk iets is om trots op te zijn.
Zo, dat was het. Rest mij enkel nog dit stokje door te geven aan drie andere slachtoffers:
Hotlips
Thea
P.B
PS: Sorry aan de gluurders, vandaag geen blote plaatjes. En voor diegenen die dit belachelijk kinderachtig vinden, tja, je kunt niet voor iedereen goed doen he.
Iem. die door z´n gedrag zichzelf in het middelpunt van de belangstelling wil brengen;
Iemand die alleen voor zichzelf leeft, een zelfingenomen persoon Heeft hij teveel tijd om handen? Ja, hij heeft teveel tijd om handen. Geen teamplayer. Duld geen tegenspraak Wie hem tegenspreekt die moet hij niet, die is dom of achterlijk. Die zijn niet zoals hij! Dus kun je nagaan, eigenlijk zitten ze in de weg. Ruimte achter zijn ellebogen heeft hij niet, dus vriendelijk zijn heeft geen zin. Achterbaks smoezen en gluren, dat is pas naar zijn zin.
Enkel wie hem paait daar trekt hij mee op En alleen anoniem.....verder niet. Die naast hem zit, dat lukt nog wel. Wie voor hem staat, belemmert zijn uitzicht en moet verdwijnen. *^^&%^## Is hij een tevreden en goed mens? Ja dat is hij.
Alleen.....de anderen snappen hem niet! Of wat had je gedacht!!!
.
Alcoholist: Je verzuipt in de feesten, tegenwoordig.
Antichrist: Wanneer krijg ik nou een feest?
Aquarellist: 't Is een wat waterige Kerst geworden.
Artillerist: Mag ik dit jaar de ster afschieten?
Atheïst: Prettige kerstdagen.
Detaillist: Eigenlijk zou het pas over een paar maanden moeten zijn.
Egoist: Deze Kerst vier ik alleen.
Evangelist: Mogen we nou eindelijk eens een ander verhaal?
Fatalist: Kerstfeest: je ontkomt er niet aan.
Hypochonder: Ik moet er niet aan denken om iets te gaan doen met Kerst, want
dan moet ik vast volgend jaar weer.
Hypochriet: Ik vind Kerst het mooiste feest dat er is. Al die vrede op aarde!
Internist: Gelukkige kerst, tot ziens op mijn tafel.
Pluimvee en andere : "Wij wensen alle mensen vegetarische
kerstdagen!"
Milieu activist: Uit welk land komt die boom?
Naturist: Het kalkoenenvel is voor mij dit jaar.
Negativist: Ik heb geen plannen met Kerst.
Nihilist: Heb jij al een overlevingsplan?
Opportunist: Es kijke, bij wie gaan we dit jaar eten?
Opportuniste: Met kerst kun je mooi even de berghokken reorganiseren.
Optimist: Gezellig, dit jaar komt de hele familie!
Pessimist: Gadverdamme, dit jaar komt de hele familie!
Pugilist: Kerst of niet, mot je een dreun?
Pyromaan: Ik brand van verlangen naar de Kerst.
Violist: Ha, Kerstconcert, dubbel tarief!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!