Nu is het zo dat dit euvel heel gemakkelijk verholpen had kunnen worden toen ik nog kind was, maar daarvoor zat ik in het verkeerde (pleeg) gezin. Ik werd verondersteld een bron van inkomsten te zijn en niet van uitgaven.
Toen ik na een zoveelste dag pesterijen op school mijn pleegmoeder daar eens over aansprak zei ze mij weinig subtiel dat ze mijn handicap nooit had laten verhelpen “omdat ik later toch blind zou worden”, zo had de huisarts haar gezegd.
Nu was mijn pleegmoeder niet meteen het alleraardigste mens in mijn leven en dus liet ik haar bewering voor wat ik ze waard vond. Maar ergens bleef dit toch altijd in mijn achterhoofd hangen.

Jarenlang zag ik vrij goed, zelfs lezen ging zonder een bril te moeten dragen. Pas na mijn veertigste had ik een leesbrilletje nodig. Midden mijn veertigste begon ik met een lens te dragen om ver te kunnen zien.
Dat ging goed tot verleden jaar de problemen begonnen. Eerst een sterkere lens..dan een sterkere leesbril..nog maar eens een sterkere lens en bril want mijn zicht bleef drastisch verminderen..maar helaas..

..Vandaag is het zo dat ik niets meer duidelijk zie. Dat het net lijkt of ik constant in een fel licht kijk waardoor mijn omgeving heel donker wordt en ik enkel vage omtrekken zie. Ik doe dus momenteel de meeste dingen op de tast en dat kan ik enkel doen omdat de meeste dingen hier in huis me vertrouwd zijn. Lezen, schrijven en tv kijken bezorgen mij een misselijk makende hoofdpijn. Kortom, kijken vergt een enorme inspanning. En dan komt de bewering van mijn pleegmoeder: “je wordt later toch blind” wel heel dichtbij en boezemt mij een vreselijke angst in.

Langs de andere kant blijft mijn hoop natuurlijk gevestigd op de medische wetenschap en hun kunnen van vandaag.
Dus trek ik maandagavond nog maar eens naar de oogarts om enkele testen te laten doen.
Wordt dus vervolgd…