Afgelopen week trok ik op woensdagmorgen naar het Middelheim ziekenhuis om mijn tweede oogprik te gaan halen. Tegelijkertijd zaten ook de juiste aanvraagpapieren in mijn brievenbus en die nam ik gelijk mee, kon de oogarts ze meteen invullen en een verslag opmaken.

In het ziekenhuis aangekomen verliep alles zeer vlotjes, zowel aan de balie als bij de oogarts zelf. De afspraak uren liepen vrijwel gelijk, iets wat niet evident is want ik heb de laatste tijd al heel wat uurtjes doorgebracht in de wachtzalen van dokters ondanks die afspraak uren.

Na de nodige oogtesten bleek dat er een lichte verbetering was waar te nemen want ik kon een regeltje meer lezen dan voor de eerste oogprik. Maar erg enthousiast was mijn oogarts daar niet over, zij had veel beter verwacht en gehoopt. Haar conclusie zette dan ook meteen een domper op mijn blijdschap, want veel meer dan het resultaat van nu zit er volgens haar dan ook niet meer in. “Maar we geven niet op”, zei ze er meteen bij en ze liet me weten dat ze 'ietwat agressiever’ zou te werk gaan. Zij verduidelijkte dat ik nu twee prikken zou krijgen met een hogere dosis Lucentis. Een prik net in het midden van mijn oog en een prik aan buitenzijde.

Nou moe, dat heb ik geweten!
Mijn oog brandde als vuur en kijken was enorm pijnlijk. In gans mijn oog zat een enorme luchtbel waardoor het leek alsof ik constant onder water keek.

’s Anderdaags, na een vrijwel slapeloze nacht wegens die brandende pijn aan m’n oog, moest ik op controle. Dit om te checken of er geen lekkage was door de prikken en/of een ontsteking. Voor dat laatste vreesde ik want rondom mijn oog zat een grote donkerrode vlek. Het leek net alsof men er een vuistslag had op gegeven. Gelukkig scheen de zon zodat het niet vreemd overkwam dat ik een zonnebril op mijn neus zette. Want je ziet de mensen denken wanneer je met zulk een oog op straat loopt: “tegen een vogelkooitje gelopen zeker?!”
Enfin, de oogarts stelde me meteen gerust, er was geen lek en ook geen ontsteking, de roodheid rondom mijn oog kwam door de druk van de prikken en dat ik dat na de eerste prik niet had was louter toeval.

We zijn nu maandag en na drie dagen 4x daags gedruppeld te hebben met Trafloxal, mocht ik gisteren terug mijn lens dragen. Dat maakt dat ik meteen terug een stukje van de wereld zie, al is dit dan ook enkel in de verte. Het kortbij zien slaagt enorm tegen, maar dat was de vorige keer ook zo, toen duurde het meer dan een week voor ik verbetering zag.

Onderwijl is het rood rondom mijn oog weg en is het branderige gevoel haast verdwenen.
Dus gaan we niet wanhopen, doemdenken of paniekerig hysterisch doen, maar gaan we rustig afwachten.

Intussen ook al wat meer aan de weet gekomen over mijn kaduke heup. Wordt dus, vervolgd…