Het is de periode dat men in kranten en op tv terugblikt op het voorbije jaar.
Zo ook ik.
Er zijn mooie momenten geweest, maar ook nare.
Zo was er het mooie en emotionele moment waarop ik voor de allereerste keer mijn zus ontmoette, iets waar ik later uitgebreid op zal terugkomen.
By the way bojako, mijn zus noemt Jaqueline, hetgeen ik een mooie naam vind, en die zij afkort tot Jackske omdat ze haar naam niet graag hoort. Zo zie je maar.
Er was het nare moment waarop een nogal gehaaste dokter stellig vermoedde dat mijn knuffel longkanker had en ons dat nogal bot mededeelde.
Gelukkig voor ons had zij het bij het verkeerde eind, maar het had even een impact op ons leven.
Er was mijn eigen operatie die, hoewel niets alarmerend inhield, toch voor wat bange momenten zorgde. Want helemaal zeker ben je nooit, en het is eigen aan de mens om zich zorgen te maken op voorhand.
Eveneens mooie momenten waren die waarop het met mijn kinderen en kleindochter  allemaal op rolletjes liep het afgelopen jaar. Geen noemenswaardige ziekten, en geen crisis situatie's waar we niet op één twee drie een oplossing voor konden vinden.

Het meest nare moment dat mij nog nabij staat is de heisa rond de huisdierengroep, en dan in het bijzonder de reactie van één bepaalde man.
Er zijn van die mensen die hun ongelijk nooit zullen toegeven, en hij was er één van. 
Is dat uit onwil of uit domheid vraag ik mij dan af.
Deze bepaalde persoon deed het uit beide vermoed ik, want hij moest ook nog eens veroordelen.
Hij beweerde dat ik leefde in een slakkenhuis, vol van zelfmedelijden. Hij gaf mij de raad om te leven.
Zijn vrouw had volgens hem ook een naar verleden gehad, en zij kon dat wel van zich afzetten, zo beweerde hij.
Ja met wat, vroeg ik mij af?
Met 24 op 24 uur pps'jes te zitten maken, vervolgens iedereen daar ongevraagd mee te bestoken, en dan verbolgen te zijn omdat ik ze niet wens te openen op mijn prive emailadres.
Die verbolgenheid te laten blijken door mij scheldnamen toe te kennen, en vervolgens haar man de kastanjes uit het vuur te laten halen wanneer blijkt dat ik mij durfde te verdedigen.
Laf noem ik dat.
En het geeft blijk dat zij minder ver klaar is met haar nare verleden dan ik.
Ik kan perfect opkomen voor mezelf, kan perfect mijn gevoelens onder woorden brengen zonder dat ik iemand hoef uit te schelden of te kwetsen.
En hoewel ik een naar verleden heb gehad, laf ben ik in geen geval.
Doch liet het mij even twijfelen of ik met mijn huismusje's blog zou verdergaan.
Ik heb er een ganse week voor uitgetrokken om alles eens op een rijtje te zetten.
En ik kwam tot volgende conclusie;

Ik leef niet in het verleden, maar sta integendeel door mijn verleden volledig in de dagelijkse realiteit.
Dat ik mijn verleden van mij af kan schrijven betekent enkel maar dat ik het heb kunnen plaatsen.
Dat ik niet meer dubbel lig van verdriet en dat ik een eerlijk relaas kan weergeven.
Waarom ik het dan doe?
Wel in de eerste plaats om het voor mezelf allemaal eens zwart op wit te zien staan. Omdat wanneer men het kan nalezen het ook beter kan relativeren.
Om uit te zoeken welke emotie's het nu nog bij mij oproept, en om aan die emotie's te kunnen werken.
In de tweede plaats om anderen een steun te zijn.
Om misschien anderen in min of meer dezelfde situatie dan ik, de kans te geven om een dialoog aan te gaan.
Om hen duidelijk te maken dat ze niet alleen staan, niet alleen hoeven te staan.
En dat heb ik in zekere mate reeds bereikt door mijn blogje.
Ik heb privé contact met lieve mensen waarmee ik ervaringen kan uitwisselen.
Ik heb contact gehad met een tiener die het leven niet zag zitten, en ik hoop dat ik haar mag blijven volgen.
Ik mag door mijn blog een vriendschap ondervinden van mijn medebloggers die ik niet meer zou willen en kunnen missen.

Daarom ga ik die bewuste vrouw en haar domme man van de mailgroep "huisdieren" laten voor wat ze zijn.
Pathetische, zielige en domme figuren.
En als ik die mensen dom noem heb ik het niet over hun vele spellingsfouten die ze maken in hun schrijfsels, want ook daar heb ik voor hen een oplossing voor.
Maar wanneer ze dit lezen, of wanneer ze mijn huismusje's blog lezen, en ze hebben hulp of raad nodig, dan zal ik er toch voor hen zijn.
Zoniet, dan wens ik hun toch veel sterkte in hun verdere bestaan
Want voor mij is het duidelijk dat die vrouw tegenover mij een achterstand heeft.
Dat zij zich anoniem moet uiten en verstoppen achter mooie plaatjes, die als het erop aankomt nietszeggend zijn.
En je verstoppen is pas je wentelen in zelfmedelijden.
Het is zitten in een impasse waar je niet kan of wenst uit te komen.
Het is schaakmat staan tegenover het leven zelf.
Want gedeelde smart is halve smart.
En dat is een motto waar ik naar leef.

{} geschreven door sien

{} geschreven door vifke

{} geschreven door Michelly

{} geschreven door Caerwyn

{} geschreven door Chia

{} geschreven door Bojako