Op internet een mooie beschrijving gelezen over op welke manier je met deze oogziekte de wereld nog kan bekijken.
Een klein stukje hieruit:
door
Marie-José Rijnders
Mijn
eerste zin is altijd; Waar ik naar kijk, dat kan ik niet zien.
Daar moeten normaal ziende mensen altijd even over nadenken. Ik leg
dan uit, dat ik op dit moment erg mijn best doe om hen in de ogen te
kijken, maar dat ik die ogen helemaal niet zie. Geen scheve ogen,
geen rare ogen; géén ogen. En ook geen zwarte of grijze vlekken.
NIETS, op de plek waar ik ogen zou willen zien. Maar als ik naar hun
voorhoofd kijk, zo ongeveer bij de haargrens en dat doe ik dan zeer
overdreven dán zie ik ineens ogen. (Niet helemaal twee op een rijtje
en niet helemaal normaal, maar vooruit, je kunt niet alles hebben,
nietwaar?). En dan zeg ik; Nu zie ik je ogen, let op waar ik naar
kijk! Dat levert meestal meteen een wat lacherige reactie op. Je
kijkt helemaal niet naar mijn ogen. Nee, inderdaad, dat is nou het
probleem.
{}
geschreven door camille
|
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
