You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
31-01-2011
VERVELENDE BIJWERKINGEN
Vandaag is de eerste dag na de inspuiting van vorige woensdag dat de sluier voor mijn oog een beetje optrekt. Behalve dan wanneer ik naar de buitenlucht kijk want daar overheerst het grijze nog en laat de zon het op een zoveelste winterdag afweten.
Na elke oogprik (in feite zijn het er telkens twee) zit er een vervelende luchtbel in mijn oog. Die verdwijnt na enkele dagen, maar hindert ondertussen enorm. Omdat mijn oog door de prikken danig gebruuskeerd is heb ik tevens een zeer wazig zicht de dagen nadien. Dat viel dit keer een beetje ongelukkig omdat ik vrijdagavond naar een toneelvoorstelling ben geweest waarin vriendin Pazke meespeelde. Ik zag enkel schimmen op het podium staan. Gelukkig is toneel ook een luisterspel en kon ik zodoende toch goed het verhaal volgen en genieten.
De bijwerkingen van de oogprik blijven meestal enkele dagen hangen. Een van die bijwerkingen is ook een bloeddoorlopen en opgezwollen oog, omringd met een donkerrode rand. Je ziet passanten dan steeds denken .maar dat zal me worst wezen.
Helemaal in het begin van mijn behandeling was ik daarvoor een beetje gegeneerd en probeerde dit op te lossen door een zonnebril op te zetten. Maar met dat ding op mijn neus zie ik al helemaal geen steek. Dus trotseer ik die verwonderde en vragende blikken maar.
Zoals gezegd dus vandaag weer een beetje zicht op de wereld rondom mij. Maar het eigenlijke resultaat zal pas merkbaar zijn tegen het eind van deze week. Dan pas zal de medicatie optimaal werken. Tot dan is het bang afwachten.
Gisteren dus weer een trip gemaakt naar het ziekenhuis voor mijn maandelijkse oogprik. t Was met een beetje met lood in de schoenen dat ik er naartoe trok, want de vorige keer had ze mij behoorlijk pijn gedaan. (Beetje gevoelig zo noemen dokters dit dan!!!) De oorzaak van die pijn ligt bij het feit dat men niet lang genoeg wacht tot de plaatselijke verdoving haar werk naar behoren kan doen. Alles moet vlug vlug vlug en het lijkt wel op bandwerk! Eentje in wacht en aan de druppels, eentje aan de scan, eentje bij de oogarts binnen en eentje op de behandelingstafel wachtend op de inspuiting, en de oogarts die tussen die vier heen en weer crost. Ik noem haar in mezelf dan ook een Duracell konijn.
Maar gisteren viel het al bij al nog mee. Pijnlijk is het altijd wel een beetje. Je voelt de prik en daarna een druk alsof men met zijn duim je oog in je kop wil duwen. Maar zoals gezegd, het valt allemaal nog wel best mee. Daarbij heb ik trouwens toch geen andere keuze dan het gewoon te ondergaan.
De oogarts had evenwel geen goed nieuws voor mij. Mijn zicht blijft wel stabiel met de Avastine, maar ik heb er weer iets nieuws bij gekregen. Namelijk Het membraan van Epiretinal. Die ziekte maakt dat mijn zicht troebel is en mijn beeld misvormt. En het heeft ook te maken met littekenweefsel dat zich vormt. Maar het fijne weet ik er niet echt van.
Mijn oogarts stelde dan ook voor om op consultatie te gaan bij een Prof in Leuven. Maar dat is voor mij met het openbaar vervoer en slecht zicht niet zo evident om daar te geraken. En dat begreep ze dan ook. En dus werd beslist dat ik ga onderzocht worden door een kliek van oogartsen ergens in maart en in het Middelheim ziekenhuis zelf. Dit omdat zij danig gefrustreerd is door de snelle en slechte ontwikkeling van mijn oogziekte. Temeer omdat ik haar jongste patiënt ben.
Om jullie nog eens een ideetje te geven van wat ik zie wanneer ik op straat loop, hieronder een voorbeeld.
Makkelijk is het niet, aar ik trek mij maar op aan het feit dat ik nooit helemaal blind zal worden en dat er uiteindelijk toch nog veel dingen zijn die ik wel waarneem.
Dochterlief en ik hebben samen een fijn weekend doorgebracht. Veel getaterd, samen gekokkereld en s avonds knus in de zetel gekeken naar een dvd. Raar toch hoe ik in haar nog steeds die kleine meid zie en daarbij steeds de neiging voel om haar te verwennen. Langs de andere is zij lang geen kind meer maar een volwassen vrouw van 36-jaar, en voelt zij op haar beurt de drang om haar oude moeder in de watten te leggen. Heerlijk is dat! Het uur van afscheid kwam dan ook weer veel te snel.
Wie zich afvraagt waar mijn titel op slaat? Wel, dat ga ik meteen uit de doeken doen zie. In de nieuwe week zal ik mij alvast niet vervelen en heb ik al zeker geen gebrek aan aandacht. Een overzicht:
Maandag: Peter, van De Markgrave, komt praten over eventuele cursussen en activiteiten voor blinden en slechtzienden.
Dinsdag: Kelly, van De Markgrave, komt nog wat keuken tips geven en nog wat etiketten voor de kruidenpotjes brengen.
Woensdag: mijn maandelijkse trip naar mijn oogchirurg voor nazicht en mijn oogprik.
Donderdag: de gezinshulp.
Vrijdag: Poetsie Poets in de voormiddag en s avonds naar toneel om vriendin Pazke te zien spelen.
Dus jullie merken dat ik niet veel vrije tijd ga hebben komende week. En vandaar die titel, die overigens humoristisch bedoeld is. Want mij hoor je niet klagen hoor met al die hulp die me geboden wordt. Maar feit is wel dat het toch allemaal een beetje vermoeiend zal zijn voor mij.
En zoals het zo vaak gaat in mijn leven, wisselt slecht nieuws zich af met goed nieuws en vice versa. Vermits jullie steeds de moeite nemen om het mindere te lezen, hebben jullie vanzelfsprekend ook recht op het goede. Maar dat is voor wanneer ik nog eens een gaatje vind om het te schrijven. Ik wens jullie ondertussen een heel fijne week toe! En tot de volgende!
Donderdag heb ik behoorlijk lopen balen want mijn leuk afspraakje is niet kunnen doorgaan. Voelde ik mij even ietwat aan de beterhand, kwam er een lelijke hoest opzetten en opnieuw het gevoel een natte dweil te zijn. En dan nog die misselijk makende stekende hoofdpijn die van geen wijken wilde weten. Dus vanavond dan maar naar de dokter geweest. Heb een zware ontsteking van de luchtwegen, dat wordt dus antibiotica slikken.
Op zulke momenten voelt het toch triest aan om alleenstaande te zijn. Niemand die tegen je zegt: ziek jij maar lekker uit, ik doe de rest wel. Niemand die je een kop thee of soep brengt. Heb je honger of dorst dan moet je het zelf nemen. (Ach Mus, jij met je zelfmedelijden altijd, dit overleef je ook wel weer!)
En dan kreeg ik ook nog wat slecht nieuws te verwerken. Nadat eerst mijn gezinshulp werd vervangen, zou nu ook mijn lieve en zorgzame poetsiepoets worden vervangen. Reden: reorganisatie.
Poetsiepoets komt bij mij al vijf jaar om de veertien dagen aan huis. Ik kan haar blindelings vertrouwen, en dat blindelings mag je letterlijk nemen en is voor mij van groot belang. Komt bij dat zij veel meer voor me is dan poetsvrouw. Zij is tevens mijn vertrouwenspersoon, vriendin en hulp in bange dagen. Zo offerde ze onlangs nog haar vrije namiddag op om mij naar de dierenarts te voeren toen mijn kat een wondje aan zijn oor had. Maar ze doet zoveel meer voor mij, teveel om op te noemen.
Ik hoef ook niet achter haar rug te gaan controleren of alles wel degelijk gepoetst is, want ik weet dat dit zo is. Trouwens, ik zie het niet meer of alles gepoetst is, vandaar dus dat belangrijke blindelings vertrouwen. Zij zelf heeft het ook verschrikkelijk moeilijk met die beslissing van hogerhand en is al met de directie gaan praten. Ik zelf heb ook bezwaar aangetekend, tenslotte ben ik wel een klant en betaal ik voor de diensten. Maar of dit alles wat gaat uithalen valt af te wachten en ziet er niet echt hoopvol uit. Dit alles bewijst nog maar eens dat je in feite maar een nummer bent en dat met de menselijke kant van de zaak geen rekening wordt gehouden.
Ach, morgen komt dochterlief en blijft ze logeren tot zondagavond. Dat is toch al iets leuk om naar uit te kijken. Ik wens jullie allen een fijn weekend toe, en tot de volgende!
In het holst van de nacht wakker geworden. Beter gezegd, gewekt door mijn kat die honger had. Geduld is niet zijn sterkste zijde, dus ik maar opgestaan. Mijn knieën knikken nog wat en mijn benen voelen slap aan, maar ik voel me duidelijk beter. Joehoe, ik ben me terug bewust van de wereld om me heen!
Zoals ik al schreef begon het reeds op zaterdagmiddag. Het ziektegevoel bedoel ik. En sindsdien ben ik totaal van de wereld geweest. Ik heb drie dagen achter elkaar meer geslapen dan ik wakker was. Enkel de slaap onderbroken door de honger van mijn huistijger en de dorst van ondergetekende. Ik vreesde al dat ik gestoken was door de Tse Tse mug! Ik die anders zeer weinig slaap kon me nu met de beste wil van de wereld niet wakker houden.
Het voelt een beetje raar aan om zomaar drie dagen kwijt te zijn. Ik wist deze nacht niet eens in welke dag ik leefde. Maar de rust heeft me goed gedaan. En hoewel ik nog wat slapjes ben en nog wat snotter en hoest, gaat het me stukken beter. Nu terug wat aansterken, en hop, terug de beuk erin.
En ik zal maar beginnen met mijn brievenbus leeg te maken. Hopelijk wat beter nieuws dan de vorige week. Maar dat vertel ik later wel als alles opgeklaard is.
In mijn vorige logje schreef ik over mijn verloren dinsdag na het feestje op Verloren maandag. Maar voorbije zaterdagavond vertoonde ik weer net dezelfde symptomen! En ditmaal was er geen feestje aan vooraf gegaan en had ik ook niets speciaals gegeten of gesnoept!
Zaterdagmorgen was ik enkel naar de uitvaart geweest van Myettes mama en daarna braaf naar huis. Al op de middag stak een venijnige hoofdpijn te kop op. En naargelang de uren vorderden kwam ook de maagpijn, de misselijkheid, en speelden mijn darmen een spelletje met me. Mijn vege lijf trilde als een espenblad. Had het nu gloeiend heet om meteen daarna te zitten rillen van de kou. Koorts had ik niet. Die maak ik vrijwel nooit. k Heb eerder 35° dan 37º.
Als een versleten dweil gooide ik mezelf dan maar in mijne relax met een tas thee en wat Aspro. En zodoende heb ik een ganse nacht en een hele zondag geslapen. Enkel even wakker om de kat eten te geven en nog wat thee naar binnen te kappen en daarna weer geslapen.
Het vermoeden stijgt dat ik wat onder de leden heb zitten. Hopelijk geen griep want ik heb een drukke week voor de boeg! En bovenal heb ik op donderdag een plezierig uitje gepland en dat wil ik niet moeten missen door ziek te zijn.
Dit logje is geschreven met trillende handjes, ik voel me nog steeds ellendig. Dus na dit gepost te hebben, en na de vuilnis te hebben buitengezet, (het nadeel van alleenstaande vrouw te zijn) kruipt bibi terug in haar nestje met de zoveelste kop thee en Aspro.
Ik wens jullie een fijne week toe en jullie zien me pas terug verschijnen na het uitzieken.
s Avonds grote Jan, s morgens kleine man. Of nog, Een kermis is een geseling waard. Twee wijsheden om te laten blijken dat ik gisteren voor Pampus lag.
Maandag was verloren maandag en dan wil de traditie dat, wij Antwerpenaren, worstenbrood of/en appelbollen eten. Nu was het in mijn geval zo dat men in ons stamkroegje die lekkernij gratis aanbood, en dat wou ik natuurlijk niet missen. Dus ik daar naartoe.
Gezeten aan een tafeltje met vrienden begon ik heel zedig met een koffietje. Maar algauw werd het heel gezellig en schakelde ik over op witte wijn.
Man man man! Ligt het nu aan dat vette worstenbrood omdat ik al enkele jaren geen vet voedsel meer gewend ben? Of ligt het aan die vijf zes glaasjes wijn, Chateau Migraine? Maar dinsdag werd ik wakker met een bonzend hoofd en mijn maag weigerde elk voedsel.
Je wilt dit dan wel dapper negeren maar je lijf en ingewanden denken daar anders over. En zodoende voelde ik mij de ganse dag een levend lijk. Ik heb dus aan die Verloren maandag ne verloren dinsdag aangebreid.
Het voelt een beetje vreemd aan om kooklessen te krijgen van een piepkuiken. Met dat piepkuiken bedoel ik het meisje van De Markgrave die hooguit 22 jaar is en totaal niet kan koken. Nu ja, zon kookwonder ben ik zelf ook niet. De gewone dagelijkse kost en bij speciale gelegenheden mag het ietsje meer zijn. Maar dat is dan ook enkel op hoop van zegen en met het volste vertrouwen in het desbetreffende kookboek. Maar 40 jaar ervaring en wat horeca jobs gaven me toch een hele voorsprong op dat kind.
Haar kook tips waren dan ook gauw uitgeput. Haar oplossing dat ik misschien beter in boter kon bakken dan in olie, omdat je dan kunt horen of die klaar is om je stukje vlees in te leggen, vond ik niet echt een optie. Of nog, dat ik misschien moest overwegen om een elektrisch fornuis te kopen omdat ik dan niet moet vrezen dat ik mijn gaspit niet zie branden, vond ik ook niet echt een goede oplossing. Maar ja, het kind wil maar helpen he, en dat waardeer ik toch. Zo gaat ze voor mijn kruidenpotjes grote etiketten maken. We hebben samen het lettertype gekozen en de kleur van de achtergrond. En zij gat ze plastificeren, iets dat ik zelf niet kan doen wegens geen materiaal daarvoor.
Nu moeten jullie niet denken dat De Markgrave dit allemaal gratis doet! Al die hulp, tips, bezoekjes en administratieve hulp moeten betaald worden. Zo kreeg ik onlangs bijna een appelflauwte toen ik van hen een factuur in de bus kreeg. Maar liefst een bedrag van -752,11 stond er ingevuld! Gelukkig kreeg ik enkele dagen later het bericht dat mijn ziekenfonds dit voor hun rekening neemt vermits ik een goedkeuring heb gekregen van de geneeskundige adviseur. Oef!
In totaal krijg ik -50 uren gratis therapie over een periode van oktober 2009 tot 4/10/2013. Men liet me ook weten dat ik nu nog 45-uren tegoed heb en dat daarna nog verlenging kan bekomen worden indien nodig. Dus vanaf nu ga ik goed moeten beginnen tellen want een uurtje is zo voorbij.
Als het waar is dat je met ouder worden weer een beetje kind wordt, dan zit ik nu toch wel in mijn kleutertijd. En dat is de schuld van de luisterboeken!
Sinds kort heb ik dus een Daysy-speler te leen van de bibliotheek. Ik ben ook ingeschreven bij Leespunt die gratis luisterboeken aan huis bezorgen voor blinden en slechtzienden. Je maakt je keuze via internet en twee dagen later ligt je keuze via de post in je brievenbus. Wanneer je de boeken uit hebt stuur je ze gewoon gratis weer terug. Super gemakkelijk, niet! En zodoende kan ik weer genieten van een boek.
Er is echter één probleem! In mijn geval dan toch. Die boeken zijn meestal ingesproken door mannen. Een donkere zachte mannenstem en over t algemeen ook nog eens een mannenstem van Nederlandse (Hollandse) origine. Die mannenstemmen hebben blijkbaar een heel kalme en rustige uitwerking op mij. En zo gebeurt het dat ik bij het luisteren al na enkele minuten steeds in dromenland verkeer.
En tja, dan gaat zon verhaal natuurlijk niet vooruit hè! Het lijkt wel of ik weer een kleuter ben waarbij papa nog even een verhaaltje vertelt voor het slapen gaan. Dus indoezeltijd instellen, oogjes dicht en snaveltje toe, en Bibi is vertrokken.
Gelukkig staat er geen tijdslimiet op die luisterboeken want anders ga ik nooit te weten komen wie de dader is van de moord op Dietrich.
Ik ben niet jaloers van aard of toch wel een beetje misschien! Een beetje jaloers op die mensen die zo totaal zorgeloos door het leven gaan. Wier grootste zorg de vraag is wat ze vanavond op tafel zullen zetten. Of nog, of ze vandaag of morgen naar de kapper zullen gaan.
Ik ben niet echt een zorgelijk type hoewel zorgeloos zijn, wat is dat in feite. Het klinkt als dansen onder een waterval, als smullen van een reep chocolade, als vrijen met je grote liefde, als spontaan hardop lachen. Maar wie kan nog zorgeloos door het leven gaan?
Elke dag staan de media vol gruwelberichten. Verkrachters en mishandelaars, moordenaars, pedofielen en diefstal met geweld het is dagelijkse kost geworden. En dan zijn er nog de jongeren die zich te pletter rijden, of zichzelf van het leven beroven wegens te grote druk op hun bestaan. Ook zijn er de ouderen die liever dood willen omdat het leven hen te moeilijk of ondraaglijk wordt, of die eenzaam sterven omdat men hen simpelweg vergeten is.
En dan zijn er nog de problemen met immigranten allerlei. Tevens ook de terreurdreigingen waarbij onze afhankelijk van olie dat terrorisme financiert. Oliebronnen die stilaan opdrogen en waarbij we op zoek zullen moeten gaan naar andere energie voorzieningen.
En wat te denken over het milieu? Dat milieu dat wij naar de kloten aan het helpen zijn en dat een triest toekomstbeeld schept voor onze kinderen en kleinkinderen . En dan laat ik hier nog wat hekel punten achterwege omdat mijn logje anders te lang wordt. Zoals onze Zorg bijvoorbeeld, of onze pensioenen die door wanbeleid en een immense schuldenberg in het gedrang komen.
KIPPENSOEP VOOR DE ZIEL
Of EEN VERHAAL MET EEN MORAAL.
Het was in het Wilde Westen. Twee cowboys en een Navajo-indiaan zijn de hele dag bezig met het opdrijven van een kudde koeien. Aan het eind van de dag hebben de cowboys het er met elkaar over dat ze honger hebben. Samen dromen ze over de uitgebreide maaltijden die ze gaan eten wanneer ze eindelijk bij een stadje zijn aangekomen.
Een van de cowboys vraagt de indiaan of hij geen honger heeft. De indiaan haalt zijn schouders op en zegt: "Nee, ik heb geen honger."
Een uur later bereiken de drie een stadje. Terwijl ze in een restaurant zitten te eten, zien de cowboys dat de indiaan het ene na het andere bord opschept. "Hoe kan dat nou", zegt een van de cowboys. "Nu eet je alsof je dagen niet gegeten hebt, terwijl je een uur geleden nog zei dat je geen honger had."
De indiaan kijkt de cowboys kauwend aan. Dan zegt hij: "Het was niet slim om op dat moment honger te hebben. Een uur geleden was er geen eten."
Ik draag dit verhaal op aan al diegene die, net als ik, het goede voornemen maken om terug te gaan diëten na het schransen tijdens de feestdagen.
"Op deze eerste dag van het nieuwe jaar, sta ik met mijn wensjes klaar. Dat was de aanvang van de allereerste nieuwjaarsbrief van kleindochter Anouk. Nu zondag zal het reeds de achtste keer zijn dat ze een nieuwjaarsbrief voorleest voor haar Bonnie. En zoals steeds zal deze Bonnie ontroerd zijn en een traantje wegpinken. Ondanks alle moderne en technische snufjes, ondanks alle nieuwe trends, en ondanks dat kleine kinderen aan een schijnbaar razend tempo groot worden, vind ik die nieuwjaarsbrief nog altijd heel speciaal en een leuke traditie.
Ook traditioneel zijn de goede intenties die we ons zelf voornemen aan het prille begin van elk nieuw jaar. En waar hooguit twee maanden later niets meer van overblijft. Zodus verspil ik daar mijn energie niet aan. Of toch eentje misschien, dat ik mag blijven wie ik ben. Of klinkt dat een beetje hautain? Dan beloof ik daaraan te werken, want alles is voor verbetering vatbaar. Dat zijn er dus al twee.
En als traditioneel mens op vele vlakken heb ik toch nog wat mooie wensen voor jullie. Bij NATOKEN kon ik lezen dat ze ons tijd wenst. Tijd om te genieten, te lachen en na te denken over jezelf en anderen, tijd om gewoonweg tevreden te zijn met wat je hebt. En omdat ik dat een super mooie wens vind, is dit ook mijn wens naar jullie allen toe. Mijn eigen wens voor jullie is er een van A tot Z. Van vrijwillige en plezierige Arbeid tot een ongedwongen Zalig niets doen. Daar tussenin zitten, geluk, gezondheid, liefde, succes en vriendschap.
Maar afsluiten doe ik graag met de woorden van, my partner in crime, LIPSKE: "Geniet van het leven want, je hebt maar even! Dus, pluk de dag, elke dag van het jaar.
Het is vandaag een goede dag om een terugblik te werpen op het afgelopen jaar. Het was voor mij een moeilijk jaar. Een jaar van slecht nieuws. Van verwerken, bewust worden, en aanvaarden dat het nooit meer zal worden wat het geweest is.
Maar ook een jaar waarin echte en hechte vriendschap centraal stond. Want door jullie, mijn persoonlijke vrienden, ben ik 2010 doorgekomen. Jullie had een nooit aflatende aandacht voor mijn zorgen, droogden mijn tranen, en troostten mij keer op keer. En dat gaf me steeds weer moed om door te gaan. Zulke oprechte blijken van vriendschap maakt een mens nederig en dankbaar.
Woorden zullen nooit genoeg kunnen uitdrukken wat jullie voor mij betekenen en hoe waardevol jullie vriendschap voor mij is. Maar ook zonder veel woorden weet ik dat jullie begrijpen wat ik bedoel. En zodoende rest er mij niets meer dan voor jullie, en allen die jullie lief zijn, een gelukkig en gezond nieuwjaar toe te wensen.
Ook voor alle toevallige of vaste bezoekers van mijn blogje,
Ik hoop dat jullie genoten hebben van de kerstviering, ingetogen of uitbundig gevierd, al naar gelang jullie het wensten. Zelf heb ik enorm genoten van de aanwezigheid van dochterlief die pas op zondagmiddag eindigde. Wij hebben heel veel bijgepraat (aan gespreksstof nooit gebrek tussen ons) enorm veel gelachen en heel lekker gegeten en gesnoept. (dat wordt dus extra lijnen deze week, Mus!)
Zoonlief en Co konden er jammer genoeg niet bij zijn. Geen eigen vervoer en niet zeker of het openbaar vervoer zou rijden om hen weer thuis te brengen. Bovendien zit zoonlief in zijn blokperiode voor zijn universiteit examen, en dat is niet mis. Maar uitstel is geen afstel, zo lieten ze me weten, dus dat komt snor.
Nu is het enkel aanlopen naar Nieuwjaar. Ik weet nog niet wat ik ga doen. Ga ik uit huis vieren, of blijf ik voor de tv zitten? Alles zal afhangen van het weer en van mijn moods.
En van het weer gesproken .ik hoop dat er deze week een beetje dooi optreed want ik voel mij zo stilaan een gevangene. k Heb dringend allerlei boodschappen te doen die ik steeds maar weer moet uitstellen wegens te gevaarlijk om buiten te komen. Moest ik weten dat we nog zo enkele winters gaan krijgen als deze winter, ik schafte mij een rendier en een slee aan, want op het openbaar vervoer kun je niet rekenen. Toch merkwaardig dat bij -10º en bij +30º gans België plat ligt!
Enfin, dit gezegd zijnde wens ik jullie allen een veilige aanloop naar oudejaarsavond toe. Houdt het hoofd koel en de voeten warm en .
Ik wens jullie een kerst vol vrede
en een jaar zonder verdriet of tegenslag
Mogen alle dagen gevuld zijn,
met liefde en een lach.
Dat vrede jullie deel mag zijn
voorspoed, liefde, harmonie
mogen uren, dagen, maanden
worden tot een symfonie.
Vandaag weer een dag van blijdschap en iets minder blijdschap. De mindere blijdschap: Mijn zicht blijft achteruit gaan ondanks de oogprikken met medicatie. De oogchirurg en ikzelf waren van oordeel dat Avastin beter werkte voor mij dan de Lucentis waar ik voorheen mee behandeld werd. Maar de oogchirurg was ook zeer sceptisch omdat ze vreesde dat dit maar een tijdelijke opflakkering was. En helaas, zij kreeg gelijk.
Bovendien geeft de Avastin nare bijwerkingen bij mij. Hoewel er maar een kleine dosis van het medicament in de bloedbaan terecht komt, reageer ik daar toch slecht op. Zo heb ik geweldige last van pijnlijke maag en darmklachten. Maar bovendien ben ik ook allergisch voor het spul. En dat uit zich door een vervelend jeukende uitslag. Nog bovendien is het vandaag exact een week geleden dat ik die inspuiting kreeg, en ondertussen is er totaal geen verbetering, zelfs geen stabilisatie, te merken. Ik heb vandaag nog slechts een zicht van 1,89/10.
Het goede nieuws kwam in de persoon van een dame van De Markgrave. Zij kwam tips geven hoe ik mij in de keuken nog een beetje kan behelpen. Want ik zie mijn gaspit niet meer branden, zie de vloeistof niet meer koken of het vlees niet meer aanbakken. Nu heb ik natuurlijk nog mijn neus die me vertelt wanneer er iets mis is met dit alles, maar dan is het al wel te laat he! De dame had ook een Daisy-speler bij en wat Daysy-roms. Dus nu kan ik weer boeken lezen euh beluisteren. De Daisy-speler werd geleend in de Permeke bib en ik mag hem al zeker houden tot eind januari. ALs het meezit kan ik hem nog verlengen. Daar hoef ik zelf niets voor te doen, dat doen de mensen van 'De Markgrave' voor mij. Toch tof he!
Met de keuken tips die ik kreeg ga ik toch eens proberen om op kerstavond wat in mekaar te flansen voor dochterlief en mij. Het zal wel heel simpeltjes blijven. Een varkenshaasje met saffraan/honingsaus en wat kroketjes uit de oven is bijvoorbeeld een optie. Daarbij een lekker wijntje en nadien een lekker dikmakend toetje, en we zijn al dik tevreden als dit goed afloopt. Nu is het enkel nog hopen dat het een beetje minder glad wordt zodat ik zonder al teveel problemen naar de winkel toe kan, want hier wordt nooit gestrooid. Maar dat horen jullie dan nog wel.
Mijn dappere huistijger zette welgeteld zeven stapjes in de sneeuw. Waarna hij zich ijlings terugtrok in ONZE zetel op ONS deken in camouflage toestand. Maar voor wie goed kijkt zal de verontwaardiging in zijn blik wel opmerken.
Ik geef het toe, het is mooi! Het winterlandschap van vandaag, beschenen door een stralende zon, lijkt op een oude prentbriefkaart. Gisteravond zag ik een moeder en een vader hun joelende kinderen voorttrekken op een sleetje. De autos rijden je aan een traag tempo voorbij en in het licht van hun koplampen schitteren de dwarrelende sneeuwvlokjes. En het lijkt wel of mensen weer een beetje meer naar elkaar toegroeien wanneer ze vrolijk lachend en voorzichtig aan elkaar voorbij schuifelen op de smalle sneeuwvrij gemaakte paadjes. Dit alles gaf me gisteravond plots zin om een stukje te wandelen toen ik op weg ging naar de halte van de bus die me naar vrienden toe zou brengen.
De sneeuw kraakte onder mijn zeer onelegante maar o zo gripvaste laarzen. Even geen ijdelheid nu. In de plaats daarvan een weinig flatterende en kapsel vernietigende muts tot over mijn oren en een alles verhullende dikke warme jas aan. Want warm blijven is het doel, en vooral, overeind blijven!
En zo stapte ik op weg naar een herberg, zoals men het mij duizenden jaren geleden al eens had voorgedaan. Die herberg met zijn vrolijke lichtjes rond de kerststal met levende dieren (geiten en konijnen) en waar de warmte en de vele vrolijke gezichten mij welkom zouden heten.
In gedachten zag ik mij zitten bij het open haardvuur met een door een witteke gebluste lekkere warme chocomelk. Nu ja, die open haard bestond enkel in mijn fantasie. Maar al de rest deed me even de muizenissen in mijn hoofd vergeten.
De gedichten, spreuken, gezegden, en citaten over vriendschap zijn legio. Hier op Seniorennet alleen al kun je er ontelbare vinden. Maar ik vind geen woorden om duidelijk te maken hoeveel de stille en oprechte vriendschapsbetuigingen van mijn vrienden voor mij betekenen!
Ik schreef al dat voorbije vrijdag een goed nieuwsdag was. En alsof dat nog niet genoeg was kreeg ik s avonds telefoon van BOJAKO. Haar schoonzusje, die ook heel erg slechtziende is, schonk mij een, beeld-leeslamp! Zomaar! Gratis en voor niets! Omdat zij een nieuwe had en deze dus niet meer gebruikt.
Het is een lamp die wordt aangesloten aan je tv toestel. Zulke lamp kostte in 1996 maar liefst -130.000BF want je betaalt daar ook nog eens 21% BTW op. En loepen en leeslampen worden niet vergoed door het VAPH of ziekenfonds. Jullie zullen wel begrijpen dat ik een sprongetje in de lucht maakte van blijdschap!
En alsof dat nog niet genoeg was kwamen Bo en Mr Silver het persoonlijk aan huis brengen! Waarna Mr Silver gezwind sleurde met een zware bijzettafel en mijn tweede tv toestel en alles piekfijn installeerde naast mijn bureau.
En zodoende kan ik nu weer met gemak mijn post lezen. Ja, zelfs reclameblaadjes en weekbladen lezen is nu terug mogelijk. Mij moet je dus niet meer vertellen dat vrienden een ware zegen zijn.
En dan te weten dat ik zo een hele schare vrienden rondom mij heb! Allemaal van hetzelfde kaliber! Mensen die weinig of niet praten of schrijven over vriendschap, maar gewoon stilzwijgend hun vriendschap tonen. Ik ben een rijk en gelukkig mens met zulke mensen om mij heen!!!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
