You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
10-01-2011
DAT WAS EFFE SCHRIKKEN!
Het voelt een beetje vreemd aan om kooklessen te krijgen van een piepkuiken. Met dat piepkuiken bedoel ik het meisje van De Markgrave die hooguit 22 jaar is en totaal niet kan koken. Nu ja, zon kookwonder ben ik zelf ook niet. De gewone dagelijkse kost en bij speciale gelegenheden mag het ietsje meer zijn. Maar dat is dan ook enkel op hoop van zegen en met het volste vertrouwen in het desbetreffende kookboek. Maar 40 jaar ervaring en wat horeca jobs gaven me toch een hele voorsprong op dat kind.
Haar kook tips waren dan ook gauw uitgeput. Haar oplossing dat ik misschien beter in boter kon bakken dan in olie, omdat je dan kunt horen of die klaar is om je stukje vlees in te leggen, vond ik niet echt een optie. Of nog, dat ik misschien moest overwegen om een elektrisch fornuis te kopen omdat ik dan niet moet vrezen dat ik mijn gaspit niet zie branden, vond ik ook niet echt een goede oplossing. Maar ja, het kind wil maar helpen he, en dat waardeer ik toch. Zo gaat ze voor mijn kruidenpotjes grote etiketten maken. We hebben samen het lettertype gekozen en de kleur van de achtergrond. En zij gat ze plastificeren, iets dat ik zelf niet kan doen wegens geen materiaal daarvoor.
Nu moeten jullie niet denken dat De Markgrave dit allemaal gratis doet! Al die hulp, tips, bezoekjes en administratieve hulp moeten betaald worden. Zo kreeg ik onlangs bijna een appelflauwte toen ik van hen een factuur in de bus kreeg. Maar liefst een bedrag van -752,11 stond er ingevuld! Gelukkig kreeg ik enkele dagen later het bericht dat mijn ziekenfonds dit voor hun rekening neemt vermits ik een goedkeuring heb gekregen van de geneeskundige adviseur. Oef!
In totaal krijg ik -50 uren gratis therapie over een periode van oktober 2009 tot 4/10/2013. Men liet me ook weten dat ik nu nog 45-uren tegoed heb en dat daarna nog verlenging kan bekomen worden indien nodig. Dus vanaf nu ga ik goed moeten beginnen tellen want een uurtje is zo voorbij.
Als het waar is dat je met ouder worden weer een beetje kind wordt, dan zit ik nu toch wel in mijn kleutertijd. En dat is de schuld van de luisterboeken!
Sinds kort heb ik dus een Daysy-speler te leen van de bibliotheek. Ik ben ook ingeschreven bij Leespunt die gratis luisterboeken aan huis bezorgen voor blinden en slechtzienden. Je maakt je keuze via internet en twee dagen later ligt je keuze via de post in je brievenbus. Wanneer je de boeken uit hebt stuur je ze gewoon gratis weer terug. Super gemakkelijk, niet! En zodoende kan ik weer genieten van een boek.
Er is echter één probleem! In mijn geval dan toch. Die boeken zijn meestal ingesproken door mannen. Een donkere zachte mannenstem en over t algemeen ook nog eens een mannenstem van Nederlandse (Hollandse) origine. Die mannenstemmen hebben blijkbaar een heel kalme en rustige uitwerking op mij. En zo gebeurt het dat ik bij het luisteren al na enkele minuten steeds in dromenland verkeer.
En tja, dan gaat zon verhaal natuurlijk niet vooruit hè! Het lijkt wel of ik weer een kleuter ben waarbij papa nog even een verhaaltje vertelt voor het slapen gaan. Dus indoezeltijd instellen, oogjes dicht en snaveltje toe, en Bibi is vertrokken.
Gelukkig staat er geen tijdslimiet op die luisterboeken want anders ga ik nooit te weten komen wie de dader is van de moord op Dietrich.
Ik ben niet jaloers van aard of toch wel een beetje misschien! Een beetje jaloers op die mensen die zo totaal zorgeloos door het leven gaan. Wier grootste zorg de vraag is wat ze vanavond op tafel zullen zetten. Of nog, of ze vandaag of morgen naar de kapper zullen gaan.
Ik ben niet echt een zorgelijk type hoewel zorgeloos zijn, wat is dat in feite. Het klinkt als dansen onder een waterval, als smullen van een reep chocolade, als vrijen met je grote liefde, als spontaan hardop lachen. Maar wie kan nog zorgeloos door het leven gaan?
Elke dag staan de media vol gruwelberichten. Verkrachters en mishandelaars, moordenaars, pedofielen en diefstal met geweld het is dagelijkse kost geworden. En dan zijn er nog de jongeren die zich te pletter rijden, of zichzelf van het leven beroven wegens te grote druk op hun bestaan. Ook zijn er de ouderen die liever dood willen omdat het leven hen te moeilijk of ondraaglijk wordt, of die eenzaam sterven omdat men hen simpelweg vergeten is.
En dan zijn er nog de problemen met immigranten allerlei. Tevens ook de terreurdreigingen waarbij onze afhankelijk van olie dat terrorisme financiert. Oliebronnen die stilaan opdrogen en waarbij we op zoek zullen moeten gaan naar andere energie voorzieningen.
En wat te denken over het milieu? Dat milieu dat wij naar de kloten aan het helpen zijn en dat een triest toekomstbeeld schept voor onze kinderen en kleinkinderen . En dan laat ik hier nog wat hekel punten achterwege omdat mijn logje anders te lang wordt. Zoals onze Zorg bijvoorbeeld, of onze pensioenen die door wanbeleid en een immense schuldenberg in het gedrang komen.
KIPPENSOEP VOOR DE ZIEL
Of EEN VERHAAL MET EEN MORAAL.
Het was in het Wilde Westen. Twee cowboys en een Navajo-indiaan zijn de hele dag bezig met het opdrijven van een kudde koeien. Aan het eind van de dag hebben de cowboys het er met elkaar over dat ze honger hebben. Samen dromen ze over de uitgebreide maaltijden die ze gaan eten wanneer ze eindelijk bij een stadje zijn aangekomen.
Een van de cowboys vraagt de indiaan of hij geen honger heeft. De indiaan haalt zijn schouders op en zegt: "Nee, ik heb geen honger."
Een uur later bereiken de drie een stadje. Terwijl ze in een restaurant zitten te eten, zien de cowboys dat de indiaan het ene na het andere bord opschept. "Hoe kan dat nou", zegt een van de cowboys. "Nu eet je alsof je dagen niet gegeten hebt, terwijl je een uur geleden nog zei dat je geen honger had."
De indiaan kijkt de cowboys kauwend aan. Dan zegt hij: "Het was niet slim om op dat moment honger te hebben. Een uur geleden was er geen eten."
Ik draag dit verhaal op aan al diegene die, net als ik, het goede voornemen maken om terug te gaan diëten na het schransen tijdens de feestdagen.
"Op deze eerste dag van het nieuwe jaar, sta ik met mijn wensjes klaar. Dat was de aanvang van de allereerste nieuwjaarsbrief van kleindochter Anouk. Nu zondag zal het reeds de achtste keer zijn dat ze een nieuwjaarsbrief voorleest voor haar Bonnie. En zoals steeds zal deze Bonnie ontroerd zijn en een traantje wegpinken. Ondanks alle moderne en technische snufjes, ondanks alle nieuwe trends, en ondanks dat kleine kinderen aan een schijnbaar razend tempo groot worden, vind ik die nieuwjaarsbrief nog altijd heel speciaal en een leuke traditie.
Ook traditioneel zijn de goede intenties die we ons zelf voornemen aan het prille begin van elk nieuw jaar. En waar hooguit twee maanden later niets meer van overblijft. Zodus verspil ik daar mijn energie niet aan. Of toch eentje misschien, dat ik mag blijven wie ik ben. Of klinkt dat een beetje hautain? Dan beloof ik daaraan te werken, want alles is voor verbetering vatbaar. Dat zijn er dus al twee.
En als traditioneel mens op vele vlakken heb ik toch nog wat mooie wensen voor jullie. Bij NATOKEN kon ik lezen dat ze ons tijd wenst. Tijd om te genieten, te lachen en na te denken over jezelf en anderen, tijd om gewoonweg tevreden te zijn met wat je hebt. En omdat ik dat een super mooie wens vind, is dit ook mijn wens naar jullie allen toe. Mijn eigen wens voor jullie is er een van A tot Z. Van vrijwillige en plezierige Arbeid tot een ongedwongen Zalig niets doen. Daar tussenin zitten, geluk, gezondheid, liefde, succes en vriendschap.
Maar afsluiten doe ik graag met de woorden van, my partner in crime, LIPSKE: "Geniet van het leven want, je hebt maar even! Dus, pluk de dag, elke dag van het jaar.
Het is vandaag een goede dag om een terugblik te werpen op het afgelopen jaar. Het was voor mij een moeilijk jaar. Een jaar van slecht nieuws. Van verwerken, bewust worden, en aanvaarden dat het nooit meer zal worden wat het geweest is.
Maar ook een jaar waarin echte en hechte vriendschap centraal stond. Want door jullie, mijn persoonlijke vrienden, ben ik 2010 doorgekomen. Jullie had een nooit aflatende aandacht voor mijn zorgen, droogden mijn tranen, en troostten mij keer op keer. En dat gaf me steeds weer moed om door te gaan. Zulke oprechte blijken van vriendschap maakt een mens nederig en dankbaar.
Woorden zullen nooit genoeg kunnen uitdrukken wat jullie voor mij betekenen en hoe waardevol jullie vriendschap voor mij is. Maar ook zonder veel woorden weet ik dat jullie begrijpen wat ik bedoel. En zodoende rest er mij niets meer dan voor jullie, en allen die jullie lief zijn, een gelukkig en gezond nieuwjaar toe te wensen.
Ook voor alle toevallige of vaste bezoekers van mijn blogje,
Ik hoop dat jullie genoten hebben van de kerstviering, ingetogen of uitbundig gevierd, al naar gelang jullie het wensten. Zelf heb ik enorm genoten van de aanwezigheid van dochterlief die pas op zondagmiddag eindigde. Wij hebben heel veel bijgepraat (aan gespreksstof nooit gebrek tussen ons) enorm veel gelachen en heel lekker gegeten en gesnoept. (dat wordt dus extra lijnen deze week, Mus!)
Zoonlief en Co konden er jammer genoeg niet bij zijn. Geen eigen vervoer en niet zeker of het openbaar vervoer zou rijden om hen weer thuis te brengen. Bovendien zit zoonlief in zijn blokperiode voor zijn universiteit examen, en dat is niet mis. Maar uitstel is geen afstel, zo lieten ze me weten, dus dat komt snor.
Nu is het enkel aanlopen naar Nieuwjaar. Ik weet nog niet wat ik ga doen. Ga ik uit huis vieren, of blijf ik voor de tv zitten? Alles zal afhangen van het weer en van mijn moods.
En van het weer gesproken .ik hoop dat er deze week een beetje dooi optreed want ik voel mij zo stilaan een gevangene. k Heb dringend allerlei boodschappen te doen die ik steeds maar weer moet uitstellen wegens te gevaarlijk om buiten te komen. Moest ik weten dat we nog zo enkele winters gaan krijgen als deze winter, ik schafte mij een rendier en een slee aan, want op het openbaar vervoer kun je niet rekenen. Toch merkwaardig dat bij -10º en bij +30º gans België plat ligt!
Enfin, dit gezegd zijnde wens ik jullie allen een veilige aanloop naar oudejaarsavond toe. Houdt het hoofd koel en de voeten warm en .
Ik wens jullie een kerst vol vrede
en een jaar zonder verdriet of tegenslag
Mogen alle dagen gevuld zijn,
met liefde en een lach.
Dat vrede jullie deel mag zijn
voorspoed, liefde, harmonie
mogen uren, dagen, maanden
worden tot een symfonie.
Vandaag weer een dag van blijdschap en iets minder blijdschap. De mindere blijdschap: Mijn zicht blijft achteruit gaan ondanks de oogprikken met medicatie. De oogchirurg en ikzelf waren van oordeel dat Avastin beter werkte voor mij dan de Lucentis waar ik voorheen mee behandeld werd. Maar de oogchirurg was ook zeer sceptisch omdat ze vreesde dat dit maar een tijdelijke opflakkering was. En helaas, zij kreeg gelijk.
Bovendien geeft de Avastin nare bijwerkingen bij mij. Hoewel er maar een kleine dosis van het medicament in de bloedbaan terecht komt, reageer ik daar toch slecht op. Zo heb ik geweldige last van pijnlijke maag en darmklachten. Maar bovendien ben ik ook allergisch voor het spul. En dat uit zich door een vervelend jeukende uitslag. Nog bovendien is het vandaag exact een week geleden dat ik die inspuiting kreeg, en ondertussen is er totaal geen verbetering, zelfs geen stabilisatie, te merken. Ik heb vandaag nog slechts een zicht van 1,89/10.
Het goede nieuws kwam in de persoon van een dame van De Markgrave. Zij kwam tips geven hoe ik mij in de keuken nog een beetje kan behelpen. Want ik zie mijn gaspit niet meer branden, zie de vloeistof niet meer koken of het vlees niet meer aanbakken. Nu heb ik natuurlijk nog mijn neus die me vertelt wanneer er iets mis is met dit alles, maar dan is het al wel te laat he! De dame had ook een Daisy-speler bij en wat Daysy-roms. Dus nu kan ik weer boeken lezen euh beluisteren. De Daisy-speler werd geleend in de Permeke bib en ik mag hem al zeker houden tot eind januari. ALs het meezit kan ik hem nog verlengen. Daar hoef ik zelf niets voor te doen, dat doen de mensen van 'De Markgrave' voor mij. Toch tof he!
Met de keuken tips die ik kreeg ga ik toch eens proberen om op kerstavond wat in mekaar te flansen voor dochterlief en mij. Het zal wel heel simpeltjes blijven. Een varkenshaasje met saffraan/honingsaus en wat kroketjes uit de oven is bijvoorbeeld een optie. Daarbij een lekker wijntje en nadien een lekker dikmakend toetje, en we zijn al dik tevreden als dit goed afloopt. Nu is het enkel nog hopen dat het een beetje minder glad wordt zodat ik zonder al teveel problemen naar de winkel toe kan, want hier wordt nooit gestrooid. Maar dat horen jullie dan nog wel.
Mijn dappere huistijger zette welgeteld zeven stapjes in de sneeuw. Waarna hij zich ijlings terugtrok in ONZE zetel op ONS deken in camouflage toestand. Maar voor wie goed kijkt zal de verontwaardiging in zijn blik wel opmerken.
Ik geef het toe, het is mooi! Het winterlandschap van vandaag, beschenen door een stralende zon, lijkt op een oude prentbriefkaart. Gisteravond zag ik een moeder en een vader hun joelende kinderen voorttrekken op een sleetje. De autos rijden je aan een traag tempo voorbij en in het licht van hun koplampen schitteren de dwarrelende sneeuwvlokjes. En het lijkt wel of mensen weer een beetje meer naar elkaar toegroeien wanneer ze vrolijk lachend en voorzichtig aan elkaar voorbij schuifelen op de smalle sneeuwvrij gemaakte paadjes. Dit alles gaf me gisteravond plots zin om een stukje te wandelen toen ik op weg ging naar de halte van de bus die me naar vrienden toe zou brengen.
De sneeuw kraakte onder mijn zeer onelegante maar o zo gripvaste laarzen. Even geen ijdelheid nu. In de plaats daarvan een weinig flatterende en kapsel vernietigende muts tot over mijn oren en een alles verhullende dikke warme jas aan. Want warm blijven is het doel, en vooral, overeind blijven!
En zo stapte ik op weg naar een herberg, zoals men het mij duizenden jaren geleden al eens had voorgedaan. Die herberg met zijn vrolijke lichtjes rond de kerststal met levende dieren (geiten en konijnen) en waar de warmte en de vele vrolijke gezichten mij welkom zouden heten.
In gedachten zag ik mij zitten bij het open haardvuur met een door een witteke gebluste lekkere warme chocomelk. Nu ja, die open haard bestond enkel in mijn fantasie. Maar al de rest deed me even de muizenissen in mijn hoofd vergeten.
De gedichten, spreuken, gezegden, en citaten over vriendschap zijn legio. Hier op Seniorennet alleen al kun je er ontelbare vinden. Maar ik vind geen woorden om duidelijk te maken hoeveel de stille en oprechte vriendschapsbetuigingen van mijn vrienden voor mij betekenen!
Ik schreef al dat voorbije vrijdag een goed nieuwsdag was. En alsof dat nog niet genoeg was kreeg ik s avonds telefoon van BOJAKO. Haar schoonzusje, die ook heel erg slechtziende is, schonk mij een, beeld-leeslamp! Zomaar! Gratis en voor niets! Omdat zij een nieuwe had en deze dus niet meer gebruikt.
Het is een lamp die wordt aangesloten aan je tv toestel. Zulke lamp kostte in 1996 maar liefst -130.000BF want je betaalt daar ook nog eens 21% BTW op. En loepen en leeslampen worden niet vergoed door het VAPH of ziekenfonds. Jullie zullen wel begrijpen dat ik een sprongetje in de lucht maakte van blijdschap!
En alsof dat nog niet genoeg was kwamen Bo en Mr Silver het persoonlijk aan huis brengen! Waarna Mr Silver gezwind sleurde met een zware bijzettafel en mijn tweede tv toestel en alles piekfijn installeerde naast mijn bureau.
En zodoende kan ik nu weer met gemak mijn post lezen. Ja, zelfs reclameblaadjes en weekbladen lezen is nu terug mogelijk. Mij moet je dus niet meer vertellen dat vrienden een ware zegen zijn.
En dan te weten dat ik zo een hele schare vrienden rondom mij heb! Allemaal van hetzelfde kaliber! Mensen die weinig of niet praten of schrijven over vriendschap, maar gewoon stilzwijgend hun vriendschap tonen. Ik ben een rijk en gelukkig mens met zulke mensen om mij heen!!!
Hallo lieve vrienden! Na een weekje zeulen met emmers en borstels en het verschuiven van meubelen omdat én mijn hulpje én mijn poetsiepoets verlof hadden, ben ik nu totaal geradbraakt. k Voel duidelijk aan al mijn botten en spieren, da'k geen twintig meer ben. Integendeel! Moest je me nu zien rond strompelen, je zou me tachtig jaar schatten. Ik krijg verdorie niet eens mijn armen hoog genoeg om mijn haren te kammen! En k had zo graag vrijdagavond een jeneverfeestje gebouwd met ons Lipske, maar in plaats daarvan werd het thee en een massa Dafalgannekes. Vandaag kon ik me toch al weer zo ver bukken dat ik de kat zijn eten op de grond kon neerzetten, iets wat me vrijdag met de beste wil van de wereld niet lukte. Zelfs in- en uitademen deed pijn. Maar enfin, t is toch weer proper.
Net omdat bewegen pijnlijk was heb ik me vrijdag aan de telefoon gezet en ben beginnen rondbellen naar de instanties die mijn dossier in behandeling hebben. Ik vecht als een leeuwin met jongen voor dierbaren en mensen die me nauw aan het hart liggen wanneer hen onrecht wordt aangedaan. Maar voor mezelf doe ik dat meestal niet. Dan ben ik een softy en laat over me heen walsen. Dus toen ik donderdag dat verpletterende nieuws kreeg (lees vorig logje) trok ik mij terug in mijn treurhoekje om een potje te janken. Maar daarna werd ik toch boos, heel erg boos zelfs! En om die woede te ventileren belde ik een voor een die bewuste instanties op. Ik liet hen weten dat ik het hier niet ging bij laten dat ik niet de dupe wenste te zijn van hun nalatigheid dat ik desnoods naar de minister zou schrijven en de media zou inschakelen. Jongens, ik was goed op dreef zene! Maar er hangt voor mij dan ook veel van af he! Want zonder al die spulletjes wordt mijn zelfredzaamheid bijna tot nul herleid. Ook is het zo dat ik buiten mijn oogziekte voor de rest nog tamelijk gezond ben en me te jong voel om dagelijks naar mijn muren te zitten staren of geheel afhankelijk te worden van derden in al mijn doen en laten. Al die argumenten gooide ik door de telefoonkabel. En het heeft resultaat gehad!
Natuurlijk legde ene de fout bij de andere .and back again maar ik liet mij niet vermurwen en bleef herhalen dat mij een groot onrecht was aangedaan en dat ik het openbaar zou maken. En zodoende stond vrijdagnamiddag mijn telefoon roodgloeiend van de excuses en ging het plotseling allemaal heel vlug. De Markgrave had mijn dossier a la minuut doorgefaxt naar de MDT en maandagmorgen komt die soc.ass. naar mij thuis om de papieren te laten tekenen, waarna ze diezelfde dag nog zullen worden doorgezonden naar het VAPH. En het goede nieuws daarbij is dat De Markgrave mij liet weten dat mijn dossier gedateerd is op 1 november en ik dus nog wel in aanmerking kom voor al die optische spulletjes. Toch een heel ander geluid dan de dag ervoor! Nu is het dus enkel nog wachten op de goedkeuring van het VAPH, iets wat ook nog maanden in beslag zal nemen, maar soit, we hebben toch al iets om naar uit te kijken.
En nog meer goed nieuws (t kan niet meer op!) kwam er vrijdagavond van een lieve vriendin. Maar dat vertel ik later nog wel. Nu ga ik me met een kopje thee en mijn doos Dafalgannekes installeren in mijn relax om wat tv te kijken. Wedden dat ik tijdens de film in slaap val!
En dan mag je niet boos zijn zeker! Nee daar wordt je enkel maar heel triest van!
Daarstraks kreeg ik weeral slecht nieuws te verwerken! Ik vertelde jullie onlangs dat een dame van "De Markgrave" was langs geweest met een catalogus, wat stalen, en met advies welke optische hulpmiddelen ik nodig heb om een beetje zelfredzaam te blijven. Met het verslag van mijn oogchirurg en het rapport van de adviesarts in haar hand werd geoordeeld wat ik nodig heb en waar ik recht op heb. En dat is:
Een witte blindenstok,
Een ultra sterke daglicht-leeslamp
Een sprekende personenweegschaal
Een spiegel die 7 maal vergroot
Pasta om merktekens aan te brengen
Een Daisy-speler om luisterboeken op af te spelen
Software voor de pc met spraak en vergroting.
De dame liet me gelijk weten dat loepen en bijzondere optische brillen niet worden vergoed door het VAPH (Vlaams agentschap voor personen met een handicap) en evenmin door het ziekenfonds voor personen met LMD en ik dus zulks zelf moet aankopen. Nu had ik het geluk dat er een lieve mevrouw was die me een loep gratis schonk
Maar mijn blijdschap is van korte duur! Daarstraks kreeg ik telefoon van de sociale assistente van "De Markgrave". Die liet me weten dat het VAPH sinds 1 december 2010 beslist heeft om al die hulpmiddelen (buiten de software voor de pc) die ik zo broodnodig heb, om die niet meer terug te betalen of zelfs voor een stuk tegemoet te komen. Ze hebben al die spullen gewoon geschrapt uit hun lijst. M.a.w. trek je plan!
De ass. Liet weten dat ze erg verbijsterd is met deze beslissing en dat de sector er alles zal aan proberen te doen om dit ongedaan te maken. Maar tegen het argument het geld is op, de kas is leeg valt mijn inziens niet veel te beginnen.
Ook een beetje boos ben ik op "De Markgrave" zelf! Want sinds eind september hebben zij mijn dossier in handen nadat de Soc. Ass. van het ziekenfonds hem wegens, ziekte, verlof, en tenslotte langdurige ziekte was vergeten door te geven. Ik ben zelf elk documentje bijeen gaan zoeken, ben alles netjes ingevuld door verschillende artsen eigenhandig bij hen op tafel gaan leggen. Dit alles om er spoed achter te zetten want ondertussen was ik al 8 maanden verloren. En op dit moment ligt het nog altijd op diezelfde tafel waar ik het deponeerde. Wat baat het dan dat je al die moeite doet? Want was mijn dossier voor 1 december opgestuurd, dan had ik alles nog wel gekregen waar ik recht op had. Maar die wrevel zal elke gedupeerde nu wel voelen want ik ben niet de enige, volgens de ass. Magere troost!
Moest ik nog veel haren hebben, ik trok ze van ellende uit mijn hoofd. Maar mijn haarbos iz ook de moeite niet meer. En dus zal ik het maar houden bij een potje janken .en ook dat gaat wel weer over zeker!
Hallo lieve vrienden! Wanneer jullie me deze week weinig of niet zien verschijnen op de blogs, dan hoeven jullie niet te vrezen dat ik ben opgepakt wegens mijn vranke teut en vrije meningsuiting alhier. De reden daarvoor is dat ik het deze week druk zal hebben.
Verleden week moest mijn hulpje naar de bijscholing en deze week is ze ziek. Ook mijn poetsiepoets heeft deze week verlof. Dus zal ik alles zelf moeten zien klaar te spelen, en de opgelopen achterstand moeten inhalen. Iets wat niet meer zo evident is wegens mijn oogziekte en al zeker niet meer zo vlug gaat als weleer. Maar gelukkig ben ik niet bang om ondanks de moeilijkheid mijn handen uit de mouwen te steken.
Wat me wel bang maakt zijn de weinige openlijke reacties op mijn vorige logje! Slechts vier mensen die openlijk hun mening durven geven. Maar wel meer dan tien reacties via mijn blog op dat item in mijn mailbox van mensen die het volkomen met me eens zijn!!!
Durven mensen niet meer openlijk hun mening schrijven? Zijn we al zo ver geïndoctrineerd door het systeem dat we angst hebben voor eventuele represailles? Of ben ik nu een van de weinige die wakker ligt van die volkstoeloop die onze toekomst en die van onze kinderen en kleinkinderen in gevaar brengt?
Ach, misschien is dit ook wel typisch Belgisch! Gewoon met zn allen passief blijven afwachten tot de bom barst en dan zeggen: Wir haben es nicht gewusst!
Wel lieve vrienden, deze lakse houding maakt me dus echt bang! Want dat de bom eens zal barsten staat als een paal boven water. En dat U en ik daar de rekening van zullen moeten betalen staat eveneens vast.
Enfin, tot de knal komt ga ik ondertussen mijn klusjes opknappen. Ik wens jullie allen een hele fijne week toe! En bij leven en welzijn tot in den draai!
Voor ik verder vertel oven mezelf wil ik eerst mijn ei kwijt. In het bijzonder over de toeloop en de situatie van de asielzoekers. Want het zit me hoog!
Dat mensen op straat moeten leven in deze barre koude vind ik verschrikkelijk erg, en dan nog het meest voor de kinderen die buiten hun wil door hun ouders in deze ellende worden meegesleurd. Maar moeten wij ons daar nu echt schuldig bij voelen? Moeten wij daar nu echt voor blijven opdraaien? Groeit de toeloop niet zo stilaan boven ons hoofd? Wordt het niet zo stilaan tijd dat onze politici dit een halt toeroept?
En wat te denken van de vele uitgeprocedeerden die hier nog altijd vrij rondlopen? Zijn zij hier niet illegaal? En is illegaliteit in België dan niet meer strafbaar? Blijkbaar niet dus! Want zij mogen zelfs betogen voor meer geld en comfort! Meer nog, zij gaan zelfs eisen stellen en komen daar nog mee weg ook! In eender welk land zouden u en ik dit kunnen en mogen?
En dan USA, die ons een veeg uit de pan geeft omdat we een slecht asielbeleid zouden hebben! Zouden die niet beter hun hand in eigen boezem steken? Hun eigen mensen liggen daar al jaren en jaren te sterven op de straat van honger en koude!
Ja, ik vind het schrijnende toestanden die zich nu voor doen. De media heeft er alvast een vette kluif aan. Maar nog meer medelijden heb ik met onze eigen bejaarden die hier hun hele leven hebben gearbeid en de fiscus hebben gespijzigd. Vaak heel hard hebben gewerkt vanaf heel jonge leeftijd en in schandelijke omstandigheden. En die nu ook zitten te bibberen van de koude op hun kamertje alleen omdat hun klein overlevings pensioentje niet toereikbaar is om zich degelijk te kunnen verwarmen. Zij stellen geen eisen, zij komen niet op straat om te betogen. Zij komen enkel in de media wanneer men ze na enkele weken dood op hun kamer vindt.
Goh, ik weet het wel, ik ga bij deze zo meteen de naam van racist opgespeld krijgen, want wat ik hier schrijf is uit den boze, dat is not done. Maar weet je wat? Dat laat mij nu eens koud zie!!!
DIT IS UITERAARD MIJN MENING EN DAAR HOEFT U HET NIET MEE EENS TE ZIJN!
Wanneer ik mijn verwoorde gedachte herlees die ik hier neerschrijf, dan vermoed ik dat het voor jullie lijkt alsof ik ondankbaar ben met de geboden hulp die ik krijg. Maar heus, dat is echt niet zo!
Het probleem is dat ik zo moeilijk dingen uit handen kan geven. Dingen die ik zelf niet meer kan. Dingen die ik altijd heel goed heb gekund.
Zelf ben ik altijd een vlugge tempo werker geweest. Deed duizend dingen tegelijk en dit alles tot in de puntjes, op het maniakale af. Kantjes aflopen of half werk (met de franse slag) kwam niet voor in mijn woordenboek. Dat niet iedereen is zoals ik durf ik al eens vergeten. Meer zelfs! Ik durf me soms ergeren aan de traagheid en onvolkomenheid van manier van werken werken en zou hen dan het liefst een krachtig Duracelleke instoppen. Het is sterker dan mezelf en de aard van het beestje in mij dat me parten speelt. Dat én het feit dat ik nog moet leren aanvaarden dat ik op hulp ben aangewezen.
Ook superblij ben ik met de hulp van Licht&Liefde en de mensen van De Markgrave. Dank zij de moeite van de eerste heb ik toch enkele optische hulpmiddeltjes gratis gekregen van mevr.J. En de tweede neemt me heel veel moeilijke administratie uit handen of wijst mij de juiste weg. En iedereen zal al wel ondervonden hebben dat wanneer je iets moet verkrijgen dit in België niet simpel verloopt. Dus zij besparen mij een boel ergernis.
Gistermorgen nog kwam er een assistente van De Markgrave bij mij thuis. Jawel, ze komen gratis bij jou aan huis en dat alleen al is een feit waar ik dankbaar voor ben!
De dame kwam praten over mijn mobiliteit. Of ik nog alleen de straat op kon? Of ik mij nog kon verplaatsen met het openbaar vervoer? Of ik nog kuilen of uitstekende straatstenen kon zien? Op die laatste vraag moest ik negatief antwoorden, want dat zie ik inderdaad niet meer. En toen kwam er iets uit de bus dat weer eens bewijst dat een goede voorlichting je geld kan besparen. Dit in voege met mijn witte stok.
Maar daarover volgende keer meer want nu beginnen de lettertjes weer te dansen op de pagina. Een waarschuwingssignaal voor mij dat ik nu moet ophouden met schrijven en lezen. Wordt dus vervolgd
Ze kan nog geen ei koken! Ze kan nog geen knoop aannaaien! Twee uitroepen meestal gedaan door moeders die het lief van hun zoon niet geschikt vonden als schoondochter. Hoe kom ik daar nu bij? Wel, mijn huishoudhulpje kan geen van beide.
Onlangs wou ik twee zacht gekookte eitjes. Ik heb een elektrische eierkoker en die voldoet prima. Maar de hulp vond dit overbodig en deed het op de ouderwetse manier, in een pannetje. Resultaat, ik heb mijn eitjes in schijfjes op mijn boterham moeten leggen want lepelen was niet meer mogelijk.
Ik vroeg haar laatst ook om een knoop aan mijn jas te naaien. Mijn vriendin dacht dat ik mijn jas verkeerd geknoopt had, want de knoop stond meer dan twee centimeter hoger dan het knoopsgat.
Maar ik geef niet vlug op, en daarom vroeg ik haar om een knoopsgat te maken in weer een andere jas. Nu is het zo dat mijn naaimachine dit volledig automatisch doet. Het is enkel een kwestie van drie knoppen in te stellen, het gewenste voetje te plaatsen en de stof recht te houden. Maar dat laatste had ze niet begrepen en dus trok ze met zoveel geweld aan de stof dat mijn spoelhuisje eruit vloog en de machine met een knal blokkeerde. Ik zag mij al veel geld moeten neertellen om de machine te laten maken. Gelukkig is de echtgenoot van mijn Poetsiepoets een handige Harry en heeft hij het kunnen herstellen.
Mijn huishoudhulpje liet me fijntjes weten dat naaien niet haar sterkste kant was. Maar het is net bij zulke dingen dat ik hulp nodig heb want ik kan geen draad meer door een naald rijgen!
Maar hoera, ik heb de oplossing gevonden! Ik ben er achter gekomen dat er naalden bestaan voor slechtzienden. Die hebben geen oogje zoals gewone naalden, maar een soort vorkje. Je legt de draad langs de naald en je trekt de draad even naar rechts en hup, klaar is kees. Ze zijn ook niet eens zo duur, -2 voor vijf naalden, te koop bij Veritas.
Ik heb mij gelijk drie pakjes aangeschaft en met mijn brilklemloepje kan ik mijn knopen vanaf nu zelf aannaaien. Zulke soort naalden moeten ook bestaan voor naaimachines, maar die hadden ze toen net niet in de winkel.Dat is voor een andere keer. Want mijn hulpje nog op mijn naaimachine laten naaien NO WAY!
Kun jij ook geen knoop aannaaien .leve het Internet! Klik dan op onderstaande button en je krijgt meteen een hele les over hoe het moet.
Zonet telefoon gehad van Bojako, en ze had goed nieuws te melden! Zij wordt uit het ziekenhuis ontslagen en mag morgen (vrijdag) naar huis. Haar bloedwaarden waren goed, het pleuravocht op haar longen was verdwenen, en ze maakt geen koorts meer.
Natuurlijk zal het volledige herstel zijn tijd vragen en zal zij nog veel moeten rusten. Want haar longen voelen natuurlijk nog pijnlijk aan. Maar al bij al is dit toch al fantastisch nieuws, niet!
Ik vermoed dat het nu enkel een kwestie van dagen is dat Bojako weer zelf en op haar eigen blog gaat schrijven. Dus hierbij zit mijn taak als vliegende reporter erop.
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
