Wij wonen in Maastricht, maar spreken niet het plaatselijke dialect. Ons zoontje van zes begint al een beetje dialect te spreken, dus het woord komt wel eens ter sprake. Dat hij nog niet helemaal begrijpt wat ermee wordt bedoeld, bleek onlangs toen hij vanop de wc naar mijn man riep: “papa, kom je eens helpen, ik heb dialect”xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Kinderfeestje

Begin december rende ik als een gek door het huis om mijn drie jongens aangekleed te krijgen voor een kinderfeestje. Ze moesten er tiptop uitzien voor hun foto, met de Kerstman. Voordat ze weggingen inspecteerde ik hen grondig en was trots op het resultaat van mijn inspanningen. Toen verhief mijn middelste zoon zijn stem: “Moeten we eigenlijk geen onderbroek aan als we naar een feestje gaan?”

Kille winteravond

Op een kille winteravond zaten mijn man en ik gezellig samen op de vloer onder een deken televisie te kijken. Tijdens de reclame tussen twee programma’s door pakte hij mijn voet en kneep er zachtjes in. “mmm, zei ik wat lief”; “O, bekende hij, “ik dacht dat het de afstandsbediening was.”

Telefooncel

We gingen met het hele gezin naar zo’n restaurant waar de muren behangen zijn met filmposters. Ik vroeg aan een dienster waar we konden gaan zitten. Toen ik terugkwam, zag ik mijn dochter van elf verwonderd staan staren naar een poster van Superman in een telefooncel. “Weet ze niet wie superman is?” fluisterde ik tegen mijn man. “Erger nog, antwoordde hij, “ze weet niet wat een telefooncel is”.