Ik ben Rita
Ik ben een vrouw en woon in Oost-Vlaanderen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 21/08/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen, wandelen, reizen, dieren, foto's maken, pc, tuinieren, lezen, enz..
Moppen tappen en nu en dan een doordenkertje
29-03-2008
Geschreven en gedrukt
Bordje bij een van de voorwerpen in het Titanic Museum in het plaatsje Indian Orchard in Massachusettes: Deze briefkaart werd geschonken door Janet Ripin, namens haar oudoom George die bij de ramp met de Titanic om het leven kwam en jarenlang in een hutkoffer heeft gelegen.
In Nieuw-Zeeland waar wij enkele weken bij mijn broer en schoonzus hadden gelogeerd, waren we op zoek naar een passend afscheidscadeau. Altijd moeilijk maar gelukkig zagen we iets moois en nuttigs een chique wollen bodywarmer. Mijn broer is een verwoed golfer en zon kledingstuk zou hem in de koude maanden wel goed van pas komen. Maar of het ook golfkleding was? Voor de zekerheid vroeg ik de wat oudere dame die ons hielp: vindt u dat mijn broer dit kledingstuk op het golfterrein kan dragen? Haar antwoord was een mooi staaltje van Britse humor: jazeker, meneer, tenzij hij zijn broek niet aan heeft.
Ik hielp mijn schoonouders met het ophangen van een groot schilderij boven de sofa. We namen de maten op en tekenden op de muur af waar de haken moesten komen te hangen, sloegen die in de muur en hingen het schilderij op, om vervolgens tot de ontdekking te komen dat het helemaal niet in het midden hing; terwijl we bespraken hoe we het schilderij het beste konden verhangen, verschoof mijn zwager de sofa een stukje zodat het schilderij exact in het midden hing.
Mijn man en ik varen op een binnenvaartschip. Op een avond laat legden wij aan naast een ander schip. Om de schepen niet te beschadigen hingen we houten blokken, wrijfhouten, tussen de beide schepen. Blij dat we eindelijk naar bed konden, vielen we al snel in slaap. Om half twee belde de buurman aan. Hij zei dat hij niet kon slapen doordat de houtblok zo aan het kraken was; Mijn man verhing de blok, kroopt mopperend weer in bed en zette tot mijn verbazing de wekker op drie uur. Het werd me duidelijk waarom, toen ik hem om drie uur s nachts hoorde aanbellen bij de buurman om te vragen of de houtblok nu wel goed hing en of de buurman goed kon slapen.
Wat een simpele boodschap had moeten zijn, duurde een eeuwigheid. Een vrouw voor me in de winkel wilde een tapijtreinigingsapparaat huren. Ze bleef de verkoper eindeloos uithoren of de chemicaliën geen kwaad konden voor haar kind en haar hond. Toen ze er eindelijk van overtuigd was dat het middel geen schade aan de gezondheid zou aanrichten, vroeg ze: En verkoopt u trouwens ook sigaretten?
Ik kreeg een lesje in verkoopstechniek van een man die een aanhangwagen, een oude boot en een buitenboordmotor van me kocht. Bedankt, zei hij, toen hij de volgeladen aanhangwagen aan zijn trekhaak had bevestigd. Ik ben van plan het allemaal door te verkopen. Veel succes ermee, dacht ik. Ik had er maanden over gedaan om het aan de man te brengen. Maar toen ik hem een paar weken later tegen het lijf liep, bleek hij alles te hebben verkocht. Hoe heb je dat gedaan? vroeg ik verbaasd. Ik heb een advertentie geplaatst met de tekst: Aanhangwagen te koop met gratis boot. Toen er een koper kwam opdagen, vroeg ik of hij al een buitenboordmotor had; Hij zei van niet; Ik zei dat er toevallig nog een in de garage had staan; Die nam hij er ook bij.
Mijn zwager Walter, die dominee is, gaf zijn zevenjarige zoontje Paul nog wat laatste tips over etiquette voor ze naar een etentje gingen bij een pasgetrouwd koppel. Hij legde uit dat de gastvrouw weinig ervaring had met koken en vast nerveus zou zijn voor haar eerste etentje. Hoe het eten ook smaakt, zei Walter, je moet altijd beleefd blijven en netjes bedanken Toen ze na afloop van het etentje vertrokken zei Paul tegen de gastvrouw. Dank u voor het eten, Het was lekkerder dan papa verwacht had.
Moppen tappen en nu en dan een doordenkertje
