Mijn zoon zat een keer met vrienden op café en probeerde voor de grap het beroep van de andere klanten te raden, afgaand op hun uiterlijk.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een man zat argwanend om zich heen te kijken alsof er elk moment iets vreselijks kon gebeuren, dus mijn zoon en zijn vrienden concludeerden dat hij een spion moest zijn.

Ten slotte betaalde de spion zijn rekening en kwam toen naar de tafel van mijn zoon. ‘Ik ben geen spion,’ zei hij; ‘Ik geef dove kinderen les in liplezen.’