Toen ik alleen ging wonen, deelde ik in eerste instantie een kamer met Karen, een meisje van mijn eigen leeftijd. Vroeg op een zaterdagochtend, Karen lag nog te slapen, nam ik de telefoon op. De man die ik aan de lijn had begon direct tegen me te praten, dus duurde het even voor ik de kans kreeg te vragen met wie ik eigenlijk sprak. Hij schoot in de lach. ‘nu nog mooier! Herkent mijn eigen dochter tegenwoordig mijn stem niet meer?’ Ik glimlachte : meneer hubert, u spreekt met Casey, karen ligt nog te slapen.’