Een van de bazen van ons Amerikaanse hoofdkantoor hield een presentatie voor de medewerkers van onze drukkerij in een plaatselijk hotel. Hij opende de dag met de mededeling dat wij, als een van de grootste  drukkerijen van Engeland, niet alleen uitstekende service moeten verlenen, maar dat ook moesten eisen van onze leveranciers. Om duidelijk te maken wat hij bedoelde,zie hij dat de conferentieruimte te klein was en eiste van de hotelmanager dat hij een grotere zaal zou krijgen maar die werden dit  moment gerenoveerd. ‘Dat is onacceptabel’, tierde de baas. Hij zei dat als de manager niet binnen een kwartier een oplossing had bedacht, we zouden vertrekken. De klok tikte de minuten weg en de manager liet zich niet meer zien. De baas droeg ons op onze spullen te pakken. Al snel stonden we met ruim 20 medewerkers op de parkeerplaats. De Amerikaanse baas schoof een beetje schichtig in mijn richting en fluisterde in mijn oor: ‘Alan, wat moeten we nu in vredesnaam doen?’

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />