Toen ik als verpleegkundige, hadden we op onze afdeling een niet al te snuggere stagiaire  die Julia heette en die we alleen de allersimpelste karweitjes konden toevertrouwen. Op een ochtend vroeg ik haar een zak bloed te halen. Ik legde uit dat ze het onmiddellijk moest doen omdat het bloed daarna nog op kamertemperatuur moest komen. Na een paar minuten was Julia nog altijd niet terug. Een andere leerling zei dat ze haar door de afdeling had zien stormen en haar had horen mompelen dat ze iets vergeten had. We zochten haar overal, tot we haar uiteindelijk terugvonden in het keukentje waar ze met tranen in haar ogen stond te roeren in een pan met iets dat eruitzag als tomatensoep.  Ik heb het op kamertemperatuur gebracht snikte Julia. Maar nu krijg ik het niet meer terug in de zak