‘Sinterklaas’ zei Zwarte Piet ‘we krijgen het de komende dagen erg druk’. ‘Ja dat is zeker, maar we vinden het ook erg leuk om mijn verjaardag zo met de kinderen te vieren.’ Ze zaten samen alle brieven na te kijken, die de kinderen gestuurd hadden. Sinterklaas had een groot boek op zijn schoot en daar schreef hij soms wat in. ‘Sinterklaas’ zei Piet,‘hier is een jongen die schrijft: “Lieve Sinterklaas ik wil graag dat u mijn moeder een kookboek geeft. Wij hebben niet veel centjes. Ik heb nog twee broertjes. Wij willen graag iets eten en snoepen wat onze moeder gemaakt heeft. Als het te duur wordt heb ik afgesproken met mijn broertjes dat u ons dan niets hoeft te geven.”’
‘Hoe heet die jongen?’ vroeg Sinterklaas. ‘Peter’ zei Piet.
‘Dat schrijf ik even in het boek’ zei Sinterklaas.
‘Ik heb hier ook nog een brief van een jongen, die Wim heet. Wat die allemaal vraagt! Een fiets, een schommel, een trein, veel snoep, dat is toch veel te veel. Dat schrijf ik ook maar eens even op.
O, dit is een lieve brief. Johan vraagt voor zijn zusje een mooie pop en alsdatte duur is, dan mogen we hem over slaan!’
‘Wat zijn er toch veel lieve kinderen.’ zei Piet. ‘Sinterklaas, ze zitten alle drie op dezelfde school, dat komt goed uit!’
En zo gingen Sinterklaas en Zwarte Piet op vijf December naar die school.
De kinderen waren blij, ze zongen vrolijk...’Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht.’
‘Ja, ja’, zei Sinterklaas. ‘Lieve kinderen, ik ga eerst eens zitten en in mijn boek kijken! Ik wil graag dat er wat kinderen naar mij toe komen. Peter kom jij eens hier, ik heb je brief gelezen en weet wat jullie graag willen! Laat je mama haar schoen maar zetten, en jij en je broertjes ook!’ Met een kleur van plezier stapte Peter weer naar zijn plaats.
‘Wim wil jij ook even hier komen? Wat jij allemaal gevraagd hebt...dat kan niet’. Een beetje brutaal zei Wim: ‘Ik wil het toch allemaal hebben, u bent toch rijk’. Ernstig keek Sinterlaas hem aan. ‘Heb je er wel eens aan gedacht, dat er kinderen zijn die veel minder dan jij hebben ? Die krijgen ook graag een kadootje. Ik vind het eerlijker als alle kinderen wat krijgen!’ Ja knikte Piet, dat is zo. Wim dacht even na. Eigenlijk schaamde hij zich een beetje. ‘Ja, Sinterklaas, ik weet nu dat ik niet zo veel had mogen vragen’. ‘Je bent nu een brave jongen, ik denk dat je nu ook tevreden kan zijn met één kado’. ‘Ja Sinterklaas’ zei Wim verlegen.
‘En nu wil ik Johan hier hebben. Ik heb gelezen dat jij veel van je zusje houdt’. ‘Ja Sinterklaas, ze is heel lief en ze lacht altijd naar mij’. ‘Zet haar schoentje maar en jij ook hoor!’ Blij liep Johan naar zijn plaats. ‘Sinterklaas’ zei Piet, ‘we moeten verder naar de andere kinderen’. ‘Ja Piet, we moeten nog naar veel andere kinderen maar strooi eerst maar eens wat lekkers’. Met een grote boog gooide Piet pepernoten en lekkers de klas in, de kinderen lachten en zongen ‘Dag Sinterklaasje, dag Piet’.
En zo was het feest op school weer voorbij. Maar allemaal dachten ze aan de verrassing die ze morgen in hun schoen zouden vinden.

22-11-2006 om 00:00 geschreven door janny

Micha is jarig.  Papa en mama  hebben een leuke verrassing voor hem bedacht.

“We gaan naar de dierentuin en Maaike mag ook mee. Haar mama vindt het goed en over een half uurtje is zij hier”. “Gaat papa ook mee?” “Natuurlijk, wat denk je, het is toch feest!” 
Mama neemt lekkere broodjes mee en limonade en nog veel meer en zo gaan ze op stap.  Na een poosje kwamen ze bij de zoo aan. Mama kocht kaartjes en ze mochten  naar binnen. “Kinderen” zei papa “we blijven mooi bij elkaar. We willen niemand kwijt raken”. “Wat is het hier groot” zei Maaike. “Ja” zei Micha “dat vind ik ook”. “We gaan eerst naar de leeuwen kijken” zei mama. “Een beetje achteruit staan” zei Micha “het is hier best gevaarlijk”. Eén van de leeuwen deed zijn muil open en gaf zo’n harde brul, dat Micha en Maaike van schrik omrolden. Daar moest papa toch wel om lachen. “Die leeuwen kunnen niet bij jullie komen hoor! Je hoeft niet bang te zijn”. “Zo, nu  gaan we naar de olifanten”.  “Wacht eens” zei Maaike. “Wat ligt daar? Een mooie glimmende steen”. Ze raapte hem op en begon de steen af te poetsen. Hé, wat is dat nu? Ineens… zat papa op een olifant!  Het grote beest pakte met  zijn lange slurf ook mama voorzichtig op!  “Help” riep Mama, “straks val ik nog”.  Maar nee hoor, netjes werd ze achter papa gezet. “Het komt door die steen” zei Micha… “het is een toversteen. Ik ga wensen dat ik als een prins in een mooie koets kan zitten.” En jawel hoor, daar kwam een koets aan,  twee leeuwen liepen er voor en hopla daar zaten ze in de koets. Mama en papa voorop op de olifant en de koets er achteraan. “Lang leve prins Micha en Maaike”  riepen de mensen blij. Wat vonden ze dat fijn. Micha zwaaide met zijn muts. “Ik ben ook nog jarig hoor!” riep hij. Ja, dat wist nu iedereen! “Wacht” riep Maaike. “Ik ga een wens doen voor een kado”. Maar de steen was zo glad,  daar viel hij pardoes op de grond en opeens stonden ze weer alle vier naast elkaar in de dierentuin. “Snel zoeken” riep Micha, maar de steen had zich verstopt onder een boom. “Ik denk” zei mama “dat hij niet meer gevonden wil worden. We gaan verder om naar de dieren te kijken en daarna gaan we een broodje eten”. Aan het eind van de middag gingen ze nog een heerlijk ijsje eten en daarna gingen ze allemaal weer naar huis.

Toen Micha ‘s avonds in zijn bedje lag kon hij alleen nog maar denken aan zijn mooie verjaardag en hij viel zo in slaap.

07-11-2006 om 00:00 geschreven door janny

“Kinderen,” zei moeder aap “jullie wilden gisteren zo graag bij het water spelen. Dat gaan we dan nu vandaag doen”. “Ha fijn!” riepen de drie aapjes. Maar één aapje dacht: “Dat wil ik niet, ik vind dat niet leuk”. Toen ze bij het water kwamen hadden moeder aap en vader aap het zo druk met op de twee  kleinsten te passen en te kijken of er geen gevaar was, dat ze niet zagen dat hun oudste zoontje Bimbo vlug weg liep! Hij sprong vlug in een boom en zwiepte van de ene boom naar de andere. Wat had hij een plezier! Dan weer zag hij een eekhoorntje of een mooie paddestoel, kleine muisjes, of kleine boompjes waar hij heerlijk in kon slingeren. Zo had hij er geen erg in dat hij steeds verder bij zijn ouders en broertjes vandaan ging. Daar kwam opeens een giraf aan, Bimbo schrok wel even. De giraf boog zijn lange nek. Verbaasd keek hij. Zag hij dat nu goed? Een klein aapje en dan helemaal alleen! “Wat doe jij hier?” Bimbo viel van schrik om, krabbelde weer over eind. ”Niets” zei hij toch ook wel een beetje brutaal. “Weet je wel dat het gevaarlijk is zo helemaal alleen in het bos?” “Nee hoor” zei Bimbo “Ik ben al groot en ik kan alles alleen”. “Wat is dat een deugniet” dacht de giraf. Hij keek eens rond, strekte zijn lange nek uit en keek nog eens. O daar zag hij het al. Moeder aap die angstig zocht naar haar kind en vader die brulde: “Bimbo, waar ben je? Kom terug!” De giraf wandelde naar hun toe, fluisterde moeder en vader iets in het oor. Ze knikten beiden. De giraf liep terug en ging daar staan zo dat de kleine ondeugd hem niet zag. Het werd langzaam donker en Bimbo werd moe en hongerig en erg bang. Waar was zijn mama nu en zijn broertjes? Zachtjes begon hij te huilen. Hij wilde naar zijn mama toe. De giraf die alles gezien had liep naar hem toe. “Zo kleine rakker, nu heb je zeker spijt en wil je naar je mama en papa terug”. “Ja meneer de giraf” zei Bimbo huilend. “Nu ik zal je helpen. Klim maar tegen mijn poot omhoog”. “Nee, nee, dat kan ik niet, dat durf ik niet”. “Dan klim je maar in mijn staart. Die kun je goed vast houden.” Weldra zat hij op de rug van de giraf en zo wandelden ze door het bos. Bimbo werd wel een beetje bang. Wat zullen vader en moeder boos zijn dat hij zo maar weggelopen was! Daar zag hij vader al staan die keek wel boos. “Ik doe het nooit meer... ik loop nooit meer weg”.  “Ja, ja”  zei vader, “je hebt je lesje wel gehad denk ik”. Snel klom Bimbo weer langs de staart naar beneden, zag mama en sprong vlug in haar armen. Verlegen wilde hij wegkruipen. “Nee” zeiden moeder en vader “je moet eerst onze goede vriend de giraf bedanken”. “Het is wel goed zo” zei de giraf. “Dank u wel” zei Bimbo zachtjes. “Ik zal nooit meer weg lopen”. En zo is alles toch weer goed afgelopen.

04-11-2006 om 00:00 geschreven door janny

03-11-2006 om 00:00 geschreven door janny

02-11-2006 om 00:00 geschreven door janny

01-11-2006 om 00:00 geschreven door janny