Een mooie Kerst voor iedereen.

Wat is er toch jongen, waarom loop jij je toch zo te vervelen?

Boos antwoordde Jaap: "Iedereen gaat naar de wintersport. Ik hoor als zij terug komen alle leuke verhalen. En wat heb ik? Niets! Ik heb niemand om mee te spelen".
"Waarom ga je niet in je kamer spelen? Je heb zo veel mooie leuke spellen en een mooi boek gekregen op sinterklaasavond".
"Nee, daar heb ik geen zin in!" En boos liep hij de deur uit, roepend: "Ik ga wel naar buiten!"
Nijdig liep hij de straat uit de singel op. Mopperend liep hij door, denkend: "Wat moet ik nu? Bah, wat is dit een nare tijd!" Iedere keer als hij een steentje zag schopte hij het weg. Nors en boos keek hij. Daar zag hij een wat grotere steen en hopla, die ging tegen een grote doos.
"Wat is dat?" hoorde hij. Daar kroop een jongen uit de doos.
Wat was die dun gekleed en wat zag hij er koud en hongerig uit!
"Waarom zit jij in die doos"? 
"Ja, wat denk je? Niet voor mijn plezier".

"Je gaat er toch zelf in?" zei Jaap.
"Ja, jij kan makkelijk praten. Kijk maar eens, je hebt een mooie dikke jas aan en warme schoenen, en je ziet er ook niet naar uit dat je honger hebt".
"Nee", zei Jaap en keek eens naar zijn jas en schoenen. "Waar kom jij dan vandaan, en slaap je dan ook in die doos?" 
"Ja, ik ben weggegaan bij mijn ouders. Waar wij wonen is er altijd oorlog en er was ook geen eten meer. Ik ben de oudste van de kinderen. Ik heb mij steeds in auto's verstopt en zo ben ik hier terecht gekomen! Maar waar ik heen moet weet ik niet. Daarom slaap ik in die doos".
"Hoe heet je dan?" 
"Ach, noem mij maar Don. Dat vind ik wel een mooie naam."
"Weet je wat?" zei Jaap opeens, "Ga met mij mee naar huis. Mijn moeder heeft wel wat te eten, en ook wel wat warme kleding". 
"Ja, ik ben niet gek! Stel je voor dat je moeder naar de politie gaat. Dan moet ik weer terug naar mijn eigen land!" 
"Nee hoor, dat doet ze niet, dat beloof ik je." zei Jaap.
"Ja, dan ga ik maar mee, want ik kan het zo ook niet langer uithouden".
Wat keek moeder verbaasd op! Met wie kwam Jaap daar nu aan en wat ziet die jongen er zielig uit. "Mam, dit is Don. Ik heb hem gevonden in een grote doos op straat".
"Maar jongens toch, kom vlug binnen".
Verbaasd keek Don naar de grote mooie keuken. En wat rook het daar lekker!
"Kan hij wat eten krijgen en wat warme kleren van mij"? 
"Ja, kom maar mee. Ga eerst maar lekker onder een warme douche, want dat is wel nodig zie ik!" Een poosje later...kwam er een heel andere jongen binnen. Gretig hapte hij in de lekkere boterhammen die moeder klaar gemaakt had. Dankbaar keek hij rond en zei: "Wat heeft u het mooi hier! Ik voel mij nu zo heerlijk warm".
"Hij mag hier toch wel blijven mam"? 
"Ja, ik ga dat vanavond met je vader bespreken, hoe we dat kunnen gaan doen. Want zo kan het met hem niet door gaan".
"Ja" zei Jaap "dat vind ik ook en weet u het is bijna Kerstmis, dan moeten alle mensen het toch fijn hebben. Ik schaam mij wel dat ik zo ondankbaar ben geweest!" 
"Maar gelukkig heb je Don gevonden" zei moeder. "Voor hem gaan we goed zorgen en aan zijn ouders sturen we een groot kerstpakket,  zodat ze met de kerst lekker kunnen eten".
Met stralende ogen keek Don hen aan. "Kan ik er dan ook een brief bij doen voor mijn ouders?" "Natuurlijk, en wens ze fijne Kerstdagen.        

17-12-2007 om 00:00 geschreven door janny

“Het boek van Sint-Nicolaas is gestolen!” riep de regelpiet.”Ik kan het nergens meer vinden”.”Wat erg!” riep de kleinste piet. “Wat vervelend nu!” riep de regelpiet. “Ik heb het echt goed opgeborgen. Ik snap er niets van. We moeten het aan Sint-Nicolaas vertellen. Wat zal hij dat erg vinden”! En zo gingen ze allemaal naar Sint Nicolaas om de slechte boodschap te vertellen. Sint Nicolaas schrok daar ook wel even van. “Ik kan dat boek niet missen, dat weten jullie”.”Kunnen we de speurclub van vier niet om hulp vragen?” vroeg de denkpiet. “Ja dat is een goed idee. Dat gaan we doen” zei Sint Nicolaas. En zo ging bij Micha de telefoon. Snel nam hij op. Vol verbazing hoorde hij het verhaal van de regelpiet aan.”Natuurlijk wil ik mijn best doen om het boek zo snel mogelijk te vinden”. Want dit was een ramp voor Sint Nicolaas en ook voor de kinderen. “Wij gaan onmiddellijk aan de slag om het boek op te sporen”. Vlug telefoneerde hij de clubgenoten Koen, Sonja en Nina. Snel kwamen ze bij elkaar en bedachten een manier om de dief op te sporen. “We vragen eerst de kinderen uit de buurt of zij iets verdachts gezien hebben” zei Micha. “Wacht eens!” zei Nina. “Nu we het er zo over hebben: het is mij de laatste tijd opgevallen dat Kees zo vreemd doet! Er moet iemand belang bij hebben om het boek te stelen. En Kees haalt allerlei kattenkwaad uit en plaagt veel mensen en kleine kinderen. En als ik zeg dat hij zo niets van Sint Nicolaas krijgt, lacht hij mij uit en zegt dat hij het grootste cadeau krijgt“. “Dat is vreemd” zei Micha. “Ik ga eens op de computer kijken of het boek soms te koop aangeboden wordt aan kinderen die ook niet al te braaf geweest zijn. En Koen, speur jij eens wat rond het huis van Kees”. En wat zag Koen daar? In een schuurtje bij het huis zat Kees met rode oren van spanning in het boek van Sinterklaas te lezen. Snel rende Koen naar Micha. “Ik heb het gezien, Kees zit in de schuur bij hem thuis in het boek te lezen”. “Dat klopt” zei Micha. “Ik heb ook gezien dat hij het te koop aanbiedt. Sonja en Nina, schrijven jullie samen een brief en zeg daarin dat hij het boek onmiddellijk bij ons moet bezorgen, omdat wij anders naar de politie gaan. Geef die morgen aan Kees op school!” Toen het ‘s avonds donker werd sloop Kees met het boek mooi ingepakt naar het huis van Micha, belde aan en liep toen snel weg. Micha vond het direct, want hij had wel gedacht dat het zo zou gaan en zo kwam het boek tot grote blijdschap van Sinterklaas en de pieten weer netjes terug waar het hoorde. En denken jullie nu dat Kees een groot cadeau kreeg? Hij kreeg helemaal niets! “Dat is zijn verdiende loon” vond Sint Nicolaas. ”Zo is het” vonden de pieten.

20-11-2007 om 00:00 geschreven door janny

Ik heet Sonja en ben zes jaar oud. Mijn zusje heet Nola en zij is ook zes jaar oud. Wij zijn een tweeling. Eigenlijk heel gek, als ik in de spiegel kijk, dan zie ik Nola. Wij zien er precies het zelfde uit, alleen ik heb een klein moedervlekje op mijn voet. Toen wij klein waren vond ik het wel leuk om een tweeling te zijn. Iedereen keek naar ons en we kregen meestal wel snoepjes en ze vonden ons heel lief.

Maar nu vind ik het helemaal niet leuk meer. Mijn zusje is helemaal niet aardig tegen mij! Toen wij nog klein waren wilde zij altijd spelen met iets waar ik net mee aan het spelen was. Dat vond ik niet altijd leuk maar ik gaf het dan ook maar aan haar. Maar nu ik naar school ga is het anders. Altijd als ik weer eens een vriendinnetje heb probeert zij die af te pakken en het lukt haar meestal ook. We zitten op school naast elkaar. Als we dan een taallesje moeten maken ; dan pakt ze snel mijn lesje af waar ik zo mijn best op heb gedaan en geeft ze haar lesje wat helemaal niet goed is aan mij. Ik heb wel eens iets aan mama of papa verteld maar dan vind ik mij zelf een klikspaan dus doe ik dat maar niet meer.

Op een dag liepen wij van school naar huis en hoorde wij een zielig miauwen. Snel ging ik kijken. Een klein poesje was in het water gevallen; ik pakte haar snel want het lag mooi aan de kant te spartelen en zo kon ik haar mooi redden. Snel pakte Nola het poesje van mij af. Hard lopend liep ze er mee naar huis. Thuis gekomen riep ze: “Mama, ik heb een poesje uit het water gered. Mag ik het houden?” “Kind toch” zei mama, “wat ben je toch een flink meisje. Je mag het poesje houden en het is nu van jou”. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen maar ik wilde niet huilen. Ik wilde ook flink zijn! Op een dag toen wij naar school liepen was zij mij weer zo aan het plagen. Ik mocht niet meer met het poesje spelen. Huilend liep ik weg. Ik had zo veel tranen in mijn ogen, dat ik niet zag dat er een auto aan kwam. Ik hoorde Nola nog gillen en roepen: “Sonja kijk uit!” maar het was al te laat. Daarna voelde ik niets meer. Ik werd weer wakker in het ziekenhuis en zag mama en papa met Nola staan. Wat zagen zij wit! De dokter had op een foto gezien dat mijn been gebroken was. Daarom moest er gips om heen. Ik had ook hoofdpijn en daarom moest ik een week in het ziekenhuis blijven. Ik vond het wel niet zo leuk, maar ik dacht wel: “Hier kan Nola mij niet meer plagen”. De andere dag kwamen mama, papa en Nola mij bezoeken. En wat ik zag: Nola helemaal in tranen. Snikkend zei ze: Ïk heb alles verteld want ik heb er zo’n spijt van. Ik zal je nooit meer zo plagen”. Mama en papa waren heel verbaasd geweest. Dat Nola wel plagen kon dat wisten ze, maar dat het zo’n plaaggeest was dat wisten ze niet! De dokter die ook alles gehoord had zei: “Het is ook een beetje je eigen schuld, je moet leren om voor jezelf op te komen en niet alles goed vinden. Wil je dat onthouden Sonja?” En of ik dat wilde. Nola zei: “Nu gaat alles anders worden, dat beloof ik”. Na een weekje mocht ik naar huis en kreeg allemaal mooie cadeautjes. Het was wel een beetje moeilijk om met mijn been in gips te lopen, maar Nola was de eerste die mij hielp. Na een poos mocht het gips er af. We spelen nu samen met de vriendinnetjes en het poesje is van ons allebei. Nu vind ik het weer fijn om een tweeling te zijn. Nola is nu mijn liefste zusje, mijn grootste vriendin en we kunnen heerlijk samen spelen.

03-11-2007 om 00:00 geschreven door janny

02-11-2007 om 08:56 geschreven door janny

28-08-2007 om 22:13 geschreven door janny

En zo gingen de dagen voorbij. Mariana was al heel handig geworden. Ze kon al goed koken, en bij de boerderij helpen vond ze leuk. Op een dag werd er een klein veulentje geboren.”Die krijg jij van ons, omdat je altijd zo goed kan helpen en zo goed je best heb gedaan! “ Je mag hem zelf een naam geven. Wat vond ze het kleine veulentje lief. “Wat fijn” riep ze “Een dier van mij zelf om voor te zorgen!” Dank u wel! De boer en boerin lachten, ze waren heel veel van Mariana gaan houden. “Kijk, hij heeft een klein vlekje op zijn hoofd, ik noem hem Vlekje!” Iedere dag ging zij naar het kleine paardje. Gaf hem lekker eten en verzorgde hem goed. “Als hij groter is kun je op hem gaan rijden!”.”Maar dat mag pas, als ik het zeg ; hij moet jou goed kunnen dragen” zei de boer. Vol spanning wachtte zij op die dag.”Lieve kind” zei de boerin op een morgen, “wil je ons tante en oom gaan noemen? Dat willen wij graag.” Vol blijdschap vloog Mariana hen om de hals. Tante en oom, dat wilde zij ook graag. Ze voelde zich zo thuis bij hen. Groter en groter werd Vlekje tot de dag daar was, en oom zei “Vandaag gaan we proberen of je op Vlekje kan rijden!” Tante keek toe, zou het lukken? Voorzichtig ging Mariana op Vlekjes rug zitten. Het paard keek eens om, wat was dat ? Maar toen hij zag dat zijn vrouwtje daar zat, ging hij in een langzame draf lopen. Iedere dag ging het beter. Zo dat ze al snel alleen uit rijden kon gaan. Heerlijk vonden ze het alle twee, om zo langs het strand te draven. Op een dag toen ze weer op het strand waren, ze kon haar ogen niet geloven. Daar zag zij Tom op het strand zitten, droevig staarde hij naar de zee. Altijd zochten zijn ogen naar Mariana. “Tom!” riep zij en in een snelle draf reed zij op hem toe!. “Mariana, hoe kan dat? Altijd zoek ik je op zee! En daar ben je nu op een paard!” Lachend sprong Mariana in zijn armen en vertelde hem het hele verhaal. ”Nu wil ik die tante en oom leren kennen: die zo goed voor je gezorgd hebben.“ “Ik wil ook jouw moeder leren kennen” zei Mariana. En zo gebeurde dat ook. Allemaal bij elkaar gekomen, hoorde ze in volle verbazing het hele verhaal aan. Na een maand was er groot feest, want het jonge paar ging trouwen. Wat waren zij gelukkig! Mariana vergat haar vader niet. Want iedere dag ging zij met Tom naar de zee en gooide een rode roos in het water. De zusjes haalden hem dan op en brachten hem naar vader. Zo wist hij dat het goed ging met zijn lieve dochter. ‘s Avonds glinsterde het zeekasteel prachtig rood, door alle rozen die de zeekoning voor het raam had gezet. Iedereen wist dat de rozen van Mariana kwamen. En het kasteel heette voortaan Mariana’s rozenkasteel.

11-08-2007 om 00:00 geschreven door janny

De zon scheen warm op Mariana’s gezicht. Even deed zij haar ogen open,maar snel weer dicht door het felle licht. Langzaam probeerde ze door haar oogharen te gluren. Waar was ze toch? Ze voelde eens voorzichtig met haar hand naast zich, en voelde zand. “Ik lig op het strand” dacht ze. “Ik heb hier geslapen!” Ze begon eens rond te kijken. Haar ogen gingen naar haar staart. Verbaasd keek ze nog eens goed: haar staart was weg! Ze had benen! Wat was ze blij! Ik ben nu een echt meisje met mooie benen! Langzaam stond zij op en probeerde te lopen. Eerst was het wat vreemd maar al gauw ging het beter. In de verte zag ze een boerderij. “Daar ga ik heen” dacht ze. Misschien wonen daar mensen die mij kunnen helpen, en die weten wat ik doen moet. Verlegen klopte zij later bij de boerderij aan. “Wie is daar?” riep een stem. En daar deed een aardige boerin de deur open. “Dag mevrouw” zei Mariana beleefd.”Ik kom eens vragen of u werk voor mij heeft. Want ziet u, ik wil graag van alles leren”! “Kind, kom toch binnen. Natuurlijk kan ik op zo’n grote boerderij wel wat hulp gebruiken. Ik vind het leuk om je van alles te leren. Ik heb zelf geen dochtertje. Wat zie je er lief uit”! “Dank u wel” zei Mariana, want ze vond het een mooi complimentje. Het deed haar aan Tom denken, want die zei dat ook altijd. “Maar als je wilt, gaan we eerst wat eten” zei de boerin. Ja dat wilde Mariana wel,want nu voelde ze toch ook honger. Zo werden twee heerlijke boterhammen klaar gemaakt met kaas en een glas melk.”Wat is dat?” vroeg Mariana. “Maar kind ;weet je dat niet? De melk komt van de koe, en van melk kunnen we ook kaas en boter maken”. Voorzichtig proefde Mariana een klein hapje. ”Ja dat vind ik erg lekker “ zei ze. Toen ze klaar waren met eten zei de boerin: “Nu gaan we de koe melken”, en samen gingen ze naar buiten. Wat schrok Mariana van dat grote zwart-witte beest. ”Je hoeft niet bang te zijn hoor” zei de boerin.”Kijk, aai haar maar eens over de neus. En kijk maar eens goed hoe ik de koe ga melken”. De boerin pakte een klein stoeltje en ging bij de koe zitten. Weldra spoot de schuimende melk in de emmer. “Kom het ook maar eens proberen”! Dapper ging Mariana ook bij de koe zitten, en ja wel hoor, zij kon het ook. “Je doet het prima” zei de boerin. Wat was Mariana trots. “En nu gaan we de kippen voeren. Die willen ook eten”. Wat vond Mariana dat leuk! Een moederkip met haar kleine kuikentjes die tokkend om haar heen liepen. “Kom kind, nu gaan we eten koken, want als de boer thuis komt wil hij ook lekker eten. En omdat jij gekomen bent is het een beetje feest en gaan we een appeltaart bakken . Jij mag de appeltjes schillen en dan maak ik het deeg. Je kan dan mooi de appeltjes in schijfjes op het deeg leggen, wat jam er over en dan gaat hij de oven in”. Vol verbazing keek Mariana hoe de boerin een lekkere maaltijd klaar maakte. Daar kwam de boer al thuis. “Vrouw wat ruikt het hier lekker, en wie hebben we daar”? “Dit is Mariana en ze komt hier wonen en helpen. En van alles leren. Zij wil later een heel goede huisvrouw worden”.”Dat is altijd goed”, zei de boer “en voor ons nog gezellig ook. Het is nu net of wij ook een dochter hebben”. Even dacht Mariana aan haar vader en de zusjes. Maar even later zaten ze alle drie heerlijk te smullen.

Wordt vervolgd…

10-08-2007 om 00:00 geschreven door janny

Stil zat Tom voor zich uit te kijken. “Wat is er toch met die jongen aan de hand?” dacht zijn moeder. Maar Tom wist het wel, hij kon Mariana niet vergeten. In zijn dromen zag hij steeds haar mooie blauwe ogen en haar prachtige blonde haar. Haar lieve lach hoorde hij de hele dag. Als hij ging vissen keek hij goed rond, maar nooit zag hij haar weer. Alle mensen uit het dorp hadden hem wat geld gegeven, zo dat hij een nieuw bootje kon kopen. Daar was hij erg blij mee, maar toch kon hij niet gelukkig zijn. Altijd zagen ze hem alleen op het strand zitten, en naar de zee staren.”Wat is die Tom toch vreemd geworden” zeiden ze.”Hij kijkt nooit meer vrolijk“. “Jongen toch”, zei z’n moeder; “Je kunt toch niet blijven treuren om iets wat toch niet kan. Kijk eens in het dorp, daar zijn zo veel lieve meisjes”. Maar Tom kon Mariana niet vergeten en alleen maar aan haar denken. In het zeekasteel treurde Mariana ook om Tom. Haar vader zag hoeveel verdriet zijn kind had. De zusjes probeerden haar op te vrolijken, maar niets hielp. Ze werd mager en bleek. Zo kan dat niet langer dacht vader. Op een dag toen Mariana weer ziek en bleek in bed lag, ging hij naar haar toe.”Kind zo kan het niet langer; wil je dan zo graag naar die jongen Tom toe?” “Ja”, snikte Mariana, “ik houd van hem. Ik kan hem niet vergeten”. ”Goed ik ga naar de toverkrab, eens kijken of zij er iets op weet. Maar het kan wel wat dagen duren, want ik moet haar zoeken”. Blij riep Mariana: “Vader, misschien kan er een oplossing komen”. “Ja, ik zie wel dat het zo niet door kan gaan!” En zo ging vader op weg. Na dagenlang zoeken vond hij de toverkrab eindelijk in een kleine inham onder het zeegras. Die keek wel heel verbaasd op, de zeekoning die hem kwam zoeken. Al snel werd het hele verhaal verteld. De krab dacht eens goed na. “Ja, we zouden in dit geval kunnen proberen om Mariana benen te geven.” Het is wel zo, dat ze dan nooit meer een zeemeermin kan worden en in het zeekasteel kan wonen”. Bedroefd knikte vader “Ja dat had ik ook al bedacht!”. Afscheid nemen van zijn kind viel hem zwaar. Maar haar zo ongelukkig zien, dat kon ook niet. ”Zij zal in een klein dorp naast de jongen komen, en daar moet ze leren als een gewoon meisje te leven en te werken. Ze moet zelf kiezen. Een weg terug is er niet meer”. Na velen dagen kwam vader weer thuis in het zeekasteel. Hij ging Mariana vertellen wat de toverkrab gezegd had. Na lang denken besloot Mariana om te vertrekken. Met tranen in haar ogen nam zij afscheid van haar vader en de zusjes en bedankte zij hen voor alles wat zij voor haar gedaan hadden.”Denk aan ons, meisje, en vergeet ons niet!” En zo zwom zij een vreemde toekomst tegemoet!

Wordt vervolgd.

06-08-2007 om 00:00 geschreven door janny

In een dorp dat vlak bij de zee lag woonde Tom. Hij woonde daar met zijn moeder en zijn vrienden. Iedere dag ging hij uit vissen. Hij vond het heerlijk als hij op zee kon zijn. Zij waren niet zo rijk, en hij kon dan ook mooi wat vissen vangen. En soms kon hij er ook nog wat verkopen. Dan hadden ze weer wat te eten. Zijn moeder werkte ook hard, want zij deed voor de rijke mensen uit het dorp wassen en strijken. En zo hadden zij het best naar hun zin!

Op een mooie dag ging Tom weer vissen. Maar waar Tom gaan erg in had, was dat, steeds wanneer hij weer op zee was, een zeemeermin naar hem kwam kijken! Dat deed zij al heel lang, want ze vond Tom mooi en lief. Eigenlijk was zij verliefd op hem geworden. En zo ging het lange tijd door. Altijd zwom zij weer omhoog uit de diepe zee en zocht zij Tom weer op! “Waar ga je toch steeds naar toe?” vroeg de zeekoning, haar vader. Hij vond het niet prettig dat zij steeds zo ver weg zwom. Haar zusjes lachten haar uit. ”Ze is verliefd” riepen ze. ”Houden jullie je mond!” zei vader. “Mariana,” want zo heette de zeemeermin “wat is hier aan de hand?” Maar Mariana zei niets. Ze wilde haar geheim niet verklappen. Vader zuchtte maar eens diep en dacht: “Het zal wel los lopen, want ze is toch veel te jong”. En zo ging het dus maar door. Tot op een dag er een hevige storm op stak. Het werd Tom angstig om het hart. Hij voelde dat hij niet tegen de wind op kon, en daar kapseisde zijn bootje en viel hij in het water. Met alle macht probeerde hij zich aan het bootje vast te klemmen, maar dat lukte hem niet. Mariana die alles gezien had, zwom snel naar Tom, pakte hem bij de hand en zwom met hem naar het diepe van de zee! Tom merkte er niets meer van. Bij het zeekasteel aangekomen, bracht zij hem naar een kamer. Na een poosje werd Tom wakker. Verbaasd keek hij om zich heen. “Waar ben ik?” vroeg hij. Ademloos keek hij naar het mooie meisje met de vissenstaart. ”In een zeekasteel” zei ze “Ik heb je gered en hierheen gebracht, want zie je ik ben verliefd op je. Iedere dag heb ik je zien vissen”. “O” zei Tom “daar heb ik niets van gemerkt!” Hij keek eens rond in de kamer. Wat was dat mooi, alles lichtgroen. Zijn bed was van zeewier. Lichtgevende visjes gaven een zacht licht. Hij keek eens naar buiten, de mooiste vissen zwommen voorbij. Prachtige planten waaiden zacht heen en weer. Alle kleuren koraal vormden de achtergrond. Het leek allemaal wel betoverd. Maar de zusjes hadden gezien dat Mariana Tom binnen gebracht had, en gingen dat snel aan vader vertellen. “Dat kan toch niet” bromde hij. Snel ging hij naar de kamer van Mariana. ”Meisje wat doe je nu toch? Die jongen moet terug waar hij vandaan komt”. ”Maar vader, ik ben verliefd op hem!” riep ze. “En ik heb hem gered”. “Kind, dat kan niet: een zeemeermin met een gewone jongen”. “Hoe heet je?” vroeg hij. ”Tom mijnheer”,antwoordde Tom. “Ik wil heel graag terug naar mijn moeder en mijn vrienden, want anders heeft mijn moeder veel verdriet”. “Natuurlijk jongen. Mariana, je brengt hem onmiddellijk terug”. Met tranen in haar ogen gehoorzaamde zij. Ze zwom terug met Tom en liet de golven hem op het strand brengen. En zo werd Tom later op het strand wakker en liep vlug naar huis. ”Waar was je toch? En wat is er gebeurd?” Toen ze het hele verhaal gehoord had, sloeg zij haar handen ineen. “Gelukkig dat die vader zo verstandig was. Maar wat kunnen we dankbaar zijn dat je gered bent! Een zeemeermin verliefd op Tom dat kan toch niet!”

Wordt vervolgd.

05-08-2007 om 00:00 geschreven door janny

Hallo beste vriendjes, ik ga weer een paar weekjes op vakantie, dus moeten jullie even wachten op een nieuw verhaaltje.
Ik ga met een boot naar vreemde landen varen ... en wie weet... misschien zie ik er wel een zeemeermin die mij haar verhaal verteld .
Ik heb wel eens gehoord dat er op de bodem van de zee een groot zeekasteel is.
Dus even geduld oefenen, want als ik iets ondek dan ga ik het jullie allemaal vertellen.
 
Als jullie toevallig ook  op vakantie gaan heel veel pret en plezier!!
       
Groetjes van Jancha.

02-06-2007 om 00:00 geschreven door janny

Daar kwamen ze bij een konijnen holletje aan. Ongerust liep daar een moederkonijn heen en weer.Toen zij het drietal aan zag komen, liep ze hun snel tegemoet.”Waar bleef je toch, Maar wat is er gebeurd ,riep ze toen ze het behuilde snoetje van het kleine konijntje zag.”Mijn pootje huilde die , ik ben gevallen.”Laat mij eens kijken , o ik zie het al , het is niet gebroken, het is gekneusd!Ga maar op het bankje zitten, dan zal ik er een verband om doen.

“Nee , nee dat doet pijn . Ja het moet toch gebeuren , anders kan het niet beter worden.”Je moet nu even flink zijn. “Au Au ; huilde het konijntje. “Ja niet zo flauw doen , wat moet het kaboutertje e het muisje wel niet van je denken.? “Straks ga ik lekker eten koken, en dan mogen ze blijven eten en ook slapen! ”Want dat hebben ze wel verdiend, omdat ze jou zo mooi geholpen hebben. Ja dat wilde Pipi en het muisje wel, want nu voelde ze ook weer wat een honger en dorst zij hadden. En zo lagen ze later in bed met volle tevreden buikjes. Maar opeens dacht Pipi , ik ben jarig vandaag , dat ben ik helemaal vergeten. O, wat verlangde hij nu naar zijn mama en papa, hij kreeg er traantjes van in zijn ogen. Maar wat hoorde hij daar, de deur ging zachtjes open; en daar stonden zijn ouders, verrassing riepen ze! Wat was Pipi blij, en daar was ook de toverfee, en zijn vriendjes, de wijze uil , ze zongen allemaal; lang zal hij leven hiep hiep hoera. Daar kwam ook de boze mier en kijk eens, netjes kwam hij pipi,s mutsje brengen.”Ja sprak de toverfee,  ik denk dat je nu een brave jongen geworden ben, en dat je weer gewoon naar huis kan.”Ja knikte iedereen dat is zo. “Maar vanavond hebben we nog feest want iedereen heeft ook een kadootje voor je meegebracht.Wat waren ze allemaal vrolijk,maar het mooiste vond Pipi dat hij weer naar huis mocht en het muisje ging mee, want dat was toch zijn vriendje.

01-06-2007 om 00:00 geschreven door janny

Pipi schrok wakker, wie stond daar zo aan zijn benen te trekken!

Hou op, riep hij, wat is er?
Daar zag hij het al, het was de boze mier.
Niets er van , ik hou niet op. Je moet opstaan en weg wezen hier!
Voorzichtig stak het muisje zijn kopje uit de mouw van Pipi's jasje. Bang glipte hij weer terug in de mouw.
Wat moet die muis hier, gilde de mier.
Dat is mijn vriendje zei Pipi dapper.
Niets mee te maken, weg hier jullie alle twee.
Maar we moeten nog eten, zei Pipi.
Dat krijgen jullie niet, voor eten wordt hier gewerkt en jullie hebben de hele nacht liggen slapen!
Dan wil ik wel mijn mutsje terug.
Ha, ha, lachte de mier,  ik ben niet gek, dat staat mij veel te mooi en nu opstappen,  alle twee!
Even later liep Pipi met het muisje in het bos.
Mijn buikje doet pijn van de honger en mijn hoofdje wordt zo koud,  klaagde Pipi.
Ach troostte het muisje hem, we gaan gewoon wat eten zoeken. Kijk daar ligt al een lekker nootje.
Nee dat lust ik niet.
Wat wil je dan ?
Een boterham, zoals mijn mama die maakt,  of een lekker toetje.
Ja dat kun je in het bos niet vinden!
Laten we maar verder lopen misschien vinden we iets anders!
Ik denk dat het moeilijk gaat worden, mompelde het muisje. Kom we gaan even zitten om uit te rusten.
In het zonnetje gingen ze onder een boom zitten. Ze vielen er bijna van in slaap.
Ik hoor iets zei Pipi, ja nu hoorde het muisje het ook.
Het was net of er iemand huilde.
We gaan eens kijken zei Pipi, ja nu hoorden ze het beter.
Kijk nu eens, daar ligt een klein konijntje riep Pipi .
Vlug liepen ze er naar toe.
Wat is er, vroeg het muisje, waarom huil je zo?
Ik ben gevallen en nu kan ik niet meer op mijn pootje staan, snufte het kleine konijntje.Ik lig hier al zo lang en ik heb het zo koud!
Vlug trok Pipi zijn jasje uit en deed het voorzichtig bij het konijntje aan.” Leun maar op ons en zeg maar waar je holletje is, dan brengen we je thuis!
Steunend en kreunend hing het konijntje tussen hen in. Maar het lukte, en zo vergaten Pipi en het muisje hun honger en voelden zij ook geen kou meer, zo hard moesten zei werken om het konijntje weer thuis te krijgen.

15-05-2007 om 00:00 geschreven door janny

Zo hard als mevrouw de spin kon lopen rende ze door het bos, met Pipi op haar rug. Maar o wee; daar zag ze de tak niet die laag over de grond hing.
Pas op riep Pipi, maar het was al te laat, met een grote zwaai kwam Pipi op de grond terecht.
Help  wacht even, maar de spin hoorde niets en rende maar door en was weldra niet meer te zien. Daar lag de kleine kabouter zo maar op een hoop bladeren. “Hé wil je van mij afgaan hoorde hij met een boze stem roepen. “Wat wie ik?

“Ja jij, je hoort hier niet! Pipi schoof een beetje op, en daar zag hij het al, een grote boze mier keek hem kwaad aan.”Neemt u mij niet kwalijk stamelde Pipi “Ik ben gevallen!” Niets mee te maken gromde de mier , je gaat hier toch maar weg. “Nee riep Pipi het wordt al donker ,dat durf ik niet zo alleen.

“Wat heb je daar op je hoofd’; zo mooi rood.”Dat is mijn puntmutsje, mijn mama heeft dat voor mij gemaakt! ”Ik weet het :zei de mier , geef mij dat puntmutsje, dan mag je hier een nacht blijven. Pipi wilde het eigenlijk niet , maar gaf toch maar zijn mutsje. Vlug zette de mier het op zijn kopje, en zei ,”Dat staat mij zeker erg mooi. Pipi keek eens goed , en vond zijn mutsje maar gek staan op het zwarte mierenkopje.”Je krijgt hem niet meer terug ; zei de mier. “Je kan hier een nacht slapen , maar je moet heel stil zijn want ik hou van mijn rust in de avond en nacht.” Overdag moeten we hard werken en wil ik dus rustig slapen. Pipi maakte vlug een bedje van bladeren, en vond ook nog een groter blad waar hij onder kon liggen.En zachtjes begon Pipi te huilen, hij wilde naar zijn mama en papa. Nu was hij ook nog zijn mutsje kwijt want die boze mier gaf dat niet meer terug. En wat werd zijn hoofdje koud. Maar wat voelde hij daar, een klein muisje kroop tegen hem aan.”Piep piep, mag ik bij je komen liggen, ik heb het zo koud. En Pipi die ook wel lief kon wezen pakte het muisje en zei “Kom maar lekker onder mijn jasje liggen en zo vielen ze samen in slaap.

                          Wordt vervolgd.     

08-05-2007 om 00:00 geschreven door janny

Zo zei de uil tegen Pipi en dit is nu mijn huis. Hier moet je nu een week blijven!

Pipi keek eens rond. Waar is dan mijn bedje, vroeg hij.
Ja, het is hier niet zo als bij je mama thuis.! We maken wel een bedje van veren voor je en daar kruip je vannacht dan maar in!

Ik vind het niet leuk, zei Pipi boos.
Ja jongetje, als je lief bent dan hoef je hier ook niet meer te komen!  Ik vind mijn nest trouwens wel mooi, zei de uil. Zo, nu ga ik wat te eten zoeken en in de tijd dat ik weg ben  kan jij mooi mijn nest opruimen!
En weg was de uil, o wat was Pipi boos.

Hij ging in een hoekje zitten en dacht ik doe lekker niks, ik wacht gewoon tot de uil terug komt.
Maar wat duurde dat lang en wat kreeg hij een honger.
Zachtjes begon Pipi te huilen. Hij wilde naar huis!
Ik wil hier niet zijn! Het huilen klonk steeds harder.
Opeens hoorde hij een stemmetje.
Wat is hier aan de hand? Een spin keek over het randje van het nest.
Wat doe jij hier?
O, huilde Pipi, de uil heeft mij gevangen genomen en nu moet ik zijn nest opruimen en van alles voor hem doen en eten krijg ik niet! Kunt u mij helpen mevrouw de spin?

Is die uil nu helemaal gek geworden, ik zal je helpen ontsnappen, zei de spin.
Ja, zei Pipi, alstublieft.

Ik ga van spinrag een mooi trapje maken, en daar kan jij dan mee naar beneden klimmen.
Ja goed, zei Pipi, maar het moet wel vlug gaan want misschien blijft de uil nu niet lang meer weg!
En zo ging mevrouw spin haastig aan het werk!
En weldra klom Pipi naar beneden langs een mooi spinnerag.
Precies op tijd want daar kwam de uil al aan vliegen.
Snel, riep de spin, klim op mijn rug  dan loop ik hard weg.!
Zo, zei de uil terwijl hij weer op zijn nest neerstreek, ik hoop dat je mijn nest schoon gemaakt heb, dan kun je mijn eten eens klaarmaken!
Wat is dat nu , hij keek eens goed rond.
Waar ben je kwajongen, kom te voorschijn.
De uil snapte er niets meer van , hij zocht en zocht en vond geen spoor van Pipi.
Eens kijken of hij soms uit het nest gevallen is, maar nee nergens een  Pipi te vinden. 
Ja, zei hij, nu moet ik maar eens goed nadenken... waar zou die dekselse kwajongen  gebleven zijn ?
Dit is echt niet meer leuk, hier kan ik heel boos om worden, bromde hij.

    Wordt vervolgd!

27-04-2007 om 00:00 geschreven door janny

"Help,help", een benauwd roepen om hulp klonk er door het bos!
Wat is dat, dacht de wijze uil, wie roept daar toch om hulp? Hij zat net boven in een boom,  lekker uit te rusten. Hij sloeg zijn vleugels uit, en vloog eens rond om te kijken wat er aan de hand was. Jawel hoor, daar zag hij twee spartelende beentjes uit een holletje steken, met aan de voetjes mooie rode schoentjes. Als dat Pipi weer niet is, dacht de uil.  En vlug vloog hij naar beneden om te kijken wat er aan de hand was. Jawel het was Pipi het peuterkaboutertje, die was weer eens nieuwsgierig geweest. Hij had een holletje ontdekt van een eekhoorn, en zijn nieuwsgierige kopje er in gestoken , en kon er nu niet meer uit.
Mopperend zei de uil:  "Met Pipi is er altijd wat, niets dan kattekwaad".
Vlug riep de uil wat muizen bij elkaar: "Rennen jullie vlug naar het grote kabouterhuis en vraag om hulp voor Pipi".
"Haal mij hier uit klonk het heel zachtjes, ik ben zo bang."
Daar kwam de hulp al aan.
Kabouter Grijsbaard voorop, wat keek hij boos: " Het is steeds dezelfde ondeugd waar we voor moeten komen" riep hij.
Voorzichtig trokken ze aan de beentjes, ze kregen het er warm van. Daar kwam het zwarte gezichtje, z'n rode mutsje nog op, met veel traantjes te voorschijn.
“Wat ben ik blij dat jullie mij eruit gehaald hebben, ik was zo bang, het was zo donker daar!
Ja, zei de uil,  met jou beleven we altijd wat, je moet veel braver zijn.
Ja, snikte pipi, dat wordt ik ook voortaan.
De uil keek hem eens aan, en zei: “Ik heb wat anders bedacht, je moet maar eens wat straf  krijgen.  Je mama vindt het goed, want die weet ook niet goed raad met jou!”
Je gaat voorlopig met mij mee naar het uilennest, sprak de uil.
Nee huilde Pipi nu heel hard , dan kan ik niet meer in het bos spelen.
Dat is precies de bedoeling, je moet maar eens boven in de boom blijven, en naar beneden kijken hoe braaf de andere kabouter kinderen zijn, misschien kun je daar wat van leren, zei kabouter Grijsbaard. En iedereen wist wel als Grijsbaard gesproken had, dan gebeurde het ook zo en daar werd de huilende Pipi op de uil gezet en meegenomen om te leren hoe hij zich moest gaan gedragen!

.

                                           Wordt vervolgd.

16-04-2007 om 00:00 geschreven door janny

Hallo lieve blog-vriendjes en -vriendinnetjes.

In Nederland waar ik woon is een prinsesje geboren en ze heet Ariane, we zijn allemaal heel blij met Prinses Ariane.
 

Van onze mooie stad  Den Haag heeft zij een leuk kado gekregen, een beroemde kunstenares heeft een mooi standbeeld van Jantje gemaakt.

Nu zeggen jullie vast wie is dat Jantje?

Jantje was heel lang geleden een jongetje dat in Den Haag woonde en iedereen in Den Haag kende hem dan ook.

Er is dan ook een liedje van hem gemaakt.  Ik weet niet of jullie dat kennen, maar het gaat zo.

"In Den Haag daar woont een graaf, en zijn zoon heet Jantje.

 Als je vraagt waar woont je pa? Dan wijst hij met zijn handje,

 met zijn vingertje en zijn duim. 
 Op zijn hoed draagt hij een pluim. 
 Aan zijn arm een mandje.
 Dag mijn lieve Jantje."

Vind je dat geen leuk cadeau  voor ons nieuwe  prinsesje ?

                                                                          Groetjes van Jancha.

13-04-2007 om 00:00 geschreven door janny

“Oh, wat moet ik toch hard werken!” zei de Paashaas. Hij probeerde de kruiwagen met grote chocolade paaseieren voor uit te duwen. Die moesten allemaal in de tuinen bij de kinderen thuis verstopt worden. Maar wat ging dat zwaar! In het bos lagen allemaal wortels van bomen. Die groeiden overal heen en daarom ging het ook zo moeilijk. Puffend bleef de paashaas even staan om uit te rusten. Gelukkig, daar zag hij kabouter Witbaard aan komen. Je kon wel aan zijn baard zien dat hij al oud was. “Zal ik je even helpen duwen?” vroeg hij aan de paashaas. “Ja, als je denkt dat je dat nog kan, dan heel graag!” “We proberen het gewoon” zei Witbaard. En samen duwden ze de kruiwagen over de hobbels en wortels in het bos. Maar oh! wat gebeurde er nu? De kruiwagen begon om te vallen. En daar vielen alle eieren er uit. “Kijk eens ze zijn allemaal kapot” huilde de paashaas.”Wat moet ik nu beginnen?” Ja kabouter Witbaard was ook wel geschrokken.”Rustig maar, ik ga even nadenken.” “Ik weet het!” riep hij. “We gaan naar het chocoladevrouwtje”. Hij haalde een klein fluitje uit zijn zak, blies er op, en daar kwamen wel tien kabouters aangehold.”We gaan naar het chocoladevrouwtje” riep Witbaard. ”Alle kapotte eieren oprapen en weer in de kruiwagen doen! Iedereen moet mee helpen”. En zo gingen ze snel op weg naar het vrouwtje. Daar zagen ze het huisje al. Met al dat lawaai kwam het chocoladevrouwtje al naar buiten. Wat zag zij er leuk uit met haar bruine jurkje aan en haar schortje met chocolade spetters, op haar neus een grote lik chocolade. Ze keek naar de huilende paashaas. ”Stil maar hoor, het komt wel weer goed. Maar jullie moeten allemaal helpen”. Ze zette een grote pot witte chocolade op het vuur. En iedereen kreeg een kwast. Zij vertelde hoe ze de eieren weer konden lijmen met warme chocolade. Zo kwamen alle kapotte eieren weer netjes in elkaar. Het ging er vrolijk aan toe met het kaboutervolkje. Ze zongen mooie liedjes en de paashaas zong lachend mee. Eindelijk waren ze klaar.”Nu gaan we met z’n allen de paaseieren verstoppen in de tuinen van de kinderen” zei Witbaard. “Ja,” riep de paashaas “dat is goed. Dan zijn ze nog mooi op tijd”. En zo gebeurde het dat mama op Paasmorgen zei: ”Micha ga eens in de tuin zoeken of de paashaas geweest is“. “Ja, ik ga ook mee”, zei papa. “Kijk eens mama wat een mooie eieren ik vind, met allemaal witte streepjes en wat veel”. Daar ging de telefoon. “Dat is vast Maaike” riep Micha. “Ik heb hele mooie eieren gevonden” riep ze door de telefoon. ”Zal ik ze komen laten zien?“ “ja”, riep Micha “ kom gauw”. Wat een verrassing! Ze hadden dezelfde eieren gevonden, ook met witte streepjes. De Paashaas die zich met de kabouters achter een struik verborgen had keek tevreden toe. Ze zuchtten allemaal diep en zeiden: “Gelukkig het is allemaal toch goed gekomen. Kijk maar eens hoe blij en gelukkig de kinderen zijn!” “Maar wij gaan nu allemaal slapen, want we zijn toch wel een beetje moe geworden” zei Witbaard.

02-04-2007 om 00:00 geschreven door janny

Hallo grote en kleine blogvrienden.

 Ik ga even met vakantie. Maar een Pasen - verhaaltje komt er zeker weer aan!

Wat ik graag zou willen weten, of de kleine vriendjes mijn verhaaltjes leuk vinden?

Ze worden wel bij sommige groepen op school voorgelezen, maar ik zou het leuk

vinden van jullie iets te horen !! groetjes van Jancha.

20-03-2007 om 00:00 geschreven door janny

“Kinderen” zei juffrouw Mieke op school. “Het wordt vandaag een heel spannende dag, eigenlijk is het ook een beetje feest. Micha is astronaut geworden, en komt vanmiddag hier op het schoolplein landen! Dus straks gaan we allemaal naar buiten, we maken een grote kring en we wachten op Micha”. “Ja” riepen de kinderen “dat is leuk”. Ze hoefden niet lang te wachten, want daar hoog aan de hemel verscheen al een klein stipje. En ja wel hoor, het was de raket, met Micha achter het stuur. Met een grote boog kwam hij stil te staan midden op het schoolplein. Wat vonden de kinderen dat mooi. “Micha” riepen ze “wat knap! Ben jij astronaut geworden?” “Ja” lachte Micha “en ik kom Maaike halen. We gaan gezellig even naar de maan”.

Hup,  daar sprong Maaike al in de raket, en Micha snel er achter aan. “Dag” riepen de kinderen “tot ziens en veel plezier!” “Je moet mij wel helpen, Maaike” zei Micha, “het kan wel eens moeilijk worden met wind en regen en wat we misschien nog meer tegenkomen! Als jij nu aan het stuurwiel draait dan ga ik starten”. ”Oké” riep Maaike.  En jawel na wat gebrom daar gingen ze de lucht in. “Het gaat goed” riep Micha “en nu opletten”. “Ja ja” riep Maaike, “daar komt een regenwolk aan”. “Draaien met het wiel” riep Micha, “snel de wind komt er ook aan”. Met veel kabaal plensde de regen op de raket. “De wind, pas op!” “Vooruit” riep Maaike “daar ginds is de maan al”. Voorzichtig probeerde Micha een glijvlucht te maken, en daar landde hij mooi op de maan. “O wat is het hier mooi” riep Maaike, en “kijk we zijn hier niet alleen”. Alle maanmannetjes en vrouwtjes kwamen aan lopen. En kijk ze eens lachen. “Welkom, welkom komen jullie ons bezoeken?” “Ja” riep Micha “we komen jullie de groeten brengen van de mensen die op de aarde wonen. En morgen gaan we weer terug, als jullie het goed vinden”. “Ja dat is goed, maar dan gaan we straks feest vieren!” “Ja dan gaan Maaike en ik een vlag midden op de maan zetten”. En zo gebeurde het!!  

28-02-2007 om 21:22 geschreven door janny

Julica werd wakker. Wat was er ook weer voor leuks vandaag? Ze was jarig, nu wist zij het weer. Vlug kwam zij uit haar bed, en keek even uit het raam. Het sneeuwde. Wat fijn! Nu sneeuwde het ook nog op haar verjaardag. Wat werd alles mooi buiten. Grote zachte vlokken kwamen uit de hemel en vielen in de tuin. De vogels waren druk bezig om nog wat te eten te vinden. Daar hoorde zij haar broertje Axel, die ook wakker geworden was. Daar kwam hij al aangerend. “Jij bent jarig” riep hij. “Vandaag is het feest!” “Ja dat weet ik ook, maar nu moet jij mij eerst feliciteren” zei Julica “dat hoort zo!” Twee dikke plakzoenen kwamen op haar wangen terecht. “Zo dat heb ik nu gedaan” zei Axel. “Ja, maar kijk nu eens naar buiten” zei Julica. Sprakeloos keek Axel naar de mooie witte tuin. “Kijk eens buiten Mama, het sneeuwt en Julica is jarig.” “We weten het, we hebben ook een feestontbijt en een cadeautje. Vanmiddag komt de visite. Vandaag is het de hele dag feest. Maar nu eerst het feest ontbijt.” Mama had Julica’s stoel mooi versierd, en trots ging zij zitten. “Maar nu eerst ook een dikke kus van ons twee. Nu gaan we eten en dan komt het kado” zei Papa. Ja dat vond Axel ook, want zijn dikke buikje rammelde van de honger. Ze lieten zich alles goed smaken. “Straks gaan we naar buiten om een sneeuwpop te maken” zei Papa. Dat vonden ze ook leuk. Eindelijk, daar kwam het cadeau. Voorzichtig droeg Mama het naar binnen. Met grote ogen keek Julica. Wat was dat een groot pak! “Ik hoor wat” zei Axel, en ja nu hoorden ze het allemaal. Mama lachte maar eens. Voorzichtig pakte Julica het cadeau uit. Met stralende ogen keek zij wat daar te voorschijn kwam. Een heel klein poezenkopje keek haar met lieve oogjes aan! “Ach wat lief” zei Axel. Julica kon even niets zeggen. Wat een lief poesje, zo wit als sneeuw. Voorzichtig nam ze het op haar schoot. Tevreden begon het poesje te spinnen. “Mama kijk eens, hij vindt mij ook lief. Ik noem hem Sneeuwvlokje.” “Ja” zei Papa; “hij is nog heel erg klein. We geven hem een mandje en maken een lekker bedje voor hem”. “Ja” riep Axel “en dan gaan we naar buiten de sneeuwpop maken”. En weldra waren ze druk bezig. Papa rolde een hele grote sneeuwbal en Julica een kleinere. “Dat wordt zijn hoofd” zei ze. Axel zocht twee mooie zwarte steentjes voor de ogen. Daar kwam Mama met lekkere chocolademelk, wat was dat smullen! “De sneeuwpop krijgt mijn muts op!” riep Axel. “En opa’s pijp!” riep Julica. “Ik heb nog een wortel, dat is zijn neus” zei mama. En zo gingen ze maar door tot ze het te koud kregen. “Nu gaan we naar binnen” zei Mama. “We kunnen dan zo door het raam naar de sneeuwpop kijken”. Dat wilde Julica ook, want ze verlangde ook weer naar het kleine poesje. Daar kwam de visite al. Julica voelde zich net een prinses, zo veel mooie cadeautjes. En iedereen vond het poesje zo lief! Wat had zij toch een mooi verjaardagfeest. Morgen ging ze naar school om de kinderen allemaal te trakteren en ook alles te vertellen van het feest en zeker van sneeuwvlokje. Toen Papa haar ‘s avonds naar bed bracht sloeg zij haar beiden armen om zijn hals en fluisterde hoe mooi en fijn haar verjaardag was geweest. Ja, Mama en Papa wisten wel hoe zij hun kleine meid gelukkig konden maken! De volgende morgen stonden ze weer vroeg op. Maar wat was dat nu? Buiten was alles weer groen. De sneeuwpop was weg! “Wat jammer” zei Axel, “nu is alles weer gewoon”. Maar toen ze buiten kwamen hoorden ze roepen. “Hallo! Ik zit hierboven in de boom!” Ze keken omhoog. Daar zat de sneeuwpop op een tak. “Ik gooi de muts en pijp naar beneden. Ik ga weer naar sneeuwland. Tot volgend jaar; dan kom ik misschien terug! Tot ziens!”

18-02-2007 om 00:00 geschreven door janny