Inhoud blog
  • HET WEERMANNETJE.
  • VIJF KLEINE KATJES.
  • DE REGEN.
  • Het deftige eten.
  • Fleur en de muisjes.
  • Gelukkig Nieuwjaar.
  • Een beetje onwennig.
  • Naar het bos.
  • De Vogelverschrikkers
  • De winter komt er aan
  • De vogelverschrikkers, deel 2.
  • De vogelverschrikkers.
  • De mooie witte lindelaan.
  • Een dom schaap.
  • Kleine paddestoel.
  • Bruno.
  • Bij een wandeling in een bos.
  • De boswachter.
  • Even was de wereld wit.
  • Ans en Bruno!
  • Wat was Ans dom.
  • Ansje
  • Pinokio
  • Laat kinderen dromen.
  • Ansje
  • Lelijk eendje
  • Fifi het kleine muisje.
  • Lente
  • Het nieuwe zusje
  • Sprookjes.
  • Het onweermonster.
  • Als ik een poesje was.
  • Een mooie Kerst voor iedereen.
  • Paniek bij de zwarte pieten.
  • De tweeling.
  • Hallo ik ben weer in de lucht.
  • Even uit de lucht.
  • Eind goed, al goed.
  • Mariana ontdekt de wereld.
  • Het grote verdriet.
  • De kleine zeemeermin.
  • Jancha gaat op vakantie.
  • Pipi's verjaardag.
  • Pipi heeft een vriendje.
  • Pipi kan ontsnappen.
  • Pipi kan niet braaf zijn.
  • Een les voor Pipi.
  • Een prinsesje.
  • De Paashaas.
  • Hallo grote en kleine blogvrienden.
  • Micha de astronaut.
  • Julica's verjaardag.
  • Het carnaval.
  • Naar het bos
  • Knorrie
  • Gilly het bloemen elfje vervolg 2
  • Gilly het bloemenelfje.
  • De Taart
  • De kinderboerderij
  • Een Kerstverhaal
  • Fijne Kerstdagen.
  • Op reis door het kleurboek
  • Een griepje.
  • Het jongetje Ipo.
  • Sint Nicolaas
  • De toversteen
  • Het ondeugende aapje
  • De pukkelkinderen
  • Jancha op reis.
  • Even kennis maken.
    Foto
    Blog als favoriet !
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.

    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Laatste commentaren
  • Groetjes vanuit bewolkte Noord-Holland (Patje1957)
        op De pukkelkinderen
  • Lieve groetjes van de familie Valerieke (valerieke)
        op De pukkelkinderen
  • email (joke)
        op Fleur en de muisjes.
  • PPSJES EN SOMS OOK WAT ANDERS (georges)
        op Jancha op reis.
  • Welkom op het blog Pip (Pip)
        op Even kennis maken.
  • Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Archief per maand
  • 10-2011
  • 08-2011
  • 07-2011
  • 04-2011
  • 01-2011
  • 08-2010
  • 05-2010
  • 02-2010
  • 12-2009
  • 09-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 02-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 10-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 08-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
  • 04-2007
  • 03-2007
  • 02-2007
  • 01-2007
  • 12-2006
  • 11-2006
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Jancha's verhaaltjes.
    Kinderverhaaltjes
    28-02-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Micha de astronaut.

    “Kinderen” zei juffrouw Mieke op school. “Het wordt vandaag een heel spannende dag, eigenlijk is het ook een beetje feest. Micha is astronaut geworden, en komt vanmiddag hier op het schoolplein landen! Dus straks gaan we allemaal naar buiten, we maken een grote kring en we wachten op Micha”. “Ja” riepen de kinderen “dat is leuk”. Ze hoefden niet lang te wachten, want daar hoog aan de hemel verscheen al een klein stipje. En ja wel hoor, het was de raket, met Micha achter het stuur. Met een grote boog kwam hij stil te staan midden op het schoolplein. Wat vonden de kinderen dat mooi. “Micha” riepen ze “wat knap! Ben jij astronaut geworden?” “Ja” lachte Micha “en ik kom Maaike halen. We gaan gezellig even naar de maan”.

    Hup,  daar sprong Maaike al in de raket, en Micha snel er achter aan. “Dag” riepen de kinderen “tot ziens en veel plezier!” “Je moet mij wel helpen, Maaike” zei Micha, “het kan wel eens moeilijk worden met wind en regen en wat we misschien nog meer tegenkomen! Als jij nu aan het stuurwiel draait dan ga ik starten”. ”Oké” riep Maaike.  En jawel na wat gebrom daar gingen ze de lucht in. “Het gaat goed” riep Micha “en nu opletten”. “Ja ja” riep Maaike, “daar komt een regenwolk aan”. “Draaien met het wiel” riep Micha, “snel de wind komt er ook aan”. Met veel kabaal plensde de regen op de raket. “De wind, pas op!” “Vooruit” riep Maaike “daar ginds is de maan al”. Voorzichtig probeerde Micha een glijvlucht te maken, en daar landde hij mooi op de maan. “O wat is het hier mooi” riep Maaike, en “kijk we zijn hier niet alleen”. Alle maanmannetjes en vrouwtjes kwamen aan lopen. En kijk ze eens lachen. “Welkom, welkom komen jullie ons bezoeken?” “Ja” riep Micha “we komen jullie de groeten brengen van de mensen die op de aarde wonen. En morgen gaan we weer terug, als jullie het goed vinden”. “Ja dat is goed, maar dan gaan we straks feest vieren!” “Ja dan gaan Maaike en ik een vlag midden op de maan zetten”. En zo gebeurde het!!  

     

     

     

     

     

    28-02-2007 om 21:22 geschreven door janny


    >> Reageer (0)
    18-02-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Julica's verjaardag.

    Julica werd wakker. Wat was er ook weer voor leuks vandaag? Ze was jarig, nu wist zij het weer. Vlug kwam zij uit haar bed, en keek even uit het raam. Het sneeuwde. Wat fijn! Nu sneeuwde het ook nog op haar verjaardag. Wat werd alles mooi buiten. Grote zachte vlokken kwamen uit de hemel en vielen in de tuin. De vogels waren druk bezig om nog wat te eten te vinden. Daar hoorde zij haar broertje Axel, die ook wakker geworden was. Daar kwam hij al aangerend. “Jij bent jarig” riep hij. “Vandaag is het feest!” “Ja dat weet ik ook, maar nu moet jij mij eerst feliciteren” zei Julica “dat hoort zo!” Twee dikke plakzoenen kwamen op haar wangen terecht. “Zo dat heb ik nu gedaan” zei Axel. “Ja, maar kijk nu eens naar buiten” zei Julica. Sprakeloos keek Axel naar de mooie witte tuin. “Kijk eens buiten Mama, het sneeuwt en Julica is jarig.” “We weten het, we hebben ook een feestontbijt en een cadeautje. Vanmiddag komt de visite. Vandaag is het de hele dag feest. Maar nu eerst het feest ontbijt.” Mama had Julica’s stoel mooi versierd, en trots ging zij zitten. “Maar nu eerst ook een dikke kus van ons twee. Nu gaan we eten en dan komt het kado” zei Papa. Ja dat vond Axel ook, want zijn dikke buikje rammelde van de honger. Ze lieten zich alles goed smaken. “Straks gaan we naar buiten om een sneeuwpop te maken” zei Papa. Dat vonden ze ook leuk. Eindelijk, daar kwam het cadeau. Voorzichtig droeg Mama het naar binnen. Met grote ogen keek Julica. Wat was dat een groot pak! “Ik hoor wat” zei Axel, en ja nu hoorden ze het allemaal. Mama lachte maar eens. Voorzichtig pakte Julica het cadeau uit. Met stralende ogen keek zij wat daar te voorschijn kwam. Een heel klein poezenkopje keek haar met lieve oogjes aan! “Ach wat lief” zei Axel. Julica kon even niets zeggen. Wat een lief poesje, zo wit als sneeuw. Voorzichtig nam ze het op haar schoot. Tevreden begon het poesje te spinnen. “Mama kijk eens, hij vindt mij ook lief. Ik noem hem Sneeuwvlokje.” “Ja” zei Papa; “hij is nog heel erg klein. We geven hem een mandje en maken een lekker bedje voor hem”. “Ja” riep Axel “en dan gaan we naar buiten de sneeuwpop maken”. En weldra waren ze druk bezig. Papa rolde een hele grote sneeuwbal en Julica een kleinere. “Dat wordt zijn hoofd” zei ze. Axel zocht twee mooie zwarte steentjes voor de ogen. Daar kwam Mama met lekkere chocolademelk, wat was dat smullen! “De sneeuwpop krijgt mijn muts op!” riep Axel. “En opa’s pijp!” riep Julica. “Ik heb nog een wortel, dat is zijn neus” zei mama. En zo gingen ze maar door tot ze het te koud kregen. “Nu gaan we naar binnen” zei Mama. “We kunnen dan zo door het raam naar de sneeuwpop kijken”. Dat wilde Julica ook, want ze verlangde ook weer naar het kleine poesje. Daar kwam de visite al. Julica voelde zich net een prinses, zo veel mooie cadeautjes. En iedereen vond het poesje zo lief! Wat had zij toch een mooi verjaardagfeest. Morgen ging ze naar school om de kinderen allemaal te trakteren en ook alles te vertellen van het feest en zeker van sneeuwvlokje. Toen Papa haar ‘s avonds naar bed bracht sloeg zij haar beiden armen om zijn hals en fluisterde hoe mooi en fijn haar verjaardag was geweest. Ja, Mama en Papa wisten wel hoe zij hun kleine meid gelukkig konden maken! De volgende morgen stonden ze weer vroeg op. Maar wat was dat nu? Buiten was alles weer groen. De sneeuwpop was weg! “Wat jammer” zei Axel, “nu is alles weer gewoon”. Maar toen ze buiten kwamen hoorden ze roepen. “Hallo! Ik zit hierboven in de boom!” Ze keken omhoog. Daar zat de sneeuwpop op een tak. “Ik gooi de muts en pijp naar beneden. Ik ga weer naar sneeuwland. Tot volgend jaar; dan kom ik misschien terug! Tot ziens!”

    18-02-2007 om 00:00 geschreven door janny


    >> Reageer (1)
    12-02-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het carnaval.

    Het kleine tijgertje cheeta was met zijn vriendje het vosje aan het spelen in het bos. “Jullie mogen niet ver weg gaan” waarschuwden hun moeders. “Wat gaan we doen?” vroeg cheeta. “Ja” zei Jappie het vosje dat eigenlijk altijd een beetje ondeugend was, “ik wil wel eens iets spannends doen. Weet jij eigenlijk wat carnaval is?” “Nee, dat weet ik niet zo goed” zei cheeta. “Ik wil dat wel eens zien” zei Jappie. “Maar we mogen niet zo ver weg gaan, dat weet je toch. Ik durf dat niet” bibberde het tijgertje. “Ach, doe niet zo flauw, we gaan niet zo ver en ik weet waar het is!” Het vosje liep al weg. “Kom nu, anders zijn we te laat.” En zo gingen die twee op weg naar het carnaval. Al snel waren ze het bos uit en kwamen ze in de buurt van de huizen. Daar hoorden ze mensen aan komen. Vlug kropen ze achter een boom en keken voorzichtig wie dat waren. “Ik geloof dat er ook een ander soort tijger bij is” fluisterde Jappie. “Ik ga eens even wat vragen”. Dapper liep hij naar de mensen toe. “Hallo, ik ben Jappie het vosje en daar achter de boom staat cheeta het tijgertje. Ben jij soms ook een tijger?” vroeg hij aan het jongentje. “Nee, ik ben Micha en dit mooie tijger pak heeft mijn mama voor mij gemaakt. Wij gaan naar de carnaval”. “Daar willen wij ook naar toe, mogen wij met jullie mee?” “Jullie kunnen zo niet mee. Maar weet je wat?” zei de moeder van Micha “als het kleine tijgertje nu bij Micha onder zijn trui kruipt, dan kom jij bij mij.” Ja, dat wilde Jappie wel want hij had het wel heel koud gekregen. En vlug riep hij Cheeta die bang keek en bibberde van de kou. “Kom maar” zei Micha “dan krijg je het lekker warm.” Hij tilde het kleine tijgertje op en stopte hem lekker warm onder zijn jas. Nieuwsgierig staken die twee hun kleine kopjes soms uit de jassen. Daar kwamen ze bij de optocht aan. Maar wat was dat een lawaai! Maar wat was het mooi! Ze konden niet genoeg kijken zo veel zagen ze. Wat waren de mensen allemaal vrolijk! Er werd gezongen en gesprongen. Zo iets hadden ze nog nooit gezien. Iedereen was verkleed. Ze zagen prinsen en prinsessen. Een clown rollebolde over de straat en trok een lange neus, wat moesten ze allemaal lachen. Lekkere snoepjes en chocola werd er gestrooid. Ze  werden moe van het kijken. Eindelijk was de optocht voorbij. “Nu moeten jullie weer naar het bos terug” zei Micha. “Wij brengen jullie een stuk op weg.” Opeens dachten ze er aan dat ze helemaal niet zo ver weg mochten! In het bos aangekomen riepen ze snel: “Dag! Bedankt.” Vlug renden ze naar huis! Daar stonden de moeders al, wat waren die boos! Ze hadden overal gezocht. Voor straf mochten ze niet meer buiten spelen. Dat vonden ze heel erg. Ze wisten wel dat ze erg ondeugend geweest waren maar dat het gelukkig goed afgelopen was. Maar nooit vergaten ze het carnaval. Maar ze zouden het nooit meer doen toen ze hoorden wat er allemaal had kunnen gebeuren. Dat wisten ze wel heel zeker!

    12-02-2007 om 19:16 geschreven door janny


    >> Reageer (1)
    02-02-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Naar het bos

    “Vandaag komt Oma  op jou passen, want Mama en Papa moeten vandaag weg.” “Leuk” zei Micha,  want hij wist wel dat als Oma kwam er altijd iets te beleven was. “Zo” zei Oma “wat zullen we vandaag eens gaan doen? Heb je zin om naar het bos te gaan?” “Ja hoor, dat gaan we doen” zei Micha. En zo liepen ze later in het bos. “Kijk wat een mooie bomen” vond Oma. “Ik ga takken zoeken en die neem ik dan mee naar huis” en vrolijk rende Micha weg. “Niet zo hard lopen!” riep Oma “Straks val je nog!” Hopla, daar was het al gebeurd. Het deed wel een beetje pijn. Maar wat was dat nu? Micha keek nog eens goed: een kabouterhuisje. Oma keek ook heel verbaasd. Zo iets had ze ook nog nooit gezien. Daar ging het deurtje open. Een heel klein kaboutervrouwtje kwam naar buiten. “Hallo” zei ze “komen jullie een kopje thee drinken?” “Dat kan toch niet” zei Micha. “We zijn veel te groot!” “O, daar weet ik wel wat op. We roepen gewoon de toverfee”. Oeps! Daar stond opeens een toverfee. “Kan ik iets voor jullie doen? O, ik zie het al. Jullie willen graag een poosje  klein zijn? Dat kan hoor, maar als jullie straks weer op de bank zitten zijn jullie weer groot!” Ze zwaaide even met haar gouden toverstokje en tot hun verbazing waren ze op eens klein. “Komen jullie nu thee drinken en naar mijn baby kijken?” vroeg het vrouwtje. Ze gingen door het kleine deurtje naar binnen, daar stond een klein wiegje met een piepkleine baby er in. “Wat een liefje!” vonden ze. “Ja” zei het vrouwtje trots “Het is een jongetje en hij heet Pipi”. Gezellig dronken ze thee met lekkere kabouterkoekjes en limonade. “We moeten weer naar huis” riep Oma “anders zijn we te laat”. “Hoe moeten we daar nu zo snel komen?” “Kom maar we roepen de toverfee weer. Die helpt jullie wel” zei het kleine vrouwtje. Het was zo, daar was de toverfee weer. Nog een keer werd er met het toverstafje gezwaaid en daar kwam een mooie witte gans aan vliegen. “Gaan jullie maar op zijn rug zitten, dan brengt hij jullie naar huis”. Vlug klom Micha op zijn rug. “Kom maar achter mij zitten Oma”. Met een klein aanloopje vloog de gans de lucht in. “Help” riep Oma “straks val ik er af”. “Niet bang zijn Oma, je moet mij goed vasthouden”. “Ja, dat doe ik ook” riep ze angstig. “Kijk Oma, daar beneden staat mijn school en daar zie je ons huis al!” En met een mooie zwaai  kwam de gans weer op de grond terecht en stonden ze voor de deur. “Heel hartelijk bedankt lieve gans”. Nu nog vlug naar binnen. “Klim op mijn rug Oma, dan kun je door de brievenbus naar binnen”. Met een klein gilletje en bibberend sprong Oma weer in de gang. Handig klom Micha ook door de brievenbus en even later zaten ze samen weer op de bank. “Wat ben ik moe geworden” zei Oma. “Ik ook” zei Micha. “We gaan even slapen” en zo vonden Papa en Mama hen. Oma werd wakker, keek eens naar Micha en zei: “Zijn jullie er al? Ik geloof dat ik gedroomd heb”. “Ja” zei Micha die ook wakker geworden was. “Ik ook. Ik droomde dat ik klein geworden was”. “Wat gek” zei Oma “dat heb ik ook gedroomd”. Het was in ieder geval een heel leuke droom vonden ze alle twee. “Dan gaan we nu maar eens thee drinken” zei mama. “Ja laten we dat nog maar eens doen” zei Oma. 

    02-02-2007 om 23:36 geschreven door janny


    >> Reageer (0)
    26-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Knorrie

    “Juf, mag ik even iets vertellen?” vroeg Eva, het kleine gezichtje rood van plezier. Het was het verteluurtje op school en ieder kind mocht iets vertellen wat het meegemaakt had. “Kinderen stil”,  zei de juffrouw “nu is Eva aan de beurt om ons iets te vertellen”. Weldra was het stil in de klas. “Wij hebben een baby” vertelde Eva stralend, “het is een  meisje”. “O” zei de juf “dan heb je er een zusje bij, wat leuk!” “Nee,” zei Eva “het is geen kindje maar een hangbuikzwijntje. En ze heet Knorrie.” Alle kinderen keken naar Eva. “Mijn mama heeft haar gisteren gehaald”, vertelde Eva trots. “En weten jullie waar ze slaapt? In de wieg waar ik als baby in gelegen heb”. Verbaasd keken de kinderen haar aan. Dit kon toch niet? Eigenlijk waren ze een beetje jaloers op Eva. Een hondje of een poesje, ja dat vonden ze ook leuk, maar een hangbuikzwijntje, dat wilden ze ook wel. Ja, Eva wist wel dat ze iets leuks vertelde. Het kleine mondje stond niet stil. “Hij is bruin en heel erg lief, en mama zegt dat ik hem later van alles kan leren, net als bij een hondje”. Juf moest er wel om lachen. “Weet je wat, Eva kan aan haar mama vragen of jullie mogen komen kijken”. “Ja” zei Eva blij, “dat mag best, en dan krijgen jullie beschuit met muisjes, dat hoort zo als er een baby is gekomen”. “Ja” riepen de kinderen “dat doen we!” Vrolijk danste Eva na schooltijd naar huis. Ze wilde vlug naar Knorrie. “Wat ben je snel thuis” zei mama. “Het was zo leuk op school mama.” zei Eva. “Ik heb verteld van onze baby en nu willen alle kinderen komen kijken, mag dat?” “Ja hoor, dat is best leuk” zei mama. “Ik wil nu graag naar Knorrie kijken” zei Eva “mag dat?”  “Ja, ze heeft net haar flesje gehad”. En daar lag Knorrie in de wieg, het kleine kopje net  boven het dekentje uit. Met slimme oogjes keek ze naar Eva. Net of ze dacht: “Ik ben wel een varkentje, maar ik lig toch lekker in jouw wiegje”. “Kom maar”, zei Eva en probeerde Knorrie uit de wieg te pakken. Luid protesteerde Knorrie. Zij lag net zo lekker. Ik denk dat ze het niet wil. “Wacht maar” zei mama. “Ze is een beetje te zwaar voor jou”. Knorrend vond de kleine deugniet het toen goed. En daar waggelde Knorrie al door de kamer. Lachend keek Eva naar het ondeugende snoetje, het kleine bruine lijfje dik en rond met een piepklein staartje. “Knorrie” zei Eva “alle kinderen uit de klas komen naar je kijken”. “Wat leuk” knorde Knorrie. “Dan ga ik op mijn mooist in mijn wieg liggen”, en van plezier probeerde ze op twee pootjes te gaan staan. Ze rolde helemaal om, want dat kon ze nog niet. Wat moest Eva lachen! Boos keek het domme varkentje, want ze wilde niet dat er om haar gelachen werd. “Kom maar bij mij zitten. Ik geef je nog wat te drinken.” Dat wilde Knorrie wel en  smakkend dronk ze uit het flesje, haar oogjes vielen er bij dicht en ook die van Eva. En zo lagen die twee daar samen te slapen. Eva droomde dat ze op de rug van  Knorrie naar school ging en overal met haar naar toe ging, zelfs naar Oma en Opa. En die woonden toch ver weg, maar met Knorrie kon alles!  Knorrie droomde van het heerlijke eten dat ze iedere dag kreeg. Wat zij vooral graag wilde was gauw groot zijn. Zachtjes knorrend smakte ze in haar slaap en dacht  aan een heerlijke wortel  De andere dag was het groot feest. De kinderen van school kwamen kijken en zelfs juf was meegekomen..Eva had haar mooiste jurkje aan en liep trots beschuit met roze muisjes te trakteren want dat hoort zo als er een meisje geboren is zei mama.

    26-01-2007 om 00:00 geschreven door janny


    >> Reageer (0)
    18-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gilly het bloemen elfje vervolg 2

    a.   “Vandaag is het mooi weer, ik ga eens wat in mijn tuintje  werken” dacht vrouwtje Bellefleur. Iedereen noemde haar zo, omdat zij van die mooie rode  wangetjes had. Zachtjes zingend liep zij haar tuintje in. Maar wat zag zij daar? Tussen haar bloemen lag iemand te slapen! Vlug liep ze wat dichterbij. Wat een lief meisje. Maar wat was ze dun gekleed! Het meisje werd wakker, en keek verbaasd naar vrouwtje Bellefleur. “Ik ben Gilly en ik geloof dat ik een echt meisje ben”. “Ja, dat ben je zeker, maar hoe kom je hier in de tuin?” Gilly vertelde alles over haar wens. Vol verbazing zat vrouwtje Bellefleur te luisteren. Aan het eind van het verhaal zei ze:  “Ja, je mag het gerust hier proberen. Ik hoop dat je het net zo leuk gaat vinden, als je gedroomd hebt. We gaan nu eerst naar binnen. Want het is, denk ik, wel een beetje te koud in dat dunne jurkje! We gaan vanmiddag eerst maar naar de winkel om een warm jurkje voor je te kopen”. “Maar deze is toch mooi? Die hebben de zijderupsen voor mij gemaakt”. “Nee, dat moet gebeuren. Maar eerst gaan we pap eten”. “Wat is dat?” dacht Gilly en toen het bordje voor haar stond dacht ze: “Ik lust dat niet”. Met weemoed dacht ze aan de lekkere hapjes met honing, die de kabouters altijd voor haar klaar maakten. Maar dapper slikte zij de pap door. “We gaan nu met de bus naar de winkel” zei vrouwtje Bellefleur. Wat was Gilly bang, al dat lawaai en die vele mensen. In de winkel aangekomen zocht vrouwtje Bellefleur een warm jurkje uit. “Ga dit maar eens aanpassen.” “Ik geloof dat ik dit niet wil, het prikt zo” zei Gilly. “Ja, daar moet je aan wennen. We gaan ook nog schoenen kopen”. Maar oh! toen ze uit de schoenenwinkel kwamen. Gilly kon wel huilen van de pijn aan haar voetjes. “Ik kan er niet op lopen!” riep ze. “Toch maar goed proberen kind” zei vrouwtje Bellefleur “want morgen moet je er mee naar school”. “Waarom?” vroeg Gilly, “Ik kan toch in de tuin spelen?” “Nee, alle kinderen moeten naar school, dat hoort zo”. “Ook dat nog” dacht Gilly. Thuis gekomen zei vrouwtje Bellefleur: “Ik denk dat je nu het beste naar bed akunt gaan, dan ben je morgen goed uitgerust voor de school!” Toen zij het bedje zag kreeg ze traantjes in haar ogen. Wat verlangde zij naar haar bloemen bedje! Ze dacht aan de kabouters en aan de andere elfjes. Snikkend lag ze in het bedje. Vrouwtje Bellefleur hoorde ook alles aan, maar kon er niet veel aan veranderen. Eigenlijk wist ze wel dat het zo zou gaan. .En ze ging ook maar naar bed. Maar in de bloementuin hadden de kabouters het allemaal gehoord. Ze waren zelf ook heel verdrietig dat Gilly er niet meer was. Vlug gingen ze naar Grijsbaard, die er ook alles van wist. “We zullen alles maar weer maken zo als het was” zei hij. Toen Gilly de andere morgen wakker werd keek ze dan ook heel verbaasd. Ze lag weer in haar bloemenbedje. En ze had haar zijden jurkje weer aan. Wat was ze gelukkig. Vrolijk vloog ze weer van bloem naar bloem. De kabouters keken blij en lachten naar haar. Toen ze kabouter Grijsbaard zag dacht ze: “Wat is hij lief voor mij!” Ze bedankte hem. En Grijsbaard zei: “Gilly, een elfje hoort niet in de mensenwereld en kinderen horen niet in de elfjeswereld”. “Ik weet dat nu lieve Grijsbaard. Ik zal er ook nooit meer aan denken. Ik blijf heerlijk bij de bloemen” zei Gilly.

    18-01-2007 om 13:04 geschreven door janny


    >> Reageer (0)
    11-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gilly het bloemenelfje.

    Gilly het bloemenelfje.    Gilly was een echt bloemenelfje. Ze vloog van bloem naar bloem. Alle kabouters hielden van haar. Ze zag er ook zo lief uit. Haar mooie elfjeshaar glansde als goud. Haar gezichtje leek op een bloem. Haar oogjes waren zo blauw als vergeetmijnietjes. Ze lachte altijd en als ze iemand kon helpen deed zij dat graag. Haar lievelingsbloem was de narcis. Als zij daar ‘s avonds in vloog had ze een heerlijk kamertje voor zichzelf. Een zacht bedje was altijd klaar. De wind wiegde haar zachtjes in slaap. ‘s Morgens ging ze graag op een paddestoel zitten om wat na te denken. Dan trok ze wel eens een diepe rimpel in haar voorhoofd. Steeds moest ze eraan denken dat ze toch zo graag een mensenkind wilde zijn. De kabouters vonden haar soms de laatste tijd wat treurig. Op een dag zat ze weer op de paddestoel na te denken toen zij opeens iemand om hulp hoorde roepen. Vlug ging ze kijken wat dat was. Daar zag ze het al. De oude kabouter Grijsbaard was gevallen. “Wacht, ik kom u helpen” riep ze. “Waar heeft u pijn?”  Â“Mijn been” steunde Grijsbaard. Voorzichtig hielp zij hem om te gaan staan. “Leunt u maar op mij, dan breng ik u thuis”. Het duurde lang voordat ze daar aankwamen. Twee vogels die alles gezien hadden, waren vlug naar het kaboutervrouwtje van Grijsbaard gevlogen. Die zette snel een grote stoel buiten, zodat hij vlug kon gaan zitten. Het laatste stuk kwamen er veel kabouters aanlopen om ook mee te helpen en weldra zat Grijsbaard op de stoel met zijn beentje omhoog. Dat moest van de kabouterdokter, die snel was komen kijken. Toen hij zo een tijdje gezeten had en een drankje voor de pijn had gekregen riep Grijsbaard Gilly bij zich. “Lieve Gilly” zei hij, “je heb mij zo goed geholpen en ik weet waar jij altijd van zit te dromen. Ik moet nu eerst goed uitrusten en misschien kan ik dan iets aan je droom doen”. “Ik heb het heel graag voor u gedaan” zei Gilly. “Dat weet ik wel” zei Grijsbaard “maar toch wil ik als dank iets voor je doen. Ga nu naar je mooie bloemen kamertje om te slapen en wacht alles rustig af”. En dat deed Gilly want ze was ook wel een beetje moe.   Wordt vervolgd.

    11-01-2007 om 10:59 geschreven door janny


    >> Reageer (0)
    03-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De Taart
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    “Micha,” zei Mama “we krijgen vandaag visite. Oma komt met Charlotte en Erik. We gaan een lekkere taart kopen en jij mag hem uitzoeken.” “Wat fijn!” riep Micha. “En krijgen we dan ook lekker drinken?” “Ja hoor,” zei mama “dat gaan we allemaal kopen.” En zo gingen ze samen op weg, naar de winkels. Daar kwamen ze bij de bakker aan. Wat stonden er mooie taarten in de etalage en wat zagen ze er lekker uit! Daar zag Micha een hele mooie, met aardbeien en slagroom er op. “Die kopen we” zei mama. Voorzichtig droegen ze hem naar huis. Nu gaan we onze mooie kleren aan doen, want ze kunnen zo komen. Een half uurtje later ging de bel. Micha ging vlug open doen. “Mama dat is Maaike. Mag zij ook blijven?“ “Ja hoor, dat is gezellig” zei Papa. En al vlug kwamen Oma, Charlotte en Erik ook. “Nu moeten jullie ook eerst netjes gedag zeggen kinderen”. Maaike werd er verlegen van. “Kom maar met mij mee, dan gaan we samen” zei Micha. Mama had al koffie gezet, en voor Maaike en Micha lekkere limonade ingeschonken. Daar kwam Mama met de taart binnen. Wat vonden ze de taart er allemaal lekker uit zien! “Ik zal eens een mooie punt voor Oma snijden. Die is de oudste, dus die krijgt het eerst”. Maar wat was dat nu? De taart vloog zo van de taartschaal bij Oma op schoot. “Mijn nieuwe jurk!” riep Oma “Kijk nu toch eens wat een vlekken”. “We gaan dat zo weer schoonmaken. We zetten de taart weer netjes op tafel en proberen het nog eens” zei Papa en nu zal ik eens een punt snijden”. Even ging het goed maar opeens: hopla! Daar vloog de taart weer en kwam boven op het hoofd van Charlotte terecht. “Kijk nu mijn haar eens” riep Charlotte. De slagroom liep langs haar neus. “Wat is dat toch?” zei Papa. Hij pakte de taart en zette hem weer neer. “Nu zal ik het eens voorzichtig proberen” zei Oma. Heel langzaam probeerde ze het. Daar vloog de taart weer, zo langs Erik. “Ik krijg hem wel” dacht die en probeerde de taart te pakken. Maar de taart vloog uit zichzelf weer op de tafel. Maaike en Micha keken elkaar aan en moesten toen zó lachen. Weldra lachte iedereen mee. “Maar ik breng de taart toch maar naar de keuken,” zei Papa “want dit is zo geen doen. We nemen maar een koekje bij de koffie.” Maaike en Micha wilden toch wel een likje van de taart nemen. Samen gingen ze naar de keuken. Toen hoorden ze opeens: “Psst! Hallo jullie twee!” Ze keken elkaar aan. “Dat is de taart” zei Maaike. “Wat is er?” vroeg Micha. “Kan jij praten?” “Ja, ik ben geen echte taart en ik wil niet dat jullie in mij snijden”. “Wat wil je dan?” “Ik wil terug naar de winkel”.”Goed” zei Micha “maar dan willen we wel wat van je slagroom likken en een aardbei eten”. “Vooruit dan maar,” zei de taart “maar morgen wil ik weer naar de winkel. Dan kan de bakker mij weer mooi maken en ga ik weer in de etalage”. De volgende dag gingen ze de taart terug brengen naar de bakker. “O gelukkig, daar zijn jullie!” riep de bakkersvrouw. “Ik heb de verkeerde taart verkocht. Deze hoort in de etalage. Jullie mogen een andere uitzoeken”. Dat deden ze dan ook graag! Een paar dagen later stond de aardbeientaart weer in de etalage te pronken.

    03-01-2007 om 00:00 geschreven door janny


    >> Reageer (0)
    27-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De kinderboerderij

    Het was een beetje onrustig op de kinderboerderij. De dieren deden niets dan mopperen. “Wat doet de pauw toch weer vervelend, het wordt zo ongezellig” zei het konijn. De pauw liep rustig rond, als of de boerderij alleen van hem was. “Allemaal opzij! Ik ben hier de mooiste en ik moet goed kunnen lopen. Ik wil mijn staart laten zien. Kijk mij eens mooi zijn!” en nuffig liep zij met haar neus in de wind. “Het wordt hier met de dag erger” bromde het hangbuikzwijntje, “Ik ga naar mijn eigen hok, daar komt ze in ieder geval niet”. Iedereen ging maar uit de weg want de pauw deed zo lelijk. Alle dieren wilden niet meer in haar buurt komen. “Zo” dacht de pauw, “nu heb ik alles voor mij alleen”! Dat kan zo niet goed gaan, dacht de uil. En daar kreeg hij al vlug gelijk in. Op een morgen liepen de dieren fijn op de boerderij rond. “Wat is het vandaag gezellig” zei de geit. “Kom maar kleintjes, jullie mogen vandaag lekker spelen”. Op eens vroeg Knorretje: “Waar is de pauw?” Niemand die het wist. “Ik ga wel even zoeken” zei het varkentje. Nee laat dat nu maar. We kunnen hier net zo fijn lopen”. “Nee,” zei Knorretje “ik ben toch wel wat ongerust, ik ga kijken”. En jawel, daar vond hij de pauw in een donker hoekje. “Ga weg” zei die. “Ik kan niet meer rond lopen. Er is iets ergs gebeurd. Ik ben lelijk geworden. Een stuk van mijn staart is afgebroken” huilde ze. Ja dat vond Knorretje wel zielig. “Laat mij dan eens kijken”. “Nee” zei de pauw, “het is veel te erg. Wat moet ik nu toch beginnen?” “Gewoon gaan lopen” vond Knorretje. “Jij heb makkelijk praten, jij bent toch lelijk” zei de pauw. “Maar ik ben wel lief” zei knorretje “want de kinderen aaien mij altijd. Een wilde mij zelfs mee naar huis nemen!” “Ja,” zei de pauw “van mij zijn ze altijd bang, en dat vind ik ook niet leuk”. “Kom, ga mee” zei Knorretje “en wordt eens wat liever!”. “Zou dat nog kunnen?” “Ja hoor,” zei Knorretje “natuurlijk”. Vooruit dan maar, dacht de pauw. En zo liep Knorretje met de pauw, de staart niet meer zo mooi, in de boerderij rond. Ja, de dieren keken wel, maar ze vonden de pauw ineens zo lief kijken. En de staart daar keken ze niet naar Ze waren blij dat het weer zo gezellig was. Iedereen werd er blij van! Ja, ja, knikte de uil, zo is het veel beter!

    27-12-2006 om 00:00 geschreven door janny


    >> Reageer (0)
    21-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een Kerstverhaal

    In het verre Lapland was het erg koud. Het sneeuwde en het waaide hard. In zijn kleine huisje keek de kerstman verdrietig naar buiten. Hij zuchtte diep, liep maar weer eens naar zijn stoeltje en pakte het grote boek. Hij bladerde er in en werd steeds verdrietiger. Hij wilde zo graag naar alle kinderen. Hij wist echt niet hoe dat gebeuren moest. Zo veel sneeuw, wel een meter hoog! De kadootjes moesten toch naar de kinderen die zaten te wachten. Hij kon zich het verdriet als ze niets kregen voorstellen. Treurig ging hij naar bed. De rendieren in het bos hadden wel gezien dat het niet zo goed ging met de kerstman. Zij begrepen wel dat het pakjes rond brengen zo niet ging. “Weet je wat?” zei het grootste rendier “We gaan een vergadering houden”. “Wat is dat?” vroegen de kleine dieren. “Ja, dat zal ik vertellen. We gaan allemaal naar een open plaats in het bos. Dan gaan we praten hoe we de kerstman kunnen helpen. Dat heet dan vergaderen.” Ja, dat wilden ze allemaal wel. Want iedereen hield van de Kerstman. En zo gebeurde het ook die nacht. Wat een drukte was dat, al die rendieren bij elkaar. Iedereen riep wat ze wilden gaan doen. “Stilte!” riep het grootste rendier. “Zo kan dat niet. We gaan vragen of de toverreus ons kan helpen.” Bom, bom, stampte de reus. “Ik heb gehoord dat jullie mij nodig hebben. Daar ben ik dan. Ik heb ook al iets bedacht. We gaan een hele grote slee maken. Iedereen moet mee helpen. Het wordt geen gewone slee, maar een die kan vliegen. Dit wordt een verassing voor de Kerstman. We halen zachtjes alle kadootjes uit zijn huis. Die doen we dan in de slee en als het klaar is zetten we hem voor zijn raam! De verrassing is ook dat de rendieren voor één keer kunnen vliegen. We moeten alles heel stil doen, zo dat de kerstman niets hoort”. Na hard werken: daar stond hij dan! Een prachtige slee vol met kadootjes. De rendieren mooi opgepoetst er voor. In het huisje werd de Kerstman wakker. Hij liep naar het raam. Nee maar, wat zag hij daar? Hij kon zijn ogen niet geloven! Een slee vol met kadootjes. “We hebben ook voor de grote mensen wat. Die vergeten we echt niet” zei de reus. “Ja kom maar even kijken Kerstman, je kan met de slee en rendieren gaan vliegen. Dit is onze verrassing voor je”. “Lieve vrienden, wat ben ik daar blij mee. Ik heb er tranen van in mijn ogen. Maar als jullie het goed vinden ga ik nu snel aan mijn reis beginnen. Bedankt allemaal!” Vlug liep de Kerstman naar binnen. Hij trok zijn mooiste jas aan, kamde zijn mooie witte baard en zette zijn muts op. Iedereen moest toch lachen, zo snel zat de Kerstman op de slee en hop, hop, daar vloog hij door de lucht. Op weg naar de kinderen. Vrolijk lachend zwaaide hij naar iedereen die hem nakeek. En zo kreeg iedereen nog op Kerstmorgen zijn kadootje!

    21-12-2006 om 00:00 geschreven door janny


    >> Reageer (0)
    18-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Fijne Kerstdagen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    18-12-2006 om 15:46 geschreven door janny


    >> Reageer (0)
    15-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Op reis door het kleurboek

    “Mama, kijk eens wat ik gekregen heb van oma!” “Wat leuk, een verrekijker. Als je daar door kijkt wordt alles veel groter”. Vlug pakte Micha zijn kleurboek uit de kast. Hij keek door de verrekijker in zijn kleurboek. Ja, het was zo. De olifant die hij gisteren gekleurd had, was nu een reuzenolifant. Maar wat was dat nu? Zijn slurf ging omhoog en luid trompetterde hij. Toen lachte de olifant en riep hard: “Ga je mee op reis Micha?” “Ja dat vind ik wel leuk. Maar ik moet zo eten denk ik.” “Mama, kan ik nog even op reis?” “Ja dat kan nog wel, als je maar niet zo erg ver weg gaat!” “Oké” riep Micha. De olifant zette hem met zijn slurf op zijn rug. Zijn verrekijker had hij meegenomen. “Eens even kijken hoor, Ollie!” riep hij. Daar kwam de leeuw aan. “Mag ik ook mee?” “Ja hoor, achter aansluiten!” riep Micha vrolijk. “En wij?” riepen twee apen “mogen wij ook mee?” “Als jullie mee willen en niet vervelend zijn kan dat” bromde Ollie. En zo liepen ze vrolijk door. “Ik krijg dorst” zei de leeuw. “Dat komt goed uit” zei Micha “daar staat een sinaasappelboom”. “Ik zal met mijn slurf proberen er wat vruchten af te schudden” zei Ollie. En ja wel hoor, daar regende het sinaasappels! Die lieten zij zich goed smaken, en al vlug hadden ze geen dorst meer. “Ik heb eigenlijk ook een beetje honger” zei Micha. “Geen nood hoor” zei Ollie “daar staat een bananenboom. Kom apen gaan jullie eens vlug in de boom en pluk wat bananen voor ons”. Dat hoefde hij geen twee keer te zeggen. Luid lachend klommen ze in de boom en ondeugend gooiden ze de bananen op de leeuw zijn kop. “Rustig jullie” bromde Ollie. “Kom wij gaan eens even op ons gemak eten”. “Help! Help!” klonk er op eens. Daar stond een giraf. “Helpen jullie mij? Ik krijg mijn nek niet meer uit de knoop”. “Jij ook met je lange nek, kom hier. Dat maken we wel even in orde. Micha help even!” Zo losten ze met zijn allen dat probleem weer op. “Hè” zei de giraf “wat een opluchting. Mijn nek zit weer goed en ik kan alles weer goed zien”. “O!” riep Micha “ik moet naar huis. Ik hoor mijn moeder roepen”. Ja, nu hoorden zij het allemaal. “Micha kom je eten, anders word je eten koud”. “Dag dieren”. “Ik kom mam. Morgen ga ik verder op reis”. En netjes deed hij zijn kleurboek dicht en samen met de verrekijker ging alles mooi de kast in. Hij was er heel zuinig op, want dat had hij oma beloofd.

    15-12-2006 om 00:00 geschreven door janny


    >> Reageer (0)
    04-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een griepje.

    Micha kwam `s morgens uit bed. O wat moest hij niesen en hoesten! hij had ook een beetje hoofdpijn. “Ach” zei mama, “wat ben je verkouden. Je heb denk ik een griep. Je moet vandaag maar in bed blijven. Ik ga je eerst eens even wassen en dan een schone pyjama aan en dan krijg je een pilletje.” Ja, dat wilde Micha wel want hij voelde zich niet zo prettig. “Zo” zei Mama “dat is gebeurd. Nu ga ik een lekker ontbijtje voor je maken en dat breng ik dan bij jou op bed.” Ja dat vond Micha wel leuk. Hij werd door mama fijn verwend en het smaakte Micha dan ook heerlijk. “Ik vind jou heel lief, Mama” zei hij en rolde zich lekker in zijn dekentje. Daar vielen zijn oogjes al dicht. En hij droomde: opeens begon het hobbelpaard dat hij als klein jongetje van opa had gekregen, te praten. “Wat doe jij in bed Micha?” “Ik heb een beetje de griep” zei Micha. “Dat heb ik ook” zei het hobbelpaard. “Dat kan niet” zei Micha, “Jij bent geen kind”. “Een klein beetje dan; je weet toch dat ik Suzie heet en geen paard ben”. Ja dat was wel zo, dacht Micha. “Goed, dan heb jij ook een beetje de griep”. “Wil je een poosje met mij spelen?” vroeg Suzie. “Ik verveel mij altijd zo, als jij naar school bent”. “Ja, ik moet wel altijd naar school. Ik kan alleen maar thuis blijven als ik ziek ben. En als ik vakantie heb. Ik wil niet dom blijven. Ik wil als ik later groot ben, net als mijn Papa zijn”. “Laten we nu maar gaan spelen” zei Suzie, die helemaal niet over school wilde praten. Hij zou daar echt niet heen willen. Dat begreep Micha ook wel. “Hallo ik ben hier ook nog” klonk er van bovenop de kast. Daar zat de beer die Micha vorig jaar van Sinterklaas gekregen had. Hij was een beetje jaloers, want hij wilde ook mee spelen. “Je zit veel te hoog, ik kan je niet pakken”. “Wacht ik spring van de kast” zei de beer. Hij gaf de pop die naast hem zat een handje en samen sprongen ze op het bed. Daar moest Micha wel om lachen. “Ik doe ook mee” riep de koalaknuffel. Daar kwam het kleine leeuwtje ook! Wat een drukte was dat. Daar kwamen alle knuffels in een lange rij naar binnen. Ze gaven elkaar een handje of een pootje, en gingen vrolijk dansen en zingen. “Wat zingen ze toch?” dacht Micha “en wat hoor ik buiten?” Hij stapte uit zijn bedje en keek naar buiten. Wat is dat nu, de tulpen en de narcissen dansten met elkaar. De vogeltjes floten vrolijk mee. Een grote zonnebloem moest er erg om lachen. “Ze zingen over de lente” hoorde Micha. De eendjes in de sloot deden ook mee, Mamma eend zat angstig te kwaken, tot ze zag dat het geen kwaad kon. Een grote dikke poes zat in het zonnetje, en keek naar dat vrolijke volkje. “Ik zit hier heerlijk, miauw. Laat ze maar gaan”. Eindelijk werd iedereen moe en ging weer naar zijn plaats. De beer klom handig op de kast. De pop wilde niet meer geholpen worden. “Ja, ja” zei de beer, “je doet maar!” Hopla, daar viel de pop weer terug op het bed. “Blijf nu maar hier in bed” zei Micha. Buiten werd het ook weer rustig. Micha deed zijn oogjes open. Mama kwam binnen, en zei: “Kijk eens, Micha. Het sneeuwt.” Verwonderd keek hij. “Ik dacht dat het lente was, mama”. “Wel nee jongen, het moet nog kerstmis worden”. “Dat vind ik ook heel fijn”. “Ja” zei mama “en nu gaan we een kopje thee drinken. Je bent al weer wat beter”. “Ja” zei Micha en vlug klom hij uit zijn bedje.

    04-12-2006 om 00:00 geschreven door janny


    >> Reageer (1)
    26-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het jongetje Ipo.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    In een land hier ver vandaan dat Afrika heet woonde het kleine jongetje Ipo met zijn moeder, vader en zusjes. Ze vonden het er erg fijn want het was er altijd lekker warm. Op een dag zei moeder: ‘Kom kinderen we gaan naar de markt groente en fruit kopen, papa gaat ook mee’. ‘Maar ik zou toch met Rodi gaan spelen’ zei Ipo. ‘Dat kan straks nog wel, we komen toch voorbij zijn huis’ zei Mama. Ze waren nog maar net op weg op of daar begon het heel hard te waaien en te regenen. ‘Kom’ zei papa ‘we gaan daar onder dat grote blad zitten, dan worden we niet zo nat’. Dicht gingen ze tegen elkaar aan zitten want ze kregen het erg koud. ‘Wees maar niet bang’ zei Papa. ‘Wanneer houdt het nu op?’ vroeg Ipo. ‘Ja, dat moeten we afwachten’. Zachtjes begonnen de zusjes te huilen. ‘Laten we een liedje gaan zingen’ zei Mama. Opeens daar hoorden ze iemand roepen. ‘Dat is Rodi’ zei Ipo. Daar kwam hij aangelopen onder een grote paraplu. ‘Komen jullie snel mee naar ons huis’. Dat vonden ze wel wat en zo gingen ze met z’n allen onder de grote paraplu. Papa hield hem goed vast. Daar zagen ze het huis al. ‘Komen jullie vlug binnen’ zei Rodi’s mama, ‘het is hier lekker warm. Ik heb thee met honing. Daar knappen jullie van op’. Na een uurtje zei Papa ‘Het regent nu niet meer en de wind is ook weg’. ‘Dan ga ik nu vlug naar mijn huisje kijken’ zei Ipo’s mama. Allemaal gingen ze mee, maar wat een schrik! ‘Ons huis is omgewaaid’ riepen de zusjes. Maar de vaders wisten raad ‘We gaan naar het dorp en dan vragen we of alle mannen willen helpen om ons huis weer op te bouwen’. En ja hoor na een poosje kwam papa terug met wel twintig mannen. Vlug gingen ze aan het werk, het waren daar geen gewone huizen van steen zo als bij ons. Maar van bamboe stokken en met grote bladeren en klei. En zo met z’n allen hadden ze weer een mooi sterk huis gebouwd. ‘Gelukkig,’ zei mama ‘dat is ook alweer voorbij’. ‘Mogen wij dan nu nog even buiten spelen?’ vroeg Rodi. ‘Ja dat is goed, maar neem je zusjes dan mee. Ik ga dan alle bedjes in orde maken’. ‘Ik heb een grote bal’ zei Rodi. Wat hadden ze een plezier! Ze gooiden de bal naar elkaar toe en steeds ook in de plassen. Het water spetterde hun om de oren. Wat werden ze vies! Daar kwam papa. ‘Wat zijn jullie smerig! Snel wassen. Mama is een lekker brood aan het bakken’. Daar hadden ze wel trek in. Ze lieten het zich goed smaken. En nu naar ons warme bedje en zo werd het stil in het huisje. Ipo kon nog maar net denken aan die lieve mensen in het dorp of zijn oogjes vielen dicht en hij droomde van zijn lieve vriendje die hun kwam helpen.

    26-11-2006 om 00:00 geschreven door janny


    >> Reageer (0)
    22-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Sint Nicolaas
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    ‘Sinterklaas’ zei Zwarte Piet ‘we krijgen het de komende dagen erg druk’. ‘Ja dat is zeker, maar we vinden het ook erg leuk om mijn verjaardag zo met de kinderen te vieren.’ Ze zaten samen alle brieven na te kijken, die de kinderen gestuurd hadden. Sinterklaas had een groot boek op zijn schoot en daar schreef hij soms wat in. ‘Sinterklaas’ zei Piet,‘hier is een jongen die schrijft: “Lieve Sinterklaas ik wil graag dat u mijn moeder een kookboek geeft. Wij hebben niet veel centjes. Ik heb nog twee broertjes. Wij willen graag iets eten en snoepen wat onze moeder gemaakt heeft. Als het te duur wordt heb ik afgesproken met mijn broertjes dat u ons dan niets hoeft te geven.”’
    ‘Hoe heet die jongen?’ vroeg Sinterklaas. ‘Peter’ zei Piet.
    ‘Dat schrijf ik even in het boek’ zei Sinterklaas.
    ‘Ik heb hier ook nog een brief van een jongen, die Wim heet. Wat die allemaal vraagt! Een fiets, een schommel, een trein, veel snoep, dat is toch veel te veel. Dat schrijf ik ook maar eens even op.
    O, dit is een lieve brief. Johan vraagt voor zijn zusje een mooie pop en alsdatte duur is, dan mogen we hem over slaan!Â’
    ‘Wat zijn er toch veel lieve kinderen.’ zei Piet. ‘Sinterklaas, ze zitten alle drie op dezelfde school, dat komt goed uit!’
    En zo gingen Sinterklaas en Zwarte Piet op vijf December naar die school.
    De kinderen waren blij, ze zongen vrolijk...Â’Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht.Â’
    ‘Ja, ja’, zei Sinterklaas. ‘Lieve kinderen, ik ga eerst eens zitten en in mijn boek kijken! Ik wil graag dat er wat kinderen naar mij toe komen. Peter kom jij eens hier, ik heb je brief gelezen en weet wat jullie graag willen! Laat je mama haar schoen maar zetten, en jij en je broertjes ook!’ Met een kleur van plezier stapte Peter weer naar zijn plaats.
    ‘Wim wil jij ook even hier komen? Wat jij allemaal gevraagd hebt...dat kan niet’. Een beetje brutaal zei Wim: ‘Ik wil het toch allemaal hebben, u bent toch rijk’. Ernstig keek Sinterlaas hem aan. ‘Heb je er wel eens aan gedacht, dat er kinderen zijn die veel minder dan jij hebben ? Die krijgen ook graag een kadootje. Ik vind het eerlijker als alle kinderen wat krijgen!’ Ja knikte Piet, dat is zo. Wim dacht even na. Eigenlijk schaamde hij zich een beetje. ‘Ja, Sinterklaas, ik weet nu dat ik niet zo veel had mogen vragen’. ‘Je bent nu een brave jongen, ik denk dat je nu ook tevreden kan zijn met één kado’. ‘Ja Sinterklaas’ zei Wim verlegen.
    ‘En nu wil ik Johan hier hebben. Ik heb gelezen dat jij veel van je zusje houdt’. ‘Ja Sinterklaas, ze is heel lief en ze lacht altijd naar mij’. ‘Zet haar schoentje maar en jij ook hoor!’ Blij liep Johan naar zijn plaats. ‘Sinterklaas’ zei Piet, ‘we moeten verder naar de andere kinderen’. ‘Ja Piet, we moeten nog naar veel andere kinderen maar strooi eerst maar eens wat lekkers’. Met een grote boog gooide Piet pepernoten en lekkers de klas in, de kinderen lachten en zongen ‘Dag Sinterklaasje, dag Piet’.
    En zo was het feest op school weer voorbij. Maar allemaal dachten ze aan de verrassing die ze morgen in hun schoen zouden vinden.

    22-11-2006 om 00:00 geschreven door janny


    >> Reageer (0)
    07-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De toversteen

    Micha is jarig.  Papa en mama  hebben een leuke verrassing voor hem bedacht.

    “We gaan naar de dierentuin en Maaike mag ook mee. Haar mama vindt het goed en over een half uurtje is zij hier”. “Gaat papa ook mee?” Â“Natuurlijk, wat denk je, het is toch feest!” 
    Mama neemt lekkere broodjes mee en limonade en nog veel meer en zo gaan ze op stap.  Na een poosje kwamen ze bij de zoo aan. Mama kocht kaartjes en ze mochten  naar binnen. “Kinderen” zei papa “we blijven mooi bij elkaar. We willen niemand kwijt raken”. “Wat is het hier groot” zei Maaike. “Ja” zei Micha “dat vind ik ook”. “We gaan eerst naar de leeuwen kijken” zei mama. “Een beetje achteruit staan” zei Micha “het is hier best gevaarlijk”. Eén van de leeuwen deed zijn muil open en gaf zoÂ’n harde brul, dat Micha en Maaike van schrik omrolden. Daar moest papa toch wel om lachen. “Die leeuwen kunnen niet bij jullie komen hoor! Je hoeft niet bang te zijn”. “Zo, nu  gaan we naar de olifanten”.  “Wacht eens” zei Maaike. “Wat ligt daar? Een mooie glimmende steen”. Ze raapte hem op en begon de steen af te poetsen. Hé, wat is dat nu? IneensÂ… zat papa op een olifant!  Het grote beest pakte met  zijn lange slurf ook mama voorzichtig op!  “Help” riep Mama, “straks val ik nog”.  Maar nee hoor, netjes werd ze achter papa gezet. “Het komt door die steen” zei MichaÂ… “het is een toversteen. Ik ga wensen dat ik als een prins in een mooie koets kan zitten.” En jawel hoor, daar kwam een koets aan,  twee leeuwen liepen er voor en hopla daar zaten ze in de koets. Mama en papa voorop op de olifant en de koets er achteraan. “Lang leve prins Micha en Maaike”  riepen de mensen blij. Wat vonden ze dat fijn. Micha zwaaide met zijn muts. “Ik ben ook nog jarig hoor!” riep hij. Ja, dat wist nu iedereen! “Wacht” riep Maaike. “Ik ga een wens doen voor een kado”. Maar de steen was zo glad,  daar viel hij pardoes op de grond en opeens stonden ze weer alle vier naast elkaar in de dierentuin. “Snel zoeken” riep Micha, maar de steen had zich verstopt onder een boom. “Ik denk” zei mama “dat hij niet meer gevonden wil worden. We gaan verder om naar de dieren te kijken en daarna gaan we een broodje eten”. Aan het eind van de middag gingen ze nog een heerlijk ijsje eten en daarna gingen ze allemaal weer naar huis.

    Toen Micha ‘s avonds in zijn bedje lag kon hij alleen nog maar denken aan zijn mooie verjaardag en hij viel zo in slaap.

    07-11-2006 om 00:00 geschreven door janny


    >> Reageer (0)
    04-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het ondeugende aapje
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    “Kinderen,” zei moeder aap “jullie wilden gisteren zo graag bij het water spelen. Dat gaan we dan nu vandaag doen”. “Ha fijn!” riepen de drie aapjes. Maar één aapje dacht: “Dat wil ik niet, ik vind dat niet leuk”. Toen ze bij het water kwamen hadden moeder aap en vader aap het zo druk met op de twee  kleinsten te passen en te kijken of er geen gevaar was, dat ze niet zagen dat hun oudste zoontje Bimbo vlug weg liep! Hij sprong vlug in een boom en zwiepte van de ene boom naar de andere. Wat had hij een plezier! Dan weer zag hij een eekhoorntje of een mooie paddestoel, kleine muisjes, of kleine boompjes waar hij heerlijk in kon slingeren. Zo had hij er geen erg in dat hij steeds verder bij zijn ouders en broertjes vandaan ging. Daar kwam opeens een giraf aan, Bimbo schrok wel even. De giraf boog zijn lange nek. Verbaasd keek hij. Zag hij dat nu goed? Een klein aapje en dan helemaal alleen! “Wat doe jij hier?” Bimbo viel van schrik om, krabbelde weer over eind. ”Niets” zei hij toch ook wel een beetje brutaal. “Weet je wel dat het gevaarlijk is zo helemaal alleen in het bos?” “Nee hoor” zei Bimbo “Ik ben al groot en ik kan alles alleen”. “Wat is dat een deugniet” dacht de giraf. Hij keek eens rond, strekte zijn lange nek uit en keek nog eens. O daar zag hij het al. Moeder aap die angstig zocht naar haar kind en vader die brulde: “Bimbo, waar ben je? Kom terug!” De giraf wandelde naar hun toe, fluisterde moeder en vader iets in het oor. Ze knikten beiden. De giraf liep terug en ging daar staan zo dat de kleine ondeugd hem niet zag. Het werd langzaam donker en Bimbo werd moe en hongerig en erg bang. Waar was zijn mama nu en zijn broertjes? Zachtjes begon hij te huilen. Hij wilde naar zijn mama toe. De giraf die alles gezien had liep naar hem toe. “Zo kleine rakker, nu heb je zeker spijt en wil je naar je mama en papa terug”. “Ja meneer de giraf” zei Bimbo huilend. “Nu ik zal je helpen. Klim maar tegen mijn poot omhoog”. “Nee, nee, dat kan ik niet, dat durf ik niet”. “Dan klim je maar in mijn staart. Die kun je goed vast houden.” Weldra zat hij op de rug van de giraf en zo wandelden ze door het bos. Bimbo werd wel een beetje bang. Wat zullen vader en moeder boos zijn dat hij zo maar weggelopen was! Daar zag hij vader al staan die keek wel boos. Â“Ik doe het nooit meer... ik loop nooit meer weg”.  “Ja, ja”  zei vader, “je hebt je lesje wel gehad denk ik”. Snel klom Bimbo weer langs de staart naar beneden, zag mama en sprong vlug in haar armen. Verlegen wilde hij wegkruipen. “Nee” zeiden moeder en vader “je moet eerst onze goede vriend de giraf bedanken”. “Het is wel goed zo” zei de giraf. “Dank u wel” zei Bimbo zachtjes. “Ik zal nooit meer weg lopen”. En zo is alles toch weer goed afgelopen.

    04-11-2006 om 00:00 geschreven door janny


    >> Reageer (0)
    03-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De pukkelkinderen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Micha kwam vlug uit bed. “Mama, ik moet naar school!” “Nee ventje, je hebt vakantie.” riep mama. “O, wat fijn. Dan kan ik buiten spelen”. “Ja dat is goed” zei mama “maar eerst even tandjes poetsen, wassen en aankleden”. Vlug ging Micha naar de badkamer. Mama had een klein bankje gekocht en daar ging Micha op staan om in de spiegel te kijken. Maar wat hij daar zag! Hij schrok er van. “Mama”  riep hij verschrikt “Kijk eens: allemaal pukkels in mijn gezicht. Ook op mijn oor!” Hij tilde zijn hemdje op. “Oh, en  ook op mijn buik!” Daar kwam mama kijken. “Ik zie het al” zei ze. “Je hebt de waterpokken”. “Wat is dat?” vroeg Micha. “Hé het begint ook te jeuken!” “Ja dat weet ik, veel kinderen krijgen de waterpokken. Dat is niet zo erg, je moet er alleen niet aan krabben anders krijg je straks lidtekentjes”.
    Daar ging de bel. Wat was dat voor een lawaai? Alle kinderen van de straat stonden voor de deur en ze waren allemaal gepukkeld. Daar moest Micha toch wel even om lachen. “Hallo” riepen ze in koor, “Wij zijn de pukkelkinderen. We komen je halen om te spelen”. “Maar hoe kan dat nu? We zien er allemaal hetzelfde uit!” “Ja dat kan” zei mama. “Het ene kindje geeft het aan een ander kindje. Dat heet dan dat het besmettelijk is”. “Maar ik wil dat eigenlijk niet” zei Micha. “Ja dat is dan erg jammer. Je hebt het al gekregen”. “Ja dat is zo” zei Micha. “Ik ga eerst even vragen of Maaike, mijn hartsvriendinnetje, ook komt spelen”. “Zou Maaike het ook hebben?” vroeg Micha. “Dat weet ik niet, bel haar even” zei mama “dan weet je het zo”. Maaike nam de telefoon op. Ze huilde een beetje. “Micha, ik kan echt niet bij je komen spelen. Ik durf niet. Ik zie er zo gek uit, allemaal pukkels in mijn gezicht”. “Ach” zei Micha “daar moet je toch niet om huilen. ik vind jou toch wel lief!” “Echt waar?”  vroeg Maaike. “Ja hoor” zei Micha. “Kom nu maar spelen met de pukkelkinderen”.  “Wie zijn dat?” vroeg Maaike. “Alle kinderen uit de straat. Die hebben allemaal de waterpukkels”. “Dan kom ik snel naar je toe... je moet even op me wachten”. “Ja” zei Micha “want ik ben toch je vriendje”. “Ja” zei Maaike blij, “dat ben je”.

    03-11-2006 om 00:00 geschreven door janny


    >> Reageer (2)
    02-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Jancha op reis.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    02-11-2006 om 00:00 geschreven door janny


    >> Reageer (2)
    01-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Even kennis maken.
    Hallo ik ben Janny.Wat ik leuk vind is kinderverhaaltjes schrijven, ik heb dat al erg veel gedaan en ze aan mijn kleinkinderen voorgelezen, die vonden ze alijd wel leuk en ik dacht misschien kan ik er andere kinderen ook een plezier mee doen! Het mooiste zou zijn als er ook leuke tekeningen bijstonden...maar zo creatief ben ik nog niet, zou iemand mij daarbij willen helpen? Alvast mijn hartelijke dank.

    01-11-2006 om 00:00 geschreven door janny


    >> Reageer (4)


    Foto

    Foto

    Foto

    Gastenboek
  • Lieve groetjes van uit De Klinge
  • mooie dag gewenst
  • bezoekje uit Heist aan zee
  • leuk, die kinderverhaaltjes
  • Lief en leuk.

    Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Welkom op mijn blog!
    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Zoeken in blog


    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!