De andere morgen schrok Ans wakker door een bel, die door de slaapzaal  galmde. "We moeten opstaan" riep Ilze. "Ben je gek?" zei Ans "Het is nog veel te vroeg!"  "Kom nu maar" zei Ilze "anders ben je niet op tijd klaar." Keurig waste en verzorgde Ilze zich en deed een schone jurk aan. Ans bekeek alles eens en dacht: "dat doe ik niet." En zo trok ze de kleren van gisteren weer aan, streek het haar glad en vond het zo wel best. "Ga je zó mee?" vroeg Ilze verbaasd. "Ja, ik vind het goed zo." "Nou ja, je moet het zelf weten" zei Ilze en haalde haar schouders op. Ze vond het wel vreemd, maar ja Ans was nu eenmaal een vreemd meisje. Al vlug liepen ze naar de eetzaal en gingen zitten. Daar klonk een stem: "Goede morgen meisjes. We gaan allemaal  om de beurt eten halen." Langzaam ging Ans ook. Nee hoor, ze had het al gezien: boterhammen met worst en kaas! Heel anders dan thuis. Daarom liet ze alles staan en liep weer naar haar stoel. Een vriendelijke stem klonk naast haar: "Waarom heb je geen eten meegenomen?" "Ik wil dit eten niet" antwoordde Ans. "Ik vind dat niet lekker!" "Kom eens mee naar voren kind en laat mij jou eens goed bekijken." Traag stond Ans op en stond nu voor de lerares. Die bekeek haar eens aandachtig. "Vind jij nu dat je er netjes uit ziet?" Nors antwoordde Ans: "Dat weet ik niet en het kan mij ook niet schelen" zei ze. "Ja, dat kan. Maar ik vind dat je zo dus niet lekker kan eten. Dus ga maar naar de gang en wacht daar maar op ons!"  "Ja maar..." zei Ans. "Schiet nu maar op!" zei de lerares. "Nou, best" dacht Ans "dan maar geen eten, wat kan mij dat schelen." Veel ogen keken haar na en zachtjes werd er gelachen. Ans keek naar een meisje dat zat te proesten van het lachen. Wat een naar kind met dat  poppengezicht en die mooie krullen! Boos liep ze weg. En daar stond ze dan op de gang. Het verveelde haar eigenlijk al snel. "Ik ga naar buiten" dacht ze en vlug liep ze de lange gang door, maakte zachtjes de deur open en glipte naar buiten. Snel zette ze het op een rennen, vlugger en vlugger, tot ze geen adem meer over had. Toen stond ze stil, ze kon niet meer. Hijgend keek ze om. Nee, niets te zien. Snel liep ze door en kwam in een paar smalle stegen terecht. Een oude vrouw die daar liep keek eens aandachtig naar haar. Nu werd Ans toch een beetje bang. De vrouw kwam achter haar lopen. "Het is net een heks" dacht Ans. Ze probeerde nog sneller te lopen, maar de vrouw haalde haar toch in. "Wat doe jij  hier? Waar kom je vandaan?" vroeg de vrouw. "Dat gaat je niets aan" antwoordde Ans bibberend. "Dat dacht je maar. Je moet hier niet lopen, dat is gevaarlijk." "Ga weg" riep Ans, "laat mij alleen!" "Nee" zei de vrouw, "meisjes als jij moeten hier niet alleen lopen. Ben je ergens van weggelopen? Kom liever met mij mee, dat is veiliger. Ik heb ook iets te eten voor je want je ziet er hongerig uit." Ja, dat voelde Ans nu ook, en o! het begon nog te regenen ook. Heel snel was ze doornat. "Kom nu maar onder mijn paraplu." Ans keek eens naar dat vieze oude ding, maar toch begon ze met de vrouw mee te lopen, die al snel voor een oud krot stil hield en daar de deur van opende. "Kom naar binnen, het is hier droog." Angstig keek Ans in het vieze huisje rond. "Ja, het zal niet zo mooi zijn als je gewend bent, maar daar geef je denk ik niet om, anders was je daar niet weggelopen." "Ik moet terug naar mijn school" stotterde Ans. "Nee hoor, je blijft maar hier, ik kan jou goed gebruiken. En als je niet luistert verkoop ik je misschien!" "Maar dat kan niet" huilde Ans. "Ik moet ook weer eens naar mijn ouders terug en in het internaat gaan ze mij toch zoeken." "Hier vinden ze je nooit" lachte de vrouw gemeen. "En nu je mond houden. Ga maar daar op die deken liggen. Ik roep de hond, die kan op je passen. Kom Bruno!" Een grote bruine hond kwam dichterbij. "Zit en oppassen!" zei de vrouw. Daar ging de hond voor Ans zitten. Die maakte zich klein, kroop in een hoekje en zei zachtjes: "O mama, ik ben zo bang!"

Wordt vervolgd.

12-10-2008 om 00:00 geschreven door janny

 Daar stond Ans  nu in de gang.Verschillende meisjes stonden met elkaar te praten. Verbaasd keken ze naar Ans. Een meisje stapte naar voren en zei: hallo ik ben Ilze, kom je ook hier wonen. Boos keek Ansje haar aan, : Ja maar niet vrijwillig, ik moet van mijn ouders en blijven doe ik hier niet!; Kom nu maar vast met ons mee we gaan naar de eetzaal om te eten. ;Als je wilt kun je naast mij zitten. Langzaam liep Ansje mee, want ze had ook wel een beetje honger.Toen ze in de eetzaal aan kwamen keek Ansje verbaasd rond, wat een lange tafels met borden er op.; Kom hier gaan we zitten fluisterde Ilze.Om de beurt liepen ze netjes naar voren om eten te halen.Toen Ansje aan de beurt was keek de lerares haar aan .;Hallo jij bent nieuw hier, smakelijk eten .Wat een verschil met thuis, daar maakte mama altijd wat zij lekker vond. En wat zij nu kreeg, nee dat vond ze er niet lekker uit zien. Dapper probeerde ze haar tranen tegen te houden. ;Denk je dat je het lekker vind fluisterde Ilze  ; Nee ,ik eet dit niet op .; Je kunt beter eten ,vannacht heb je honger.  Resoluut schoof Ansje het bord weg. ;Zo sprak de lerares, jullie mogen in de grote kamer nog wat gaan lezen of een spelletje doen.; Wat saai dacht Ansje en dacht aan het heerlijke ravotten wat ze thuis in de tuin altijd deed.! Daar hoorde ze de stem van de lerares.; Ansje wil jij nog even blijven dan kunnen we nog even praten! Zo meisje vertel mij eens waarom jij je eten heb laten staan? ; Ja gewoon omdat ik dat niet lekker vond. ;Heb je er dan wel van geproefd? ; Nee want kon dat zo wel zien! ; Ja ,ik wil dat nu wel door de vingers zien , om dat het je eerste avond is maar voortaan moet je het op eten. Nukkig keek Ansje haar aan. O, Dit is er een waar we veel werk aan zullen hebben, dacht de lerares. ; Ik zal je nu naar de badkamer brengen , je kunt je dan klaar maken voor de nacht. In de grote badkamer keek ze weer verbaasd op, Veel fonteinen stonden naast elkaar lans een muur. ; Je tanden poetsen en je gezicht en handen wassen. ;Kind hoe kom je aan al die beschadigingen op je huid? Dat is niets, daar geef ik niet om. O, die heerlijke douche thuis en mama die altijd hielp.; Morgen word je op tijd gewekt , je wassen dan je school uniform aan en naar de eetzaal komen, maar dat zie je wel van de andere meisjes. ; Wel te rusten . Weldra waren de andere meisjes ook klaar en werd het licht uitgedaan . Een groot gevoel van heimwee kwam over Ansje en stil liet ze haar tranen de vrije loop, boos op vader en moeder die haar hier gebracht hadden.; Slaap je al  fluisterde Ilze. ; Nee ik kan niet slapen, ik wil hier niet zijn, mijn ouders willen mij kwijt, daarom ben ik hier.; Ach , probeer wat te slapen morgen ziet alles er weer anders uit, het valt hier best mee!;Als je wilt kunnen we vriendinnen worden? Dat weet ik nog niet ,ik ga liever naar huis! Het duurde lang voor Ansje in slaap viel.Maar na uren daarna klonk toch ook haar regelmatige ademhaling en sliep zij toch ook. 

Wordt vervolgd.                                       

29-08-2008 om 18:49 geschreven door janny

Pinokio

Pinokio dat was een popje

Een popje gemaakt van hout

Door een timmerman gemaakt

Die er erg door werd geraakt.

Die man die wilde toch zo graag

Een eigen kleine ventje.

En toen werd door een toverspreuk

Pinokio zijn vriendje!

Ze hebben heel veel meegemaakt

Zo als iedereen wel weet.

Die twee die hielden van elkaar

Al had die arme man het zwaar.

Want Pinokio die schavuit

Die haalde echt van alles uit.

En als hij weer eens liegen ging

Was het zijn neus die groeien ging.

Dat was het kenmerk wel voortaan.

Want als je aan het liegen gaat

Krijg je echt een lange neus.

Dus lieg maar niet is dan de leus!

Shadow

29-08-2008 om 00:00 geschreven door janny

Laat kinderen dromen.

Laat kinderen dromen.

Van hoe het later wordt.

Laat ze nog wat wensen.

Hun jeugd is al zo kort.

Laat ze dromen van een toekomst.

Van rijkdom en geluk.

Want snel zijn al die wensen

Als ze groot zijn al weer stuk.

Want als je vraagt aan kinderen:

"Wat zijn je grootste wensen?"

Dan is dat echt geen fiets of zo,

Maar goedheid van de mensen.

Ze willen groeien in een wereld.

In een warm en lief gezin.

Met hun mama en hun papa.

Dat is hun grootste wens misschien.

Shadow.

03-08-2008 om 00:00 geschreven door janny

Ansje

In een dorp op Sumatra woonde Ansje. Haar ouders kwamen uit Nederland,  haar vader kon daar  een goede baan krijgen en is toen met haar moeder op Sumatra gaan wonen. En daar is Ansje toen na een paar jaar geboren. Zij groeide daar heerlijk op, Ans klein, vrolijk, goedlachs. Altijd weer hoorde je haar klaterende lach. Maar toen ze groter werd kwamen de problemen. Wat zij het liefste deed was in bomen klimmen met de kinderen uit de buurt. Maar soms eigenlijk ook wel heel gevaarlijke spelletjes. Ook spijbelen op school. Moeder mopperde dan als ze weer thuis kwam met gescheurde kleding. Ook dikwijls met schrammen en bulten.

"Kind gedraag je toch eens als een meisje, dit kan toch zo niet door gaan." Op een dag, toen ze weer thuis kwam met een lelijke hoofdwond waar moeder erg van schrok, was bij haar de maat vol. "Dit kan zo niet doorgaan" zei moeder. "Ik weet niet meer wat ik met je aan moet. Vanavond ga ik er met je vader over praten." Nu schrok Ansje  toch wel even. Maar toen ze 's avond in haar bed lag dacht ze: "Het zal wel meevallen." Maar toen moeder er met vader over sprak, vond deze toch ook wel dat er wat moest veranderen. "Ik denk, dat het het beste is als ze naar een internaat gaat. Ze wordt veel te groot voor al dat soort spelletjes. Ze moet leren luisteren en op school beter haar best doen. Een  jongedame worden!" Allebei vonden ze het niet leuk, maar wisten wel dat het moest gebeuren. Op een dag zei vader dat ze na het eten eens met Ansje wilden praten. "Vanavond? Nee, ik wil nog buiten spelen!" mopperde Ansje. "Niet zeuren, we hebben je iets te vertellen." Toen Ansje hoorde wat ze van plan waren, schrok ze toch wel! "Maar dat wil ik niet, ik blijf hier! Ik ga niet naar een internaat!" en boos liep ze naar haar kamer en gooide de deur met een klap dicht. "Laat maar" zei vader, "ze moet er aan wennen." "We gaan niet naar boven, zij moet zelf weer naar beneden komen." Maar dat gebeurde die avond niet meer. De volgende dag deed Ansje net of er niets gebeurd was. Maar de week die volgde er werden allerlei inkopen gedaan. Onwillig stond het meisje alles te passen. "Een schooluniform, wat moet ik daar nu mee? En dan die gekke schoenen!" Maar veel durfde ze niet te zeggen, vader keek soms zo naar haar! Haar vriendinnen, daar had ze ook niets aan. Die vonden het wel jammer, maar verder gingen ze weer spelen. En zo kwam de dag dat zij in de auto moest stappen om haar weg te brengen. Woest schopte zij eerst nog tegen de auto aan, maar vader pakte haar pardoes op en zette haar achterin. "Jullie willen mij alleen maar kwijt!" gilde ze. "Kind toch!" sprak moeder bedroefd, "Het is toch voor je eigen best wil." "Nu je mond houden" sprak vader. Na een paar uur rijden zei vader: "Zo, we zijn er" en keek naar het grote mooie huis. Moeder probeerde een arm om haar heen te slaan maar Ansje wilde er niets van weten. Langzaam liep Ansje achter haar ouders aan. Daar ging de grote deur al open. Een vriendelijke stem zei: "Hallo, bent u daar? Kom binnen. Jij bent zeker Ansje?"  Een paar boze ogen keken de vrouw aan. "Ansje!" zei vader waarschuwend, maar daar klonk al de stem van de vrouw: "Ansje, zeg je ouders maar gedag en ga maar naar de andere kamer. Daar zijn al wat meisjes." Zonder naar haar ouders te kijken liep ze boos weg. Met tranen in haar ogen keek moeder haar na. "Gaat u maar rustig naar huis, het komt allemaal wel in orde." sprak de vriendelijke dame. En zo vertrokken de ouders van Ansje.

09-07-2008 om 00:00 geschreven door janny

Lelijk eendje

Een lelijk eendje aan de kant.

Ik vroeg: Wat is er aan de hand?

Het zei: ik hoor nergens bij!

En niemand die echt houdt van mij. 

Ik ben een lelijk eendje,

Een akelig buitenbeentje.

Ik ben ook veel te groot

En red het hier vast nooit!

Ik keek het aan en lachte

En zei: je moet maar wachten.

Want eens dan word jij mooi

Met een prachtige verentooi.

Dan glij je over het water!

Dus wacht nu maar op later

Want dan kom jij er aan

Als een prachtig mooie zwaan.

Schadow

07-05-2008 om 00:00 geschreven door janny

Fifi, het kleine muisje.

"Wat is dit leuk!" dacht moeder. "Een muis die ik zelf kan maken. Dat is iets voor mijn kleine Nina, die houdt zo veel van muisjes. Leuk voor haar verjaardag". En zo gingen moeders vaardige handen aan het werk. "Eerst het patroontje uitknippen" mompelde ze. "En kijk, zo moet ik het naaien". Vlug de naaimachine op tafel. En na een poosje begon het al echt op een muis te lijken. "Nu zijn buik opvullen met watten en dan de oortjes er aan".

Verbaasd keek moeder op, het leek wel of ze iets hoorde. "Hallo. Ben ik nu nog niet klaar? Je zit maar in mijn buik te steken, daar voel ik echt wel iets van hoor". Aandachtig bekeek moeder de muis. Nee, ze had zich vergist, muizen kunnen toch niet praten. Zo nu even mooi inpakken en morgen krijgt Nina hem bij het ontbijt.

Wat was dat een feest toen Nina haar cadeautjes uitpakte. Het mooist vond ze de muis. "Kijk eens mama wat leuk, hij heeft een broekje aan. En oh, die oogjes en een mooi lang staartje. Ik noem hem Fifi, mag hij mee naar school?" "Ja, vooruit maar, omdat je jarig bent".

En zo zat Nina op school op haar stoeltje. Fifi zat voor haar op de tafel. Nina kon haar ogen niet van hem afhouden. Het kleine muizensnoetje zag er zo vrolijk uit. Het was net of zijn kleine oogjes haar toe lachten. Fifi had ook plezier, hij had nu een klein vrouwtje dat veel van hem hield.

Toen Nina ‘s avonds naar bed ging zette ze Fifi naast haar bed op het kastje. Toen ze een paar uur had geslapen werd ze wakker. ‘Ga eens een beetje opzij, ik heb het koud.’ Verbaasd keek Nina naar de muis. Het was Fifi die praatte. Gehoorzaam schikte ze wat op. Kom maar in mijn bed, hier is het lekker warm.Vlug kroop Fifi tegen haar aan. ‘Waarom heb ik geen bed?’ ‘Ja, dat weet ik ook niet. Maar ik kan er morgen wel een voor je maken.’ ‘Dat is goed’, snufte Fifi en zijn oogjes vielen dicht.

De andere morgen waren ze al vroeg wakker. ‘Ik ga nu eten’, zei Nina, ‘en dan ga ik naar school.’ ‘Goed hoor’, zei Fifi, en zo liet Nina Fifi alleen. Die keek eens de kamer rond. ‘Wat is dat voor grote kast, daar ga ik eens in kijken. Wat mooi allemaal: grote blokken. Daar ga ik mee spelen.’ Wel een uur was Fifi ingespannen bezig. Opeens zag hij een grote doos. Wat zou daar nu in zitten?

Voorzichtig maakte hij de doos open. "Wat leuk, ik kan mij verkleden, alles past mij". Trots keek hij in de spiegel: "Ik lijk wel een piraat". Daar ging de deur open. Nina kwam binnen. ‘Wat ben je nu aan het doen?’ ‘Ik ben een piraat’, zei Fifi. ‘Wel nee, je bent Zorro.’ "Ja, die ken ik niet" zei Fifi. ‘Kom doe die kleren nu maar uit, ik wil gaan eten.’ ‘Ik heb ook honger’, zei Fifi. ‘Kan ik ook wat te eten krijgen?’ ‘Natuurlijk’,  antwoordde Nina.

Zo gingen ze samen naar de keuken. Nina zette Fifi voor zich op tafel. ‘Wat staat daar een grote kom. Daar kan ik zeker in zitten?’ ‘Nee' schaterde Nina. "Mallerd. Daar moet je uit eten." ‘Ik heb het erg koud’, zei Fifi. ‘Ik wil ook zo’n trui als jij hebt’.’Goed, ik zal gaan zoeken.’ Even later kwam Nina met een mooie gele trui. Snel trok Fifi hem aan. Zo, lekker warm. ‘En nu ga ik eten.’

En zo ging de dag snel voorbij. ‘s Avonds kroop Fifi in het lekkere bedje dat Nina gemaakt had in een lade van de kast. Maar Fifi kon niet slapen. Telkens keek hij met zijn  kleine muizenkopje om een hoekje of Nina al sliep. Hij wilde zo graag nog eens spelen met de blokken. Ja hoor, daar sprong hij uit de la. "Ik ga een mooie bloembak maken voor Nina. Ik doe er dan een mooie plant in uit de tuin".

Even later liep hij naar beneden. Maar wat een schrik. Daar liep hij tegen een grote kooi aan. Een groot fladderend beest keek hem boos aan. ‘Zeg kun je niet uitkijken. Ik zit heerlijk te slapen en dan gebeurt er dit.’ ‘Neem mij niet kwalijk’, stotterde Fifi. ‘Ik had u niet gezien’. ‘Wie ben je’, vroeg de vogel boos. ‘Ik ben Fifi en Nina is mijn vriendje.’ ‘O, dan is het goed. Zij is ook mijn vriendje. Maar wat ga je doen?’ ’Ik haal een plant voor Nina.’ ‘Oké, maar schiet een beetje op want ik wil slapen.’

En zo klom Fifi een poosje later weer in het warme bedje. Zijn neusje kriebelde van genot, en even later sliep hij. De volgende ochtend was er een grote verrassing voor Fifi. Moeder had nog twee muizen gemaakt. Fifi sprong van blijdschap rond. ‘Wat fijn, nu kan ik met jullie spelen als Nina naar school is.’ ‘Ja’, zei moeder, ‘en het mooiste is nog dat andere kinderen ook zo’n muisje kunnen hebben.

Kijk, hier staat hoe ik Fifi heb gemaakt. ‘Ja’, zei Fifi stoer, ‘het prikt wel in je buik’. ‘Dat moet wel’, zei mama, ‘maar dat is maar heel even’. ‘Ik ben toch heel blij dat ik bij jullie ben, want ik vind het heel fijn' zei Fifi. 'Ja' zei Nina met een ernstig snoetje 'dat vind ik ook!’

16-04-2008 om 00:00 geschreven door janny

Lente

Kijk nu het wordt lente.

Alle bloemen beginnen te bloeien

en de knopjes aan de bomen

beginnen ook te komen.

Ik voel bloed door mijn aderen stromen.

Zou dat door de lente komen?

Maar weet je, we moeten nog niet veel dromen

Want April moet nog komen.

En Maart roert zijn staart.

En April doet wat hij wil.

Dus er kan nog alles gebeuren,

maar we genieten nu van de geuren.

De vogeltjes zijn in de weer

en vliegen heen en weer

om hun nestje te bouwen.

Want vogeltjes gaan ook trouwen.

Het hele leven gaat plots open.

We kijken rond en gaan weer hopen

dat het zomer wordt.

Heel warm en mooi en niet te kort!

shadow

18-03-2008 om 00:00 geschreven door janny

Het nieuwe zusje.

Er is een zusje geboren bij Johan thuis. Al jaren waren ze met z'n drieën geweest, en Johan vond het wat fijn zo als het was. Maar nu, niemand had meer tijd voor hem. Zijn moeder, die had helemaal geen tijd meer, was hele dagen met het kindje bezig. Zijn vader, die liep meteen naar de babykamer als hij van zijn werk thuis kwam. En dan die vele visite's. Dat hoorde er zo bij, zei z'n moeder. Iedereen komt de baby bewonderen. En hem zagen ze niet eens staan. "En dat moet ik dan leuk vinden" dacht hij. Nee hij vond dat er niets aan, voor hem was geen tijd meer. Ze hielden alleen maar van het kleine zusje. "Waarom zou ik hier blijven?" dacht hij. "Ik denk dat ik maar weg ga!" Zo liep hij maar te denken de laatste tijd. Op een avond in zijn bed bedacht hij: ik ga morgen weg. Toen het stil was in huis sloop hij uit bed en pakte wat spullen in om mee te nemen, en stopte dat onder zijn bed. Zachtjes ging hij weer in bed. Snel was het  morgen en zo ging hij, terwijl zijn moeder de baby verzorgde, zijn ontbijt opeten, pakte nog een paar extra boterhammen, riep gedag en ging de deur uit. Op weg naar school. Eigenlijk had hij daar ook geen zin in. Opeens bedacht hij: "Waarom zou ik dat doen? Ik ga ook niet naar school. Ik ga de stad in, leuk naar de winkels kijken. Dat is veel leuker dan naar school gaan. Ik heb mijn lessen toch ook niet geleerd, ze hebben dat thuis niet eens gemerkt". En zo liep hij maar door. Eerst vond hij het wel leuk, maar langzaam werd hij moe, en vond het ook niet zo leuk meer. Hij kreeg het koud en de boterhammen waren ook op. Maar hij dacht er niet aan om naar huis te gaan. "Waarom zou ik? Ze missen mij toch niet". Daar zag hij een huis wat ze aan het bouwen waren. "Ik ga daarin". Hij keek eens rond of niemand het zag, en glipte toen vlug naar binnen. "Zo, dat is misschien wat warmer". Hij nestelde zich in een hoekje en dommelde zo in slaap van vermoeidheid door het vele lopen. Maar thuis, o wat was daar een onrust! Moeder wachtte zijn vader al op. Huilend riep ze: "Onze Johan is niet op school geweest. Hij is ook niet thuis gekomen. Er is vast iets gebeurd"! Ja daar werd vader ook wit van schrik. "Ik ga hem zoeken, en als ik hem niet vind ga ik meteen naar de politie". "O, mijn jongen, waar zou hij nu toch zijn?" snikte moeder. Het was al donker toen vader weer terug kwam. "Ik heb hem niet kunnen vinden, de politie gaat verder zoeken". En zo zaten ze samen stil bijeen, steeds maar luisterend of ze de bel hoorden. En eindelijk, daar hoorde ze hem. Zo gauw als mogelijk liepen ze naar de deur, deden open en daar stond een politieagent met hun jongen. "Zo, hier is de wegloper; hij heeft z'n lesje wel  geleerd. Ik heb hem eens goed toegesproken! Breng hem maar snel onder de douche, zodat hij weer warm wordt. Hij zal jullie straks wel vertellen waar ik hem gevonden heb". Johan voelde veel spijt toen hij zag hoe ongerust zijn ouders waren. Later vertelde hij waarom hij het gedaan had, en waar hij geweest was. Ja nu wisten zijn ouders ook dat zij het verkeerd gedaan hadden. "Ach natuurlijk houden we ook van je. Jij bent toch onze lieve grote zoon! Kom dan gaan we naar je zusje kijken". En alsof het kleintje het voelde gingen haar oogjes open, keek ze Johan aan en krulde een lief lachje om haar mondje.Verbaasd keek hij. "Ze lacht naar mij" stamelde hij en in eens voelde hij hoeveel hij van dit kleine kindje hield. "Ik moet altijd voor haar zorgen en  beschermen" zei hij. "Ja" zeiden zijn ouders, "ik denk dat ze ook op haar grote broer gaat rekenen". In de nacht toen de rust was teruggekeerd zeiden zijn ouders: "Wij hebben ook onze les geleerd". Blij en gelukkig viel iedereen in slaap wetend dat alles weer goed was. 

18-03-2008 om 00:00 geschreven door janny

Zouden sprookjes echt bestaan

Zou men daar heen kunnen gaan.

In een land vol licht en kleur

En een prachtige bloemengeur

Waar de paddestoelen huisjes zijn

Met kabouters o zo klein

En met elfjes o zo teer

Die daar vliegen heen en weer

Met een koning machtig rijk

Die niet van zijn volk afwijkt

En ook alles daar voor doet

Een land omsingeld door een elfenkoor

Als dat echt zou bestaan

Zou ik daar direct heen gaan

02-03-2008 om 00:00 geschreven door janny

"Naar bed kind, het is tijd. Morgen moet je weer op tijd opstaan om naar school te gaan. Je weet hoe slecht je 's morgens uit je bedje kan komen."

"Nee, ik wil nog niet. Ik ben bang, het gaat vast onweren. Ik wil bij jullie slapen." zei Josje.
"Wel nee" zei vader. "Daar wordt je veel te groot voor, gewoon in je eigen bed".

"Maar ik ben bang". "Voor onweer hoef je niet bang te zijn. Kom we gaan naar boven"'.
Mokkend ging Josje mee. En weldra lagen ze alle drie in diepe rust.
Opeens werd Josje wakker. Luisterend keek ze de donkere kamer in. Hoorde ze daar in de verte een gerommel? Angstig keek ze rond. Ja daar verlichtte een bliksem haar kamer. De regen en wind begon tegen haar raam kletteren. Opeens rukte de wind haar raam open. Sidderend van angst keek ze toe: wat was dat nu? Een groot zwart ding sprong haar kamer in.
"Zo. Even uitrusten!" hoorde ze zeggen.
"Wie ben je?" fluisterde ze met grote angstogen.
Nu zag ze het goed. Een groot zwart monster keek haar met fonkelende ogen aan.
"Ga weg" huilde Josje, "ik ben bang van je!"
"Waarom ben je bang van mij? Ik doe je toch niets. Ik ben een onweermonster; van mij moet je niet bang zijn hoor! Wij maken het onweer". 
"Maar die harde klappen dan?" zei Josje.
"Ja dat doen wij onweermonsters. Dat vinden wij leuk. De wind probeert ons te vangen, wij rennen en springen langs de hemel. En als die je die lichtflitsen ziet dan botsen wij tegen elkaar op, o zo leuk! En regen, dat vinden we heerlijk. Je kunt dus altijd fijn in je bedje blijven liggen en naar ons luisteren, want je weet nu dat wij heel veel  plezier hebben. Maar ik nu ga ik weer verder. Ik ga het raam weer uit, doe jij het maar achter mij dicht.... En Josje, niet meer bang zijn. Laat ons maar lekker spelen. Daaaag! Ga jij maar weer lekker slapen Josje". 
"Dag onweermonster. Ik zal nu nooit meer bang zijn voor onweer. Ik weet nu dat jullie gewoon lekker aan het spelen zijn.....daaaaag!"

02-03-2008 om 00:00 geschreven door janny

Wat zou het heerlijk zijn

als ik een poesje was.

Dan kon ik lekker luieren

op de vensterbank of kast.

Ik kan gaan liggen spinnen

in het gras of het balkon.

Uren turen naar de vogels

en genieten van de zon.

Ook de hond wat zitten pesten

wanneer ik mij eens wat verveel.

Hoef verder alleen maar lief te kijken

Voor een knuffel of een streel!

Ja, wat een luizeleven

wanneer je een poesje bent.

En krijg ik ook nog wat te eten

ben ik helemaal tevreden.

Shaduw

19-02-2008 om 00:00 geschreven door janny

Een mooie Kerst voor iedereen.

Wat is er toch jongen, waarom loop jij je toch zo te vervelen?

Boos antwoordde Jaap: "Iedereen gaat naar de wintersport. Ik hoor als zij terug komen alle leuke verhalen. En wat heb ik? Niets! Ik heb niemand om mee te spelen".
"Waarom ga je niet in je kamer spelen? Je heb zo veel mooie leuke spellen en een mooi boek gekregen op sinterklaasavond".
"Nee, daar heb ik geen zin in!" En boos liep hij de deur uit, roepend: "Ik ga wel naar buiten!"
Nijdig liep hij de straat uit de singel op. Mopperend liep hij door, denkend: "Wat moet ik nu? Bah, wat is dit een nare tijd!" Iedere keer als hij een steentje zag schopte hij het weg. Nors en boos keek hij. Daar zag hij een wat grotere steen en hopla, die ging tegen een grote doos.
"Wat is dat?" hoorde hij. Daar kroop een jongen uit de doos.
Wat was die dun gekleed en wat zag hij er koud en hongerig uit!
"Waarom zit jij in die doos"? 
"Ja, wat denk je? Niet voor mijn plezier".

"Je gaat er toch zelf in?" zei Jaap.
"Ja, jij kan makkelijk praten. Kijk maar eens, je hebt een mooie dikke jas aan en warme schoenen, en je ziet er ook niet naar uit dat je honger hebt".
"Nee", zei Jaap en keek eens naar zijn jas en schoenen. "Waar kom jij dan vandaan, en slaap je dan ook in die doos?" 
"Ja, ik ben weggegaan bij mijn ouders. Waar wij wonen is er altijd oorlog en er was ook geen eten meer. Ik ben de oudste van de kinderen. Ik heb mij steeds in auto's verstopt en zo ben ik hier terecht gekomen! Maar waar ik heen moet weet ik niet. Daarom slaap ik in die doos".
"Hoe heet je dan?" 
"Ach, noem mij maar Don. Dat vind ik wel een mooie naam."
"Weet je wat?" zei Jaap opeens, "Ga met mij mee naar huis. Mijn moeder heeft wel wat te eten, en ook wel wat warme kleding". 
"Ja, ik ben niet gek! Stel je voor dat je moeder naar de politie gaat. Dan moet ik weer terug naar mijn eigen land!" 
"Nee hoor, dat doet ze niet, dat beloof ik je." zei Jaap.
"Ja, dan ga ik maar mee, want ik kan het zo ook niet langer uithouden".
Wat keek moeder verbaasd op! Met wie kwam Jaap daar nu aan en wat ziet die jongen er zielig uit. "Mam, dit is Don. Ik heb hem gevonden in een grote doos op straat".
"Maar jongens toch, kom vlug binnen".
Verbaasd keek Don naar de grote mooie keuken. En wat rook het daar lekker!
"Kan hij wat eten krijgen en wat warme kleren van mij"? 
"Ja, kom maar mee. Ga eerst maar lekker onder een warme douche, want dat is wel nodig zie ik!" Een poosje later...kwam er een heel andere jongen binnen. Gretig hapte hij in de lekkere boterhammen die moeder klaar gemaakt had. Dankbaar keek hij rond en zei: "Wat heeft u het mooi hier! Ik voel mij nu zo heerlijk warm".
"Hij mag hier toch wel blijven mam"? 
"Ja, ik ga dat vanavond met je vader bespreken, hoe we dat kunnen gaan doen. Want zo kan het met hem niet door gaan".
"Ja" zei Jaap "dat vind ik ook en weet u het is bijna Kerstmis, dan moeten alle mensen het toch fijn hebben. Ik schaam mij wel dat ik zo ondankbaar ben geweest!" 
"Maar gelukkig heb je Don gevonden" zei moeder. "Voor hem gaan we goed zorgen en aan zijn ouders sturen we een groot kerstpakket,  zodat ze met de kerst lekker kunnen eten".
Met stralende ogen keek Don hen aan. "Kan ik er dan ook een brief bij doen voor mijn ouders?" "Natuurlijk, en wens ze fijne Kerstdagen.        

17-12-2007 om 00:00 geschreven door janny

“Het boek van Sint-Nicolaas is gestolen!” riep de regelpiet.”Ik kan het nergens meer vinden”.”Wat erg!” riep de kleinste piet. “Wat vervelend nu!” riep de regelpiet. “Ik heb het echt goed opgeborgen. Ik snap er niets van. We moeten het aan Sint-Nicolaas vertellen. Wat zal hij dat erg vinden”! En zo gingen ze allemaal naar Sint Nicolaas om de slechte boodschap te vertellen. Sint Nicolaas schrok daar ook wel even van. “Ik kan dat boek niet missen, dat weten jullie”.”Kunnen we de speurclub van vier niet om hulp vragen?” vroeg de denkpiet. “Ja dat is een goed idee. Dat gaan we doen” zei Sint Nicolaas. En zo ging bij Micha de telefoon. Snel nam hij op. Vol verbazing hoorde hij het verhaal van de regelpiet aan.”Natuurlijk wil ik mijn best doen om het boek zo snel mogelijk te vinden”. Want dit was een ramp voor Sint Nicolaas en ook voor de kinderen. “Wij gaan onmiddellijk aan de slag om het boek op te sporen”. Vlug telefoneerde hij de clubgenoten Koen, Sonja en Nina. Snel kwamen ze bij elkaar en bedachten een manier om de dief op te sporen. “We vragen eerst de kinderen uit de buurt of zij iets verdachts gezien hebben” zei Micha. “Wacht eens!” zei Nina. “Nu we het er zo over hebben: het is mij de laatste tijd opgevallen dat Kees zo vreemd doet! Er moet iemand belang bij hebben om het boek te stelen. En Kees haalt allerlei kattenkwaad uit en plaagt veel mensen en kleine kinderen. En als ik zeg dat hij zo niets van Sint Nicolaas krijgt, lacht hij mij uit en zegt dat hij het grootste cadeau krijgt“. “Dat is vreemd” zei Micha. “Ik ga eens op de computer kijken of het boek soms te koop aangeboden wordt aan kinderen die ook niet al te braaf geweest zijn. En Koen, speur jij eens wat rond het huis van Kees”. En wat zag Koen daar? In een schuurtje bij het huis zat Kees met rode oren van spanning in het boek van Sinterklaas te lezen. Snel rende Koen naar Micha. “Ik heb het gezien, Kees zit in de schuur bij hem thuis in het boek te lezen”. “Dat klopt” zei Micha. “Ik heb ook gezien dat hij het te koop aanbiedt. Sonja en Nina, schrijven jullie samen een brief en zeg daarin dat hij het boek onmiddellijk bij ons moet bezorgen, omdat wij anders naar de politie gaan. Geef die morgen aan Kees op school!” Toen het ‘s avonds donker werd sloop Kees met het boek mooi ingepakt naar het huis van Micha, belde aan en liep toen snel weg. Micha vond het direct, want hij had wel gedacht dat het zo zou gaan en zo kwam het boek tot grote blijdschap van Sinterklaas en de pieten weer netjes terug waar het hoorde. En denken jullie nu dat Kees een groot cadeau kreeg? Hij kreeg helemaal niets! “Dat is zijn verdiende loon” vond Sint Nicolaas. ”Zo is het” vonden de pieten.

20-11-2007 om 00:00 geschreven door janny

Ik heet Sonja en ben zes jaar oud. Mijn zusje heet Nola en zij is ook zes jaar oud. Wij zijn een tweeling. Eigenlijk heel gek, als ik in de spiegel kijk, dan zie ik Nola. Wij zien er precies het zelfde uit, alleen ik heb een klein moedervlekje op mijn voet. Toen wij klein waren vond ik het wel leuk om een tweeling te zijn. Iedereen keek naar ons en we kregen meestal wel snoepjes en ze vonden ons heel lief.

Maar nu vind ik het helemaal niet leuk meer. Mijn zusje is helemaal niet aardig tegen mij! Toen wij nog klein waren wilde zij altijd spelen met iets waar ik net mee aan het spelen was. Dat vond ik niet altijd leuk maar ik gaf het dan ook maar aan haar. Maar nu ik naar school ga is het anders. Altijd als ik weer eens een vriendinnetje heb probeert zij die af te pakken en het lukt haar meestal ook. We zitten op school naast elkaar. Als we dan een taallesje moeten maken ; dan pakt ze snel mijn lesje af waar ik zo mijn best op heb gedaan en geeft ze haar lesje wat helemaal niet goed is aan mij. Ik heb wel eens iets aan mama of papa verteld maar dan vind ik mij zelf een klikspaan dus doe ik dat maar niet meer.

Op een dag liepen wij van school naar huis en hoorde wij een zielig miauwen. Snel ging ik kijken. Een klein poesje was in het water gevallen; ik pakte haar snel want het lag mooi aan de kant te spartelen en zo kon ik haar mooi redden. Snel pakte Nola het poesje van mij af. Hard lopend liep ze er mee naar huis. Thuis gekomen riep ze: “Mama, ik heb een poesje uit het water gered. Mag ik het houden?” “Kind toch” zei mama, “wat ben je toch een flink meisje. Je mag het poesje houden en het is nu van jou”. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen maar ik wilde niet huilen. Ik wilde ook flink zijn! Op een dag toen wij naar school liepen was zij mij weer zo aan het plagen. Ik mocht niet meer met het poesje spelen. Huilend liep ik weg. Ik had zo veel tranen in mijn ogen, dat ik niet zag dat er een auto aan kwam. Ik hoorde Nola nog gillen en roepen: “Sonja kijk uit!” maar het was al te laat. Daarna voelde ik niets meer. Ik werd weer wakker in het ziekenhuis en zag mama en papa met Nola staan. Wat zagen zij wit! De dokter had op een foto gezien dat mijn been gebroken was. Daarom moest er gips om heen. Ik had ook hoofdpijn en daarom moest ik een week in het ziekenhuis blijven. Ik vond het wel niet zo leuk, maar ik dacht wel: “Hier kan Nola mij niet meer plagen”. De andere dag kwamen mama, papa en Nola mij bezoeken. En wat ik zag: Nola helemaal in tranen. Snikkend zei ze: Ïk heb alles verteld want ik heb er zo’n spijt van. Ik zal je nooit meer zo plagen”. Mama en papa waren heel verbaasd geweest. Dat Nola wel plagen kon dat wisten ze, maar dat het zo’n plaaggeest was dat wisten ze niet! De dokter die ook alles gehoord had zei: “Het is ook een beetje je eigen schuld, je moet leren om voor jezelf op te komen en niet alles goed vinden. Wil je dat onthouden Sonja?” En of ik dat wilde. Nola zei: “Nu gaat alles anders worden, dat beloof ik”. Na een weekje mocht ik naar huis en kreeg allemaal mooie cadeautjes. Het was wel een beetje moeilijk om met mijn been in gips te lopen, maar Nola was de eerste die mij hielp. Na een poos mocht het gips er af. We spelen nu samen met de vriendinnetjes en het poesje is van ons allebei. Nu vind ik het weer fijn om een tweeling te zijn. Nola is nu mijn liefste zusje, mijn grootste vriendin en we kunnen heerlijk samen spelen.

03-11-2007 om 00:00 geschreven door janny

02-11-2007 om 08:56 geschreven door janny

28-08-2007 om 22:13 geschreven door janny

En zo gingen de dagen voorbij. Mariana was al heel handig geworden. Ze kon al goed koken, en bij de boerderij helpen vond ze leuk. Op een dag werd er een klein veulentje geboren.”Die krijg jij van ons, omdat je altijd zo goed kan helpen en zo goed je best heb gedaan! “ Je mag hem zelf een naam geven. Wat vond ze het kleine veulentje lief. “Wat fijn” riep ze “Een dier van mij zelf om voor te zorgen!” Dank u wel! De boer en boerin lachten, ze waren heel veel van Mariana gaan houden. “Kijk, hij heeft een klein vlekje op zijn hoofd, ik noem hem Vlekje!” Iedere dag ging zij naar het kleine paardje. Gaf hem lekker eten en verzorgde hem goed. “Als hij groter is kun je op hem gaan rijden!”.”Maar dat mag pas, als ik het zeg ; hij moet jou goed kunnen dragen” zei de boer. Vol spanning wachtte zij op die dag.”Lieve kind” zei de boerin op een morgen, “wil je ons tante en oom gaan noemen? Dat willen wij graag.” Vol blijdschap vloog Mariana hen om de hals. Tante en oom, dat wilde zij ook graag. Ze voelde zich zo thuis bij hen. Groter en groter werd Vlekje tot de dag daar was, en oom zei “Vandaag gaan we proberen of je op Vlekje kan rijden!” Tante keek toe, zou het lukken? Voorzichtig ging Mariana op Vlekjes rug zitten. Het paard keek eens om, wat was dat ? Maar toen hij zag dat zijn vrouwtje daar zat, ging hij in een langzame draf lopen. Iedere dag ging het beter. Zo dat ze al snel alleen uit rijden kon gaan. Heerlijk vonden ze het alle twee, om zo langs het strand te draven. Op een dag toen ze weer op het strand waren, ze kon haar ogen niet geloven. Daar zag zij Tom op het strand zitten, droevig staarde hij naar de zee. Altijd zochten zijn ogen naar Mariana. “Tom!” riep zij en in een snelle draf reed zij op hem toe!. “Mariana, hoe kan dat? Altijd zoek ik je op zee! En daar ben je nu op een paard!” Lachend sprong Mariana in zijn armen en vertelde hem het hele verhaal. ”Nu wil ik die tante en oom leren kennen: die zo goed voor je gezorgd hebben.“ “Ik wil ook jouw moeder leren kennen” zei Mariana. En zo gebeurde dat ook. Allemaal bij elkaar gekomen, hoorde ze in volle verbazing het hele verhaal aan. Na een maand was er groot feest, want het jonge paar ging trouwen. Wat waren zij gelukkig! Mariana vergat haar vader niet. Want iedere dag ging zij met Tom naar de zee en gooide een rode roos in het water. De zusjes haalden hem dan op en brachten hem naar vader. Zo wist hij dat het goed ging met zijn lieve dochter. ‘s Avonds glinsterde het zeekasteel prachtig rood, door alle rozen die de zeekoning voor het raam had gezet. Iedereen wist dat de rozen van Mariana kwamen. En het kasteel heette voortaan Mariana’s rozenkasteel.

11-08-2007 om 00:00 geschreven door janny

De zon scheen warm op Mariana’s gezicht. Even deed zij haar ogen open,maar snel weer dicht door het felle licht. Langzaam probeerde ze door haar oogharen te gluren. Waar was ze toch? Ze voelde eens voorzichtig met haar hand naast zich, en voelde zand. “Ik lig op het strand” dacht ze. “Ik heb hier geslapen!” Ze begon eens rond te kijken. Haar ogen gingen naar haar staart. Verbaasd keek ze nog eens goed: haar staart was weg! Ze had benen! Wat was ze blij! Ik ben nu een echt meisje met mooie benen! Langzaam stond zij op en probeerde te lopen. Eerst was het wat vreemd maar al gauw ging het beter. In de verte zag ze een boerderij. “Daar ga ik heen” dacht ze. Misschien wonen daar mensen die mij kunnen helpen, en die weten wat ik doen moet. Verlegen klopte zij later bij de boerderij aan. “Wie is daar?” riep een stem. En daar deed een aardige boerin de deur open. “Dag mevrouw” zei Mariana beleefd.”Ik kom eens vragen of u werk voor mij heeft. Want ziet u, ik wil graag van alles leren”! “Kind, kom toch binnen. Natuurlijk kan ik op zo’n grote boerderij wel wat hulp gebruiken. Ik vind het leuk om je van alles te leren. Ik heb zelf geen dochtertje. Wat zie je er lief uit”! “Dank u wel” zei Mariana, want ze vond het een mooi complimentje. Het deed haar aan Tom denken, want die zei dat ook altijd. “Maar als je wilt, gaan we eerst wat eten” zei de boerin. Ja dat wilde Mariana wel,want nu voelde ze toch ook honger. Zo werden twee heerlijke boterhammen klaar gemaakt met kaas en een glas melk.”Wat is dat?” vroeg Mariana. “Maar kind ;weet je dat niet? De melk komt van de koe, en van melk kunnen we ook kaas en boter maken”. Voorzichtig proefde Mariana een klein hapje. ”Ja dat vind ik erg lekker “ zei ze. Toen ze klaar waren met eten zei de boerin: “Nu gaan we de koe melken”, en samen gingen ze naar buiten. Wat schrok Mariana van dat grote zwart-witte beest. ”Je hoeft niet bang te zijn hoor” zei de boerin.”Kijk, aai haar maar eens over de neus. En kijk maar eens goed hoe ik de koe ga melken”. De boerin pakte een klein stoeltje en ging bij de koe zitten. Weldra spoot de schuimende melk in de emmer. “Kom het ook maar eens proberen”! Dapper ging Mariana ook bij de koe zitten, en ja wel hoor, zij kon het ook. “Je doet het prima” zei de boerin. Wat was Mariana trots. “En nu gaan we de kippen voeren. Die willen ook eten”. Wat vond Mariana dat leuk! Een moederkip met haar kleine kuikentjes die tokkend om haar heen liepen. “Kom kind, nu gaan we eten koken, want als de boer thuis komt wil hij ook lekker eten. En omdat jij gekomen bent is het een beetje feest en gaan we een appeltaart bakken . Jij mag de appeltjes schillen en dan maak ik het deeg. Je kan dan mooi de appeltjes in schijfjes op het deeg leggen, wat jam er over en dan gaat hij de oven in”. Vol verbazing keek Mariana hoe de boerin een lekkere maaltijd klaar maakte. Daar kwam de boer al thuis. “Vrouw wat ruikt het hier lekker, en wie hebben we daar”? “Dit is Mariana en ze komt hier wonen en helpen. En van alles leren. Zij wil later een heel goede huisvrouw worden”.”Dat is altijd goed”, zei de boer “en voor ons nog gezellig ook. Het is nu net of wij ook een dochter hebben”. Even dacht Mariana aan haar vader en de zusjes. Maar even later zaten ze alle drie heerlijk te smullen.

Wordt vervolgd…

10-08-2007 om 00:00 geschreven door janny

Stil zat Tom voor zich uit te kijken. “Wat is er toch met die jongen aan de hand?” dacht zijn moeder. Maar Tom wist het wel, hij kon Mariana niet vergeten. In zijn dromen zag hij steeds haar mooie blauwe ogen en haar prachtige blonde haar. Haar lieve lach hoorde hij de hele dag. Als hij ging vissen keek hij goed rond, maar nooit zag hij haar weer. Alle mensen uit het dorp hadden hem wat geld gegeven, zo dat hij een nieuw bootje kon kopen. Daar was hij erg blij mee, maar toch kon hij niet gelukkig zijn. Altijd zagen ze hem alleen op het strand zitten, en naar de zee staren.”Wat is die Tom toch vreemd geworden” zeiden ze.”Hij kijkt nooit meer vrolijk“. “Jongen toch”, zei z’n moeder; “Je kunt toch niet blijven treuren om iets wat toch niet kan. Kijk eens in het dorp, daar zijn zo veel lieve meisjes”. Maar Tom kon Mariana niet vergeten en alleen maar aan haar denken. In het zeekasteel treurde Mariana ook om Tom. Haar vader zag hoeveel verdriet zijn kind had. De zusjes probeerden haar op te vrolijken, maar niets hielp. Ze werd mager en bleek. Zo kan dat niet langer dacht vader. Op een dag toen Mariana weer ziek en bleek in bed lag, ging hij naar haar toe.”Kind zo kan het niet langer; wil je dan zo graag naar die jongen Tom toe?” “Ja”, snikte Mariana, “ik houd van hem. Ik kan hem niet vergeten”. ”Goed ik ga naar de toverkrab, eens kijken of zij er iets op weet. Maar het kan wel wat dagen duren, want ik moet haar zoeken”. Blij riep Mariana: “Vader, misschien kan er een oplossing komen”. “Ja, ik zie wel dat het zo niet door kan gaan!” En zo ging vader op weg. Na dagenlang zoeken vond hij de toverkrab eindelijk in een kleine inham onder het zeegras. Die keek wel heel verbaasd op, de zeekoning die hem kwam zoeken. Al snel werd het hele verhaal verteld. De krab dacht eens goed na. “Ja, we zouden in dit geval kunnen proberen om Mariana benen te geven.” Het is wel zo, dat ze dan nooit meer een zeemeermin kan worden en in het zeekasteel kan wonen”. Bedroefd knikte vader “Ja dat had ik ook al bedacht!”. Afscheid nemen van zijn kind viel hem zwaar. Maar haar zo ongelukkig zien, dat kon ook niet. ”Zij zal in een klein dorp naast de jongen komen, en daar moet ze leren als een gewoon meisje te leven en te werken. Ze moet zelf kiezen. Een weg terug is er niet meer”. Na velen dagen kwam vader weer thuis in het zeekasteel. Hij ging Mariana vertellen wat de toverkrab gezegd had. Na lang denken besloot Mariana om te vertrekken. Met tranen in haar ogen nam zij afscheid van haar vader en de zusjes en bedankte zij hen voor alles wat zij voor haar gedaan hadden.”Denk aan ons, meisje, en vergeet ons niet!” En zo zwom zij een vreemde toekomst tegemoet!

Wordt vervolgd.

06-08-2007 om 00:00 geschreven door janny