In het Chinese Shanghai hebben ze eergisteren een chirurgische ingreep uitgevoerd aan het abnormaal grote hand van de 24-jarige Chinees Liu Hua. Die lijdt aan de zeldzame ziekte macrodactylie: een niet erfelijk aangeboren vergroting van een vinger. De pezen en bloedvaten zijn van normaal kaliber, maar zenuwen, huid en bot zijn extreem vergroot. De linkerduim van Liu meet 26 centimeter, zijn wijsvinger net een halve meter en zijn middelvinger 15 centimeter. Z'n hand weegt ook maar liefst tien kilo.
De spieren van oudere mensen verjongen aanzienlijk als ze twee keer per week gaan fitnessen. Daarmee kan fitness een oplossing bieden voor de vele valpartijen van ouderen. Dat blijkt uit een recente studie, waarover Bodytalk morgen schrijft.
In Antwerpen zijn de handchirurgen begonnen met een eigen wachtdienst: SOS hand. Tijdens de zomer zijn er veel mensen die klussen in huis of in de tuin en dat zijn drukke tijden voor de handchirurgen want er zijn altijd wel mensen die dan bijvoorbeeld een paar vingers kwijtgeraken. Om die vinger succesvol weer aan te hechten, moet de patiënt zo snel mogelijk worden geholpen. Door het opzetten van een wachtdienst geraakt de patiënt sneller bij de juiste arts. Voor de artsen is het handig omdat ze anders altijd paraat moeten staan.
Zes beroepsverenigingen van osteopaten hebben enkele maanden geleden een verzoekschrift ingediend bij minister van Middenstand Sabine Laruelle (MR) voor de erkenning van de titel van osteopaten. Artsen en kinesisten zijn daar helemaal niet happig op. Dat schrijft Artsenkrant.
Diagnose & medicatie Alex Boon, de voorzitter van de koepelorganisatie van osteopaten, legt uit dat de osteopaten willen dat hun beroep erkend wordt als een onafhankelijk beroep. "Op dit moment is het voor veel patiënten niet duidelijk of ze een kinesitherapeutische behandeling of een osteopathische behandeling ondergaan", aldus Boon.
Daar willen ze via een beroepstitel klaarheid in scheppen. Ze willen ook zelf een diagnose kunnen stellen en medicatie kunnen voorschrijven. Daarom hebben ze een verzoekschrift ingediend op de federale overheidsdienst Middenstand, naar aanleiding van een kaderwet die op 24 september verscheen in het Staatsblad.
"Leep" en "sluw" Artsen en kinesisten zijn helemaal niet gediend van het "lepe manoeuvre" en de "sluipweg" die de osteopaten kiezen, omdat ze buiten het circuit van Volksgezondheid een beroepstitel willen creren. "Indien we deze erkenning niet tegenhouden, staan straks de chiropractors en alle andere alternatieve genezers aan de deur van de Hoge Raad voor zelfstandigen en kmo's", stelt Marc Moens, ondervoorzitter van de Belgische Vereniging van Artsensyndiaten BVAS.
Criteria Ook de kinesisten zien de erkenning helemaal niet zitten. "We hebben geen bezwaar tegen de erkenning van osteopaten, gesteld dat ze aan dezelfde criteria voldoen als de kinesisten", zegt Luc Lemense, voorzitter van de Unie van Zelfstandige Kinesitherapeuten. "Dat betekent dat ze een erkende opleiding moeten volgen. Nu is daar geen sprake van, je kunt osteopaat worden door enkele weekendcursussen te volgen."
De kinesisten vrezen ook voor oneerlijke concurrentie aangezien zij alleen op medisch voorschrift mogen werken, en de osteopaten, als ze hun slag thuishalen, dat ook zonder voorschrift zouden mogen doen.
Blauwdruk hervorming revalidatiesector in de steigers
Het terugbetalingssysteem voor locomotorische revalidatie is erg ingewikkeld. Tussen 2000 en 2004 is het budget verhoogd van 57 miljoen euro naar 87 miljoen euro, waarmee het naar verhouding sterker toenam dan het globale RIZIV-budget. Welke resultaten en kwaliteit daar tegenover staan is ongekend, want niet gemeten. Dat besluit het Federaal Kenniscentrum voor de Gezondheidszorg (KCE) in samenwerking met UZLeuven, VUB, UA en Deloitte Consulting op vraag van Minister Demotte. Het KCE doet concrete aanbevelingen om de organisatie van revalidatie in België te verbeteren.
Locomotorische revalidatie (ook wel musculoskeletale en neurologische revalidatie genoemd) neemt een belangrijke plaats in bij aandoeningen zoals beroerte, amputatie en ruggenmergletsel of bij een chronische ziekte als multiple sclerose (MS). In dit onderzoek werd de multidisciplinaire revalidatie bestudeerd, waarbij meerdere zorgverleners (kinesitherapeut, logopedist, ergotherapeut,..) samenwerken om een patiënt zoveel mogelijk zijn normaal functioneren te laten herwinnen.
Voor revalidatie bestaan er in België meerdere terugbetalingssystemen, die een verschillende financiële impact op de uitgaven van de ziekteverzekering én op de inkomsten van revalidatiecentra en revalidatieartsen hebben. Het is niet altijd duidelijk welk terugbetalingssysteem voor welke patiënt moet gebruikt worden: een revalidatie van een heupprothese gebeurt op de ene plaats meestal monodisciplinair door een kinesitherapeut, terwijl op een andere plaats systematisch multidisciplinaire revalidatie met bijhorend kostenplaatje wordt toegepast. Verschillende revalidatieartsen zullen voor hetzelfde type patiënt ook uiteenlopende soorten revalidatiebehandelingen met sterk uiteenlopende behandelingsduur toepassen. De bekomen resultaten op het vlak van herstel, dagelijks functioneren en socioprofessionele re-integratie zijn ongekend en kwaliteitscontrole ontbreekt in België.
De revalidatiecentra zijn ongelijk gespreid: in de provincie Luxemburg is er geen enkel revalidatiecentrum gevestigd dat langdurige revalidatie aanbiedt. In Brussel en West-Vlaanderen zijn er dan weer naar verhouding meer dergelijke centra.
Een reorganisatie is onafwendbaar. Tot die conclusie kwam voorheen ook al een ministeriële werkgroep. Eerst moet er een meer objectief classificatiesysteem ingevoerd worden. Dit laat toe de revalidatienoden van de patiënt te evalueren en hem te verwijzen naar het best passende niveau. Het door de WHO erkend classificatiesysteem ICF (International Classification of Functioning, Disability and Health), waaraan momenteel internationaal intensief gewerkt wordt, zal daarbij in de toekomst wellicht als vertrekbasis kunnen dienen. In afwachting hiervan stelt het KCE voor om reeds te starten met één van de in andere landen bestaande classificatiesystemen.
Op basis van haar onderzoek en een internationale vergelijking, beveelt het KCE ook aan om locomotorische revalidatie op 3 niveaus te organiseren, elk met hun eigen financieringswijze. Het eerste niveau is het algemene niveau, dat breed toegankelijk moet zijn via elk ziekenhuis. In het tweede of specifieke niveau worden meer complexe en relatief frequente aandoeningen behandeld. Hiervoor volstaan 20 à 30 revalidatiecentra, terwijl er momenteel in België 46 zijn. Ten slotte is er het derde of hoogspecifieke niveau voor de ernstige en zeldzame aandoeningen waarvoor er niet meer dan 3 à 5 centra nodig zijn in België.
Er zijn dringend wetenschappelijk onderbouwde klinische praktijkrichtlijnen nodig over de aard van de behandeling en de behandelingsduur van revalidatiepatiënten.
Bron : Persbericht Federaal Kenniscentrum voor de gezondheidszorg
De aanpassing van de nomenclatuur om een 2de zitting mogelijk te maken verscheen vandaag (21/06/2007) in het Belgisch Staatsblad.
Patiënten die recht hadden op een tweede zitting, omwille van hun E-statuut, kunnen wanneer zij het palliatief statuut krijgen,blijven genieten van deze 2de zitting. Deze maatregel gaat in met terugwerkende kracht vanaf 1 september 2006. Op deze datum werd immers de palliatieve kinesitherapie aan huis mogelijk gemaakt.
De uitbreiding naar andere patiënten wordt nog onderzocht. Moeilijkheid hierbij is de inschatting van de kostprijs voor de ziekteverzekering. Het aantal geattesteerde zittingen voor palliatieve kinesitherapie aan huis is momenteel nog te klein om een correcte inschatting te maken van de draagwijdte van een eventuele uitbreiding naar alle palliatieve patienten.
Mutualiteiten en RIZIV zijn zeer voorzichtig en willen eerst over meer cijfermateriaal beschikken.
Opname van het syndroom van Sjôgren op de lijst van E-pathologieën voor kinesitherapeutische zittingen. Het kinesitherapievoorschrift (met diagnose en beschrijving) moet door een reumatoloog worden afgeleverd.
Eerstelijns-kine voelt zich stiefmoederlijk behandeld
Het reageert daarmee op de opening van het revalidatiecentrum in ziekenhuis Maas en Kempen. ,,Kinesisten kunnen net zo goed een revaliderende patiënt behandelen. Alles is afhankelijk van de patiënt en de aard van de kwetsuur'', zegt voorzitter Luc Vermeeren.
,,We worden te vaak stiefmoederlijk behandeld. Revalidatieartsen laten vaak uitschijnen dat revalidatie beter in een revalidatiecentrum gebeurt dan bij kinesisten. Het komt over of we ons werk niet kunnen en dat stoot vele kinesitherapeuten tegen de borst'', zegt Vermeeren.
,,Een zelfstandig gevestigd kinesitherapeut is onderworpen aan de vestigingsnorm. Die houdt in dat een kinesist moet beschikken over apparatuur om aan het geneeskundig voorschrift te voldoen. We willen de noodzaak van een revalidatiecentrum niet betwisten, maar soms is behandeling door een kinesist efficiënter. Bij sommige patiënten is een individuele aanpak beter. Zwaar zieke patiënten zijn beter af bij een kinesist dat in een drukke revalidatiezaal.
Een arts zou een grotere rol kunnen spelen bij de juiste doorverwijzing van patiënten. Voor artsen verbonden aan een ziekenhuis met revalidatiecentrum is dit al moeilijker. Het centrum moet ook renderen natuurlijk'', beseft de voorzitter. Dokter Bobbaers, revalidatiearts van het ziekenhuis Maas en Kempen nuanceert zijn eerdere uitspraken. Volgens hem is de revalidatie bij een kinesitherapeut perfect mogelijk. ,,Maar voor onder andere de groep van patiënten met langdurige rugpijn die erg beperkt zijn in hun dagelijks en professioneel functioneren, is er een wetenschappelijk evidentie dat ze baat kunnen hebben bij een multidisciplinaire behandelingsstrategie'' (kvh) (Het Nieuwsblad - 19/04/2007)
De kinesitherapie websites van het Vlaams Kinesitherapeuten Verbond doen het uitstekend, zo blijkt uit de statistieken.
www. kinesitherapie.be de website voor patiënten en geïnteresseerden kreeg sinds 06-06-2004 reeds 64.439 unieke bezoekers. 83,4% hiervan waren inwoners uit België en 11,8% kwamen uit Nederland. Minder voor de hand liggende bezoekers werden geseind uit : Senegal, Egypte, Bahrein, Cambodja, Vietnam, Japan, China, Qatar, Rusland, Litouwen, India, Nieuw-Zeeland, ...
Het webblog van Kinesitherapie.be werd opgestart op 02-06-2005 en mocht op 691 dagen reeds 15.892 bezoekers ontvangen.
Tot slot vermelden we ook nog de website, bedoeld voor de VKV-leden en professionals, www.kinenet.be. Deze website werd onlangs ge-restyled en gemoderniseerd.
Kinderfysiotherapie bij babys vermindert de kans op scheefhoofdigheid. Dat blijkt uit het promotieonderzoek dat kinderfysiotherapeut Leo van Vlimmeren uitvoerde aan het UMC Utrecht. Hij volgde 400 babys vanaf de geboorte tot de leeftijd van een jaar. Op de leeftijd van zeven weken hadden 65 babys een voorkeurshouding, met daardoor een grotere kans op een scheef hoofd. De helft van deze babys kreeg kinderfysiotherapie en had op de leeftijd van zes en twaalf maanden een minder scheef hoofd dan de niet-behandelde babys.
Stoppen met werken is ook vaak stoppen met bewegen, voor de Nederlander
Leiden, 17 april. Wie met pensioen gaat, mist voortaan de lichaamsbeweging tijdens het dagelijkse woon-werkverkeer. En bij sommige mensen vervalt ook de lichaamsbeweging tijdens het werk. Dat verlies aan activiteit weten de gepensioneerden bij lange na niet te compenseren door meer te wandelen, fietsen, tuinieren en op de kleinkinderen te passen. De lichaamsbeweging bij het woon-werkverkeer nam gemiddeld met 70 procent af, terwijl de sportactiviteiten maar 10 procent stegen.
Mensen met een hoge opleiding hebben meer kans op een goed herstel na een beroerte dan lager opgeleiden. Dat blijkt uit een onderzoek van een team gezondheidswetenschappers van de vakgroep Medische Sociologie van de Vrije Universiteit Brussel (VUB).
Twee Vlaamse proffen hebben een revolutionaire kunstknie ontwikkeld. De Journey, zoals hij heet, is de eerste prothese die de normale bewegingen van een gezonde knie imiteert. Hij zal door chirurgen in de hele wereld gebruikt worden om mensen met kapotte knieën weer een normaal leven te geven. De Britse multinational Smith & Nephew is zozeer onder de indruk van de Vlaamse knowhow dat ze in Haasrode haar Europese researchcentrum heeft ondergebracht.
Onderzoekers hebben voor het eerst bij mensen met RSI-klachten ontstekingsmediatoren in het bloed aangetoond. Daarmee is er uitzicht op een vroegere opsporing van de klachten en preventie. De studie is gepubliceerd in het maartnummer van Clinical Science.
Typisch voor RSI is dat mensen geen pijn voelen voor de schade aangericht is. Artsen hebben tot nu toe daarom ook alleen fysiek onderzoek als diagnostisch instrument voor RSI. Het doel van de de studie verricht door onderzoekers van Temple University was om al voor de daadwerkelijke schade optreedt, de problemen te kunnen signaleren.
Daarvoor hebben ze bij 22 patiënten met verschillende vormen van RSI zoals het carpaletunnelsyndroom, tendinitis en pols- en schouderaandoeningen, en van negen gezonde personen bloed afgenomen voor onderzoek op ontstekingsmediatoren. De bloedwaarden voor de ontstekingsfactoren zijn gekoppeld aan de mate van fysieke gezondheid.
Bij de RSI-patiënten waren verschillende typen ontstekingsmediatoren significant verhoogd. En hoe ernstiger de RSI-klachten waren, des te meer biomarkers er aantoonbaar waren. Kennelijk maakt het immuunsysteem de ontstekingsmediatoren actief aan wanneer het lichaam aangetast wordt door repetieve bewegingen. De onderzoekers noemen de biomarkers een waarschuwende rode vlag voor een onderliggende probleem.
Dit onderzoek bevestigde de resultaten van eerder onderzoek dat is verricht bij ratten.Een diagnostische test is er daarmee nog niet, want de biomarkers kunnen ook te maken hebben met andere weefselschade.
De universitaire kine-opleiding mag vijf jaar duren. Dat vindt de Vlaamse minister van Onderwijs, Frank Vandenbroucke (SP.A). Hij vindt dit, het is nog niet zo; de Vlaamse regering moet nog instemmen met zijn voorstel. De Vlaamse studenten kine protesteren omdat ,,de derdejaars nog altijd niet weten of ze nu nog één of nog twee jaar moeten studeren''.
Het was een ,,nog hangende kwestie'' in de omschakeling van het hoger onderwijs naar de Europese Bachelor-Master-structuur. Een normale academische opleiding duurt 4 jaar (3 bachelor-jaren en 1 master-jaar). De minister wees veel vragen voor verlenging naar 5 jaar af. Uitzonderingen (vijf jaar) stond hij wel toe aan de opleidingen ,,wetenschappen'' zoals biologie en chemie.
De academische kine-opleiding (Leuven, Gent en Brussel) duurde vroeger feitelijk al vijf jaar. Voor de minister blijft dat best zo, zo niet zouden de meeste studenten toch een vijfde jaar toevoegen; de meeste specialisaties moeten dan wel in die vijf jaar begrepen zijn.
Die beslissing wordt binnenkort voorgelegd aan de Vlaamse regering. Maar er zijn ook nog hogeschoolopleidingen; die leiden naar een ander diploma maar naar eenzelfde erkenning in de ziekteverzekering. Die duren vier jaar en dat blijft voorlopig zo, althans voor Antwerpen en Hasselt.
De Brugse en Oostendse hogescholen leveren na het tweede jaar rechtstreeks toe aan de universitaire opleiding in Leuven; die duurt dus ook vijf jaar.
In Gent werken universitaire en hogeschoolopleiding (UGent en Arteveldehogeschool) intens samen en duren alle opleidingen vijf jaar. De Antwerpse en Hasseltse hogescholen moeten ook gaan samenwerken met een universiteit zodat vijf jaar algemeen geldt.
België ontsnapt voorlopig aan privatisering gezondheidszorg
België slaagt er nog in om te ontsnappen aan de grote internationale tendens om de gezondheidszorgen gedeeltelijk te privatiseren. Maar op middenlange termijn, zou België die tendens volgen. Dat blijkt uit een studie van Ernst&Young over de privatisering van de gezondheidszorg in zeven Europese landen en de VS.
In de westerse landen doet de veroudering van de bevolking en de vooruitgang van de medische wetenschap de gezondheidszorg wegen op de overheidsfinanciën. Die tendens gaat samen met een gedeeltelijke privatisering, stelt Ernst&Young. ,,België is een van de weinige landen dat gekozen heeft voor een ander spoor.''
België blijft kiezen voor een publieke ziekteverzekering en probeert de consumptie van de gezondheiszorgen te limiteren, onder andere met een verhoging van het remgeld. In het buitenland zijn er al meer privé-verzekeringen. In de studie wordt geopperd dat België misschien ook moet denken aan een basispakket zorgen en gespecialiseerde dienstverlening moet overlaten aan privé-verzekeringen.
Volgens het onderzoek zou de fusie van een aantal ziekenhuizen in België en de professionalisering van hun structuren wijzen op een nakende privatisering.
Alweer een nieuwe term voor een groep kinderen die afwijkt van 'het normale'. Wie vroeger onhandig maar niet dom was, werd voor 'verstrooide professor' versleten. Later werd daar het label 'dyspraxie' opgeplakt. Kinesisten Hilde Van Waelvelde en Barbara De Mey noemen het nu liever DCD en zouden graag hebben dat die afkorting beter bekend raakt in Vlaanderen. Ze publiceren er een boek over ('Kinderen met Developmental Coördination Disorder') en organiseren samen met de oudervereniging vzw Dyspraxis op donderdag 8 maart een druk bijgewoonde studiedag aan de Universiteit Gent, waar ze allebei werken.
Welke kinderen passen in het vakje? De Mey: ,,De meesten hebben schrijfproblemen, maar je kunt niet veralgemenen. Van geen enkel kenmerk kan je zeggen dat ze het allemaal hebben. Meestal hebben ze ook last met opeenvolgende handelingen, zoals het dichtknopen van schoenveters, een vloeistof in een glas schenken of 's morgens hun kleren aantrekken. Soms leren ze laat stappen en/of fietsen. Sommigen zijn niet goed in het vangen van een bal. In een groepssport of een competitieclub voelen ze zich meestal niet goed, want daar moeten ze vaak op de bank zitten. Er zijn er ook die een slecht ruimtelijk inzicht hebben. Zo kennen we een meisje dat wiskunde studeert aan de universiteit, en haar studentenkamer dichtbij de leslokalen heeft. Anders zou ze verloren lopen.''
Is er altijd therapie nodig? Van Waelvelde: ,,Neen. We hebben kinderen ontmoet die nooit een diagnose hadden gekregen en nooit behandeld zijn, maar op wie toch echt de noemer DCD past. Een jongen bijvoorbeeld die in het derde leerjaar erg gepest werd omdat hij niet kon voetballen. Elke speeltijd was een marteling voor hem. Het pestprobleem werd aangepakt en de jongen mocht vanaf dan in de speeltijd schaken met de leerlingen van het middelbaar. Hij was ooit lid van de scouts, maar dat heeft hij snel opgegeven. Als je alle spelletjes verbrodt, omdat ze met jou in de ploeg altijd verliezen, dan is er niet veel aan. Maar zijn moeder is ook niet bepaald sportief, dus zij maakt daar geen punt van. En de jongen heeft andere talenten, waarmee hij later zeker gelukkig zal worden. Toch zijn er evengoed kinderen met dezelfde motorische tekorten die het wel als een probleem ervaren, en zij moeten geholpen worden.''
De Mey: ,,Kinesitherapie kan ook belangrijk zijn om het zelfbeeld en het welbevinden van die kinderen te verbeteren. Thuis en op school durven ze niets te ondernemen, omdat ze al vaak gevallen zijn. Wij geven hen niet alleen tips, maar bieden ook experimenteerruimte in een veilige omgeving.''
U wilt de term DCD graag breder bekendmaken. Waarom? Van Waelvelde: ,,De kinderen zijn aan de buitenkant normaal, waardoor ze niet zo snel begrip vinden voor hun probleem. Ze doen vaak hard hun best. Dan is het bijzonder frustrerend als de leerkracht een dikke rode streep over je huiswerk trekt en zegt dat je mag herbeginnen. Want ze hebben er dubbel zoveel moeite voor gedaan en het resultaat zal nooit zo goed zijn als dat van de anderen. Tegen een kind in een rolstoel zeg je toch ook niet: probeer nu maar zo lang tot je wél kunt stappen?''
,,Bovendien komt DCD geregeld voor in combinatie met andere stoornissen, zoals ADHD. Het is dus goed om ook aandacht te besteden aan de motorische problemen en niet alleen aan de aandachtsstoornis. Vooral voor kinderen met meer dan één ontwikkelingsprobleem, is de impact groot.''
Groeit het er uit? De Mey: ,,Helaas niet. Bij de meesten toch niet. Je moet ermee leren omgaan. Elk geval is anders, dus je moet telkens weer zoeken welke de specifieke noden zijn en welke oplossingen daarvoor kunnen dienen. Zo heb ik een jongen in behandeling die werkelijk erg onleesbaar schrijft. Met de juf is afgesproken dat Wouter bij een dictee alleen de kernwoorden moet opschrijven, want als hij minder moet schrijven, lukt het beter. Bij schoonschrift - dat geven ze daar nog - doet hij niets goed, maar hij wordt nu gequoteerd op het feit of hij onderscheid maakt tussen een 'l' en een 'e'. Dat is zijn werkpunt en daar kan hij wel punten op scoren. Op school moet Wouter schrijven, maar thuis maakt hij zijn huiswerk op de computer. Dat lukt veel beter. En zo zoeken we oplossingen op maat voor ieder kind.''
Er is dus niet één standaardbehandeling voor dit probleem? Van Waelvelde: ,,Daar geloven wij niet in. Standaardprocedures zijn voor doorsneekinderen zonder veel moeilijkheden. Wij zullen zeker ook niet beweren, zoals anderen doen, dat we kinderen 'genezen'. Er is iemand uit het Leuvense die beweert dat kine ervoor kan zorgen dat kinderen geen rilatine meer nodig hebben. Dat zul je ons niet horen zeggen. Wij geloven in een functionele aanpak: oefenen op die dingen die je niet kunt, trucs zoeken die je erbij kunnen helpen, en hopen dat er van al die oefeningen iets wordt overgedragen in de dagelijkse praktijk.''
De Mey: ,,Ouders bellen soms en vragen dan welke 'behandeling' je volgt. Ik gebruik in mijn praktijk van fysiotherapeute tips en trucs van allerlei behandelingen, naargelang ze mij geschikt lijken in de situatie.''
Zijn er ook leerkrachten die vinden dat elk kind zich moet conformeren aan de eisen en regels van de school? De Mey: ,,Om die reden ga ik het soms op scholen uitleggen. Leerkrachten schrikken terug bij het letterwoord: wat voor een beest is dat nu weer? Na onze uitleg groeit er meer begrip.''
Van Waelvelde: ,,Er zijn ook ouders die hun twijfels hebben. Een moeder van een kind dat nu op school met de computer mag werken, om zijn schrijfprobleem te omzeilen, vroeg ons vertwijfeld: zal hij dan nog wel leren schrijven? Moet hij niet wat moeite doen? Het komt er op aan het juiste evenwicht te vinden.''
De Mey: ,,Voor sommige kinderen is het een optie om nog te oefenen, maar anderen moeten daar zoveel energie in steken dat er geen energie meer overblijft voor wat ze wel goed kunnen. En dan zakken ze weg in een negatieve spiraal en worden ze mogelijk depressief. Voor ons staan het haalbare en het welbevinden van het kind voorop.''
Waarom eigenlijk DCD in plaats van dyspraxie? Van Waelvelde: ,,De term 'dyspraxie' is beladen met meer dan één inhoud. Meneer X zegt dat die lading eronder valt, en meneer Y voegt er andere criteria aan toe. Terwijl DCD de internationale term is en er slechts vier criteria zijn: dat er geen medische verklaring voor het motorische probleem is, en geen verminderde intelligentie, dat er wel degelijk een probleem is met de motoriek en dat het probleem zo groot is dat je er last van hebt in het dagelijkse leven. De diagnose wordt liefst gesteld door een multidisciplinair team, bijvoorbeeld in een centrum voor ontwikkelingsstoornissen.''
,,Het is een term die duidelijkheid schept. Ouders zinken soms weg in een moeras van mogelijke aandoeningen. Nu eens heeft hun kind dit en dan weer dat. Er doen allerlei modeaandoeningen de ronde, maar DCD is een beschrijvende diagnose, we spreken ons niet uit over de oorzaken, we stellen vast.''
Belgische clinici zijn er voor het eerst in geslaagd door middel van kraakbeentransplantaties bij een grote groep patiënten systematisch herstel van eigen kraakbeenweefsel te bekomen. Tot nu toe werden kraakbeenletsels als onherstelbaar beschouwd. Dat melden de Universitaire Ziekenhuizen Leuven.
Om de problemen van vrouwen tijdens de menopauze te ondervangen, is meer bewegen te verkiezen boven hormoontherapie. Dat stelt Luc Baeyens, VUB-hoogleraar gynaecologie, in het medisch blad Bodytalk.
Eén tot drie glazen alcohol per dag weert suikerziekte
Eén tot drie glazen alcoholische drank per dag vermindert de kans op ouderdomsdiabetes. Drank verhoogt de concentratie van het eiwit adiponectine in het bloed, wat het weefsel gevoeliger voor insuline kan maken. Dit stelt de Nederlandse Joline Beulens, die woensdag promoveerde aan de Wageningen Universiteit.
