En dan speel ik nu voor u...:

Daar er toch lezers blijven komen en gaan, hier dan maar een stukje door mij vertaalde tekst uit ‘Attachment in Psychotherapy’ van David Wallin. Ik houd zelf erg van voorbeelden en dat zal zeker ook voor vele andere mensen gelden.

En ook in dit soort andere ervaringen liggen deelvlakken met wat personen met andere ‘geestelijke gezondheidsproblemen’ meemaken, of zij er nu voor in therapie gaan of niet. Of zij er zich nu bewust van zijn of niet.

Blz. 278:

"Een patient van mij, bijvoorbeeld, zag zichzelf als uiterst grootmoedig en zorgzaam, op een zódanige manier dat dit absoluut fundamenteel voor haarzelf was om zich met zichzelf op haar gemak te vinden. Zij vertelde mij dat zij als jonge vrouw een beeld van zichzelf had – halverwege fantasie en overtuiging – waarin haar eigen ‘achtenswaardigheid’ of ‘harts-goedheid’ zo duidelijk was dat zij de personen waar zij mee in contact kwam kon verbeteren en veranderen. Zoals men zich misschien kan voorstellen, ging het hier om een patient die haar woede tijdens haar jeugdjaren had moeten verdrukken omdat die op gevaarlijke niveau’s belandde tijdens gewelddadige woede-uitbarstingen van haar vader. Momenteel, op haar beurt als recente moeder, gebeurt het haar diep ondersteboven te raken zodra haar ontroostbare eigen zoon in haarzelf een oncontrolleerbare woede oproept. Zij behoudt haar positie ten opzichte van haar eigen gedrag: "dàt ben ik niet!" Natuurlijk zijn er vele dingen die in een dergelijke situatie een rol spelen: haar angst dat de speciale kwaliteiten van haar eigen persoon onvoldoende zijn om haar zoon verlichting te brengen, haar eigen gevoeligheid voor woede zodra zij ziet dat hij – zoals haar vader tezijnertijd deed – gevoelens mag uiten van de zelfde aard die zij echter heeft moeten verdrukken, haar ongemak in het voelen dat zij, als moeder, zich achtenswaardig voelt ook al is zij woedend. De therapeutische taak is in dit geval geweest – op een ‘modulaire’ wijze – de tegenstellende ervaringen die de patient t.o.v zichzelf opdeed te integreren: de harts-goedheid waar zij trots op was en waaraan zij zich vastklamde als bron van respect voor zich zelf, maar ook de woede die zij ontkende en waarvan zij zich afscheidde om haar eigen veiligheid en haar eigen hechting aan haar vader te behouden."