Afgelopen nacht om 3.04 wakker geworden door een akelig piepend geluid. Ik vloog meteen mijn bed uit. De rook melder in het halletje boven was afgegaan, dat was eventjes schrikken. Maar natuurlijk brandde het nergens en ook van rook was er geen sprake. Alleen dat stomme irritante geluid van die melder, en hoe kreeg ik dat ding nu in hemelsnaam stil? De gebruiksaanwijzing - die ik ergens heel goed had opgeborgen, zonder hem trouwens gelezen te hebben - Zou misschien nu goed te pas gekomen zijn. Het irritante geluid begon me ondertussen al goed op mijn zenuwen te werken en het leek mij het meest logische, om het irritante ding eens van dichtbij te bekijken zodat ik kon zien hoe ik hem het zwijgen kon opleggen. Op de bovenverdieping heb ik  niks om op te gaan staan, behalve een bureaustoel op wieltjes en een krakende  pauwentroon, nog  uit de tijd van Emanuelle. Nu niet bepaald geschikt om er halsbrekende toeren op uit te halen. Ik moest dus om 3.06 naar de garage om er een trapje te gaan halen. Enkele minuten later stond ik met de nog steeds piepende rookmelder in mijn handen. Hoe ik ook draaide of duwde,  dat stomme ding was blijkbaar niet van plan om te stoppen met piepen. Ik heb er zelfs ingeblazen, dat wil ook wel eens werken, zo heb ik eens een video “gerepareerd” door er simpel in te blazen (in sommige reparatie centra doen ze dat ook, blazen, en daarna schrijven ze een rekening uit) en, zo dacht  ik, misschien werkt het ook in de andere richting? Niet dus…Het slimst leek mij op dat moment  om er gewoon  de batterijen uit te halen. Maar hier had ik dus een schroevendraaier voor nodig. Ik toog weer naar de garage met mijn piepende rookmelder. De hond van de buren had inmiddels ook alarm geslagen en binnen de kortst mogelijke tijd blaften alle vijf honden uit de buurt. Mijn buurman had het raam ook  al eens open gedaan en ssssttt geroepen! …… En natuurlijk moest het een kruis schroevendraaier zijn, en natuurlijk kon ik juist die schroevendraaier nergens vinden. Ik vervloekte degene die deze schroevendraaier niet terug had gelegd waar hij hoorde te liggen. Even heb ik er aan gedacht om de rookmelder in een bak water onder te dompelen om van het gepiep verlost te zijn. Maar waarschijnlijk kon het pesterige ding nog zwemmen ook. Uiteindelijk heb ik hem in een oude poetsdoek in de werkbak opgeborgen en ben terug naar mijn bed gegaan. Toen ik vanochtend om 8.00 de garage binnenkwam kwam, hoorde ik het alarm nog steeds stilletjes protesterend piepen, vanuit de poetsdoek in de werkbak  Volgend de gebruiksaanwijzing gaat zo’n ding ook piepen als de batterijen bijna op zijn!!! Beneden hangt er nog eentje, ze zijn alle twee indertijd om dezelfde tijd opgehangen, ik ben benieuwd, vannacht…..

11-08-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

 Al een tijdje terug, toen ik op wandeling door blogland was, kwam ik “les escargots” tegen die op weg waren naar een begrafenis.  Een mooi gedicht van Jacques Prévert.  Prévert predikte vrede en vrijheid en laakte alle vormen van gezag die de creativiteit doden. Hij schreef zoals hij sprak. Ook schreef hij een aantal draaiboeken voor films en vele van zijn teksten werden op muziek gezet en vertolkt door onder meer Edith Piaf, Juliette Gréco, Serge Gainsbourg en Yves Montand, et les autres. Iedereen kent wel het chanson « les feuilles mortes ».  Zelf vind ik het gedicht « déjeuner du matin » erg mooi. « si simple, si vraie et si triste »…

Déjeuner du matin

Il a mis le café
Dans la tasse
Il a mis le lait
Dans la tasse de café
Il a mis le sucre
Dans le café au lait
Avec la petite cuiller
Il a tourné
Il a bu le café au lait
Et il a reposé la tasse
Sans me parler
Il a allumé
Une cigarette
Il a fait des ronds
Avec la fumée
Il a mis les cendres
Dans le cendrier
Sans me parler
Sans me regarder
Il s'est levé
Il a mis
Son chapeau sur sa tête
Il a mis
Son manteau de pluie
Parce qu'il pleuvait
Et il est parti
Sous la pluie
Sans une parole
Sans me regarder
Et moi j'ai pris
Ma tête dans ma main
Et j'ai pleuré.

Jacques Prévert

10-08-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Terwijl de mussen buiten dood van het dak vallen door de warmte, is het hier in huis heerlijk koel en heb ik mijn keuken eens grondig opgeruimd. Ik ben echt niet zo’n poetsmiep die de hele dag met haar stofdoekje door het huis loopt te wapperen. Maar af en toe moet het er toch eens van komen. Bovendien geen betere therapie dan er eens flink met de “klopper” door te gaan. En dat, heb ik dan wel met de meer fanatiekere poetsmiepen gemeen. Het begon met en simpel opruimen van mijn keukenkastjes nadat ik een pakje puddingpoeder vond, die ik ooit, in een opwelling eens had gekocht omdat me dat wel gemakkelijk leek, zo’n vlug toetje, een poedertje, een halve liter melk erbij , eventjes roeren en de boel een tijdje laten opstijven. En klaar is het toetje. Bovendien had mijn lief, waar dit soort gekleurde , in ieder geval lekker ruikende, toetjes vroeger regelmatig geserveerd werden, mij verzekerd  dat ze erg lekker waren. Het pakje was goed tot 2007…………..( ik geloof dat ik iemand ken die dit weekend eens extra verwend gaat worden) J Na het opruimen van de keukenkastjes, vond ik dat de rest van de keuken eigenlijk wel aan een ontvetting toe was en waarom niet een heel ander kleurtje…?

07-08-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het lange weekend zit er ondertussen al lang weer op, en dus wordt het weer hoog tijd voor weer een logje. Maar eerst wil ik mijn blogbezoekers bedanken voor hun felicitaties ter gelegenheid van mijn verjaardag!!!           BEDANKT J

De  inspiratie staat nog steeds op een bijzonder laag vakantie pitje. Bovendien is het buiten zomer en is het dus zonde om lang achter de computer te gaan zitten, Half blogland ligt in het zonnetje en mijn boek (de vrouw die met vuur speelde) is ook nog niet uit, gewoon geen tijd meer voor gehad de laatste dagen. Want vakantie is “hard werken”. Gisteren heb ik trouwens pruimenconfituur gemaakt. Ik heb twee pruimenbomen in mijn tuin. En het was het moment. Ondertussen kan ik geen pruim meer zien. Ik zou natuurlijk iets over mijn uitstap naar de Franse kust kunnen schrijven waar wij een paar badplaatsen, zoals, Le Touquet, Berck-sur-Mer, Le Crotoy, St. Valery, Cayeux-sur-mer en Mers-les-Bains  in de Somme Baai hebben aangedaan. Frankrijk is al sinds jaren mijn favoriete vakantiebestemming , maar deze kant van dit land kende ik nauwelijks of niet. Wij zijn ook nog even naar Montreuil-sur-mer geweest, een middeleeuws stadje  met  oude huizen,  smalle straatjes, en een citadel, die regelmatig worden gebruikt als filmdecor. Eigenlijk heeft Montreuil-sur-Mer  een beetje een bedriegelijke naam, want het ligt zo’n 15 km van de kust. Victor Hugo verbleef er een tijdje toen hij “Les Misérables" schreef. Sinds jaren wordt het verhaal van Jean Valjean hier elke zomer,  ’s avonds, buiten,  op de citadel, tijdens een paar weekenden in de zomermaanden  opgevoerd, in de vorm van een geluid, licht en vuurwerkspektakel.

 Even ter herinnering:  Het verhaal van Jean Valjean,  die veroordeeld wordt wegens het stelen van een brood tot een gevangenisstraf van 20 jaar, wanneer hij voorwaardelijk wordt vrijgelaten is hij verbitterd en afgestompt door het harde gevangenisleven. Hij liegt en steelt om te overleven. Een pastoor die hem onderdak verleent, beloont hij door er met zijn zilverwerk vandoor te gaan. De pastoor schenkt hem echter vergiffenis. En Jean Valjean besluit zijn leven te beteren. Hij komt op het goede moment aan in Montreuil , redt er twee kinderen uit een juist uitgebroken brand, en als held  wordt er niet naar zijn identiteitspapieren  gevraagd. En zo wordt hij de geëerde burgemeester Mr. Madeleine van Montreuil dat onder zijn leiding een bloeiende gemeenschap wordt. De komst van politie-inspecteur Javert een van zijn vroegere bewakers, en die hem herkent heeft, verstoort Jean Valjeans rustige bestaan……

Tot zover het verhaal, want het is misschien leuker als ik vertel hoe wij ’s avonds na het” spektakel” in onze hotelkamer door het bed zijn gezakt. Mijn lief kon er op dat moment echt niet mee lachen, maar ik des te meer…..en eigenlijk....... als ik er weer aan denk…….

05-08-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Al een tijdje niets meer over dr.Z en mijn lastige knietje geschreven en dat komt omdat mijn lastige knietje is opgehouden met lastig te zijn en ik hem dus op dit moment helemaal niet meer voel. De dokter heeft trouwens zijn snij en hak materiaal in zijn kast mogen laten, want hij wilde eerst iets anders proberen. En net als een krakend of piepend scharnier kan verholpen worden met een druppeltje olie, krijgt mijn lastige knietje momenteel iedere drie weken zo’n druppeltje. En…. Oh wonder, het helpt! Zonder piepen, kraken en andere blokkades loop ik weer zo vlot als een kievit. Yoepie!!!!!! En dat is maar goed ook want:

Je wilt dit niet wil horen wanneer je op de operatietafel ligt

• "Allemaal even een stap achteruit! Ik ben mijn contactlens kwijt!"
• "BRAND! BRAND! Iedereen naar buiten."
• "Dat was me toch een feest gisteravond. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo dronken ben geweest."
• "Geef me dat... eh... dat eh... dingetje eens aan."
• "He jongens weten jullie ook of iemand ooit 500 ml van dit spul overleefd heeft?"
• "Heeft iemand mijn horloge gezien?"
• "Het is beter om dat te bewaren. Waarschijnlijk hebben we het nodig voor de lijkschouwing."
• "Hoe bedoel je dat hij niet van geslacht veranderd wilde worden...?"
• "Kom daarmee terug! Vervelende rothond!"
• "Maak je geen zorgen, ik denk dat hij wel scherp genoeg is."
• "Nee, ik heb die röntgenfoto niet gezien, moest dat dan?"
• "Nou jongens, dit wordt een experiment, voor ons allemaal."
• "Oeps!"
• "Oh, er valt wat. De vloer is toch wel schoon he?"
• "Verdomme! Pagina 47 van de handleiding ontbreekt."
• "Verdomme, daar gaan de lichten weer!"
• "Waar heb ik m'n bril nou toch gelaten?"
• "Wacht eens, als dit de milt is, wat is dat dan?"
• "Wisten jullie dat er grof geld omgaat in nieren? Wauw, deze hier heeft ze zelfs allebei nog!"
• "Zuster, heeft deze patiënt haar donorcodicil getekend?"

30-07-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik zal het maar eerlijk toegeven, maar ik heb een verslaving, En dat is eigenlijk al een goed teken, toegeven dat je verslaafd bent. Het is toch al een eerste stap om er af te komen, Ik ben namelijk verslaafd aan drop. Een verslaving die in mijn jeugd in Nederland ontstaan is. Drop is zo iets typisch Nederlands dat ik buiten Nederland ook maar weinig mensen ken die drop echt lekker vinden. Maar sinds ik in het "buitenland" woon heb ik mijn verslaving dan ook redelijk onder controle, want behalve misschien bij de Hema vind je hier ook niet echt lekkere drop. Iedere keer als ik in Amsterdam op familiebezoek ga, dan moet ik langs de “dropshop”. Laatst uit Gent ook nog drop meegenomen, van bij dat kleine snoepwinkeltje op de Kraanlei. En ik moet zeggen dat ik eigenlijk blij was toen het op was. Niet echt lekker en ideaal dus om mee af te kicken.  

28-07-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik zit een beetje in een soort « after the party » dip en de inspiratie of wat daar ook voor mag doorgaan, om iets te schrijven is ver te zoeken. Toch heb ik mezelf, bijna een jaar geleden, wanneer ik aan dit blog begonnen ben, opgelegd om minstens iedere twee dagen iets op dit blog te dumpen. Zin of onzin.  Het enigste onderwerp wat ik momenteel kan bedenken zijn echter komkommers, je weet wel,  van die groene dingen die we meestal rauw in salades eten. Ooit heeft er een Europees komkommerbesluit  bestaan waarin o.a. vaststond dat een komkommer maar 20 mm kromming per 10 cm mag hebben, maar dit besluit werd afgeschaft vanwege de hoge voedselprijzen. Er moest anders teveel "weggegooid" worden.  En eigenlijk  maak ik me best een beetje zorgen om de komkommer de laatste tijd, zoals die er tegenwoordig zo slapjes bij liggen in de winkels. Je moet maar eens voelen, maar doe het diskreet, want het valt anders op. Laatst kreeg ik een knipoog van een man toen ik in de supermarkt een komkommer aan het uitzoeken was. Met een knalrode kop (en dat op mijn leeftijd) ben ik doorgelopen naar de bloemkolen, waar ze al niet aan denken die venten J Zondag ben ik trouwens jarig, maar ik geef geen feestje, dan moet ik dat spul hier naast, links op mijn blog gaan veranderen een cijfertje hoger, maar misschien ga ik wel voor een cijfertje minder of blijft het voor eeuwig stagneren op dit cijfer, want het is per slot van rekening alleen maar een cijfer, toch.......?

27-07-2009 om 19:20 geschreven door Loewiesa

Op dit moment nog geen flauw idee waar dit logje over zal gaan. Het was me anders het weekje wel . Ik zou natuurlijk eerst iets kunnen vertellen over het geheim van mijn vriendin Chantal met als tip van de sluier een klinkende titel als; “de vrouw die met vuur speelde” Maar ik ben dus nog steeds heel goed in het bewaren van geheimen. Ik zou ook kunnen schrijven over mijn tripje” back to my roots” Waar ik samen met mijn moeder en mijn dochter  naar de laatste roddels over de palingsoap rond Jan Smit op RTL Boulevard gekeken heb,  en ik dus eindelijk ook op de hoogte ben van Jan Smit en zijn nieuwe lief en zijn oude lief en haar nieuwe lief en het oude lief van zijn nieuwe lief en de moeder van Jan, die dus de schoonmoeder van zijn oude lief was en de moeder van zijn nieuwe lief die dus zijn nieuwe schoonmoeder wordt en de ex schoonmoeder is van het oude lief van zijn nieuwe lief en het feit dat het oude lief van zijn nieuwe lief  Jan een "klap op zijn porem verkocht" heeft en de manager van Jan die zich er ook nog even mee bemoeide. Het kan ook best zijn dat een en ander ondertussen al weer veranderd is. Want na Amsterdam heb ik ook nog een aantal dagen van het ene zonovergote plein naar het andere zonovergote plein op de Gentse Feesten gelopen hier en daar eens stil blijven staan om te kijken en te luisteren en heel veel terrasjes gedaan en ook nog geconstateerd dat de UV filter van mijn dagcrème waardeloos is. Eddy Wally, Biezebaaze èn Gorki tot mijn spijt alweer niet gezien of gehoord!!! Maar wel veel Polé Polé. Ik zou ook nog kunnen vertellen dat ik op het puntje heb gestaan om uit nieuwsgierigheid eens bij zo’n kaartlegster binnen te stappen die je vanaf 20 € de toekomst voorspelt en ik zou  kunnen vertellen over de pogingen van het Gentse gezelschap waarin ik vertoefde om mij  in te burgeren door mij” een mondeke Gensh” te leren! Maar helaas: “ Ô main tante wielekes g’hat, t was een kerre…..” En ik zal zeker nooit en te nimmer “huufflakke” eten!  En verder zou ik kunnen schrijven over knipperlichtrelaties waar ik “experte” in ben en het wel of niet definitief doven daarvan. Ik zou ook kunnen schrijven over tubes tandpasta, al of niet met dop, potten haar gel of over nieuwe kussentjes voor  mijn nieuwe zetels, de hond van de buren, mijn Italiaanse buurman, waarvan ik afscheid heb genomen, niet omdat hij mijn heksensoep niet zou overleefd hebben, integendeel, hij heeft zelfs om het recept gevraagd. Maar omdat het hem eindelijk gelukt is zijn huis te verkopen, daar zou ik best iets over kunnen schrijven… Maar eigenlijk gaat dit log dus gewoon over helemaal niets…zoals al mijn schrijfsels uiteindelijk over helemaal niets gaan.

25-07-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik ga er een paar dagen tussen uit. En wens alle bezoekers van mijn blogje, een hele fijne, dag, en gezellige avond, een rustige nacht en een spetterende week.

18-07-2009 om 08:25 geschreven door Loewiesa

Eigenlijk snap ik het best dat mijn vriendin haar geheim niet aan de grote klok wil hangen. Dat ze het nog eventjes voor zich zelf wil houden omdat ze het een en ander te verwerken heeft, want het is ook niet niks, haar verhaal. Maar mijn vriendin een beetje kennende weet ik dat er nog een paar vriendinnen zijn aan wie ze haar geheim heeft prijsgegeven, en die vriendinnen ken ik ook. En zo gebeurt het wel eens dat geheimen “toevallig” ter sprake komen……Zo ook die avond in het zwembad,” heb je het gehoord van Chantal?” vroeg Fabiënne,  een andere vriendin. Voor ik kon antwoorden kwam er een vrouw naast ons zitten die wij niet kenden en Fabiënne zweeg, maar keek mij veel betekenend aan……

17-07-2009 om 08:52 geschreven door Loewiesa

Vandaag heb ik niks te zeggen, dus zeg ik ook maar niets…..

16-07-2009 om 08:47 geschreven door Loewiesa

We hadden weer eens afgesproken, mijn vriendin Chantal en ik, want nu het vakantie is, en onze sportclub is gesloten en wij ons niet kunnen pijnigen tijdens de aerobiclessen, moeten we ons plezier op een ander manier zien te krijgen! Bovendien had ze me iets te vertellen, iets dat ze liever niet door de telefoon wilde zeggen. We spraken af bij de brug,  ergens precies tussen haar huis en mijn huis, een plek waar iedereen afspreekt in het dorp, die iets af te spreken heeft, en waarvan  je alle kanten op kunt, dus ook de verkeerde. Ik was er als eerste en daar sta je dan op zo’n verlaten plek waar mensen langs komen, die zich misschien af zouden vragen wat ik daar stond te doen. Er kwam een man langsrijden die al een paar keer was gepasseerd en mij met veel belangstelling bekeek.  Misschien was het er eentje met een blind date, fantaseerde ik, en stapt hij straks uit om te vragen of ik Roodkapje ben? Of misschien, zou hij denken, dat ik iets aan het bijverdienen was. In het ergste geval  krijg ik een klap op mijn hoofd en wordt ik in mootjes gehakt. Om daarna in vuilniszakken verdeeld, in de streek hier en daar gedeponeerd te worden. “ Pu..rée, Chantal…. schiet op” vloekte ik in stilte, terwijl de man voor mij stopte. Daar had je het al “Bent u verloren gelopen?” vroeg de engerd.  Voor ik kon antwoorden kwam Chantal aan van achter de brug, en de vent gaf gas en reed meteen weg. “Als je nog eens wat weet”, zei ik, blij dat ze er was.

Samen trokken wij het bos in, voor een wandeling in een snel tempo. In een bos staan bomen, er fluiten vogels, het ritselt. Maar door ons gebabbel  onder het lopen, heb ik er niks van gemerkt deze keer. “Vertel het aan niemand hè?” zei Chantal toen ze me haar geheim had verteld. En nee, ik zal het aan niemand vertellen, haar geheim. Ik kan namelijk heel goed geheimen bewaren…..

14-07-2009 om 20:40 geschreven door Loewiesa

Het was zaterdagmorgen, en het weer was grauw en druilerig, “ wat wil je gaan doen vandaag?” vroeg mijn lief. En tja, wat wilde ik gaan doen? Voor je het weet zaten we de hele middag aan de tv gekluisterd of kreeg mijn lief het in zijn hoofd aan de pc te gaan prutsen. Hij vind namelijk  altijd wel het een of andere programmaatje om eens  uit te testen. En mijn machientje, waarop momenteel een Franse testversie van Win7 zit, draait juist zo lekker……  En….. het is Juli, dus er zijn  weer eens solden, en als vrouw ben ik natuurlijk niet helemaal ongevoelig voor koopjes.  Shoppen, net als bij veel mannen is shoppen niet echt zijn ding, maar in een “therapeutische dosis” gaat het nog net. Dus werd het, die morgen, meteen bij het opengaan van de winkels, het winkelcentrum. Solden? Wat solden? Thuis gekomen met twee leuke dingetjes uit de nieuwe collectie.

’s Middags nog naar een meubelwinkel in de streek geweest. Want ik ben al enige tijd van plan om mijn oude zitbank te vervangen.  En daar stond hij! Zo’n zelfde al eerder gezien bij Château d’Ax, maar daar, zelfs afgeprijsd nog ver boven mijn budget. Hetzelfde zachte leer, een zalige zit, en deze keer….. betaalbaar! Ik besloot mijzelf te verwennen…….mijn lief, die zich verleden jaar nog een nieuwe zitbank had aangeschaft, constateerde nuchter, dat, mochten wij ooit zouden gaan samenwonen, wij  in ieder geval, goed in onze zetels zouden komen te zitten……

13-07-2009 om 08:27 geschreven door Loewiesa

Er was een probleem  met de waterleiding, in de crèche waar mijn kleindochter elke dag, behalve woensdag -want dan is zij bij oma-  naar toegaat. En zo werd oma ingeschakeld. Oma die gelukkig die dag toch niets anders te doen had , dan vliegen te vangen, “toevallige” passanten de schrik op het lijf te jagen, zich” schaamteloos” te gedragen in chatrooms. Logjes te schrijven of nadenken over die ooit nog te schrijven roman.  Die mand met strijk weg te werken die ze al eens verplaatst had, maar nog altijd in de weg bleef staan, of de ruiten weer eens een poetsbeurt te geven.  ’s Avonds had oma wel een afspraak in het plaatselijke zwembad voor haar tweewekelijkse seance aquarobic .Maar dat was pas ’s avonds, dus nu had oma “plenty of time”. Eerst hebben wij de afwasmachine  leeggehaald, waarbij mijn kleindochter mij zeer handig meehelpt. Even keek ik bedenkelijk naar de mand met strijk… maar ik besloot daar nog een paar jaartjes mee te wachten J  Niet met die mand met strijk, maar met de inwijding van mijn kleindochter in het hele  strijkgebeuren. Het was ander weer, als de week ervoor, geen zwembad in de tuin deze keer,  maar vlug een blokje om, toen de zon eventjes doorkwam en even naar de bakker, voor het weer begon te regenen en wij verplicht waren ons vertier binnenshuis te zoeken. “Plop, Plop” begon mijn kleindochter, toen ik haar vroeg wat we zouden gaan doen. Thuis heeft ze een muziek cd van kabouter Plop. Televisie kijken mag mijn kleindochter niet van haar papa en mama, en groot gelijk hebben ze! Maar  gelukkig is er oma! En zoiets als You Tube! En zo hebben wij de kabouterdans van Kabouter Plop gedanst en  gezongen. Nadat we, uh….... ik uitgedanst waren,  riep ze zoiets als “poke fees, poke fees”. Maar mijn dochter, die op dat moment belde, om mij nog even van wat goede raad te voorzien! verzekerde mij dat het om “Poker Face” ging, dat ze kende van de radio en zo heb ik Lady Gaga ook nog eventjes  op gezocht en dat gaat zo; “Mum mum mum mah, mum mum mum mah, mum mum mum mah, mum,mum mum, mah, mum,mum,mum,mah” . Daarna nog even naar” Ernie en Bert,  Ieniemienie en Tommy” gezocht en gevonden en Kiekeboe gespeeld. Verder hebben wij boekjes gelezen, puzzels gemaakt, torens gebouwd en heb ik tijdens haar slaapje de strijk gedaan, In de namiddag wanneer het weer droog was nog een flinke wandeling gemaakt, Waarbij mijn kleindochter alle stoepen van het dorp  beklommen heeft en kennis  gemaakt heeft met " Monsieur le Bourgmestre”……..   ’s Avonds in het zwembad weer tot leven gekomen op o.a. Lady Gaga’s mum,mum,mum,mah…..

Voor wie de Kabouterdans ook wil leren (de nieuwe oma's en opa's, en voor de anderen misschien een herhalingsoefening?)  Klikken op het plaatje. Veel plezier!!!

10-07-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Met een brede zwaai, doe ik de voordeur open en  sta oog in oog met een grote neger die, verbleekt van schrik  (ja echt!!!) een stap achteruit zet, wanneer hij mijn gezicht met het witte schoonheids masker ziet. En op dat moment  letterlijk en figuurlijk met zijn mond vol tanden komt te staan. Daarmee de inkomer van zijn verkoopspraatje vergetend, en zelfs zijn daar bij behorende uitgestoken hand terug trekt, om daarna, waarschijnlijk bang geworden dat “ het” misschien weleens besmettelijk zou kunnen zijn,  en met een “excusez moi , Madame”  het hazenpad kiest. Nog na gniffelend over de Afrikaanse beller zet ik mijn computer aan en ga ik wat mailtjes bekijken. En zo heb ik voorlopig weer genoeg  knuffels, wensen en  goede raad voor de rest van de dag. Verder onderbreek  ik twee Hoax en kettingmails ! Zodat er ergens op de wereld een “arme sloeber” dank zij mij in de ellende blijft zitten. Daarna msn messenger open gedaan om te zien of er soms een van mijn virtuele vriendjes of vriendinnetjes on line staan, want ik heb wel zin in een praatje. Een  tijdje” gebabbeld” met een“mysterieuze” vriendin waarmee ik al jaren virtueel contact heb, gewoon over koetjes en kalfjes, onze kinderen, de kleinkinderen en dan onvermijdelijk, over het weer. Nu ik de” smaak” van het chatten weer even te pakken heb en ik toch geen zin heb om iets anders te ondernemen. Besluit ik me zelf in te loggen in een chatroom waar ik héél  héél  vroeger wel eens kwam. Nog even nadenkend over de nickname die ik zal kiezen bij het betreden van de room, want het effect is natuurlijk anders, als met inlogt als ” Omaatje” of “Moeke” dan als” Dom Blontje”. Ik besluit voor Rood Kapje te kiezen. Binnen de kortste keren, logt” de boze wolf”  in en ook” de jager ” en zelfs de “grootmoeder” zijn snel van de partij. “Sneeuwwitje” heeft trouwens het zelfde effect!!!  Na mij een tijdje (heel braaf overigens!!!)  geamuseerd te hebben, èn, na uitgemaakt te zijn voor stomme Hollandse trut J  besluit ik dat het mooi geweest is, en doe nog na lachend de computer weer uit.

08-07-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nu het in mijn leventje de laatste tijd weer windstil is geworden, lijkt het vandaag of ik me een beetje zit te vervelen. Mijn zoon is met een vriend op stap,  zodat ik het huis voor mij alleen heb, mijn lief is zijn dingen aan het doen in Gent. Ik kom moeilijk op gang en mijn creativiteit staat op een laag pitje, om eventjes op te flakkeren bij het stofzuigen , wanneer er een dikke bromvlieg langs komt vliegen “Hebbes”, denk ik, terwijl ik probeer het irritante insect, in de stofzuiger te krijgen,wat mij uiteindelijk, niet zonder wat moeite lukt. Nu vraag ik mij af wat de vlieg in de stofzuigerzak aan het doen is en of de mieren er nog in zitten die ik deze week al opgezogen had, spinnen zitten er ook in, plus de nodige huismijt. Even denk ik aan een horror scenario wanneer ze gezamenlijk zouden besluiten om via de slang, ’s nachts, wanneer ik niets vermoedend lig te slapen, naar buiten komen. Daverend door het stille huis……… De stofzuiger geïsoleerd door het mondstuk af te sluiten en hem in de garage te zetten! Daarna heb ik mijn gezicht gescrubd, gestoomd, en een maskertje opgedaan  en toen ging de bel!!!.........3x!!! Conclusie: de postbode kan het niet zijn……….

07-07-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn weekenden zijn weer gevuld, nu mijn lief en ik het voorlopig weer hebben bijgelegd. Ook de strijdbijl tussen hem en mijn zoon lijkt voorlopig begraven te zijn, al is het,ben ik bang, maar onder een dun laagje zand………Een tijdje geleden had ik eens zo’n geschenkdoosje van Bongo gekregen  met bonnen voor een bezoek aan het een of andere evenement ergens in België. Het is wel een origineel cadeautje als je niet goed weet, wat iemand te geven, er bestaan zo verschillende arrangementen, een dagje uit, iets cultureels, gastronomie,  welness, en ook citytrips..…Wij hadden voor het kasteel van Lavaux Sainte Anne gekozen. Lavaux St-Anne, is een deelgemeente van Rochefort en ligt in de streek van Fammene. We hadden het kasteel al een paar keer vanaf de snelweg zien liggen. Het is een prachtig bewaard middeleeuws kasteel,  dat in de 13^e eeuw oorspronkelijk alleen een uitkijktoren was en pas later haar huidige vorm met de slottoren en de grachten kreeg.  In de 17^e eeuw werden de appartementen van het binnenhof en de toegangspoort in Renaissancestijl gebouwd. Het kasteel is ingericht als jachtmuseum en er zijn verschillende kamers, waar men kan  zien hoe het leven er indertijd toeging. In de bijgelegen moerastuin werd ik gestoken door zo’n smerige steekvlieg die op mijn arm was gaan zitten, en het nodig had gevonden zich daar vast te zuigen. Het gevolg was een flinke jeukbult, die ik trouwens twee dagen na data nog voel als ik over mijn arm strijk.  

Aan lezen was ik  al een paar dagen niet meer toegekomen . Maar ik kon het niet laten af en toe eens aan mijn boek te denken. En dan werd het zondag. Mijn lief had zaterdag al met enige spijt laten weten dat De Tour was begonnen. Hij is enigszins fietsfanaat, en ik zag hier de mogelijkheid van een middagje lezen dichterbij komen.  Het was dan ook met voorbedachte rade dat ik hem voorstelde om die middag gewoon fijn thuis te blijven, zodat hij naar zijn geliefde Tour kon kijken. “Wil je echt nergens naar toe?” vroeg de lieverd nog. Maar ik hoefde echt nergens naar toe. Met mijn boek trok ik naar de tuin, waar ik mij in een tuinzetel installeerde. Na een kwartiertje toch maar even naar binnen gegaan om eens te kijken, want ik had zo’n voorgevoel. En ja, hoor mijn sportieveling lag al te slapen voor de televisie. Moe van het fietsen zeker?

06-07-2009 om 19:53 geschreven door Loewiesa

 Woensdag. De eerste dag van de grote vakantie. Mijn zoon heeft zijn schooljaar met succes afgesloten, geen herexamens dit jaar, hij gaat in september aan zijn zesde en laatste jaar middelbaar beginnen. Zijn plannen voor daarna zijn nog een raadsel, misschien verder studeren? Want met alleen een diploma middelbare school kom je tegenwoordig blijkbaar niet ver. Woensdag was het ook de dag van mijn kleindochter Camille. Om de zomer goed te beginnen heb ik een plastic zwembadje voor haar gekocht en in de tuin geïnstalleerd, goed ingesmeerd en onder de parasol is ze druk bezig geweest rond dit watergebeuren met haar emmertje, gietertje, zeefje en schepje. Ondertussen viste ik de grassprietjes uit het water, die aan haar voetjes waren blijven plakken, want  mademoiselle wilde er na 5 minuten, door die grassprietjes al niet meer in,  zucht….....! ’s Middags tijdens haar middagslaapje heb ik mij met mijn boek in de schaduw geïnstalleerd. Het boek, “mannen die vrouwen haten” van Stieg Larsson  heeft 560 bladzijden en ik ben vast van plan het deze zomer (uh deze week) uit te lezen. Het maakt deel uit van de Millennium trilogie, nog 2 net zulke dikke boeken van dezelfde schrijver, die naar het schijnt net zo goed zijn.  Ik heb mij dus voorgenomen  het computeren wat te verminderen, tenminste, zolang de zon schijnt, en mijn tuin mij blijft lokken. Het was er zalig, eventjes, op dat plekje in de schaduw onder de bomen met een heel zacht briesje en alleen het geluid van kwetterende vogels…… Dan hoor ik ineens geluiden uit het huis van de buren, de ramen staan open en ze hebben ruzie, voor de zoveelste keer. De buurvrouw schreeuwt en begint met veel gevoel voor drama te gillen. De deur gaat open en slaat even later met een harde slag weer dicht, weer gestommel, weer geschreeuw. Even later is de rust weergekeerd. Ik hoor de vogeltjes weer en ik probeer verder te lezen, maar dan, weer geluiden, een gekreun dit keer, geen gekreun van pijn of verdriet, maar een oooooooh aaaaaaaah gekreun!!! De ruzie is blijkbaar weer bijgelegd!.... Van lezen komt er nu niets meer. Mijn kleindochter is weer wakker geworden en heeft zin in een nieuwe duik in haar privé zwembad. Met mijn dochter en schoonzoon afgesproken die avond na het werk samen in de tuin te eten. De witte wijn staat al uitnodigend te wachten in de koelkast…..

03-07-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het Memorie stokje 

Ik kreeg het stokje van Camille (de link naar haar blog staat links bij mijn favorieten) een virtueel stokje,  waar ik van begrepen heb dat het de bedoeling is, iets te schrijven over herinneringen van vroeger ……....

Ik was net vier geworden en zou voor het eerst naar de kleuterschool gaan, ik herinner me die dag nog goed. Hoe ongeduldig ik was, toen ik moest wachten terwijl mijn moeder en mijn twee jaar jongere broertje zich klaar maakten om mij die eerste dag te begeleiden naar school. Al snel ging ik helemaal alleen naar de kleuterschool, dat dacht ik tenminste, want pas vele jaren later, hoorde ik, toen ik mij hier eens over verbaasde,  dat een paar buurvrouwen die hun kinderen naar school brachten  met mijn moeder hadden afgesproken om een oogje in het zeil te houden. In die tijd was de buurt trouwens nog rustig, nu loopt de ring tussen de wijk en de school, die naar mijn weten niet eens meer bestaat.  En als ik toevallig aan die kant van de stad over de ring van Amsterdam rij, kijk ik wel eens (met een binnenpretje) naar de toren van de kerk die vlakbij de school stond. En dan zie ik ze nog vliegen!..........  Mijn moeder maakte vroeger mijn kleding zelf, ze maakte ze uit stoffen die soms over waren van kleren van mijn oma en meestal ging het om erg donkere jurkjes of rokjes, die ik haatte, ze maakte ook jassen, en het hoogtepunt van haar creaties was een donker groene cape, die ik eerst weigerde om aan te trekken. Maar tegen mijn moeders wil was niet veel in te brengen. Ik zou en moest de cape dragen die mij zo schattig stond! Die dag waaide het nog al, en ik ontdekte de mogelijkheden van die afschuwelijke cape. De cape, die best  eens een supercape zou kunnen zijn. Als de wind er onder kwam, zou ik wel eens kunnen loskomen van de grond en wie weet zou ik er mee kunnen vliegen, vliegen zoals een vogel, hoog in de lucht! (Een soort van super Loewiesa!) Het opstijgen lukte niet erg goed, en ik besloot een paar knopen van de cape los te maken, zodat het beter zou gaan, ik ben wat sneller gaan lopen en besloot de laatste knopen ook open te maken. En toen gebeurde het onvermijdbare …… de cape vloog weg! (zonder mij, helaas) Nog altijd zie ik ze stijgen en rond de kerktoren vliegen. En natuurlijk kreeg ik op mijn donder toen ik die middag naar huis kwam, zonder cape. J

Later zou blijken, dat ik in mijn leven nog vliegpogingen zou ondernemen, al of niet met succes…..

En nu geef ik het memorie-stokje door aan Eliza……Eliza???

01-07-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Op de vraag, waar hij gedacht had me mee naar toe te nemen -want ik ben nu eenmaal een vrouw en als vrouw wil je natuurlijk wel weten wat je aan (of uit) moet doen op zo’n weekendje weg met z’n twee. Antwoordde hij alleen “Neem maar een dikke trui mee, het kan er nogal waaien, regenkleding, want het weerbericht was niet geweldig afgelopen weekend, en eventueel, rubberen laarzen!” “Rubberen laarzen? Kickt hij op rubberen laarzen?..... Of gaan we soms Wadlopen?” vroeg ik nieuwsgierig, want dat hebben we ooit eens gedaan op onze eerste uitstap samen. Maar de Waddeneilanden waren het niet deze keer. Bovendien zijn mijn rubberen laarzen een paar jaar geleden voor de helft opgevreten door een knaagdier dat ons met een bezoekje aan de garage had verblijd en die vervolgens werd vermoord door wijlen mijn rode “je-weet-wel-kater”,- en zo, heb ik mij laten vertellen, hadden wij nog geluk gehad, want deze knaagdieren kruipen ook graag onder auto's om daar leidingen door te knagen-  “Dus niet naar het Noorden deze keer, naar het Westen dan?” probeerde ik weer. Ik kreeg nog een laatste hint: Ergens tussen” septcent et neufcent” (een Franse woordspeling) en toen wist ik het, Wissant werd het, aan de Opaalkust, even voor bij Calais, waar men bij mooi weer zicht heeft op de Engelse krijt-rotsen, daar gingen we dus heen.

“En je zoon dan”? vroeg een vriend mij toen ik vertelde dat ik dat weekend met mijn lief zou doorbrengen. “Je had toch voor je zoon gekozen?” Meteen voelde ik de schuldgevoelens weer opkomen, want inderdaad, ik ben nog altijd een moeder en die rol zal ik zeer waarschijnlijk wel levenslang spelen, zoals een leeuwin die vecht om haar welpen te verdedigen. “Je maakt zo een watje van hem” had een andere vriendin gezegd;”Kom er niet tussen, laat hem zijn eigen strijdjes zelf oplossen, daar wordt hij een man van!” De laatste weken heb ik mijn zoon echter ook flink aangepakt en laten merken dat het mij ook menens kan zijn Want ik ben behalve een moeder ook nog een vrouw met gevoelens, emoties en verlangens, mag ik alsjeblieft?

29-06-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa