|
Iedere keer neem ik het me voor. Ik maak me niet meer druk Om niets. Cool blijven in alle omstandigheden. Zen. Mij aan niets en niemand meer ergeren. En iedere keer trap ik er weer in. Het is dan ook makkelijker gezegd dan gedaan. Bijna iedere dag heb ik wel met de een of andere zeikerd te maken, en vaak is het sop de kool niet waard. Maar toch
..... Het zit zo; ik moest naar de huisarts voor een herhalingsrecept, voor mijn pillen tegen vapeurs en meer van dat soort ongemakken, die nu eenmaal bij mijn leeftijd horen. (en ja, ik weet dat ze afgeraden worden, maar ik ben nu eenmaal eigenwijs!). Ik had het al een paar keer uitgesteld, wachtend tot ik misschien eens iets kreeg waarmee ik naar de dokter moest. Maar nee, ik ben verder akelig gezond . Dus om daar dan te gaan zitten in een wachtkamer vol hoestende, proestende en snotterende mensen alleen voor een papiertje, is niet echt een pleziertje te noemen. Dat je daar dan ook nog eens 25 voor betalen moet, is dan helemaal teveel van het goede. Ik ben Nederlandse dus: ik bin zuunig, (dit om het cliché in ere te houden ;-). Vaak krijg je dan nog niet eens de gelegenheid om de stoel te verwarmen, zo snel dat de zaken worden afgehandeld. De dokter zou voor dat bedrag toch tenminste even mijn bloeddruk kunnen opnemen. Pense tu! Niet nodig allemaal, ik ben cliënt geen patiënt. Maar het is niet daarom dat ik mij zo druk maak, hoewel? Het hoort toch al bij de aanloop naar mijn ergernis. Ik had dus eindelijk besloten om eens te gaan. En wel direct bij het begin van het spreekuur. De wachtkamer zat bomvol en er stonden zelfs een paar mensen in de gang. Allemaal zwak, ziek en misselijk. Echt geduld heb ik niet, dus ik dacht, ik kom later wel terug, eerst maar boodschappen gaan doen. Zo gezegd zo gedaan, na een goed uur was ik terug, er zaten nog een paar mensen en er lagen interessante boekjes. Dus dan toch maar eventjes wachten. Eindelijk zou het mijn beurt zijn, en daar komt een man binnen, zo een van het rustieke soort. Hoogstwaarschijnlijk kwam hij ook nog eens net uit de kroeg, want er hing een enorme dranklucht om hem heen. Genoeg voor mij om bijna over mijn nek te gaan. Hij keek eens rond, en zei Zo, ik ben nu aan de beurt! De hele wachtkamer schoot meteen wakker. Ja zei de man ik was hier al eerder, maar het was te druk. Er kwam meteen tegensputterend commentaar. Want er waren er nog die al eerder waren geweest en later zijn teruggekomen. En in wachtkamers gaat het nu eenmaal volgens het ieder om de beurt principe, en opgestaan is plaats vergaan. Terwijl de man bezig was met ruziën ging de deur open naar de spreekkamer, het was eindelijk mijn beurt. De man maakte aanstalten om binnen te gaan, maar ik was net even sneller. Salope siste hij, tegen mij! Helemaal gratis en voor niets! Ik kreeg terstond een adrenaline stoot. Wat is er? vroeg de dokter. Deze keer had ik recht op een bloeddrukmeting, toch nog waar voor mijn geld. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|
