Sommige mannen praten met hun machine. Zeker als het een oldtimer is. Alsof dat helpt. Dit keer praat de oldtimer. Alsof dát helpt ...
De oldtimer komt als transformer-robot in beeld, in de knorrepot-versie. Hij werd in zijn moto-vorm aangereden door iemand met een caravan. Tijdens zijn herstelling moppert over dat gebeuren tegen de mekanieker en ventileert hij zijn ongenoegen over het weggebruik in het algemeen.
- Auw! robot - Zit dan stil. mekanieker - Ja zeg –aw- het zijn niet úw pistons die herdaan worden hé …
Als ik het goed begrepen heb is het filmpje een laatstejaarswerk van een student. Hij heeft er acht maanden aan besteed. Ik hoop dat hij (grote) onderscheiding gekregen heeft. Geestige tekst en beeldmateriaal fijn afgewerkt.
vandaag is het blog 100 dagen oud echt waar, kijk maar op de teller Is het blog nu aan het worden zoals ik het voor ogen had? Eigenlijk wel, ja, het gaat voorlopig helemaal de juiste kant op.
In september, bij de keuze van de opmaakhad ik een neutraal sjabloon gevonden, effen achtergrond, neutrale kleuren, zo weinig mogelijk gewemel of dingen die de aandacht afleiden. Met de grijs-wit schikking was ik heel blij, de combinatie is neutraal genoeg om te dienen als schrijfvloer.
Dat ik de linker kolom niet kon verbreden was efkes wennen. Maar daarna bleek dat een zegen. Door die beperking in het sjabloon kwam in de linker kolom enkel nog het volgnummer van de tekst en een kernwoord te staan. De titel staat nu bij in de tekst, in ‘t groot en in ‘t lichtgrijs. Groot en lichtgrijs is een idee dat ik overgenomen heb van het blog van TiTiPoes. In het groot omdat het een titel is, in het lichtgrijs omdat hij anders als een luifel over de tekst zou hangen. (danku TP) Met de gastschrijvers begint het ook te vlotten. Er ligt al een flink aantal teksten vast tot einde augustus en er zijn afspraken tot en met september. Na september is er een schrijfjaar om. Er ligt materiaal klaar voor een tweede jaar. Maar of dat er komt moet allemaal nog bekeken worden.
- x heeft JA gezegd! jodel ik dan. - Wie hebt ge nu weer ten huwelijk gevraagd? vroeg LM al een keer.
Het grafisch werk moet ik nog wat meer aandacht geven. Daar wordt aan gewerkt. Schilders, fotografen, illustratoren, cartoonisten, straatkunstenaars mogen wat vaker aan bod komen.
Samengevat, voor een baby van drie maanden doet het blog het niet slecht. Of zou dit wensdenken zijn … Dan maar rap naar de andere teksten, waar de realistische dingen staan, de zaken die houvast geven in het leven zoals die van vandaag. Bvb.
Of mannen nu echt van Mars komen en vrouwen van Venus, dat moest wetenschappelijk nagegaan worden. Daarom werden twee projecten gelanceerd. Een naar Mars, een naar Venus. Hoe de Mars-expeditie verliep is een ander verhaal, we gaan eerst mee naar Venus.
er wonen wel degelijk mannen op Venus Na een flink aantal maanden is het echtpaar astronauten toegekomen op Venus. Deze twee wetenschappers worden met de nodige égards ontvangen. Zij worden uitgebreid rondgeleid door de Venusiaanse professors en krijgen uitleg over energievoorziening, voedselvoorziening, afvalverwerking en andere georganiseerde kundigheden die een maatschappij nodig heeft om te blijven bestaan.
Na het bevruchtingslabo vol glazen proefbuisjes en roestvrij staal krijgen ze ook de kweekzalen te zien, waar embryo’s en foetussen rustig, in alle stadia van ontwikkeling, warm en stil hangen te zweven en te groeien in grote kolven. Het licht is er gedempt en de trillingen in de zalen zijn op het ritme van een hartslag. Af en toe draait er zich eentje, of het zuigt op de duim. Het is daar goed toeven. De Aardlingen worden er bijna Zen van. Buiten de kweekzaal vraagt de professor hoe de vervanging van de bevolking georganiseerd is op Aarde.
Op die vraag was het echtpaar voorbereid natuurlijk. Ondanks hun eigen kunde (wat doet men anders tijdens een ruimtereis) hielden ze het liever bij de theoretische kennis van zaken. Daarom hadden zij kort filmmateriaal bij van Aardlingen met camera-ervaring, die dat soort scènes met natuurlijk élan voor de lens brengen.
Met wetenschappelijke onthechting observeert de Venusiër het gedrag van beide vertolkers op het scherm. De Aardlingen staan er wat ongemakkelijk bij. - Ziezo, dat was het dan, zei de man opgelucht en hij klikte de aftiteling weg. - Waar is het kind nu? vroeg de Venusiër. - Wel, nu is het afwachten of er bevruchting heeft plaats gevonden bij de vrouw en dan afwachten hoe de vrucht evolueert. - Afwachten óf, afwachten hoé … dat gedoe is een verspilling van energie en tijd, zuchtte de professor spijtig. Beide Aardling-wetenschappers dachten daar anders over, maar men stoot de gastheer niet voor het hoofd. - Hoelang wachten? vroeg hij. - Negen aard-maanden wachten tot de foetus volgroeid is. - Negen, zei de Venusiër nadenkend, … waarom deed die Aardling op het einde dan zo haastig?
te gast bij Wim Helsen, Wim Willaert met ‘Vademecum voor de dichter’ van Karel Jonckheere
Doe dommer dan ge zijt, maar mijdt u voor de klippen; leef buiten ruimte en tijd doch spoedt u lijk de kippen.
Werk zonder mate of plan, maar spiedt door alle luiken; veracht de burgerman, doch ledig zijne kruiken. In de zoeten inval en andere gedichten, Karel Jonckheere De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop. Willaert in gesprek met Helsen, https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a29/ 10min15
koud kalkoengebraad In voormiddag hadden we ons logeetje naar Mama & Papa bij Oma Tina terug gebracht. Anderhalf uur later waren we terug thuis. Kleine sporen van haar verblijf maakten dat het kot er eens zo leeg uit zag.
Een blauw elastiekje in de sofa. Een legoblokje op de vensterbank. Een half-leeg bananendrinkje op het aanrecht. Een paar lange blonde haren in de borstel.
Die haren hou ik bij in een envelop dacht ik... m ! Wáág het niet zo sentimenteel te doen ! Soms moet ik streng zijn met mezelf.
En de stilte was -vergeef me het cliché- de stilte was oorverdovend.
Wanneer Poppy nog eens komt logeren? Misschien nooit meer. Volgende week vertrekken ze terug naar het Zuiden, want daar wonen ze. En wanneer ze in België zijn, logeren ze bij Tina. Dat Poppy twee dagen hiér geweest is, was absoluut uitzonderlijk.
LM zag me rondjes draaien en vroeg wat we zouden eten vanavond. Hij wou me waarschijnlijk een focus geven. "We hebben nog kalkoengebraad over, 'k zal een koude schotel maken." "Heel toepasselijk" zei LM.
Pas 's avonds aan tafel snapte ik wat hij bedoelde: cold turkey. Ik mis Poppy en ik ben aan het afkicken.
"En niet meer in uw eentje kijken naar KetNet, schrijf het gewoon naar SenNet."
te gast bij Wim Helsen, Paul van Bendegem met 'Prediker 1: 8-9' uit Het Oude Testament 8. Alle dingen zijn onuitsprekelijk vermoeiend; het oog wordt niet verzadigd van het zien, het oor wordt niet vervuld van horen.
9. Wat geweest is dat zal er zijn, en wat gedaan is, dat zal gedaan worden; er is niets nieuws onder de zon. 'Prediker 1: 8-9' Oude Testament, Statenbijbel
- Waarom noemt gij mij altijd Poppy? En nooit Paulien? ALTIJD / NOOIT. Die absoluten! Ik krijg er de kripse van. Behalve wanneer ze van Poppy kwamen natuurlijk. Toen zes jaar.
Omdat, Lieve Poppy, we op doortocht waren in Picardië, in allerijl op weg naar België om de begrafenis van uw Opa Paul bij te wonen. En toen … belde Oma Tina voor een tweede maal, om te zeggen dat gij op komst waart. Uw Mama was zwanger.
Dat had feestelijk nieuws kunnen zijn, want uw ouders hadden bijna de hoop opgegeven. En dat ge Paul of Paulien zoudt heten. Maar blijdschap kon pas later. Eerst zouden we Paul begraven. 'k Zag door mijn tranen nog enkel rode vlekken in de graanvelden. Klaprozen, Poppy. In al dat verdriet zag ik poppyfields bij het goed nieuws. Daarom Poppy.
- 'k Zal het niet meer doen, beloofde ik. Het is Paulien.
Aan haar snuitje zag ik dat ze daar het hare over dacht.
te gast bij Wim Helsen, Marie Vinck met een fragment uit 'Brieven aan een jonge dichter' Rainer Maria Rilke
Wij hebben geen reden tot argwaan jegens onze wereld, want zij is niet tegen ons. Heeft zij verschrikkingen, dan zijn het onze verschrikkingen; heeft zij afgronden, dan behoren die afgronden aan ons toe; zijn er gevaren, dan moeten wij proberen ze lief te hebben. En als wij ons leven maar inrichten volgens die stelregel die ons aanraadt altijd voor de moeilijke weg te kiezen, dan zal datgene wat ons nu nog allervreemdst toeschijnt ons zeer vertrouwd en getrouw worden.
Hoe zouden wij die oude mythen kunnen vergeten die aan de wieg van alle volkeren staan - mythen over draken die op het allerlaatste ogenblik in een prinses veranderen; misschien zijn alle draken uit ons leven wel prinsessen die er alleen maar op wachten ons eens mooi en moedig te zien. Misschien is al het verschrikkelijke in diepste wezen wel het hulpeloze dat ons om hulp vraagt.
'Brieven aan een jonge dichter' Rainer Maria Rilke
Na de inspannende arbeid aan een boek over de beeldhouwer Rodin reist de Duitse dichter Rilke in 1903 naar Italië, vanwaar hij met vele mensen correspondeert. Onder hen bevindt zich een leerling van de militaire academie Wiener-Neustadt, Franz Xaver Kappus (1883 - 1966), die Rilke een paar gedichten ter beoordeling stuurt. Hieruit ontwikkelt zich een briefwisseling die (zonder het aandeel van Kappus) in 1929 na Rilkes dood wordt gepubliceerd en onder de titel Briefe an einen jungen dichter een van de populairste werken van Rilke wordt.
In een tijdspanne van vijf jaar legt Kappus hem de meest uiteenlopende problemen voor. Uit Rilkes antwoorden is zijn visie op een groot aantal aspecten van het leven te distilleren. Deze opvattingen van Rilke zullen ook nu nog velen aanspreken, bijvoorbeeld zijn hoop dat de tegenstellingen tussen man en vrouw zullen opgeheven worden.
m/v met talent We hadden een logeetje, toen zes jaar oud, Poppy. Poppy is de dochter van Toppíé, die de dochter is van mijn zus Tina.
Het was tijd om aan het eten te beginnen, maar omdat onze keuken te klein is voor een legotapijt vol blokjes en LM nog niet thuis was om Poppy gezelschap te houden op dat tapijt, zou ik de aardappelen schillen vanuit de sofa. 't Is eens iets anders.
‘k Had een stuk krant uitgespreid op de salontafel en Poppy mocht kiezen welke aardappelen ik zou schillen voor haar, welke voor LM en welke voor mij. Wat ze genadig deed. Met het geduld en de wijsheid die een mature zesjarige kan opbrengen voor een kinderlijke seniorentante legde ze de gekozen aardappelen op de Vacature.
"Me streep ve met taa...lent" spelde ze. “Het is talént, Poppy” zei ik. "Talént" herhaalde. "Weet ge wat talent is?" Ze zette haar denksnuiteke op, het mondje getuit, als om me gerust te stellen : ik ben maar even aan het nadenken hoor.
"Talent is wanneer ge iets ..." "Wanneer ge iets goed kunt!" riep ze snel. "Knap, zei ik, en wat betekenen M en V ?" "Moeder en Vader" zei ze gedecideerd, "Moeder en Vader met talént."
Een betere dochter kunnen haar ouders zich niet wensen.
te gast bij Wim Helsen, Jean Blaute met een fragment uit Essais van Michel de Montaigne
Talloos veel mensen en dieren zijn al dood eer zij de bedreiging van de dood ervaren. En wat wij vooral van de dood zeggen te vrezen, namelijk de pijn, is eigenlijk iets wat daar gewoonlijk aan vooraf gaat.
En toch, als wij een kerkvader moeten geloven, "de dood is alleen maar een kwaad als wat erna komt een kwaad is" Zelf zou ik liever (en met nog grotere aannemelijkheid) zeggen dat wat erna komt al net zo min tot de dood behoort als wat eraan voorafgaat.
De pijn is slechts een excuus voor onze vrees, want de ervaring leert mij dat wij, juist doordat wij de gedachte aan de dood niet kunnen verdragen, de pijn onverdraaglijk vinden, en dat wij hem des te heviger ervaren omdat hij een voorbode is van de dood.
Maar daar de rede ons aantoont hoe laf het is om bang te zijn voor iets wat zich zó onvermijdelijk, zó snel en onmerkbaar aan ons voltrekt, strooien wij onszelf zand in de ogen met dit gemakkelijk excuus. uit Essais van Michel de Montaigne, 1580 De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop. Blaute in gesprek met Helsen, https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a22/ 11min48
In zijn belangrijkste werk, Essais (letterlijk: probeersels of proeven), bestudeert hij de mensheid en met name zichzelf. Hij was daarmee de eerste die bij de bespreking van allerlei morele en filosofische vraagstukken een psychologie van zichzelf schreef. Met zijn Essais werd hij de pionier van het literaire genre van het essay, het persoonlijke betoog met diepgang. Tot kort voor zijn dood werkte hij verder aan zijn Essais.
Montaigne wordt algemeen beschouwd als een sceptisch humanist. Que sçay-je? (in moderne spelling: Que sais-je, wat weet ik?) was zijn motto. Hij inspireerde Franse filosofen zoals Blaise Pascal en René Descartes.
Je ziet wel wat die ander heeft, maar je ziet zelden wat die mist. van P²
Amai, zo raak.
Het verhaal van A. Zij draagt aan ongeveer elke vinger minstens één ring. Sommige met steen, andere zonder. Sjiek en zonder zorgen, zo ziet ze eruit. Zo leeft ze ook wel, maar ...
Ze heeft met een paar jaren tussentijd haar twee kinderen moeten afgeven aan een Slepende Ziekte. En toen overleed haar man. Kleinkinderen zijn er niet. Met de feestdagen en op moederdag en op haar verjaardag koopt ze soms zelf een ring. Terwijl ze het vertelde keek ze naar buiten en streek met de ene hand over de ringen van de andere hand. "Sommige zijn nep hoor", alsof ze me gerust moest stellen. Of sussen. Alsof ze wist dat ze een beeld van pijn was.
iets over wintertruien Op een dag moesten/mochten wij drie mee met onze Pa naar Eindhoven. Waarom Eindhoven en waarom wij alle drie mee moesten, dat weet ik niet meer. ’t Zal wel iets met Philips te maken gehad hebben. En het leek ook een uitstap hé, van Zellik helemaal naar Eindhoven. ‘k Zal toen iets ouder dan 15 geweest zijn. Tina was dan 12 en Laura 8.
In Eindhoven gingen we ook met onze Pa elk een trui kiezen. Hoe dat zo kwam, geen idee. Na een bespreking of een vergadering misschien?
Toen we thuis kwamen kreeg ons Ma bijna een geraaktheid. Tina en Laura hadden elk een jacquard-trui gekozen. Tina een rode, met het bovenstuk in wit-zwart, en Laura een witte trui, met het bovenstuk in rood-zwart. En dan ikke, ook zo fier als een gieter, met die knalrode mohair slobbetrui. En een witte trui voor de jongste! Voor een kind van acht jaar! Wat bleek? Het hadden drie donkerblauwe truien moeten zijn, kledij die kon dienen voor school. Gewoon drie blauwe truien van bij C&A.
Onze Pa had enkel het woord truien onthouden en er waren meer kleurrijke truien dan blauwe in de winkel waar we verzeild geraakt waren. Hoe dat verder gegaan is tussen mijn ouders weet ik niet meer. Ondertussen was ik zo blij als kweeniwa met mijn rode losse floddermohair. ’t Was een trui met een boothals en ze was knalrood. Signaalrood.
Met de tijd ging de trui doorhangen en werd ze langer. En langer. Ik noemde ze mijn slobbertrui. Heel het gezin noemde ze de slobbertrui. Want na een tijd waren de mohairdraadjes overal te vinden. In de zetels, op de trap, in de soep … overal kwam men van die dingetjes tegen. Een trui in de rui. En ondertussen gingen die losse steken verder doorhangen en werd die trui alsmaar langer, gewoon door haar eigen gewicht.
Toen de mouwen ongeveer 10 cm over mijn vingertoppen hingen heb ik ze in de kast laten liggen.
Een paar jaren later heb ik ze losgetornd en uitgetrokken en met de wol heb ik een mouwloos vest gebreid. Met een dunnere naald. Dat vest heb ik bruinrood geverfd. Vreemd genoeg ging het vest niet doorhangen en ik heb het nog jaren gedragen. Hoe het met de jacquards van mijn zusjes afgelopen is, weet ik niet meer.
Als ik nu de prijs van een ‘bernadetteke’ zie, dan kan ik me voorstellen dat mijn Ma toen bijna een geraaktheid kreeg toen we thuis kwamen met drie handgebreide truien.
‘Een kalkoen is een spitse schroef, die in een hoefijzer geschroefd wordt, waardoor het paard extra grip op een gladde ondergrond heeft en uitglijden voorkomen wordt.’ Ze werden vroeger vooral in de winter voor op gladde wegen gebruikt. Zo’n hoefijzer voor extra grip is dan iets zoals spikes op autobanden? Of onder schoenen.
De term voor het inschroeven van kalkoenen is het op scherp zetten van een paard. De kalkoenen worden vlak voor een wedstrijd in de gaten gedraaid. Na de wedstrijd worden de kalkoenen snel weer verwijderd. Ze hebben namelijk een nadelige invloed op de stand van het paard.
‘k Ben wat gaan rondneuzen op het Net en ivm winterhoefijzers heb ik gevonden dat in de winter van 1812 de terugtrekking van het leger van Napoleon uit Rusland compleet rampzalig verliep door het feit dat het leger geen winterhoefijzers bij had.
Zonder de winterhoefijzers met de bijbehorende spikes of kalkoenen konden de paarden geen wagens bergop trekken of zich schrap zetten bergaf.
De veldtocht was zo al een ramp geweest, een uithoudingsslag. En de terugtocht werd een catastrofe, wegens niet de juiste hoefijzers. Logistieke flaters van formaat stapelden zich op. De terugtocht verliep in bloed langs kadavers en lijken. Alsmaar meer.
Er zijn 400.000 manschappen vertrokken met materiaal en paarden navenant. Ter plaatse werd dat leger de steppe en de winter in gelokt. De aftocht verliep zonder de juiste logistiek en ze kwamen terug thuis met 20.000. Wrakken van mensen.
Zwierig schrijft zijn dirigeerstokje vreemde tekens in de lucht
Beweeglijk dansend knikkend heen en weer bespeelt en stuurt hij zijn muzikanten
Een leven lang
Tot zonder respijt zachte tonen dromend weemoed mijmeren
en hij zich statig om zal keren moe, tevreden, plechtig buigen Jubelend applaus sluit zacht de deuren na het allerlaatste afscheid
Elisa 08/05/2010
1957 - Alle muzikanten gaan naar de hemel want de Grote Dirigent neemt elke noot aan als gebed. - Ook valse noten? Van de oefeningen? - Vooral die, zuchtte mijn grootvader Pit, die een geduldig en zachtaardig mens was.
'k Heb hem gekend tot mijn zes jaar. Hij was orkestmeester en stond in voor het studeren van de stukken zodat wanneer de repetities begonnen, de dirigent zich kon bezig houden met dirigeren. Zo heeft Pit heel wat valse noten gehoord in zijn leven.
Mopjes en anekdotes die met muziek te maken hadden werden nog lang na zijn overlijden herhaald. Soms nu weer, voor zijn achterkleinkinderen en hun kroost zijn die mopjes gloednieuw en recent ook want na een generatie niks wordt er weer zelf muziek gemaakt door zijn nakomelingen. Dat vind ik mooi, dat iemand verder leeft in mopjes. Het maakt deel uit van de Kleine Geschiedenis van de Gewone Mens.
Door Pit krijgen straatmuzikanten en musicerende bedelaars van mij een bijdrage. Al ben ik daar de laatste jaren veel selectiever in geworden. Na al die muntstukken hebben ze mij ondertussen al wel een plaatsje de hemel in gefiedeld.
“vreemde tekens in de lucht”
Dat dacht ik ook, dat Pit de muziek in de lucht schreef en de muzikanten konden dan lezen wat ze moesten spelen. In de lucht schrijven was gewoon iets van de grote mensen. Meer niet.
m HiH-12/2015 - gedicht geplaatst met toestemming van Greta Aerts, de auteur
plaatselijk bewolkt ~ stille helden “Het filmpje is geregisseerd door Peter Sohn. Sohn kreeg volgens eigen zeggen het idee voor de film na het zien van de openingsscène van Dombo waarin de ooievaars de babydieren bezorgen bij het circus. Dit zette hem aan het denken over waar deze babydieren dan vandaan komen en waarom de ooievaars ze moeten bezorgen. (…) Hoog in de wolken creëren levende wolken, dag in, dag uit, baby-mensen en -dieren, die ze vervolgens door hun ooievaars laten bezorgen. Gus, een eenzame grijze wolk, heeft de ondankbare taak om jonge roofdieren en andere minder aantrekkelijke creaties zoals krokodillen en stekelvarkens te maken. Zijn ooievaar Peck is er ook niet blij mee, daar hij vaak door deze dieren gebeten of geprikt wordt.”
Na elke opdracht is de vogel meer gehavend en het is bijna schrijnend dat hij nog een volgende opdracht wil aanvaarden. Wat zou de bedoeling van het filmpje zijn, de kijker vertellen dat plichtsbesef iets heldhaftigs heeft?
Want zo zijn er legioenen hé, de stille helden als deze vogel, die dag-in-dag-uit hun job blijven doen, die maken dat de wereld blijft draaien.
‘k Ben zeer dikwijls in gesprek met hierboven. Soms met een hele trits wezens, navenant waarmee ik bezig ben.
De katholieke heiligen maken zo geen deel uit van mijn netwerk. Wij hebben niks met mekaar. Ik aanroep hen niet en zij bezorgen mij geen kwalen, tot hier toe werkt dat systeem, wij gaan mekaar beleefd uit de weg.
Wie ik er wél alle dagen bij roep zijn Hermes (een Griek) en Mercurius (een Romein). Wanneer er geschreven wordt ben ik met die twee bijna continu in gesprek. Zij zijn de godheden van de communicatie hé. Awel, ze mogen iets doen voor die titel ook.
Als het schrijfsel een vertelsel wordt aanroep ik hen niet, dan heb ik geen hulp nodig, dat kan ik alleen, een verhaaltje neerpoten. Soms komen ze dan meelezen, heb ik de indruk. Van hen kan ik dat verdragen hoor, zij weten soms beter dan ik hoe het verhaal moet worden. Maar als we/ze beginnen uitweiden en het wordt gezwam, dan jaag ik hen weg. Zwammen kan ik evengoed alleen en die alinea’s dienen toch maar om achteraf te deleten. Soms verwijder ik niet genoeg gezwam. Kweetet. Kweetet.Kwéétet. Als het schrijfsel een relaas wordt, dan haal ik hen erbij, want dan moet er opgezocht worden en dat mag een beetje vooruit gaan zonder al te veel vergissingen, want vergissingen remmen af. Hermes en Mercurius zijn boodschappers, beroeps, al eeuwen, daardoor kunnen zij helpen om snel informatie te verzamelen. Ze hebben vleugeltjes aan hun sandalen en op hun helm. ’t Zijn kwieke jongens hoor. Met z’n dagen natuurlijk, want ’t zijn geen opperwezens hé.
Als het schrijfsel een argumentatie moet worden, dan heb ik hen echt nodig. Kom Jongens, allebei hier komen, dit is voor serieus, dit moet juist zijn, tot op de millimeter. Na een tijdje komen zij. En vermits woorden hun gereedschappen zijn, mag ik al eens een ietske lenen uit hun alaambak.
Dan is er nog een soort schrijfsel. Daarvoor leun ik bijna helemaal op hen omdat mijn woorden dan tekort schieten. Dat is wanneer iemand gesteund moet worden. Jongens, vraag ik dan, de mail kan ik zelf verzenden maar wilt gellie er alstubliéft voor zorgen dat de boodschap overkomt? En dan kan ik alleen maar hopen/bidden dat zij ervoor zorgen dat de boodschap niet opdringerig en genuanceerd genoeg overkomt.
waarom dragen borelingen een mutske De buurvrouw heeft een nieuw kleinkind en dat vraagt de nodige kraambezoeken natuurlijk. Haar ander kleinkind is nu musketier. - Musketier? Waarom geen ninja of een robot, iets van deze tijd? - Omdat hij La Fille de d'Artagnan gezien heeft. - Dat is een film uit de jaren 90! Vindt hij die goed? vroeg ik opgetogen. - Hij vindt Sophie Marceau goed, nuanceerde ze.
Ah, ja, natuurlijk. Hij is tien. In dat stadium van het leven is Sophie Marceau een engel en heeft hij de andere kanten van het internet nog niet ontdekt.
Hij is twee keer mee geweest naar zijn nieuw nichtje en dat vindt hij genoeg. Ze is klein. Ze is te klein voor musketiers, om te redden en zo.
- Want dat doén musketiers hoor, zei hij met nadruk, redden.
Terwijl Oma nog eens naar de boreling gaat kijken ga ik de musketier gezelschap houden.
- Ik heb haar al twee keer gezien, zegt hij. Alsof hij zich afvraagt waarom zijn oma een derde keer nodig heeft om te zien wat er te zien valt : het nieuw nichtje is klein. En ze draagt een mutske. Zelf mag hij zijn baseballpet niet aanhouden in huis.
- Waarom heeft ze een mutske? vroeg hij. - Alle borelingen dragen dat, om hun hoofdje warm te houden. Bezwaar van zijn kant, de baseballpet weer. Die mag hij niet op hebben om zijn hoofd warm te houden. - Om alle goede wensen in hun hoofdje te houden tot wanneer ze groter zijn en ze die wensen zullen nodig hebben. Gij kreeg ook een mutske op uw hoofd toen ge pas geboren waart. - Ook voor de wensen? Hebt gij toen ook iets gewenst?
Zijn blik werd waakzaam want zelf had hij al zo dikwijls iets gewenst, dat hij mij van fabeltjes verdacht. Wensen die onder een mutske blijven … pft! Goede wensen tot wanneer ze groter zijn … ‘t zal wel. - Want dat van Sinterklaas hé, riep hij ruzieachtig, dat was óók niet waar! - Eh, nee, maar dat is … - Awel hé, dan is dat van dat mutske ook niet waar!
Er was iets dan hem dwars zat, iets dat de musketiersfeer bedorven had.
Kwam het door mijn verzinsel over het mutske, lag het aan de baseballpet of lag het aan de komst van het nichtje?
Gaan zitten deed pijn, rechtkomen deed pijn en gaan liggen was een marteling. Dan produceerde hij zo’n klaaglijke geluiden dat ik mijn hart vasthield. Dit kon niet anders dan ernstig zijn. Dit werd een ingewikkelde operatie met pijnlijke pinnen in de wervels en langdurige revalidatie, zoveel was zeker. Dat kon ik opmaken uit zijn gekerm bij het zetten en opstaan en aan het gehuil bij het gaan liggen. Want zo zitten mannen ineen. Als ze een geluid uiten dan is het ernst in hun wereld.
Voor dat gaan liggen herinnerde ik me plots iets, op vier pootjes in bed kruipen, dan op één ellenboog zakken en dan pas gaan liggen. Vanwaar ik dat had weet ik niet meer, maar het hielp. Voorwaarts het bed in. Kruipend. Dat deed hij en het gehuil zakte aantallen decibels. Enkel gekreun ontsnapte nog zijn lippen.
Dat kruipen is een methode voor hoogzwangere vrouwen, nu weet ik het weer. Om de rugspieren te ontlasten van het zware werk. Ik zag het verband niet tussen een hoogzwangere vrouw met een gewicht dat de ruggegraat belast en het gedoe van een seniore man zonder zo’n beloftevolle buik, maar goed.
Vanmorgen kwam de dokter: mijn heer des huizes heeft verkrampte rugspieren. Iets met een ontsteking. Op twee spieren in de rug. Maar dat heb ik ook al gehad, al twee keer, en bij mij was daar zo geen klankspel mee gemoeid!
-----
Toen ik later in geur en kleur aan iemand vertelde over dat typisch mannengedrag antwoordde ze :
- Zo lang ge zijn theatergedoe hoort …, wel, hij is er tenminste nog. Als ge niks meer hoort, dan …, dan is dat erg, besloot ze zachtjes.
En ik zweeg. Verdomme, ik met mijn vertelselkes altijd.
Ook al meegemaakt waarschijnlijk. De grill zendt beloftes met kruidengeuren. De brochettes zullen mals en sappig zijn want aan het vuur staat iemand met kennis van zaken. Men heeft al een cavaatje op. Of twee. En sebiet komt er eten. Vanzelf. Ze brengen de borden. Kortom, de wereld is mooi en ze ruikt nog lekker ook.
En dan komen de brochettes op tafel. De spiesen zijn groter dan het bord. Daar moet men het vlees dan afrijgen. Zittend. Dat vraagt kracht. Maar zittend kan men geen kracht zetten. Met de moed der wanhoop dan maar. De twee onderste stukken laten zich nog tamelijk vlot afrijgen. Dan komt het derde stuk. Dat zit vast. Verbeten en met de tanden op mekaar krijgt men het derde stuk losgewrikt. Bij het laagste eind van de spies zoeft het stuk vlees naar beneden en petst in een lekje saus dat op het bord ligt. Spatjes op het tafelkleed van de gastvrouw, op de eigen bloes en op de mouw van de naaste tafelbuur. Die draagt een vest, dus dat wordt droogkuis.
Bij het derde stukje vlees was het feestelijk gevoel weg. Wég. Het tafelen is nu zwoegen geworden.
Ook al meegemaakt? Er is een oplossing. Er is nu een spies die wél in het bord past. Zo simpel dat het geniaal is : de krulspies.
Ze past in het bord, ze ligt dus niet te wentelen of te wiebelen. Deze spies ligt stabiel. Men kan het vlees er van los snijden ipv het los te rijgen. En ze oogt nog mooi ook.
te gast bij Wim Helsen, Brigitte Kaandorp met 'Zwerversliefde' van Adriaan Roland Holst
Laten wij zacht zijn voor elkander, kind - want, o de maatloze verlatenheden, die over onze moegezworven leden onder de sterren waaie' in de oude wind.
O, laten wij maar zacht zijn, en maar niet het trotse hoge woord van liefde spreken, want hoeveel harten moesten daarom breken onder de wind in hulpeloos verdriet.
Wij zijn maar als de blaren in de wind ritselend langs de zoom van oude wouden, en alles is onzeker, en hoe zouden wij weten wat alleen de wind weet, kind -
En laten wij omdat wij eenzaam zijn nu onze hoofden bij elkander neigen, en wijl wij same' in 't oude waaien zwijgen binnen een laatste droom gemeenzaam zijn.
Veel liefde ging verloren in de wind, en wat de wind wil zullen wij nooit weten; en daarom - voor we elkander weer vergeten - laten wij zacht zijn voor elkander, kind. van Roland Holst (1888-1976)
Haar populariteit is voor een groot deel te danken aan haar absurdistische stijl. Ze wisselt hilarische stunts af met gevoelige liedjes. Zij vindt het niet haar missie de wereld te verbeteren, maar wel te entertainen, met hier en daar het raken van een gevoelige snaar. ~ maar dan wel knal er op !
