VOCATION?
ROEPING?

« Est-ce qu’il y aura une vocation cette année-ci? » … Deze vraag hoorde ik door een dame gericht aan een leerkracht, die jaarlijks (we schrijven 1975) met een groepje laatste jaarsstudenten de Paasdagen hielp verzorgen in een klein dorpje in het noorden van Frankrijk, waar toen al – nu 30 jaar geleden – er een groot priestertekort was. Die dame was zowat de rechterhand van de pastoor aldaar. Het was tijdens de repetities (ons groepje bestond uit een zestal jongens) voor het Paastriduum  dat ik plotseling die vraag heel duidelijk hoorde stellen, en wat meer is, de dame richtte haar ogen op mij. Ik werd van binnen heel diep geraakt; ik kreeg het zelfs warm, en ook al had die dame me nooit voordien gezien - we waren trouwens pas aangekomen en hadden dus nog niets méér gedaan dan wat kennismaken – voelde ik duidelijk dat het om mij ging. Nog meer, in zijn fluisterend antwoord tot haar kon ik uitmaken dat er een ‘”oui” doorklonk en ik zag zelf zijn gezicht stralen. Wat ik hier en nu vertel herinner ik me levendig alsof het gisteren was. Ik zie nog dat kerkje, de plaatst waar ik zat en waar de priester en die dame stonden, ja daar bij die pilaar. Laat me voor alle duidelijk er onmiddellijk aan toevoegen dat er nog geen “pastorale” contacten waren tussen die priester en mezelf i.v.m. een eventueel engagement priester te worden, en ondertussen zullen jullie ook weten dat ik al meerdere malen via mijn blog tekende met “the unblessed deacon”. En toch blijft die herinnering. Een gelijkaardige gebeurtenis, dit vele jaren later, werd ik eveneens persoonlijk aangesproken net als toen, al was het ook nu niet van persoon tot persoon., maar het gevoel en de zekerheid waren er in elk geval wel! Nog meer, ik voelde dat die weinige woorden niet zomaar woorden waren , maar een echte uitnodiging, misschien wel van hierboven. 

Het was op een doodgewone zondag toen onze geliefde pastoor het had over roepingen en, denkend aan de nakende op pensioenstelling van een diaken, ergens een oproep deed naar al dan niet geëngageerde parochianen of er geen mensen waren die bereid gevonden werden de opleiding tot diaken te volgen. Op dat moment zal hij dat wel ingekaderd hebben in zijn homilie, maar het aan de andere kant zo duidelijk hebben verwoord dat ook ik voor een tweede maal ten diepste werd geraakt, want ook deze keer werden zijn ogen op een gegeven moment op mij gericht. Ik wist gewoon dat deze boodschap voor mij was al hadden we het er nooit over gehad; ik had er in elk geval nooit over nagedacht . En toch wist ik en beaamde ik in stilte, in  dat uur: “Ja, dat wil ik doen”.

Ik heb de preister na de mis op gewacht en ik zag aan zijn ogen waarover ik het wou hebben. Omdat dit geen aangelegenheid is om zomaar op straat te vertellen heb ik hem nog diezelfde avond uitgenodigd voor een broodmaaltijd bij me thuis in de komende week.  … wordt vervolgd. Maarten 

Waarom een mens dit pas nu neerpent? Ik zal daar morgen misschien een antwoord proberen op te geven. Stilte en rust rust zorgen voor diepgang misschien …

Heer God,
Goede Vader,
Vriend van de mensen, 

Wij danken U voor de liefde waarmee Gij de wereld bemint,
Die grote, wijde wereld van Afrika tot China.
Wij danken U dat Gij ons roept
Om alle volkeren te bekijken  met uw ogen,
En om alle mensen lief te hebben als uw kinderen
En dus als onze broers en zussen.

 Wij vragen U,
Schenk uw vrede aan de wereld
En help ons te getuigen van de vrede die Gij alleen schenkt.
Schenk aan al uw kinderen uw Geest
Van vertrouwen in vriendschap en samenhorigheid
Opdat wij allen op  deze wereld zouden samen leven
In  navolging van uw zoon
Die de Weg naar vrede is voor  ieder die in Hem vertrouwt. 

                                       Amen. 

                                                                                  Hendrik Hoet
                                                           Gebed voor Missio-campagne

TIJDSCHRIFTEN

Het is puur toeval dat precies vandaag het eerste nummer verschijnt van Pasc@l nu ik enkele bedenkingen achterlaat over wat in magazines te vinden is. Dus neem er geen aanstoot aan wanneer dit precies vandaag verschijnt op mijn blog, maar zoals je gisteren kon lezen waren de pc-problemen de grote boosdoener. Maar de titel is slechts een aanloop tot wat onze maatschappij voorspiegelt en waarin we met zijn allen, gewild of niet, intuimelen op voorwaarde dat we een grote weerbaarheid hebben ontwikkeld en kunnen weerstaan aan onuitgesproken, soms verborgen verlangens. Zelfs bloggers (de jongere senioren) vinden soms een ruimte op één of ander blog om zichzelf te herkennen, zeg maar even zichzelf mogen zijn, ook al zouden ze dat niet aan hun beste vriend toevertrouwen, laat staan hun partner.

Wie dus tussen de regels kan lezen zal het al gesnopen hebben, maar ik ben nu éénmaal niet de persoon ernaar om direct iemand te ‘verleiden”, op welke manier dan ook.

Genoeg; de meeste gespecialiseerde vrouwen- en jonge-meidenbladen (ook al is ook dit nu al achterhaald – zie maar de magazines met lifestyle, exclusief voor de man, zelf gayminded) waarvan de glimmende bladzijden worden gevuld met een mengsel van soapseries, populaire psychoanalyse, exhibitionisme, horoscopen, gezonde voeding, moeten hun leescijfers vooral hebben van artikelen over seks – masturbatie, lesbisch (maar ook via tv, zowel op VRT als op VTM), seks op bijzondere plaatsen, seks met een jongere of oudere (eigenlijk allemaal dingen die ook zomaar voor een kijkend tv-publiek op de salontafel worden gegooid, en dit niet langer in laatavondprogramma’s, maar zelfs in populaire soapseries!).

Overspelingen zijn op zoek naar liefde en in de liefde zoeken ze zichzelf. Overspelingen zijn daarom soms niet meer écht overspel, want hoe langer hoe meer hoor je – dan vooral door mannen – dat ze BI zijn, eigenlijk een modewoord om te zeggen dat ze veel affectie missen met het excuus: “eigenlijk ben ik nieuwsgierig naar hoe het is mét en bij een ander ook al is die ander van zelfde sekse; ik wil mijn grenzen verleggen”. Wij hebben onze eigen normen verlaagd. “ Een incidenteel slippertje duidt niet op op iets ernstigs. Er hoeft niets mis te zijn met je relatie en ook niet me je geest. Als je een keer vreemd gaat, is dat echt niet zo een grote deal” Je kunt er er al dan niet naar handelen is hier wél de boodschap. Want met zelfde persoon regelmatig omgaan, kan verliefdheid worden. Dat wordt pas een écht probleem, waanneer het hart geraakt wordt, maar wat met die ander, wat met de partner? Allemaal eigenliefde? En wat indien er toch een blijvend intens verlangen is naar die éne? Wanneer seks overgaat in seksualiteit? Laatste werd ons als leerlingen ingepompt, dat seksualiteit met LIEFDE te maken heeft, en seks met lust en zelfbevrediging?

Het laatste bedacht ik wanneer een goede kennis me toevertrouwde dat hij niet jaloers was, maar zo vol van positieve gevoelens voor meerderen. Hij voegde er wel aan toe, atheïst zijnde – al was hij er nog altijd niet uit – dat tegenwoordig vrijwel niemand meer overspel pleegt, maar dat vrijwel iederéén overspel pleegt. Aan zijn uitspraak heb ik een hekel, maar het doet wel nadenken.

.Komt daarbij dat mannen die ‘het’ doen met een andere man dit niet als overspel zien, ook al wil hij niet dat zijn vrouw dat ook maar op welke manier naar buiten komt! Spruit dit alles ook niet voort uit een maatschappij die het enkel moet hebben van werken? 

Achter overspelig gedrag gaat een diepe wens schuil. De verbondenheid met zichzelf en met de ander, de wens een ‘heel mens’ te zijn. En laatste willen we toch allemaal! De weg naar LIEFDE EN VRIENDSCHAP gaat dan ook niet altijd over rozen al gunnen we het onszelf en elkaar van harte!