Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
IN DE STILTE VAN DEZE AVOND KOM IK TOT U,HEER, GIJ WEET AL HET GOEDE DAT IK VANDAAG MOCHT DOEN. GIJ KENT MIJN FOUTEN EN MIJN FALEN. AANVAARD MIJ, HEER, MET ALLES WAT NUTTIG EN NUTTELOOS WAS, MET ALLES WAT DOR EN VRUCHTBAAR IN MIJ IS, MIJN EDELMOEDIGHEID EN MIJN IKZUCHT. VERGEEF MIJ MIJN FOUTEN EN TEKORTEN. NEEM MIJ AAN EN BEWAAR MIJ DEZE NACHT IN LIEFDE EN VREDE. AMEN
Deze tekst heb ik jaren geleden gekregen en tot op vandaag is hij op mijn nachtkast blijven liggen. Zelf wanneer ik met gans andere dingen in mijn hoofd bezig ben en het licht wil uitdoen zie ik die tekst; altijd anders, altijd op een nieuwe manier ingevuld. Soms lees ik het aandachtig, anders vlug onder de dekens of blijft er een woord, een gedachte hangen. Ik wou deze tekst al eerder publiceren, maar in dit jaar van het Gebed is het misschien een ideale gelegenheid ook deze dingen met anderen te delen.
na een lange onderbreking heb ik gisteren een poging gedaan foto's te publiceren in een formaat over de totale breedte van het bericht maar gezien ik geen pc-fanaat ben is het me weer eens niet gelukt om foto's in al hun schoonheid hier weer te geven.. Erger, in mijn gedrevenheid toch nog wat nieuws mee te geven zijn ook de teksten niet gepubliceerd. En ondertussen heb ik vernomen van anderen dat ook zij dit soms voorhebben; ligt het aan de baasjes?!
Maar een blogger heeft me ondertussen al een tip gegeven al zal ik nog moeten ondervinden wat het resultaat is. Weer eens veel woorden om te zeggen dat jullie niet vergeten ben, dat ik weet dat sommigen van jullie op me wachten. Zal het het weer, de koude, de sneeuw zijn, of de vele boeken die ik wil lezen ....of gewoon geen inspiratie, omdat schrijven geen must mag zijn de reden zijn van mijn stilte, psychologen komen er wel achter. Toch even een passage meegeven van wat ik eerstdaags las en eens goed heb gelachen en toch ook gerealiseerd hoe we allen op ons vader gaan gelijken.
"Geconcentreerd inhaleerde ik de geur van zijn grote boodschap, een donkerzoete prikkelende geur van mosterd, bier en koffie. En in mijn 21ste levensjaar rook ik dezelfde geur als in mijn kindertijd. Ik realiseerde me toen dat volwassenheid niet is op te maken uit lichamelijke wasdom van behaarde lichaamsdelen en doorgebroken verstandskiezen. Volwassenheid is niet op te maken uit aanpassing aan alle sociale normen, waarden en verwachtingen. Nee, volwassenheid is bereikt als je schijt hetzefde ruikt als de schijt van je vader." - Arjan Verhagen
Ik weet het, niet zo smakelijk, maar toch een doordenkertje en ook een weergave hoe mensen vandaag schrijven wat er op de tong ligt.
Ook al zal het me deze keer ook niet lukken, ik voeg toch maar een foto toe uit mijn rijke en gevarieerde collectie. Johan en anderen, nu al dank voor een woordje uitleg, liefst in verstaanbare mensentaal.
Beste mensen, ik ben er terug toch voor degenen die vanonder beginen te lezen naar boven toe.
Wanneer ik de bedenkingen maakte over de hedendaagse melaatsheid, een heel persoonlijke ervaring waarvan ik nog niet genezen ben, en wanneer ik nog eens de mail herlees van mijn Indische vriend die in armoede geboren, slapend op en ineengeknutselde ligbank onder een dak van stro en palmen dat bij de eerste storm omver wordt weggewaaid, maar toch de moed heeft gehad NEGEN JAAR studie te volmaken, dan kan ik niet anders dan het volgende meegeven, toevallig of niet ook deze week gelezn van onze Kardinaal.
ARMEN ZUL JE ALTIJD BIJ JE HEBBEN Ik geloof dat armen (en dan denk ik zowel aan ons "rijke" Vlaanderen als aan de Indische bevolking) in zekere zin onmisbaar zijn in de wereld en in de kerk. Armen bestaan en zullen blijven bestaan. In de grote drooom van God over de wereld moeten ze hun plaats krijgen, en wel een voorkeurplaats. .... Het eerste wat een arme ons geeft, alleen al door er te zijn, is ons bewust maken van onze eigen armoede, onze verwondingen, onze moeilijkheden om te leven.
Niets is zozeer in staat om ons de ogen te openen voor onze eigen armoede als de eenvoudige aanwezigheid van een arme. Terwijl je met hem praat en hem in je armen neemt, krijg je zicht op je eigen armoede.
Zo wordt leven met armen een genade ....
Deze aanraking, vrienden heb ik mogen ervaren en beleven in India, en zie ik heb honderdvoudig teruggekregen wat ik niet eens gegeven heb. Hoe vaak trouwens hebben we het al niet gezien en gehoord hoe blijmoedig mensen zijn met wat minder al is dit zeker niet mijn wens!
Wanner deze korte bedenking voor sommigen onder u te veel zou lijken op een coming -out, maar dan op geloofsvlak, dan mag het ook want in onze Westerse katholieke wereld is de bekoring om je geloof buiten de fabriek en je leven buiten de kerk te houden zeer groot en dat hebben onze moslimbroeders goed gezien. Al is het niet mijn bedoeling hier en nu een standpunt in te nemen. Ik heb wel in India zelf gezien en geproefd hoe respectvol de verschillende godsdiensten met elkaar omgingen, zelfs in lagere scholen.
Laat me dan dit dagboek besluiten met nog een twee citaten :
Je moet goed zijn voor jezelf en voor de anderen ... en Angst is ondergang van velen.
Wanneer ik een tijd terug een blog opstartte had ik niet een vast omlijnd plan uitgetekend al was het ergens de bedoeling een dagboek bij te houden; ondertussen is me dat niet echt gelukt en het is ook niet langer de bedoeling evenmin als het de bedoeling was iets neer te schrijven omdat het moet. En toch moet ik bij sommige lezers me excuseren omwille van stilte en onderbrekingen op dit blog. Excuses genoeg en wie zelf blogt zal al gauw hebben ondervonden hoe verleidelijk is van ene naar andere blog te zappen en ook daar interessante items te vinden, afhankelijk van de ingesteldheid en de omstandigheden van de dag, het weer, het nieuws. Wanneer je dan nog onverwacht op een ander blognet terecht komt, anders dan het terecht geprezen seniorennet, dan weet je dat er haast geen tijd meer overblijft om zelf nog iets deftigs neer te pennen, laat staan te reageren. En toch moet ik mezelf opdragen de nodige tijd uit te trekken eens iets van me te laten horen, daarom niet persoonlijk, al waardeer ik ten zeerste de zeer intieme aansprekende getuigenissen die men hier kan vinden.... al denk ik dat na verloop van tijd de goede lezer altijd wel ergens de "auteur" zal herkennen. Heb jij dat trouwens ook dat je zo graag een site aan je favorieten wilt toevoegen om hem morgen nog eens te gaan zien? Heb jij dat ook dat je het ondertussen weer eens hebt vergeten of dat er gewoon geen tijd voor was? En toch maar toevoegen want je weet nooit; zo besta ik toch. Moeilijk kunnen afscheid nemen van het goede en het schone. Maar brengt me dit weer eens niet te ver? Een reden waarom je me niet vond op dit net is dat ik een boek heb gelezen heb van een zeer jonge auteur Richard Mason, een literaire misdaadroman met als titel VERLOREN ZIELEN, meer dan een aanrader, pndertussen al miljoenen exemplaren en zeker in twaalf talen vertaald. Men spreekt soms van "lezen met zijn gat in het water", maar ik kan u zeggen dat ik meerdere malen mijn verse koffie koud heb opgedronken door het spannende verhaal, een debuutroman van een achttienjarige aub. Zeker te noteren en vandaag nog naar de bib gaan! Niet alleen de inhoud maar ook de psychologisch-filosofische kant heeft me geraakt, heeft me af en toe naar buiten laten turen, zelfs bij deze koude winterse dagen om zo af en toe nota's te nemen van wat ons leven soms maar is of wat het juist wel kan zijn. Maar nu loop ik vooruit, zoals de schrijver in zijn boek soms doet, op de feiten. Ik wil dan toch een paar gedachten met jullie delen waar ik even bij ben stil gaan staan, een woord dat wij al lang vergeten zijn.
"Neem nou al die mensen op dit feest. Ze zwemmen allemaal plichtsgetrouw met de stroom mee, plichtsgetrouw en soepel door hun eigen zee. Ze hoeven hun koers niet uit te zetten, ze hoeven er niet over na te denken waar ze heen gaan. Ik vraag me af hoeveel van hen dat doen. Nadenken over waar ze heen gaan, bedoel ik. Ik vraag me af of er mensen zijn die langere tijd proberen in hun eentje te zwemmen. Mensen bewegen zich in scholen, net als vissen. Dat is het veiligst."
Ja,we herkennen ons daar vaak in en het erge is dat wanneer je niet met die school mee zwemt je algauw verkeerd wordt bekeken. Aansluitend bij laatste heb ik ondertussen wel bewust een blogitem toegevoegd over HIJ EN HIJ.
Dat brengt me op een geheel andere gedachte, verder in mijn dagboek ... de grootste Belg of de melaatsheid, de melaatsheid op vandaag en in onze dagen .... Gepest en uitgerangeerd worden, niet meer meetellen, het ritme niet meer kunnen volgen, langzaam uitgeslsoten worden, "lucht" zijn voor anderen omdat je het geschikte diplomana niet hebt, naïef zijn omdat je het vandaag nog durft een ander te helpen, een eiland worden door het feit dat je niet langer meer meetelt op de arbeidsmarkt en zo alle sociale contacten verliest ... dat is de melaatsheid anno 2006!
Nog even verder in het dagboek, want het gedeelte over melaatsheid is helaas geen theorie, hoe jammer ook. Ik wil het namelijk nog even kort hebben over mijn Indische relaties en in het bijzonder omdat ik deze morgen een onverwachte email binnen kreeg van een jonge Indische seminarist die zijn priesterwijding aankondigt in mei van dit jaar waarbij ik van harte word uitgenodigd. WIE WIL MEEREIZEN MAG ZIJN NAAM DOORGEVEN! Ik heb deze jonge man in 1998 leren kennen wanneer hij mij na een lange en vermoeiende vlucht een emmer water kwam brengen. Die ene emmer water is toen blijkbaar genoeg geweest om er verder van te leven; bijna zoals in het evangelie, levend water. En wanneer je dan temidden de drukte en andere mails zoiets in je box krijgt dan word je leven ineens anders gekleurd, niet zozeer omwille van die priesterwijding maar wel een ogenblik van bezinning dat onze wereld toch meer is dan het kleine Vlaanderen. Nee, waar nu alle grenzen gesloten worden, dan ontwaar je dat over zo een afstand er geen grenzen zijn maar zoals de Indische vriend schrijft : VRIENDSCHAP IS EEN REGENBOOG TUSSEN TWEE HARTEN, is dit niet mooi verwoord en dat juist op Valentijn al ken ik de commerciële waarde van Valentijn niet ... en toch is deze dag een mooie hint om het over de liefde te hebben, zo universeel... en dan kom ik terug naar de sleutel van mijn blog zeker, Liefde en vriendschap....
Ik denk dat ik al meer dan genoeg heb gepend voor vandaag. Ik zal er misschien een tweede deel aan breien! Want ik weet dat lange teksten soms de aandacht afleiden. Toch dank voor jullie aandacht!
Misschien heb ik wel teveel gedronken, en ben ik blind, blind voor het heden. Ik droom weg, droom van het verleden, zit ik zwijgend in gedachten verzonken.
Stoor me niet, laat me vannacht alleen, laat me met mezelf zijn deze lange uren. Vannacht zit ik voor mezelf uit te turen, vannacht ga ik nergens, nergens heen.
Mijn jeugd trekt voorbij aan mijn ogen, het lijkt allemaal alweer zo lang geleden, zo veel anders dan nu, dan het heden. In mijn jeugd was er zoveel mededogen.
Ik voel de harde pijn van vandaag, het vele jachten, de stress, het jagen. We rennen mee, zonder iets vragen, we klimmen omhoog, vallen omlaag.
Ik kan niet zijn zoals men dat graag wil, ik ben een dichter, ik ben rustig en stil. Ben geen streber zoals de anderen zijn, ik leef, voel verdriet, vreugde en pijn.
Ik denk terug, terug aan vroeger tijden, aan het leven met een ander soort lijden. Het leven waarin de mens nog genoot, maar dat leven is begraven dood.
Misschien heb ik wel teveel gedronken, en ben ik blind, blind voor het heden. Ik droom weg, droom van het verleden, zit ik zwijgend in gedachten verzonken.
Jouw armen liefste zijn niet om te slaan, Je moet je handen niet tot vuisten maken, Je ogen hoeven niet zo hard te staan, Ontspan die harde lijnen om je kaken, Je lichaam, lief, is zacht om aan te raken, Maar jij denkt enkel aan je eigen heil, Jij denkt alleen maar aan je eigen zaken, En dat is toch beneden alle peil,
Bekijk jezelf en lach, je zachte arm, Is voor mijn hoofd gemaakt om op te rusten, Je borst, als veilig kussen, houdt me warm, Maar warmer zijn je lippen, die me kusten, Zo wekt je één voor één m'n andere lusten, Maar jij dacht aan een ander onderwijl, Waarmee je zonder moeite je geweten suste, En dat is toch beneden alle peil,
Mijn liefde was de inzet voor jouw spel, Door mij liet jij je ijdelheid graag strelen, Je wilde niet, dan wilde je weer wel, Ik was verblind, ik liet maar met me spelen, Je liet je zomaar door 'n ander stelen, En mijn geluk ging zomaar voor de bijl, Maar mijn verdriet kon jou niet zoveel schelen, En dat was toch beneden alle peil,
Prinsheerlijk lig je in 'n anders bed, En maakt hem met je lichaam dwaas en dronken, Wat in geen enkel opzicht jou belet, Achter zijn rug om weer naar mij te lonken, Bedriegen ligt nu eenmaal in jouw stijl, Je hebt je in 't geheim aan mij geschonken, Maar het is toch wel beneden alle peil...
ALS JE VAN JEZELF HOUDT DAN KAN JE SCHITTEREN ALS DE ZON
Ik weet het, mensen, geplukt uit een Clouseaulied, maar wanneer je dag na dag voor jezelf ontdekt dat "van jezelf houden" werkelijk leidt naar groot geluk, zelfwaardering en zo naar geluk en liefde naar anderen om je heen, dichtbij of ver af, dan is dit stukje tekst niet zomaar een goedkoop hebbeding voor even, maar een doorleefde werkelijkheid, evenwel soms na jarenlang zoeken en strijd. Het zit inderdaad VANBINNEN! En voor de zoveelste maal komen op dit ogenblik a.h.w. de profetische woorden terug van een Indische vriend "Take care of yourself, ....."
We zijn allemaal zo druk bezig en houden allemaal zo van onze eigen blog dat we wel eens vergeten een compliment te sturen aan een andere blogger. Er zijn zoveel mooie teksten, foto's en bedenkingen te lezen en dan is het weer al eens tijd om andere dingen voor te nemen. Omdat het deugd doet eens een bericht te ontvangen van een onbekende blogger en omdat ook ik hier soms zondig door niet eens heel specifie naar deze of gene mijn dank en "doe-zo-voort" te sturen, wil ik op deze manier en op dit moment aan alle mensen een DANKJEWEL en PROFICIAT meegeven en dit VAN HARTE!
Wat zijn je hobbys vraagt men me . En dan weet ik het niet.
Of toch: Ik hou van mensen, van mensen die gelukkig zijn, van mensen die ik gelukkig mag maken door een woord, een handdruk, een brief
Ja, ik hou van schrijven.
Maar schrijven doe je nooit in je eentje, je doet het voor iemand, het beste wensend voor die andere, die goedbekenden of de voorlopige vreemdeling, die misschien vriend kan worden. Want ook ik verlang ernaar zelf bemind te worden; een plotse telefoon, een brief die je echt niet had verwacht.
Ja, mensen en relaties zijn belangrijk in mijn leven.
Het is een vreemdsoortige hobby, maar ik leg er graag mijn diepste zelf in van hart tot hart en dat is dan ook zo kwetsbaar, maar telkens is respons gekomen.
Schrijven doe ik niet alleen, maar ook vanuit een doorleefde gelovige invalshoek, zonder wel iets te willen opleggen.
Is het dat misschien wat onze mensen verwachten, iets meer dan alle banaliteit en dagdagelijkse dingen?!
Komt vandaar die grote respons, maar blijf ik ook daardoor zo lang met hen begaan, éénmaal ze mijn leven hebben verlaten?!
Houden van mensen kan zo mooi zijn, zo direct, zo vredegevend, maar het laat je nooit los,
De droefheid is verbrand haar as liet enkel vreugde Zoals de bomen in het bos herbloeit nu ook de zon De lucht weeft poëzie in wilde metaforen De ochtendzon herstelt zich langzaam van de nacht De stilte wordt herschreven de wanhoop is al weggeveegd De bomen weven stilte de stilte weeft de hoop Het leven vraagt naar leven en lacht naar al wat leeft Wat is hij mooi die kreet die ons de stilte geeft
Toen ik 1m70 groot was,besloot ik het huis te verlaten! Den ouderdom speelde op diene moment geen grote rol,want op 20 jarige leeftijd is men al twee jaar volwassen en weet men toch alles beter hé ))) Dus ik maar met mijn lege valiezen en een volle madam het huis verlaten ) Nog een sjance dat mijn ouders da weekend wat boodschappen hadden gedaan,en dat ze een paar kasten en stoelen en een bed en ne frigo en nen volle diepvriezer tussen hun boodschappen hadden om ons mee te geven! Ja ze hadden mij gezegd dat ge van water en liefde kon leven,en dus was ik achter al dienen brol die ne mens echt nodig heeft vergeten te gaan hé ). 9 Maanden later was mijn madam leeg,en stond ons huis vol ))) Ja da kan rap veranderen hé )) Just bij mij veranderde niks!! Toen we zijn gescheiden,ben ik met dezelfde lege valiezen als dat ik gekomen was,terug naar mijn moeke getrokken.
De jaren gingen voorbij,en mijn 30j stond voor de deur!! Of beter gezegd,ik stond weer voor de deur van mijn moeke!! Ik was toen 1m73 en was drie cm gegroeid. Het verstand was blijkbaar nog steeds hetzelfde,en ook was het nog steeds dezelfde deur die voor mij open stond!!
Toen ik 40j was,duwde ik de deur bij mijn moeke terug open,op het moment dat zij mij voor altijd verliet. Ik stond daar weer met mijn lege valiezen,maar ik kon ze nu vullen met verdriet. Maar dat zou mijn moeke zeker niet gewild hebben,en ik ruilde het verdriet voor wa meer verstand! ppfffffff ze hadden mij altijd gezegd dat het verstand niet voor de jaren kwam,maar dat ik daarvoor tot 40j moest wachten,dat hadden ze mij nu toch ook kunnen zeggen hé!
Toen ik 45j ben geworden,zat ik alleen met de foto van mijn moeke op de schouw. Ik had precies nog wa meer zagemeel omgeruild voor een beetje verstand,want ik had ook leren nadenken door omstandigheden. De afwezigheid van mijn moeder had mij geleerd dat ik nu een deur geworden was voor mijn vader en voor mijn kinderen. De deur waar je naar binnen gaat in een hart! De deur waar je gaat bellen voor een woord. De deur die je de steun en de doorzetting geeft in het leven!
Op een dag droomde ik!! Ik droomde dat ik niet meer wist hoe oud ik was!! Het moest tussen de 45j en de 99j geweest zijn. Ik droomde dat ik ginder boven bij mijn moeke ging aankloppen,en dat er daar ééne de deur kwam opendoen. Da was de portier aan de hemelpoort waar we hier zoveel over praten. Vermits het nen droom was,en ik nog niet dood was,mocht ik maar just ne keer kijken om waarde aan mijnen droom te geven. Maar binnen mocht ik nog niet. Ik zag mijn moeke zitten,en Rogéke en .....en...... Allee teveel volk om op te noemen!!
Toen ik ben ontwaakt lag ik in mijn bed naar het plafond te staren en liet ik mijn slaperig verstand eens werken. Ik dacht aan de deur van het leven en mijn moeke die ze kwam openen. Maar ik dacht ook aan al die mensen die het geluk niet hadden om ooit zo'n deur te vinden. Ik dacht aan mijn kinderen,en ik die de deur voor ze opende. Maar ik dacht ook aan al die kinderen die nooit het geluk hadden van zo'n deur te vinden. Ik dacht aan al die mensen die op een dag aan een deur staan te kloppen,maar die voor een gesloten deur staan! In feite had ik van mijnen droom weer iets geleerd!! Mijn moeke stond tijdens haar leven ook vaak voor een gesloten deur.
In feite is er maar één deur die altijd open gaat!! Maar deze kan men niet openen tijdens het leven,en men is niet gehaast om er te gaan kloppen omdat men niet weet wat er zich achter bevindt )))
Groetjes chauffeurke
Met dank aan de auteur voor zoveel moederliefde weergegeven via seniorennet!
"Je kunt heel mooi over allerlei verheven idealen praten, over strijden voor een rechtvaardige wereld en over opkomen voor zwakkeren enzovoort maar wees voorzichtig. De mensheid is onder te verdelen in drie categorieën: tirannen, slachtoffers en omstanders. Zo is het altijd geweest en zo zal het ook altijd ook wel blijven, omdat deze drie menstypes elkaar op een onbestemde manier aanvullen.
Een tiran kan op zich zelf geen tiran zijn zonder slachtoffer, en omstanders zijn noodzakelijk voor de tirannie omdat de honger naar macht altijd hand in hand gaat met de honger naar publicitet.
Als iemand voor tiran in de wieg is gelegd, zal hij bijna altijd wel een slachtoffer plus publiek weten te vinden."
Een zeer trieste vaststelling in deze wereld ... Kunnen we daar elk voor zich iets aan doen?
Proberen de tiran uit te schakelen? de grote of de kleine waar hij soms ook bij ons een plaats vindt?
Bepaalde omstandigheden, onafhankelijk van onze wil, kunnen zeer gemakkelijk leiden tot afsluiting. Tot geslotenheid en individualisering. In die oase van rust en stilte kan het soms gebeuren dat men tot rust, gebed, meditatie en studie komt. Maar men kan er zich ook verschansen tegen de hachelijkheid van het leven. Men gaat dan de confrontatie uit de weg met de anderen en dus met zichzelf. Het positieve daarvan is dan wel de ascese van de eenzaamheid al is die best moeilijk zeker wanneer men uit een drukke werkwereld komt en in het zwarte gat valt. Maar tegelijkertijd zuiverend en louterend. Men moet altijd alles zelf verwerken. Maar "zelf" betekent echter niet 'alleen'. Dit is de grote verrijking van echte vriendschap. En dit nu mogen delen is de vrucht van SAMEN "er-uit" geraken ... SAM kan dan een andere, diepere betekenis krijgen.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
)))
