Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Als ik eerlijk ben, moet ik zeggen dat ik soms ook schrik heb om voor mijn geloof uit te komen. Toch besef ik dat ik jouw vriendschap niet alleen voor mezelf mag houden. Wil mij een teken geven als ik dat toch ooit vergeet.
(Erwin Roosen)
Blij dat dit ik dit kindergebed tot het mijne mag maken, want als grote mensen hebben we schrik gekregen om voor dat geloof uit te komen ... en toch al 2000 jaar horen we "VREES NIET".
mocht de tekst gepubliceerd zijn ZONDER foto, dan volgt hier alvast de foto; mocht mijn handvat het hebben aflaten, dan schrijf ik straks nog eens een commentaar rond deze foto.
Er zijn van die momenten dat iemand zeker weet dat hij of zei iets goeds gedaan heeft. Zo'n iemand voelt zich dan soms enorm trots. Jammer dat er anderen er niet altijd zo over denken. Soms ook zien anderen niet eens dat wat we gedaan hebben en toch kan het iets zijn om enorm trots op te zijn. Een enkele keer ook zullen mensen heel normaal vinden wat voor de ander zeer bijzonder is. Hoe dan ook, we hebben allemaal wel eens behoefte aan een klein compliment, aan iemand die zegt dat het goed is wat we doen. We zouden ook onszelf wel eens een compliment mogen geven, dat is soms gewoon even nodig. De helpende hand brengt een compliment, het hoeft alleen maar aangenomen te worden en we zullen gesterkt weer verder kunnen gaan, gewoon omdat we weten dat het goed is wat we doen. Proficiat!
van een blogvriend en aan allen een gemeend compliment voor zij die het te weinig of nooit onvangen, of aan degenen die ik de laatste weken vergeten ben!
Een tekst gevonden en overgenomen; waarom iets uitvinden als het al zo mooi is neergeschreven!
Toen ik dat liedfragment daarnet hoorde op de radio dacht ik meteen dat dit de korte samenvatting was van wat ik de voorbije jaren heb doorgemaakt.
En toch gaat het leven verder en vergeet een mens soms hoe mooi en intens hij tot nogtoe mocht leven, getuige hiervan de vele kleine notities die ik hier en daar heb neergepend in wat niet eens een dagboek kan genoemd worden, maar hoe verrassend namen van toen, ja zelfs 30 jaren geleden weer fris voor de geest worden gehaald; met wat voor enthousiasme we ons hebben ingezet en allemaal om één doel, mensen SAMEN te brengen of een ander - en het waren er velen - heel even GELUKKIG TE MAKEN....
Misschien moet ik hier af en toe een anekdote achterlaten. Alleen dat bange hart van mij wil ik kwijt ... Heb ik dan toch geen Vertrouwen genoeg, al heb ik er hier al zo vaak over geschreven?! Of is het gewwoon des mensen?
Is het soms somber om je heen: zie je de zon niet meer achter de wolken: kun je je angst niet in woorden vertolken: is je hart vaak zo koud als een steen ?
Is het soms eenzaam om je heen: voel je je dikswijls van ieder verlaten: loop je te zoeken langs de straten naar iemand voor jou, maar vind je er geen ?
Is het soms donker om je heen: kun je de weg naar huis niet meer vinden: loop je te tasten als een blinde voor wie elke lichtstraal in 't duister verdween ?
Kind, pak dan de hand van je naaste vast. en laat jouw zon voor je naaste schijnen. Eenzaamheid, angst en verdriet zal verdwijnen wanneer je je naaste van zorgen ontlast.
Kind, pak de hand van je vrienden vast. mensen, in wie je vertrouwen kunt stellen. Die, zichtbaar of niet, jou toch vergezellen, omdat jouw hand in hun liefde past.
Neen, geen echt recept want de taart kan je elke dag maken en eens ze klaar is hoef je ze wel mooi in vier stukken te snijden. . Zo geniet je elke dag van:
Geluk, iets wat geschonken wordt Soms duurt het lang,soms veel te kort Geluk, dat kun je niet taxeren Geluk is zelfs niet aan te leren Maar als je 't hebt, dat is wel zeker Dan voel je je gelijk veel beter. **********
In blogland heb ik in de late avond een commentaar gegeven op een foto van de vriend uit blogland; ondertussen heb ik daar uren gesleten van site naar site. Die vrouw heeft zoveel moois achtergelaten dat ik haar blogs ten zeerste zal aanbevelen, maar meer dan dat heeft zij, door haar moedig streven, mensen getoond - ook aan mij - hoe leven mooi kan zijn en hoe ontvankelijk wij mogen en kunnen zijn voor elkaar wanneer we er maar voor openstaan. Ka en Mart, ik dank u beiden bij deze van harte, en heel de werled mag het weten! Ik wens jullie een fijne toekomst samen!
LIEFDE EN VRIENDSCHAP, EN DAN DIT VINDEN, zo aansluitend bij mijn blog maar vooral verder gaan kijken naar het mooie werk van Ka, haar gedichten, tekeningen en ja zelfs op MSN kan je haar en natuurlijk haar vriend vinden.
Belofte maakt schuld en ik ben het dan ook verplicht hier de blogadressen mee te geven ook al zal ik nu minder bezoekers krijgen. Maar daar gaat het even niet om.
Dankbare groeten of hoe een foto een mens tot leven brengt!
Saddam, mensen zijn niet te onderdrukken Israeli, de Palestijn hoeft niet voor jou te bukken dat Bush alleen zijn oorlogje mag spelen dat terrorisme nu de mensheid gaat vervelen?
dat het niet stoer is, al 't geweld op straat dat discriminatie echt nergens op slaat dat mishandeling niet is te tolereren dat onrecht niet valt te negeren?
Ik weet ...
ooit wordt de dag, in verre toekomst nog, geboren dat God, gelukkig, 't geduld met ons nog niet verloren dat eens de liefde voor elkaar zal winnen dat 't aardse paradijs weer mag beginnen
dat alle mensen broeders, zusters zijn dat onbegrip geleid heeft tot onnodige pijn dat nu het eindspel echt kan starten dat niemand meer op liefde, warmte hoeft te wachten.
Misschien klinkt de titel hierboven wel wat ernstig en toch; wanneer ik deze blog bijna een jaar terug opstartte wist ik dat LIEFDE EN VRIENDSCHAP als titel wel konden tellen als weegave van een blog. Maar gaandeweg heb ik ondervonden dat die liefde,die vriendschapsgedachten uiteindlijk gevoed zijn uit een GELOVEN in die vriendschap en liefde, ondanks alles zoals u al langer kon lezen via dit blog. Eigenlijk bezondig ik me nu al omdat alle ideeën uiteindelijk geworteld zijn in een diep geworteld geloofsleven dat ik van thuis uit meegekregen heb, maar we blijven zo gemakkelijk horizontaal bezig. Hoe langer ik echter gebruik maak van dit medium, hoe meer reacties er ook komen via mail of gastenboek m.b.t. wat ECHT geloven is en ik denk dan bij mezelf dat ik de naam van mijn blog misschien maar moet veranderen in GELOOF, HOOP en LIEFDE al wil ik daar niet mee terecht komen in de rubriek "geloven" ... Maar meer dan het humane geloven in de goedheid van elkaar gaat het bij me dieper, raakt het me sterker. Het gaat om GELOVEN in een God Die met ons gaat, DOOR Wie en MET Hem en IN Hem we mogen verder leven.
Wij moeten geen predikant zijn, maar ik herinner me nog tot op heden volgend voorval.
Een goede vriend van me was ernstig ziek al vertelde hij dat niet met zoveel woorden. Hij is helemaal geen pilarenbijter, integendeel . Op een dag, letterlijk tussen pot en pint, vraagt hij of ik niet aan de symbolen kan geraken van hoop, geloof en liefde. Hij wou deze nl. aan een ketting om zijn hals hangen want die was hij ooit verloren, lang geleden. Ik wist niet wat ik hoorde en kende de symbolen niet echt. Een hartje voor de liefde, een kruisje voor geloven, maar de hoop? Ik vond het na veel zoeken in een kleine winkel: het ANKER van de HOOP. Ik bestelde het geheel, kocht hem de ketting en bezorgde het hem op zijn verjaardag. Nog nooit heb ik zo een stoere vent zo gelukkig gezien. Nu, jaren later, herinner ik zijn woorden. Wanneer hij niet kan inslapen, neemt hij die symbooltjes, het hartje, het ankertje en het kruisje - verguld - in zijn hand en klemt ze stevig vast als een woordeloos gebed en slaapt zo in. Volledigheidshalve wil ik er nog aan toevoegen dat hij het verder materieel helemaal niet zo goed had, maar dat bijzonder kleinood, letterlijk en figuurlijk, was voor hem zijn alles. Voor zo een geloof neem ik mijn petje af.
Inderdaad een mooie Paasgedachte!
Sterkte aan allen in deze Paasdagen met HOOP,GELOOF en LIEFDE wanneer je hier even op het blog komt. Weet dat je hier niet alleen bent met je verdriet, angsten of verlies....
Meer dan deze woorden op een blog kunnen zeggen, zeker in een digitale taal, wens ik VERTROUWEN aan vele blogvrienden en aan elke voorbijganger hier; nog een woord dat ik al eerder gebruikte in mijn blog en in mijn leven.
Het is al een tijd terug dat ik hier iets achterliet maar zopas de blog van REI nog eens bezocht, meteen een aanrader voor anderen, en daar verwijst de auteur naar de engel die we allemaal ergens in ons hebben. Voor mij was dit een hint terug te denken aan het gebed als kind zeer vroeg geleerd, misschien ooit opgedreund en toch ... Wanneer ik het goed heb laat ik volgende versie achter; anderen mogen me corrigeren of aanvullen.
ENGEL, MIJ DOOR GOD GEGEVEN, TOT BEWARDER IN HET LEVEN, GELEID ME LANGS DE RECHTE(R?) BAAN EN LEER ME ALTIJD 'T KWAAD ONTGAAN.
Ga nooit heen zonder te groeten Ga nooit heen zonder een zoen Wie het noodlot zal ontmoeten Kan het morgen niet meer doen Ga nooit weg zonder te praten dat doet soms een hart zo'n pijn Wat je s'morgens hebt verlaten kan er s'avonds niet meer zijn
Ik weet dat je dit hier al meerdere keren hebt gelezen of gehoord, maar wanneer je dat moet lezen op een gedenksteen op het graf van een te vroeg overleden vriend, dan zijn er geen woorden meer.
Het is al een tijd dat ik van plan was iets neer te pennen over de kaars die in mijn woonkamer staat.zoals het me geregeld te binnen valt dat ik over dagdagelijkse dingen iets kan neerschrijven mocht ik een pc bij de hand hebben. Maar dan vergeet een mens dat tot hij ergens een hint krijgt, een inval of een samenvallen van beiden. Zo kreeg ik via een blog van een tachtiger, Peter genoemd, een mooie fotoreeks van zijn zefgesculpteerde Paaskaarsen van de voorbije jaren.Misschien de aanleiding om hierover iets te schrijven. Ik heb tien jaar terug een Paaskaars gekregen van een vriend uit het Gentse. Ik kon ze natuurlijk maar in gebruik nemen wanneer ze een volledig liturgisch jaar had doorgemaakt op zijn parochie. Maar dan sta je daar met die mooie kaars in je handen. Ik had geen staander die groot genoeg was en wou ze niet zomaar ergens in een kast opbergen. Mijn broer heeft dan voor een mooie en zeer zware sierstaander gezorgd zodat het geheel niet ongeveer 180 cm hoog is. Die staander zal dus voor altijd een plaats hebben, want door zijn handen gemaakt en gesmeed, maar ook die kaars vormen een éénheid en zullen wellicht niet gauw verdwijnen uit mijn leefkamer. Doorheen de dag loop je aan die kaars voorbij zoals aan een ander meubelstuk, maar eens in de zetel gezeten, lezend in een boek of zomaaar wegdromend, is mijn blik gericht op die staander met kaars, onwillekeurig omdat ze zo in mijn gezichtsveld staat. Ik vind het nog altijd één van de mooiste en duurbaarste dingen in mijn living waar ik kan bij mijmeren. Die kaars is niet zomaar een kaars, maar een gewijde Paaskaars. Ik ken dus de priester die ze heeft gewijd in een Paasnacht, maar ook al ben ik dat al vergeten komen zeker in deze Paastijd de sterke symbolen naar boven. Mooi aan deze kaars zijn de vier speciale nagels die uitsteken, verwijzend naar de kruisdood, maar boven dit geeft de kaars een uitstraling van leven weer. Die kaars is voor mij niet zomaar een kaars en blijkbaar is dat ook voor anderen die hier over de vloer komen ook zo, want menigeen heeft elk op zijn eigen manier ooit al iets laten vallen over die Paaskaars, gelovig of ongelovig. Het valt me op dat voor mensen die Paaskaars blijkbaar iets anders uitstraalt dan wat anders ook. De commentaren zijn dan ook zeer variërend maar dit alles zou me te ver leiden. Toch vind ik het bij mezelf nog steeds raar hoe ik bij het dweilen bv. de kaars uit zijn staander moet halen om ze voorzichtig op de tafel te leggen om dan de staander op een andere plaats te zetten; haast een sacrale handeling en zeker wanneer ik die kaars terug op haar plaats neerzet. Bijna een gebedsmoment, een moment van bezinning, hoe raar ook temiiden water en dweil. Ik kan en wil er niet omheen, maar in de moeijlijke momenten heb ik vaak mijn ogen gericht op deze Paaskaars, en wanneeer ik 's avonds bijna alle lichten heb gedoofd gaat een laatste groet naar Hem omdat die kaars niet langer een object is. Dit wou ik jullie meegeven met dank aan blogvriend Peter! Ik wens jullie allen een mooie week toe mochten we elkaar voor Pasen niet meer vinden. ZALIG PAASFEEST!
Ik heb zopas een zeer boeiend boek uitgelezen en ik vond het zo de moeite waard dat ik niet anders kan dan het met u te delen. Ik beveel dan ook volgende roman ten zeerste aan:
BROOKLYN-DWAASHEID van Paul AUSTER - 2005. Een boek vol verrasiingen, intriges, gevoelens warvoor je het eten uitstelt of koffie laat koud worden.
Hier een paar zaken die me getrofffen hebben al zal dat voor iedereen iest anders zijn, afhankelijk van moment en situatie van de lezer.
Volgende wil ik meegeven, omdat de citaten, los van de context, een waardevolle gedachte inhouden.
"EEN HOTEL VERTEGENWOORDIGT DE BELOFTE VAN EEN BETERE WERELD, EEN PLEK DIE MEER IS DAN ZOMAAR EEN PLEK: EEN KANS, EEN NIEUWE GELEGENHEID OM TE LEVEN IN JE DROMEN" of nog: "We zijn allemaal zo zelfingenomen, zo tevreden met onszelf, terwijl de wereld sterft van de honger en wij geen poot uitsteken om te helpen."
of misschien daar even bij stilstaan: "ALS IEMAND HET GROTE GELUK HEEFT OM IN EEN VERHAAL, EEN DENKWELDIGE WERELD TE KUNNEN LEVEN, VERDWIJNEN DE PIJN EN HET VERDRIET VAN DEZE WERELD VOORGOED. WANT ZOLANG HET VERHAAL DOORGAAT, BESTAAT DE WERKELIJKHEID NIET".
en tot slot nog deze, o zo toepasselijk voor mensen die met een vorm van verlies te maken hebben:
"VAN LEDIGHEID GA JE NADENKEN, EN NADENKEN KAN GEVAARLIJK ZIJN, ZOALS IEDEREEN ZAL BEGRIJPEN DIE ALLEENSTAAND IS.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
