Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Een koning lag doodziek in zijn zijden kussens. De artsen stonden om hem heen en ze waren het erover eens dat er slechts één remedie was die redding kon brengen: het hemd van een gelukkig mens moest onder het kussen van de koning worden gelegd. Boodschappers zwermden uit en zochten in iedere stad, in ieder dorp en in iedere hut naar een gelukkig mens. Maar alle mensen die ze ondervroegen hadden niets dan zorgen en ellende. Eindelijk troffen de boodschappers, toen ze de hoop al wilden opgeven, een herder die lachend en zingend zijn kudde hoedde. Of hij gelukkig was? "Ik kan me niemand voorstellen die gelukkiger is dan ik", antwoordde de herder lachend. "Geef ons dan je hemd", riepen de boodschappers. De herder zei echter: "Ik heb geen hemd." Deze armzalige boodschap, dat de enige gelukkige mens die ze aantroffen geen hemd had, gaf de koning stof tot nadenken. Drie dagen en nachten liet hij niemand aan zijn bed toe. Ten slotte op de vierde dag, liet hij zijn zijden kussens en zijn edelstenen onder het volk verdelen, en, zoals de legende vermeldt, vanaf dat moment was de koning weer gezond en gelukkig.
Simeliberg is een poëtische krimi waarin een berg voorkomt waar de lijkwagens af en aan rijden en er is ook een geldschat, in de la van de oude boer Schwarz, een vereenzaamde zonderling. Zijn tegenspeler, Anatol Griese, krijgt als gemeentesecretaris de onaangename opdracht de oude man op te halen, die ervan verdacht wordt zijn vrouw te hebben vermoord. Griese is een Duits-Zwitser, die met zijn jagershoed en buitenmodel emigrantengeweer door de plaatselijke bevolking argwanend bekeken en door de betreffende instanties van het kastje naar de muur gestuurd wordt. Een afspraakje bij een bevriende boerin, 'om er zeker van zijn dat er op hem gewacht wordt en iemand het merkt als hij verloren is', vormt het begin van een fatale kettingreactie, waarbij Griese zich steeds meer verslikt en verstrikt in zijn taak en de intrige zich ontrolt als een tragikomische zwart-witfilm.
Wie deze thriller opent denkt dat hij een poëziebundel in handen heeft. Lijn na lijn, woor na woord, van begin tot einde zonder leestekens zodat je soms niet weet wie aan het wooord is. Maar een boek met een enorme vaart, in één dag uigelezen!
Drie kikkers hielden een wedstrijdje, ze besloten een berg te beklimmen. De hele kikkergemeenschap liep uit om dit te gaan zien. En allemaal riepen ze: “Dat lukt ze nooit!” De eerste kikker die dit allemaal aanhoorde stopte al voordat het startschot klonk, want als iedereen dat riep, dan moest het toch wel waar zijn. De andere twee kikkers begonnen te klimmen. En nog steeds schreeuwde alle kikkers: “Dat lukt jullie nooit, jullie zijn echt dom bezig!” De tweede kikker begon nu ook te twijfelen, zoveel kikkers bij elkaar zouden toch meer weten dan hij in zijn eentje, en ook hij haakte af. Na een tijdje stond de derde kikker aan de top. Hij had zijn klimtocht doorgezet en haalde de top. Iedereen keek elkaar verbaasd aan. De kikker stond boven op de berg in stilte te genieten van het uitzicht. Hij was doof.
De vierde kikker dat ben ik die op consult bij de speialist ben in voorbereiding op de operatie.
1972. De jonge Odran Yates gaat in het klooster, omdat zijn moeder hem ervan overtuigd heeft dat het priesterschap zijn roeping is. Hij begint vol ambitie en hoop aan zijn nieuwe leven, toegewijd aan zijn studie en open voor nieuwe vriendschappen.
Veertig jaar later staat zijn vertrouwen in de Kerk onder grote druk door de vele onthullingen over misbruik. Vrienden van hem zijn voor het gerecht gesleept, collega’s zijn gevangengezet en vele jonge parochianen zijn getekend voor het leven. Odran vermijdt contact met de buitenwereld uit angst voor afkeurende blikken en beledigende opmerkingen. Tot hij gedwongen wordt zijn eigen voetsporen in deze geschiedenis terug te volgen.
Waarschijnlijk één van zijn belangrijkste boeken. Met deze roman gaat Boyne de polemiek die er rond priesterschap is (was) niet uit de weg. De pijnlijke situatie waarin de Kerk de laatste jaren is in verzeild geraakt wordt door op Boyne op een subtiele manier vermeesterlijkt. Via zijn hoofdpersonage (Yates) krijgen we een beeld vanuit een ander perspectief dan bijvoorbeeld; de media. Boyne houdt zich aan zijn door de lezer geliefde vertelstijl en zijn gekende humor, wat dit boek een aangename toets geeft. Zelfs de plotse dood van Johannes-Paulus I, of deze verdacht is of niet, wordt niet geschuwd.
Eergisteren belt een kennis aan terwijl ik eindelijk een beetje krachte heb wat kamers mooi te maken na de opname; hij kijkt me een beetje verwonderd aan en dan zegt hij dat hij zijn komst toch had aangekondigd met een smsje. Ik hoef niet te kijken want ik weet dat ik recent geen berichtje heb gekregen. Hij toont zijn gsm en ik lees inderdaad dat hij zou komen, met het uur erbij. Zelf toch even mijn berichtjes gecheckt, maar geen bericht van hem. Ik zeg hem beter op te letten, wetende dat hij nogal verstrooid is.
Gisteren waaide hij blijna letterlijk binnen met al die wind en zegtt dat hij nu wel op tijd is; ik kijk hem vreemd aan en hij zegt dat hij toch een bericht had gestuurd dat hij deze keer om 16.00 u hier zou zijn. Maar ook hier niets te vinden bij me. Hij vindt het verdacht en we zeggen vriendschappelijk tot elkaaar dat we beiden beter onze gsm nakijken, lichtelijk elkaar verdenkend van vergetelheid..
TOT het me te binnen scchiet dat op mijn laatste berichten aan vier mensen niet werden beantwoord, maar dat hoefde ook niet; ik liet heb gewoon weten dat ik geopereerd moest worden. Dan maar één van die gasten opgebeld met de vraag of ze mijn bericht hadden ontvangen, en dat hadden ze en ze hadden ook geantwoord, MAAR dus die antwoorden zijn niet binnengekomen...
IK ZAL DUS MEER GEMIST HEBBEN, en juist in deze periode rond opname en opvvolging! Vandaag dan maar naar een winkel geweest. Ik moet gewoon even mijn gsm hebben uitgeschakeld - wat ik nooit doe - en hups, daar stroomde de vele berichten binnen, de meesten tot steun.
Velen zullen me zeer onbeleefd gevonden hebben dat ik hen niet heb geantwoord!
Enkel wat we liefhebben, kan worden gered. Paus Franciscus vroeg de jongeren dat zinnetje meermaals na te zeggen, steeds luider. Loop niet weg van de liefde. Alleen uit liefde kan iets nieuws en iets moois groeien, hoe tegendraads die keuze ook kan zijn. Alleen liefde kan onvermoede mogelijkheden uit mensen naar boven halen, hoe verloren hun situatie ook mag lijken.
Geen droombeeld liefhebben, maar het leven zoals het op ons afkomt. Daarmee begint elke verandering ten goede.
Aswoensdag nodigt dus uit om onze maskers te laten vallen, om in het licht van Gods vergevende barmhartigheid te gaan staan zoals we zijn. Als we onze donkerste kantjes door Hem laten verlichten maken we ons hart klaar voor échte verbondenheid met onszelf, met medemensen en met God. Zo opent Aswoensdag het perspectief van de veertigdagentijd als een weg, die ons omvormt en vernieuwt, met Pasen als bestemming.
beste mensen, zoals je al dan niet kon lezen ... want inderdaad velen lezen nog altijd niet wat er staat, al is een geliefde overleden, ben je op reis, of zelf zwaar ziek ... werd ik verleden week onverwacht maar met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Gisteren werd me bevestigd dat het resultat is dat mijn galblaas moet worden verwijderd, maar dat kan pas half april gebeuren...
ik wou gewoon zeggen dat ik de tientallen mails niet kan beantwoorden die via gastenboek binnnkomen. Dus ik probeer jullie te groeten op tijd al zal het heel wat tijd vergen. Net zoals het tijd zal vergen terug in de kijker te lopen hier via mijn blogs, want je bent zo vlug vergeten! EN de ene zijn dood is oook hier de ander zijn brood, juist daar waar je steun kan gebruiken.
Hebben zich erge pijnen ontwikkeld die maar niet overgingen, ook niet op zaterdag! Op zondag dan maar naar de apotheker van wacht geweest in de veronderstelling dat ik leed aan zware ontsteking, en dat oploszakjes Movicol de redding zouden brengen., maar niets hielp; het werden slapeloze nachten zo ook op zondag. Vandaar dan naar de huisarts die me doorverwees naar het ziekenhuis waar ik dus tot kort voor deze verbleef! Om er te wachten te wachten, proberen te slapen in helverlichte kamer met snurkend iemand naast me. Om dan op vijf uur gewekt te worden voor bloedafnames en nemen bloedruk. Het enen onderrzoek volgde het andere op, soms wel met anderhalf uur tussentijd. En telkens verrliepen de resultaten negatief af, ook toen er een tweede dokter haast eiste nadat een MRIscan genomen werd, maar nog steeds geen resultaat waar men iets mee aankon. Dan deze morgen nog maar eens echo met mijn vriendelijke vraag of ik aub naar huis mocht... Het is ondertussen weer vrijdagavond laat, en nog altijd geen idee van wat me te wachten staat, of zullen ze dan ook gaan snijden in maag ... Het laatste wat ik hoorde in alle stilte..
De reden dat ik jullie niet kon beantwoorden , want ik kon amper mijn spullen pakken, zo vlug moest ik naarr spoed, en wat heb ik me er verveeld.
Op een koude, donkere avond arriveert Eliza Caine met de trein in Norfolk, waar ze een baan als gouvernante heeft aangenomen. Doodmoe dient ze zich aan bij Gaudlin Hall, haar nieuwe huis. Ze wordt er begroet door de twee kinderen die ze moet verzorgen – maar er zijn geen ouders, geen andere volwassenen, en niemand die haar mysterieuze werkgever vertegenwoordigt. Later die nacht in haar kamer gebeurt er iets beangstigends, en Eliza begint te vermoeden dat er iets helemaal mis is in Gaudlin Hall. Vanaf dat moment staat haar nog maar één ding te doen als haar eigen leven en dat van de kinderen haar lief is: de lang verborgen geheimen van het huis ontrafelen en afrekenen met de demonen uit het verleden die zich in elk donker hoekje schuil lijken te houden.
Dit is het soort boek dat de miljoenen harten kan veroveren, en waarbijj mijn kofie maar bleef afkoelen!
Ben jij ook zo goedgelovig dat je meteen alles laat vallen om in te gaan op de verrlangens en grrillen van een ander, om dan te moeten constateren dat je weer eens bedrogen bent, dat er ook nu weer met jouw gevoelens werd gespeeld, ook al leek de ander nog zo gelovig in zijn bedoelingen en wensen? Ik zal het wel te 'danken' hebben aan mijn goede opvoeding zeker waar ik leerde dat een JA en JA is?!
Hoosbuien en overstromingen teisteren Parijs, een stortvloed aan emoties overspoelt de familiereünie van de Malegardes. De Frans-Britse schrijfster (1961) weet de verstrengeling van binnen- en buitenwereld weer overdonderend te peilen. Vader Paul, bomenspecialist, wordt 70 en dat mag best gevierd worden, vindt zijn vrouw Lauren. Zij nodigt hun kinderen uit voor een intiem weekend zonder aanhang: Tilia, woonachtig in Londen met haar tweede man, een alcoholicus, en jongere zoon Linden, vermaard fotograaf en samenwonend met vriend Sacha in de Verenigde Staten. Naarmate het water stijgt, hele wijken geëvacueerd worden en de chaos toeneemt, speelt zich in hun hotel een vergelijkbaar scenario af. Paul krijgt een attaque en zakt weg in het verleden, Linden ziet zich geconfronteerd met familiale trauma's en zijn eigen demonen. De schone schijn verzinkt ook hier. Het sociale en materiële bouwwerk van de mensheid staat op instorten. Het thema apocalyps is trefzeker opgebouwd, de personages signaleren in hun broosheid het menselijk onvermogen, de tragiek van hun fundamentele eenzaamheid.
De meester merkte dat veel inwoners van zijn dorp bezeten waren van geld, en dat deze geldzucht dikwijls ten koste ging van de overige dorpelingen en vele ruzies bracht. Hij riep iedereen bijeen en zei: "Het fortuin van de mens is als een draaiend wiel. Hij die bovenaan zit en lacht is een dwaas, want zodra het wiel begint te draaien, kan hij lager terechtkomen dan degene om wie hij zo lachte. Wie onder aan het wiel ligt en zijn lot beweent, is ook een dwaas. Juist het feit dat hij zich op de laagste plaats bevindt, betekent dat zodra het wiel zich in beweging zet, zijn kansen verbeteren. Beiden zouden zich de gedachte eigen moeten maken dat het fortuin is als een spinnewiel, zonder blijvende waarde voor de mens die zich op de rand van het wiel ophoudt. Alleen de mens die zich in het middelpunt van het wiel bevindt, ontvangt de waarde die eeuwig is.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
