Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Er was eens een dame - zo beginnen alle goede sprookjes toch - die blijkbaar al heel lang mijn blog bezocht en toen ik regelmatig berichten zag in mijn gastenboek was ik wel nieuwsgierig wie het gezicht achter die naam mocht wezen. Die dame voelde zich vooral aangetrokken door het Mariale aspect van mijn blog. En zo bracht een woord ons tot elkander ... een romance in de maak?
In zelfde tijd was er nog een andere dame. Zou hier nu echt een tweestrijd losbarsten, en dan nog als inzet de figuur van Maria?
De contacten rond dame één verwaterden echter al snel, maar wat ik in alle eenvoud vernam van 'dame twee' getuigde van zoveel oprecht en diep geloof dat ik wel wat meer wilde weten. Het was dus niet om mij te doen, maar om het gemeenschappelijke uitdragen van onze boodschap rond liefde en vriendschap gebaseerd op ons doorleefd geloof, waarin we elkaar bemoedigden en ondersteunden. Toen ik van Susanna, want zo vernam ik uiteindelijk haar ware identiteit, vernam dat zij af en toe een poëtische en muzikale bezinning bracht voor kleine groepen, en dit in het bijzonder rond Maria, en dat zij daarbij gebruik maakte van accordeon maar evenzeer van oude instrumenten, dacht ik eraan of het geen ideale gelegenheid was hen uit te nodigen naar het bedevaartstoord te DADIZELE (B), mijn geboortedorp, waar ik het Mariale en dit als lector, a.h.w. met de paplepel ben ingegeven. Zo contacteerde ik de pastoor aldaar en voor ik het goed en wel besefte, had deze al contacten gelegd met hen en zo kwamen de mensen uit het voor ons verre Limburg naar hier om een Mariale gebedswake te verzorgen.
Deze viel dermate goed in de smaak dat er al onmiddellijk werd aan gedacht of ik zelfde duo niet kon uitnodigen bij de jaarlijkse trekking van de 35 Lourdesbeurzen ter waarde van 400 euro hier in eigen stad ROESELARE waar "de vrienden van Lourdes" hier een goede stek hebben. Deze organisatie maakt deel uit van Vlaanderens Bedevaarten en is een lievelingskind van het bisdom Brugge.
Het was voor mij dan ook een genoegen http://www.akutaluma.be/ AKUTA-LUMA hier aan het werk te zien en te horen zondag laatst leden in een ingetogen sfeervolle Mariale evocatie, en dit tot vreugde van een sereen publiek waar een honderd mensen op waren afgekomen. Het werd er muis en muisstil, terwijl iedereen zijn ogen kon richten op Maria.
Of tot waar SeniorenNet kan leiden. Een echt wonder dus!
"WE ZIJN GESTART MET DE WEEK VAN DE LIEFDE EN DAAROM ZULLEN WE NU CONDOOMS UITDELEN".
Wellicht ben je nu ook fel geschrokken, zeker nu u zich al hebt voorbereid op het nakende Valentijnsfeest. Helaas vormt tweede zinsdeel een flinke afknapper.
Wat je hierboven leest zag en hoorde ik echter wél degelijk op de Nederlandse tv.
Hoever zijn we afgedwaald van wat het mooiste in het leven - nog altijd en voor de meesten het hoogste streefdoel - : de LIEFDE - in één adem wordt verkracht tot pure banaliteit, mensonwaardig, mensonterend!
Slechte tekst? Inderdaad, want ik vind er geen woorden voor!
New York City, 1876, William Bartholomew is financieel speculant en gelooft dat de wereld maar om één principe draait: winst of verlies. Hij gaat gemaskerd door het leven sinds zijn gezicht ernstig verminkt Raakte door een verwonding die hij als scherpschutter tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog heeft opgelopen. Als Bartholomew de Creoolse prostituee Jessie ontmoet, gaan zijn gevoelens echter opspelen. Jessie overtuigt hem ervan dat de handel in zwarte mensen sinds de Burgeroorlog geenszins is gestopt. Bartholomew walgt van het idee dat mensen behandeld worden als koopwaar en besluit met Jessie de strijd aan te binden tegen dit onrecht. Terwijl Jessie een ingenieus plan bedenkt om de slavenhandelaars te dwarsbomén, wordt Bartholomew geplaagd door herinneringen aan de vreselijke gebeurtenissen uit de oorlog. De flashbacks werpen hun duistere schaduw vooruit. Is Jessie wel te vertrouwen, of is ze net zo verdorven als de blanke slavenhandelaars? Hij zoekt hulp bij Herman Melville, een vergeten maar door Bartholomew bewonderd schrijver en nu douane beambte. Samen met Melville en de Journalist Samuel Mordechai wordt Batholomew meegesleurd in Jessies wereld: een wereld vol moordenaars, hoeren en achterbuurten.
EEN ZWART VERHAAL WAARBIJ IK AF EN TOE NAAR ADEM MOEST HAPPEN EN ME DE VRAAG STELDE WAAROM HET NOG ALTIJD KAN GEBEUREN OP VANDAAG!
Liefde .... gebeurt nog op zijn best in het gezin.
"Een christelijk gezin, dat vol VERTROUWEN leeft in en trouw aan God, grootmoedig kinderen aanvaardt, zorgt voor de zwaksten, en klaar staat om te vergeven, wordt een levende Bijbel die iedereen kan lezen. De huiselijke omgeving is een school in menselijkheid en christelijk leven. in gezinsverband leert men wederzijdse liefde, waarheid, respect, gerechtigeheid, trouw en samenwerking. Daarenboven leert men er zich inzetten voor anderen, vooral voor zwakkeren."
Zie de mensen uit de straat De buurvrouw om de hoek Vraag hoe het met hen gaat Vereer hen met een bezoek
Geniet maar van het heden Ruik de bloemen in de wei Denk niet aan het verleden Dat was gisteren al voorbij
Kijk , en steel met die ogen De kleuren van de regenboog Die vogels daar aangevlogen Dicht bijeen, recht omhoog
Leef en proef van het leven Met je vrienden van vandaag Toon je in het samenleven En help hen bij iedere vraag
Alles vliegt zo snel voorbij Elke dag weer zoveel haast Sta even stil bij jou en mij Eer het leven verder raast Voor de dood jou bezoekt en jij geen tijd had mij te bezoeken.
Wachtend in het station met een ticket naar mijn bestemming Net terug van een tournee van one-night-stands, mijn koffer en gitaar in de hand
Elke stop is perfect gepland voor een poëet Elke dag is een schakeling van sigaretten Elke stad is dezelfde, de films, de fabrieken en elke vreemdelings gezicht doet met beseffen dat ik verlang te bestaan
Vanavond zing ik mijn lied opnieuw, ik speel het spel en doe alsof Maar elk woord komt op me af als een leegte, ik heb iemand nodig om mij te troosten
Ik wou dat ik thuis was, waar ik kan ontsnappen en waar de liefde op mij ligt te wachten
Ik zit hier heel alleen, met drank en sigaretten Het huis is leeg en verlaten de hond ligt te janken in zijn mand
Elke stap is perfect gepland voor mij Maar waarom kan jij er niet bij Elke straat is dezelfde, het huis en de ramen en elke vreemdelings gezicht doet me beseffen dat ik jou nooit meer zal zien
"Doodsbang en hulpeloos, zonder voldoende lucht om te ademen en in het pikdonker, waren ze onopzettelijk vergiftigd en opzettelijk verscheept. Je wordt geboren, en de wereld buigt zich over je heen om je op te voeden, maar de tepel is ijskoud, de melk is vergiftigd en je gaat dood omdat je een kind bent, en bovendien zwart".
Ik vond dat deze aangrijpende tekst uit de thriller "De Nachtwaker" met jullie moest delen ...
Maar naast dit stukje proza greep me nog eens die harde werkelijkheid naar de keel! Waarom?!
We zijn toe aan één van de eerste Mariafeesten van het kalenderjaar. Voor velen ook een feest van en voor de jonge moeders. Vandaar deze bijdrage vandaag.
For those who love their moms.
Dedicated to all mothers in the world.
---------- What "Mother" Means ---------- "Mother" is such a simple word, But to me theres meaning seldom heard. For everything I am today, My mothers love showed me the way.
Ill love my mother all my days, For enriching my life in so many ways. She set me straight and then set me free, And thats what the word "mother" means to me.
Dit waren kinderen, onze kinderen. Ze bezaten de tere oogleden, de korte, dunne vingertjes en zachte armpjes en beentjes die wij, door en door vertrouwd als we zijn met de grote wereld, in de naam van alles wat in het leven goed en rechtvaardig is, nu in onze armen hadden moeten wiegen en bescherming bieden ...Maar we zijn niet opgewassen tegen deze wereld die we met zijn allen misschien, beetje bij beetje, zelf hebben gemaakt en waar we nu allen het slachtoffer van zijn geworden....
Jan Bosco, later Don Bosco genoemd, werd op 16 augustus 1815 in Castelnuovo d'Asti, een stadje niet ver van Turijn, geboren. Hij groeide er op in het gehucht Becchi, als derde zoon van een landbouwersgezin. Aan de basis van zijn spiritualiteit en pedagogie ligt een droom die hij had op negenjarige leeftijd. Als zestienjarige knaap trok Don Bosco naar de middelbare school van Chieri en op 5 juni 1841 werd hij tot priester gewijd.
De confrontatie met de vele jongeren in de gevangenissen van Turijn, deed Don Bosco beslissen in Valdocco, een Turijnse volkswijk, een eigen 'oratorio' uit te bouwen, een speel- en ontmoetingsruimte, een thuis, een school, een parochie op maat van de jongeren.
In 1859 stichtte Don Bosco, samen met een aantal van zijn jonge medewerkers, een eigen congregatie, die zich noemde naar de H. Franciscus van Sales, de salesianen van Don Bosco. In 1872 legde hij samen met Maria Mazzarello de basis van het Instituut van de zusters van Don Bosco.
Don Bosco was een populair man, een pedagoog, een stichter van congregaties, maar ook een missionair man en vooral iemand met een hart voor jongeren. Op 31 januari 1888 stierf Don Bosco, 'versleten als een oud kleed', zo luidde het. In 1934 werd hij heilig verklaard.
Waarom Don Bosco zal jij je afvragen. Wel tot voor kort stond hier aan de linkerzijde een foto van Don Bosco waarbij ik toen schreef dat hoe langer ik aan het bloggen ben dus te meer mensen ik ontmoet die aan de kant van de samenleving staan, en ik me wel in de figuur van Don Bosco en zijn boodschap herken, omdat ook hij het altijd heeft opgenomen voor de zwakkeren en kanslozen. Misschien zijn dit de vruchten van mijn jeugdjaren: én burgerzin én geloofsverkondiger ... waar ik zelfs op papier in 1988 een document kreeg met de opdracht de geest van Don Bosco verder uit te dragen in de Kerk en in de Wereld!
Ja, hoe komt het dat ik me vandaag zo rustig voel, dat niets me kan raken ook al ben ik niet eens euforisch? Vanwaar kwam die rust over me heen die ik zelf niet eens heb gezocht? Was het dan toch het uitkijken naar mensen, of was het wat ik hoorde over twee broers die tamelijk vlug na elkaar werden geboren - zo verschillend zijn, soms hardvochtig maar het precies daarom opnemen voor elkaar - en dan zomaar de weg van vrede gaan door dat simpele gebaar een helpende hand uit te steken waar het niet eens werd gevraagd, laat staan verwacht.
Of is het dan toch mijn blijvend geloof in die ander, heel dichtbij of veraf hoe diep ze ook het mes in mijn rug hebben gestoken?!
Of is het niet méér dan de stilte die mijn hart bereikte na het lezen van zoveel zinvolle teksten, zelfs terwiijl er oorlog woedt en tragedies zich nog maar pas hebben voltrokken. Is het misschien het laatste dat me tot rust brengt in dit uur in het besef dat een natie, zonder elkaar te kennen, nu ingekeerd is in zichzelf, bezinnend hoe ons het leven werd gegegen om het tot bloei te laten komen.
Hadden we deze noodlottige bezinning nodig die ons tot de ware kern van ons bestaan herleidt en ons zo rustig maakt ... Een weg naar volwassenheid en wat we op die weg :mogen meemaken. Ook een weg van geloof, van gebed zelfs.
"Het moet eerst oorlog zijn voor mensen terug gaan bidden", hoor je zo vaak. Al die jaren dat er oorlog is in de Gazastrook werden wij niet uitgenodigd tot een persoonlijk gebed. Zelfs in de voorbije GEBEDSWEEK voor de eenheid is het moeilijk tot rust te komen, maar na de dodelijke steekpartij is er die inwendige stem: "Naar WIE zouden we gaan"? Elk op zijn manier. Is het mede ook dit gevoel dat me rustig maakt, wetend dat ik hier niet alleen zit, verbonden met jou en jou en jou?
Een bedenking nu we reeds aan het eind zijn van de eerste maand van dit nieuwe jaar 2009!
want toen ik hier op aarde de eerste klanken hoorde
wist ik niet wat ik hoorde.
Maar neem mij niet mijn liefde af
wat ik meedraag in mijn hart,
want liefdevol was ik reeds van die allereerste seconde op aarde.
Heer laat me stilstaan.
Laat mij neerstuikelen.
Laat mij wegzinken in een kolk van onwetendheid.
Want ik was het en ben het nog steeds,
en zal het altijd blijven, onwetender dan JIJ.
Maar k vraag jou enkel mijn hart met rust te laten,
want het is mijn hart wat vervuld is van liefde,
liefde wat ik delen wil met ieder mens op aarde.
Eddy Hautekeete23-01-2009 Wat kan ik hier nog aan toevoegen?! Het werd me zomaar gemaild, maar wanneer ik dit lees vraag ik me af: wie zijn ze, de mensen aan de rand ...die zo een mooie dingen uit hun pen laten vloeien. Het is precies door een mens als deze en een op aanraden van enkele medebloggers dat ik een niuew blog ben gestart.
De vreugde bestaat erin van uw leven gegeven te hebben.
Dat is de vreugde van ouders die hun kinderen opvoeden. Het kost veel moeite en inspanning, maar dat weegt niet op tegen de vreugde en het geluk die dat meebrengt. Zo is het ook met DE LIEFDE, DE VRIENDSCHAP, met de dingen die echt waarde hebben. Ook al brengen ze lijden en pijn of verdriet mee; de vreugde, het geluk is groter.
Ik ben ooit eens met Tim gaan wandelen samen met de kleine van mijn zus, en toen was dat koppel ook in dat park; ze zaten samen op een bank; ze was nog zwanger en ik zie die vader nog genieten van het leven in zijn vrouwtje haar buik; echt dat zijn beelden die nu blijven spoken door mijn hoofd.
Ik ken die papa van dat kindje waar ze zo lang hadden op gewacht; de kleine van mijn zus was aan het spelen en die mensen kwamen naast ons op de bank zitten, en ik hoor die papa nog zegen tegen me: uw zoontje ziet er een lief kindje uit, nog even en we mogen dat geluk ook delen want binnen 2 maand mogen we God danken dat het ons eindelijk gelukt is.
en dan die begeleidster die de steekpartij niet mocht overleven, die ken ik ook want ik heb nog naast haar gewoond; het was echt een vrouw die alles zou gedaan hebben.
Maar die beelden in het park hier, dat koppel dat komt afgestapt en vraagt: mogen we er bij zitten? en begint zo spontaan te praten die vader was over van geluk dat hun droom waar ging worden
Helaas het geluk van deze mensen is van heel te korte duur geweest, want pas enkele maanden na de geboorte werd hun kinderwens met een mes doorboord. Dit is een getuigenis van een vriend van me die niet méér woorden verdraagt Een onnoembaar leed.
He menneer, mag ik papa zeggen tegen jou, want ik lig nu toch in uw armen, en kindjes liggen toch in papas armen he?
He menneer mag dat, want weet je k zou je iets willen vragen.
Papa, nu ik hier bij jou ben zou jij voor mijn mama en mijn papa daar beneden willen zorgen, zou je hun verdriet om mijn nu leeg staand bedje een beetje willen op uw schouders nemen?
Want ze zijn zo klein, zo breekbaar, ben bang dat ze het niet alleen aan zullen kunnen.
Om nooit meer mijn lieve lach te horen. Om nooit meer de moeten opstaan midden in de nacht, wanneer mijn maagje knorde van de honger. Om nooit meer mijn kleine handjes rond hun vinger geklemd de voelen. Om nooit meer mijn traantjes te moeten afdrogen.
Daarom vraag ik u menneer, wil jij vanavond hun eens een verhaaltje voorlezen zoals zij dat steeds deden voor mij. Wil jij even hun knuffel zijn in de nacht wanneer zij rusteloos liggen de draaien en de woelen omdat zij hun verdriet niet kunnen verwerken.
Toe menneer, mag ik papa zeggen, laat mijn traantje van vreugde een zegen zijn voor mijn mama en papa daar op aard, zodat hun traantjes van verdriet ook snel een traantje van vreugde zou kunnen worden.
Dat is al wat ik jou vraag papa hier in de hemel, dat zij eveneens mogen gelukkig zijn net zoals ik nu. Want t is goed vertoeven hier op die zachte wind zijn adem, t is goed verblijven in uw huisje klein, maar dat weten zij niet, dus laat hen een teken van mijn vreugde zien bij het ontwaken morgen vroeg.
Zo wordt het benoemd. En ja, een of ander officier laat zich meeslepen door emoties van dat ene ogenblik en noemde de operatie nu geslaagd. Al die mannen die eraan te pas waren gekomen om de gezinnen bijeen te drijven, al die mannen die het terrein hadden bewaakt terwijl ze naar hun bestemming werden gemarcheerd, en dan al die mannen die bereid waren geweest het salvo af te vuren op de moeders die dicht om hun kinderen heen stonden of hun zuigelingen in hun armen klemden terwijl echtgenoten tekeergingen of stonden te beven of degenen die ze liefhadden iets toeriepen over de hemel of :moed of alsnog genade afsmeekten. Er waren jonge jongens en meisjes bij en dan die babiy's, en hun ouders nog zo jong.
Mar de operatie is geslaagd al durft niet één van deze soldaten het woord BEREID in zijn mond te nemen. Het is het verhaal van vandaag tussen Palestijnen en Israëlieten, maar het is evenzeer het verhaal van van de werldwijde holocaust van toen of het verhaal van de Indianen. Iedereen noemt zich "geslaagd" en "bereid". De bittere waarheid is dat er enkel verliezers zijn en er nooit een operatie van deze omvang, hoe kort of lang die ook mag duren, geslaagd kan genoemd worden! Hoe jammer ook!
Maar hoe een oorlog doen "slagen" als we ons niet eens als broer en zus kunnen verzoenen?!
Ook al heb je van het schrijven van woorden je beroep gemaakt, dan nog schieten alle woorden die je kent, tekort om ook maar een beetje te vatten wat er gisteren in Dendermonde is gebeurd. De vreselijke moordpartijen in het Schotse Dunblane, de Amerikaanse Columbine High School of het Japanse Osaka komen eensklaps naar hier. Gisteren zijn in het zo banale Sint-Gillis-Dendermonde peuters en hun verzorgsters vermoord en verwond met een mes. Toen een van onze eigen redacteurs gisterochtend lijkbleek en in de grootste onzekerheid vertrok naar de crèche waar ook zijn jongste dochtertje verbleef, kon je de vreselijke realiteit tastbaar voelen. Ja dus, het gebeurt bij ons, zoals het in de Verenigde Staten, in Azië of op andere plaatsen in Europa gebeurt.
Gevoelens van pijn, boosheid, ongeloof, verdriet, opluchting, onbegrip, rouw, hoop, dankbaarheid, vrees en medeleven verdringen elkaar. Pijn voor wat er is gebeurd met de allerzwaksten van onze maatschappij, kleine kinderen, en hun verzorgsters. Boosheid dat dit kon gebeuren. Ongeloof over het zinloze van de daad. Verdriet over de dood van twee van die kindjes en een van de verzorgsters. Opluchting over de arrestatie van de dader. Onbegrip voor de motieven voor zijn zinloze daad. Rouw om de slachtoffers. Dankbaarheid voor de hulpdiensten die gisteren neergestoken slachtoffertjes hebben gered. Hoop voor het leven en de gezondheid van de gewonde kindjes en de twee vrouwen. Vrees dat dit onze kinderen of geliefden ook kan overkomen. Medeleven met de ouders en familieleden van de slachtoffers. Vandaag zijn we allemaal ouders van de vermoorde en neergestoken kindjes.
In de komende dagen en weken, en misschien ook later op het proces, zullen we zoeken naar antwoorden op de vragen waarom de 20-jarige jonge man zijn vreselijke daden heeft gepleegd en hoe het zover is kunnen komen. De kans dat die vragen een helder antwoord krijgen, is bijzonder klein. Met rede kan je nu eenmaal niet vatten wat er gisteren in de Dendermondse crèche gebeurd is.
Daarom zullen we ten slotte achterblijven met een laatste gevoel: dat ellendige gevoel van onmacht. Want ook al spoedden burgemeester, gouverneur, verschillende ministers en zelfs de kroonprins zich ter plaatse, we weten dat geen autoriteit ter wereld kan voorkomen wat een Hans Van Themsche of een Dendermondse moordenaar hebben gedaan.
Een maatschappij kan dan ook niet anders dan leven met het moeilijke besef dat we onze kinderen nooit totaal kunnen beschermen. Dat besef is voor elk van ons bijna onmenselijk zwaar om te dragen.
Ik loop te zoeken, alsmaar door. Ik zoek mijn betere leven. Waarom heb ik nog steeds niet door Dat elke dag mij wordt gegeven?
Waarom zoek ik naar het verleden? Het maakt mij stil en zenuwachtig. Kon ik maar genieten van het heden, Want het leven van vandaag is prachtig.
Ik loop te zoeken, alsmaar door. Daarom zie ik niet het mooie om mij heen. Als ik kan aanvaarden wat ik verloor, Kan ik de dagen plukken, één voor één.
Heel even Het leven duurde slechts even Heel even Omarmd was jij slechts even Zo klein en breekbaar Jij was een engeltje Dat op aarde verscheen
Heel even Heel even was jij een deel van het leven Heel even slechts Want jij kreeg niet eens de kans Om ook maar eenmaal te staren naar De verre horizon
Heel even Zagen zij jouw lach Heel even Voelde zij jouw kleine vingertjes Die hard in hun hand kneep Heel even slechs Want God had reeds van het eerste levensvuur Dat brandde in jouw kleine hartje Andere plannen
Voor eeuwig nu zul jij zweven Als een engeltje Hoog in de lucht Voor eeuwig nu zul jij dat kleine engeltje Zijn dat ooit op aarde kwam Voor eeuwig nu zit jij diep in het hart Van jouw mama En jouw papa Want hoe kort het ook was Het leven dat jij leefde Jou vergeten zullen zij Niet
voor al diegene die nu op dit moment treuren laat dit een teken zijn van medeleven en onthoud zelfs dit verdriet wordt ooit weer een lach.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
