Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
... Ja, en misschien vooral in deze vakantietijd - op de nationale feestdag, want niet iedereen heeft vakantie. Gij zult de mensen die in dienst staan van jouw prettige tijd met evenveel respect en dankbaarheid behandelen als jijzelf wilt ondervinden. Uw gelukzaligheid mag ook van uw gezicht afstralen zodat het voor beiden vakantie is.
Gun anderen hun gelijk, want dat betekent nog niet dat u ongelijk hebt. Ervaar het plezier van het anderen gelijk geven. Richard Carlson
Deze dagelijkse gedachte heb ik hier geplaatst omdat ze (HELAAS) zo toepasselijk is op wat we in blogland hier en nu zien gebeuren. Mensen, leg de strijdbijl neer zou ik zeggen en laat ieder in zijn waarde! LIEFDE EN VRIENDSCHAP, weet je wel!
Dit beeld heeft me ooit sterk getroffen. Een rijke (want dikke) man staat op de bus te wachten onder een paraplu in de gietende regen. Een kleine magere zwarte jongen zit geknield naast hem, de handjes open, om toch maar de druppels van de paraplu op te vangen om iets te drinken te hebben!
Zoals op menig blog heb ook ik naar eigen vermogen het vakje "over mezelf" zo goed mogelijk ingevuld. Wanneer je een blog start is dat bijna een must en gaandeweg vergeet je wat je daar hebt neergepoot. Hetzelfde geldt voor de keuze van de achtergrond die ooit in een ver verleden werd ingessteld. Ondertussen lijkt het niets meer dan een zwevend behangpapier waartegen dag na dag nieuwe berichten worden gepost totdat plots één of andere lezer een bedenkig maakt rond dit 'behang', een foto of tekstje in de zijlijn, en dat overkomt ons allen wel eens, zeker in een 'dood' moment, een woord dat een directielid van me nooit kon begrijpen daar dode momenten niet mochten noch konden bestaan ... enfin te veel uitwijding voor waar ik naartoe wil, want ik meen dat ik in het blokje "over mezelf" me heel positief heb uitgelaten en zelfs daar al heb geprobeerd een booschap mee te geven tot er iemand zich blijkbaar iemand heeft gestoord aan dit blokje met de bedenking die me letterlijk werd toegeworpen: "Ik begrijp niet waar je daar mee naar toewil, belast ons daar vooral niet mee en laat ons nu maar gerust. Ik hoef niet te delen in je miserie en de fotokes storen me nog het meest". En ik die meende een positief geluid achter te hebben gelaten. Toen heb ik even gedacht of ik hier überhaupt nog iets te vertellen heb. Hoe erg toch dat mensen het moeten hebben van de zijkanten links en rechts als ze ons niet :meer weten te pakken op de inhoud van wat er écht geblogd wordt.
Internet en inzonderheid ons beminde SeniorenNet gaf ons een venster op de wereld en niemand zal dit ontkennen. En toch is het ook niet waar dat we op de duur in een kring blijven rondcirkelen en dat deze wereld ineens ook zo beperkend is en wordt? We surfen van blog naar blog, laten hier en daar iets achter, trekken misschien onze neus op, fronsen de wenkbrauwen of staan met open mond te kijken wat ons ongevraagd in de schoot wordt geworpen terwijl de echte wereld, ver van onze schrijftafel of klavier wel degelijk buiten ligt tussen mensen van vlees en bloed. Het gebeurt inderdaad dat ons venster wordt beperkt tot wat we zien in de tuin of in de lucht indien we al even opkijken van ons klavier, maar de geuren en kleuren vergeten, de mensen langs de wegen. We worden door ons eigen toedoen zo beperkt dat er letterlijk geen tijd meer rest om de mensen van dichtbij, de vrienden en de échte kennissen te bejegenen, hen even op te bellen of bij hen langs te lopen. Daarbij dreigen we nog eens daarbij de zorgen van een onbekende op onze schouders te torsen, en indien niet opgelet zelfs meegesleurd te worden in verhalen van mensen die we niet eens kennen. We sluiten de ramen tegen de muggen als het avond wordt en dan beseffen we ineens dat onze blik op de wereld zo beperkend was, zelfs op zonnige zomerdagen. Mogen de komende weken écht een venster op de wereld zijn met nieuwe horizonten die daarom niet eens echt ver hoeven te zjn! Minder Internet, Meer Mens-zijn!
Simen Paulus, laatstejaarsstudent archeologie in Leuven, heeft de reputatie van een donjuan. Zijn succes bij de vrouwen is vele mannen een doorn in het oog, maar het is pas wanneer hij op stage vertrekt naar het Turkse Sagalassos dat zijn leven op een ingrijpende manier verandert.Op de site van de antieke stad worden tweeëndertig gouden munten gevonden die na een week spoorloos verdwijnen. Paulus is de belangrijkste verdachte. Hij vlucht Turkije uit en neemt een vakantiebaantje aan in het Provinciehuis van Leuven. Enkele dagen later ontdekt een fietser een levenloos lichaam onder het balkon van de tiende verdieping. Hoofdinspecteur Thomas Berg krijgt de opdracht uit te zoeken wat er is gebeurd.
Inderdaad, weer een tweede misdaadroman als aanrader en dit in een korte tijd zoals je merkt. Ik wil bij deze wel onderstrepen dat ik de werken persoonlijk heb gelezen alvorens hier een summiere weergave achter te laten, maar dan énkel en alleen om jullie te laten delen in dit boekenbad. En ja, inderdaad overgeschakeld van religie naar misdaad ter ontspanning.
Wanneer er bezoek was van de inspectie of van bepaalde betere vertegenwoordigers waarbij wellicht beiden, zowel directie als de aanbieder er voordeel konden bij doen, werd aan mij nogal eens gevraagd koffie te halen voor de heren. Inderdaad heren, want ik heb daar maar weinig dames over de vloer gezien. Controle en verkoop blijken nog steeds een mannenzaak te zijn, en het liefst mannen in maatpak en witte boord. Zelfs de eigen baas zou voor die betere gelegenheden een ander pak aangetrokken hebben. Maar goed, ik had het over de koffie en hoe ik daar trucs moest voor bedenken om dit letterlijk op een presenteerschaaltje aan de man te brengen.
Het zit namelijk zo dat we helemaal geen koffiekamer hadden, zelfs niet een echte kantine op de verdieping. Het enige wat er was, was een deel van de liftkamer waar waarschijnlijk vroeger een wc was geweest waar ze een koelkast en een klein aanrecht met een paar keukenkastjes hadden neergezet, een koffieautomaat op het aanrecht, niet eens een waterkoker. Je mocht al van geluk spreken indien het toestel onmiddellijk wilde werken, want de muntinworp werd destijds verwijderd zodat de heren directieleden af en toe een koffie konden nuttigen. Maar je kon er hoegenaamd geen tas onder het apparaat plaatsen. In plaats daarvan werden wegwerpbekertjes gebruikt. Het resultaat was dat de inhoud van de bekertjes heel veel groter was dan de tassen die voor de heren werden gebruikt. Dus daar begon het overgieten van beker naar tas. De gevolgen laten zich raden. Koffie langs en over dat mooi aardewerk en in het schaaltje waarbij de koffie ondertussen ook afkoelde, zeker wanneer meerdere gasten aanwezig waren. Het zoeken naar suikerklontjes en melk, en indien deze niet aanwezig waren vlug een collega bijhalen of iemand van de keuken opbellen om zo vlug als mogelijk het nodige te brengen. Wetende dat daarbinnen enkele hooggeplaatste ambtenaren zaten te wachten die soms al twee uur in de wagen hadden doorgebracht verhoogde enkel maar de druk. Eens alles op een serveerschaaltje was het nog een kwestie van een paar meter wandelafstand met een trillend dienblad op de hand, en maar hopen dat de deur op een kier stond. Anders kon ik eerst alles op de grond neerpoten om dan de deur te openen. Ja, in die laatste fase waren helpende handen zeer dankbaar, en die waren er meestal ook wel gezien men al had gezien dat ik koffie aan het zetten was. Best dat het gezelschap nooit heeft gezien wat er daar allemaal aan de hand was of ze zouden de koffie, die overigens blijkbaar enkel door onze directeur kon gesmaakt worden, onaangeroerd hebben gelaten!
Enfin, met een gladgestreken gezicht en zo mogelijk met de glimlach werd iedere gast voorzien van een mooi kopje koffie!
Ik voel de verbrande vingers nog steeds tot op vandaag en evenzeer de zucht van opluchting eens alles voorbij was!
BESCHADIGD. Zo herkenbaar dat het velen blijft achtervolgen, zeker indien mensen abrupt en telkens weer met de feiten worden geconfronteerd of gelijkaardige verhalen horen zoals deze:
Afgewende blikken en gemompelde excuses gaven me het gevoel dat ik werd verraden, alsof ik iets verzwegen had of een of ander crimineel verleden, fraude zoals ooit iemand had geprobeerd me te intimideren, al weet ik tot op heden niet wat fraude is, laat staan hoe ik ze moest plegen. Ik was medeplichtige beschouwd, maar aan wat dan? In elk geval, ze waren me van de ene dag op de andere uit de weg gegaan, en toen ze dachten dat ik niet keek of ik het niet doorhad zeker wanneer ik een dag met verlof was hadden ze zelfs mijn werk gecontroleerd. Ik werd beschadigd, besmet en geen gewoon mens meer.
Je breekt je pols en de mensen kunnen zien dat hij weer geheeld is. Je geraakt op een minder zichtbare manier beschadigd en ze zullen denken dat je altijd beschadigd bent geweest en het nooit meer goed zal komen. Wie zijn pols breekt krijgt de dag nadien al bezoek, zelfs met een fles wijn erbij. Wie van vandaag op morgen thuis zit zonder zichtbaar te zijn waarom, verliest alle contact. Sommigen blijven verdachtmakingen maken of blijven gissen naar de afwezigheid; anderen vinden gewoon geen woorden om die beschadigde persoon zelfs vriend en collega van toen te benaderen. Eén ding blijft echter overeind: hoe je er ook tegen vecht, het achter je hebt (proberen) te laten, je blijft voor altijd: beschadigd, besmet en wordt niet als normaal mens behandeld. Het was het begin van mijn blog Maar mensen willen leed en smart van een ander zien! Je geraakt er voor maanden op de eerste plaats in de top 20!
Eerlijk gezegd heb ik mijn werk nodig: de spanning, de uitdaging. Vakantie is voor mensen die moeten bekomen van hun werk. Na weekends of verlofperiodes moet ik soms bekomen van het teveel aan vije tijd.
Of zoals George Bernard Shaw het zo mooi heeft verwoord: Een vakantie, zeker en eeuwigdurende, is een goede definitie van de hel.
En dat is heel zeker waar voor mensen die veel te vroeg uit de arbeidsmarkt werden geworpen, of verder alleen door het leven moeten gaan, zonder partner, zonder kinderen, zonder toekomst. De stilte is hoorbaar, niet enkel op straat, maar dringt diep door tot in de ziel, waar het fijne van alleen te zijn verwordt tot een knagend gevoel van eenzaamheid.
Jonge vrouwen liggen dagen lang vastgebonden op bed, volledig aan hun lot overgelaten. Hun moordenaar doet zich voor als zijn slachtoffer. Via e-mails en smsjes stelt hij de vrienden van zijn slachtoffers gerust. Pas als ze overleden zijn, stuurt hij die vrienden een bericht: Je hebt haar dood laten gaan...
Detective Sam Currie moet deze gruwelijke zaak op zich nemen. Als de naam Dave Lewis een paar keer opduikt, gaat Currie achter hem aan, maar Dave heeft nog meer zorgen. De dood van zijn broer werpt nog steeds een schaduw over zijn leven. Ook zijn grote verloren liefde Tori laat hem niet los. Dan blijkt Tori het volgende slachtoffer van de moordenaar te zijn...
Niet enkel de winter, maar evenzeer is de zomer een uitgelezen tijd om weg te duiken in een andere wereld zoals deze van een goede thriller. Al enige tijd terug dat ik u nog een boek heb aangeraden, maar deze keer kon ik moeilijk terugkeren met dit boek naar de bib zonder dit speurwerk met u te hebben gedeeld! IDEAAL OM DE ZOMER EN DE VAKANTIE MEE TE BEGINNEN!
Klein klein kleutertje, wat doe je 's morgens vroeg? Dan ben ik uitgeslapen de nacht duurt nog lang genoeg. Ik ga me lekker wassen en trek mijn kleetjes aan. Klein, klein kleutertje, 't is tijd om op te staan.
Klein, klein kleutertje, wat doe je dan nog meer? Ik pak mijn doos met kleurtjes, en ook mijn teddybeer. Il wil meteen gaan slapen, maar mama kamt mijn haar. Klein, klein kleutertje, je boterham staat al klaar.
Klein, klein kleutertje, wat lust je wel of niet? Ik lust graag pap met suiker en appelmoes met friet. Ik lust geen rode kool maar bloemkool lust ik graag. Klein, klein kleutertje, dan kook ik dan vandaag.
Klein, klein kleuterte, wat doe je dan daarna? Ik mag ook lekker douchen voor ik naar bed toe ga En buiten wordt het donker de maan schijnt door de ruit Klein, klein kleutertje, nu is ons versje uit!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.