Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
"Waarom zou je er een nieuw blog voor openen , misschien omdat het hier anders tussen al dat mooie niet thuis zou voelen . Iets mooi voelt zich overal goed , hier of op een eigen blog ? Als je 't met liefde plaatst zal het je geen verdriet doen lijden . Martin geniet van 't leven en je blog . "
Dit mocht ik lezen op mijn blog van een voor mij nieuwe bezoeker als antwoord op de vraag die ik aan mezelf stelde een paar berichten lager onder "verlof" of het wel zinvol was en of er niets "nuttigers" te bloggen was.
Een paar mails,berichten en foto's verder zijn we dus hier beland.
Het doet eens goed een reactie te ontvangen van een onbekende waarvoor dank!
We hebben nog zoveel moois met elkaar te delen, elk op zijn manier en volgens zijn hobby, maar het mooiste wat ik hier van overhoud is:
"ALS JE HET MET LIEFDE PLAATST ..."
en zo zijn we toch wel echt naadloos terug bij de bron van dit/mijn blog zeker:
waarom ik dit publiceer? gewoon, omdat ik daarvan kan genieten zonder meer, hoef je echt niets achter te zoeken of me te linken aan de foto's. ik geniet zowel van het plaatsen als het aanschouwen.
was de gekozen naam voor de afbeeldingen die een dame me deze namiddag toestuurde, nee die uit Nederland deze keer, maar wel van een lieve vrouw die ook het schone weet te waarderen. Een andere vrouw die me voor de eerste maal bezocht heeft me eveneens aangeraden ook nog meer van dat fraais te bloggen tot spijt van wie het benijdt! Dus komt hier "maarten", niet de blogger hoor!
Nooit gedacht te zullen vinden waar anderen slechts van dromen Nooit gedacht het waard te zijn dat jij tot mij mocht komen Zo plotseling, zo onverwacht liefde, oprecht, intens De tranen welden in mij op bij het zien van zo'n mooi mens Geen beelden kunnen tonen hoe mooi jij bent voor mij Geen woorden kunnen zeggen wat mijn hart tegen mij zei Geen lied is ooit geschreven wat van dit gevoel vertelt Alleen God kan ooit begrijpen wat er in mijn hart opwelt De eer die mij ten deel valt jou hier te mogen zien Mijn verstand kan niet bevatten dat wellicht, ooit, eens, misschien Wij samen mogen leven in liefde, zij aan zij In licht op aarde levend geen ik, geen jij, maar wij
Blij, Maarten, écht, voor wat je met jou gedrevenheid doet ...
Het zijn kleine dingen die ons warm maken om steeds verder te gaan op die toch zo hobbelige weg van het leven ..........
Proficiat !
dit is een reactie die ik kreeg op "verlof" waarvoor ik dankbaar ben niet omwille wat ik schreef maar vooral om dit als duwtje in de rug te zijn voor anderen die ook elke dag proberen wat zinvols achter te laten.
ELKAAR WARM MAKEN OM VERDER TE GAAN!
Is dit geen nobele wens op deze vrijdagavond, zeker voor die blogvrienden die er soms aan denken het op te geven? Dank bij deze voor de steun die ikzelf ondervind via het gastenboek en voor nu een aangenaam weekend!
"Of een daad van liefde nu slaagt of niet slaagt, het blijft een daad van liefde".
Deze vond ik via een powerpointpresentatie maar sluit zo goed aan bij wat onder mijn profiel staat, nl. dat elke LIEFDE, hoe klein ze ook is geweest, haar waarde heeft!!!
"Prettige vakantie" riep de één de ander toe. "Tot 6 november!" ... En dan moet je dat gehoord hebben. De cursisten van de basiseducatie hebben inderdaad deze namiddag hun test afgelegd om al dan niet te kunnen overgaan naar een volgende module om zich nog beter het Nederlands eigen te maken. Ze wilden er blijkbaar allemaal bij zijn te merken aan de aanwezigheid, en wat me vooral opviel is dat iedere cursist de leerstof goed in zich had opgenomen. Ook al is de groep niet zo groot werd die verdeeld in twee groepen. Terwijl één groep de test aflegde had ik de leiding over de andere groep. Ik kan u verzekeren zo helemaal alléén voor de klas staan een adrenalinestoot geeft; en toch voelde ik me heel zelfverzekerd, nog meer dan in een vroeger leven. Aan de andere kant had ik blijkbaar een dankbaar publiek. En dat bleek ook tijdens de pauze. Iemand maakte me zelfs een compliment dat hij me goed begreep wat voor anderstaligen zeer belangrijk is.
Men had na het luidop-lezen een toets gekregen om in stilte te lezen en schriftelijk te antwoorden op de bijgaande vragen. Ik keek op mijn klok en zag dat het tijd was om te pauzeren, maar iedereen deed gedreven voort. Ik repte me naar de andere klas met de vraag of er misschien geen koffiepauze was gezien de toetsen. Toch wel. Ik haastte me het hen te vertellen dat ze even pen en papier mochten neerleggen - normaal staat dan iedereen recht om een luchtje te scheppen -maar allen werkten gezwind verder. Uiteindelijk kwam de leerkracht vragen aan het gezelschap of ze niet eens wilden onderbreken; iets luider roepen leek ook niet te werken. Was ik dan niet heel goed bezig met die mensen?! Ik zag de verbaasde blikken van de leerkracht maar evenzeer de vele vragende vingers om nog dit of dat te verduidelijken door mezelf. Mijn missie is dus geslaagd!
Wat méér is, nu ik die mensen al langer om me heen heb sedert ik deze taak heb opgenomen: achter deze anonieme gezichten schuilt ondertussen een naam, een land van herkomst zoals MONIT of BISLAN; de één komt uit Syrië, een ander uit Colombia. Maar wat me vandaag het mest deugd heeft gedaan was te zien hoeveel vorderingen elk van hen op zijn eigen tempo maakt. Ik ben aangenaam verrast hoe iemand uit Cambodja, die pas drie maand in België is, redelijk goed en vooral haast foutloos schrijft. En zo ben ik ondertussen vergeten dat ik tussen verschillende nationaliteiten sta; dat ik niet denk aan afkomst of huidskleur. We zijn allemaal mensen die samen iets willen leren. En wanneer er dan na die eerste maand spontaan een handdruk valt of een 'dankuwel' is dat graag meegenomen.
"Waarom dan nog een ander blog beginnen?" was de inwendige stem toen ik blij naar huis reed. Of dan toch ter ontspanning zoals een blogger me schreef? Doodgewoon genieten ... maar kan je dat wel wanneer ik me bewust ben dat ik nog bij de één of de ander buiten de lessen misschien nog een helpende hand mag zijn?
me af of ik me niet nuttiger kan maken door toch verder te gaan met mijn oorspronkelijk blog of zijn plaatjes als deze dan inderdaad niet méér dan even ontspannen?!
Ik geef toe dat ik al van kindsbeen af postkaarten verzamelde en daar veel spaargeld heb voor neergeteld, zeker wanneer de kaarten dan nog een boodsschap hadden.
Via internet zijn er dan nog de ongehoorde mogelijkheden om te genieten van allerhande fotosites, de één al beter dan de ander, en kan je er nu nog intenser van genieten....
En toch, is het allemaal de moeite waard hiervoor een afzonderlijk blog op te starten of is het dan wél zinvol voor anderen die hier hun stekje hebben gevonden?!
Die vraag spookte in mijn hoofd nadat ik enkele uren mensen had bijgestaan in het aanleren van Nederlands. Is dat niet veel belangrijker dan wat fraais achter te laten of hebben ook daar mensen echt iets aan?! Misschien goed als een eerste poll?
In elk geval kreeg ik onmiddellijke reactie van een blogger(en ja weeral een vrouw!) die me al meteen nog meer mannelijk fraais doorstuurde al heb ik al ruim overschot in mijn album. Ik zal het dan maar ook meteen doorgeven op dit blog.
We wachten de reacties op dit blog af met in het achterhoofd dat er ook wat ontspanning mag zijn. Laatste gunnen we onszelf misschien te weinig?!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
