Ninne met haar lieve Zoety
Geboren te Tienen ben ik voor de blogwereld Ninne , een senior die binnen een paar weken 67 lentes telt. Klein van stuk, met soms wat energie teveel. Velen stellen mij de vraag waar ik die vandaan haal, en telkens moet ik het antwoord schuldig blijven.
In mijn vorig jong leven ben ik altijd druk bezig geweest met de job van mijn echtgenoot en heb ontzettend veel hoeken van de wereld gezien en er ook gewoond. En vermits het niet altijd evident was in het buitenland om gepaste kleding te vinden, had ik niets beter gevonden dan de meeste dingen zelf te fabriceren. Dagen ben ik soms op zoek geweest naar geschikte materialen : stofjes , lintjes ritsen, enz. Telkens lukte het wel op de één of andere manier.
In 1984, kwam ik voor het eerst in contact met de computer. We leefden toen in Hong Kong. Een nieuwe wereld ging open ... Ik moest zoveel dingen bijhouden, dat ik besloot mij zo'n ding aan te schaffen. Een zwaar log geval dat toen onder DOS werkte en ik had er nog nooit één ding over gelezen. Dus 's nachts werd het studeren, proberen, enz. Na een maand of vier kon ik mijn plan trekken en zo heb ik vele collega's ook op weg geholpen. Alles was in het Engels en soms vroeg ik mijn man "wat betekent dat feitelijk ??" Zijn reactie ... "welke taal spreek jij eigenlijk ??" Ja ... ik besefte zelfs niet dat de pc een eigen computertaal had.
Toen het ogenblik van pensioen aanbrak, heb ik gezegd "Ik ga kort bij de grond leven !!" "Ik wil tuinieren". Niemand geloofde me en dacht dat ik totaal krankjorum geworden was.
En inderdaad, zo ben ik thans meer bekend als "tuinfanaat". Maar ja, een "hof", eens de eerste mislukkingen achter de rug ... en nadien er iets definitiefs van maken dat is nog een ander paar mouwen. Uren heb ik in boeken gesnuffeld, want als leek, die nooit een schop in handen had gehad, laat staan kunnen snoeien. Wel vandaag ziet de tuin er ongeveer uit , zoals ik die droomde, jaren terug.
Sindsdien heb ik al wat af geklust. Verven, behangen, hameren, timmeren, boren. Als er iets technisch stuk is, moet ik het kunnen openprutsen om er binnenin te kijken. Zo heb ik al veel dingen echt verknoeid hoor ... maar mijn nieuwsgierigheid is te groot om hierover te rouwen.
 
Het naaiwerk was dus in de vergeethoek geraakt. En nu plots, tijdens de hittegolf, kon ik geen zware inspanningen doen en ben terug in mijn lapjesdozen gaan rondneuzen. Baf ... mijn adrenaline kwam weer boven ... ik zou eens terug iets maken. Shortjes moesten het worden, want die vind ik eigenlijk niet altijd zo geslaagd in de winkels. Ik moest dus wel een winkel zoeken hier in de omgeving om toebehoren te vinden. Op een dag moest ik teelaarde hebben voor de tuin en in het voorbijrijden werd mijn aandacht getrokken door een, achter een grote tent, verborgen winkeltje, met op sommige ruiten bruin papier geplakt als afscherming voor de zon. Ik ben gestopt en naar binnen gegaan. Groot was mijn verbazing toen ik honderden rollen stofjes opgestapeld zag staan tot tegen het plafond , met ervoor een hoge ladder.
De geur deed me iets... men kan dat hebben, hé ... alles leek toch zo intact, zoals vroegere jaren. Een dametje kwam van achteraan en vroeg vriendelijk "kan ik U met iets helpen ?". Haar haartjes spierwit, vrolijke pientere oogjes, en een beetje gebogen. Ze zag me rondkijken ... "ja", zei ze, "doe maar rustig hoor, als je me nodig hebt roep je maar "Coletta !! Intussen zal ik nog even een rits herstellen."
Al verschillende keren ben ik nu al bij Coletta geweest. Bij haar kun je nu werkelijk alles vinden wat maar denkbaar is . Moet je maar één knoopje hebben, 30 cm elastiek of ben je niet zo handig in herstelwerk... Zij doet het wel. Daarbij krijg je haar wijze raad gratis mee. Pas op voor dit... en leg dat maar een nachtje in koud water en dan heet droogstrijken, enz. enz.
Mijn shortjes zijn afgeraakt en voor ééntje heb ik er nog een bloesje bij gemaakt in dezelfde kleur. Niks speciaals maar wel gemakkelijk.
Feit is: Waar vindt men nog zo'n nostalgische winkeltjes ... ?? Meestal op het platte land waar de koetjes loeien en de schapen blaten natuurlijk, ... maar het wordt jammer genoeg een zeldzaamheid. Ik prijs me dus gelukkig mijn "Coletta" gevonden te hebben.
Bedankt, Madammeke, het was een heerlijke namiddag.
http://blog.seniorennet.be/wouninne/
 Dank je, Ninne,
voor je visite bij mijn Madammeke.
Het was heel leuk!
Dikke knuff, Sjoeke
|
