Je kunt er in Antwerpen niet naast kijken. Overal kom je de mooie affiches tegen met de blote borsten van Delila. Een vermoeide Samson ligt met zijn hoofd in haar schoot zijn roes uit te slapen, terwijl één of ander onguur persoon zeven (!) lokken uit zijn haardos knipt, waardoor zijn kracht verdwijnt. Dit wereldberoemde schilderij van Rubens is tot 10 februari te bewonderen in het Museum Rockoxhuis te Antwerpen. De schilder Rubens kennen we allemaal. Nicolaas Rockox was in de eerste helft van de 17e eeuw burgemeester van Antwerpen en is minder bekend. Hij was bevriend met Rubens en het beroemde schilderij van Samson en Delila hing boven de schouw in zijn kunstkamer. Hij was er erg trots op. Samson en Delila was de blikvanger van zijn kunstkamer, van zijn hele collectie. Hoe het allemaal precies in zijn werk is gegaan, weet ik niet, maar op de één of andere manier is dit werk van Rubens nu het "eigendom?" van The National Gallery in Londen en wordt het eventjes aan ons "geleend" ter gelegenheid van het 30-jarig bestaan van het Museum Rockoxhuis. Het warmrode kleed van Delila waarop de donkergelokte Samson zijn hoofd heeft gelegd, is zo onweerstaanbaar van kleur, dat we, mijn vriendin en ik, er naar toe moesten. We wilden het schilderij met eigen ogen zien in al zijn pracht en praal. De volle, ronde, blote borsten met de stevige tepels van de weelderige Delila namen we erbij! (Jaloers?) En op een zondagnamiddag stonden we er dan. Met respect en bewondering opblikkend naar het prachtige kunstwerk, dat, zoals weleer boven de schouw te pronken hing. En inderdaad, in het rood van het rode kleed kon je je verdrinken; in de schoonheid van het hele schilderij trouwens! Die arme Samson toch, ondanks zijn machtig gespierd mannenlichaam geveld door de listen van een vrouw! Ik ben zo´n type mens dat wanneer ik ècht geinteresseerd ben in iets, me erin wil verdiepen en direct zocht ik thuisgekomen in de Bijbel het verhaal van Samson en Delila op. Ik ben opgegroeid in Nederland en naar een school gegaan die de naam droeg : "School met de Bijbel". Ik ben dus een beetje vertrouwd met de Bijbelse verhalen, maar ja, de details ontschieten je. Ik vond Samson en Delila onder het hoofdstuk Richteren. En wat ik las vond ik zo verbijsterend dat ik het U niet wil onthouden. Ook toen was het oorlog, er is niet veel veranderd dus tot nu toe... De Israëlieten waren ongehoorzaam geweest aan God; zij aanbaden afgoden en werden onder meer 40 jaar geknecht door de Filistijnen. In die tijd leefde Samson. Hij is 20 jaar Richter geweest over Israël. God hielp de Richters om het volk goed en wijs te leiden. Samson had de gelofte van de Nazireërs afgelegd. Dat hield in nooit wijn of sterke drank te drinken en nooit zijn haren te laten knippen. Samson was een doorn in het oog van de Filistijnen. Hij was zo wijs en sterk dat al hun aanvallen om de rijkdommen en schatten van de Israëlieten te roven, mislukten. Delila was de tweede echtgenote van Samson en weer moet ik schrijven, ik weet niet waarom, maar Delila verraadde haar echtgenoot. Was hij geen goede echtgenoot voor haar? Was hij haar wellicht ontrouw? Schonk hij haar te weinig aandacht? Gaf hij haar te weinig zilverlingen om "het huishouden" te doen? In ieder geval, de vorsten van de Filistijnen boden haar elk 1100 zilverstukken in ruil voor haar man en Delila zwichtte voor het vele geld. We weten het, een vrouw kan sluw zijn en met haar sexualiteit heeft ze een machtig wapen. Delila zit daar niet voor niets met haar blote borsten.... Ook lezen we dat Samson zijn roes uitsliep. Zij moet hem dronken hebben gevoerd. Wie is er nu het "zwakke" geslacht? En kijk om je heen! We mogen nu niet meer zo weelderig geschapen zijn als Delila, maar de borsten zijn nog net zo prominent in ons dagelijks leven aanwezig als in de tijd van de Richteren. En hoe zal het met het huidige liefdespaar Nicolas Sarkozy en Carla Bruni aflopen? Ik ben benieuwd!
Soms zet het leven je in een eigenaardige situatie, ongewild, ongevraagd, soms zo´n bizarre situatie.
Zo was ik enkele tijd geleden met mijn kleinkind aan de wandel. In Antwerpen uiteraard. Hier vlak bij waar ik woon staat een prachtige kerk, de Sint Joriskerk. In tegenstelling tot de kathedraal, die maar één toren heeft, maar wat voor één, en wier schoonheid natuurlijk de Sint Joriskerk overtreft, heeft de Sint Joriskerk, twee witte torens die naar de hemel reiken, maar het interieur van deze, in feite zeer oude kerk, is wat donker en somber. Waar een kerk gebouwd is, vindt men doorgaans ook een ziekenhuis met kapel, een klooster en een soort begijnhofje.En dat is hier dus allemaal. Over het hofje wil ik het hebben. Het heet Het Elzenveld en ik vind het persoonlijk één van de mooiste plekjes van Antwerpen. Temidden van het stadsgewoel heerst daar rust en vrede. Er zullen vroeger hoogstwaarschijnlijk elzen gestaan hebben, vandaar de naam Het Elzenveld, maar nu staan er nog maar twee bomen. Maar wat voor bomen! De ene is volgens mijn fantasie een mannelijke boom. Als een fallus staat hij rechtovereind, stoer, streng, krachtig, puntig. Hij is bijna even hoog als de torens van de Sint Joriskerk en steekt hoog boven de daken van de kapel en daken van de huizen rond het hofje uit. Zijn groei is niet te stuiten. Naast hem groeit zijn partner, een vrouwelijke boom met een brede, grillige schoot. Zij uit zich in de breedte en haar bladerdak heeft schuilhoekjes en herbergt vele vogelnesten. Tegen de gevel van één van de huisjes van het vroegere klooster staat een bankje. Ik zit graag op het bankje, zeker in de lente en de zomer, want de zon richt haar stralen juist naar dat plekje. Ik kijk naar de bomen en ik mijmer hoe ik mij verstop in het dikke bladerdak van de vrouwelijke boom om stillekens uit te huilen over het verdriet dat haar partner mij aandeed in mijn leven, en geloof mij, dat helpt. Meestal loop ik glimlachend door het mooi smeedijzeren hek weer de vermoeiende buitenwereld tegemoet. Soms is het hek gesloten. Ik begrijp dat want er staan ook twee prachtige beeldhouwwerken op het kleine gazon met de twee bomen. Beelden van de Poolse kunstenaar Szukalski. Het zijn net spoken; het zijn lege, witte gewaden die een menselijke vorm aangenomen hebben. Ik heb ze al verscheidene malen gefotografeerd. Spijtig genoeg kan ik dat niet ´s nachts doen vanwege het gesloten hek. Maar ik lig op de loer; ooit zal het me lukken. Ooit zullen ze toch wel eens vergeten de poort te sluiten. En alle avonden ga ik de hond uitlaten . Op die bewuste dag toen ik dus in die bizarre situatie belandde, stond ik met mijn kleinzoon voor het hek en liet hem van op afstand de beelden zien. Nu is het zo dat een paar straten verder een heel mooie winkel gelegen is, juist naast de Bourla-schouwburg, ook een schitterend gebouw. Boven de winkel zijn enkele étages en ..op het dak staan 2 beelden van Szukalski te pronken. ´s Avonds verlicht door spots. Indrukwekkend en spookachtig mooi. Ik vraag me af hoeveel Antwerpenaars ze zien staan! Enfin, ik zie ze. Als je met een hond wandelt en het dier snuffelt aan één of andere lantaarnpaal, moet je stilhouden en ach ja, dan laat een mens zijn blik zo wel eens langs de gevels en daken dwalen. Een hondenuitlaatmens ziet veel meer dan de doorsnee haastige voetganger!
Ik zeg tegen mijn kleinzoon: Een beetje verderop staan er nog twee van die spookbeelden op het dak van een winkelgebouw. We zullen daar naar toegaan. Natuurlijk zijn dat geen èchte; dat zijn copies. Wie heeft er nu zoveel geld om kunstwerken op z´n dak te zetten? Een dame die achter mij staat, ook met een kleinkind aan haar hand, tikt mij op de schouder. Pardon, mevrouw, zegt ze, die beelden van Szukalski op het dak van die winkel zijn ècht, hoor! Dat zijn geen copies! En ik kan het weten, want ze zijn van mij! Ik ben de eigenares van dat winkelpand en de beelden.
Ik kleur tot aan mijn haarwortels en totaal overrompeld bied ik haar mijn excuses aan, die ze genadig hoofdknikkend aanneemt. Ja, soms kom je the high society tegen.
Na een fel griepje lopen we weer kwiek en energiek door Antwerpen. De Grote Markt lag er deze morgen proper bij, maar ook wat kaal! Weggetoverd was de grote kerstboom; alleen nog wat groene dennennaalden tussen de groeven van de kasseien, verraadden dat er tijdens de kersttijd een pracht van een kerstboom heeft gestaan. Weg de muziek-lawaaierige ijsbaan, weg de lichtjes van de stralende A´s op de gevels, weg de gezellige, maar drukke kerstmarkt, weg de lachende en winkelende menigte. Tijdens de kerst-en nieuwjaarsdagen kon je er op de koppen lopen. Het zag zwart van het volk. De burgervader en zijn schepenen zullen tevreden zijn. Antwerpen is, na al zijn veranderingswerken, weer gezellig geworden en trekt duizenden koopjesjagers aan. De afgebrande en hernieuwde Stadszaal is een pareltje van koopdesign geworden en de Meir en Keyzerlei waren sfeervol verlicht.
Maar deze ochtend hing er een weldoende stilte boven de vergulde beelden op de oude gevels, slechts af en toe verbroken door het zachte klappen van de grote vlaggen die aan het stadhuis wapperden. Het heeft hard geregend en het was juist alsof de hele markt een grondige poetsbeurt had ondergaan. De kleine man aan de top van de fontein Brabo stond roerloos en nog altijd op het punt de afgehakte reuzenhand in de Schelde te werpen. Er was zelfs geen toerist te zien. De Grote Markt lag verlaten, maar ze was majestieus schoon en prachtig (in mijn ogen!).
Met mijn sjaal van Antwerpen ( een nieuwjaarscadeau van het Antwerpse beleid), rond mijn pas genezen hoofd gewikkeld liep ik door naar de kaden en zoals altijd genoot ik weer van de aanblik van de Schelde. Door de wind waren er toch wel grote, grauwe golven en hongerige, schreeuwende meeuwen vochten om mijn broodkruimels. Ik waagde mij niet al te dicht bij het water. Als je daar in zou vallen! Je moet er niet aan denken.
Dit doet me denken aan de vrouw die daar enkele weken geleden is ingesprongen. Ze werd gelukkig gered, maar het schijnt dat ze het verleden jaar ook heeft gedaan. Hoe radeloos moet een mens zijn wanneer je er voor kiest in die koude watermassa te springen!
Ik zie voor mijn geestesoog (tévé-nieuwsbeelden), ook de radeloze moeder van een jonge man die hier verleden jaar de verdrinkingsdood heeft gevonden. De moeder weet nog altijd niet of haar zoon er per ongeluk in het water terecht gekomen is, of dat hij ertoe werd gedwongen. Dat moet vreselijk zijn...
Er liggen momenteel enkele grote zeeschepen aangemeerd en alle hens aan dek waren ijverig bezig die zeekastelen te onderhouden. Schuren, poetsen, verven, boren, mensen, wat was men druk aan het werk!
Gelukkig de mens die normaal en tevreden zijn werk mag en kan doen. Ook hier aan de kaden zag alles er vredig en opgepoetst uit.
Tja, de wintermaanden december en januari zijn moeilijke maanden voor mensen met verdriet en pijn. Aan de ene kant de feestelijkheden van Kerstmis, de terugkeer van het licht dat door de christelijke leer aan de geboorte van het Christuskind is gekoppeld en inderdaad aan veel mensen licht in hun leven biedt; het feest van de geboorte van een nieuw jaar, jaar 2008, en aan de andere kant de korte dagen met weinig licht en met lange piekernachten, met koude en eenzaamheid en treurige regenvlagen. In de astrologie noemt men dit de tijd van Steenbok, d.w.z. van inkeer, van introspectie, van weemoed om wat voorbij is. Tijd van angst voor de pijn en het verdriet, voor de ernstige kanten van het leven, voor de stilte, voor de plicht en de hardheid. Een tijd om bij jezelf stil te staan; je eigen innerlijk te poetsen. Vandaar de tijd ook van griepjes en verkoudheden, dit zijn reinigingsziekten, zowel lichamelijk als geestelijk. Je wordt gedwongen je stil te houden, je eetlust verdwijnt zodat de darmen gereinigd kunnen worden; oud zeer wordt herkauwd tijdens de uren dat je ziek en krachteloos in je bed ligt en al je viezigheden snuit je weg in je zakdoek.
Opgepoetst loop ik door een opgepoetst Antwerpen, de nieuwe energie tegemoet, die van de Waterman. Uit zijn kruik schenkt de Waterman nieuw leven uit over ons. 21 januari is niet ver meer!
Voor alle mensen die dit lezen: nog een gelukkig nieuw jaar toegewenst met veel vreugde, zon en mooie dagen. Ik ben deze eerste Januari-dag natuurlijk weer aan de wandel geweest en het viel me op hoe stil het in de stad was. Het was aangenaam weer, windstil, grijs, maar droog. Ik woon in het centrum van Antwerpen; op een tiental minuutjes van de Groenplaats en de Kathedraal, in een gezellige, drukke winkelstraat. De stilte was gewoon een beetje griezelig. Alle winkels gesloten; geen auto´s en bijna geen mensen op straat. Ik kon mijn eigen voetstappen horen...De enkele mensen die ik tegen kwam, liepen ook hun hond uit te laten! Als ik geen vast doel heb, volg ik de hond en vandaag leidde Chiara mij naar de Scheldekaden. Ook daar was het heel rustig. Dit in tegenstelling met gisteravond waar ter gelegenheid van het Nieuwe Jaar een fantastisch vuurwerk werd afgeschoten. Op de trappen naar het Zuiderterras lagen bergen confetti en overal slingerden er lege champagneflessen naast de volgepropte vuilnisbakken. Je kon zien dat het feest was geweest. Ook ik was bij het feest. En ook ik heb champagne gedronken en ook ik heb genoten van het vuurwerk. Met drie van de vier kinderen en twee schoonkinderen om me heen, voelde ik me de koning te rijk. Het laatste cadeau van 2007 was een gezellige avond tussen de kinderen en met een heerlijk maal dat door mijn schoondochter op tafel werd getoverd! In de vroege uurtjes reden de kinderen me naar huis. Het huis was eenzaam en leeg. Een groot verschil met vroeger.... Het is in deze dagen dat een mens zich laat verleiden om in gedachten terug naar het verleden te gaan, vol nostalgie over wat voorbij is en nooit meer terug zal komen. Dan zitten de traantjes wel eens hoog en is het hart heel klein. Maar er zijn andere dingen in vervanging gekomen zoals de wandelingen met Chiara door de stad, het dwalen door de parken, het kuieren langs de Schelde, een museumbezoek met een vriendin, een theaterbezoek met zoon en schoondochter, een kleinkindbezoek met een ontroerende Nieuwjaarsbrief, een straal zonlicht die het gouden uurwerk van de kathedraal doet oplichten, een serene wandeling door een ingeslapen Antwerpen op Nieuwjaarsdag. Meer moet dat niet zijn!
Een tijdje geleden volgde ik een cursus in "het schrijven van proza". Eén van de opdrachten was: schrijf over Uw geboortehuis, Uw geboortestad, Uw geboortekaartje, hoe Uw ouders Uw geboorte hebben ervaren, om kort te gaan: vertel daar eens iets over. Tja, ik zat met mijn handen in mijn haar....Ik weet daar namelijk niets over. Kort na mijn geboorte werd Rotterdam gebombardeerd en belandde ik in het weeshuis. Ik heb dan maar onderstaand verhaaltje gefantaseerd en omdat ik nou eenmaal niet altijd over Antwerpen, over mijn hond Chiara en mijn seniorenwereldje wil leuteren, laat ik U hieronder mijn geboorteverhaal lezen, in de hoop dat het U bevalt en een prettig leesmoment bezorgt.
Op mijn geboorte-acte staat geschreven in een sierlijk handschrift dat ik in Rotterdam geboren ben. Er staat zelfs een datum en uur op. Iemand moet dus ooit naar de burgelijke stand gegaan zijn om dit min of meer heuglijke feit te melden. Ik weet niet welke grappenmaker hiervoor verantwoordelijk is, want ik ben helemaal niet in Rotterdam geboren! Ik ben zoals de nederlandse dichter Jacques Perk schreef "geboren uit zonnegloren en een ziedende zee". Plotseling was ik er. Op het schuim van de zee dreef mijn schelp van parelmoer mij naar het strand waar de Grieken en de Romeinen mij stonden op te wachten. Zij spraken verschillende talen, maar eensgezind roemden ze mijn schoonheid. De Grieken noemden mij Aphrodite en de Romeinen noemden mij Venus. Hun begerige ogen gleden over mijn lichaam dat gelukkig grotendeels bedekt werd door mijn lange haren. Maar af en toe speelde er een licht briesje door mijn haar waardoor mijn vormen werden onthuld. Vormen die verriedden dat vruchtbaarheid en zinnelijkheid mij niet onbekend waren. Mijn vader, de Italiaanse schilder Sandro Botticelli ontfermde zich over mij en bedekte mij met zijn mantel der liefde. Sindsdien noemen ze mij "de godin van de liefde". Eigenlijk ben ik al veel vroeger geboren, een andere schilder, Michelangelo, was daar getuige van. U kunt deze geboorte bewonderen in de Sixtijnse Kapel in Rome. Daar op de zoldering van die prachtige kapel ziet U hoe God met een lichte aanraking van Zijn wijsvinger Adam tot leven brengt. Een Adam met armen en benen, met een hoofd, een borst, met een....; enfin, met alle attributen die een man nodig heeft... Mij ziet U nog niet, ik ben nog verborgen. Maar niet lang daarna, toen Adam zich in het Paradijs begon te vervelen, schiep Hij mij uit één van Adams ribben; uit een rib dicht bij zijn hart.... Hij gaf mij de naam Eva, maar soms noemen ze mij ook Sneeuwwitje, Doornroosje of Assepoester. In de meer moderne sprookjes noemen ze mij Lady Di, Prinses Mathilde of Prinses Maxima, maar ook Madonna, Pamela Anderson, Dolly Parton of Evita Peron. Ontelbare malen ben ik al geboren. Soms lag ik ineens in het vondelingenluikje van de kleine Kapel op de Handschoenmarkt van Antwerpen; soms bracht een ooievaar mij in een koninklijk paleis en soms vond een boerin mij in een rode of groene kool. Eén keer zelfs dreef ik op de bladeren van een Lotusbloem. Over heel de wereld vindt men mijn beeltenis. In Kopenhagen kijk ik uit over de Oostzee; daar noemt men mij "de zeemeermin". In New York licht ik ieder schip dat binnenvaart bij met mijn lichtende fakkel; daar noemen ze mij "Het Vrijheidsbeeld". In Parijs, in het Louvre, ben ik te bewonderen als "De Venus van Milo" en in Antwerpen kijk ik uit over de Schelde onder de naam van "Minerva". Voor Beethoven was ik "Elise"; ik was Wagners "Brünhilde" en "Norma" van Bellini; "Gretchen" voor Faust en "Josephine de Berauharnais" voor Napoleon. Van mijn talloze geboorten vindt U geen geboortekaartje. De muzen dragen mij naar het hart van een verlangende man; de schikgodinnen fluisteren mijn naam in zijn oor en de wind vertelt deze naam aan wie het maar wil horen - mijn naam is vrouw....
Gisteren met pak en zak en hond in Brugge aangekomen. In de trein had ik het al zien hangen; loodzware, donkergrijze wolken met daarin het volgende pakje nat. Dus op het stationsplein van Brugge kregen we de volle laag. Zo in de regen, met haastige en verkleumde medemensen rond mij, die net zo ijverig op zoek waren naar hun bus als ik, zag Brugge er net zo naargeestig uit als welk andere stad of gemeente in België, bleef er niet veel over van "Die Scone". Ik weet niet of dat U ook overkomt maar iedere keer wanneer ik aan de buschauffeur (in dit geval een chauffeuse), ga vragen of hij of zij mij wil waarschuwen wanneer ik moet uitstappen, wordt dit vergeten!! Ik moet erbij voegen dat zo´n buschauffeur/chauffeuse wel andere dingen aan zijn of haar hoofd heeft met dat tomeloze verkeer waar men zich door moet wurmen. En dan nog eens slecht zicht met die gutsende regen waartegen zelfs de grote ruitenwissers van zo´n bus niet tegenop kunnen! Enfin, drie haltes te ver werd ik op eigen verzoek, ik dacht bepaalde zaken te herkennen, ("Mevrouw, ben ik er nog niet?"), op het trottoir gekwakt met pak, zak en hond en sukkelde ik als in een schilderij van Breughel door smalle, kronkelende straatjes, langs pittoreske huizekes waarin binnen de gezellige warmte en droogte van een klein Brugs huiskamertje, hier en daar een kaarsje stond te branden of een kerstboom stond te pronken. Weer weet ik niet of U dat ook overkomt maar ik werd verschillende malen de verkeerde kanten opgestuurd door bereidwillige mensen die op mijn verzoek mij de weg wilden wijzen, maar uiteindelijk kwam ik een paar herkenningspunten tegen van mijn vorig bezoek aan "Die Scone" en vond ik de met kersttakken versierde voordeur van mijn toevluchtsoord. Het sterkte mij nogmaals in mijn gedachten dat een mens nu eenmaal zèlf zijn kar moet trekken om in dit leven ergens te geraken....
In de Gazet van Antwerpen van gisteren, 9 November 2007, las ik een artikel waardoor ik mij diep gekwetst voel. Ik heb gereageerd met een brief naar de redactie te sturen. Dat luchtte mijn hart op, maar of ze het zullen publiceren, dat is nog af te wachten. Waarschijnlijk hebben enkelen onder U het betreffende artikel ook gelezen en wellicht bent U ook gekwetst. Ik neem mij regelmatig voor om mij niet meer zo druk te maken en in de sfeer van de zogenaamde "heilige onverschilligheid" te blijven zweven, wat geen onaangename gemoedsheidstoestand is, maar het vuur diep in mij blijft smeulen en breekt af en toe baan. Ik daalde dus uit mijn "hogere sferen" neer om de krant te lezen, want hoe je het ook draait of keert, de regeringscrisis is iets wat een mens niet onverschillig laat. Het is een veel spannender soap dan "Thuis" of "Familie" of "Sara". Al die gepijnigde gezichten, die moedeloze blikken, die afhangende schouders en zure glimlachjes voor de genadeloze flitsende camara´s, is prachtig beeldmateriaal voor een film met als tite: Sterren zakken door het ijs! Terug nu naar het krantenartikel. Geschreven door de journalist Gunter Willekens, waarin geriater Lucien De Cock de senioren als een dievenbende afschildert. Wij, senioren, wij gaan op het criminele vlak omdat ons pensioen doorgaans te klein is en "we toch niets meer te verliezen hebben!" Ik vind dit een nogal krasse uitspraak. Ik heb aan de krant geschreven dat ik nog een heleboel te verliezen heb, o.a. mijn zelfrespect, en het respect en de liefde van mijn kinderen en kleinkinderen. Stel je voor dat mijn dochter aan mijn kleinzoon van 10 jaar zou moeten zeggen: "Wij gaan Oma vandaag bezoeken. Ze zit wel even in de gevangenis. Omdat Oma´s pensioen wat aan de kleine kant is heeft ze hier en daar wat gestolen. Je Oma is een dievegge. Vertel het morgen niet aan je schoolkameraadjes, hoor!" Wat die kleine natuurlijk wèl doet, want een kind is in die zaken doodeerlijk. Door dit artikel te lezen, ben ik me ervan bewust geworden dat ik ondanks mijn seniorenstatuut nog heel veel bezittingen heb die ik zou kunnen verliezen. Dat is dan weer een groot pluspunt aan de hele zaak. Ten eerste het respect en de liefde van mijn kinderschare: van onschatbare waarde, dus niet te verliezen! Het respect en de liefde van mijn vrienden-en klantenkring. Niet te verliezen, zeg! Ik ben gezond van lijf en leden en volgens mijn kinderen ook nog bij mijn volle verstand. Ik zou dat niet graag verliezen. Ik heb een blanco strafblad; liever ook niet verliezen. Ik heb stemrecht en heb dus onrechtstreeks meegewerkt aan de regeringscrisis. Mijn stem telt mee; wil ik ook niet verliezen, hoor! Ondanks de soap van het moment. Er kan best nog iets moois uit Yve Leterme´s hoed getoverd worden.... Ik wandel dagelijks met mijn labrador Chiara door de straten van Antwerpen en heel dikwijls loop ik ook door de Begijnenstraat langs de grauwe, triestige muren van de Antwerpse gevangenis. Er is een klein, smerig, slecht onderhouden perkje groen naast de ingangspoort. Chiara heeft daar altijd veel tijd voor nodig om het te doorsnuffelen. Dan kijk ik wel eens omhoog en zie de kleine getraliede raampjes, de camara´s op het dak, de met prikkeldraad omwonden omheining en dan zucht ik eens diep. Ik heb medelijden met de mens die daarin opgesloten zit. OK. Die mens zal dat verdiend hebben! Er zijn inderdaad zeer ongure individuen op deze wereld met een zwaar lot, een zwaar karma. Het is beter voor ons dat de maatschappij optreedt en hen voor korte of langere tijd achter slot en grendel zet. Mij valt het me helemaal niet moeilijk om aan de verlokkingen van de consumptiemaatschappij weerstand te bieden. Wat moet ik met al die spullen? Met al die materie? Met al die luxe? Met al dat exotische eten en al die frisdranken? Ik heb iets wat onbetaalbaar is: mijn vrijheid , mijn grote, blije vrijheid, mijn grootste schat, mijn grootste rijkdom. Ik sta op wanneer ik wil, ik ga naar bed wanneer ik wil, ik eet een lekkere, bruine boterham wanneer ik wil, of ik eet niet als ik niet wil, ik ga de straat op, in regen en wind, of in zonneschijn, ik loop langs de Schelde met mijn haren wapperend in de wind of met een potsierlijke, oude hoed op. Hier en daar staat een fonteintje met fris drinkwater. Wie doet me wat?!!Wie houdt me tegen? Mensen, ik bezit mijn vrijheid. Misschien komt er een tijd dat ik als senior minder valide ben en dat ik dan wat minder hoog van de toren zal blazen! Maar vandaag heb ik mijn vrijheid, en ik had ze gisteren en eergisteren en de dagen daarvoor en misschien, als God het wil, morgen ook en overmorgen en de dagen nadien. Zou ik die mooie vrijheid willen verliezen? Dat Godsgeschenk? Mijnheer Lucien De Cock: een senior heeft nog heel veel te verliezen, hoor!!!!!
Het hebben van een huisdier heeft zo zijn voor-en nadelen. Vanmorgen na het wakker worden in een warm zalig bed, ondervond ik voornamelijk één van de nadelen. Ik keek de verregende, troosteloze straat in, zag de natte straatstenen, zag de regendruppels langs het vensterglas naar beneden glijden en ik zag een aantal mensen voorbijlopen, diep weggedoken tussen hun mantel en paraplu. Oeioei, dat zag er niet plezierig uit en ik huiverde bij de gedachte er straks ook zo bij te lopen! Maar ja, twee reebokbruine, smekende hondenogen bleven me onafgebroken aanstaren. Mijn trouw huisdier moest nodig naar buiten om haar plas en kakje te doen. Zuchtend kleedde ik mij aan, zette een potsierlijke, oude hoed op, want ik haat een paraplu, en waagde me naar buiten. De trouwe hondenogen begonnen te stralen en een vrolijke staartkwispel sloeg tegen de tafelpoten en ander huishoudelijk meubilair. Tot mijn vreugde en verwondering begon er toen juist een klein waterig zonnetje te schijnen. Mijn humeur werd er al beter op! Koud was het niet en Antwerpen gaf vandaag een rustige aanblik. Weinig verkeer, weinig lawaai. Een sfeervolle herfstdag. Wanneer ik een vast doel heb om naar toe te gaan, volgt Chiara, mij gehoorzaam en gewillig. Als ik niet ècht een doel heb, mag zij haar zin doen en dus was zij vandaag mijn geleidehond. Zachtjes leidde ze mij richting stadspark en ik vond dat een goed idée. Heel even dacht ik eraan om de tram te nemen naar het Schoonselhof en bloemen te gaan zetten op de strooiweide. Allerzielen komt eraan, hè? Maar ik bedacht me en volgde mijn huisdier dus naar het stadspark. En ach mensen, wat was het er mooi. De bomen in herfstkleuren, de wandelpaden bezaaid met de afgewaaide bladeren die een kleurijk tapijt onder mijn voeten vormden, een lichtblauwe hemel en een zonnetje dat al die kleuren nog eens zo mooi maakte. Ik wilde een foto maken vanal dat schoons, maar ik besefte dat die schoonheid niet "te pakken" is. Je moet ze voelen, ruiken, horen, en er in onder gaan. Ik stond onder een hoge boom die gouden takken had en hoe hoger ik keek des te groener werden zijn naalden die scherp afstaken tegen het blauw van de hemel. Ik begreep dat zoiets niet te fotograferen is en dat het maar een eenmalig moment van gelukkig zijn is. Je één voelen met de natuur. Ik dacht aan mijn kleinkinderen die op school waren, aan mijn kinderen die aan het werk waren, en aan alle kinderen en mensen die nu opgeslorpt werden door het moordende ritme van de moderne maatschappij. Als opgejaagde konijnen razen de jongere mensen door het leven. Hen wordt geen rust gegund...Presteren, presteren, geld verdienen en liefst direct weer consumeren opdat de grote bazen nog rijker en machtiger zouden kunnen worden. Hola, kun jij er niet tegen? Heb je van dit alles een maagzweer gekregen, een tumor of een ferme depressie? Geen nood, U valt uit de boot, U krijgt een kleine uitkering, net genoeg om te overleven en een ander neemt Uw plaats vlijtig in! Tot ie er ook bij neervalt! U krijgt Uw brood en spelen, zoals de misplaatste missverkiezingen, de leugenachtige voetbal en gedrogeerde wielerkoersen, en de lotto die U ooit eens gaat winnen en U waarschijnlijk gelukkig gaat maken! Maar Uw buikje is doorgaans (te)goed gevuld en Uw hersenen worden gebrainstormed door de media en perslui die op hun beurt ook weer hun oren naar de "grote bazen" laten hangen! Als Senioren sta je aan de kant. Je kijkt er naar en voelt je machteloos, sprakenloos, troostenloos, wezenloos. Niemand neemt je aux sereus, je weet er niets van, je moet niet zo gek doen, je bent oud en versleten, aftands, uitgeteld, misschien al een beetje Alzheimer? Maar er was vanmorgen dat ene moment van gelukkig zijn, en dat neemt niemand me meer af. Is het niet heerlijk een senioren te zijn?
Ik heb van verschillende kanten de vraag gekregen wat de c-spot is en ja, je kunt natuurlijk niet alles weten, hè? Ik heb het verschijnsel van de c-spot ook nog maar pas ontdekt. Er is dus een zekere professor uit het oude Tsjecho-Slowakije in het land die de c-spot meer bekendheid wil geven. De c-spot is een plek in je lichaam die de cultuur-antenne van je wezen is. Als nieuwsgierige Tweelingenpersoon ging ik natuurlijk ook op onderzoek uit en na het beantwoorden van enkele vragen kwam ik mijn c-spot te weten. Het plekje ligt dus in mijn gehoorgang, bij de buis van Eustachias en omstreken zoals de nek, enzo. Er wordt mij aangeraden wanneer ik muziek beluister mee te wiegen en vooral mijn hoofd te laten meedeinen op het ritme en de klanken. Toevallig of niet, enkele dagen geleden ging ik met een vriendin naar een middagconcert waar een violiste en een pianist hun muzikale talenten met ons wilden delen. Melodieën van Beethoven Prokofieff en Paganini verwenden mijn gehoorgang. Het was mooi, maar er liepen geen koude rillingen over mijn rug en dat gebeurt soms. Prachtig en bangelijk tegelijk! Het publiek was zeer defitg en ik had me ook netjes opgedoft. Ik durfde daar echt niet mee te wiegen, hoor. Maar op de bruiloft van mijn kleinzoon heb ik me lekker uitgeleefd op de dansvloer..... Bij het lied "Ne me quite pas" van Jacques Brel lopen wel de rillingen langs mijn rug! Dan moet ik mijn zakdoek gereed houden en gek.....dat tranengedoe had ik al voor dit chanson voor mij wel een hele hele speciale betekenis kreeg. Een paar jaar geleden ging ik nogal veel op reis; ik was alleen komen te staan; ik had wat centjes geërfd (waarvan de belastingen 80% opeiste), en ging iets van de wereld zien. Ik reisde o.a. naar Thailand, Rusland, China, Turkijke, Italië, Zwitserland en ook naar het verre Indonesië en het rare is dat ik veel vergeten ben van al die indrukken, van al dat natuurschoon, van al die tempels, van de wandeling op de Chinese muur, maar bepaalde momenten, muziekmomenten staan in mijn geheugen gegrift. Zo was er een ochtend op Bali dat er ´s morgens vroeg orgelmuziek van Bach over de bebloesemde tuinen werd gestrooid....moment om nooit te vergeten! Ondanks mijn zeer kleine muzikale aanleg, schijnt het me toch veel te doen. Wel iets om over te mijmeren, die c-spot. Tussen haakjes mijn g-spot, die heb ik nog nooit gevonden! Toen die spot werd uitgedeeld was ik waarschijnlijk niet aanwezig, maar enfin, ik heb in ieder geval ergens een spot en daar zal ik dan maar tevreden mee zijn.
Mijn oudste dochter is niet helemaal tevreden over mijn blog (en waarschijnlijk ook niet over nog een paar zaken die met mij te maken hebben, maar daar ga ik niet over uitweiden ). Want... tot nu toe heb ik nog niets over haar en haar leven geschreven! Mijn oudste dochter woont aan de Schelde, in een klein dorpje en ik vrees dat daar iedereen iedereen kent. Dus bekroop mij altijd een zekere gène om haar te vernoemen. Ze schijnt er echter geen bezwaar tegen te hebben om aan de openbaarheid prijs te geven dat ze "een eigenaardige moeder" heeft, die kaartlegt, horoscopen trekt en af en toe met "gidsen" babbelt. Geef toe, dat zijn hoogst eigenaardige praktijken. Ik wed dat ze liever een moeder heeft die zich met meer aardse zaken bezighoudt zoals bijv. tuinieren, koken of naaien. Wel, tuinieren heb ik veel en graag gedaan, maar zodra onze tuin mooi begon te worden en de door mij geplante boompjes bomen werden, verhuisden we, keer op keer. Dan wordt het animo om opnieuw te gaan beginnen, steeds minder.... Koken, wel, ik heb het mijn heel huwelijksleven, en dat is 30 jaar, graag gedaan. Maar nu er niemand meer is om voor te koken, ben ik af en toe te belabberd om mijn eigen potje te koken en stel ik mij tevreden met voornamelijk veel brood te eten. Naaien, daar heb ik altijd een broertje dood aan gehad. Maar mijn schoonmoeder maakte voor mij de mooiste jurken en toen ik midden in de kleine kinderen zat, deed zij graag het nodige verstelwerk. Toen mijn oudste dochter nog een baby en kleuter was, heb ik wel kleertjes voor haar gebreid en gehaakt. Dat deed ik graag, maar ja, wat is dat lang geleden en wat is de wereld waarin wij leven fel veranderd! Er was geen televisie, geen Internet, geen stress; ´s avonds las ik een boek, of ik liet de breinaalden rinkelen terwijl mijn echtgenoot zich bezig hield met platendraaien op een gammele pick-up, waarvan de naald constant versleet en dus valse muziek produceerde. In die tijd leerde ik mij nog beter afsluiten van de buitenwereld, een bezigheid waarmee ik me al bezig hield in mijn kinderjaren, want ik vond die buitenwereld maar niks! Met het resultaat dat ik nu alles twee keer moet vragen.... Het rare is dat ik vandaag per computer mijn c-spot heb ontdekt. Ik val onder het type "de gulle luisteraar!" Daar snap ik dus niets van. Ik kan wel goed luisteren wanneer mensen mij hun verhaal komen doen, het is het belangrijkste onderdeel van mijn hobby, en ik denk dat men daarom graag bij mij het hart komt uitstorten... Meestal is het erg stil bij mij in de Moby of in mijn klein winkeltje in het centrum van Antwerpen. Als ik naar muziek luister is het naar klassieke muziek,rustige, niet te moeilijke klassiek muziek. Ik hou van Wagner, van Von Beethoven, van Mozart, maar het meest hou ik van de stilte. Of van het ritselen van de blaadjes aan de bomen, van het kabbelen van het Scheldewater, het gesnater van een paar overvliegende eenden, het gesnor van een klein katje tegen mijn borst of het geruststellende gesnurk van Chiara, mijn te dikke labrador. Maar....mijn c-spot zit in mijn buis van Eustachius, de gehoorgang dus. Ik zal aan die mijnheer die de c-spot in België introduceert toch eens raad moeten vragen. Ooit had ik een vleugelpiano en een paar jaar geleden volgde ik muziekles aan het conservatorium (ik trachtte een jeugddroom te verwezenlijken, nl. leren pianospelen!). Ik was helaas een regelrechte ramp voor de heel geduldige muzieklerares, en voor mezelf. Ik moest mezelf bekennen dat mijn gehoor en aanleg voor ritme, waardeloos bleken te zijn. Met veel moeite sleepte ik me door het eerste jaar. Het bespelen van de pianotoetsen was geen enkel probleem, dat ging vanzelf en spelenderwijze, maar daar red je het niet mee. Ritme en gehoor zijn veel belangrijker. De piano staat nu bij mijn dochter te pronken; zij is muzikaal, evenals mijn schoonzoon. En op 22 september jl. was ik erbij toen hun zoon, mijn kleinzoon, en zijn lieftallige bruid, op de tonen van de Bruiloftsmars de trouwzaal binnenschreden en ja, mijn toen nog onbekende c-spot deed zijn werk. De koude rillingen liepen over mijn rug!
Vandaag is het al weer 1 oktober, de niet-zomer is voorbijgevlogen en de herfst doet zijn intrede. Ik hou wel van de herfst met zijn kleurenpracht en prikkelende geuren. Het regent pijpenstelen. De regen maakt blaasjes op het water van de Leie. Het water dat gisteren in het zonlicht schitterde en dat het waterpeil deed stijgen in de sluis van Evergem. Tja, wat ik daar deed? Varen natuurlijk. Het was jaren geleden dat ik nog (mee)gevaren had. Ik was grotendeels vergeten hoe kalmerend dat is. Niet vergeten ben ik de zenuwtoestanden die het binnen-en buitenvaren van een sluis geeft! Ik ben een zeer onhandig type en slaagde er destijds wonderwel in om de koorden elegant ver naast de aanlegpalen te gooien, om over een punaise te struikelen zodat ik te laat op de juiste plaats kwam en meer van die soort stommiteiten, tot grote ergernis van mijn toemalige schipper die vloekend en tierend het bootje trachtte aan te meren. Eénmaal viel ons bootje zonder brandstof op een nogal diep en breed water. Langs het water was een hoge dijk waar wandelaars genoten van een heerlijke rustige zomerdag. Hun rust werd verstoord door ons hulpgeroep en toen ze begrepen hadden dat we stuurloos en hulpeloos op het water dobberden, boden ze aan om ons met een toegeworpen koord naar de kant te trekken. De schipper hield de boot min of meer in bedwang en ik ijverde mij om een lang, dik koord naar de oever te werpen. Na drie, vier proberen lukte het mij om het koord tot op de oever te gooien. De hulpvaardige wandelaars pakten het koord en wilden ons naar de kant trekken, maar oeioei, helaas, ik was vergeten het touw aan de boot vast te binden. Verbluft keken de wandelaars naar het uiteinde van het touw in hun handen. Ik was vuurrood van schaamt om mijn stommiteit en de schipper paars van woede. Het is allemaal goed gekomen. De schipper is aan wal kunnen klimmen en kwam na een uurtje terug met een normale kleur en een bidonnetje benzine. Een andere keer hadden we motorpech en weer dobberden we hulpeloos en stuurloos op het water. Een zeer groot water; de Westerschelde, of de Oosterschelde, dat weet ik niet meer! In ieder gerval, het was beangstigend, hoor! Er kwam een grote rijnaak voorbij die hulpvaardig een koord naar ons dobberende 7 meter lange(korte) bootje wierp. Ditmaal was ik alert genoeg om het stevig vast te grijpen en ik bond het koord aan de reling van ons dobberende scheepje. Gelukkig, we waren gered. We zouden nog op tijd en voor donker bij de sluis zijn.. Maar, helaas, na enkele mnuten hoorden we "knap" en werd de hele reling van de boot gerukt. Statig voer de aak verder met in zijn kielzog een koord met een afgerukt, nietige relingske. Ja, toen ben ik toch wel even bang geweest. Mijn twee jongste kinderen waren mee. Ik ben een goede zwemster, maar twee kinderen in een groot, woelig water met stroming, veilig naar de overkant brengen, dat zou me niet lukken!!! Het angstzweet brak me uit, maar hoera, een redelijk grote plezierboot hielp ons uit de nood en bracht ons veilig naar het haventje. Dit en nog veel meer, zowel mooie als angstige voorvallen spookten door mijn hoofd toen ik afgelopen zondag voet aan boord van een 15 meter lange tjalk zette. Maar het werd een heerlijke dag; de zon scheen; op de groene bermen zaten vissers rustig naar hun dobber te kijken, groepen snaterende eenden vergezelden ons en Chiara, mijn labrador, zat gezellig naast mij naar de golfjes te kijken. Het aanmeren ging vanzelf; deze schipper had alles onder controle en ik gooide het touw zoals het moest. Niks struikelen, niks onhandig! Ik ben als wijn, ik word beter met de jaren!
Vandaag is er gelukkig niets speciaals gebeurd. Een gewone dag van het gewone leven in een ongewone stad, want dat is Antwerpen toch wel! Een paar keer met de hond gaan wandelen en op de Meir, bij de fontein Lange Wapper, heb ik even stilgestaan om de hond te laten genieten van het bruisende fonteinwater. Er is altijd wel een Japanner of Chinees met het fototoestel in aanslag om de capriolen van Chiara vast te leggen. Met een kletsnatte hond naar de kantkloswinkel gegaan om een kaartje met daarop de kathedraal in kant, te kopen. Mijn familie is dol op die mooie kaartjes. De mevrouw in de winkel keek zuinig naar mijn nat huisdier, maar Chiara gedroeg zich voorbeeldig en bleef netjes op de mat zitten. Ik zou naar het bosgrondje kunnen gaan, maar het weer is niet je dat en ik vind het rondslenteren in het oude stadscentrum van de stad aan de stroom best gezellig. Afgelopen zondag was het Monumentendag, het zonnetje scheen en samen met een vriendin heb ik een paar mooie interieurs gezien. Het thema was wonen en ja, we hebben prachtige woningen mogen bekijken; van binnen en van buiten. Sinds ik mijn woning heb verkocht en in een mobilehome woon, heb ik het soms best moeilijk. De hang naar een "gewoon nestje" blijft, maar de vrijheid die het leven in de Moby biedt, is zo aantrekkelijk, dat ik er nog niet toe kan komen mijn vrijbuitersleventje op te geven. Bovendien heb ik veel meer vrije tijd. Een huis onderhouden vraagt veel tijd en energie. Maar ja, een huis is ook een statussymbool, hè? Op astrologisch vlak is een mens dan in het dierenriemteken van de Steenbok aanbeland. De behoefte aan respect, aan zekerheid en degelijkheid. Streng voor zichzelf en voor anderen. Eindelijk, eindelijk is een mens aangekomen in het teken Steenbok; dat geef je toch niet zo gauw op! In Ram begint een mens aan het avontuur dat "leven" heet; in Stier beseft hij dat er gewerkt moet worden voor het dagelijks broodje (en de rest); in Tweelingen leert hij dat iedere mens anders in elkaar steekt; in Kreeft ervaart hij emoties, zeker familiale emoties; in Leeuw wordt hij een persoonlijkheid die graag de lakens uitdeelt; in Maagd wordt hij weer nederig en beseft hij dat het leven geven en nemen is; in Weegschaal tracht hij met een partner op te trekken; in Schorpioen verbijt hij zijn tranen omdat alles niet gaat zoals hij wil; in Boogschutter ziet hij eindelijk in dat het leven een groot raadsel is en in Steenbok is hij zover dat hij zich "settelt", er zich bij neerlegt dat het leven geen "lolletje" is en daar zit ie dan. Hij onderhoudt het gazon en zij doet de was en de plas. Ben je alleen achtergebleven, wel dan doe je het allemaal alleen... Het verlangen naar verandering onderdrukt men vanwege de omgeving, de buren, de familie, om de goede naam te behouden. Het teken Waterman = vrijheid, gelijkheid, broederschap, tja, dat zijn mooie woorden. Maar zou jij de deur van je mooie villa openzetten om je "broeder" binnen te laten? In principe moeten wij allemaal, hier in ons landje onze bezittingen delen met de broeders en zusters die het met minder moeten stellen. Ik vraag mij af of onze ministers dat ook doen? Zetten zij hun voordeur wijd open? Eten zij er een boterham minder om? Hebben zij angst voor een piepklein pensioen dat dikwijls veel kleiner is dan de som die een "broeder of zuster" ontvangt? Er zijn grote zielen die vrijwillig afstand doen van hun teveel. Je schijnt er gelukkiger mee te worden. Bij mij was het "het lot" dat mij heeft gedwongen de materiële wereld grotendeels achter mij te laten. Schoorvoetend ben ik het teken Waterman binnengegaan; het moest! De beloningen zijn o.a. de momenten in het bosje, als de ochtendnevels zich door de sparren boren en de vijver tot een sprookjesvijver omtoveren. Ik ben in die stralen gaan staan en heb er mijn handen aan gewarmd, in de hoop dat de warmte tot in mijn hart zou komen en.... het lukte. Grootse ogenblikken in de energie van de vrije Waterman; diezelfde grootse ogenblikken wanneer ik met een kletsnatte hond door de straten van Antwerpen dwaal. Gelukkig, tot het heimwee naar het vroegere leven toeslaat. In de energie van het volgende en laatste dierenriemteken, dat van de ootmoedige Vissen moet een mens alles loslaten; zijn aardse bezittingen, zijn familie, zijn ideeën, zijn hond, zijn bosgrondje, zijn zonnestralen, zijn verleden, zijn heimwee. In het teken van de Vissen gaat de mens terug op in de kosmische energie. Hij wordt een stofje in de ochtendnevel. Nee, laat mij dan voorlopig nog maar even strompelen in het teken Waterman; het zal wel wennen zeker?
Hier ben ik dan weer met een nieuwe mijmering. Wel een tijdje geleden dat ik nog in de gelegenheid was om met mijn blogje bezig te zijn. Maar ja, er gebeurt van alles. Ik ben ondertussen verhuisd met de Moby naar een mooi stukje bosgrond. Het is een zeer romantische plek. Er is een vijver waarin kleine kikkertjes dartelen en enkele waterlelies zorgen voor mooie schilderachtige plaatjes. Jammer genoeg bloeien ze niet, maar wellicht komt dat nog. Om de Moby op de grond te krijgen kwam er wel heel wat zwoegen en vloeken aan te pas. Enkele boompjes moesten het veld ruimen en met pijn in het hart zag ik ook een paar rhododendronstruiken tegen de vlakte gaan. Gelukkig zijn er genoeg bomen en struiken over en ik verheug me al volgende zomer wanneer de rgododendrons in bloei zullen staan. Enkele struiken hebben een tweede bloei. Mooi paars. Achter het bos beginnen de velden. Er stond mooi, mals, goud koren en er was een modderig aardappelveld. De boeren hebben er ondertussen hard gewerkt, want het koren is gedorst en de aardappelen zijn gerooid. Daarna heeft het er enkele dagen behoorlijk naar mest gestonken, maar nu liggen de velden er mooi geploegd en ge-egd bij. Klaar voor de volgende oogst. Wat is onze moeder aarde toch geduldig om iedere keer weer haar vruchtbare grond aan te bieden aan die altijd hongerige en hebberige mens! Het leven op het grondje is een totaal ander leven dan mijn leventje in Antwerpen. Zo zit ik heel alleen in de natuur te mijmeren aan een vijver en wip, zo wandel ik over de Meir in een multiculturele bevolking. Ik vind beide werelden boeiend, maar de rust en stilte in het bosje zijn weldoend. Antwerpen is zo druk; het verkeer is overweldigend; iedereen heeft haast en de ambulances en politiewagens laten de hele dag hun schrijnende sirenes loeien. Tja, ik woon vlak bij een ziekenhuis en dan kun je niets anders verwachten. In een grootstad gebeuren er alle dagen ongelukken. Ach, in het bosje is er ook een ongeluk gebeurd. In het oude, vermolmde hek had zich een heel klein vogeltje een nestje gemaakt. Toen we op een dag aankwamen met het lawaai van ronkende motoren, een blaffende hond en kwetterende mensen, vloog het diertje angstig weg. We onderzochten voorzichtig het nestje en we zagen drie, kleine gele bekjes die wijdopengesperd op voedsel zaten te wachten. Na een paar dagen was het nestje leeg. We zagen het moedertje af en toe nog wel eens heen en weer fladderen. Heeft ze haar kinderen verhuisd? Is er iets anders gebeurd? We weten het niet. Feit is dat het nestje op een gegeven moment leeg was. Zou een vogelmoeder net als een kattenmoeder haar jongen in hun nek grijpen om ze naar een veiliger plek te brengen? Ik heb daar nog nooit van gehoord, dus ik vrees dat onze komst ongewild een klein drama heeft veroorzaakt. Tja....het leven heeft harde kanten zowel voor de mens als het dier. Ik heb het daar moeilijk mee en ik zou heel graag willen dat ik er iets aan kon veranderen. Maar ik moet toegeven: ik ben een kleine mens; ik heb geen macht om nare zaken om te buigen naar mooi, en de "grote mensen" met macht blijken alleen maar aan de buitenkant aardig te zijn. "God is met ons", roept Bush iedere keer uit. Ik vraag me af of die man ´s nachts kan slapen. Hij heeft wel wat meer op zijn geweten dan een leeg vogelnestje.... Maar ja, het is zijn lot, en zijn leven, misschien wil hij het ook allemaal anders. Wat schreef Shakespear ook al weer? "Het leven is een schouwtoneel en ieder speelt zijn rol."
Dit is natuurlijk een idiote titel voor een mijmering, maar zo voelt het aan nu mijn boek "De oude man" vorm en kleur heeft gekregen. Het was een heel speciale ervaring om mijn roman voor de eerste keer in mijn handen te kunnen vasthouden. Eindelijk, na zoveel jaren, is het zover: er is een boek te koop dat ik geschreven heb. Als heel jong meisje droomde ik daar al van! Maar ja, dat jong meisje werd verliefd, trouwde en kreeg nogal vlug een aantal kinderen. Ik nam mijn taak als echtgenote en moeder zeer serieus op. Het moest allemaal perfect in orde zijn. Huis proper, kinderen proper, echtgenoot entertainen en niet onbelangrijk,een familiaal en sociaal vangnet dat een mens ook proper hoort te onderhouden... Veel verhuisd wegens de werkzaamheden van het gezinshoofd, geprobeerd zelf een carrière op te bouwen om wat meer centjes in de huishoudkas te krijgen en eindelijk zo rond de 40 jaar wat tijd krijgen om ´s avonds met een vriendin één keer in de 14 dagen naar een cursus te gaan. De vriendin was in aanraking gekomen met iemand die haar horoscoop was komen uitleggen en ze had het zo prachtig gevonden dat ze mij voorstelde om samen een cursus astrologie te gaan volgen. Ik vond alles best: een cursus bloemschikken, potten bakken, koken of borduren was voor mij ook goed geweest. Als ik er maar eens een avondje "uit" kon zijn! Het werd dus astrologie en na een paar lessen nogal lacherig en schaapachtig zitten zitten, begon ik er lol in te krijgen. Ik geloofde er totaal niet in, maar langzamerhand begon ik te ontdekken dat één en ander wel klopte. Ik begon de mensen rondom mij beter te observeren, herkende bepaalde karaktertrekken van de dierenriemtekens en begon mezelf ook beter te kennen en....te waarderen. Ik ontdekte mijn sterke punten (de zwakke punten waren al dikwijls onder mijn neus gewreven!), en ik kreeg stilaan meer respect voor mijn eigen zijn. Ik had tijdens mijn turbulente jeugd en jonge-vrouw-jaren, een groot minderwaardigheidcomplex ontwikkeld en begon in te zien dat dat helemaal niet nodig was. Kortom, ik bloeide open, zeker ook door de vriendschap van de medeleerlingen en oh, hoe zalig, met de mannelijke leerlingen kon ik gewoon praten zonder dat er een zoekende hand op mijn dijen werd gelegd of in mijn bloesje verdween... Na enkele jaren stond ik zelf voor de klas en gaf ik mijn astrologische kennis door; ik gaf voordrachten en maakte horoscopen. Kortom, ik was geheel onverwacht een astrologe geworden. Rare wending van het lot. Van het één kwam wel het ander; ik maakte kennis met de Tarotkaarten; ik kreeg kontakt met mijn "gidsen"; het paranormale slokte mij op en mijn drang tot schrijven werd naar de achtergrond gedrongen. Ik was zo gelukkig dat ik niet inzag dat mijn echtgenoot niet meer gelukkig was en ja, natuurlijk, er kwam een scheiding van. Ik viel in een diep zwart gat en al mijn ativiteiten waren op slag verdwenen. Een tweede partner hielp me weer op de been. Hij is trouwens de hoofdfiguur in mijn roman "De oude man", maar ik werd nooit meer dezelfde levensluchtige, zotte, dolle griet van vroeger. De oude man is overleden. Zijn leven was heel boeiend en ik heb boeiende dingen met hem meegemaakt en nu eindelijk, 12 jaar na zijn dood, heb ik een deel van dit boeiende leven op papier gezet. Door dit boek is hij weer een klein beetje levend geworden en ik heb het gevoel dat ik eindelijk mijn jeugddroom heb waargemaakt. Ik heb mijn ei gelegd en ik voel me er ongelooflijk goed bij. Ik heb al verscheidene reacties gekregen; men vindt het boek goed, mooi, spannend zelfs. Mijn oudste dochter had maar één opmerking: "Mamma, ik had zin in meer, ik wilde dat je boek uitgebreider was; ik blijf op mijn honger zitten!" Wel, als dat geen mooi compliment is!
Hallo seniorenblogland, Mijn eerste roman is onlangs verschenen bij www.boekscout.nl. Ik ben apentrots en hierbij schrijf ik het begin van mijn boek "De oude man". Van de uitgeverij mag ik 3 bladzijden aan de openbaarheid prijs geven; dus mag U nog een stukje verwachten en dan hoop ik dat ik Uw interesse voor mijn werkje heb gewekt. U kunt het bij boekscout bestellen of bij mij, dus mailen maar.......: -D
Hoofdstuk 1.
13 Oktober 1988. Antwerpen.
Een oude man staat voor het venster van zijn woning. Ongeduldig tokkelt hij met zijn vingers tegen het glas. Hij verwacht bezoek. Bij iedere tram die schuin tegenover zijn deur stopt, kijkt hij nauwlettend naar alle personen die inenuitstappen. Hij is een stipte man en het aangekondigde bezoek is al ruim 20 minuten te laat. Ze had aan de telefoon gezegd dat ze met de trein van 13u30 zou komen en dan ongeveer om 14uur bij hem zou kunnen zijn. Ze zou toch nog wel komen? Vrouwen zijn wispelturige wezens. Dat weet hij uit ervaring, want in zijn lang en bewogen leven speelden vrouwen een grote rol. Hij kon niet leven zonder een vrouw om lief te hebben en hij kan het nog niet. Daarom heeft hij onlangs een contactadvertentie geplaatst. Er kwamen wel enkele reacties, maar zijn hoge leeftijd wordt een steeds groter obstakel. Deze vrouw heeft naar zijn leeftijd niet gevraagd......maar ze komt wel te laat en dat ergert hem. In de jaren die voor hem liggen zal ze nog dikwijls te laat komen en het zal hem blijven ergeren, maar dat weet hij nu nog niet.
Een niet onaardige vrouw haast zich door de stad. Ze is te laat en ze weet het. Ze had natuurlijk een trein vroeger moeten nemen, maar ja, ze had vanmorgen haar bezoek aan die oude, onbekende man nog willen afbellen. Op het laatste nippertje heeft ze besloten dat ze dat toch niet kon doen. De man heeft zich waarschijnlijk al heel de week verheugd op haar komst. Hij had haar gezegd dat hij wist wat eenzaamheid betekende. In feite heeft het geen nut om naar deze afspraak te gaan. Maar hij had er zo op aangedrongen dat ze zou komen. Zeker toen ze op zijn vraag van welke muziek ze hield, ze haar pas ontloken liefde voor de muziek van Wagner opbiechtte. Ze heeft altijd gedacht dat ze niet muzikaal aangelegd is. Ze is een boekenwurm. Altijd geweest. Ze herinnert zich nog hoe dedirecteur van het weeshuis waar ze de eerste jaren van haar leven verbleef, haar op schoot tilde. Zij op de ene knie, en zijn zoontje, die haar speelkameraadje was, op de andere knie. Zo las hij hen voor uit mooie, grote boeken. Ze ruikt nog de fijne geur die uit de boeken opsteeg. Waarschijnlijk heeft de directeur van het weeshuis haar de liefde voor boeken bijgebracht. Marion houdt ook van de stilte. Haar man niet. Voor hem begint de dag met het aanzetten van de radio en meestal valt hij ´s avonds in slaap terwijl hij nog naar de muziek luistert. Hij houdt vooral van Amerikaanse songs. Sommige nummers kan ze wel waarderen, maar meestal vindt ze het maar lawaai. Ze heeft dikwijls gedacht dat er iets aan haar oren mankeerde, want die deden zo pijn van binnen bij het geschetter van de trompetten of bij het einde van zo´n song. Dan doen de zanger of zangeres en het orkest hun best om zoveel mogelijk decibels te produceren. Soms was er wel eens een brokje klassieke muziek in haar leven gekomen. Dan luisterde ze en was er een onbestemd verlangen om daar meer van te weten te komen. Maar ze werd er door omgeving om uitgelachen. En zoals met zoveel andere verlangens verborg ze ook dit verlangen. Ze legde het voorzichtig op debodem van haar ziel.
Met een paar vriendinnen was ze onlangs toevallig naar de opera gegaan. Wagner´s vijf uur durende Parsifal. Ze heeft lang niet alles begrepen, maar de muziek en het thema hadden haar diep beroerd. Haar vriendinnen hadden geklaagd over het lange stilzitten, maar Marion heeft van iedere minuut en iedere noot genoten. De stem aan de telefoon had wel jeugdig en vrolijk geklonken. Heel energiek ook. Gek eigenlijk, want hij had verteld dat hij meer dan vijftig jaar getrouwd was geweest en dat hij nu al een aantal jaren weduwnaar was. Dan moet hij minstens rond de zeventig zijn! Zelf is ze ook zo jong niet meer. Begin vijftig. Tot voor enkele maanden heeft ze daar niet bij stilgestaan. Als je gelukkig en gezond bent en druk bezig, denk je daar zo niet aan.
Na een tijdje afwezig te zijn geweest, ach ja, een mens heeft het af en toe te druk om z´n blogboek bij te houden, wil ik vanavond toch even mijn vreugde met mijn blogvrienden delen. Sinds enkele dagen staat mijn boek(je) : "De oude man" te koop op www.boekscout.nl. Het boek ziet er mooi uit. De buitenkant, kaft, in profesionele kringen wordt dit "de cover", genoemd, heb ik zelf geschilderd in een ijverige, artistieke bui (dat overvalt me soms). En nu maar hopen dat veel er veel mensen plezier aan beleven. Het plezier van het lezen. Zelf heb ik heel mijn leven heel veel boeken verslonden en het geeft een prettig gevoel om nu eindelijk eens terug te kunnen doen. En natuurlijk, ook ik heb een ego dat gestreeld wil worden (bij tijd en wijle toch!), dus ik hoop ook dat het boek in goed aarde valt.. Het kan net zo goed zijn dat het uitgeven van mijn boek een flop wordt en mijn ego voor de zoveelste keer gekwetst wordt. Dat zal ik dan maar rustig afwachten. Op dit ogenblik ben ik er erg blij mee..... De eerste bestellingen druppelen binnen en de volgende dagen/weken zullen best wel spannend worden/zijn. Ik houd U wel op de hoogte van het wel en wee van mijn schrijfstersdebuut in dit blogje. De Moby staat nog steeds in het groen van Linkeroever en het is hier echt gezellig. Mijn kleinzoon Jano is voor een paar dagen op bezoek. We hebben uren lang gewandeld (Jano op de fiets) en de hond en ik te poot. Met het gevolg dat zowel hond als Oma vanavond niet meer uit de voeten kunnen! Over enkele minuten ga ik met Jano "mens erger je niet" spelen. Dat is voor het moment zijn liefste spelletje. En ook voor mij is de titel van dat spelletje van toepassing. Ik denk erover om die spreuk boven mijn bed te hangen.
Het moest er van komen; het feest op de camping begint naar zijn einde toe te gaan. Dinsdag word ik uit het Paradijs verdreven. De reden waarom ik verjaagd word, is me niet helemaal duidelijk. Het woord reglement, duikt steeds weer op en gedane beloften worden niet meer herinnerd. Mijn buurtjes hier op de camping vinden het spijtig dat ik moet vertrekken. Ze begrijpen er ook niets van! Heel veel mensen mogen er 6 maanden blijven en ik moet weg na één maand. Nieuwe reglementen, en daar moet ik het mee doen. "U staat op de weg." Ik ga kijken en zie mijn wielen op het groene gras staan. "Vanwege de brandveiligheid. Er moet een meter vrij zijn tussen U en Uw buurman." Ik haal het lintmeter boven en meet aan voor-en achterkant meer dan een meter. Ik zie wel dat de koorden van buurman´s zonnetent eigenlijk op "mijn" terein staan en dat auto van de andere buur op ongeveer een halve meter ipv een meter tussen ons twee kampen staat te rusten. Nou ja, enfin, begrijpen wie kan begrijpen.... Normaal moest ik op 2e Pinksterdag de camping verlaten met mijn staart tussen mijn poten, maar via een "lange arm" heb ik toch toestemming gekregen het Pinksterweekend te blijven staan. Gelukkig maar, want in mijn enthousiasme en om mijn vakantie-geluk met familieleden te delen, had ik mijn zuster en haar echtgenoot uitgenodigd. Deze mensen wonen ten zuiden van Rotterdam, in de gemeente Kethel/Schiedam en we hebben de laatste jaren met ons drietjes heel veel gefietst en gewandeld in die prachtige, landelijke omgeving. Ik was dus blij om aan hun de mooie kant van Antwerpen Linkeroever te laten zien. De weergoden waren met ons, want het regende niet en af en toe liet een flauw zonnetje het Scheldewater schitteren en werd de skyline van Antwerpen Rechteroever helder belicht. We wandelden een heel eind langs de Schelde, over de grote, groene ligweide en langs de jachthaven met zijn vele grote en kleine plezierboten. En natuurlijk, hoe kan het anders, genoten we van een terrasje aan de Wandeldijk waar 's avonds nog een gezellige jaarmarkt was. En ´s avonds voor het slapen gaan hebben we urenlang gebabbeld over de grote en kleine gebeurtenissen in ons leven. Levens die zo verschillend zijn en ieder op zijn beurt boeiend. Zij, een gezellig keuvelend, lang getrouwd echtpaar en ik de rebelse, gescheiden vrouw. Zij in een keurige flat op de negende verdieping van een flatgebouw, ik in een rijdend huisje, dat van her naar der wordt gestuurd. Eerst stond ik met de Moby op de kaaien in de buurt van het museum "Antwerpen miniatuur". De gemeente Antwerpen die jarenlang een gedoogbeleid had gevoerd omtrent de mobilhome-wereld, stond op een gegeven op zijn achterse poten en dreef iedereen van de kaaien met verkeersborden waar niemand iets van snapte, maar weg moesten we. Enfin, ik belandde hier en daar in het Vlaamse land, maar ondervind dat er iedere keer een kink in de kabel komt en ik weer het hazenpad moet kiezen. Zo ook nu weer, maar ik laat het niet aan mijn hart komen. De vrijheid is toch erg leuk. En ik ontmoet op deze manier heel veel mensen met allerlei andere achtergronden en iedereen heeft zo zijn belevenissen te vertellen. Mijn twee naaste buurtjes/echtparen hier op de camping hebben me al uitgenodigd om veel bij hen op bezoek te komen. "Je wordt wel door "de reglementen" weggejaagd, maar ze kunnen ons niet verbieden jou en je hond hier op ons plekje uit te nodigen! In plaats van blij te zijn dat ze zo´n nette dame met zo´n mooie mobilehome op hun camping hebben, komt er misschien weer zo´n tentje met luidruchtige (soms dronkenlui) naast ons staan. Dat doet me denken aan een voorval van enkele dagen geleden. Ik liep samen met de hond naar de toiletten/douches en kwam voorbij ruziënde mensen. Nou ja, dat gebeurt overal, niet leuk, maar ja, het is een menselijk gebeuren. Maar wat niet dikwijls gebeurt, enfin, toch niet in mijn leven, is, dat één van de ruziënde mannen een revolver richtte op een duidelijk bange man. In een flits besloot ik om niets of niemand gezien te hebben en liep ik uiterlijk rustig verder tot om de hoek waar de toiletten zijn. Ik riep de schoonmaker van dienst en vertelde hem mijn wedervaren en hij beloofde mij om het aan de receptie te melden. Ik vond het een nare ervaring en die avond en nacht, ik was alleen, heb ik écht niet goed geslapen. Je ziet alle dagen geweld op de televisie en je leest het in de krant, maar als het zo dichtbij je komt, is dat een schokkend iets. Het is een beeld dat ik nooit meer zal vergeten. Het is op mijn netvlies gebrand. Ook de angst op het gezicht van de bedreigde man zal ik niet vlug vergeten. Het leven hier op de camping gaat zijn gewone gang. Het is er vredig en stil. De vakantiegangers genieten van de natuur, de zon (als die al schijnt), ze doen een barbecuetje, rijden het gras af rond hun tent of caravan en lezen uitgebreid hun krantje of ze doen lange of korte schoonheidsslaapjes. Natuurlijk zou ik liever nog dat beloofde maandje blijven staan, maar aan de andere kant..... Misschien heeft het één met het ander te maken?
Het feest van het kamperen op de linkeroever van Antwerpen gaat maar door. De zon is af en toe wel even verdwenen. Een weldoende regen maakt de dorre grasweiden rond de camping weer fris groen. De lente met al zijn geuren en kleuren wordt er nog mooier door. Alleen is het ´s avonds nog stiller geworden. De mensen blijven in hun camper, mobilehome of tent en het geroezemoes van feestvierende en van barbecuesmullende mensen is niet meer te horen. Wel is er afgelopen weekend juist naast de wieken van de molen een nieuwe club geopend. Het schijnt dat het lidgeld 2500 Euro is en dat geeft de clubleden blijkbaar de toelating om tot diep in de nacht een enorm kabaal te maken! Soms begrijpt een mens de hersenkronkels niet die de leden van het gemeentebestuur het besluit lieten nemen om toestemming te geven een oase van rust aan de Scheldeboord, te doen verstoren door een oorverdovend lawaai van muziek, knetterende auto´s en schreeuwende mensen.... Ik kan er met mijn pet niet bij! Tijdens de dagen en het week-end voorafgaandelijk aan de opening, werd er koortsachtig gewerkt. Het getimmer en geklop was nog redelijk, maar de graafmachines, daar kon een mens niet naast luisteren. Er verscheen een zwembad, een parking, een verhoogd terras en tot slot kleurige parasols. In een minimum van tijd was de klus geklaard en dan moet je weten dat bij mij om de hoek, in het centrum van Antwerpen, enkele tunnels en trappen er nog even desolaat en onafgemaakt bijliggen als verleden zomer. Begrijpe wie begrijpen kan! OK. Ik zit een beetje te zeuren. Maar het viel vandaag dan ook allemaal een beetje tegen. In het Provinciehuis uren staan, lees moeten, aanschuiven voor een nieuwe electronische identiteitskaart, die ons allemaal wordt aangesmeerd! De computer was namelijk uitgevallen, en toen ik eindelijk thuis kwam stond ik tot mijn enkels in het water. De slang van de wasmachine was gesprongen. En maar dweilen, jongens. Met rugpijn terug naar de Moby, niet meer te voet, daar had ik de energie niet meer voor, maar met het openbaar vervoer. Tja, en degenen die regelmatig van het openbaar vervoer gebruik maken, weten dat dit gebruik doorgaans een grote portie ergernis met zich meebrengt.... Ik denk dat ik te voet vlugger op de camping was geraakt. Ondanks alles vind ik het nog steeds een feest om hier zo in het groen te kunnen bivakkeren... Het regent gestaag, maar zachtjes, de parasols op het verhoogde terras onder de wieken van de molen, staan ingeklapt, ze zien er verlept uit. Er heerst stilte. Het zwembad ligt er verlaten bij. Moet ik nu hopen op de terugkeer van de zon of dat het nog even blijft regenen? Ik weet het ècht niet.
Ik ben Cauwe Marijcke
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is dichteres, schrijfster, astrologe, medium.
Ik ben geboren op 10/06/1936 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: astrologie beoefenen, met de tarotkaarten bezig zijn, lezen en studeren vooral over de kunst en psychologie, wandelen met de hond, veel in de natuur zijn en natuurlijk....interesse hebben en tijd maken voor mijn 4 kinderen, 4 schoonkinderen en 4 kleinkind.
Ik zou het prettig vinden om met gelijkgestemde zielen in kontakt te komen via dit modern medium.
Verder schrijf ik graag, maak ik af en toe een gedichtje en zou dat graag met mijn toekomstige blogvriendinnen en blogvrienden delen.
Voor alle mensen die dit lezen: nog een gelukkig nieuw jaar toegewenst met veel vreugde, zon en mooie dagen.
Een tijdje geleden volgde ik een cursus in "het schrijven van proza". Eén van de opdrachten was: schrijf over Uw geboortehuis, Uw geboortestad, Uw geboortekaartje, hoe Uw ouders Uw geboorte hebben ervaren, om kort te gaan: vertel daar eens iets over. Tja, ik zat met mijn handen in mijn haar....Ik weet daar namelijk niets over.
Mijn oudste dochter is niet helemaal tevreden over mijn blog (en waarschijnlijk ook niet over nog een paar zaken die met mij te maken hebben, maar daar ga ik niet over uitweiden 
).
Hallo Blogland,
Vandaag is er gelukkig niets speciaals gebeurd. Een gewone dag van het gewone leven in een ongewone stad, want dat is Antwerpen toch wel! Een paar keer met de hond gaan wandelen en op de Meir, bij de fontein Lange Wapper, heb ik even stilgestaan om de hond te laten genieten van het bruisende fonteinwater. Er is altijd wel een Japanner of Chinees met het fototoestel in aanslag om de capriolen van Chiara vast te leggen. Met een kletsnatte hond naar de kantkloswinkel gegaan om een kaartje met daarop de kathedraal in kant, te kopen. Mijn familie is dol op die mooie kaartjes. De mevrouw in de winkel keek zuinig naar mijn nat huisdier, maar Chiara gedroeg zich voorbeeldig en bleef netjes op de mat zitten. 
Ik ben Cauwe Marijcke
