Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, fotografie en tuinieren.
Met spijt nemen we afscheid van het haast ongerepte landschap met de zuivere lucht en de heerlijke bergwereld. In de 19°eeuw was Elbigenalp de zomervakantieplaats van het Beierse koningshuis. Met koffers volgeladen met mooie reisherinneringen wordt er huiswaarts gereden. Ook ditmaal hadden we afterekenen met heel wat vertraging aan de grens tussen Luxemburg en België (2u) wegens werkzaamheden.
Na een goede nachtrust en een flink ontbijt wordt er voor een halve daguitstap gezorgd. In Bach brengt de top moderne gondel je tot op een hoogte van ongeveer 1800m. Op deze grasberg geniet men van een mooi panorama op de omliggende bergwereld. Het is één van de mooiste uitzichten van de regio.
Bach is een gemeente in de Oostenrijkse deelstaat Tirol, en maakt deel uit van het district Reutte. Bach behoort tot het hofdistrict Reutte. Bach ligt in het bovenste Lechdal, vier waterlopen stromen door de gemeente, twee grote waterlopen, dit zijn de rivier de Lech (Tirools Lech Natuurpark) en de Alperschonbach en twee kleinere waterlopen: de Modertalbach en de Sulzlbach. De zeespiegel is 1070 meter. De plaats waar Bach voor het eerst in documenten wordt genoemd in 1427. Met fresco's versierde huizen herinneren aan de vroegere seizoenarbeiders in het Lechdal, die naar het buitenland verhuisden. Zoals gebruikelijk in het Lechdal, werd de gemeente Bach zeer laat gesticht. Om nieuw land en nieuwe boerderijen te verkrijgen, gaven eigenaren boeren de opdracht om land te ontginnen en het vervolgens in een speciale feodale relatie te houden. Bach was ondergeschikt aan het hof Ehrenberg en werd daar in 1500 toegewezen aan de advocaat Mitter Lechtal. In het hof Ehrenberg rond 1649 werden de politieke gemeenschappen aangeduid als parochies, met Bach maakte deel uit van de parochie Elbigenalp. Tot 1854 werd Bach altijd aangeduid als Stockach, pas in de tijd daarna werd de gemeentenaam Bach gebruikt.
De Jöchlspitze (ook gespeld als Jöchelspitze) is een 2226 meter hoge grasberg in de Allgäuer Alpen in het Oostenrijkse Tirol.De Jöchlspitze is de meest zuidelijke top van een kam die zich vanaf de Hornbachspitze via de Große Krottenkopf vanaf de hoofdkam van de Allgäuer Alpen uitstrekt in de richting van het Lechtal. Het is een kenmerkende met gras begroeide top zoals deze in de omgeving veel voorkomen. Meerdere gemarkeerde wandelwegen voeren naar de top. De makkelijkste loopt over het Botanische Lehrpfad vanaf het bergstation van de Lechtaler Bergbahn
Hier was er een leerschool van paraponte bezig.
Na wat te hebben gewandeld op de Jöchelzpitze keerden we terug naar ons hotel. In de namiddag waren we vrij en voor de liefhebbers hield Dominique een kleine wandeling door het dorp langs de houtsnijderij en nog een klimmetje naar een kapel.
Aangekomen bij de houtsnijderij.
Enkele mooie stukken
Binnenzijde van de kapel
Nog een mooi zicht op Elbigenalp. 2enmaal terug van ons klein wandelingetje, ging ik eens het kerkje van het dorp gaan bezoeken met ook het dodenhuisje.
De binnenkant van het kerkje is ook heel prachtig, het deed me denken aan de Wieskirche.
Hier het kerkhof bij de kerk. Dit is de ingang van het dodenhuisje met rechts een trap naar de kelder. Hier liggen de beenderen van de overleden inwoners. Dan terug naar ons hotel
Hier nog een mooie chalet. Daarna nog een laatste maal genieten van een heerlijk avondmaal en na het eten was er nog door de eigenaars een Tirools optreden.
Heel veel ambiance
Na dit optreden was het intussen de tijd aangebroken om te gaan slapen. Morgen ochtend na het ontbijt was de terugreis voorzien.
Vandaag stond er een verrassing op het programma. Wel vandaag wordt het een aangenaam bezoek aan de Lechtaler Alpen.We verblijven de ganse dag in de bergwereld rondom het beroemde Lech. Verrassend genoeg zorgen we zelf voor wat op ons bord komt deze middag.
Lech is een gemeente in de West-Oostenrijkse deelstaat Vorarlberg, gelegen in het district Bludenz (BZ).Lech heeft in Nederland vooral bekendheid gekregen omdat de Nederlandse koninklijke familie er jaarlijks in de voorjaarsvakantie op skivakantie gaat. Lech is echter al sinds de jaren 30 een prominente wintersportplaats. Lech heeft een oppervlakte van 90 km². De plaats ligt aan het noordelijke einde van de Flexenpas (verbinding Lech-Stuben). Ten noorden van Lech ligt het dorp Warth. De verbinding Lech-Warth is in de winter doorgaans gesloten in verband met lawinegevaar. Het gebied is bekend om de sterke sneeuwval. Lech ligt op de grens van de Lechtaler Alpen en het Lechquellengebirge. Lech zelf ligt op 1444 m boven zeeniveau. De omliggende bergtoppen zijn rond 2500–3000 m hoog. Het dorp ligt vlak bij de bron van de rivier Lech, welke in de Donau uitmondt. Lech is gelegen in het zogenaamde Arlberggebied. Dit is genoemd naar de Arlbergpas, die de grens vormt tussen de deelstaten Vorarlberg en Tirol. Ook het net zo beroemde St. Anton is gelegen in dit gebied, maar dan aan Tiroler zijde van de Arlberg.
De Lechtaler Alpen vormen een bergmassief in de Noordelijke Kalkalpen in de Oostenrijkse deelstaten Vorarlberg en Tirol. Het grootste deel van het gebergte ligt in laatstgenoemde deelstaat. De Lechtaler Alpen hebben een karakteristieke aanblik als gevolg van de opbouw uit sedimentgesteente. Het bergmassief heeft de hoogste bergtoppen van de Noordelijke Kalkalpen en bovendien de enige bergtop hiervan met een hoogte boven de 3000 meter, de Parseierspitze (3036 meter). Met een oppervlakte van iets meer dan duizend vierkante kilometer vormen de Lechtaler Alpen verder de grootste subgroep van de Noordelijke Kalkalpen. De Lechtaler Alpen wordt in het westen begrensd door de Flexenpas. Van daaruit loopt de grens langs de rivier Zürser Bach via Zürs tot aan de uitmonding in de Lech in Lech am Arlberg. De Lech, die vervolgens stroomt door het Lechtal, vormt tot aan Reutte de noordelijke grens. Van daaruit loopt de grens via de pas Ehrenberger Klause tot aan de Fernpas in het oosten. Het Gurgltal ligt aan de zuidoostelijke zijde van de Lechtaler Alpen, waarna de Inn tussen Imst en Landeck een deel van de zuidelijke begrenzing vormt. De rivieren de Sanna en Rosanna scheiden het gebergte vervolgens van respectievelijk de Samnaungroep en de Verwall. Vanaf Sankt Anton am Arlberg verloopt de grens naar de Arlbergpas, om vervolgens vanaf Stuben am Arlberg weer naar de Flexenpas te lopen. Op sommige kaarten en in sommige atlassen wordt ook het gebergte ten westen van de Flexenpas tot de Lechtaler Alpen gerekend. In de indeling van de Alpen zoals gebruikt door de Deutscher, Österreichischer en Südtiroler Alpenverein wordt deze berggroep echter als apart gebergte gerekend, het Lechbrongebergte.
De verrassing was, we werden ingedeeld in groepjes en we moesten vissen op forel voor ons middagmaal. Eénmaal begonnen sloeg het weer om en begon het hard te regenen en waaien. Het hield maar niet op en werden we verplicht ons te schuilen. Ik had bewust geen foto's genomen om mijn toestel te vrijwaren. Dus niet veel vis gevangen, maar gelukkig konden we toch een heerlijke vismenu krijgen. Na de middag was het opgehouden met regenen.
Hier zijn we aangekomen bij onze verrassing. Dreigende wolken verpesten onze activiteit. Nu nog alles droog.
Een blik op de Lechtertaler Alpen. Na het verrassend middagmaal gaan we met de Rüfibahn de hogere sferen opsnuiven. Op de Rüfikopf geniet men van het wondere uitzicht en kinnen we wandelen op grote hoogte of genieten van het panorama.
De Rüfikopf is een bergtop in Oostenrijk. Het is gelegen in het district Bludenz en de deelstaat Vorarlberg, in het westen van het land, 500 km ten westen van de hoofdstad Wenen. De top van de Rüfikopf ligt 2.362 meter boven de zeespiegel,of 101 meter boven het omringende terrein. De breedte aan de basis is 0,73 km. Het terrein rond Rüfikopf is overwegend bergachtig, maar in het noorden is het heuvelachtig. Het hoogste punt in de buurt ligt op 2.613 m boven zeeniveau, 1,4 km ten zuidoosten van Rüfikopf. Rond Rüfikopf is het vrij dunbevolkt, met 27 inwoners per vierkante kilometer. De dichtstbijzijnde grotere gemeente is Mittelberg, 13,7 km ten noorden van Rüfikopf. Het gebied rond Rüfikopf bestaat voornamelijk uit graslanden
Op de Rüfikopf geniet je van het wondere uitzicht en kan men wandelen op grote hoogte of genieten van het bergterras.
Na het bezichten van dit mooie panorama begaven we ons richting autocar om terug te keren naar Elbigenalp. Voor ons avondmaal nog een kleine wandeling gedaan in het dorp.
Na het avondmaal nog wat uitrusten op het terras alvorens te gaan slapen.
Na ons ontbijt gingen we in de voormiddag een bezoek brengen aan de Wieskirche.
De bedevaartskerk van Wies (Duits: Wieskirche) is een ovale rococokerk, ontworpen in de late jaren 1740 door de broers J.B. en Dominikus Zimmermann, van wie de laatste elf jaar van zijn leven in de buurt woonde. Het is gelegen in de uitlopers van de Alpen, in de gemeente Steingaden in het district Weilheim-Schongau, Beieren, Duitsland. Vanwege de uitstekende rococo-architectuur werd de Wieskirche in 1983 toegevoegd aan de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Er wordt gezegd dat in 1738 tranen werden gezien op een vervallen houten beeld van de Gegeselde Verlosser. De legende van dit wonder resulteerde in een pelgrimstocht om het beeld te zien. In 1740 werd een kleine kapel gebouwd om het beeld te huisvesten, maar men realiseerde zich al snel dat het gebouw te klein zou zijn voor het aantal pelgrims dat het aantrok, en dus besloot de abdij van Steingaden een apart heiligdom te laten bouwen. De bouw vond plaats tussen 1745 en 1754 en het interieur werd versierd met fresco's en stucwerk in de traditie van de Wessobrunner School. "In de hele kerk werd alles in het werk gesteld om het bovennatuurlijke zichtbaar te maken. Beeldhouwkunst en muurschilderingen gecombineerd om het goddelijke in zichtbare vorm te ontketenen". Er is een populaire overtuiging dat de Beierse regering van plan was het rococo-meesterwerk te verkopen of te slopen tijdens de secularisatie van Beieren aan het begin van de 19e eeuw, en dat alleen protesten van de lokale boeren het van de ondergang hebben gered. Beschikbare bronnen documenteren echter dat de verantwoordelijke staatscommissie duidelijk pleitte voor het voortbestaan van Wies als bedevaartsoord, ondanks economische bezwaren van de abt van Steingaden. Velen die voor het beeld van Jezus op het altaar hebben gebeden, hebben beweerd dat mensen op wonderbaarlijke wijze zijn genezen van hun ziekten, waardoor deze kerk nog meer een bedevaartsoord is geworden. [citaat nodig] De kerk onderging tussen 1985 en 1991 een uitgebreide restauratie. De Wieskirche heeft een ovale plattegrond, met een halfronde narthex. Binnenin ondersteunen twee zuilen voor de muren de uitgebreide kroonlijst, met uitgebreide stucversieringen (geschilderd door J. B. Zimmerman) en een lang, diep koor. De plafonds zijn geschilderd in een trompe-l'oeil-stijl, die zich lijkt te openen naar een iriserende hemel.
Hier een zicht op ons verblijf in Elbigenalp
Kijk eens diep in min ogen Het sportcentrum vlak aan ons hotel. Aangekomen bij de Wieskirche.
Prachtig interieur.
Na dit prachtig bezoek aan deze kerk reden we naar een restaurant om daar ons middagmaal te nemen.
Na het middagmaal brachten we een bezoek aan het eerste sprookjeskasteel van LudwigII, Neuschwanstein. Het kasteel was de inspiratiebron voor één van de Walt Disney tekenfilms. Ludwig wist één van zijn dromen fantastisch te laten bouwen tegen de achtergrond van de Tiroolse bergen. Ook hier mocht men geen foto's nemen.
Neuschwanstein in Beieren is een kasteel in het dorp Hohenschwangau in de gemeente Schwangau bij Füssen in de Allgäu, gebouwd in de tweede helft van de 19e eeuw in opdracht van (de later krankzinnig verklaarde) koning Ludwig of Lodewijk II van Beieren. Het is het beroemdste bouwwerk van Lodewijk II en met zo'n 1,3 miljoen bezoekers per jaar een populaire trekpleister (zo'n 10.000 mensen per dag in de vakantiemaanden juli en augustus). De bouw werd door Ludwig gestart in 1869 en zijn bedoeling was het oprichten van een middeleeuws ridderslot. Het ontwerp van de burcht werd gemaakt door de theaterarchitect en decorontwerper Christian Jank en voor de uitvoering waren Eduard Riedel en Georg von Dollmann verantwoordelijk.
De werken aan het kasteel werden bij het overlijden van Lodewijk in 1886 onmiddellijk stilgelegd. Het kasteel werd oorspronkelijk de Neue Burg Hohenschwangau genoemd, zijn huidige naam kreeg het in 1886 na de dood van Lodewijk.[1] De eerste naam ging terug op de burcht van de heren van Schwangau die zich op dezelfde plaats bevond. De middeleeuwse burcht Schwanstein bevond zich op de plaats van het huidige slot Hohenschwangau.Ironisch genoeg werd het kasteel, dat gebouwd werd voor één enkele bewoner, zes weken na de dood van Lodewijk II geopend voor bezoekers, en sindsdien is het een Europese topattractie geworden. Toeristen kunnen te voet naar boven of zich (zoals de koning) per koets naar boven laten voeren. Walt Disney heeft Neuschwanstein bezocht voordat de bouw van zijn eerste themapark begon en het stond model voor het kasteel van Doornroosje in Disneyland in Californië. Slot Neuschwanstein bestaat uit meerdere gebouwen die over een lengte van ongeveer 150 meter aaneensluitend gebouwd werden op een rotsplatform. Het uitgestrekte gebouw is met talrijke torens, siertorentjes, puntgevels, balkons, kantelen en beeldhouwwerk versierd. De vensteropeningen van het hoofdgebouw zijn in romaans aandoende dubbelbogen of drievoudige bogen uitgevoerd. Het gebouw met de Tegelberg en de kloof van de Pöllat op de achtergrond of voor het decor van de Voor-Alpen met zijn talrijke meren tussen de heuvels, biedt vanuit alle richtingen gezien een schilderachtige aanblik. In tegenstelling tot de meeste middeleeuwse ridderburchten die over eeuwen groeiden en werden uitgebouwd, werd deze zogezegde ideale ridderburcht in een keer ontworpen en in elkaar opvolgende fases uitgevoerd. De burcht was bedoeld als het prototype van een middeleeuws kasteel, maar de bouwelementen die essentieel waren voor de verdediging van een middeleeuwse burcht ontbraken volledig in Neuschwanstein.
Na dit bezoek was het terug tijd om naar ons verblijf te rijden.
Na het avondmaal, nog wat na gepraat en nog een fotootje genomen van de valavond.
Na het ontbijt brengt de bus ons naar het mooie Tannheimertal. Het Tannheimer Tal is een hooggelegen westelijk zijdal van het Lechtal in de Oostenrijkse deelstaat Tirol en ligt geheel in het district Reutte. Het buigt bij Weißenbach am Lech af uit het Lechtal. Het voert vervolgens over de Gaichtpas en via de Haldensee naar de Oberjochpas, die de grens vormt met het Duitse Beieren. Het dal wordt doorstroomd door de Vils, de Berger Ache, de Nesselwänger Ache, de Warpsbach en de Weißenbach. Het Tannheimer Tal vormde in de Middeleeuwen een belangrijke handelsroute voor zout vanuit Hall in Tirol naar het gebied rondom het Bodenmeer. Toen er in 1780 een weg werd aangelegd over de Arlberg werd deze route echter minder belangrijk. Het dal is gericht op het toerisme, waarbij zowel zomer- als wintertoerisme een belangrijke rol vervullen.
Op de Füssener Jöchl komt men onder de indruk van de ongerepte natuur. Het uitzicht is er indrukwekkend en wonderbaar. In dit uitzonderlijk berglandschap komen de wandelaars wel aan hun trekken.
Na ons middagmaal gaan we de bergwereld bekijken vanop een boot. Men vaart op de Plansee tussen de Zwieselberg en de steile Spieswand in, net alsof je je op een Noorse fjord bevindt.
Hier zijn we dan aangekomen bij de Plansee.
De Plansee is een meer in de Oostenrijkse deelstaat Tirol. Het meer ligt ten oosten van Reutte, dicht bij de gemeenten Breitenwang en Heiterwang in het district Reutte. Het meer, gelegen op een hoogte van 976 meter, heeft een oppervlakte van 2,87 km², bij een maximale lengte van zes kilometer en een maximale breedte van een kilometer, en is daarmee het grootste meer in de Außerfern. Op het diepste punt is het meer 78 meter diep. Het ligt hemelsbreed ongeveer zeven kilometer ten zuidwesten van de Ammersattel. Het ontvangt water via twee riviertjes en de waterafvloed van het meer gaat via de Archbach naar de Lech. De Plansee is via een kanaal verbonden met de Heiterwanger See. Beide meren hebben een belangrijke functie bij de opwekking van elektriciteit. Op de Plansee en de Heiterwanger See bestaat de hoogstgelegen commerciële scheepvaart van Oostenrijk, omdat er van eind mei tot in de herfst rondvaarten worden aangeboden. Langs de noordoever loopt de over de Ammersattel lopende weg tussen Reutte en het Duitse Ettal.
Na de rondvaart reden we terug naar ons hotel om ons avondmaal te nuttigen. Terug een mooie dag gehad.
Na een lekker ontbijt en een rustige morgen, maakte men kennis met Elbigenalp.
Elbigenalp is een gemeente in het district Reutte in de Oostenrijkse deelstaat Tirol. Naast het gelijknamige dorp bestaat de gemeente uit de dorpjes Köglen, Obergiblen, Untergiblen, Obergrünau en Untergrünau. Elbigenalp ligt halverwege het Lechtal, precies tussen Bach en Häselgehr in. Door de gemeente stroomt de rivier de Lech. Deze scheidt Obergiblen van de zuidwestelijk gelegen gemeente Bach, stroomt vervolgens ten noorden van Obergrünau en ten zuiden van Untergiblen en Elbigenalp langs. De naam is afkomstig van eelbigen Alpe, op Hoogduits elmige Alpe, wat met iepen begroeide bergweide betekent. Elbigenalp werd in 1312 voor het eerst in een oorkonde vermeld. Sindsdien vormt het een politiek en kerkelijk middelpunt van de grote parochie Lechtal. Elbigenalp staat bekend om zijn huizen versierd
met fresco's en stucco, welke herinneren aan de metselaars en stukadoren die ook in het buitenland werkzaam waren. Elbigenalp is verder bekend geworden door zijn houtsnijkunst. Sinds 1951 staat hier de enige Oostenrijkse school voor houtbewerking. In 1840 werd hier de portret- en bloemenschilderes Anna Stainer-Knittel geboren. Zij werd bekend onder de naam Geierwally en gold als een vroeg voorbeeld van de vrouwenemancipatie. Haar leven diende als basis voor de roman Die Geierwally van de Duitse schrijfster Wilhelmine von Hillern.De rodelbaan Wally-Blitz is er van afgeleid.
De ochtendwandeling werd geleid door de begeleider Dominique van reisbureau Patteeuw
Deze bruggen werden heropgebouwd na de zware overstromingen van 2005
In de namiddag bezoeken we het tweede sprookjeskasteel van LudwigII, Linderhof. Het rococo paleisje is eerder een verfijnd luxieus zomerverblijf. Niet alleen het kasteel is een juweeltje, maar ook de venustempel, de blauwe grot, het onthutsende theehuisje en de prachtige aangelegde tuin. In het kasteel kregen we een Nederlandstalige rondleiding en men mocht jammer genoeg geen foto's nemen.
Aangekomen aan het Slot Linderhof.
Hier op weg naar het kasteel Zicht op de prachtige tuin
Slot Linderhof (op de achtergrond)is een barokslot in het Graswangtal in Ettal bij Oberammergau, in de Duitse deelstaat Beieren. Het is het kleinste van de drie kastelen gebouwd in opdracht van Lodewijk II van Beieren en het enige dat vóór diens dood werd voltooid. Het kasteeltje ligt op 948 meter boven de zeespiegel. Linderhof was voor Lodewijk II zijn lievelingsverblijf, dat hij steevast "Mein Villa" noemde. Slot Linderhof was ooit een koninklijk buitenverblijf (Königshäuschen) van zijn vader Maximiliaan II. In 1867, nadat Lodewijk II het Kasteel van Versailles had bezocht, maakte hij plannen voor een nieuw buitenverblijf. Lodewijk II besloot in 1869 het kleine huis te verbouwen tot een 'Koninklijke Villa'. Het werd uitgebreid en verbouwd onder leiding van Georg Dollmann tussen 1870 en 1872. Gelijk aan het origineel, was ook dit gebouw een houten constructie. In 1874 werd de houten buitenkant ontmanteld en geheel vervangen door steen, het origineel werd zo'n tweehonderd meter verderop weer opgebouwd.
Hier een beter zicht op het kasteel
De Sint Anne's Kapel, gebouwd in 1684 door Roman Schretler. Het is een klein gebouw met maar één ruimte.De Moorse Kiosk. Dit werd door Lodewijk II gekocht in 1876. Het gebouw stond eerst bij kasteel Zbiroh in Bohemen. Een jaar later werd het overgebracht, deels uitgebreid en opnieuw opgericht op een kleine heuvel in het park. In dit kleine paviljoen staat een pauwentroon, gemaakt door Le Blanc-Granger, te Parijs. In het midden van de ruimte staat een Moorse fontein, verder is het ingericht met op Moorse stijl gebaseerde meubelen. Lodewijk II ontving hier ('s nachts) zijn gasten, compleet met oriëntaalse kostuums en Turkse tabakspijpen.
Het Marokkaanse Paviljoen. Dit was het Marokkaanse gebouw voor de Wereldtentoonstelling van 1878 in Parijs. In datzelfde jaar bestelde Lodewijk II er een en liet het opbouwen buiten het domein van Slot Linderhof, vlak bij de grens met Oostenrijk. Na de dood van Lodewijk werd het gebouw verkocht aan de gemeente Oberammergau, tot het uiteindelijk in 1982 werd herbouwd in het park van Linderhof.
Na dit prachtig bezoek aan het slot Linderhof, reden we terug naar Elbigenalp voor ons avondmaal en nog wat na te praten over onze dag.
Deze keer besloten we onze vakantie door te brengen in Oostenrijk.
Oostenrijk (Duits: Österreich), officieel de Republiek Oostenrijk (Duits: Republik Österreich), is een binnenstaat in Centraal-Europa. Het land grenst in het westen aan Zwitserland en Liechtenstein, in het noorden aan Duitsland en Tsjechië, in het oosten aan Slowakije en Hongarije en in het zuiden aan Italië en Slovenië.Oostenrijk ligt in de Alpen en heeft een oppervlakte van 83.871 km², waarvan slechts 32% onder de 500 meter ligt. De hoofdstad is Wenen, die ook met afstand de grootste stad van het land is. Van de inwoners spreekt het merendeel Duits, dat ook de officiële taal is.De geschiedenis van Oostenrijk gaat terug tot de Romeinse tijd, maar het huidige Oostenrijk is een overblijfsel van het Keizerrijk Oostenrijk, dat in de 19e eeuw tot de Europese grote mogendheden behoorde. Het land was van 1867 tot 1918 onderdeel van de dubbelmonarchie Oostenrijk-Hongarije en na de kortstondige Republiek Duits-Oostenrijk ontstond in 1919 de Eerste Oostenrijkse Republiek. Na de Anschluss (de annexatie door het Derde Rijk) in 1938 en de bezetting door de geallieerden in de periode na de Tweede Wereldoorlog, werd Oostenrijk in 1955 door het Oostenrijks Staatsverdrag weer zelfstandig en werd de Tweede Oostenrijkse Republiek gevestigd. Staatkundig gezien is Oostenrijk een federale parlementaire republiek met negen deelstaten. Het staatshoofd is de Bondspresident, de Bondskanselier is het regeringshoofd. Oostenrijk is lid van de Europese Unie, de Verenigde Naties en een groot aantal andere internationale organisaties.
We vertrokken aan de parking van het reisbureau Patteeuw te Moorslede om 5u in de morgen. Langs de Duitse autosnelwegen stopten we eerst voor een ontbijt en wat later om het vrije middagmaal te nuttigen. Er was heel veel verkeer en werkzaamheden op het grondgebied Duitsland. Via Ulm vervolgden we onze weg om onze verblijfplaats Elbigenalp te bereiken. Elbigenalp, de hoofdplaats van het dal, ligt in het hartje van het Lechtal. Een stukje hemel op aarde midden de Tiroolse bergen.
Het Lechtal is een dal in de Oostenrijkse deelstaat Tirol en omvat het stroomgebied van de rivier Lech tussen Warth (op de grens met de deelstaat Vorarlberg) en Reutte. Met een lengte van 60 km is het een van de langste dalen in Tirol. Bij Weißenbach am Lech mondt het kleinere Rotlechtal in het Lechtal. Het Lechtal vormt samen met Tannheimertal, Reutte en Zwischentoren de streek Ausserfern. Het dal vormt bovendien de grens tussen de Allgäuer Alpen en de Lechtaler Alpen.
Met heel wat vertraging die dag(ongelukken op de snelweg, waarbij we meer dan een uur vertraging opliepen) kwamen we in de vooravond aan op onze bestemming. We werden feestelijk onthaal door de eigenaars met een heerlijke typische Oostenrijkse drink en een muziekale intrede. Daarna gingen we aan tafel voor een uitgebreid avondmaal en nadien was het tijd om onze bagage naar de kamer te brengen. Na het uitpakken nog iets drinken en dan genieten van een goede nachtrust.
Vandaag ging ik mee met onze wandelclub WSK Marke naar Edegem, om daar deel te nemen aan een wandeling die werd georganiseerd door de plaatselijke wandelclub WSV Dauwstappers.
Edegem is een plaats en gemeente in de Belgische provincie Antwerpen. De gemeente telt net 23.000 inwoners. Edegem behoort tot het kieskanton en het gerechtelijk kanton Kontich. Sedert de eeuwwisseling, maar meer nog sedert de Tweede Wereldoorlog, werd Edegem het grote inwijkingsoord en groeide meer en meer uit tot een villadorp. Tussen 1925 en 1930 kwamen de Elsdonkwijk en een aantal landelijke leien of lanen in de richting van Kontich tot stand. Later voltrok zich de grootste metamorfose, door de verkavelingen Molenveld en Buizegem, die een nieuwe stroom inwijkelingen naar Edegem bracht. De niet eens 1.000 inwoners die de gemeente in 1831 telde, waren in 1930 aangegroeid tot bijna 7.000 inwoners en in 1972 werd de 20.000ste inwoner ingeschreven. Het bevolkingsaantal kende in 1981 de piek van 23.802 inwoners. Edegem heeft een hoogte van 9-22 meter en is gelegen tussen de Edegemsebeek en de Kleine Struisbeek. Edegem maakt onderdeel uit van de Antwerpse agglomeratie en is sterk verstedelijkt. Groengebieden zijn: Park-Centrum, het Meihof en de recreatiegebieden Romeinse Put en Fort 5. Daarnaast zijn er de domeinen van Kasteel Arendsnest bij de grens met Kontich, Kasteel Mussenborg aan de grens met Hove, de Hazeschrans bij de grens met Kontich en Wilrijk, het eigenlijke dorpskasteel Hof ter Linden, en Hof ter Elst.
Na een uurtje rijden kwamen we aan bij de startplaats Hangar 27. Eénmaal binnen in de startzaal , uitkijken voor een zitplaats en eerst een kop koffie drinken en daarna beginnen aan de wandeling. Men kon uit een 6tal afstanden kiezen, met een groepje besloten we de 13km te wandelen. We hadden de hele dag om dit te overbruggen.
Wandelen in de prachtige omgeving van groene forten en het kasteelpark Hof Ter Linden en Cantincrode. Langere afstanden gaan ook naar natuurgebieden Edegemse Beek en Bergen. Wij gingen via Hof ter Linden naar de rust, daar moesten we een lus maken via Fort Mortsel, door domein Cantecroy en langs natuurdomein Klein Zwiserland terug naar de rustpost. daarna richting start via Fort5.
Eerst nog wat drinken in de startzaal alvorens te beginnen aan de tocht.
Op weg richting Mortsel naar de centrale rustpost.
na de controle maakten we hier een mooie lus.
In het noorden van de Stad Mortsel bevindt zich een pareltje natuur in eigen buurt. 'Klein-Zwitserland', gelegen naast de historische Dieseghemhoeve, is een groene ruimte van 6 hectare in het midden van een verstedelijkte omgeving. Het terrein vormde van 1878 tot 1970 een spoorwegknooppunt en dankt zijn naam aan de opgehoogde spoorwegbermen. Sinds 1990 verzorgde de Werkgroep Ecologie Mortsel (WEM), later met de lokale groep Land van Reyen - vzw Natuurreservaten, vandaag het huidige Natuurpunt Land van Reyen, het beheer in het gebied. Klein-Zwitserland is vrij toegankelijk voor wandelaars, en biedt in elk seizoen iets nieuws. Klein-Zwitserland biedt een erg divers landschap met een afwisseling van reliëfrijke bermen, jong opkomend berken- en eikenbos, dichte ruigten en open grasland. Je vindt er een waaier aan biotopen, die een breed scala aan levensvormen met zich meebrengt. Natuurliefhebbers kunnen het hele jaar door genieten van al wat leeft en beweegt in het gebied. Ruigtekruiden zoals Gewone bereklauw, Bijvoet, Fluitenkruid, Boerenwormkruid en Honingklavers zijn alom aanwezig. Kom een kijkje ne men naar prachtige planten zoals Wilde reseda, Kraailook, Grasklokje, Rapunzelklokje, Avondkoekoeksbloem, Peen, en tot laat in de herfst bloeiende composieten zoals Schermhavikskruid, Bitterkruid en Jakobskruiskruid. Ook de vele wilgenkatjes, en vruchten van Wilde Kardinaalsmuts springen in het oog.
Kasteel Cantecroy (ook wel gespeld: Kantekrooi) is een kasteel te Mortsel. De naam heeft niets met het Huis Croÿ te maken, maar is een verbastering van Cantincrode. Dit kasteel is van oorsprong een der oudste kastelen van de provincie Antwerpen en is mogelijk ontstaan uit een Frankisch allodium.De oudste delen van het huidige kasteel gaan terug tot de 13e en 14e eeuw. Er is een kapel uit de 15e eeuw, waarvan de voorgevel in de 17e eeuw gewijzigd is. Er is een poortgebouw uit de 15e en de 16e eeuw, een overblijfsel van een ringmuur uit 1576 en een onderbouw met ronde hoektoren van een oudere ringmuur uit ongeveer 1450. Ook is er een oude gotische hoeve en een schandpaal van de plaatselijke vierschaar. De huidige voorgevel stamt van omstreeks het einde van de 17e eeuw, toen de graven van Fiennes het slot bezaten. Dezen hebben ook de huidige tuinen doen aanleggen.
Fort 4 is een fort gelegen te Mortsel en onderdeel van de onder Henri Alexis Brialmont gebouwde Brialmontgordel. Er werd in 1859 aangevangen met de bouw en het werd voltooid in 1864. Fort 4 maakt deel uit van de Stelling van Antwerpen. Dit fort van Mortsel is ook als Fort Kapitein Wagner bekend Tot de Stelling van Antwerpen was besloten door de keuze voor Antwerpen als Nationaal Reduit in 1859. België was neutraal. De natuurlijke bondgenoot was Engeland. In Frankrijk was in 1848 Napoleon III aan de macht gekomen. Dit gaf aanleiding tot de mogelijkheid van inneming van België door Frankrijk. Het idee achter het Nationaal Reduit was dat het Belgische veldleger niet in staat zou zijn voldoende stand te houden tegen een vijandelijk leger. Antwerpen zou als laatste verschansing dienen tot de hulp van bondgenoten zou kunnen arriveren. Antwerpen had het voordeel dat het gemakkelijk bereikbaar was, door inundaties te beschermen was en op verdere afstand lag van de potentiële vijanden Frankrijk en Duitsland. Op 30 augustus 2000 wordt het fort in Mortsel definitief verlaten met een plechtige sleuteloverhandiging. Stad Mortsel wordt de nieuwe eigenaar van Fort 4. Het fort is thans toegankelijk als groengebied. De stad Mortsel stelt het domein open voor sport, recreatie en culturele activiteiten. Het buitenglacis is altijd open, het binnenglacis kent wisselende openingstijden. Tijdens de zomermaanden is er een zomerbar met de naam Bar Brial.
Mooi zicht
zomerbar met de naam Bar Brial.
hier was er twijfeling, zullen we hier picknicken of niet
Toch iets eten in de zomerbar. na een tussenstop in de zomerbar, was het nog een kleine 2km tot aan de centrale rustpost Onze laatste stop alvorens we terug stapten richting startzaal
Terug richting einde via fort5
Fort5 maakt deel uit van een 1° Fortengordel rond Antwerpen, een verdedigingsgordel bestaande uit o.a. 8forten. Deze forten lopen van Wijnegem(fort1 is verdwenen en vervangen dor Shopping Center) tot Hoboken (Fort8). De forten zijn tussen 1854 en 1858 aangelegd. Vandaag de dag zijn de forten naast hun historische waarde een oase van groen waar talrijke verenigingen en sportclubs hun thuis vinden.De domeinen met prachtige wandelpaden zijn ook een begeerdfe plek voor wandelaars en natuurliefhebbers. Fort5 vormt samen met het domein Hof ter Linden met zijn prachtige koetshuizen één groot groengebied van bijna 90ha.
Terug aan de startzaal.
Nog wat napraten over de mooie wandeling, en daarna was het terug tijd om naar huis te rijden. Het was een hele mooie wandeling met heel veel variatie , proficiat aan de parcoursbouwer.
Ditmaal een wandeling maken in het Noordwesten van West-Vlaanderen. De wandelclub uit Beernem organiseerde een tocht in Oedelem.
Oedelem is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de gemeente Beernem, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. In het oosten van Oedelem ligt het gehucht Oostveld. Oedelem is sinds 906 terug te vinden in geschreven bronnen. De schrijfwijze was toen Udelhem. De naam komt van "odila" en "haima" en betekent "woning van het erfgoed of van het domein", een naam die geen verwondering wekt gezien de heren van Praet al in de jaren 900 een heerlijkheid stichtten in Oedelem. De Oedelemse geschiedenis gaat echter veel vroeger terug in de tijd. In een grafheuvel op Wulfsberge zijn sporen teruggevonden van prehistorische bewoning. Er zijn ook sporen van Romeinse aanwezigheid. In de kleiput van de vroegere steenbakkerij is zelfs een waterput uit de Romeinse tijd teruggevonden. In die tijd waren Oedelem, Maldegem en Aardenburg de meest noordelijke bewoonde plaatsen in de streek. Wat noordelijker lag was een groot moerassig gebied. Bij Oedelem ondernam Filips van Artevelde op 3 mei 1382 een verrassingsaanval op de aanhangers van graaf Lodewijk II van Male die hij versloeg, in wat men de Slag op het Beverhoutsveld noemt.
Oedelem behoort tot Zandig Vlaanderen en het landschap wordt gekenmerkt door de cuesta van Oedelem-Zomergem, welke leidt tot een golvend landschap op 10 à 23 meter hoogte. De drempel van de kerk ligt op 18 meter hoogte. De bodem bestaat uit lemig zand. Er zijn enkele bossen te vinden ten oosten van Oedelem, namelijk het Koningsbos bij Oostveld en het domein van Kasteel De Wapenaer. Ten noorden van Oedelem ligt een bescheiden hoogte, Berg genaamd, van meer dan 23 meter. Beken lopen in westelijke richting, zoals Hellepoelbeek en Bergbeek.
De start was vanuit de Sporthal "Den Akker" en de wandelaars konden uit een 5tal afstanden kiezen. Van 4km -7km-11km-15km- 18km en 21km. De 15 en 21km deden de afstand van de 4km + de 11 of de 18km erbij. Ik koos voor de 18km zonder de lus van de kleinste afstand. Wandelen is niet alleen een geweldige manier om fit te blijven, maar biedt ook de kans om te genieten van de frisse lucht en de schoonheid van de natuur.
Ik verkende nu vooral het Zuidoosten van Oedelem. Een bezoek aan de Govaerts kapel, gebouwd in 1884, ook wel “Bedevaartskapel” genoemd, behoort tot de mogelijkheid. Dit is eigenlijk een “genezingskapel” gewijd aan Maria. In de kapel is er dan ook een beeld van de gekroonde Maria te zien. Verderop wordt er een klein stukje geproefd van het Beverhoutsveld.(483 ha groot). De wind heeft er vrij spel en tevens kan je er tal van akkervogels observeren zoals de kievit, de torenvalk en de patrijs. Ook de haas en de vos voelen er zich thuis. Na een deugddoende rustpost, trek ik verder en kom zo in de buurt van “Het hoogste van Oedelem”. Hier moesten de 18 en 21km een mooi lusje maken doorheen het Beverhoutsveld en langszij de Assebroekse meersen. In 1382 was het Beverhoutsveld het strijdtoneel waar graafgezinde Bruggelingen en opstandige Gentenaren elkaar bekampten. Er is een (klein) monument geplaatst om deze slag te herdenken. Het slagveld was toen nog onherbergzaam en moerassig.Omstreeks 1845 werd begonnen met het in cultuur brengen van dit woeste landschap tot landbouwgrond. Het natuurlijke uitzicht van heide en moeras veranderde in omheinde akkers en weiden, die afgebakend werden door lange dreven en bomen. Verderop kan u genieten van het waterrijke gebied van de “Assebroekse Meersen”. Een oase van rust.
Dit netwerk van vochtige weiden en hooilanden omringd door knotwilgen en populieren is een toevluchtsoord voor zowel wilde flora en fauna. Na de 2° rustpost ging ik terug richting Sporthal via kleine paden en enkele autoluwe wegen.
De startzaal
de Govaerts kapel, gebouwd in 1884, ook wel “Bedevaartskapel”
wie kent er herberg “Het Vliegende paard niet” Herberg het Vliegende paard staat er nu wat troosteloos bij, maar heeft een heel lange geschiedenis achter de rug. Volgende gegevens werden ontleend aan het “Agentschap Onroerend Erfgoed”.
Voormalig gemeentehuis van Oedelem, tot 1973 in gebruik als herbergen, zogenaamd “Herberg Het vliegende paard” (links) en “Herberg Het zwart paard / C. D’Hollander” (rechts). De herberg zogenaamd “het vliegende paard” wordt voor het eerst vermeld circa 1100. Op de kaart van het Brugse Vrije door Pieter Pourbus van 1571 is op deze plaats reeds bebouwing opgetekend. Het gehucht is aangeduid als “Vilighent peert”. In 1636 bevinden zich op de site twee vrijstaande breedhuizen met een bijhorende aangelegde tuin en boomgaard, “herberghe ‘t Vliegende Peirdt” genaamd. De volumes staan reeds weergegeven op de kaart van Ferraris (1770-1778) als twee afzonderlijke woonhuizen. Op het primitief kadasterplan (circa 1830) aangeduid met de naam ” ‘t Vliegend paard herberge”. Volgens het kadaster wordt het onregelmatig volume in 1858 volledig gereconstrueerd, de achterliggende bijgebouwtjes blijven behouden. In 1877 wordt het linkergebouw afgebroken en wordt er een kleiner volume in het verlengde van het woonhuis/herberg opgetrokken. Linkervolume wordt opgesplitst in tweewoonst in 1888. In 1911 wordt het kleiner rechter volume aangebouwd.
Enkele weken geleden had ik hier een rustpost tijdens een wandeling van de Vredeseilanden.
Een hele aangename wandeling rond Beernem. Heel veel variatie gekregen.Oedelem, het Beverhoutsveld en de Assebroekse Meersen, samen vormen ze een drieluik van natuurlijke schoonheid en historische betekenis.Een plek waar elke steen en boom een verhaal te vertellen heeft. Deze wandeltocht is dan ook een uitnodiging om deze streek te verkennen en deel uit te maken van de voortdurende geschiedenis van dit Vlaamse dorp.
Na gisteren te hebben gewandeld in Egem, besloot ik vandaag eens naar Krombeke te gaan om daar deel te nemen aan de Witsoonrtocht.
Krombeke is een dorpje in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Poperinge. Het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1971 toen het fuseerde met Proven. Proven ligt ten noorden van Poperinge centrum. De patroonheilige van Krombeke is Sint-Blasius. Krombeke werd voor het eerst vermeld in de 9e eeuw als Crumbeke, dat in 875 geschonken zou zijn aan de Abdij van Sint-Bertinus te Sint-Omaars. In 1134 werd het patronaatsrecht geschonken aan de Onze-Lieve-Vrouwekerk te Terwaan. Krombeke was een heerlijkheid, die achtereenvolgens toebehoorde aan de geslachten Van Stavele, Van Hoorn en De Vilain. Nabij de Heidebeek lag een kasteel dat tegenwoordig verdwenen is. Hier lag een losplaats van schepen die toen de Heidebeek konden bevaren. Hier werd hout en fruit geladen en bouwmaterialen aangevoerd.
Witsoonestapper verwijst naar ridder Cornelius Witsoone die volgens de legende ooit verdwaalde in de uitgestrekte bossen rond Krombeke. Na 72 uur rondzwerven, de uitputting nabij, hoorde hij plots de Angelusklokken luiden. Hij ging af op het geluid en kwam uiteindelijk in Krombeke terecht. Uit dankbaarheid schonk hij de armen van het dorp 72 ellen lijnwaad en liet de klokken elke avond evenveel keer luiden als het aantal uren dat hij rondgedwaald had. Tot op heden houden iedere avond, ’s winters om 18u en ’s zomers om 20u, 72 “doolklops” de herinnering aan ridder Witsoone levendig. Krombeke is hét Witsoonedorp.
De start van deze wandeling was vanuit het OC de Bampoele. De wandelaars konden uit een 6tal afstanden kiezen. Ik koos vandaag voor de 25km. Zeer rustige wandelwegen door Bardelenbos en omgeving, de Sint-Sixtusabdij van Westvleteren en het Sint-Sixtuswandelpad. Grotere afstanden trekken door het Loviedomein met het bos 't Jagershof, gehucht 't Vogeltje. Wandelplezier in het Hoppeland! Het was een hele aangename en mooie wandeling. Ook het weer was beter dan gisteren, minder warm en aangenamer. Er waren 1178 deelnemers, waaronder 24 clubgenoten.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
