De lenige liefde


Ik trek de zolder op. Dichter bij de hemel.
En de bomen. Zo hoor ik hen beter.
Als de wind hun stem verheft.

Ah, ze lijken wel dansers. Een ballet van takken.
Hun lichaam, de lenige liefde.
Ja, Herman, van jou gestolen.

Straks wikkelt de avond ze in zwijgen.
Duizendmaal bladstil.
Onhoorbaar hijgend.

Nu klauteren kinderstemmen nog op de rug van de wind.
Ze verjagen de avond.
Nog even. En dan bidt de schemering.

De zon herdenkt Picasso. Zakt zalig onder in zijn gele vlek.
Trekt een lasso rond de horizon.
Het canvas wordt weer zwart als pek.




Uvi



PS.
Gevonden, zomaar tussen m'n ideetjes.
Zonder datum.
Het zal al wel zomer geweest zijn.

Herman = Herman de Coninck.
Ik refereer aan z'n (wellicht) meest succesvolle bundel:
De lenige liefde.