Later, als ik ...

 

Liefste, als ik ooit
in het land van niet meer weten
ben gearriveerd
ideeën immobiel
gezeten in een zure zetel

vergeet dan niet
de ochtend namens mij te groeten
en eer je naar me komt
nog vlug 'n zesgranenspeculoos
van Lotus voor me te gaan kopen

je zag het niet
maar elke morgen
maalde ik traag en teder
dat exquis genot
op het bedje van m'n smaakpapillen

wil jij ook, asjeblief,
nog even die kruimel
uit m'n mondhoek vegen
en hem heel secuur poneren
op het puntje van m'n tong

en ik zal
tastbaar in je ogen kijken
en spreken
zonder woorden
want lang al ben ik die vergeten

Liefste, ik vraag je nu
wat ik later niet meer kan
zie me graag
en leg dat kussen even anders
en dan weer anders

laat me
naar de ochtend zien
en de koelte in m'n armen nemen
ik zal je dankbaar
niets meer zeggen

Pp

 

De vrouw die zichzelf vergat


Zij verdween
amper de grens van vijftig
overgestoken

vanuit het Land van Ooit
naar
de Wereld van Nooit meer Weten

Onderweg
verloor zij
de landkaart van haar leven

haar geheugen
werd haar graf
waarin mensen en woorden verdwenen

vergeten
was alles
wat zij nog bezat

Amplitude



Zelfs op lippen van velours
sterven mijn blauwe vogels
een vederlichte dood
als ze hun witte nest verlaten

ze zijn geboren op papier
in woorden zonder oren
geschreven om te lezen
met geloken ogen

om te horen zonder stem
te luisteren
naar de golven van een pen

Bootje verdriet



Ik teken
in het water
rimpels
van een gebroken lach

en vaar
met natte vingers
naar jou
raap je druppels samen

en lijm
je tot stukjes
vrouw
ik zet je over



Pp

Ontmijner


De overspelige ochtend
verplant het verlangen
van een ontgonnen vrouw.

Haar hongerige huid
vlijt zich neer aan de boorden
van m'n basale begeerte.

Melkwitte velden
versmelten, ik ontmijn
haar ontklede trouw.

Golf als kolkend koren
over haar krochten,
weids en zonder berouw.

Het sneeuwt over haar zonden,
ik schreeuw meeuwen,
ze sterven in haar hortende haven.


Pp

Zakdoek leggen


Verdriet zo groot als een zakdoek.
Troost is zo broos als het sussen van moeder.
Later lijkt nog eeuwig ver weg.
En de hemel ligt in de armen van een ander.

Nu later, gisteren en vandaag is geworden.
Sparen wij de zakdoek voor morgen.
Wij worden slomer. De tijd vliegt ons voorbij.
Nog even vertragen bij haar. Zij legt de hemel rond mij.


Pp








PS.
Zakdoek leggen is een kinderspel.
Gewoon intikken bij Google indien u meer informatie wenst.

Hoe

ontrafel ik de ochtend
in een woordenloos gedicht

lees ik de taal
van 't langoureuze licht

en hoor ik de stilte
die over letters sluipt

hoe

demp ik de dag
die m'n oren binnen kruipt

verleg ik de grens
van wit naar blauw

en schrijf ik het leven
met ochtenddauw



Pp

Goud op snee


De lente
moet nog komen
en ik droom
al van oktober

alsof herfst
reeds in de bloesem kleeft
zoals dood
aan pasgeboren leven





Pp

Gevangen in papier


De telefoon houdt nu z'n winterslaap.
Zo zonder haar. Zo zonder ziel.
De kraaien krassen zwart een naam.
In de stilte. Van m'n mannelijk bestaan.

Een boekje van papier
met legale letters over trouw,
ontvoert ze wettelijk. Een vrouw.
Gevangen als een dier.

Hier hangt haar geur nog in de lakens.
In het bedrogen bed
ligt haar afdruk vaag te slapen.
O, wat een slet, hoor ik je dogmatisch klagen.








Als je de volgende zinnen wil begrijpen
dan zou je best Karl May gelezen hebben.
Winnetou en Old Shatterhand.

Sommige mannen bezitten een vrouw.
Dragen ze als een scalp aan hun gordel.
Geen fee. Maar een trofee.

Krab even aan het pelletje beschaving
en je merkt meteen het échte materiaal.
Normen en waarden. Wij hanteren ze als een wapen.

Dus vooraleer je op deze zondige pianist schiet,
dwaal dan eerst even door 'ton petit jardin secret'.
O, dit is geen pleidooi pro domo.

Ik pleit schuldig.


Uvi




PS.
Een citaat van Gabriel Garcia Marquez:
"Ieder mens heeft drie levens. Een persoonlijk, een publiek en een geheim."

De lenige liefde


Ik trek de zolder op. Dichter bij de hemel.
En de bomen. Zo hoor ik hen beter.
Als de wind hun stem verheft.

Ah, ze lijken wel dansers. Een ballet van takken.
Hun lichaam, de lenige liefde.
Ja, Herman, van jou gestolen.

Straks wikkelt de avond ze in zwijgen.
Duizendmaal bladstil.
Onhoorbaar hijgend.

Nu klauteren kinderstemmen nog op de rug van de wind.
Ze verjagen de avond.
Nog even. En dan bidt de schemering.

De zon herdenkt Picasso. Zakt zalig onder in zijn gele vlek.
Trekt een lasso rond de horizon.
Het canvas wordt weer zwart als pek.




Uvi



PS.
Gevonden, zomaar tussen m'n ideetjes.
Zonder datum.
Het zal al wel zomer geweest zijn.

Herman = Herman de Coninck.
Ik refereer aan z'n (wellicht) meest succesvolle bundel:
De lenige liefde.