Vanavond heb ik gasten


De stilte en de wind,
die zitten al aan tafel.
De regen en de nacht,
verwacht ik toch wat later.

Het zijn trouwe vrienden.
Ik ken ze reeds vanuit m'n schoolse tijd.
Trokken samen door de velden en het bos.
Tuurden naar de lucht. Doorheen het lichte lover.

We waren dol op wolken. Vooral die trage witte
over de lange weide. Ooit las ik bij een schrijver
dat zijn moeder erom schreide.
Ik weet nu wat hij toen bedoelde.

Heb kinderen gekregen om te begrijpen.
Als straks de gasten weer verdwijnen
dan blijf ik achter met mijn allenige gedachten.
Ik neem dan nog een pilletje papier.

Uvi



PS.
Is dit nu later? Stef Bos.
Opgedragen aan alle mensen die zich eenzaam voelen.

En denkende aan 'Wolken' van Martinus Nijhoff.
Als eerbetoon een toemaatje, laatste strofe.

—Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
En wijst me wat hij in de wolken ziet,
Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet
De verre wolken waarom moeder schreide.—


Martinus Nijhoff

 

Stamper

 

Straks verdwaal ik
in de navel van een
vrouwenmantel

vang de nevels van de avond
onder een sluier
van geritsel en gefluister

en met stamelend verlangen
stotter ik
vogelvrije woorden

haar verhaal nog ongeschreven
sluimert in de kille armen
van een al te lange nacht

ik breek
de ochtend open
beitel letters wimperzacht

in ongesproken ogen
en leg mijn zilte zinnen
in haar nog jong verboden vacht

 

 

Pp

 

 

 

 

Dichtbij

En dat het zo dichtbij ligt.
Ik geef toe,
het verbergt zich heimelijk.

In een stukje Dewulf, bijvoorbeeld.
Het kan ook in een zuchtje wind.
Of in longen vol adem gezogen.

Het kan zelfs in afwezigheid.
Van pijn, bijvoorbeeld.
Zelfs in het gemis. Van.
Ik zeg maar wat: een geliefde.

En dan kan je weer heerlijk verlangen.
Naar wie of wat.
En weten dat hét of jij
straks weer wordt vervuld.

Wat kan geluk dichtbij liggen.
Terwijl je dikwijls denkt
dat het zich ver weg verborgen heeft.

Uvi

 

 

Zo licht als het licht

 

In glas
graveer ik
je verlangen

je huid
ets ik
in woorden

trek een cirkel
rond
je gedachten

en blaas je
als een zeepbel
weg

om je dan
weer
te kunnen vangen



Pp

Eros & Thanatos


Ik schreef
een doublet
van een duplicaat
voor haar

het bleek
een uitgelezen cliché
versleten
tot na de komma

toen draaide ik
het alfabet
op z'n kop

van z tot a
en vond
alpha en omega

en wat
er tussen lag
gaf ik
aan haar


Pp

 
        Niet dus

        Ik zoek je niet
        want ik wil je
        niet vinden

        ik lees je liever
        tussen de lijntjes
        van het wit

        het niet daar zijn
        en ook niet hier
        waar je toch verdwijnt

        zelfs al was je
        er nog
        niet
 


Pp

 

        In V-vlucht

        En in haar hoofd ligt de ochtend nog te slapen.
        Achter de horizon van blauw geloken ogen.
        Verteerd verlangen.

        Ik schrijf lente over wit. Bloesem woorden open.
        Draag haar adem op mijn ontsloten handen.
        Vederlicht vermoeden.

        Tot aan de dageraad. Beklim ik de kim van haar bestaan.
        Zij licht haar anker. Vaart verrukt mijn haven in.
        Vermetel vertrouwen.

Pp

Uitgelezen licht


Ochtenddonker. Een dwaallicht in de zomer.
Ik tik en het wordt lamplicht.
Daar staat hij dan. Lichtbaken in volle glorie.
Een staande leeslamp.

Een ranke vuurtoren
voor de grijze uren van deze dag.
Onder zich laat hij het licht stromen.
Het bidt ingetogen.

M'n handen verzamelen
z'n stralen over de bladen.
Baden in een bundel.
Letters golven over het papieren strand.

Zee van zinnen.
Ze deinen in m'n hoofd.
Ik blader van ebbe naar vloed.
De bellettrie van waden door het blauw.



Pp

 

Opengevouwen water

 

Ik luister graag
naar het bidden
van de zee

Zie hoe zij wierook
in haar woorden weeft
en druppels paternosters

Bewonder hoe ze soms
blauw ingetogen beeft
dan weer opstandig beukt

Tegen de ingedutte dijk
die ijdeltuit, met schamper schuim
en losgebroken golven

Hoe zij knielt
in haar ebbe
en
vurig verlangt
in haar vloed




Pp

 

Dag vreemde man

Neem nu vandaag. Of morgen.
Lente of winter.
Telkens ben ik een ander man.

Soms kijk ik in de spiegel.
Om te zien wie ik ben.
Ik vertrouw hem niet.

Ik schrijf woorden.
Om ze nadien te lezen.
Misschien ontdek ik zo wel, wie ik ben.

Ik kijk in de ogen.
Van een geliefde. Spiegel me.
In haar verlangen.

Soms herken ik me.
In de vreemdeling die ik ben.
Ik groet hem vriendelijk.

~Uvi~

 

        Blauwe dichter

        Wijl ik nog hoop verzamel op een morgen,
        badend in de leegte van geluid.
        Trekt de ochtend reeds van leer
        met kinderstemmen op een fiets.

        In mijn handen dobberen dichters
        over een blad. Letters in wit water.
        Voor anker in de haven van gedichte dagen
        met averij geslagen door herinnering.

        Als de avond zal ontwaken, wil ik slapen
        in de armen van hun goddelijk gestamel.
        Onder de blauwe wasem van hun inkt
        en in het maanlicht ontmaagd ik dan de Muze.

Pp

Un petit bleu

 

Het is een ochtend.
Met behoedzaam blauw
en weifelende wolken.

Koelte doorweekt de stilte.
In m'n tuin slaapt
onschuldig nog de dauw.

En de nerven van 'n vrouwenmantel
verzamelen voorzichtig
verloren tranen van de nacht.

In mijn chaise longue
wacht ik, buitensporig lang,
op het krieken van de dag.



Pp

 

Tempelslaap

 

Het verste vers
wil ik
voor je bewaren

het ligt
nog ongeschreven
in mijn hoofd

te ademen
te waken

over wat gisteren
nog moest gebeuren
en morgen
alweer verloren is

Pp

 



canvas


hoe
ik het licht schraap
tot wit

en blauw
kneed
tot vrouw

op
bladaders
stilte

en
je naam spel
in het kader

ongesproken
adem
schilder






Pp

Bleu et blue


in jouw geschreven woord
zal ik ooit sterven

een naam
achteloos achtergelaten

in de stilte
van papier

tussen het wit
zal je me zoeken

maar enkel in het blauw
kan ik bestaan

zoals een avondzon
zal ook mijn beeld

ooit in jouw ogen
ondergaan




Pp

Vraag



En als
ik de dagen
niet meer
tellen kan

het licht
mij zal vertellen
over de vroegte
van een vaag verleden

waar zal
jij dan zitten
aan de kantlijn
van mijn leven


Pp

 

Pakijs


Stilte kan kraken.
Kil als pakijs.
Waar twee mensen
niet praten.

Zwijgen om
niet hoeven te liegen.
Handen kunnen spreken,
maar ook bedriegen.

Soms
hoor je de stilte spreken.
Soms
zegt ze ook niets.



Pp

Geïnspireerd door het gedicht hierna
schreef ik een echo.
Met dank aan Kerima Ellouise.




leeg gewaaid landschap

in meer dan mijn armen kunnen dragen
zet jij jouw wereld naast de mijne
met zelf geschreven recensies
die woorden uit de winter schudden

kaalgeplukt, de bomen, mijn ogen
het stoten in mijn buik, de bloesems
en het kijken waar ik lig, waar
niemand mij mag horen

met ontelbare wonden bijt en
beeft de stilte, in mijn hart het wenen,
de vergankelijkheid van grote gebaren

wat voor zin hebben gebarsten vingers
wanneer ik reeds alles heb verloren
in het kielzog van je zwijgende dialogen

Kerima Ellouise

 

waar niemand mij mag horen

 

 

in jouw armen
draag ik
het landschap
van mijn woorden

 

 

winters leeggeplukt
wonden als
verloren ogen wenen
gebarsten dromen weg

 

 

op mijn buik
bloesemen
jouw vingers
weid vertakt

 

 

over mijn zwijgen
en kijken
naar waar

ik te luisteren lig

 

 

 

 

 

Pp

 

In inkt gewassen


Zij hangt stilte
aan de waslijn.
Gewassen woorden
van wit verdriet.

Ik hoor
haar handen.
Ze dromen
nog van hem.

Hoe hij
kon lievekozen.
Haar beschreef
met blauw.

Nu droogt
de wind de inkt.
Haar papier
is vlekkeloos verloren.




Pp






PS.
Helaas, koos Charles Ducal
deze titel reeds voor mij.
En het werd een bekroonde bundel.

Kerima Ellouise is een dame
die ik reeds enkele jaren ken
en bewonder.

Zij schrijft aparte poëzie.
U vindt ze terug op haar SN-Blog.

Zij inspireert mij telkens
tot een antwoord.
Een echo of een spiegelbeeld.

Dat deed ze ook nu weer.



 

        Weet je nog

        Onder de appelboom
        waar ik je kuste
        met het eerste groen

        en het daglicht
        liet dansen
        over dode rozen

        naderde ik behoedzaam
        de winterrouw
        in jouw rode haren

        mijn vleugelslag verloren
        onder de mantel
        van je schaduwrijke tijd

        ik weet nog
        hoe de appelboom
        jouw adem bloesemde

        tot ik
        je laatste woorden
        niet meer hoorde

Pp