Gebroken wit

Ze dronken gulzig
uit hun lippen
bedrogen woorden.

De geur van het geheugen
hing hoog nog
in de bloesemende bomen.

Toen zij roekeloos
reeds een ander
in de ogen keek.

De kerselaren hingen breed
als een verrimpeld bruidskleed
over vervlogen dagen.

Nog even leken
haar armen te aarzelen
voor zij in de spiegel staarde.

Gebroken wit
en rood van kersen
was alles wat haar ogen zagen.




Pp

En zij sprak blond


haar haren
wiegden wit als wolken
boven de blauwe hemel
van haar ogen

haar dijen zacht
gehuld in linnen
van wuivend vlas
rondom de glooiing

van haar lichaam
neergestreken in het gras
en op haar naakte rug
een open boek

twee vleugels
om te dromen

en mijn leeslint
dat verloren
tussen het koren
van haar handen lag

Pp

Als eerbetoon aan de fotograaf
Katrijn van Giel.
De foto's zie m'n Blog
stonden in 2006 op de cover van 
De Standaard der Letteren

 

 

De inkt van je ogen

Ik schrijf
met schaduw
uit je ogen

het lommer
van je
al te late leed

hoe kerselaren
in de lente
wit bevriezen

en blauw
niet altijd
zomer heet

hoe herfst
niet oogst
wat in het voorjaar sliep

en onder de bogen
van je regenogen, ween ik,
een winters diep verdriet



Pp

Zoals het nooit was

De trein ratelt niet
over de keien
van m'n dorp.

Hij ijlt.
Langs lange lijnen
naar de horizon.

Trekt sporen
door het land.
Van wijze koeien.
En hopen tramelant.

Hij danst en walst.
Hij zingt en swingt.
Een kind. Aan het venster
van het leven.

Hij reist.
De einder
achterna.
Naar het begin.





Pp

Dociel



de doden zijn dociel
eindelijk wijs geworden
tot stof
om over na te denken

het stof
in huis is erg dociel
het blijft gewillig
liggen

Pp




 

 

 

Rigor mortis 

En dan komen de eeuwige woorden.
Over de dood.
Het ritueel van de troost.

Het vocht in de ogen. Druppels verloren verdriet.
Handen verdwalen in de baan van hun gebaren.
Lichamen vertalen waar letters falen.

Nooit meer zorgen. Nooit meer morgen.
Altijd heden in het verleden.
Dat stilaan verrimpelt door het vergeten.

Verdriet dat verwelkt.
De doden blijven zo jong als ze sterven.
Jaren verjaren niet meer. De teller verdwenen.

Pp

oud en eindelijk alleen gelaten

ik wil
graag oud worden
opdat
mijn kinderen
oud genoeg zouden zijn
om mij
alleen te laten

zodat
ik zonder het gekrakeel
van mijn gedachten
in het graf
van vergetelheid
kan stappen
opgelucht en zonder adem

Pp



 

 

verraden door een cliché

een dichter moet soms
zichzelf verlaten
om de lezer te behagen

eenzaam en verlaten
zich in een versleten cliché
verlagen tot prostitué

van de taal
zijn geliefde geklater
van helder water

tot op
de brakke grond
van het applaus

Pp

Zij is weg.
Ik ben hier.

Zij moet op vakantie.
Ik mag blijven.

Zij nam me mee.
Ik kreeg haar cadeau.

Zo
blijven we toch samen.


Uvi

 

het uur van de wolf

breek mij open
liefdeloos
en zoek
tot je me niet vindt

in dit uur
van de nacht
trek ik de wolf
weer aan

kras je tanden
in m'n vel
en tel de uren
waarin wij

elkaar niet verwonden
zalf  de dagen
die zichzelf haten
koester je woede

en ga
dan slapen
in al onze talen
verward




Pp

De ochtend kreeg geen kans.
Het is zoals sommige mensen.
Gebroken in de knop.

Ik was nochtans met de stilte
over m'n voeten, als voorzichtige sokken,
de trap afgefluisterd.

Geen dagelijks gebed van een douche.
Da's dan voor seffens.
Amper m'n koffie tot leven geroken.
Even genipt. Zoals aan de liefde.

En daar stond hij al.
Wakker als een te vroege zon.

Mijn ritueel een dag zonder oefening.
Dat wordt wennen.
Hoe moet ik nu mijn dag beginnen?

Hij zal het me vertellen.
Die al te vroege Afrikaner.


Uvi



Was bedoeld als een ochtenddagboek elders.
Laat het hier maar voor een toevallige passant.

 

Afscheid van een lezer

Breed als een zee
lag het alfabet voor me open.
In de verte een horizon vol omega.

Ze stonden aan de kade van m'n zinnen
en wuifden naar m'n woorden.
Tot ik ze niet meer las.

De pakketboot van papier
dreef weg als een zeilend schuitje.
Ik peddelde wat letters door de golven.

Inkt gutste over het witte water.
Los van lezers schreef ik nu voor mij alleen.
Dopte m'n pen en ademde de lucht vol blauw.
 

Pp

 

 

Vanavond heb ik gasten


De stilte en de wind,
die zitten al aan tafel.
De regen en de nacht,
verwacht ik toch wat later.

Het zijn trouwe vrienden.
Ik ken ze reeds vanuit m'n schoolse tijd.
Trokken samen door de velden en het bos.
Tuurden naar de lucht. Doorheen het lichte lover.

We waren dol op wolken. Vooral die trage witte
over de lange weide. Ooit las ik bij een schrijver
dat zijn moeder erom schreide.
Ik weet nu wat hij toen bedoelde.

Heb kinderen gekregen om te begrijpen.
Als straks de gasten weer verdwijnen
dan blijf ik achter met mijn allenige gedachten.
Ik neem dan nog een pilletje papier.

Uvi



PS.
Is dit nu later? Stef Bos.
Opgedragen aan alle mensen die zich eenzaam voelen.

En denkende aan 'Wolken' van Martinus Nijhoff.
Als eerbetoon een toemaatje, laatste strofe.

—Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
En wijst me wat hij in de wolken ziet,
Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet
De verre wolken waarom moeder schreide.—


Martinus Nijhoff

 

Stamper

 

Straks verdwaal ik
in de navel van een
vrouwenmantel

vang de nevels van de avond
onder een sluier
van geritsel en gefluister

en met stamelend verlangen
stotter ik
vogelvrije woorden

haar verhaal nog ongeschreven
sluimert in de kille armen
van een al te lange nacht

ik breek
de ochtend open
beitel letters wimperzacht

in ongesproken ogen
en leg mijn zilte zinnen
in haar nog jong verboden vacht

 

 

Pp

 

 

 

 

Dichtbij

En dat het zo dichtbij ligt.
Ik geef toe,
het verbergt zich heimelijk.

In een stukje Dewulf, bijvoorbeeld.
Het kan ook in een zuchtje wind.
Of in longen vol adem gezogen.

Het kan zelfs in afwezigheid.
Van pijn, bijvoorbeeld.
Zelfs in het gemis. Van.
Ik zeg maar wat: een geliefde.

En dan kan je weer heerlijk verlangen.
Naar wie of wat.
En weten dat hét of jij
straks weer wordt vervuld.

Wat kan geluk dichtbij liggen.
Terwijl je dikwijls denkt
dat het zich ver weg verborgen heeft.

Uvi

 

 

Zo licht als het licht

 

In glas
graveer ik
je verlangen

je huid
ets ik
in woorden

trek een cirkel
rond
je gedachten

en blaas je
als een zeepbel
weg

om je dan
weer
te kunnen vangen



Pp

Eros & Thanatos


Ik schreef
een doublet
van een duplicaat
voor haar

het bleek
een uitgelezen cliché
versleten
tot na de komma

toen draaide ik
het alfabet
op z'n kop

van z tot a
en vond
alpha en omega

en wat
er tussen lag
gaf ik
aan haar


Pp

 
        Niet dus

        Ik zoek je niet
        want ik wil je
        niet vinden

        ik lees je liever
        tussen de lijntjes
        van het wit

        het niet daar zijn
        en ook niet hier
        waar je toch verdwijnt

        zelfs al was je
        er nog
        niet
 


Pp

 

        In V-vlucht

        En in haar hoofd ligt de ochtend nog te slapen.
        Achter de horizon van blauw geloken ogen.
        Verteerd verlangen.

        Ik schrijf lente over wit. Bloesem woorden open.
        Draag haar adem op mijn ontsloten handen.
        Vederlicht vermoeden.

        Tot aan de dageraad. Beklim ik de kim van haar bestaan.
        Zij licht haar anker. Vaart verrukt mijn haven in.
        Vermetel vertrouwen.

Pp

Uitgelezen licht


Ochtenddonker. Een dwaallicht in de zomer.
Ik tik en het wordt lamplicht.
Daar staat hij dan. Lichtbaken in volle glorie.
Een staande leeslamp.

Een ranke vuurtoren
voor de grijze uren van deze dag.
Onder zich laat hij het licht stromen.
Het bidt ingetogen.

M'n handen verzamelen
z'n stralen over de bladen.
Baden in een bundel.
Letters golven over het papieren strand.

Zee van zinnen.
Ze deinen in m'n hoofd.
Ik blader van ebbe naar vloed.
De bellettrie van waden door het blauw.



Pp