Un petit bleu

 

Het is een ochtend.
Met behoedzaam blauw
en weifelende wolken.

Koelte doorweekt de stilte.
In m'n tuin slaapt
onschuldig nog de dauw.

En de nerven van 'n vrouwenmantel
verzamelen voorzichtig
verloren tranen van de nacht.

In mijn chaise longue
wacht ik, buitensporig lang,
op het krieken van de dag.



Pp

 

Tempelslaap

 

Het verste vers
wil ik
voor je bewaren

het ligt
nog ongeschreven
in mijn hoofd

te ademen
te waken

over wat gisteren
nog moest gebeuren
en morgen
alweer verloren is

Pp

 



canvas


hoe
ik het licht schraap
tot wit

en blauw
kneed
tot vrouw

op
bladaders
stilte

en
je naam spel
in het kader

ongesproken
adem
schilder






Pp

Bleu et blue


in jouw geschreven woord
zal ik ooit sterven

een naam
achteloos achtergelaten

in de stilte
van papier

tussen het wit
zal je me zoeken

maar enkel in het blauw
kan ik bestaan

zoals een avondzon
zal ook mijn beeld

ooit in jouw ogen
ondergaan




Pp

Vraag



En als
ik de dagen
niet meer
tellen kan

het licht
mij zal vertellen
over de vroegte
van een vaag verleden

waar zal
jij dan zitten
aan de kantlijn
van mijn leven


Pp

 

Pakijs


Stilte kan kraken.
Kil als pakijs.
Waar twee mensen
niet praten.

Zwijgen om
niet hoeven te liegen.
Handen kunnen spreken,
maar ook bedriegen.

Soms
hoor je de stilte spreken.
Soms
zegt ze ook niets.



Pp

Geïnspireerd door het gedicht hierna
schreef ik een echo.
Met dank aan Kerima Ellouise.




leeg gewaaid landschap

in meer dan mijn armen kunnen dragen
zet jij jouw wereld naast de mijne
met zelf geschreven recensies
die woorden uit de winter schudden

kaalgeplukt, de bomen, mijn ogen
het stoten in mijn buik, de bloesems
en het kijken waar ik lig, waar
niemand mij mag horen

met ontelbare wonden bijt en
beeft de stilte, in mijn hart het wenen,
de vergankelijkheid van grote gebaren

wat voor zin hebben gebarsten vingers
wanneer ik reeds alles heb verloren
in het kielzog van je zwijgende dialogen

Kerima Ellouise

 

waar niemand mij mag horen

 

 

in jouw armen
draag ik
het landschap
van mijn woorden

 

 

winters leeggeplukt
wonden als
verloren ogen wenen
gebarsten dromen weg

 

 

op mijn buik
bloesemen
jouw vingers
weid vertakt

 

 

over mijn zwijgen
en kijken
naar waar

ik te luisteren lig

 

 

 

 

 

Pp

 

In inkt gewassen


Zij hangt stilte
aan de waslijn.
Gewassen woorden
van wit verdriet.

Ik hoor
haar handen.
Ze dromen
nog van hem.

Hoe hij
kon lievekozen.
Haar beschreef
met blauw.

Nu droogt
de wind de inkt.
Haar papier
is vlekkeloos verloren.




Pp






PS.
Helaas, koos Charles Ducal
deze titel reeds voor mij.
En het werd een bekroonde bundel.