Tempelslaap

 

Het verste vers
wil ik
voor je bewaren

het ligt
nog ongeschreven
in mijn hoofd

te ademen
te waken

over wat gisteren
nog moest gebeuren
en morgen
alweer verloren is

Pp

 



canvas


hoe
ik het licht schraap
tot wit

en blauw
kneed
tot vrouw

op
bladaders
stilte

en
je naam spel
in het kader

ongesproken
adem
schilder






Pp

Bleu et blue


in jouw geschreven woord
zal ik ooit sterven

een naam
achteloos achtergelaten

in de stilte
van papier

tussen het wit
zal je me zoeken

maar enkel in het blauw
kan ik bestaan

zoals een avondzon
zal ook mijn beeld

ooit in jouw ogen
ondergaan




Pp

Vraag



En als
ik de dagen
niet meer
tellen kan

het licht
mij zal vertellen
over de vroegte
van een vaag verleden

waar zal
jij dan zitten
aan de kantlijn
van mijn leven


Pp

 

Pakijs


Stilte kan kraken.
Kil als pakijs.
Waar twee mensen
niet praten.

Zwijgen om
niet hoeven te liegen.
Handen kunnen spreken,
maar ook bedriegen.

Soms
hoor je de stilte spreken.
Soms
zegt ze ook niets.



Pp

Geïnspireerd door het gedicht hierna
schreef ik een echo.
Met dank aan Kerima Ellouise.




leeg gewaaid landschap

in meer dan mijn armen kunnen dragen
zet jij jouw wereld naast de mijne
met zelf geschreven recensies
die woorden uit de winter schudden

kaalgeplukt, de bomen, mijn ogen
het stoten in mijn buik, de bloesems
en het kijken waar ik lig, waar
niemand mij mag horen

met ontelbare wonden bijt en
beeft de stilte, in mijn hart het wenen,
de vergankelijkheid van grote gebaren

wat voor zin hebben gebarsten vingers
wanneer ik reeds alles heb verloren
in het kielzog van je zwijgende dialogen

Kerima Ellouise

 

waar niemand mij mag horen

 

 

in jouw armen
draag ik
het landschap
van mijn woorden

 

 

winters leeggeplukt
wonden als
verloren ogen wenen
gebarsten dromen weg

 

 

op mijn buik
bloesemen
jouw vingers
weid vertakt

 

 

over mijn zwijgen
en kijken
naar waar

ik te luisteren lig

 

 

 

 

 

Pp

 

In inkt gewassen


Zij hangt stilte
aan de waslijn.
Gewassen woorden
van wit verdriet.

Ik hoor
haar handen.
Ze dromen
nog van hem.

Hoe hij
kon lievekozen.
Haar beschreef
met blauw.

Nu droogt
de wind de inkt.
Haar papier
is vlekkeloos verloren.




Pp






PS.
Helaas, koos Charles Ducal
deze titel reeds voor mij.
En het werd een bekroonde bundel.

Kerima Ellouise is een dame
die ik reeds enkele jaren ken
en bewonder.

Zij schrijft aparte poëzie.
U vindt ze terug op haar SN-Blog.

Zij inspireert mij telkens
tot een antwoord.
Een echo of een spiegelbeeld.

Dat deed ze ook nu weer.



 

        Weet je nog

        Onder de appelboom
        waar ik je kuste
        met het eerste groen

        en het daglicht
        liet dansen
        over dode rozen

        naderde ik behoedzaam
        de winterrouw
        in jouw rode haren

        mijn vleugelslag verloren
        onder de mantel
        van je schaduwrijke tijd

        ik weet nog
        hoe de appelboom
        jouw adem bloesemde

        tot ik
        je laatste woorden
        niet meer hoorde

Pp




 

 

Vincent, geschreven als antwoord
op een gedicht van Kerima Ellouise.

Omwille van technische problemen, slaag ik er niet in
het hier te plaatsen. Cfr. haar site.

Titel van haar gedicht:

gele vlekken





 

Van Gogh :
Wheatfield under a Cloudy Sky, 1890

 

 

 

Vincent

En als

een zwaluw dan

de lente tekent

 

een huis

over

je schouder

 

dan klopt de zomer

met een hart

van vlinders

 

en schildert hij

de leegte

vol van zonnebloemen

 

Pp ©


Dank je wel Pp !


Hier geplaatst met instemming van Kerima Ellouise.

 

De nachtwacht


Hij dekt
de dichter toe
met slaap

maar maakt
zijn woorden
wakker

hij kijkt
de punten en de komma's
na

voor hun vertrek
naar
verre verten

ogen van papier
om letters
te bewaren

hoe
zou een dichter
overleven

zonder lezer
die
als nachtwacht

zijn
alfabet
bewaart
 

Pp

Ingeslapen blauw



De avond
heeft zijn stem
verloren

nu
de wind
zich heeft verscholen 

zwijgt hij
in duizend bomen
blad na blad

bladstil
 



Pp

 

Acacia

Even het gordijntje open schuiven.
Zo zie ik de ochtend beter.
Hij hangt nog sloom te blozen in de acacia.

Het groen glinstert regennat.
Druppels poëzie beven op de bladren.
In de palm van weemoedige woorden

drinken ze zich zat
aan de dag van gisteren.
En de vertrekkende nacht.

Ik laat ze rusten op de takken.
Als letters die papier kussen.
Straks vallen ze van hun lippen.

Pp

 

 

Taal

 

Er zijn mensen die communiceren
zonder woorden.
Zij praten met hun vingers.
Een groene taal. Boeketten vol.

Architecten bouwen ruimte.
Laten stenen spreken. Rondom.
Binnen is soms ook buiten.
Glasgewande ingewanden.

Schilders schrijven
kleuren.
Hun canvas schept
leven.

Met verwondering
kijk ik.
Met bewondering
schrijf ik.

Armtierig ben ik,
want ik heb woorden nodig
om tot bij jou
te komen.

Was ik maar
een muzikant
dan sprak ik
een taal

zonder woorden ...

Pp

Jaloers


Zelfs
op mijn schaduw
ben je
verliefd

op m'n schuim
bij het scheren
ben je
jaloers

en verzet
ik m'n voeten
sta ik
op je tenen

zo close
ben je weg
van mij



Pp

Een blauwe prelude voor mei


De zee
zingt zomers in de bomen.
En de wind
golft heftig door hun kruinen.

Ze kreunen zachtjes
onder zijn genadeloos gebeuk.
Groene golfbrekers
in een landerige lucht.

Witte hitte
schildert schuwe stilte.
En luierende wolken
sluieren de hemel.

Gezegende aarde in mei.
Ging het maar nooit
voorbij.
Zo weerloos van waarde ...

Pp







Alles van waarde is weerloos
(Lucebert)

 

Later, als ik ...

 

Liefste, als ik ooit
in het land van niet meer weten
ben gearriveerd
ideeën immobiel
gezeten in een zure zetel

vergeet dan niet
de ochtend namens mij te groeten
en eer je naar me komt
nog vlug 'n zesgranenspeculoos
van Lotus voor me te gaan kopen

je zag het niet
maar elke morgen
maalde ik traag en teder
dat exquis genot
op het bedje van m'n smaakpapillen

wil jij ook, asjeblief,
nog even die kruimel
uit m'n mondhoek vegen
en hem heel secuur poneren
op het puntje van m'n tong

en ik zal
tastbaar in je ogen kijken
en spreken
zonder woorden
want lang al ben ik die vergeten

Liefste, ik vraag je nu
wat ik later niet meer kan
zie me graag
en leg dat kussen even anders
en dan weer anders

laat me
naar de ochtend zien
en de koelte in m'n armen nemen
ik zal je dankbaar
niets meer zeggen

Pp

 

De vrouw die zichzelf vergat


Zij verdween
amper de grens van vijftig
overgestoken

vanuit het Land van Ooit
naar
de Wereld van Nooit meer Weten

Onderweg
verloor zij
de landkaart van haar leven

haar geheugen
werd haar graf
waarin mensen en woorden verdwenen

vergeten
was alles
wat zij nog bezat

Amplitude



Zelfs op lippen van velours
sterven mijn blauwe vogels
een vederlichte dood
als ze hun witte nest verlaten

ze zijn geboren op papier
in woorden zonder oren
geschreven om te lezen
met geloken ogen

om te horen zonder stem
te luisteren
naar de golven van een pen

Bootje verdriet



Ik teken
in het water
rimpels
van een gebroken lach

en vaar
met natte vingers
naar jou
raap je druppels samen

en lijm
je tot stukjes
vrouw
ik zet je over



Pp

Ontmijner


De overspelige ochtend
verplant het verlangen
van een ontgonnen vrouw.

Haar hongerige huid
vlijt zich neer aan de boorden
van m'n basale begeerte.

Melkwitte velden
versmelten, ik ontmijn
haar ontklede trouw.

Golf als kolkend koren
over haar krochten,
weids en zonder berouw.

Het sneeuwt over haar zonden,
ik schreeuw meeuwen,
ze sterven in haar hortende haven.


Pp