Geïnspireerd door het gedicht hierna
schreef ik een echo.
Met dank aan Kerima Ellouise.




leeg gewaaid landschap

in meer dan mijn armen kunnen dragen
zet jij jouw wereld naast de mijne
met zelf geschreven recensies
die woorden uit de winter schudden

kaalgeplukt, de bomen, mijn ogen
het stoten in mijn buik, de bloesems
en het kijken waar ik lig, waar
niemand mij mag horen

met ontelbare wonden bijt en
beeft de stilte, in mijn hart het wenen,
de vergankelijkheid van grote gebaren

wat voor zin hebben gebarsten vingers
wanneer ik reeds alles heb verloren
in het kielzog van je zwijgende dialogen

Kerima Ellouise

 

waar niemand mij mag horen

 

 

in jouw armen
draag ik
het landschap
van mijn woorden

 

 

winters leeggeplukt
wonden als
verloren ogen wenen
gebarsten dromen weg

 

 

op mijn buik
bloesemen
jouw vingers
weid vertakt

 

 

over mijn zwijgen
en kijken
naar waar

ik te luisteren lig

 

 

 

 

 

Pp

 

In inkt gewassen


Zij hangt stilte
aan de waslijn.
Gewassen woorden
van wit verdriet.

Ik hoor
haar handen.
Ze dromen
nog van hem.

Hoe hij
kon lievekozen.
Haar beschreef
met blauw.

Nu droogt
de wind de inkt.
Haar papier
is vlekkeloos verloren.




Pp






PS.
Helaas, koos Charles Ducal
deze titel reeds voor mij.
En het werd een bekroonde bundel.

Kerima Ellouise is een dame
die ik reeds enkele jaren ken
en bewonder.

Zij schrijft aparte poëzie.
U vindt ze terug op haar SN-Blog.

Zij inspireert mij telkens
tot een antwoord.
Een echo of een spiegelbeeld.

Dat deed ze ook nu weer.



 

        Weet je nog

        Onder de appelboom
        waar ik je kuste
        met het eerste groen

        en het daglicht
        liet dansen
        over dode rozen

        naderde ik behoedzaam
        de winterrouw
        in jouw rode haren

        mijn vleugelslag verloren
        onder de mantel
        van je schaduwrijke tijd

        ik weet nog
        hoe de appelboom
        jouw adem bloesemde

        tot ik
        je laatste woorden
        niet meer hoorde

Pp




 

 

Vincent, geschreven als antwoord
op een gedicht van Kerima Ellouise.

Omwille van technische problemen, slaag ik er niet in
het hier te plaatsen. Cfr. haar site.

Titel van haar gedicht:

gele vlekken





 

Van Gogh :
Wheatfield under a Cloudy Sky, 1890

 

 

 

Vincent

En als

een zwaluw dan

de lente tekent

 

een huis

over

je schouder

 

dan klopt de zomer

met een hart

van vlinders

 

en schildert hij

de leegte

vol van zonnebloemen

 

Pp ©


Dank je wel Pp !


Hier geplaatst met instemming van Kerima Ellouise.

 

De nachtwacht


Hij dekt
de dichter toe
met slaap

maar maakt
zijn woorden
wakker

hij kijkt
de punten en de komma's
na

voor hun vertrek
naar
verre verten

ogen van papier
om letters
te bewaren

hoe
zou een dichter
overleven

zonder lezer
die
als nachtwacht

zijn
alfabet
bewaart
 

Pp

Ingeslapen blauw



De avond
heeft zijn stem
verloren

nu
de wind
zich heeft verscholen 

zwijgt hij
in duizend bomen
blad na blad

bladstil
 



Pp

 

Acacia

Even het gordijntje open schuiven.
Zo zie ik de ochtend beter.
Hij hangt nog sloom te blozen in de acacia.

Het groen glinstert regennat.
Druppels poëzie beven op de bladren.
In de palm van weemoedige woorden

drinken ze zich zat
aan de dag van gisteren.
En de vertrekkende nacht.

Ik laat ze rusten op de takken.
Als letters die papier kussen.
Straks vallen ze van hun lippen.

Pp

 

 

Taal

 

Er zijn mensen die communiceren
zonder woorden.
Zij praten met hun vingers.
Een groene taal. Boeketten vol.

Architecten bouwen ruimte.
Laten stenen spreken. Rondom.
Binnen is soms ook buiten.
Glasgewande ingewanden.

Schilders schrijven
kleuren.
Hun canvas schept
leven.

Met verwondering
kijk ik.
Met bewondering
schrijf ik.

Armtierig ben ik,
want ik heb woorden nodig
om tot bij jou
te komen.

Was ik maar
een muzikant
dan sprak ik
een taal

zonder woorden ...

Pp

Jaloers


Zelfs
op mijn schaduw
ben je
verliefd

op m'n schuim
bij het scheren
ben je
jaloers

en verzet
ik m'n voeten
sta ik
op je tenen

zo close
ben je weg
van mij



Pp

Een blauwe prelude voor mei


De zee
zingt zomers in de bomen.
En de wind
golft heftig door hun kruinen.

Ze kreunen zachtjes
onder zijn genadeloos gebeuk.
Groene golfbrekers
in een landerige lucht.

Witte hitte
schildert schuwe stilte.
En luierende wolken
sluieren de hemel.

Gezegende aarde in mei.
Ging het maar nooit
voorbij.
Zo weerloos van waarde ...

Pp







Alles van waarde is weerloos
(Lucebert)

 

Later, als ik ...

 

Liefste, als ik ooit
in het land van niet meer weten
ben gearriveerd
ideeën immobiel
gezeten in een zure zetel

vergeet dan niet
de ochtend namens mij te groeten
en eer je naar me komt
nog vlug 'n zesgranenspeculoos
van Lotus voor me te gaan kopen

je zag het niet
maar elke morgen
maalde ik traag en teder
dat exquis genot
op het bedje van m'n smaakpapillen

wil jij ook, asjeblief,
nog even die kruimel
uit m'n mondhoek vegen
en hem heel secuur poneren
op het puntje van m'n tong

en ik zal
tastbaar in je ogen kijken
en spreken
zonder woorden
want lang al ben ik die vergeten

Liefste, ik vraag je nu
wat ik later niet meer kan
zie me graag
en leg dat kussen even anders
en dan weer anders

laat me
naar de ochtend zien
en de koelte in m'n armen nemen
ik zal je dankbaar
niets meer zeggen

Pp

 

De vrouw die zichzelf vergat


Zij verdween
amper de grens van vijftig
overgestoken

vanuit het Land van Ooit
naar
de Wereld van Nooit meer Weten

Onderweg
verloor zij
de landkaart van haar leven

haar geheugen
werd haar graf
waarin mensen en woorden verdwenen

vergeten
was alles
wat zij nog bezat

Amplitude



Zelfs op lippen van velours
sterven mijn blauwe vogels
een vederlichte dood
als ze hun witte nest verlaten

ze zijn geboren op papier
in woorden zonder oren
geschreven om te lezen
met geloken ogen

om te horen zonder stem
te luisteren
naar de golven van een pen

Bootje verdriet



Ik teken
in het water
rimpels
van een gebroken lach

en vaar
met natte vingers
naar jou
raap je druppels samen

en lijm
je tot stukjes
vrouw
ik zet je over



Pp

Ontmijner


De overspelige ochtend
verplant het verlangen
van een ontgonnen vrouw.

Haar hongerige huid
vlijt zich neer aan de boorden
van m'n basale begeerte.

Melkwitte velden
versmelten, ik ontmijn
haar ontklede trouw.

Golf als kolkend koren
over haar krochten,
weids en zonder berouw.

Het sneeuwt over haar zonden,
ik schreeuw meeuwen,
ze sterven in haar hortende haven.


Pp

Zakdoek leggen


Verdriet zo groot als een zakdoek.
Troost is zo broos als het sussen van moeder.
Later lijkt nog eeuwig ver weg.
En de hemel ligt in de armen van een ander.

Nu later, gisteren en vandaag is geworden.
Sparen wij de zakdoek voor morgen.
Wij worden slomer. De tijd vliegt ons voorbij.
Nog even vertragen bij haar. Zij legt de hemel rond mij.


Pp








PS.
Zakdoek leggen is een kinderspel.
Gewoon intikken bij Google indien u meer informatie wenst.

Hoe

ontrafel ik de ochtend
in een woordenloos gedicht

lees ik de taal
van 't langoureuze licht

en hoor ik de stilte
die over letters sluipt

hoe

demp ik de dag
die m'n oren binnen kruipt

verleg ik de grens
van wit naar blauw

en schrijf ik het leven
met ochtenddauw



Pp

Goud op snee


De lente
moet nog komen
en ik droom
al van oktober

alsof herfst
reeds in de bloesem kleeft
zoals dood
aan pasgeboren leven





Pp

Gevangen in papier


De telefoon houdt nu z'n winterslaap.
Zo zonder haar. Zo zonder ziel.
De kraaien krassen zwart een naam.
In de stilte. Van m'n mannelijk bestaan.

Een boekje van papier
met legale letters over trouw,
ontvoert ze wettelijk. Een vrouw.
Gevangen als een dier.

Hier hangt haar geur nog in de lakens.
In het bedrogen bed
ligt haar afdruk vaag te slapen.
O, wat een slet, hoor ik je dogmatisch klagen.








Als je de volgende zinnen wil begrijpen
dan zou je best Karl May gelezen hebben.
Winnetou en Old Shatterhand.

Sommige mannen bezitten een vrouw.
Dragen ze als een scalp aan hun gordel.
Geen fee. Maar een trofee.

Krab even aan het pelletje beschaving
en je merkt meteen het échte materiaal.
Normen en waarden. Wij hanteren ze als een wapen.

Dus vooraleer je op deze zondige pianist schiet,
dwaal dan eerst even door 'ton petit jardin secret'.
O, dit is geen pleidooi pro domo.

Ik pleit schuldig.


Uvi




PS.
Een citaat van Gabriel Garcia Marquez:
"Ieder mens heeft drie levens. Een persoonlijk, een publiek en een geheim."

De lenige liefde


Ik trek de zolder op. Dichter bij de hemel.
En de bomen. Zo hoor ik hen beter.
Als de wind hun stem verheft.

Ah, ze lijken wel dansers. Een ballet van takken.
Hun lichaam, de lenige liefde.
Ja, Herman, van jou gestolen.

Straks wikkelt de avond ze in zwijgen.
Duizendmaal bladstil.
Onhoorbaar hijgend.

Nu klauteren kinderstemmen nog op de rug van de wind.
Ze verjagen de avond.
Nog even. En dan bidt de schemering.

De zon herdenkt Picasso. Zakt zalig onder in zijn gele vlek.
Trekt een lasso rond de horizon.
Het canvas wordt weer zwart als pek.




Uvi



PS.
Gevonden, zomaar tussen m'n ideetjes.
Zonder datum.
Het zal al wel zomer geweest zijn.

Herman = Herman de Coninck.
Ik refereer aan z'n (wellicht) meest succesvolle bundel:
De lenige liefde.