Dag wit blad,



Zoals een ochtend. Toegedekt met sneeuw.
Egaal wit. Luisterzacht.
Ongerept. Nog onbesmet door woorden.
Geluidsarm. Stilterijk.

Zo stel ik me een wit blad voor.
Van het noorden naar het zuiden.
Van oost naar west. Een leeg nest.
Het niet zijn. Voor het zijn.

Alles kan nog.
Ieder ongeschreven woord kan nog veranderd worden.
Het is nog niet onderweg naar een lezer. Geen reiziger van betekenis.
Nog vol van niets. Nog niet gekleurd. Nog niet gekreukt.

Zonder handen. Zonder pen. Al wel losgelaten.
Maar zo vrij als wit. Nog niet betast door ogen.
Nog niet verraden door een lezer.
Onveranderd. Zoals gedacht. Il incipio. Het begin.

Het neerschrijven is reeds verraad.
Aan de gedachte. Niet begrensd door letters of lectuur.
Het is de witte stilte stelen van een machteloos blad.
Wit wordt zwart. Met restjes niets tussen de lijnen.

Dag, wit blad. Ik bied je mijn verontschuldigingen aan.
Want ik ontnam je jouw onschuld.
Ik maak je medeplichtig. Aan onbegrip.
Aan lelijkheid. Zonder mij was je nu nog een vrij blad.

Wit van stilte.




Pp