Verloren vrouw

 

de vrouw
is weg gewaaid
tot in haar wit verleden

het zuiden van haar ziel
ligt blauw te blinken
op een kier

zij brak haar letters
bijna op de grepen
van het leven

en struikelt
nu op weg terug
langs beelden

reeds opaal vergeten
naar haar strand
van gerimpelde herinnering

een bange bruid
met troosteloos boeket
en ogen als een kind gesluierd

zo stapt zij blindelings
in de armen van de winter
haar zomer uit