Moeder is nu 16 jaren gestorven,tien jaar later dan mijn vader. Ze woonde ver van mij zo efkens 40 km uit elkaar,en met mijn broer die nader woonde viel het niet goed mee,zo was mijn moeder veel teveel op haar eentje aangewezen. iedere week zag ze mij en mijn gezin een paar uurkens, waarvoor ze dankbaar was,ze lachte dan nog eens maar.... diep in haar ogen verraade haar blik de eenzaamheid en pijn om het verdriet "alleen te zijn". Soms sprak ze wel eens over ;hoe moeilijk 't was om zo maar steeds alleen te zijn, en dan zei ze je moet het meemaken voor je 't weet?Eenen dag telt 24 uren en als je een paar uren komt dan zijn er nog 22 over. Den tv je ziet er wat van alles maar je kunt er niet tegen spreken,en met de kippen is 't van 't zelfde,dus hebbe 'k ze maar de kop afgedaan en hops 'k ben er van af, een hondje maakt ook vele goed, maar klappen kan hij verdomd toch niet;en da gaan wandelen daar kan ik niet meer tegen. Weet hij ; 'k vrage mij soms af wa zitte 'k ik hier nog te doen,'k wou dat ik kon vliegen; "ze lacht " maar ja naar waar? Vala 'd as nu eenmaal 't leven;groot worden, trouwen, kinders kopen,dan komen er nog kleinkinderken bij, en voor je 't denkt zijn ze ook groot en weer verdwenen,mee in de stroom van 't vluchtig leven. En dan zit je daar;komen ze of komen ze niet?en weer vliegen je gedachten je om de oren van hoe het vroeger was geweest, alsof het allemaal maar van gister was. Ik ging naar huis.... eventjes machteloos maar toch blij er te zijn geweest. In alle stilte is ze dan gestorven,ze lag zo mooi en rustig op haar sterfbed, en 'k had 't gevoel dat ze nu zeggen wou;'t is goed geweest ik ben niet weg,ik ben er nog voor jou al is 't nu aan den overkant, je weet ,ik hou zo veel van jou.,'t is goed geweest ,ik heb nu geen verlangens meer ,geen pijn ,alleen maar vrede bij de HEER.en als het God belieft zien wij elkander nog eens weer. (met de groejes van ploef)
|