Voor de persberichten en recensies van "Een drug te ver" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

 We gaan verder met de derde bladzijde .

Om half zes stond hij al op zijn boot. Hij had hem gisteren kunnen aanmeren op de laatste ligplaats richting Lier. Hij had nu dus een perfect zicht op de Kleine Nete en op het naastliggende fietspad dat Sabine gebruikte voor haar loopsessies. Als alles normaal verliep zou ze dus iets na zes uur passeren. De FN 5.7 was er helemaal klaar voor, inclusief geluidsdemper natuurlijk. Met dit wapen, dat je in België niet kon kopen, kon je door een kogelvrije vest schieten. Zo krachtig was het. Het was ook een echt pareltje voor een scherpschutter, die Hans dus was. Je kon namelijk feilloos je doelwit raken van op honderdvijftig meter afstand. En dat was precies wat hij wilde doen, knallen van op ongeveer honderdvijftig meter afstand.

Hans opende het zijraampje van zijn stuurhut. Van hieruit zag hij op het looppad. Hij nam zijn verrekijker en stelde die af op de brug. Daar liep het pad met een bocht onderdoor. Van daar zou hij Sabine kunnen volgen.

Na tien minuten was het zover. Hij had zijn slachtoffer in beeld. De afstand was nog iets te ver. Hij liet haar nog een beetje verder komen en legde dan aan. Hij richtte op haar hoofd.

“Plof”

Sabine zeeg neer.

Hans pakte alles weer rustig in, sloot zijn boot af en keerde terug naar huis. Hij ging bewust niet langs het looppad. Via het kleine toegangsstraatje tot de haven kwam hij direct op de Lispersteenweg, waar hij woonde. Hij moest nog tweehonderd meter overbruggen.

Toen hij thuis kwam legde hij eerst zijn pistool terug in de kluis op de zolder, nam een douche en ging naar zijn werk.

Hans was dispatcher bij GELUD-koerier. Deze binnenlandse koeriersdienst was gevestigd aan de ring van Lier. Zijn taak bestond erin om de pakjes te verdelen onder de chauffeurs.

Als baas van deze chauffeurs had hij het zo aangelegd dat hij met één bepaalde chauffeur een heel goede relatie had. Deze chauffeur was Ronny Martens. Ronny was de persoonlijke leverancier van cocaïne aan zijn drie klanten in de omgeving van Lier. Zo bleef hij zelf uit beeld. In ruil zorgde hij ervoor dat Ronny, die in zijn vrije tijd ook nog DJ was, geregeld contacten voor optredens kreeg van zijn vrienden.

Het systeem werkte als volgt:

-   Hans voer met zijn boot vanuit Emblem naar Antwerpen.

-   Daar lag de boot van de leverancier van de cocaïne.

-   Na de overhandiging van de drugs keerde hij terug naar Emblem.

-   Hans verdeelde de drugs in drie kleine kluisdoosjes die werden afgesloten met een cijfercode. Op elk doosje stond de naam van de klant. Deze drie doosjes gingen dan in een hardboard malet zoals elke manager er één heeft.

-   Hij overhandigde deze dan de volgende morgen aan Ronny.

-   Deze wist waar hij de doosjes moest leveren.

-   De klant nam het doosje aan, pakte de drugs eruit en stopte het overeengekomen geld erin. Cash, geen opspoorbare elektronische sporen.

-   Ronny gaf ´s avonds de malet terug aan Hans.

Deze cyclus herhaalde zich gemiddeld om de twee weken, naargelang de behoefte van de klanten.

Vandaag was het een gewone dag, geen drugsleveringen voor Ronny.

Voor Hans was het dus ook een gewone dag zoals alle andere.

Hij parkeerde zijn BMW 550i op de parking voor het bureaugedeelte van het bedrijf. Hij hield zijn badge tegen de badgelezer, waarna de deur opende en hij binnen ging. Op de dispatch waren zijn medewerkers al druk bezig met het verdelen van de papieren. Hij ging in het magazijn en begroette daar zijn chauffeurs. Ook Ronny was al aan de slag.

“Morgen Ronny, alles kits makker?”

“Alles in orde, Hans.”

“Hoe gaat het met de optredens?”

“Dat gaat, ik mag niet klagen. Volgend weekend mag ik weer twee keer spelen. Vrijdag in Den Bengel in Lier en zaterdag in Café Rock-´n-Roll in Koningshooikt.”

“Allee, dan gaan de zaken goed. Zoveel te beter.”

Den Bengel en de Rock-´n-Roll waren twee van de drie cafés waar Ronny de coke van Hans leverde. De derde was taverne Den Johnny op het Zimmerplein in Lier.

Hans deed de ganse toer van het magazijn en ging dan terug in zijn kantoor zitten. Hij startte zijn computer op en begon met het doornemen van zijn mail.

Niks gebeurd. Het leven ging gewoon door, voorlopig toch.

27-04-2012 om 11:36 geschreven door Ludo Geluykens

 We gaan verder met de tweede bladzijde .

Hij was uit zijn lood geslagen. Maar hij kon toch nog repliceren met een kwinkslag.

“Ja, Sabine, mooie dag, mooi gezelschap hé. Je bent al zo vroeg op weg!”

“Ja, ik heb deze week de late shift, dan loop ik ’s morgens om zes uur, lekker fris nog nu. ’t Amusement nog hé”, riep ze.

Hij wist onmiddellijk dat dit zware gevolgen kon hebben voor zijn verdere leven. Als zij dit ging vertellen aan Inge, zijn vrouw en haar beste vriendin, dan kon hij het vergeten.

Tijdens het verloop van de dag had hij dit nog wel uit zijn hoofd kunnen zetten. Daar had Tinne wel voor gezorgd. Hij dacht nog eens terug aan die prachtige dag op het water gisteren. Wanneer hij aan Tinne dacht moest hij telkens weer denken aan de hit van AC/DC, “Whole Lotta Rosie”. En in gedachte zong hij:

“Never had a woman, never had a woman like you. Doing all the things, doing all the things that you do…”

En ze deed heel wat ‘things’ tijdens hun rondvaart.

Maar nu moest hij handelen, als hij zijn mooie leventje niet wil-de verknallen. Hij moest Sabine beletten dat ze iets zou vertellen tegen zijn vrouw. Hij nam zijn FN 5.7 en vertrok.

Hans was vroeger nog vijf jaar lang bij de SIE van de politie geweest, het speciaal interventie eskadron, als scherpschutter. Van daaruit had hij iemand leren kennen die in drugs handelde. Deze persoon had hem dan weer in verbinding gebracht met een drugsdealer die ook de bewuste pistolen van FN kon leveren. Als scherpschutter en kleine drugsdealer had hij deze gelegenheid niet kunnen laten voorbij gaan. Hij zou zijn pistool nu voor de eerste keer ‘echt’ gaan gebruiken. Spijtig voor Sabine, maar hij kon niet anders.

23-03-2012 om 08:24 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Een drug te ver" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

1

20 augustus, Lier, Lispersteenweg.

Hans Verhoeven was al om vijf uur opgestaan. Hij had zijn vrouw Inge wijsgemaakt dat hij ging joggen. Maar wat hij in gedachten had, was iets helemaal anders. Hij was vroeg opgestaan om een afrekening te regelen. Hans was namelijk gisteren betrapt door Sabine, een vriendin van zijn vrouw. Hij had een afspraakje geregeld met Tinne, een blonde schone van op zijn werk. Tinne was ook fotomodel in haar vrije tijd. Verhoeven had haar beloofd om ze kennis te laten maken met de mooie kant van de binnenwateren in de omgeving van Lier. Zij zou hem dan kennis laten maken met een paar persoonlijke schone kanten. Hans had een boot, die lag in de jachthaven van Emblem, enkele honderden meters verwijderd van zijn huis. Ze hadden afgesproken om zes uur ’s morgens. Inge, zijn vrouw, had de vroege dienst. Zij was verpleegster in het ziekenhuis. Echter juist toen hij met Tinne de loopplank naar zijn boot opging riep er iemand.

“Hey Hans, goedemorgen, zo vroeg en al in zo’n schoon gezelschap.”

Het was Sabine, die al aan het joggen was op dit vroege uur.

08-03-2012 om 00:00 geschreven door Ludo Geluykens

De gemeente Ranst en uitgeverij Leesgenot
nodigen u uit op de voorstelling van

“Een drug te ver”

De nieuwe politiethriller van

03-02-2012 om 18:28 geschreven door Ludo Geluykens

VOLGENDE WEEK KAN U HIER MEER INFO VINDEN OVER MIJN NIEUW BOEK...

VOOR DE LAATSTE MAAL KAN U HIER EEN (EXTRA LANGE) GRATIS STUK LEZEN UIT ADELLIJKE INTRIGES.

Voor de persberichten en recensies van "Adellijke intriges" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met de veertiende bladzijde van "Adellijke intriges."
 

Ze gingen verder de ganse galerie door en kwamen dan terug in de privévertrekken terecht.

In het salon stonden allemaal zware eiken meubelen.

Ze liepen ook door de woonkamer en de slaapkamers. Alle kamers waren ingericht met echte antieke meubelen. Alles was ‘echt’: de linnenkasten, het buffet, ladekasten, schrijftafels, commodes, eettafel en stoelen.

“Polle, kan jij nu ook zeggen welke stijl dat allemaal is?”

“Ik heb heel veel gezien, volgens mij is er heel wat ‘Lodewijk’ materiaal bij, maar of dat nu van de veertiende of de zestiende is, dat kan ik niet zien.”

“Ik zou het zeker niet allemaal willen betalen, of zelfs niet onderhouden”, merkte Somers op.

“Kom chef, we gaan naar het terras. Misschien kunnen we wel een koffie krijgen.”

“Zullen we op de barokstoelen gaan zitten aan de baroktafel?”, lachte Bruno.

“Wel, je zou wel eens gelijk kunnen hebben, volgens mij is het ‘echte’ barok.”

“Zo zie je maar hé Polle, af en toe kan zelfs ik juist gokken.”

Leentje was er nog. Ze bracht hun een verse kop Rombouts, met een koekje, zoals het past op een kasteel.

“Is Robert er al?”, wilde Paul weten.

“Meneer Robert is zojuist toegekomen. Hij zit nu met Nathalie in het salon. Zal ik hem roepen?”, vroeg ze.

“Vraag of hij binnen een paar minuutjes komt”, antwoordde Bruno.

“Je hebt het gehoord, het is ‘meneer’ Robert hé, Polle.”

Ze bekeken het prachtige gazon en de mooie tuin. Volgens de commissaris moest het onderhoud van de tuin alleen al ‘stukken van mensen’ kosten.

Nathalie kwam, nog steeds huilend, Robert voorstellen aan de speurders.

“Meneer de la Faille, Bruno Somers en dit is mijn collega Paul De Winter.”

Ze condoleerden Robert bij het overlijden van zijn vader.

“Hoe heb je het droevige nieuws vernomen?”

“Euh….Nathalie heeft me gebeld.” Bruno zag dat er een ‘hapering’ zat in zijn reactie.

“Wanneer heb je je vader voor het laatst gezien?”

“Ik was deze morgen nog hier.”

“Verwachtte hij iemand, vandaag?”

“Niet dat ik weet.”

“Had de baron vijanden?”

“Mijn vader was een zeer geliefd man. Ik denk niet dat iemand hem kwaad zou willen doen.”

“Is er in het kasteel beveiliging aanwezig?”, informeerde Paul.

“Er is een camerasysteem met opnameapparatuur, de recorders staan in het bureau.”

“Kunnen we daar dan nu eens gaan kijken?”

Ze gingen terug naar binnen om de beelden te bekijken.

“Kijk, ze hebben de draad doorgeknipt”, stelde Paul vast.

“En de cassette is eruit gehaald en waarschijnlijk meegenomen. Dat zijn geen gewone voorbijgangers geweest Polle, eerder professionelen, die wel degelijk van de toestand binnen het kasteel op de hoogte waren.”

“Is er iets verdwenen?”, vroeg de commissaris aan Robert.

“Dat kan ik zo niet zeggen. Daarvoor zal ik een inventaris moe-ten doen.”

“Zou je dat zo snel mogelijk willen doen, en ons het resultaat laten weten. Dat is zeer belangrijk voor het verder onderzoek.”

“Zal ik doen, hebben jullie mij nog nodig?”

“Neen, ga maar. We spreken mekaar nog.”

De zoon van de baron ging terug naar Nathalie.

“En, Polle, wat denk je?”

“Ik zie nog niet veel. En wat denk jij?”

“Ik heb alleen gezien dat Robert ‘haperde’ bij het antwoord op je vraag, hoe hij op de hoogte was gebracht, maar dat kan van de emotie geweest zijn ook.”

“Chef, ik denk dat we toch ook die twee vrouwen nog eens op de rooster zullen moeten leggen. Het kan toch niet dat die moordenaar zo maar uit het niets hier binnen komt.”

“Ja, Polle, dat klopt, we blijven inderdaad met nogal wat vra-gen zitten.”

“Is de Sus al weg?” vroeg Bruno.

“Ik weet het niet, zal ik het eens vragen aan Nathalie?”

“Ja, doe dat, en zeg dat wij ook gelijk weg zijn.”

Hij ging terug naar het salon. Hoofdcommissaris Peeters was al een tijdje weg, vernam hij van de ex van Robert.

“Wij weten voorlopig genoeg”, zei hij tegen haar. “Wij komen zeker nog langs vandaag of morgen.”

“Oké. Als ik hier niet ben, kom je maar bij mij thuis langs. Dat is toch maar juist achter de hoek hier teneinde de straat.”

“Oh, voor ik het vergeet, toch nog één vraagje. Hoeveel ingangen zijn er hier voor het kasteel?” vroeg Paul.

“Alleen de grote hoofdingang.”

“Bedankt, en tot volgende keer.”

“De Sus is al een tijdje weg”, zei Paul tegen zijn chef.

“Dan zijn wij ook maar weg hé.”

Ze reden met de Golf terug naar het politiebureau.

“Blijkbaar is er maar één ingang aan het kasteel”, zei Paul, terwijl hij de Golf op de parking reed.

“Dan moet er toch iemand iets gezien hebben.”

19-01-2012 om 18:17 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Adellijke intriges" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met de dertiende bladzijde van "Adellijke intriges."

“Ja, ik heb hem onmiddellijk gebeld.”

“Had de baron vijanden?”

“Niet dat ik weet, maar in het wereldje van de kunsthandel is er nogal wat jaloezie.”

“Wanneer er veel geld mee gemoeid is, loop je altijd risico”, vulde Bruno aan.

Paul noteerde ook de gegevens van Nathalie en zei haar dat ze mekaar zeker één van de uren terug zouden zien.

“Hou je wel ter beschikking.”

“Polle, zullen wij ondertussen eens door het kasteel lopen om te zien of er ons niets opvalt? ”

“Dat lijkt me een goed idee, dan kunnen we daarna eens met meneer Robert gaan spreken.”

“Die zal hier ondertussen toch al wel zijn zeker”, repliceerde de commissaris.

Ze begonnen hun rondgang in de ridderzaal. Bij het binnenkomen viel het Paul al onmiddellijk op dat hier wel heel ‘speciale’ schilderijen hingen.

“Amaai, chef, hier hangt voor een paar miljoen bijeen.”

“Een paar miljoen euro’s?”

“Jazeker.”

“Zijn dat dan zo’n dure schilderijen?” Bruno was niet zo op de hoogte van de waarde van “kunst”.

“Ik zie een Matisse, een Monet, een Degas en een Permeke, allemaal heel bekende, dure kunstenaars. Het zijn niet hun bekendste werken, maar ik schat dat hier toch wel voor enkele miljoenen aan de muur hangt.”

“Toch wel knap, Polle, dat je dat allemaal zo weet.”

“Iemand moet toch het cultuurgehalte van de politie van Lier hoog houden hé”, antwoordde Paul, hiermee doelend op de geringe kennis van echte kunst in hun korps.

“Van sport en muziek mag je me wat vragen, maar ik kan het verschil niet zien tussen een duur en een goedkoop schilderij”, zei Bruno. “Maar ik heb thuis een kenner zitten hé.”

Hiermee bedoelde hij zijn vrouw Sonja, die in haar vrije tijd ‘vanalles’ deed op gebied van kunst: zijdeschilderen, aquarel, olieverf en dan deed ze ook nog dingen met fietsbanden en bloemschikken… zo zei Bruno het toch altijd.

“Zeg Polle, zie jij hier iets van beveiliging?”

“Ik zie wel bewegingssensoren, maar ze werken volgens mij niet. Normaal zie je een rood lampje branden.”

“Het zijn misschien nieuwe modellen.”

“We zullen het straks eens vragen aan de zoon.”

Ze gingen verder naar de zalen van de galerie.

“Hier hangen wel meer schilderijen”, merkte Bruno op.

“Ja maar wel van een ‘mindere’ waarde.”

“Zou er iemand kunnen zien of hier iets verdwenen is?”

“Als ik iets zou meenemen, zou ik het uit de ridderzaal nemen”, merkte de hoofdinspecteur op.

31-12-2011 om 11:30 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Adellijke intriges" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met de twaalfde bladzijde van "Adellijke intriges."

“Ik heb dan onmiddellijk naar Nathalie gebeld. Die is direct gekomen en zij heeft jullie verwittigd.”

“Waarom belde je Nathalie?”

“Zij is zowat de vriendin van de baron. Ze helpt hem bij alles.”

“Is er je, in de loop van de voormiddag, niets opgevallen?”

“Neen, ik ben zoals gewoonlijk, om negen uur begonnen, heb koffie gezet voor meneer en ben dan aan mijn dagelijkse klus begonnen.”

“Niemand gezien of gehoord?”, probeerde Bruno nogmaals.

“Jawel, meneer Robert, de zoon van de baron is hier vanmorgen even geweest,”

“Weet je ongeveer wanneer dat was?”

“Dat moet iets na negenen geweest zijn. Hij heeft even met zijn vader gesproken en is iets voor tien uur nog komen zeggen dat hij weg was.”

“Komt meneer Robert hier dikwijls?”

“Ja, die komt regelmatig, bijna dagelijks.”

“Voor de rest heb je niets speciaals gezien of gehoord? Je hebt niemand horen roepen of zo?”

“Neen, ik werk altijd met de radio aan. Dan hoor je niet veel anders meer hé.”

Paul noteerde nog de persoonlijke gegevens van Leentje en ze spraken af dat ze, indien nodig, later nog wel eens terug zouden komen voor meer vragen.

Bruno ging Nathalie halen. Die zat ondertussen nog steeds te huilen in het salon.

Nathalie was opmerkelijk beter gekleed dan Leentje. Je kon zien dat ze een betere smaak had op het gebied van kleding.

Ze had dan ook van het rijkeluisleventje geproefd toen ze getrouwd was met Robert, dacht Bruno.

“Waarom belde Leentje eerst naar jou ?”

“Dat is omdat ik hier zowat alles regel, en ze is dat gewoon. Wanneer ze een probleem heeft komt ze daarmee bij mij.”

“Hoe zou je jouw relatie met Jean-Louis de la Faille kunnen omschrijven?”

“Wij hebben een goede vriendschappelijke relatie. Ik help de baron bij alles waar hij mijn hulp bij kan gebruiken.”

Bruno keek even met een vragende blik naar Paul. Die begreep onmiddellijk wat zijn vriend wilde zeggen en nam het gesprek over, vóór deze verder gênante vragen zou stellen.

“En waarom doe je dat?”

“Ik deed dat vroeger, toen ik nog met Robert getrouwd was, en ik ben dat altijd blijven doen.”

“En wat denkt Robert daarvan?”

“Dat zal je aan hem moeten vragen, denk ik”, antwoordde Nathalie nogal bitsig.

“Heeft er trouwens iemand Robert verwittigd?”

13-12-2011 om 15:18 geschreven door Ludo Geluykens

Speciale acties voor aankoop boeken van Ludo Geluykens, de schrijver zal aanwezig zijn op:

9, 10 en 11 december

Deze dagen zijn de boeken te verkrijgen aan speciale "EINDEJAARSPRIJZEN"

Voor de persberichten en recensies van "Adellijke intriges" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

“Commissaris Bruno Somers en dit is mijn collega, hoofdinspecteur Paul De Winter. Kunnen wij jullie een paar vragen stellen?”

De jongste van de twee, Leentje, zei dat ze wel even apart konden gaan zitten in de keuken. Daar was het nu rustig. Nathalie zou nog even in het salon blijven zitten.

De kookruimte was zeker geen ouderwetse kasteelkeuken. De modernste toestellen stonden er in een klassiek uitgevoerde keuken.

Ze gingen aan de tafel zitten die in het midden van het vertrek stond.

“Gaat het al een beetje?”, suste Paul.

“Ik zal proberen, maar het zal niet gemakkelijk zijn”, snikte Leentje.

“Hoe heb je het ontdekt?”

 “Ik had gedaan met het kuisen van de ridderzaal en de galerie om iets vóór half twaalf en ging de baron opzoeken in de tuin om te melden dat hij het alarm terug mocht opzetten. Toen ik buiten kwam zag ik dat meneer helemaal weggezakt in zijn stoel zat. Ik dacht eerst dat hij sliep, maar wanneer ik bij hem kwam zag ik al dat bloed op zijn hoofd. Ik voelde of zijn hart nog klopte, wat niet het geval was.”

Ze stopte nu even en nam een slok water. Paul had uit de ijskast een fles plat water genomen en een glas voor haar uitgeschonken.

“Wat heb je daarna gedaan?”, vroeg Bruno, “de politie gebeld?”

24-11-2011 om 00:00 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Adellijke intriges" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met de tiende bladzijde van "Adellijke intriges."

“Hou het maar normaal”, zei Sus lachend, “dat is in jouw geval al erg genoeg.”

Ze vertrokken met de Golf naar het kasteel. De hoofdcommissaris volgde met zijn eigen wagen, zo kon hij weg wanneer hij wilde.

Tegen half één arriveerden ze aan het kasteel. Ze werden opgewacht door onderzoeksrechter Janssens.

“Hoe is de situatie hier, Willy?”, informeerde Peeters.

“Wel, het lijk van de baron ligt in de tuin, Rik Pauwels, de wetsdokter, is al bezig.”

“Zullen we daar dan al eens eerst gaan kijken?”, stelde Bruno voor.

Ze gingen door het kasteel naar de tuin.

“Dag Rik”, zeiden ze bijna gelijktijdig.

“Dag mannen.”

“En, wat heb je al voor ons?”

“Overleden tussen half tien en elf uur, waarschijnlijk een vechtpartij, en ik denk dat hij met zijn hoofd op het beton is gevallen. Voorlopig is dat alles wat ik kan zeggen. De rest is voor later”, stelde de wetsdokter.

“Wanneer heb je een volledig verslag klaar?”

“Ik zal proberen om morgenvroeg de autopsie te doen. Dan kom ik morgenmiddag verslag uitbrengen op het bureau. Goed?”

“Dat is heel goed, Rik.”

Ze gingen allemaal terug naar binnen.

“Wie heeft het lijk ontdekt?”, vroeg Bruno aan de onderzoeks-rechter.

“De kuisvrouw, Leentje. Die is, nadat ze het dagelijkse onderhoud van de ridderzaal en de galerie gedaan had, in de tuin gaan kijken en heeft hem daar gevonden.”

“Heeft zij ook de politie gebeld?”

“Neen”, kwam hoofdcommissaris Peeters tussen. “Ze heeft Nathalie Segers gebeld en die heeft ons verwittigd.”

“En wie is Nathalie Segers?”, wilde de commissaris weten.

“Dat is de ex vrouw van Robert de la Faille, de zoon van de baron. Zij heeft nog een goede verhouding met haar ex- schoonvader.”

“Een goede verhouding of een verhouding tout court?”

“Bruno, kan jij nu echt aan niets anders denken?”

“Het was maar een vraag hé, Polle.”

“Zijn die vrouwen nog hier?”

“Die wachten op jullie in het salon”, antwoordde de onder-zoeksrechter.

“Gaan we die dames samen verhoren of apart? Wat denk je?”

“Ik denk dat we ze beter elk apart nemen, chef.”

Ze gingen het salon binnen en zagen dat beide vrouwen nog druk met mekaar aan het babbelen waren, weliswaar met de tranen in de ogen, maar toch…

05-11-2011 om 19:44 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Adellijke intriges" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met de negende bladzijde van "Adellijke intriges."

3

 4 juli, Lier, politiekantoor.

Commissaris Bruno Somers en hoofdinspecteur Paul De Winter, de Polle voor de vrienden, zaten in hun bureau rustig een tas koffie te drinken. Martine, de assistente van hoofdcommissaris Peeters, had er ook nog een koekje bijgedaan.

“Ga je vanmiddag met ons mee iets eten op het Zimmerplein, schoonheid?”, vroeg Bruno.

“Zijn we dan om één uur terug?”

“Daar sta ik garant voor”, repliceerde Paul. “Je kan er op reke-nen.”

“Wel, dan ga ik mee.”

“Ik denk dat dat voor een andere keer zal zijn!” riep Frans.

Hoofdcommissaris Frans Peeters, door zijn vrienden ook wel, de Sus genoemd, kwam hun bureau binnen.

“Ze hebben baron Jean-Louis de la Faille dood gevonden in zijn tuin, waarschijnlijk vermoord”, zei Sus.

“Den baron van die chique galerie?”, wilde Paul weten.

“Amaai Polle, ben jij een kunstkenner?”, vroeg Bruno schert-send.

Peeters kwam snel tussen voor het weer ‘uit de hand’ zou lopen.

“Onderzoeksrechter Willy Janssens is al ter plaatse en hij heeft ook wetsdokter Rik Pauwels verwittigd. De technische recherche zal ook al ongeveer daar gaan arriveren.”

“Kunnen we zo snel mogelijk naar het kasteel gaan? Als jullie nu vertrekken ga ik mee.”

“Nous sommes chemin”, zei Bruno.

“Wat gaan we nu krijgen, chef, Frans?”

“Frans met haar op”, lachte de commissaris. “ Maar we gaan naar den baron, dan moeten we ook ons taalgebruik een beetje aanpassen hé.”

08-10-2011 om 12:22 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Adellijke intriges" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

Na nog wat verder onderzoekwerk kwam hij tot de vaststelling dat tussen tien en twaalf uur de ridderzaal, waar het doek hing, onzichtbaar kon betreden worden. Hij had twee perfecte kleurenkopijen van het expertiserapport laten maken en had er één samen met het originele al mee naar huis genomen.

Op 4 juli, vandaag dus, zou het dan allemaal gebeuren.

Robert was om negen uur al langs geweest en hij had gezien dat de kuisvrouw, zoals altijd stipt op schema, aan haar poetsbeurt begonnen was. De baron was aan het ontbijten en zou dus straks wel in de tuin gaan zitten om zijn krant door te nemen.

Alles zag er dus goed uit.

Hij ging nog even langs het bureau, zette het alarm van het poortje achteraan in de tuin af en zei nog goedendag tegen zijn vader en de kuisvrouw en ging terug naar huis.

Gelukkig hebben we enkele jaren geleden dat alarm van het poortje apart laten aansluiten, dacht hij. Zo kon de baron onopgemerkt naar het golfterrein gaan.

En nu zat hij dus te wachten op het sein dat alles goed gegaan was, zodat hij het alarm van het poortje terug kon gaan opzetten.

Carlo Castellano was ondertussen bij Benito Sahli aangekomen en had hem het hele verhaal uitgelegd. Het was echt een ongeluk bleef hij maar herhalen.

Benito wist niet goed wat hij nu moest doen. Zou hij wachten tot Robert het nieuws vernam van de politie, of zou hij hem zelf op de hoogte brengen. De afspraak was dat ze mekaar om twaalf uur zouden spreken via Skype.

Het was vijf voor twaalf. Sahli moest een beslissing nemen. Hij nam plaats voor zijn iMac en logde in op Skype. Robert ant-woordde onmiddellijk.

“Hoe is het geweest?”, vroeg hij, “alles goed verlopen?”

“Het verwisselen van het doek is goed verlopen, maar voor de rest is alles catastrofaal misgelopen.”

“Hoe bedoel je, misgelopen? Wat is er mis gelopen? Er is toch niets gebeurd met papa?”

“De baron heeft onze man gezien en is recht gesprongen. Er is een gevecht ontstaan en je vader is met zijn hoofd tegen het beton gevallen.”

“En dan..? Is het erg…? Hoe erg is het…? Is hij naar het ziekenhuis?”

“Wij denken, we zijn er eigenlijk zeker van, dat hij dood is.”

Het werd heel stil aan de andere kant van de lijn. Na enkele seconden was ook het beeld weg. Robert had de verbinding verbroken.

Wat moest hij nu doen? Hij kon niet naar het kasteel gaan, want daar zou ondertussen het ganse circus, politie, hulpdiensten al wel op volle toeren draaien.  Hij zou zich dan verraden. Hij wist officieel nog van niets.

Hij moest toch iets kunnen doen.

10-09-2011 om 10:51 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Adellijke intriges" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten. 


We gaan verder met de zevende bladzijde van "Adellijke intriges."

Deze vervalste schilderijen werden dan door Robert in zijn galerie als “echt” aan de man gebracht.

Dit zwarte circuit werkte al enkele jaren succesvol en iedereen was tevreden met de opbrengst.

Enkele maanden geleden had de baron een schilderij van Monet aangekocht, om aan zijn privécollectie toe te voegen.

Toen Robert, bij het in orde brengen van de boekhouding, het bedrag zag dat dit schilderij had gekost, één miljoen euro, kon hij dit niet meer uit zijn hoofd zetten.

Hier moest hij ‘iets’ mee doen.

Bij de volgende afspraak met zijn vriend, op hun geheime plek, in het Munsterbos in Munsterbilzen, werd een eerste keer over het project gesproken.

Na een paar weken kwam Benito met een voorstel, zijn Russische contactpersoon had een koper, die wilde voor het originele schilderij wel één miljoen euro geven. Hij wilde dan wel alles origineel, de expertiserapporten en natuurlijk ook het schilderij.

Robert had eerst het aanbod afgeslagen, maar na enkele weken had hij toch aan zijn vriend gevraagd om een plan op te zetten.

Sahli kwam met zijn voorstel, hij zou hun vervalser eerst een kopij laten maken van het doek en dan moest het originele vervangen worden door het vervalste kunstwerk.

Hij kende iemand uit “het milieu” van Charleroi, die de schilderijen wel kon verwisselen. Voor het verwisselen van de schilderijen was natuurlijk de medewerking van de la Faille nodig. Ze bekeken samen hoe ze dit konden doen en er werd besloten dat Robert zou zorgen voor een tijdschema, zodat het verwisselen onopgemerkt zou kunnen gebeuren.

De zoon bekeek dagelijks de gewoontes van zowel zijn vader als van de kuisvrouw. Dat was namelijk zowat de enige die in de voormiddag bij de baron binnen kwam.

De voormiddag leek voor hem dus de beste tijd.

08-08-2011 om 09:09 geschreven door Ludo Geluykens