Update 31-7: Vanwege de enorme druk van de petitie is het daar momenteel kraaknet en zijn alle zieke dieren ineens 'verdwenen'.
Update 2-8: De politie Maasmechelen weigert aangiftes te noteren terwijl dit verpicht is. Doe aangifte in uw eigen gemeente!
Lees verder zie link
Dat is hier klaarblijkelijk niet van toepassing
Zoals u kunt lezen is deze mail van 2007,ik heb daar toen ook aan
de actie deelgenomen. De uitbating is nog altijd in dezelfde handen.
En later heb ik bij nog klachten over dat asiel,contact opgenomen
met Dr Creameren (Dierenwelzijn) ,en die zegde dat het al een oud geval
was,en het nu volledig in orde is
En wat blijkt er nu!!!!! Het zijn nog steeds dezelfde mensen die daar de touwtjes in handen hebben.
Wat een walgelijk afgrijselijk, maar vooral triest verhaal, en dat
in een beschaafd land, het is niet te geloven, wat een schande !!!!
2007
-------Oorspronkelijk bericht-------
Van: Rosa Mertens
Datum: 18-2-2007 19:31:00
Aan: Rosa Mertens
Onderwerp: Drama in asiel Maasmechelen
Drama in asiel Maasmechelen
Volgende mail heb ik enkele dagen geleden ontvangen en met
toelating mag IEDEREEN die het wil weten op de hoogte gebracht worden.
Men zegge het voort!
Bijgevoegd vind u het PV wat wij overgedragen hebben naar de politie.
Mijn echtgenote heeft 16 jaar als vrijwilligster daar gewerkt en ik de afgelopen 4 jaar.
U kan ons steeds contacteren vrijblijvend op het nummer 0498/16.03.80
Deze dobermann heeft dit NIET verdient !!!!
Mvg,
Armand Nollen
Monique Haenen
Hallo,
U heeft van ons alle toelating om dit via alle kanalen bekend te maken
Het kan toch niet dat een "dieren"bescherming zulk voorbeeld stelt.
Uiteindelijk zijn wij als vrijwilligers de dupe omdat "vast" personeel bepaalde privileges heeft....
Wat een toestand voor de arme dieren....
Maasmechelen, 29 januari 2007.
Inzake: klacht Jean Knevels personeelslid Dierenbescherming Limburg VZW Maasmechelen
Mijn echtgenote en ik, te weten Armand (technieker) en Monique
Nollen (juriste), waren als vrijwilligers/afgevaardigden aan
Dierenbescherming Limburg, het dierenasiel in Maasmechelen, reeds
geruime tijd verbonden.
Ons werk bestond uit onder
meer: het behandelen van klachten en optreden inzake
dierenmishandeling/verwaarlozing, het uitvoeren van controles van
herplaatste dieren, het uitlaten van honden in de uitloopweide, het
verlenen van medewerking aan juridische procedures die gevoerd werden en
het geven van juridisch advies in gevallen van
dierenmishandeling/verwaarlozing.
Op 13 november 2006 deed zich het volgende voor:
Rond
17.30u parkeerde ik aan het bovengenoemde dierenasiel, gelegen aan de
Rijksweg 60a te Maasmechelen, mijn auto. Bij het uitstappen hoorde ik
een hond huilen; het gehuil leek eerst vanuit de naastgelegen
uitlaatweide of kattenverblijf te komen. Daar zich op deze plaatsen geen
hond bevond, werd me duidelijk dat het gehuil moest komen vanuit de
ruimte waarin een koelcontainer geïnstalleerd is ter bewaring van
kadavers.
Ik ben toen onmiddellijk naar het bureel gestapt
waar mijn echtgenote en Jean Knevels aanwezig waren. Na het mededelen
van deze feiten, zijn mijn echtgenote en ik direct naar de koelcontainer
van de kadavers gelopen. Bij het openen van deze container die volledig
afgesloten was en daarmee van binnen pikkedonker was, troffen we in de
container waarvan de ondergrond nat, koud en spekglad was, een rechtop
zittende, levende dobermann die in volle paniek huilde en zich trachtte
te verzetten tegen zijn opsluiting. Wij openden de koelcontainer en de
hond spoedde zich eruit. De koelcontainer stond (gelukkig) niet aan. Na
deze ontdekking ging ik terug naar het bureel en vroeg aan Jean hoe het
kwam dat deze hond levend in de koelcontainer terecht was gekomen. Hij
antwoordde al glimlachende dat hij het betreffende dier geeuthanaseerd
had door hem een overdosis verdoving toe te dienen. Dat het dier in
volle paniek in de container zat, was volgens hem, ik citeer:geen
probleem en normaal dat de hond zo reageerde, want de hond zat al een
paar uur in de container en omdat het spul langzaam werkte, zou het nog
wel zeker een paar uur kunnen duren. Verslagen van de reactie van Jean
Knevels liep ik terug naar mijn echtgenote en deed bij haar mijn
relaas; zij trachtte de verantwoordelijke van het asiel, mevr Van de
Poel Yvonne, te bereiken, maar noch aan de woning van mevr. Van de Poel,
noch telefonisch was zij bereikbaar. Mijn echtgenote heeft toen de
dochter van mevr. Van de Poel (Anne-Mie Van de Poel) telefonisch
gecontacteerd. Anne-Mie Van de Poel heeft op haar beurt dierenarts
Vynckier (de dierenarts verbonden aan het asiel) verwittigd om de hond
alsnog op een waardige manier te laten inslapen. Het duurde ongeveer een
half uur voordat de dierenarts ter plaatse was.
Intussen,
dus wachtende op de dierenarts, hadden wij de hond gekalmeerd; het dier
was toen hij pas uit de container kwam helemaal over zijn toeren,
terwijl hij een doodsstrijd leverde tegen de verdoving die Jean Knevels
hem had gegeven
Het dier was de hele tijd volledig bij bewustzijn. Na
een kwartier uit de container te zijn bevrijd, werd de hond kalmer, en
ging hij bij ons op een door ons uitgespreide deken liggen met zijn
hoofd in mijn armen. Op dat moment kwam Jean Knevels bij ons kijken wat
er aan de hand was. Toen ik hem vroeg waarom het dier moest inslapen,
antwoordde hij:oh, die hond moest weg omdat de vrouwen (daarmee
bedoelde hij het overig personeel van het asiel) dat wilden, hetgeen
door navraag bij deze vrouwen een niet waar bleek te zijn; de hond
van 4 jaar, die nog een heel leven voor zich had, hoefde voor niemand
geeuthanaseerd te worden; niemand had Jean Knevels hiertoe de opdracht
gegeven, bleek achteraf. Bovendien heeft Jean Knevels geen veterinaire
achtergrond of dierengenees-kundige studie genoten en mag hij wettelijk
gezien geen euthanasie op dieren plegen. Bovendien liet Jean Knevels ons
weten dat hij al vaak op deze wijze euthanasie gepleegd had in opdracht
van mevr. Van de Poel Yvonne; het feit dat dit een mensonwaardige
manier is om een dier aan zijn einde te laten komen, liet hem volledig
onverschillig; hij grinnikte en lachte ermee.
Dierenarts Vynckier heeft bij zijn aankomst onmiddellijk het dier laten inslapen; na een tiental minuten was de Dobermann dood.
Dezelfde avond hebben wij over deze gebeurtenis schriftelijk
klacht ingediend bij mevr Van de Poel Yvonne. Twee dagen later vernamen
we van de net tot voorzitter van Dierenbescherming Limburg bekroonde
schoonzoon van mevr. Van de Poel Yvonne, dhr. Robert Conings, dat het
een spijtig incident was en dat dit niet meer mocht gebeuren. Nadien
werden wij gemeden als de pest omdat we gedurfd hadden een klacht in te
dienen. Omdat wij de aandacht op de gebeurtenis bleven vestigen, werd
een vergadering belegd tussen mevr. Van de Poel Yvonne, de voorzitter,
mijn echtgenote en ik. Tijdens de vergadering werd de gebeurtenis als
een bagatel afgedaan en werden wij aangekeken als een stel leugenachtige
oproerkraaiers. Volgens het dierenasiel: het dier had helemaal niet
geleden, het gehuil kwam door de werking van de spuit die Jean Knevels
had toegediend; dat had de dierenarts achteraf zo uitgelegd. Op mijn
vraag hoe het dan kwam dat het dier niet meer jankte toen we hem uit de
container haalde, terwijl de spuit wel nog volop werkte, kreeg ik geen
antwoord. Op de vergadering werd beslist dat Jean Knevels geen dieren
meer mocht euthanaseren, verdere maatregelen werden en worden niet
genomen.
Tot op heden toe is Jean Knevels nog steeds werkzaam in het asiel, alsof er helemaal niets gebeurd is.
Zelf
liet ik altijd proces verbaal door de politie opmaken wanneer ik met
een geval van dierenmishandeling/-verwaarlozing geconfronteerd werd. Nu
kwam ik in het dierenasiel, dat als voorbeeld van handelen in het belang
van het dier moet dienen, een sterk staaltje van dierenmishandeling en
onbevoegd handelen (door Jean Knevels die een voorbeeldfunctie geacht
wordt te bekleden) tegen, hetgeen door het dierenasiel, om Jean Knevels
te beschermen, werd beschouwd als een bijkomstig iets waaraan niet zwaar
getild moet worden; om in de woorden van het dierenasiel te treden, ik
citeer:het heeft ons allemaal verschrikkelijk aangegrepen wat er
gebeurd is, maar buiten de maatregel dat Jean Knevels geen dieren meer
mag euthanaseren, wordt er helemaal niets ondernomen.
Omdat
wij menen dat er tijdens en na al deze gebeurtenissen, sprake is van
het plegen van feiten die volgens het Strafwetboek en de
Dierenwelzijnswet strafbaar zijn (het onbevoegd uitoefenen van
dierengeneeskundige verrichtingen, en het op een verwijtbare manier
beeindigen van het leven van een dier) zouden wij u graag bij deze
willen verzoeken de bovengenoemde feiten te vervolgen.
_________________
EN NU DIT
Mijn naam is Twinkel.
Ik ben 4 weken oud, en geboren in de hel.
Geboren in de hel, die "Dierenbescherming Limburg" heet.
Een Dierenbescherming,
welk beeld heeft u hiervan? Is dit een veilige haven, een
toevluchtsoord, voor verstoten en achtergelaten dieren? Een plaats waar
ze tot rust kunnen komen, de nodige (medische) zorgen krijgen, waar ze
veilig zijn, waar er intensief gezocht wordt naar een nieuwe, goede
thuis?
Wel, zo zou het in elk geval moeten zijn. Maar als je als
hond of kat terecht komt in het dierenasiel van Maasmechelen, heb je
minder geluk. Dit is een plaats waar enkel de sterken overleven. En dan
is het nog maar de vraag in welke mate die "sterken" ongetraumatiseerd
terug buiten komen. De dierenarts spuit sommige dieren bij binnenkomst
al dood, zonder er echt naar te kijken. Of gooit de kadavers in een
plastic zak op de parking.
Honden die nooit uitgelaten worden,
sommigen meer dan 1 jaar opgesloten in een hok met tralies, enkel met
water en een kom brokken. Er is geen plaats voor aandacht, voor liefde,
voor verzorging. Onverzorgde vachten, veel te lange nagels, oor- en
oogontstekingen, maag-en darmontstekingen, luchtwegeninfecties...
Chronische stress. Kennelangst. Doodsbange, mishandelde dieren die
liggen weg te kwijnen in een hoek van hun hok, die worden natgespoten
met water als ze niet doen wat van hen verlangd wordt. Honden die
constant rondjes lopen, tegen de muren springen, aanhoudend janken..
Een hond die wordt ingeslapen met de verkeerde dosis en die nog half
levend in de ijskoude "dodencel" gelegd wordt. Lees zijn verhaal HIER.
Katten met niesziekte, wegrottende ogen, die een doodsstrijd liggen te
leveren in een hoekje, snakkend naar adem. Kittens die in hun eigen
braaksel liggen te sterven, hun mamapoes hulpeloos miauwend boven hen.
Poezen met ontstoken buikwonden, veroorzaakt door onhygienisch
uitgevoerde sterilisaties. Katten die ingeent worden met dezelfde,
onsteriele naald. Operaties uitgevoerd op dieren die nog niet volledig
onder verdoving zijn.
Helaas is het dagelijkse kost, in het Dierenasiel gelegen aan de Rijksweg 60A, te Maasmechelen.
Klik HIER voor een filmpje van een hond in dit asiel.
Lees bovendien HIER de getuignis van een andere ex-vrijwilliger omtrent deze hond.
De FOD ( Federale Overheids Dienst) waar men een officiele klacht kan
indienen, steekt haar kop in het zand: al jaren wordt dit asielbeleid
gedoogd en zij vindt dat er totaal geen sprake is van wanbeleid. Ja, het
is er schoon, omdat de poetsvrouw gewoonweg graag poetst, maar gerust
met de dweil om een stervend dier heen dweilt.
Ook de dierenarts wordt door de Orde Dierenartsen niet aan de kaak gesteld.
Dit MOET stoppen!
Dit MOET ophouden!
Anno 2010 is het bijna ongelooflijk dat dergelijke praktijken zich nog voordoen in een land als Belgie.
Het is bijna even ongelooflijk dat de gemeentes Maasmechelen, Lanaken en Hoeselt, nog willen samenwerken met dit asiel.
Hebt u ook klachten of er weet van laat het ons weten aub
Ik ben gered uit deze hel, maar nu strijd ik voor mijn vrienden daar.
Mensen het is nu of nooit... help mijn vriendjes alsjeblieft....
Teken onze petitie! SLUIT het asiel, er zijn betere alternatieven.
