Ik ben Wim del Arte
Ik ben een man en woon in een kartonnen doos onder een brug (( in Parijs)) en mijn beroep is Gepensioneerd clochard.
Ik ben geboren op 00/00/0000 en ben nu dus 2024 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Dat zijn er een pak geweest, te veel om op te noemen.
Het was te koud onder de brug , ben verhuisd, terug naar La Palma.
Schetsblog Niets meer niets minder. Dit blog is een tento met vervolg en bestaat uit een opeenstapeling van stijlen, citaten, beelden, ideeën, motieven en ook soms een fotoke. Voor de bezoeker is het nauwelijks duidelijk waarom dit schetsblog gemaakt is.- Om de invloed van de massamedia op de vorming van het individuele gedrag aan de kaak te stellen, dit door smakeloze, symbolische en tragikomische vervormde schetsen, waarvan de betekenis zelf kan ingevuld worden. - Zo ben ik althans gestart; MAAR EEN BLOG LEEFT EN PAST ZICH AAN... en zo langzamerhand werd het een foto-dagboek van een EILANDER
07-10-2011
HAMERHAAI OP HET STRAND VAN TAZACORTE - ISLA LA PALMA
Op het strand van Tazacorte worden met "Speciale technieken" grote vissen gevangen. Een droom voor elke kantvisser. Er worden veel verschillende soorten roggen gevangen, zoals pijlstaartroggen, koeneusroggen, adelaarsroggen en vele anderen. Op de derde en vierde foto ziet ge een soort pijlstaartrog (er zijn vele soorten) waarvan de staart waarschijnlijk is afgebeten door een haai. Hamerhaaien jagen namelijk op roggen en die zijn een van hun lievelings- gerechten. Een haai vangen vanaf het strand is wel een speciale en uitzonderlijke gelegenheid. Dit gebeurt niet alle dagen. Na de foto, worden de vissen netjes terug in zee gezet, terug naar de vrijheid. Als ik dat zo bekijk hoe de vis terug in't water gaat, heb ik steeds zin om luid te roepen "Vive la Liberté!" "Vive la Republique!" ... Euh ... Wat wil je van een oude soixant-huitard ;-)
HAAI VANAF HET STRAND VAN TAZACORTE - ISLA LA PALMA
De banken door het graaien naar de haaien.
Ondanks meerdere bail outs ter waarde van 270 miljard euro, ondanks een Europees noodfonds ter waarde van 750 miljard euro en ondanks obligatie aankopen van meerdere miljarden euro's per week door de ECB, gaat de euro naar de haaien ... Je wordt er moedeloos van... _____________________________________________________________________________
De wijngaarden op de flanken van de vulkaan San Antonio gelegen naast het gehucht 'Los Quemados' (Spaans voor 'De Verbranden') hebben zich goed hersteld sinds de brand van augustus 2009. Het is een van de grootste oppervlakten van Malvasia druiven van het eiland en maakt deel uit van het beschermd gebied Tamanca.
De wijnboeren hebben hier de wijnranken enkele meters diep ingegraven, in de hoop plantaardige grond te vinden. Vulkaan uitbarstingen (San Antonio 1677) hebben deze grond met een dikke laag vukanisch materiaal bedekt. Door deze techniek kunnen de wijnranken lange periodes van droogte doorstaan. Het gebied op de foto's is een van de laatste bolwerken van de malvasía wijn. De wijn die met de volgende woorden door Shakespear werd geroemd. " Maar ... Wat een wijnen! Niemand die deze grote droge wijnen de muskadel en de malvasía van dit land geproefd heeft, kan ze vergeten. Ik herhaal, het zijn de beste die in de hele wereld geoogst worden".
Wij hadden 17 Washingtonia palmen in de tuin, nu hebben we er eentje minder. Deze palm die ik daar zelf heb geplant vóór dat het huis er stond, nu zo'n kleine 20 jaar geleden stond op een zéér gevaarlijke plaats, veel te dicht bij het huis. Nu het winter wordt en de vrij reële mogelijkheid bestaat dat er een verloren gelopen orkaan van over de Atlantische oceaan onze kant opkomt, was het veiliger de palm te verwijderen. Een Washingtonia kan 18 m. worden en ons exemplaar was toch al ruim 15 meter hoog. De mannen van de gemeente hadden de klus in een uurtje geklaard en nu kunnen we terug vredig slapen, zelfs met orkaankracht zoveel ...
Men noemt het zeeglas of strandglas, soms ook zeemeermintranen. Wat ook de naam is van de gebroken stukjes glas, glad gepolijst door de golven, zand en keitjes, het lijken half edelstenen.
Praktische tips om succesvol op zeeglas te "jagen".
Begin met het wandelen langs de lijn van puin (afval), achtergelaten door de laatste vloed, soms ook wel aangeduid met de avontuurlijke benaming "wraklijn". Onderzoek nauw de plaatsen waar vele kleine keitjes liggen, want daar liggen ze tussen, de kleine robijnen en smaragden. Loop de wraklijn nogmaals in de tegenovergestelde richting want afhankelijk van de lichtinval door de zonnestand heb je er misschien enkele gemist.
Loop nu het strand af langs de waterlijn. Wandel traag en laat je ogen een paar meter voor je voeten van links naar rechts gaan. Op rotsachtige stranden kunnen de "schatten" verborgen liggen achter grote keien. Soms zie je "jagers" die met hun hoofd naar beneden zigzaggend over het strand wandelen, dat zijn er die een groter gebied in een keer willen afwerken ;-)
Nadat je de waterlijn hebt gelopen, draai terug op je schreden maar dan enkele meters verder landinwaarts, verwijderd van de waterkant en laat weer je ogen voor je voeten de grond vegen. Herhaal dit tot je gans het strand hebt onderzocht ;-)
El Hierro is het kleinste eiland van de Canarisch Archipel. Lange tijd was het, het meest westelijke eiland aan het einde van de wereld. Vandaar dat daar de nulmeridiaan werd vastgelegd. In 1884 werd zij verlegd naar Greenwich.
In de zomer met scherp zicht kan ik het eiland(je) zien liggen vanaf ons dakterras. Nu wordt er op korte termijn rekening gehouden met een vulkaanuitbarsting. Bij een eventuele uitbraak van de vulkaan, ga ik er zeker heen. "This is ones in a lifetime", euh ... wat zeg ik ? In tien mensenlevens
Op La Palma zijn er geen gevaarlijke wilde dieren. Er is slechts één giftig dier, een duizendpoot die onder stenen en tussen rotsen leeft. Hij kan steken net als een schorpioen. Men komt ze gelukkig niet vaak tegen, maar wegens waarschuwingen van mijn buurman ben ik toch heel voorzichtig. Ze kunnen een handlengte ( +/- 20 cm. ) worden en een beet schijnt pijnlijk te zijn. De indianenverhalen over deze giftige duizendpoot verschillen nogal. Volgens sommigen moet ge met spoed naar het ziekenhuis om een tegengif en volgens anderen is de beet weliswaar pijnlijk voor lange tijd maar ongevaarlijk ...
Bij vele toeristen die het noorden van het eiland bezoeken slaat de fantasie op hol. Ze willen ineens trager gaan leven. Sommigen denken er dan serieus over na. De serene natuur, het ongerepte landschap, de stilte ver weg van de ratrace nodigen mensen ertoe uit de drastische stap te zetten naar een gans ander bestaan. Het is vakantie, je bent goed uitgeslapen, al deze aspecten geven je het gevoel van "Zo wil ik het vaker hebben". Ik heb meerdere geëmigreerde echtparen gekend, uit Zwitserland, Frankrijk, België en Nederland die uiteindelijk zijn terug gegaan naar hun Heimat, al dan niet gescheiden. Emigreren zet de relatie op scherp.
Er zijn enkele misvattingen of illusies die algauw doorprikt worden;
Men denkt dat het sociale leven wel zal meevallen. Vriendschappen moeten groeien en hebben tijd nodig. Je bent een vreemdeling en dat blijf je.
Men denkt te kunnen leven van de kunst, souvenirs maken, landbouw, winkeltje, bed en breackfast. Een grote misvatting.
Leven zo vrij als een vogel. La Palma is Spanje, behoort tot Europa en heeft dezelfde regels als op het vaste land met een uitgebreid web van die regeltjes en sociale lasten.
En ten vierden, men wil hier wonen om rust te vinden. De werkelijkheid: Je werkt hier nog harder om vanaf de grond een nieuw bestaan op te bouwen, inbegrepen het restaureren van je nieuwe huis.
Daal af in de krater van de Caldera de Taburiente, steek (met een gewone auto) behoedzaam de rivierbedding over en rij terug omhoog tot het uitzichtpunt "Los Brecitos". De weg is smal, bochtig en geasfalteerd ( je hebt geen 4x4 nodig). Het is een prachtige rit met adembenemende uitzichten. Eenmaal boven is er een kleine parking waar je auto niet mag overnachten, maar je mag wel uitstappen voor een kleine wandeling, om daarna de rit terug uit de Caldera te maken.
DE VLIEGENDE HOLLANDER EN DE PIRATEN VAN DE CARAIBEN - I
Dubbellog (1)
Voor het strand van Tazacorte ligt het wrak van de "Santa Úrsula" op een diepte van 14 a 17 m. Dit is het enige bekende scheepswrak in de wateren voor de zuid-west kust van het eiland. De Santa Úrsula was een stoomvrachtschip (frutero), een bananenboot die de trossen van Tazacorte naar de haven van Santa Cruz bracht, om vandaar met het schip "Ciudad de Sevilla" verder vervoerd te worden naar Barcelona. Op de avond van 27 januari 1932 verwoeste een uitslaande brand het stoomschip, in die mate dat het zonk op 31 januari, juist voor de Barranco Tenisca aan het strand van Tazacorte. Jaren gingen voorbij .... Tot in maart 1943 de eigenaar van de Santa Úrsula toelating vroeg om het schip te bergen. Hij had interesse in bruikbare onderdelen of uitrustingsstukken van het wrak. Toen de duikers uiteindelijk in 1945 naar het wrak doken, ondekten zij dat het grootste gedeelte van de romp onder het zand begraven lag. Tijdens het jutten op het strand van Tazacorte vind ik regelmatig stukjes ijzer, koper enz... tot zelfs kogelhulzen en muntstukken, afkomstig van de Santa Úrsula ...denk ik dan graag ;-)
DE VLIEGENDE HOLLANDER EN DE PIRATEN VAN DE CARAIBEN -II
Dubbellog (2) Assemblage, hoogte 87 cm. lengte 82 cm. Bestaande uit : Drijfhout (tea), zeeijzer, zeekoper, zeeglas, zeealuminium, schelpen, lavasteen, ontstekingskaarsen enz ... Gans het zootje is gevonden tijdens het strandjutten op het strand van Tazacorte. _____________________________________________________________________________
WAAR OF NIET WAAR ! Brokstuk van de afgedankte satelliet UARS, die deze morgen in de oceaan terechtkwam. UARS werd gelanceerd in de ruimte in 1991, en was sinds 2005 buiten gebruik.
Onze tuin is één groot openlucht terrarium, beter nog, de dieren worden niet in gevangenschap gehouden, ze leven in alle vrijheid in de 'natuur'. Vanaf het terras kunnen we ze intensief observeren en als we ze een beetje verkruimelde kattenbrokken geven worden het je beste vrienden
De banaan op La Palma is voor de eiland economie nog steeds belangrijk. De "platano" (banaan) is hier reeds meer dan 100 jaar het belangrijkste cultuurgewas en handelsproduct. Maar doordat er na de bananenoorlog meer en veel internationale concurentie is bijgekomen en het water hier enkel te verkrijgen is via irrigatie, kunnen de kosten heel hoog oplopen, niet te vergeten de chemische mest, de insecticiden alsook de dure arbeid in vergelijking met de Zuid Amerikaanse landen. Daarbij willen de jongeren hun geld liever verdienen in de toeristensector. Indien men in de toekomst geen hogere prijs wil betalen voor de lekkere zoete banaantjes zal de "Gran Enano" (de grote dwerg) op La Palma helemaal verdwijnen.
bij de ingang van de Caldera de Taburiente via de kloof "Barranco de Las Angustias" valt er vanalles te beleven. Het ganse jaar door stroomt er een riviertje dat hier en daar kleine poeltjes achterlaat. Door het veranderlijke debiet van het stroomtje zijn het ideale broedplaatsen voor kikkers. Na zware regenval (en dat gebeurt in de winter) verandert dit beekje in een kolkende massa water dat alles met zich meesleurt richting oceaan.
Geen school, geen jonge gezinnen, geen toekomst voor deze pittoreske leefgemeenschap. Ondanks de goede verbindingen met asfaltwegen telt het dorpje meer leegstaande dan bewoonde huizen. Qua leefbaarheid is tegenwoordig het dorp een triestige bedoening. De oude school, een mooi gebouw met vijf deuren op het gelijkvloers en een balkonnetje op de eerste verdieping staat te verkommeren en wacht op een "weldoener" die het gebouw wil restaureren om er een pension van te maken. Landelijk toerisme is het nieuwe sleutelwoord. Maar wie wil zijn vakantie doorbrengen in een pittoresk gehucht met vervallen traditionele architectuur. Een asfaltweg brengt je na een uurtje rijden terug naar de bewoonde wereld, weg van de diepe ravijnen, de wilde oceaan, de steile kliffen, de smaak van vroegere tijden en de tradities van de voorvaderen .........
Het gehucht "El Tablado" ligt op een kleine hoogvlakte op de rand van de steile rotskust in het noorden van het eiland. Het dorpje was in het begin van vorige eeuw redelijk welvarend en zelfbedruipend met ongeveer een 300tal inwoners. Er was zelfs een school. Door het Amerikaanse avontuur, volgens sommigen 'het drama van de emigratie' werd het dorp ontvolkt. Gedurende de Spaanse burgeroorlog en de daarop volgende jaren was emigratie verboden, toch vertrokken er rond 1950 nog 1.272 niet geregistreerde jongen mannen clandestien naar Venezuela. Morgen meer ....
Ik ben Wim del Arte
